Η εξελικτική αξία της αγάπης, η οποία εντελώς επιφανειακά και εσφαλμένα εκλαμβάνεται ως το γενετήσιο ένστικτο με σκοπό τη διαιώνιση του είδους, δεν είναι μόνο αυτό, αλλά περικλείει και την αφηρημένη έννοια της αγάπης προς τον συνάνθρωπο, ακόμα και αν δεν σκοπεύουμε να τον ρίξουμε στο κρεβάτι για προσωπική μας απόλαυση.
Ούτε είναι μόνο η ενστικτώδης αγάπη μίας μητέρας προς τα μικρά της που εξασφαλίζει την επιβίωση των νεογνών μέχρι αυτά να γίνουν αυτόνομα. Η αγάπη είναι η βαλβίδα του συνδέει τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του ανθρώπου, τον αντίχειρα και το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού, την περιέργεια και την χωρητικότητα του κρανίου, την προσαρμοστικότητα και την εφευρετικότητα, ώστε ο συνδυασμός όλων αυτών να μας κάνει άνθρωπους.
Πολλές φορές μπορεί να μην το ονομάζουμε αγάπη, αλλά στην ουσία αυτό είναι η συντροφικότητα των αντρών που ανήκουν στην ίδια ομάδα ή παρέα ή κόμμα ή παλιοσειρά, κλπ, ή αυτό που κάνουν οι γυναίκες όταν ανταλλάζουν συνταγές, γιατί δεν ανταλλάζεις συνταγές με όποιον-κι όποιον, να το ξέρετε αυτό!
Η αγάπη σαν στοιχείο επιβίωσης δεν είναι ενστικτώδης αλλά δια της βίας και με το ζόρι, με πολλή επιμονή καλλιεργήθηκε από τους ανθρώπους και είχε καταλυτική επίδραση στην εξέλιξη του είδους.
Αρχικά, ναι ήταν κάτι το ενστικτώδες. Μετά όμως φάνηκε ότι αν αγαπάει ο ένας τον άλλον, τότε η αγέλη θα επιβίωνε συλλογικά για μεγαλύτερο διάστημα προσφέροντας ασφάλεια και σταθερότητα για όλους. Εξελίχθηκε αυτό το επίκτητο χαρακτηριστικό μέσα στην ιστορία, και από αγάπη για τον εαυτό έγινε αγάπη για την αγέλη. Ο Χριστός έκανε την επανάσταση, και για αυτό τον γουστάρω, διδάσκοντας την αγάπη όχι μόνο στους δικούς μας, αλλά σε όλους, κάτι παραπλήσιο με αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι λαοί, ανάμεσά τους και οι έλληνες ή οι άραβες, περί φιλοξενίας, την αγάπη προς τους ξένους.
Όπως ο μυς που, επαναλαμβάνοντας την ίδια κίνηση, αλλάζει το σχήμα του ανάλογα, έτσι και ο νους μετά από πρακτικές αιώνων, ίσως χιλιετιών γενιά με τη γενιά, έμαθε να δουλεύει έτσι, όπως έμαθε και ένα σωρό άλλα πράγματα, που νομίζουμε ότι είναι αυτονόητα.
Το επίκτητο αυτό χαρακτηριστικό διδάσκεται τόσο νωρίς, που τις περισσότερες φορές εξαρτάται από την τύχη αν θα την μάθουμε.
Όπως αν πάρεις το μωρό αρκουδάκι από τη μάνα του, δεν θα μάθει ποτέ να πιάνει ψάρια: η μάνα το διδάσκει ενστικτωδώς, αλλά το αρκουδάκι μακρυά της θα έχει το ένστικτο της διδαχής αλλά όχι του ψαρέματος. Έτσι είναι η αγάπη για τον άνθρωπο, μισό ένστικτο, μισό δίδαγμα.
Και κοίτα τώρα, η αγάπη δεν επιβάλλεται αλλά μόνο νιώθεται, δεν μπορείς δηλαδή να αγαπήσεις με το ζόρι κάποιον. Με το ζόρι μπορείς μόνο να τον ανεχτείς.
Οπότε, κοίτα τώρα το καλό, το σημαντικό: σε κατάσταση ανάγκης, σώζουμε αυτούς που αγαπάμε.
