Απευρωποίηση 2

Συνεχίζοντας το συλλογισμό της προηγούμενης ανάρτησης, δεν μπορεί κανείς να παραλείψει τους λόγους για τους οποίους προέκυψε το μεταναστευτικό οι οποίοι είναι καθόλα ευρωπαϊκοί και έχουν να κάνουν όχι μόνο με την εξάρτηση της Ευρώπης από τους πόρους των τόπων αυτών αλλά και με τον τρόπο με τον οποίο η Ευρώπη ακόμα και την εξάρτηση την έκανε κερδοφόρα, δια της βίας φυσικά. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τη θρησκεία αλλά με τα λεφτά.

Είναι πολύ εύκολο να ευλογήσουμε τα γένια μας υποθέτοντας ότι οι μετανάστες έρχονται σε εμάς γιατί οι ίδιοι δεν μπόρεσαν να αναπτύξουν δικό τους σύστημα που να είναι σαν το δικό μας, αλλά η αλήθεια είναι ότι χωρίς την αποικιοκρατική λαίλαπα ούτε η ευρώπη θα είχε ένα σωρό εξωτικές πρώτες ύλες για να εφαρμόσει τις φαεινές της ιδέες ούτε οι  ασιάτες και αφρικανοί θα είχαν ξεπέσει τόσο πολύ ώστε να παρατάνε τη χώρα τους και το σπίτι τους για να έρθουν να σκοτώνονται εδώ. Για του λόγου το αληθές, αν τα διαμάντια έρχονται από την αφρική, τότε γιατί οι αφρικανοί είναι φτωχοί και μόνιμα σε πόλεμο, ενώ αυτοί που τα φοράνε με στυλ είναι μέσα στην ειρήνη και τη σταθερότητα και παριστάνουν τους καλούς επειδή διαβάζουν γλυκατζή αρβελέρ;
Αν τα ορυκτά καύσιμα μας είναι απαραίτητα για να λειτουργήσουν τα μηχανήματα του καφέ και τα κλιματιστικά μας, τότε γιατί στις χώρες από όπου προέρχονται έχουν επίσης μόνιμους λιμούς κι εκατονταετείς, πλέον, πολέμους;
Είμαστε πολύ έξυπνοι εμείς οι δυτικοί, είναι η αλήθεια, γιατί κάνουμε πόλεμο για να πάρουμε τους πόρους των άλλων και  για να μας πολεμήσουν τους δίνουμε όπλα δικής μας κατασκευής, οπότε βγάζουμε λεφτά και κλέβοντας τους πόρους και πουλώντας τα όπλα μας.
Κάποιος  γνωστός μου είπε ότι αν ήταν έξυπνοι θα έκαναν κι εκείνοι το ίδιο. Αυτή η σκέψη όμως είναι ρηχή διότι όχι μόνο αυτάρεσκα προεξοφλεί ότι δεν  θα το κάνουν (που θα το κάνουν) αλλά η επανάπαυση αυτή οδηγεί στην αδράνεια, άρα στην παρακμή. Τα ποσοστά ασιατών εργαζομένων σε πανεπιστήμια και διάφορους οργανισμούς δείχνουν ότι δεν είμαστε εμείς οι έξυπνοι αλλά στις ίδιες συνθήκες ο καθένας μπορεί να είναι εξίσου αποδοτικός και δημιουργικός και καινοτόμος ή ότι άλλο εκτιμά ο καθένας.

Αυτό που είναι ενδιαφέρον σαν σκέψη είναι το εξής: τί θα είχε γίνει αν δεν είχαν πάει οι ευρωπαίοι στους άλλους κόσμους; Πως θα ήταν ο ευρωπαϊκός πολιτισμός και πως θα ήταν οι πολιτισμοί εκείνων των χωρών; Θα είχαμε πραγματοποιήσει όλα αυτά για τα οποία υπερηφανευόμαστε τόσο, χωρίς κακάο και χρυσό και βαφές για τα αριστουργήματα στους ναούς μας και σπόρους εξωτικών φυτών για τους κήπους μας ή για τα εδέσματά μας; Χωρίς καύσιμα για τα θαυμαστά μας μηχανήματα; Πόσο ανώτεροι θα ήμασταν τότε; Οι διανοητές μας, πόσο καλά θα τα έλεγαν με άδειο στομάχι, γιατί όταν οι ευρωπαίοι άρχισαν τις εξορμήσεις ήταν εξαιτίας της πείνας κυρίως;

Αντίστροφα, τί θα ήταν η ινδία ή η κίνα ή το αφγανιστάν χωρίς τους δυτικούς να μπλέκονται στις υποθέσεις τους όλην ώρα; Η αφρική θα είχε τόσους πόλεμους αν δεν ήταν στη μέση οι ευρωπαίοι;
Αν τους είχαμε αφήσει στην ησυχία τους, θα είχαν αναπτύξει κάτι που ποτέ δεν τους δώσαμε την ευκαιρία να αναπτύξουν, διαφορετικό από το δικό μας μεν, κατάλληλο για αυτούς δε;

Αν δεν είχαν πάει οι ευρωπαίοι στην ασία και την αφρική, θα είχαν έρθει αυτοί εδώ; Ερωτήματα που δύσκολα απαντά κανείς, αν και σίγουρα κάποιοι νομίζουν ότι έχουν έτοιμη την απάντηση.

