Από μικρό, πολύ μικρό παιδί είχαμε πάντα στο σπίτι τουλάχιστον ένα κατοικίδιο: άλλοτε ήταν κάτι πάπιες που πλατσούριζαν στη λακούβα στη βάση της λεμονιάς όταν τη ποτίζαμε, κότες, άλλοτε σκυλιά και γατιά, άλλοτε καναρίνια, μία χελώνα, χρυσόψαρα... Κυρίως όμως, σκύλοι και γάτες ήταν που υπήρχαν πάντα στο σπίτι.
Τα βλέπαμε όταν γεννιόνταν και όταν γεννούσαν, όταν ζευγάρωναν, όταν έτρωγαν ή όταν κυνηγιόνταν, όταν τσακώνονταν, όταν κοιμόνταν. Όταν πέθαιναν. Όταν σφάζαμε τις κότες.
Ξέραμε ότι τα ζώα ζούσαν λιγότερο από τους ανθρώπους έτσι περιμέναμε το θάνατό τους και όταν τελικά ερχόταν, καναδυό φορές νωρίτερα λόγω ατυχημάτων, δεν ήταν για εμάς ένα δράμα δακρύβρεχτο, αλλά φυσική εξέλιξη. Λυπόμασταν, όταν βλέπαμε το ζώο να κείτεται στο χώμα, αλλά δεν ήταν με οιμωγές ούτε δακρύσαμε ποτέ, γιατί ξέραμε ότι δε μπορούσε να γίνει αλλιώς, ότι το είχαμε φροντίσει και είχε ζήσει ευτυχισμένο και ότι ένα άλλο θα έπαιρνε τη θέση του όπου να'ναι.
Και βλέπω τώρα αυτές τις μη-μπω-τι συμπεριφορές σε γνωστούς και φίλους να παριστάνουν τις θλιμμένες χήρες για ένα γατί ή, ακόμα χειρότερα, γονείς να λένε στα παιδιά τους ότι το ζώο "χάθηκε" λες και είναι ο θάνατος αφύσικος ή κακός. Κρύβουν από τα παιδιά τους αυτή την απλή αλήθεια της ζωής και κρύβουν και από τον εαυτό τους το γεγονός ότι όσο ακριβοπληρωμένο και αν το είχες, όσο μοδάτα αξεσουάρ και αν το είχες ζώσει, δεν ήταν παρά ένα βραχύβιο ζώο.
Βλέπω την άλλη με κατεβασμένα μούτρα να θρηνεί "Άσ'τα μωρέ είμαι χάλια. Πέθανε ο γάτος μου..." και πρέπει εγώ να της συμπαρασταθώ λες και σταμάτησε ο κόσμος για ένα γατί.
Τί λες κοπέλα μου! Είσαι στα καλά σου;! Για σύνελθε λιγάκι! Εδώ ο κόσμος έχει πραγματικά προβλήματα, κι εσύ μυξοκλαίγεσαι για ένα γατί; Για συμμαζέψου, σε παρακαλώ, γιατί θα ανοίξω το στόμα μου, με τις καλομαθημένες εδώ μέσα, που έχουν για δυστυχία το γεγονός ότι οι γάτες ζούν δέκα χρόνια, βλαμμένη!
Ειδικά τα γατιά, πάνε και χάνονται όλη την ώρα οπότε είναι απλά θέμα χρόνου το πότε θα το απωλέσεις, όσο κι αν το αγαπάς.
Έχουμε τα προβλήματά μας, έχουμε να παρηγορήσουμε και τη βλαμμένη!
Όχι δε σε παρηγορώ.
Να πλαντάξεις στο κλάμα, να δούμε τί θα καταλάβεις.
Σε λίγο θα φτάσουμε στο σημείο να ζητάμε συγγνώμη από τη ντομάτα για να τη φάμε και θα περνάμε από ψυχοθεραπεία για να ξεπεράσουμε το γεγονός ότι τα λουλούδια μαραίνονται.
Έλεος με τις ψευτο-ευαισθησίες!
Και λέω ψευτό- γιατί αν είχαν ζήσει στα αλήθεια με το ζώο, αντί να το έχουν για μπιμπελό στο σαλόνι και να το θρηνούν όπως όταν θρηνούν όταν χάσουν την καλή τους τσάντα, τότε θα το σέβονταν αρκετά ώστε να μην μετατρέπουν ένα φυσικό γεγονός σε τσίρκο προφάσεων για το ποιός θα κλάψει καλύτερα και ποιός είναι ο πιο "ευαίσθητος". Κοιτάτε πως κλαίω, είναι που είμαι πιο ευαίσθητη από εσάς.
Έτσι είναι η ευαισθησία μωρέ;
Να κλαίς για το γατί και να αγνοείς τις κοτσάνες που κάνεις σε καθημερινή βάση;
Ε, ρε μέρκελ που σας χρειάζεται....
Τα βλέπαμε όταν γεννιόνταν και όταν γεννούσαν, όταν ζευγάρωναν, όταν έτρωγαν ή όταν κυνηγιόνταν, όταν τσακώνονταν, όταν κοιμόνταν. Όταν πέθαιναν. Όταν σφάζαμε τις κότες.
Ξέραμε ότι τα ζώα ζούσαν λιγότερο από τους ανθρώπους έτσι περιμέναμε το θάνατό τους και όταν τελικά ερχόταν, καναδυό φορές νωρίτερα λόγω ατυχημάτων, δεν ήταν για εμάς ένα δράμα δακρύβρεχτο, αλλά φυσική εξέλιξη. Λυπόμασταν, όταν βλέπαμε το ζώο να κείτεται στο χώμα, αλλά δεν ήταν με οιμωγές ούτε δακρύσαμε ποτέ, γιατί ξέραμε ότι δε μπορούσε να γίνει αλλιώς, ότι το είχαμε φροντίσει και είχε ζήσει ευτυχισμένο και ότι ένα άλλο θα έπαιρνε τη θέση του όπου να'ναι.
Και βλέπω τώρα αυτές τις μη-μπω-τι συμπεριφορές σε γνωστούς και φίλους να παριστάνουν τις θλιμμένες χήρες για ένα γατί ή, ακόμα χειρότερα, γονείς να λένε στα παιδιά τους ότι το ζώο "χάθηκε" λες και είναι ο θάνατος αφύσικος ή κακός. Κρύβουν από τα παιδιά τους αυτή την απλή αλήθεια της ζωής και κρύβουν και από τον εαυτό τους το γεγονός ότι όσο ακριβοπληρωμένο και αν το είχες, όσο μοδάτα αξεσουάρ και αν το είχες ζώσει, δεν ήταν παρά ένα βραχύβιο ζώο.
Βλέπω την άλλη με κατεβασμένα μούτρα να θρηνεί "Άσ'τα μωρέ είμαι χάλια. Πέθανε ο γάτος μου..." και πρέπει εγώ να της συμπαρασταθώ λες και σταμάτησε ο κόσμος για ένα γατί.
Τί λες κοπέλα μου! Είσαι στα καλά σου;! Για σύνελθε λιγάκι! Εδώ ο κόσμος έχει πραγματικά προβλήματα, κι εσύ μυξοκλαίγεσαι για ένα γατί; Για συμμαζέψου, σε παρακαλώ, γιατί θα ανοίξω το στόμα μου, με τις καλομαθημένες εδώ μέσα, που έχουν για δυστυχία το γεγονός ότι οι γάτες ζούν δέκα χρόνια, βλαμμένη!
Ειδικά τα γατιά, πάνε και χάνονται όλη την ώρα οπότε είναι απλά θέμα χρόνου το πότε θα το απωλέσεις, όσο κι αν το αγαπάς.
Έχουμε τα προβλήματά μας, έχουμε να παρηγορήσουμε και τη βλαμμένη!
Όχι δε σε παρηγορώ.
Να πλαντάξεις στο κλάμα, να δούμε τί θα καταλάβεις.
Σε λίγο θα φτάσουμε στο σημείο να ζητάμε συγγνώμη από τη ντομάτα για να τη φάμε και θα περνάμε από ψυχοθεραπεία για να ξεπεράσουμε το γεγονός ότι τα λουλούδια μαραίνονται.
Έλεος με τις ψευτο-ευαισθησίες!
Και λέω ψευτό- γιατί αν είχαν ζήσει στα αλήθεια με το ζώο, αντί να το έχουν για μπιμπελό στο σαλόνι και να το θρηνούν όπως όταν θρηνούν όταν χάσουν την καλή τους τσάντα, τότε θα το σέβονταν αρκετά ώστε να μην μετατρέπουν ένα φυσικό γεγονός σε τσίρκο προφάσεων για το ποιός θα κλάψει καλύτερα και ποιός είναι ο πιο "ευαίσθητος". Κοιτάτε πως κλαίω, είναι που είμαι πιο ευαίσθητη από εσάς.
Έτσι είναι η ευαισθησία μωρέ;
Να κλαίς για το γατί και να αγνοείς τις κοτσάνες που κάνεις σε καθημερινή βάση;
Ε, ρε μέρκελ που σας χρειάζεται....
4 σχόλια:
Αφού το ξέρεις, μας αρέσουν τα δράματα!!!
Είσαι ευαίσθητη;
:)
Μα ναι χρυσό μου σου λέω, ζούμε ένα δράμα ολόχληρο!
:)
Δημοσίευση σχολίου