Αρκούδες για το τάλαρο

Όταν έμαθα ότι στη πόλη μου δημιουργήθηκε ομάδα ταγκό χάρηκα γιατί μέχρι πρότινος μόλις και μετά βίας μπορούσε κανείς να μάθει παραδοσιακούς χορούς, κι αυτό όχι πάντα. Αποφάσισαν κάποιοι άνθρωποι να φέρνουν δάσκαλο από άλλη πόλη μία φορά την εβδομάδα και συχνά-πυκνά διοργανώνουν και χορούς, στους οποίους κυρίως οι ίδιοι μόνο προσέρχονται ή ίσως κάποιος άτυχος συγγενής, διότι Πρέβεζα γαρ...

Τέλος πάντων, αν και η ίδια δεν είμαι και πολύ του χορού, εκτός από ό,τι αρκουδοχορέψω σε τίποτα γάμους, ήθελα να στηρίξω αυτή την προσπάθεια, για να υπάρχει και κάτι άλλο στην πόλη μου, όχι μόνο κλαρίνα και σκυλάδικα, νότες με το κιλό και στίχοι με τη σέσουλα. Έτσι, πήγα σε μία από τις χοροεσπερίδες τους στην σάλα τοπικού ξενοδοχείου, με μεγάλη περιέργεια, μιας και ποτέ δεν είχε τύχει να παρευρεθώ σε κάτι τέτοιο.

Παρακολουθούσα τους γνωστούς μου να στροβιλίζονται σε κινήσεις που δεν τους είχα ξαναδεί και αρχικά αυτό μου ήταν ενδιαφέρον.

Μετά είδα την έπαρση στο ύφος των χορευτών και κατάλαβα πως ο λόγος που χόρευαν δεν ήταν το μεράκι για το συγκεκριμένο χορό αλλά γιατί είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, κάτι όπως "εμείς ταγκό χορεύουμε, γιατί εμείς δεν είμαστε σαν κι εσάς". Αυτό ήταν έκδηλο στο στρυφνό τους ύφος, λες και κατάπιαν μπαστούνι, στις ίδιες τις παρέες που ξαφνικά διαπίστωσα ότι ήταν η ίδια παρέα ψωνισμένων που ήξερα από παλιά και στην αναγκαστική ατμόσφαιρα που είναι χαρακτηριστική όταν βρίσκεσαι κάπου όπου πρέπει να βρίσκεσαι διότι αυτός έχει την τάδε θέση και ο άλλος εκείνο το αξίωμα, κοκ. Ήταν, δηλαδή δημόσιες σχέσεις με πρόφαση το ταγκό και καμμία σχέση δεν είχε με την απόλαυση της μουσικής, ούτε φυσικά με την διασκέδαση μέσω του χορού. Μία τουριστική πράκτορας που ήθελε πελάτες, ένας ημι-άνεργος καθηγητής προς αναζήτηση ιδιαίτερων, ένας τυχοδιώκτης που προσδιορίζεται ως άντρας της γυναίκας του διότι ο ίδιος μόνο να τρώει λεφτά του πατέρα του έχει καταφέρει ως τώρα, και άλλοι παρόμοιοι τύποι. Τί γυρεύω εγώ με αυτούς, σκέφτηκα.

Ξαφνικά, λες και εκείνη μόνο τη στιγμή άνοιξαν τα μάτια μου, σα να έπεσε το πέπλο της μαγείας, παρατήρησα τις τραχειές, απότομες και χοντροκομμένες κινήσεις, τα σφιγμένα πρόσωπα, τον ιδρώτα του αναγκαστικού χορού και τη βίαιη βαρβαρότητα σε κάθε πάτημα. Καμμία χάρη. Ο χορός είναι για να τον ευχαριστιέσαι. Αν είναι για χαρά είσαι χαρούμενος, αν είναι για αγάπη έχεις πάθος, αλλά εκείνοι εκεί δεν είχαν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ούτε χαμογελούσαν, ούτε χαίρονταν (όπως όταν κάνεις κάτι που σου αρέσει) ούτε πιάνονταν με πάθος (όπως απαιτεί το ταγκό) παρά μόνο έσφιγγαν τα χείλη και ζορίζονταν να εκτελέσουν τις φιγούρες με νευρικές κινήσεις, ένα θέαμα όλο άγχος.

Χίλιες φορές καλύτερα να ήταν στα μπουζούκια πετώντας γαρύφαλα, γιατί μπορεί η ποιότητα της μουσικής να είναι ελεεινή, αλλά τουλάχιστον η χαρά των χορευτών είναι αγνή και το πάθος ή ο ανθρώπινος πόνος με τη βοήθεια του οινοπνεύματος σπάνε τα δεσμά της καθωσπρέπειας και βγαίνουν έξω, εκφράζονται και ξεσπάνε, ξορκίζονται για ένα βράδυ, έστω.

Κρίμα.
Πολύ κρίμα, γιατί θα μπορούσε να ήταν αυτό μία πολύ δημιουργική προοπτική, τόσο για τους ίδιους, όσο και για την πόλη, αλλά όσο βλογάνε ο ένας τα γένια του άλλου με κολακείες και αναγκαστικά κομπλιμέντα, τόσο θα στερούν τον εαυτό τους από το ένα πράγμα που θα μπορούσε να προσελκύσει κι άλλους στην ομάδα: την πραγματική διασκέδαση.

Δεν ξαναπήγα. Τυχαία τους ξανα-είδα όταν είχαν πάλι ένα πάρτυ τις απόκριες σε μία καφετέρια, η οποία ήταν άδεια. Περνώντας απ'έξω, τους είδα σα ρομποτάκια να κινούνται μηχανικά. Στα αλήθεια, οι αυτοματοποιημένες τους κινήσεις εξευτέλιζαν ακόμα και τη μουσική.

Τους λυπήθηκα. Δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν, ούτε μπορούν με άλλο τρόπο να αποδείξουν τη υποτιθέμενη σπουδαιότητά τους. Δεν πειράζει, σκέφτηκα. Δεν πειράζουν κανέναν. Το να χορεύεις άτεχνα και χωρίς πάθος, από υποκρισία και ματαιοδοξία δεν είναι έγκλημα.
Έστω και έτσι, ίσως στο μέλλον εξελιχθεί σε κάτι ανώτερο, ίσως έστω και έτσι αρχίσει κάτι που να μοιάζει περισσότερο με τέχνη και λιγότερο με δοσοληψία.
Μακάρι.

Η σκηνή του έργου αυτού στο βίντεο πάντα με μάγευε, γιατί έχει και από τα δύο, πάθος με τεχνική. Οι χορευτές είχαν την αξιοπρέπεια και εγωισμό να μην παρουσιάσουν κάτι πριν το τελειοποιήσουν, κάτι για το οποίο μόνο η αγάπη για αυτό που κάνεις μπορεί να σε εμπνεύσει.