Η μεσαία τάξη στην Ελλάδα και τα λαμόγια στο ρόλο του σωτήρα

Θα αντισταθώ στον πειρασμό να γράψω ένα ποστ περί χυδαιότητος, όπως είχα αρχικά σκοπό, όπου θα ανέλυα τις διάφορες οπτικές γωνίες της προστυχιάς: την εγκυκλοπαιδική, κατά την οποία αναρωτιέται κανείς πως λειτουργούν και τί  επιπτώσεις έχουν όλα αυτά κάνοντας δοκιμές και διαβάζοντας συγγράμματα, την ακατάσχετη, κατά την οποία χωρίς χαλινάρι επιδίδεται κανείς σε υπερβολές (όπως εγώ στο μυαλό μου) και την κεκαλυμένη, κατά την οποία είτε που επικαλούμαστε δικαιολογίες είτε που κρύβουμε το πρόστυχο ένστικτό μας κάτω από τόνους κατηχήσεων και τύπων (όπως εγώ έξω από το μυαλό μου).

Δεν ξέρω αν το ίδιο ισχύει και στις άλλες χώρες, όπου ζουν μυθικά όντα με αγγελικούς δημόσιους

τομείς και υπερ-σουπερ-ντουπερ παραγωγικούς ιδιωτικούς τομείς, αλλά εδώ στην πραγματική ελλάδα περάσαμε από το ένα άκρο στο άλλο. Πρώτα δώσαμε το ελεύθερο στον καθένα να κάνει κυριολεκτικά ό,τι θέλει χωρίς έλεγχο ούτε επίβλεψη καμμία και τώρα πάμε να διορθώσουμε τη δική μας υπερβολική επιείκεια με υπερβολική αυστηρότητα. Ενώ μέχρι πριν από δύο χρόνια στην ουσία όποιος ήθελε έχτιζε ό,τι ήθελε και όπου ήθελε, φερ'ειπείν, τώρα πρέπει ο μέσος ιδιοκτήτης ακινήτου να πληρώσει εκατό διαφορετικά πρόστιμα για παραβάσεις που τόσο καιρό ήταν δωρεάν.

Ένας πληθυσμός που είχε καλομάθει πρέπει τώρα όχι μόνο να ξεμάθει αλλά να δεχτεί και την αδικία του να είναι ο φτωχός τίμιος αλλά ο πλούσιος άτιμος, δια της βίας και υπό την πίεση της επιβίωσης σε ένα περιβάλλον απόλυτα εχθρικό για τον έλληνα. Ο Έλληνας, ας πούμε, πρέπει να πληρώσει χαράτσι και ένα σωρό τέλη για την περιουσία του, αλλά ο ξένος έχει ένα σωρό ελφρύνσεις και κίνητρα για να "επενδύσει" στην Ελλάδα. Ο Έλληνας επιχειρηματίας υπερφορολογείται μέχρις εσχάτων και ο ξένος επιδοτείται.

Άλλο πάλι και τούτο, θα μου πείς. Είχαμε ένα σωρό επενδύσεις στην ελλάδα, εταιρείες μεγάλες και τρανές, ελληνικές και ξένες, αλλά το περιβάλλον που είχε διαμορφωθεί τις είχε διώξει όλες. Όντως, κλωστουφαντουργίες, χαρτοβιομηχανίες, ελαστικά, συσκευασίες κοκ, είτ επου μετεγκατστάθηκαν σε πιο συμφέροντα περιβάλλοντα είτε έπαψαν να υπάρχουν και οι εργαζόμενοί τους τώρα περιμένουν το τρείς κι εξήντα επίδομα εργασίας που ίσως να τους παρέχει το ελληνικό παρακράτος.

Κι έρχεται τώρα ο αντωνάκης να μας πεί ότι χωρίς να αλλάξει τίποτα από όλα τα κακά της μοίρας μας (τις δαιδαλώδεις διαδικασίες, το παρανοϊκό σύστημα, τις σαθρές υποδομές, τις ακατάληπτες νομοθεσίες και την κυριαρχία των ημέτερων επί των άξιων) ότι ωσαννά! ήρθε η ανάπτυξη!

Αλληλούια!

Είναι μετά να μην το ρίξεις στη βωμολοχία;
Αναρωτιέμαι αν και τα ξένα λαμόγια είναι καλύτερα από τα ελληνικά.
Αν ναι, τότε τη βάψαμε.