Καλλιεργώντας οικονομίες στο θερμοκήπιο του δυτικού αγκυλώματος, ξεχνάμε ότι η πρόοδος και η ανάπτυξη που σημείωσε μέχρι πριν από λίγα χρόνια δεν έγιναν σε περιβάλλον τόσο ελεγχόμενο όσο το σημερινό αλλά περισσότερο μέσα σε κάτι που έμοιαζε με ζούγκλα. Ακόμα και το υπέρτατο αγαθό αυτό της κοινωνικής πρόνοιας και των εργασιακών δικαιωμάτων, κατέστη απαραίτητο αλλά και δυνατό μέσα σε εκείνες τις καθόλα ελεύθερες συνθήκες.
Το να περιμένει κανείς από τις παρούσες αγκυλώσεις να πάρει φόρα η επιχειρηματικότητα είναι μάταιο.
Καταρχάς, δεν έχει ο παραγωγικός πολίτης, από τον μεγιστάνα μέχρι τον χειρωνάκτη, κίνητρο να δουλέψει. Είναι τέτοιο το περιβάλλον, που απλά δε βγαίνουν τα νούμερα. Αυτό που συμφέρει στην παρούσα φάση είναι να κλέβεις, να κερδοσκοπείς και να καταπατάς, αλλά για να το κάνεις αυτό πρέπει να υπάρχει κάτι χειροπιαστό να κλέψεις, να καταπατήσεις και να κερδοσκοπήσεις.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τη φύση του αδιέξοδου, ωστόσο θα δώσω ένα ακόμη παράδειγμα. Αν είσαι γιατρός στο εσυ και έχεις στήσει μπίζνα να παίρνεις προμήθειες από φάρμακα και αναλώσιμα και ταυτόχρονα έχεις μπεί και σε καναδυό επιτροπές με τα ανάλογα παράτυπα και αδήλωτα ωφέλη, τότε θέλεις το εσύ να συνεχίσει να υπάρχει για να έχεις τη δυνατότητα να συνεχίσεις να λαμβάνεις τρίς από τον επίσημο μισθό, από τις μίζες αλλά και από τα φακελάκια πάσης φύσεως. Ωστόσο, απομυζώντας πόρους από το σύστημα, εν τέλει το σύστημα θα εξαντληθεί όπως ο σκύλος από τα τσιμπούρια και, ενώ τα τσιμπούρια ίσως βρούν άλλον σκύλο να αφαιμάξουν εσύ δεν θες να τρέχεις τώρα σε άλλες χώρες(όπου πιθανότατα να είναι πολύ χειρότερα) ούτε να ξεβολευτείς. Σε συμφέρει να μείνει το σύστημα ζωντανό.
Άρα, αδιέξοδο: ούτε εσύ θα σταματήσεις να κλέβεις, ούτε το σύστημα μπορεί να δανείζεται επ' αόριστον.
Και σα να μην έφτανε αυτό, είχαμε και το κλείσιμο των επαγγελμάτων που, σε συνδυασμό με την ενεξέλεγκτη είσοδο σε πανεπιστήμια, ήταν τελικά καταστροφικό, διότι έστρεψε ολόκληρες γενιές στην ίδια κατεύθυνση, χωρίς καμμία πρόνοια για το πόσοι πτυχιούχοι θα μπορούν να απορροφηθούν σε πέντε, δέκα , είκοσι χρόνια. Και μόλις οι απλοί, μη-οικονομολόγοι πολίτες είδαν πόσο καλά περνάν οι δάσκαλοι, κατά χιλιάδες μπήκαν στις παιδαγωγικές σχολές. Ανάλογα, χιλιάδες αρχιτέκτονες, δικηγόροι, μαθηματικοί, λογοθεραπευτές, κοκ, βγήκαν από τα πανεπιστήμια της Πανδώρας, αυξάνοντας τη ζήτηση και ρίχνοντας τις αμοιβές, οι οποίες είναι πλέον απαγορευτικά χαμηλές, ειδικά σε ένα πληθυσμό που γηράσκει χωρίς να μαθαίνει και ένας εργαζόμενος πρέπει να συντηρεί δέκα συνταξιούχους, συν όσους κλέβουν, συν κάτι μετανάστες, συν τους πολιτικούς, συν άγονες γραμμές και δεκο, συν σχολεία και πανεπιστήμια και σύστημα υγείας.
