Ο Πορνόγερας

Βασικά δεν είναι γέρος. Γύρω στα πενήντα με εξήντα τον κόβω, αλλά επειδή μου είναι αντιπαθής, έτσι θα τον λέω.

Για δικούς του λόγους που γνωρίζω αλλά δεν θα αναφέρω, αποφάσισε να μάθει αγγλικά εκ του μηδενός. Και μου ήρθε για ιδιαίτερα.

Όλα πήγαιναν καλά. Είναι ένας, εκ πρώτης όψεως, συμπαθητικούλης τυπάκος, με την κοιλίτσα του, το προγούλι του, με την γραφική άγνοια σε θέματα τεχνολογίας, με την χαρακτηριστική εμμονή των επαρχιακών τύπων με τη νοικοκυροσύνη και γενικά ένας τυπικός Πρεβεζιάνος.

Για άλλους λόγους που επίσης γνωρίζω αλλά επίσης δεν είναι του παρόντος να αναλύσω, αποφασίζει να διακόψει τα μαθήματα μετά από έναν χρόνο περίπου. Το μόνο που μπορώ να αποκαλύψω είναι ότι δεν είχε να κάνει με εμένα, με οιονδήποτε τρόπο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όλα ήταν εντάξει. 

Όσο ήταν ακόμα μαθητής μου, με είχε ρωτήσει και του είχα δείξει πως να κάνει λογαριασμό στο φέησμπουκ, πως να δημιουργήσει ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, τί είναι το σκάηπ, και άλλα πρακτικά, γιατί τα χρειαζότανε για τον γιο του που είναι στο εξωτερικό.

Και τον έκανα φίλο στο φέησμπουκ. Και μετά αναγκάστηκε να διακόψει τα μαθήματα.

Και μετά άρχισαν τα κόλπα.

Και δώσ'του οι αναρτήσεις, και κοίτα αυτό το άρθρο, και δες κι αυτό, και πάρε κι εκείνο.... Είχα κάνει και το λάθος να του δώσω το email μου για να του στέλνω διορθώσεις και κείμενα για το μάθημα, οπότε μία κατάχρηση είναι αλήθεια ότι την έκανε. Όσο μου έστελνε άρθρα από εφημερίδες, μπορούσα να λέω ότι ήταν απλή φιλική διάθεση και συμπάθεια, αλλά μετά άρχισε να σχολιάζει με τρόπο που εγώ δεν είχα ενθαρρύνει με κανέναν τρόπο.

Μετά μου έγραφε πράγματα όπως "Το πνίγεις το κουνέλι;" ή όταν άλλαξα φωτογραφία του προφίλ να μου λέει ότι "εξάπτει την φαντασία" και μετά σκουντήγματα και αστειάκια...

"Αυτό το τραγούδι έχει στίχους με νόημα..."

Δεν είναι σωστά πράγματα αυτά.

Καθόλου σωστά.

Εγώ, όπως όλοι γνωρίζετε, γκόμενο δεν ψάχνω. Έχω τον Έρωτα. Για αυτό και όλες οι επικοινωνίες μου στο διαδίκτυο είναι ανοργασμικές, εσκεμμένα ουδέτερες, ώστε να μην υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να παρεξηγηθεί από τον οποιονδήποτε. Ακόμα και οι φωτό που χρησιμοποιώ είναι αυστηρώς, πουριτανικώς θα έλεγα, αντι-ερωτικές. Στην δε πραγματική μου ζωή, όλο με ένα τζήν κυκλοφορώ (το ίδιο πάντα) σπορτέξ ή μπότες και ένα πουλόβερ από πάνω μέχρι να μπεί ο Ιούνης, διότι πάντοτε κρυώνω. Δεν είμαι της κουβέντας, ούτε έχω πάρε-δώσε πολλά, σε σημείο γαϊδουριάς πολλές φορές.Τα λέω όλα αυτά για να μη νομίζετε ότι είμαι καμία γκόμενα ή καμμία ωραία ή ίσως καμμία ευχάριστη. Είμαι ωραία, αλλά με έναν αντι-συμβατικό τρόπο, καθόλου δεν είμαι εύκολη, αλλά αντιθέτως έχω την τάση να βγάζω τον αδόξαστο στον άτυχο συνάνθρωπο που θα τύχει να βρεθεί δίπλα μου. Και έτσι μου αρέσει. Αν ήμουν παράθυρο, στην κόκκινη εικόνα, θα ήμουν το στραβό.

Τα λέω αυτά, όχι για λόγο κανένα εκτός από το να σας δώσω να καταλάβετε την κατάσταση πως έχει, ότι δεν έχω δώσει κανένα δικαίωμα όχι μόνο στον κύριο αυτό, αλλά σε κανέναν, ούτε να νομίζει, ούτε να θέλει, ούτε τίποτα άλλο.

Έτσι, όταν άρχισε τις γραφικότητες ο κύριος αυτός, πρώτον απόρησα και δεύτερον αηδίασα. Μετά εκνευρίστηκα, γιατί έχω βολευτεί αυτή την ανοργασμική ελευθερία και πολύ μου αρέσει να μην ανησυχώ για πολλά πράγματα, όπως τί να πω, τί να προσέχω, τι να μην λέω και τί να μην κάνω. Και ξάφνου, τσούπ!, ένας λιγούρης...

Τί μπελάς...

Και αναρωτιέμαι, δεν σκέφτονται τι κάνουν;

Δεν σκέφτονται ποιοί είναι και τί ζητάνε;

Δεν καταλαβαίνουν δύο απλές αλήθειες;

Αναγκάζομαι να γίνω αγενής, και δεν το θέλω.

Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν ανταποκρίνομαι;

Είναι ανάγκη να βρίσω;

Με το να γίνεται γλοιώδης, δεν το καταλαβαίνει ότι δυσχεραίνει τη θέση του;

Αν ήθελα, δεν θα το είχε καταλάβει ως τώρα;

Πόσο χαζοί είναι μερικοί άνθρωποι;

Απογοητεύομαι ξανά και ξανά.