Πάντα πίστευα στην ευπρέπεια και στην ορθότητα του λόγου.Να όμως που τώρα στα γεράματα, άθελά μου το'ριξα στις υπερβολές.
Ποιός να ξέρει γιατί, θέλω να βρίζω.
Όχι δεν έχει να κάνει με την κρίση, από μέσα μου βγαίνει, πηγαίο το συναίσθημα.
Χρειάζεται να επιστρατεύσω όλη μου την αυτοκυριαρχία για να μη γίνω σαν εκείνες τις πουρόγριες που άμα αρχίσουν δε σε ξεπλένει ούτε ο δούναβης.
Αν βλέπατε τί έχει μέσα ο νους μου την ώρα που χαμογελώ...
Πάνω στην ώρα, συνάντησα δύο τύπους νυχτερινούς τους οποίους για αυτό το λόγο απολαμβάνω απίστευτα.
Παρότι αθυρόστομοι έχουν κάτι να πούνε πέραν της βρισιάς, έχουν εκείνη τη δυαδικότητα, την αντίφαση που με γοητεύει στους ανθρώπους που πάνε να σκεφτούν και μετά τους πιάνει μια μανία, από τα πιο μαγικά αγκάθια της ανθρώπινης ψυχής...
Όλα είχαν αρχίσει με τον αθεόφοβο και τα τρομερά του πρόστυχα πόστ, μετά ο ασκάρ, και τώρα ο δημήτρης και ο χωστήρας.
Και εις άλλα με υγεία!
Να με χαίρεστε.
2 σχόλια:
Θου Κύριε φυλακήν τω στοματι μου!
Πότε διάβασες σε μένα πρόστυχα ποστ;
Εκτός αν θεωρείς πρόστυχα αυτά που αναφέρονται σε όργσνα του σώματος μας και σε φυσιολογικές λειτουργίες τους, είτε από ιατρικής απόψεως είτε από καλλιτεχνικής ή και λογοτεχνικής.
Τα ποστ δεν ήταν πρόστυχα, αθεόφοβε.
Το μυαλό μου τα εξέλαβε έτσι και αυτό ήταν που με ανησύχησε.
Δημοσίευση σχολίου