Έτσι, λοιπόν, αυτό που αρχικά προορίζονταν για προστασία, τελικά ήταν η καταδίκη, διότι η ανισορροπία επέφερε την ανατροπή, και πλέον ο πτυχιούχος αναγκάζεται να δουλεύει με μισθό χειρωνάκτη, χωρίς ο χειρωνάκτης να ωφελείται, μέσα στο μπάχαλο ετούτο.
Και ερωτώ: αφού το κλείσιμο είναι τόσο καλό, τότε γιατί να μην είναι κλειστά όλα τα επαγγέλματα; Και του αγρότη, και της νοσοκόμας και της καθαρίστριας, και του ηλεκτρολόγου, όλα.
Έτσι μόνο θα το δεχόμουν, αν με προστάτευε εμένα ο νόμος όπως προστατεύει και τους άλλους, διότι, τα κόστη που έχουν εκτιναχθεί σε ιλιγγιώδη ύψη αποδεικνύουν ότι το επιλεκτικό κλείσιμο δεν είναι προστασία αλλά καταδίκη σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον έξω από το οποίο δεν μπορεί να λειτουργήσει τίποτα. Απόδειξη για αυτό, οι περίφημες υπηρεσίες και η χαμηλή ποιότητα που παρέχουν στην Ελλάδα: πόσο καλός είναι ο Έλληνας πολεοδόμος, όταν οι πόλεις είναι έτσι όπως είναι; Πόσο καλός είναι ο Έλληνας οδοποιός, όταν οι δρόμοι είναι αυτοί που είναι, πόσο καλός είναι ο Έλληνας μεταφορέας όταν οι μεταφορές είναι αυτές που είναι, κοκ.
Να επισημάνω, σε αυτό το σημείο, ότι η μονιμότητα των δυ για εμένα είναι ακριβώς το ίδιο με την προστασία των κλειστών επαγγελμάτων, αφού τους δίνει πλήρη ασυλία από τους νόμους της αγοράς, της προσφοράς και της ζήτησης, της ανταγωνιστικότητας και της προσαρμογής στο διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον: μονιμότητα = στασιμότητα και ποιός έχει την πολυτέλεια να είναι στάσιμος τώρα;
Ακόμα και αν όλα τα επαγγέλματα έκλειναν, όμως, και πάλι λόγω υπερπροσφοράς θα περίσσευαν αρκετοί, θα έμεναν έξω από την παραγωγική διαδικασία και σίγουρα, μέσα στη γενικότερη διαφθορά, αυτοί που θα έμεναν έξω δεν θα ήταν αυτοί που μία υγειής οικονομία θα απέβαλλε ως ανίκανους αλλά αυτοί που δεν θα συμμετείχαν στο κλέψιμο, οι μη-ημέτεροι δηλαδή, άρα μηδέν από μηδέν=μηδέν, και μία από τα ίδια.
Για αυτό, όταν λέμε απελευθέρωση ή φιλελευθερισμός δεν πρέπει να εννοούμε να κάνει ό,τι γουστάρει ο μεγιστάνας (ο οποίος δεν στηρίζει αλλά παρασιτεί στις οικονομίες) αλλά η ελευθερία να αναμετρηθεί ο απλός άνθρωπος με την αγορά χωρίς να τον πνίγει το μεγαλοσυμφέρον, γιατί στην ουσία με τον ίδιο τρόπο που αν εκλείψει το πλανκτόν θα πεθάνουν οι φάλαινες, έτσι και αν πτωχεύσει ο απλός πολίτης θα μαραζώσει η πολύτιμη αγορά τους, γιατί άντε τώρα να ανακεφαλαιώνεις τράπεζες που δεν έχουν καταθέσεις και άντε να πουλήσεις μετοχές εταιρειών χωρίς αντίκρυσμα.
Όταν ψυχορραγεί ο σκύλος, το τσιμπούρι δεν πρέπει να ρουφάει περισσότερο, αλλά λιγότερο, τουλάχιστον μέχρι ο ξενιστής να γιάνει, και να παρέχει άφθονο αιματάκι και πάλι.
Το να περιμένει κανείς από τις παρούσες αγκυλώσεις να πάρει φόρα η επιχειρηματικότητα είναι μάταιο.
Καταρχάς, δεν έχει ο παραγωγικός πολίτης, από τον μεγιστάνα μέχρι τον χειρωνάκτη, κίνητρο να δουλέψει. Είναι τέτοιο το περιβάλλον, που απλά δε βγαίνουν τα νούμερα. Αυτό που συμφέρει στην παρούσα φάση είναι να κλέβεις, να κερδοσκοπείς και να καταπατάς, αλλά για να το κάνεις αυτό πρέπει να υπάρχει κάτι χειροπιαστό να κλέψεις, να καταπατήσεις και να κερδοσκοπήσεις.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τη φύση του αδιέξοδου, ωστόσο θα δώσω ένα ακόμη παράδειγμα. Αν είσαι γιατρός στο εσυ και έχεις στήσει μπίζνα να παίρνεις προμήθειες από φάρμακα και αναλώσιμα και ταυτόχρονα έχεις μπεί και σε καναδυό επιτροπές με τα ανάλογα παράτυπα και αδήλωτα ωφέλη, τότε θέλεις το εσύ να συνεχίσει να υπάρχει για να έχεις τη δυνατότητα να συνεχίσεις να λαμβάνεις τρίς από τον επίσημο μισθό, από τις μίζες αλλά και από τα φακελάκια πάσης φύσεως. Ωστόσο, απομυζώντας πόρους από το σύστημα, εν τέλει το σύστημα θα εξαντληθεί όπως ο σκύλος από τα τσιμπούρια και, ενώ τα τσιμπούρια ίσως βρούν άλλον σκύλο να αφαιμάξουν εσύ δεν θες να τρέχεις τώρα σε άλλες χώρες(όπου πιθανότατα να είναι πολύ χειρότερα) ούτε να ξεβολευτείς. Σε συμφέρει να μείνει το σύστημα ζωντανό.
Άρα, αδιέξοδο: ούτε εσύ θα σταματήσεις να κλέβεις, ούτε το σύστημα μπορεί να δανείζεται επ' αόριστον.
Και σα να μην έφτανε αυτό, είχαμε και το κλείσιμο των επαγγελμάτων που, σε συνδυασμό με την ενεξέλεγκτη είσοδο σε πανεπιστήμια, ήταν τελικά καταστροφικό, διότι έστρεψε ολόκληρες γενιές στην ίδια κατεύθυνση, χωρίς καμμία πρόνοια για το πόσοι πτυχιούχοι θα μπορούν να απορροφηθούν σε πέντε, δέκα , είκοσι χρόνια. Και μόλις οι απλοί, μη-οικονομολόγοι πολίτες είδαν πόσο καλά περνάν οι δάσκαλοι, κατά χιλιάδες μπήκαν στις παιδαγωγικές σχολές. Ανάλογα, χιλιάδες αρχιτέκτονες, δικηγόροι, μαθηματικοί, λογοθεραπευτές, κοκ, βγήκαν από τα πανεπιστήμια της Πανδώρας, αυξάνοντας τη ζήτηση και ρίχνοντας τις αμοιβές, οι οποίες είναι πλέον απαγορευτικά χαμηλές, ειδικά σε ένα πληθυσμό που γηράσκει χωρίς να μαθαίνει και ένας εργαζόμενος πρέπει να συντηρεί δέκα συνταξιούχους, συν όσους κλέβουν, συν κάτι μετανάστες, συν τους πολιτικούς, συν άγονες γραμμές και δεκο, συν σχολεία και πανεπιστήμια και σύστημα υγείας.
Έτσι, λοιπόν, αυτό που αρχικά προορίζονταν για προστασία, τελικά ήταν η καταδίκη, διότι η ανισορροπία επέφερε την ανατροπή, και πλέον ο πτυχιούχος αναγκάζεται να δουλεύει με μισθό χειρωνάκτη, χωρίς ο χειρωνάκτης να ωφελείται, μέσα στο μπάχαλο ετούτο.
Και ερωτώ: αφού το κλείσιμο είναι τόσο καλό, τότε γιατί να μην είναι κλειστά όλα τα επαγγέλματα; Και του αγρότη, και της νοσοκόμας και της καθαρίστριας, και του ηλεκτρολόγου, όλα.
Έτσι μόνο θα το δεχόμουν, αν με προστάτευε εμένα ο νόμος όπως προστατεύει και τους άλλους, διότι, τα κόστη που έχουν εκτιναχθεί σε ιλιγγιώδη ύψη αποδεικνύουν ότι το επιλεκτικό κλείσιμο δεν είναι προστασία αλλά καταδίκη σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον έξω από το οποίο δεν μπορεί να λειτουργήσει τίποτα. Απόδειξη για αυτό, οι περίφημες υπηρεσίες και η χαμηλή ποιότητα που παρέχουν στην Ελλάδα: πόσο καλός είναι ο Έλληνας πολεοδόμος, όταν οι πόλεις είναι έτσι όπως είναι; Πόσο καλός είναι ο Έλληνας οδοποιός, όταν οι δρόμοι είναι αυτοί που είναι, πόσο καλός είναι ο Έλληνας μεταφορέας όταν οι μεταφορές είναι αυτές που είναι, κοκ.
Να επισημάνω, σε αυτό το σημείο, ότι η μονιμότητα των δυ για εμένα είναι ακριβώς το ίδιο με την προστασία των κλειστών επαγγελμάτων, αφού τους δίνει πλήρη ασυλία από τους νόμους της αγοράς, της προσφοράς και της ζήτησης, της ανταγωνιστικότητας και της προσαρμογής στο διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον: μονιμότητα = στασιμότητα και ποιός έχει την πολυτέλεια να είναι στάσιμος τώρα;
Ακόμα και αν όλα τα επαγγέλματα έκλειναν, όμως, και πάλι λόγω υπερπροσφοράς θα περίσσευαν αρκετοί, θα έμεναν έξω από την παραγωγική διαδικασία και σίγουρα, μέσα στη γενικότερη διαφθορά, αυτοί που θα έμεναν έξω δεν θα ήταν αυτοί που μία υγειής οικονομία θα απέβαλλε ως ανίκανους αλλά αυτοί που δεν θα συμμετείχαν στο κλέψιμο, οι μη-ημέτεροι δηλαδή, άρα μηδέν από μηδέν=μηδέν, και μία από τα ίδια.Για αυτό, όταν λέμε απελευθέρωση ή φιλελευθερισμός δεν πρέπει να εννοούμε να κάνει ό,τι γουστάρει ο μεγιστάνας (ο οποίος δεν στηρίζει αλλά παρασιτεί στις οικονομίες) αλλά η ελευθερία να αναμετρηθεί ο απλός άνθρωπος με την αγορά χωρίς να τον πνίγει το μεγαλοσυμφέρον, γιατί στην ουσία με τον ίδιο τρόπο που αν εκλείψει το πλανκτόν θα πεθάνουν οι φάλαινες, έτσι και αν πτωχεύσει ο απλός πολίτης θα μαραζώσει η πολύτιμη αγορά τους, γιατί άντε τώρα να ανακεφαλαιώνεις τράπεζες που δεν έχουν καταθέσεις και άντε να πουλήσεις μετοχές εταιρειών χωρίς αντίκρυσμα.
Όταν ψυχορραγεί ο σκύλος, το τσιμπούρι δεν πρέπει να ρουφάει περισσότερο, αλλά λιγότερο, τουλάχιστον μέχρι ο ξενιστής να γιάνει, και να παρέχει άφθονο αιματάκι και πάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου