Άκουγα γελώντας την παρέα. Μία νότα από παλιά, τότε που είχες χαθεί από προσώπου γης. Γέρνω πίσω στην καρέκλα, όπως κάνω όταν χάνομαι, μην πάει χαμένη η μελωδία. Μία γουλιά, κρυφή από όλους σπονδή σε εσένα. Είχες εξαφανιστεί.
Στην τελευταία νότα, ξαναμπαίνω στην κουβέντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου