Έχω ένα τμήμα σε επίπεδο προφίσιενσυ, το οποίο αποτελείται από τέσσερα εξαιρετικά έξυπνα αγόρια στη ηλικία των 14 και 15.
Τώρα, όπως όλοι ξέρετε από μόνοι σας και όπως επίσης είχε πεί ένας ευφυέστατος άνθρωπος, δεν μπορείς να διδάξεις ένα έξυπνο αγόρι. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να του βάζεις προκλήσεις. Έτσι, ανάμεσα σε όλα τα άλλα που κάναμε με αυτό το τμηματάκι που όταν βαριόταν μας άκουγε όλη η Πρέβεζα από τις πλάκες τους, ζωή να'χουν, ήταν και το εξής. Τους έβρισκα βιντεάκια με ενδιαφέρουσα θεματολογία στο διαδίκτυο, τα παρακολουθούσαμε μαζί στην αίθουσα και μετά τους έθετα ερωτήματα, τους έβαζα ασκήσεις, περιλήψεις και διάφορα άλλα. Ανάμεσα στα βιντεάκια, ήταν και το παρακάτω, το οποίο περιγράφει πως μέσω του captcha, του κωδικού που πληκτρολογούμε όταν συμπληρώνουμε σε ορισμένες σελίδες, όπως στη φόρμα σχολίων του μπλόγκερ, συμβάλλουμε συνεργαζόμενοι, δίχως να ξέρουμε και δίχως να ερωτηθούμε, στην εξέλιξη του ίντερνετ.
Πως γίνεται αυτό;
Ο κωδικός που καλούμαστε να πληκτρολογήσουμε αποτελείται από δύο τμήματα, ένα ασπρόμαυρο με κυματιστά γράμματα που είναι στα αλήθεια ο κωδικός και μία φωτογραφία, η οποία δεν είναι μέρος του κωδικού και τίθεται η ίδια πολλές φορές σε πολλαπλούς χρήστες.
Πληκτρολογώντας τον αριθμό που απεικονίζεται στο δεύτερο μέρος στη φωτογραφία, η απάντησή μας συγκρίνεται με τις άλλες που έχουν δώσει άλλοι χρήστες, και έτσι μαθαίνει το σύστημα να αναγνωρίζει οπτικά λέξεις και αριθμούς. Μπορεί, σα να λέμε, να βλέπει μία κάμερα τον αριθμό ενός αυτοκινήτου που περνάει και όχι μόνο καταγράφει την εικόνα αλλά την κατανοεί, την διαβάζει, να ξέρει ότι είναι ο αριθμός τάδε και όχι απλά μία εικόνα. Δεν ξέρω αν μέχρι τώρα έχει γίνει αυτό ήδη, πάντως αυτός είναι ο σκοπός.
Βλέποντας αυτό το βίντεο, ένα από τα πανέξυπνα αυτά αγόρια επεσήμανε κάτι που δεν είχα σκεφτεί από μόνη μου και που πολύ μου άρεσε. Αφού η δεύτερη εικόνα δεν αποτελεί μέρος του κωδικού, τότε μπορείς απλά να μην πληκτρολογήσεις απάντηση, αλλά μόνο το πρώτο κομμάτι, αυτό με τα ασπρόμαυρα κυματιστά γράμματα.
Τώρα, ενώ εγώ είμαι γενικά υπέρ της προόδου και της εξέλιξης, αυτό για κάποιο λόγο μου φάνηκε τερατώδες. Καταρχάς, κανείς δε με ρώτησε αν θέλω και δεύτερον μία τόσο ασφυκτική μορφή ελέγχου παραπέμπει σε οργουλειανά σενάρια τα οποία δεν συμπαθώ καθόλου. Και ενώ απολαμβάνω τα ωφέλη του ίντερνετ, όλες αυτές τις δυνατότητες που μας προσφέρει να μαθαίνουμε και να επικοινωνούμε, να είναι ασφαλές και πολύφωνο, με τρομάζει η ευκολία που γίνονται διάφορα χωρίς να ερωτηθούμε και το πως μας χρησιμοποιούν χωρίς να το ξέρουμε, όχι μόνο σε αυτή την περίπτωση αλλά και σε άλλες.
Έτσι, λοιπόν, σε μία καθαρά μάταιη αντίσταση από την άνεση της καρέκλας μου, και χωρίς να απαρνηθώ ούτε ένα από τα δολώματα που μου ρίχνει για να με πιάσει ο πειρασμός, στους κωδικούς που μου ζητάει, νομίζω ότι κάτι έκανα επειδή πληκτρολογώ μόνο τον μισό κωδικό.
Δεν θα τους βοηθήσω εγώ να κάνουνε τις ανομίες τους!
Όταν μιλάμε για αυταπάτες, να
ξέρουμε τί λέμε, ε;
Τα παιδιά αυτά, οι μπόηδες, όπως τους λέω, δίνουν για το πτυχίο τους σε τρείς εβδομάδες.
Go boyz!
Τώρα, όπως όλοι ξέρετε από μόνοι σας και όπως επίσης είχε πεί ένας ευφυέστατος άνθρωπος, δεν μπορείς να διδάξεις ένα έξυπνο αγόρι. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να του βάζεις προκλήσεις. Έτσι, ανάμεσα σε όλα τα άλλα που κάναμε με αυτό το τμηματάκι που όταν βαριόταν μας άκουγε όλη η Πρέβεζα από τις πλάκες τους, ζωή να'χουν, ήταν και το εξής. Τους έβρισκα βιντεάκια με ενδιαφέρουσα θεματολογία στο διαδίκτυο, τα παρακολουθούσαμε μαζί στην αίθουσα και μετά τους έθετα ερωτήματα, τους έβαζα ασκήσεις, περιλήψεις και διάφορα άλλα. Ανάμεσα στα βιντεάκια, ήταν και το παρακάτω, το οποίο περιγράφει πως μέσω του captcha, του κωδικού που πληκτρολογούμε όταν συμπληρώνουμε σε ορισμένες σελίδες, όπως στη φόρμα σχολίων του μπλόγκερ, συμβάλλουμε συνεργαζόμενοι, δίχως να ξέρουμε και δίχως να ερωτηθούμε, στην εξέλιξη του ίντερνετ.
Πως γίνεται αυτό;Ο κωδικός που καλούμαστε να πληκτρολογήσουμε αποτελείται από δύο τμήματα, ένα ασπρόμαυρο με κυματιστά γράμματα που είναι στα αλήθεια ο κωδικός και μία φωτογραφία, η οποία δεν είναι μέρος του κωδικού και τίθεται η ίδια πολλές φορές σε πολλαπλούς χρήστες.
Πληκτρολογώντας τον αριθμό που απεικονίζεται στο δεύτερο μέρος στη φωτογραφία, η απάντησή μας συγκρίνεται με τις άλλες που έχουν δώσει άλλοι χρήστες, και έτσι μαθαίνει το σύστημα να αναγνωρίζει οπτικά λέξεις και αριθμούς. Μπορεί, σα να λέμε, να βλέπει μία κάμερα τον αριθμό ενός αυτοκινήτου που περνάει και όχι μόνο καταγράφει την εικόνα αλλά την κατανοεί, την διαβάζει, να ξέρει ότι είναι ο αριθμός τάδε και όχι απλά μία εικόνα. Δεν ξέρω αν μέχρι τώρα έχει γίνει αυτό ήδη, πάντως αυτός είναι ο σκοπός.
Βλέποντας αυτό το βίντεο, ένα από τα πανέξυπνα αυτά αγόρια επεσήμανε κάτι που δεν είχα σκεφτεί από μόνη μου και που πολύ μου άρεσε. Αφού η δεύτερη εικόνα δεν αποτελεί μέρος του κωδικού, τότε μπορείς απλά να μην πληκτρολογήσεις απάντηση, αλλά μόνο το πρώτο κομμάτι, αυτό με τα ασπρόμαυρα κυματιστά γράμματα.
Τώρα, ενώ εγώ είμαι γενικά υπέρ της προόδου και της εξέλιξης, αυτό για κάποιο λόγο μου φάνηκε τερατώδες. Καταρχάς, κανείς δε με ρώτησε αν θέλω και δεύτερον μία τόσο ασφυκτική μορφή ελέγχου παραπέμπει σε οργουλειανά σενάρια τα οποία δεν συμπαθώ καθόλου. Και ενώ απολαμβάνω τα ωφέλη του ίντερνετ, όλες αυτές τις δυνατότητες που μας προσφέρει να μαθαίνουμε και να επικοινωνούμε, να είναι ασφαλές και πολύφωνο, με τρομάζει η ευκολία που γίνονται διάφορα χωρίς να ερωτηθούμε και το πως μας χρησιμοποιούν χωρίς να το ξέρουμε, όχι μόνο σε αυτή την περίπτωση αλλά και σε άλλες.
Έτσι, λοιπόν, σε μία καθαρά μάταιη αντίσταση από την άνεση της καρέκλας μου, και χωρίς να απαρνηθώ ούτε ένα από τα δολώματα που μου ρίχνει για να με πιάσει ο πειρασμός, στους κωδικούς που μου ζητάει, νομίζω ότι κάτι έκανα επειδή πληκτρολογώ μόνο τον μισό κωδικό.
Δεν θα τους βοηθήσω εγώ να κάνουνε τις ανομίες τους!
Όταν μιλάμε για αυταπάτες, να
ξέρουμε τί λέμε, ε;
Τα παιδιά αυτά, οι μπόηδες, όπως τους λέω, δίνουν για το πτυχίο τους σε τρείς εβδομάδες.
Go boyz!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου