Μικρότητες...

Ήμουν μουσαφίρισα σε τραπέζι με πρόσωπα κοντινά. Αφού φάγαμε, είπα να βάλω ένα χεράκι στο νεροχύτη, γιατί είμαστε και τέσσερις, πράγμα που επιβαρύνει την οικοδέσποινα σημαντικά, οπότε ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ειδικά εφόσον μας είχε κακομάθει αρκετά εκείνο το βράδυ, ας είναι καλά η γυναίκα.

Ανάμεσα στα υπόλοιπα ήταν και ένα μπρίκι.
Κοιτάω μέσα και είδα ότι είχε πιάσει άλατα, προφανώς λόγω συχνής χρήσης με σκέτο νερό, ίσως για τσάι ή τι άλλο να υποθέσει κανείς, όχι πολλά, ίσως πεντέξι βρασίματα, όχι περισσότερα. Δεν είπα τίποτα, για να μη φέρω την οικοδέσποινα σε δύσκολη θέση. Άλλωστε, σκέτο νεράκι ήταν, αν το σκεφτείς. Δεν ήθελα όμως και να το αφήσω έτσι. Πήρα ολίγο ξύδι, το έριξα στο μπρίκι ώστε να καλύψει τις ασπρίλες στον πάτο και ασχολήθηκα με τα υπόλοιπα πιατικά. Έλα όμως που το γνωστό μου κουσούρι, η αμνησία βαρειάς μορφής, ξαναχτύπησε!
Αφού έπλυνα πολλά από τα πιάτα, μία άλλη συνδαιτημών, γυναίκα του σπιτιού στο οποίο ήμουν καλεσμένη και γνωστή για την ξερολίαση που την χαρακτηρίζει, προσφέρθηκε να συνεχίσει. Καλά, είπα και πήγα να δω τι κάνουν τα παιδιά, ξεχνώντας το ξυδωμένο μπρίκι.

Γυρνώντας, βρήκα την γυναίκα αυτή να τρίβει με μανία το μπρίκι, το οποίο είχε προφανώς αδειάσει. Γέλασα από μέσα μου. Προφανώς δεν ήξερε ότι αν είχε αφήσει το ξύδι για κάποιο διάστημα θα είχε γλιτώσει τον κόπο. Υποθέτω, επίσης, ότι είχε προσβληθεί από την έμμεση επισήμανση της ύπαρξης αλάτων στο σκεύος. Ίσως, μάλιστα, να θεώρησε χαζό το κόλπο μου ή εμένα ηλίθια.

Αυτό όμως που με έκανε να μην πω τίποτα, παρά μόνο να γελάω από μέσα μου για το υπόλοιπο της βραδιάς, ήταν το γεγονός ότι όχι μόνο δεν ρώτησε "ρε παιδιά, ποιός έβαλε ξύδι στο μπρίκι;" όπως θα έκανε ο οποιοσδήποτε ακομπλεξάριστος άνθρωπος με την στοιχειώδη περιέργεια, αλλά το χειρότερο όλων, αποδεικτικό της ενοχικής της συμπεριφοράς, το γεγονός ότι δεν είχε καθαρίσει το μπρίκι μέχρι τότε, παρά μόνο όταν άθελά μου την έκανα να νιώσει άσχημα. Την έβλεπα να πασχίζει και μόλις και μετά βίας κατάφερνα να συγκρατήσω τα γέλια, για την άγνοιά της σε ένα τόσο απλό ζήτημα, αλλά και για το κόμπλεξ της.

Αρχικά σκέφτηκα να παραμείνω εκεί, να την παρακολουθώ να πασχίζει, και μάλιστα έβαλα άλλο ένα ποτηράκι κρασί. Μετά όμως, ίσως επειδή ήταν το τρίτο μου ποτήρι, μαλάκωσα και την λυπήθηκα. Ήπια βιαστικά την τελευταία γουλιά και προφασίστηκα τις υποχρεώσεις των παιδιών για να φύγω, ευχαριστώντας την οικοδέσποινα για ένα εξαίσιο γεύμα, ενώ η άλλη ακόμα έτριβε
.

Να γιατί δεν έχω φίλους...