Πόσο σημαντικό είναι αυτό, και τί συνέπειες έχει σε συλλογικό επίπεδο, πόσο καθορίζει τη μορφή των κοινωνιών μας, το τί και ποιόν θα προστατεύσουμε!
Πολλές φορές μπορεί να μην το ονομάζουμε αγάπη, αλλά στην ουσία αυτό είναι η συντροφικότητα των αντρών που ανήκουν στην ίδια ομάδα ή παρέα ή κόμμα ή παλιοσειρά, κλπ, ή αυτό που κάνουν οι γυναίκες όταν ανταλλάζουν συνταγές, γιατί δεν ανταλλάζεις συνταγές με όποιον-κι όποιον, να το ξέρετε αυτό!
Η αγάπη σαν στοιχείο επιβίωσης δεν είναι ενστικτώδης αλλά δια της βίας και με το ζόρι, με πολλή επιμονή καλλιεργήθηκε από τους ανθρώπους και είχε καταλυτική επίδραση στην εξέλιξη του είδους.
Αρχικά, ναι ήταν κάτι το ενστικτώδες. Μετά όμως φάνηκε ότι αν αγαπάει ο ένας τον άλλον, τότε η αγέλη θα επιβίωνε συλλογικά για μεγαλύτερο διάστημα προσφέροντας ασφάλεια και σταθερότητα για όλους. Εξελίχθηκε αυτό το επίκτητο χαρακτηριστικό μέσα στην ιστορία, και από αγάπη για τον εαυτό έγινε αγάπη για την αγέλη. Ο Χριστός έκανε την επανάσταση, και για αυτό τον γουστάρω, διδάσκοντας την αγάπη όχι μόνο στους δικούς μας, αλλά σε όλους, κάτι παραπλήσιο με αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι λαοί, ανάμεσά τους και οι έλληνες ή οι άραβες, περί φιλοξενίας, την αγάπη προς τους ξένους.
Όπως ο μυς που, επαναλαμβάνοντας την ίδια κίνηση, αλλάζει το σχήμα του ανάλογα, έτσι και ο νους μετά από πρακτικές αιώνων, ίσως χιλιετιών γενιά με τη γενιά, έμαθε να δουλεύει έτσι, όπως έμαθε και ένα σωρό άλλα πράγματα, που νομίζουμε ότι είναι αυτονόητα.
Το επίκτητο αυτό χαρακτηριστικό διδάσκεται τόσο νωρίς, που τις περισσότερες φορές εξαρτάται από την τύχη αν θα την μάθουμε.
Όπως αν πάρεις το μωρό αρκουδάκι από τη μάνα του, δεν θα μάθει ποτέ να πιάνει ψάρια: η μάνα το διδάσκει ενστικτωδώς, αλλά το αρκουδάκι μακρυά της θα έχει το ένστικτο της διδαχής αλλά όχι του ψαρέματος. Έτσι είναι η αγάπη για τον άνθρωπο, μισό ένστικτο, μισό δίδαγμα.
Και κοίτα τώρα, η αγάπη δεν επιβάλλεται αλλά μόνο νιώθεται, δεν μπορείς δηλαδή να αγαπήσεις με το ζόρι κάποιον. Με το ζόρι μπορείς μόνο να τον ανεχτείς.
Οπότε, κοίτα τώρα το καλό, το σημαντικό: σε κατάσταση ανάγκης, σώζουμε αυτούς που αγαπάμε.
Πόσο σημαντικό είναι αυτό, και τί συνέπειες έχει σε συλλογικό επίπεδο, πόσο καθορίζει τη μορφή των κοινωνιών μας, το τί και ποιόν θα προστατεύσουμε!
2 σχόλια:
Αρχικά νόμισα ότι θα γράψεις "αυτό που κάνουν οι γυναίκες όταν μαλλιοτραβιούνται"!!!
Σιγά που υπάρχει αγάπη μεταξύ γυναικών!!!!
Πολύ δύσκολο και σπάνιο, αλλά μία φορά την έχω δεί.
Για αυτό σου λέω, συνταγές ανταλλάζεις ΜΟΝΟ σε εξαιρετικές περιστάσεις.
Δημοσίευση σχολίου