Είναι χαρακτηριστικό όταν σκουραίνουν τα πράγματα να αναρωτιόμαστε τί πήγε στραβά και τί πρέπει να κάνουμε αλλιώς, ώστε να βγούμε από τη στενωπό.
Μόλις το βρούμε, λέμε συνήθως "Κοίτα να δείς, έπρεπε να το είχα κάνει νωρίτερα πως και δεν το σκέφτηκα!" αλλά αυτό είναι αδύνατον να γίνει, διότι νωρίτερα ίσως να μην ήταν ανάγκη να γίνει αλλά, κυρίως, επειδή εμείς οι ίδιοι, αποκοιμισμένοι σε μία βολική ρουτίνα, δεν αναρωτήθηκαμε αν κάτι δεν είναι καλό μέχρι τη στιγμή που σκάει στα χέρια μας η κρίση. Ίσως, ακόμα, ενώ βλέπαμε ότι αυτό που κάνουμε δεν είναι και το καλύτερο, να μην ασχολούμαστε με αυτό το ζήτημα, αναβάλλοντας τη λύση του για όσο "τσουλάει".
Μπορεί να μην πρόκειται για την κρίση την οικονομική, αλλά αφορά κάθε είδους κρίση, όπως όταν μεγαλώνοντας το παιδί μας νομίζουμε ότι όλα πάνε καλά μέχρι που αυτό αρχίζει τις αντιδράσεις ή με τη δουλειά μας όπου, ενώ τελούσαμε υπό την ψευδαίσθηση πως όλα είναι τακτοποιημένα και πάνε ρολόι, ξαφνικά δε βγαίνουν τα νούμερα ή όλοι για κάποιον λόγο παραπονιούνται και πέφτει γκρίνια και δυστοκία.
Από την άλλη μεριά, δεν μπορούμε να τελούμε πάντα υπό κατάσταση κρίσης, ούτε να είναι όλες οι μέρες μας τόσο πιεστικές, όσο όταν περνάμε την κρίση, διότι ο εαυτός μας είναι πεπερασμένος και δεν υπάρχει δεύτερος: αν τον εξαντλήσουμε απλά και μόνο για να τα βγάλουμε πέρα με την ρουτίνα, τότε τη στιγμή της ανάγκης θα είμαστε αδύναμοι. Δεν είναι δυνατόν να δίνεις συνεχώς το 100% της ενέργειάς σου. Αν η ρουτίνα μας είναι εξαντλητική, τότε στην κρίση θα είμαστε ήδη καταπονημένοι, θα καταρρεύσουμε.
Ας παρομοιάσουμε, λοιπόν, την κοινή, συνηθισμένη μας ζωή με το κοτσάνι ή τον μίσχο ενός λουλουδιού. Το φυτό μέχρι κάποιο σημείο ακολουθεί μία , ας την πούμε, ρουτίνα, υπό την έννοια ότι για κάποιο διάστημα κάνει το ίδιο μονότονο πράγμα: στήνει τον μίσχο. Για ημέρες ή εβδομάδες, το μόνο που κάνει είναι να ακολουθεί το ίδιο πρόγραμμα, να στοιβάζει το ένα πάνω από το άλλο πράγματα, να χτίζει κάτι ίσιο και άγευστο και άοσμο, με τον ίδιο τρόπο που εμείς ακολουθούμε το ίδιο πρόγραμμα μέρα με την ημέρα, ξανά και ξανά χρόνος μπαίνει-χρόνος βγαίνει.
Όλα τα φύλλα είναι ίδια, σαν τις μέρες μας, ο μίσχος είναι ίδιος σε όλο του το μήκος, από τη βάση ως την κορυφή.
Ξαφνικά, όμως έρχεται η στιγμή που πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο μας, αντί για φύλλα να φτιάξουμε πέταλα και στήμονες.
Και τότε είναι που θα κριθεί αν η μέχρι τότε προσπάθειά μας ήταν καλή. Αν ο μίσχος των ημερών μας είναι γερός, τότε το άνθος θα είναι μεγαλόπρεπο και τέλεια σχηματισμένο, με χρώματα και αρώματα. Δεν πρέπει να επιμείνουμε να λειτουργούμε όπως όταν οι μέρες μας ήταν πράσινα φύλλα, αλλά με όλη μας την ενέργεια να αλλάξουμε τη δράση μας γιατί αυτό το άνθος θα είναι το μέλλον. Όσο καλά και αν είναι τα φύλλα που με επιμονή φτιάξαμε, η χρησιμότητά τους είναι να δώσουν τα πάντα στα πέταλα.
Και ενώ το φυτό είναι γενετικά ρυθμισμένο ώστε να ξέρει πότε να αλλάξει κι από πράσινο να γίνει βιολετί, οι άνθρωποι έχοντας καταπνίξει τα ένστικτά τους πρέπει με το νού τους να αποφασίζουν μέχρι και την τελευταία ανάσα,
πρέπει με πολλή αγωνία και αμφιβολία να λαμβάνουν αποφάσεις για τα πάντα και δεν είναι όλοι που το καταφέρνουν να ανθίσουν.
Ούτε όλες οι κοινωνίες.
Μόλις το βρούμε, λέμε συνήθως "Κοίτα να δείς, έπρεπε να το είχα κάνει νωρίτερα πως και δεν το σκέφτηκα!" αλλά αυτό είναι αδύνατον να γίνει, διότι νωρίτερα ίσως να μην ήταν ανάγκη να γίνει αλλά, κυρίως, επειδή εμείς οι ίδιοι, αποκοιμισμένοι σε μία βολική ρουτίνα, δεν αναρωτήθηκαμε αν κάτι δεν είναι καλό μέχρι τη στιγμή που σκάει στα χέρια μας η κρίση. Ίσως, ακόμα, ενώ βλέπαμε ότι αυτό που κάνουμε δεν είναι και το καλύτερο, να μην ασχολούμαστε με αυτό το ζήτημα, αναβάλλοντας τη λύση του για όσο "τσουλάει".Μπορεί να μην πρόκειται για την κρίση την οικονομική, αλλά αφορά κάθε είδους κρίση, όπως όταν μεγαλώνοντας το παιδί μας νομίζουμε ότι όλα πάνε καλά μέχρι που αυτό αρχίζει τις αντιδράσεις ή με τη δουλειά μας όπου, ενώ τελούσαμε υπό την ψευδαίσθηση πως όλα είναι τακτοποιημένα και πάνε ρολόι, ξαφνικά δε βγαίνουν τα νούμερα ή όλοι για κάποιον λόγο παραπονιούνται και πέφτει γκρίνια και δυστοκία.
Από την άλλη μεριά, δεν μπορούμε να τελούμε πάντα υπό κατάσταση κρίσης, ούτε να είναι όλες οι μέρες μας τόσο πιεστικές, όσο όταν περνάμε την κρίση, διότι ο εαυτός μας είναι πεπερασμένος και δεν υπάρχει δεύτερος: αν τον εξαντλήσουμε απλά και μόνο για να τα βγάλουμε πέρα με την ρουτίνα, τότε τη στιγμή της ανάγκης θα είμαστε αδύναμοι. Δεν είναι δυνατόν να δίνεις συνεχώς το 100% της ενέργειάς σου. Αν η ρουτίνα μας είναι εξαντλητική, τότε στην κρίση θα είμαστε ήδη καταπονημένοι, θα καταρρεύσουμε.
Ας παρομοιάσουμε, λοιπόν, την κοινή, συνηθισμένη μας ζωή με το κοτσάνι ή τον μίσχο ενός λουλουδιού. Το φυτό μέχρι κάποιο σημείο ακολουθεί μία , ας την πούμε, ρουτίνα, υπό την έννοια ότι για κάποιο διάστημα κάνει το ίδιο μονότονο πράγμα: στήνει τον μίσχο. Για ημέρες ή εβδομάδες, το μόνο που κάνει είναι να ακολουθεί το ίδιο πρόγραμμα, να στοιβάζει το ένα πάνω από το άλλο πράγματα, να χτίζει κάτι ίσιο και άγευστο και άοσμο, με τον ίδιο τρόπο που εμείς ακολουθούμε το ίδιο πρόγραμμα μέρα με την ημέρα, ξανά και ξανά χρόνος μπαίνει-χρόνος βγαίνει.
Όλα τα φύλλα είναι ίδια, σαν τις μέρες μας, ο μίσχος είναι ίδιος σε όλο του το μήκος, από τη βάση ως την κορυφή.
Ξαφνικά, όμως έρχεται η στιγμή που πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο μας, αντί για φύλλα να φτιάξουμε πέταλα και στήμονες.
Και τότε είναι που θα κριθεί αν η μέχρι τότε προσπάθειά μας ήταν καλή. Αν ο μίσχος των ημερών μας είναι γερός, τότε το άνθος θα είναι μεγαλόπρεπο και τέλεια σχηματισμένο, με χρώματα και αρώματα. Δεν πρέπει να επιμείνουμε να λειτουργούμε όπως όταν οι μέρες μας ήταν πράσινα φύλλα, αλλά με όλη μας την ενέργεια να αλλάξουμε τη δράση μας γιατί αυτό το άνθος θα είναι το μέλλον. Όσο καλά και αν είναι τα φύλλα που με επιμονή φτιάξαμε, η χρησιμότητά τους είναι να δώσουν τα πάντα στα πέταλα.
Και ενώ το φυτό είναι γενετικά ρυθμισμένο ώστε να ξέρει πότε να αλλάξει κι από πράσινο να γίνει βιολετί, οι άνθρωποι έχοντας καταπνίξει τα ένστικτά τους πρέπει με το νού τους να αποφασίζουν μέχρι και την τελευταία ανάσα,
πρέπει με πολλή αγωνία και αμφιβολία να λαμβάνουν αποφάσεις για τα πάντα και δεν είναι όλοι που το καταφέρνουν να ανθίσουν.
Ούτε όλες οι κοινωνίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου