Άντε, πες...

Πολλές είναι οι φορές που κάνουμε κύρηγμα στα παιδιά, λέγοντάς τους ότι δεν πρέπει αυτό ή δεν κάνει εκείνο.

Για αυτό και περιμένω να πάνε για ύπνο πριν βάλω ένα ποτήρι κρασάκι, αν όχι κάθε βράδυ, τότε οπωσδήποτε μέρα παρά μέρα, ειδικά αν τύχει να μου έχουν στείλει κάποιο καλό τίποτα γνωστοί.

Το ξέρω είναι λάθος, όμως εκτός από το ότι δεν θέλω να συνηθίσουν στην εικόνα  κάποιου που πίνει με το ποτήρι στο χέρι, θέλω να το φχαριστηθώ με την ησυχία μου, χωρίς "μαμά αυτό, μαμά εκείνο" να με σηκώνουν όλην ώρα. Βάζω τη μουσικούλα στο μήντια πλέηερ σε τυχαία σειρά, κάθομαι στο βλογάκι ή στο φέησμπουκ και είναι η ώρα που είναι για εμένα.

Κάποτε, όμως, τα παιδιά μεγαλώνουν και καταλαβαίνουν τι ακριβώς είναι αυτό που βλέπουν. Κι αρχίζουν τις ερωτήσεις.

"Μαμά γιατί πίνεις κρασί;"

Πως να του εξηγήσεις τώρα;
Τι να του πείς για τα άγχη;
Τί να του πείς για την από παντού αβάσταχτη πίεση και που όλοι κάτι σου ζητάνε;
Πως να του πείς για το απίστευτο βάρος της καθημερινής βαρύτατης ευθύνης, για την τρομερή συνειδητοποίηση της αβεβαιότητας, για όλα αυτά που δεν μπορείς να ελέγξεις αλλά εκείνο νομίζει ότι μπορείς;
Πως να του πείς ότι παραβαίνοντας μερικούς απλούς κανόνες μερικές φορές, έστω και αν είναι οι δικοί σου, μπορείς και νιώθεις άνθρωπος για να ανασάνεις επιτέλους;

Πως να του εξηγήσεις ότι παρόλο που είναι οι δικές σου επιλογές που σε έφεραν εδώ, μερικές φορές σε πνίγει ο τοίχος;

Πως να του πείς ότι μερικές φορές οι άνθρωποι κάνουν απλά ό,τι γουστάρουν;
Και ότι μερικές φορές, απλά δε δίνουν δυάρα;

Πως να του πείς ότι η λογική είναι υπερτιμημένη και αντί για διέξοδο μερικές φορές αποτελεί δεσμά;

Πως να του εξηγήσεις ότι αυτό το μηδαμινό ποτήρι είναι η επανάστασή μου, κόντρα στον ίδιο μου τον εαυτό και κόντρα σε όσα τον αναγκάζω εγώ η ίδια να κάνει;

"Ε, μερικές φορές, όχι πάντα. Επειδή μου αρέσει, μου είπε ο γιατρός ότι ένα ποτήρι,
που και που, κάνει καλό."