Στην σημερινή κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί, από τη μία δεν μπορείς να αγνοήσεις την διαφορά στις πολιτισμικές και θρησκευτικές καταβολές, γιατί οδηγούν σε διαφορές στη δράση και στην αλληλεπίδραση, αλλά από την άλλη δεν μπορείς να σταματήσεις τα πλοία από το να ταξιδεύουν ούτε τους φτωχούς από το να αναζητούν ασφάλεια και ζωή σε μέρη όπου υπάρχει ασφάλεια και ζωή, σε αντίθεση με τις χώρες τους όπου έχει μόνο κίνδυνο και εκμετάλλευση.
Κι εγώ στη θέση τους έτσι θα έκανα, θα έφευγα από εκεί που σκοτώνουν άμαχους και θα πήγαινα σε ένα μέρος με νοσοκομεία, σχολεία και σταθερότητα για μένα και την οικογένειά μου. Πάλι, δεν έχει να κάνει με το θρήσκευμα, ειδάλλως ούτε οι χριστιανοί δεν θα πήγαιναν πουθενά..

Ένα άλλο ερώτημα που είναι ενδιαφέρον είναι το εξής: αν αντί για πόλεμους, παίρναμε τους πόρους των τριτοκοσμικών χωρών με δίκαιους όρους; Τα έσοδα που θα είχαν αυτοί οι πληθυσμοί θα τους είχαν βοηθήσει να έχουν στον τόπο τους υποδομές ασφάλεια και ποιότητα ζωής, αν όχι όπως εμείς τότε τουλάχιστον σε επίπεδα καλύτερα από τα τωρινά, ώστε να μείνουν στους τόπους τους αντί να ξενιτεύονται; Είναι αρκετά πιθανό, αλλά από την άλλη θα ήταν κατά πολύ ακριβότερα τα πάντα για εμάς. Αν δεν ήταν σκλάβοι οι ταιβανέζοι τότε τα ρούχα μας και τα παιχνίδια των παιδιών μας θα κόστιζαν δύο και τρείς φορές ακριβότερα, για να μην αναφέρω τα καύσιμα και την ενέργεια.
Θα έπρεπε να ζήσουμε χωρίς τηγανητές πατάτες.

Δύσκολη απόφαση.

Ευτυχώς, έχουμε ηγέτες που παίρνουν τις αποφάσεις για εμάς, κι έτσι μπορούμε το βράδυ να κοιμόμαστε,ήσυχοι ότι εμείς είμαστε οι έξυπνοι και καλοί ενώ όλοι οι άλλοι είναι είτε χαζοί και βρωμιάρηδες, είτε κακοί και διεφθαρμένοι καπιταλιστές.

Απευρωποίηση

Διαβάζοντας το άρθρο περί μετανάστευσης και τις συνέπειες αυτής στις ευρωπαϊκές πόλεις, δε μπορεί κανείς να μην αναλογιστεί και τις ευθύνες των ίδιων των ευρωπαίων οι οποίοι αποτάσσονται όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που αποτελούν κλειδιά της επιβίωσης. Στο όνομα της πολυτέλειας και της προσωπικής καλοπέρασης, σε ένα ψευδεπίγραφο ευ ζήν, απαρνιούνται την οικογενειακή ζωή (άρα την τεκνοποίηση, ρίχνοντας τα δημογραφικά), απαρνιούνται την χειρωνακτική εργασία (ρίχνοντας την παραγωγικότητα) και απαρνιούνται και την υπακοή στις κυβερνήσεις τους (δημιουργώντας ρήγματα στη συνοχή των πληθυσμών).

Την ίδια στιγμή που οι "απολίτιστοι" γεννοβολάνε σαν τα κουνέλια και δουλεύουν σαν τα σκυλιά, οι ευρωπαίοι επιδίδονται σε γκέη πράηντ, σε καλλιτεχνικές αρλούμπες και  θεωρητικές αοριστίες στα σαλόνια. Την ίδια στιγμή που ο ασιάτης έχοντας την αυτοπεποίθηση ότι είναι θρησκευτικά αποδεκτό να βιάσει δρα αναλόγως, ο ευρωπαίος απαρνείται τον χριστιανισμό, ενστερνίζεται τον αθεϊσμό και κάνει ότι δε βλέπει την διαφορά στις νοοτροπίες. Όσο οι ευρωπαίοι έχουν τα ψυχολογικά τους, οι ασιάτες με νύχια και με δόντια προωθούν τις χώρες τους. Όσο οι ευρωπαίοι μαζεύουν τη νεολαία από τα πεζοδρόμια της μέθης, κάνουν εκτρώσεις, επιλέγουν γονίδια για την ευγονική τους, κρατούν τη γνώση κλειστή για να ανεβάσουν την τιμή της και αναθρέφουν πολίτες υποταγμένους στο στυλ, οι  "άλλοι" δουλεύουν και γεννάνε, δουλεύουν και γεννάνε.

Και ενώ σε καμμία περίπτωση δεν θα ήθελα ούτε καν να υπονοήσω ότι τα κεκτημένα των δυτικών πολιτισμών θα έπρεπε να συμβιβαστούν στο όνομα του κέρδους ή της πολεμικής ενάντια στους "άλλους", δε θα έπρεπε από την άλλη να μας κάνει να προβληματιστούμε το γεγονός ότι ο πολιτισμός μας είναι στην ουσία μη-βιώσιμος; Ότι από πρότυπο τεχνολογικής και κοινωνικής προόδου κατάντησε υδροκέφαλο, μαραμένο σαρκίο, ανίκανο να αναπαραχθεί ή να αυτοσυντηρηθεί;

Ο τίτλος του άρθρου δεν θα έπρεπε να είναι ισλαμοποίηση αλλά απευρωποίηση, γιατί το μόνο που έκαναν οι ασιάτες ήταν απλά να καλύψουν τα ευρωπαϊκά κενά. 

Και ενώ θεωρητικά το να ζούν οι άνθρωποι ειρηνικά και δημιουργικά δεν θα έπρεπε να έχει σχέση με το αν πιστεύουν στο ένα ή στο άλλο, άρα να μη μας πειράζει αν γίνει μουσουλμανική η ευρώπη, παραμένει γεγονός ότι τα επιτεύγματα του δυτικού πολιτισμού πραγματοποιήθηκαν σε χριστιανικό περιβάλλον, μέσα από αιώνες χριστιανικής πρακτικής και το κυριότερο αυτών δεν είναι τόσο οι τεχνολογικές ανακαλύψεις όσο οι κοινωνικές και ηθικές πρόοδοι που έχουν σημειωθεί. Η ανεξιθρησκεία, πρώτη και καλύτερη, οι πολιτικές ελευθερίες, ως δεύτερο και οι ισότητα μεταξύ των φύλων ως ένα τρίτο και αδιαμφισβήτητο κατόρθωμα, είναι αυτά που πρώτα θα "πέσουν" από την ισλαμοποίηση, εξ ορισμού. Άρα δεν είναι όλες οι θρησκείες ίδιες.

Εκτός αν μου πεί κάποιος ότι οι μουσουλμάνοι που έχουν μείνει για καιρό στην ευρώπη και έχουν ζήσει μέσα στις κοινότητες, έχουν υιοθετήσει πιο μετριοπαθείς απόψεις, ότι έχουν προσαρμόσει τις συμπεριφορές τους στα ήθη των κοινωνιών στις οποίες μπήκαν ή ότι έχουν αρχίσει να αμφιβάλουν για τις θρησκείες που τους θέλουν πολεμιστές κατά των αλλόθρησκων. Ότι οι μουσουλμάνες ψηφίζουν, εκλέγονται και έχουν δικαίωμα στην εργασία και στη διαχείριση του σώματός τους.

Τέλος, θα κρατήσω από όλο το άρθρο εκείνο το σημείο όπου αναφέρεται ότι:
"ουσιαστικά μιλούμε για το όρια του κεφαλαιοκρατικού συστήματος το οποίο, προκειμένου να σωθεί, επιδιώκει τη τεχνητή αύξηση του πληθυσμού όπως με τη μαζική έλευση των Μουσουλμάνων ώστε να συνεχίσει το ίδιο μοντέλο που προϋπήρχε και τα προηγούμενα έτη. Βεβαίως δεν λαμβάνουν υπόψη τις κοινωνικές συγκρούσεις που προκαλούνται, αλλά ως γνωστό οι τεχνοκράτες και οι επιχειρηματίες δεν έχουν πολιτική σκέψη και κοινωνικές ευαισθησίες, οπότε το όλο θέμα της δημογραφίας είναι πέρα από πολιτισμικό βαθιά κοινωνικό και κυρίως πολιτικό."

Και, στην Ελλάδα τα παιδιά

είναι τεκμήρια.

Ανειδίκευτες Γνώμες

Ένα από τα δράματα ενός δημοκρατικού πολιτεύματος είναι ότι καλούνται να ψηφίσουν άνθρωποι που δεν έχουν πλήρη γνώση για καθοριστικά ζητήματα, μέσω ενός ελλιπούς εργαλείου όπως οι εκλογές. Ακόμα χειρότερα γίνεται όταν οι απλοί πολίτες που δεν έχουν γνώσεις σε οικονομολογία ή εξωτερική πολιτική παραπληροφορούνται ή πέφτουν θύματα δημαγωγίας ή ακόμα και δωροδοκίας όπως όταν ένας πολιτικός κερδίζει ψήφους υποσχόμενος ότι ποθεί η ψυχή του ανθρώπου.

Για παράδειγμα ένα εργάτης ή ένας μικρομεσαίος επιχειρηματίας που ψηφίζει δεξιό κόμμα στην ουσία ψηφίζει κόντρα στο συμφέρον του, να όμως που το κάνει αγνοώντας τί εστί δεξιά και φιλελευθερισμός, καπιταλισμός και πάει λέγοντας. Είναι επίσης σχήμα οξύμωρο το να δηλώνει και να ψηφίζει δεξιά ένας δημόσιος υπάλληλος, διότι μία δεξιά ιδεολογία είναι εξ ορισμού αντίθετη στην ύπαρξη κράτους και κρατικής πρόνοιας, κοινωνικών αγαθών, άρα και ενάντια στην ύπαρξη δημοσίων υπαλλήλων.

Ένα άλλο θέμα που αγγίζει τις καρδιές αλλά όχι τα μυαλά των απλών ανθρώπων που αποτελούν την κοινή γνώμη είναι το ζήτημα της ένταξης σε μία ενωμένη Ευρώπη. και μόνο η λέξη "ενωμένη" αφήνει θετικούς απόηχους και η Ελληνικής προελεύσεως "Ευρώπη", αυτή που βλέπει παντού, δονεί τις χορδές των Ευρωπαίων, παρόλο που ακόμα δεν είναι απολύτως ξεκάθαρο ποιοί από εμάς είναι στα αλήθεια Ευρωπαίοι, ποιοί σχεδόν Ευρωπαίοι και ποιοί δυνητικά τέτοιοι. Οι συνέπειες και το κόστος της ένωσης όμως εκτείνονται σε πολλά επίπεδα και οι πολίτες γνωρίζουν πολύ επιφανειακά τι αρκιβώς σημαίνει να είσαι ευρωπαίος.

Οι περισσότεροι όταν λένε ευρώπη αυτόματα σκέφτονται την επαναστατική γαλλία, την εργατική γερμανία και την ιστορική ελλάδα-ιταλία, όλα τους οράματα ρομαντικά και απαστράπτοντα, δελεαστικά. Τί σημαίνει όμως μία τραπεζική ένωση; Μία πολιτική ένωση; Τι σημαίνει για τους πολίτες μία νομισματική ένωση πραγματική και όχι προσχηματική, όπως ήταν μέχρι τώρα που λέγαμε ευρώ και εννοούσαμε τρία διαφορετικά νομίσματα και σχήματα οικονομίας; Εϊναι διατεθειμένος ο πολίτης να πληρώσει το κόστος μίας τέτοιας ένωσης; Ποιό είναι το όραμα της νέας ευρώπης που θα γεννηθεί από την σύντηξη πολιτισμών και πολιτευμάτων; Θα είναι όπως το ζωγράφιζαν οι γάλλοι διανοητές, ανθρωπιστικό και κοινωνικό με έγνοια για την παιδεία και τα κοινωνικά αγαθά ή θα ακολουθήσει άλλα πρότυπα που δεν συμπαθούμε και πολύ, όπως τα ασιατικού τύπου καθεστώτα ή ίσως το καρκίνωμα που λέγεται αμερική και δεν διαθέτει στην ουσία τίποτα εκτός από όπλα, θέαμα και μία ελίτ αυτιστική;

Οι Έλληνες και οι άλλοι Ευρωπαίοι, όταν συμφώνησαν να ενωθούν είχαν στο μυαλό τους το Ευρωπαϊκό ιδεώδες με την πρώτη του μορφή, εκείνη του ανθρωπισμού και του πολιτισμού. Ίσως ήταν αφελές εκ μέρους τους να υποθέσουν ότι θα μπορούσε να υπάρξει ένωση πολιτική και οικονομική χωρίς να συμβιβαστούν οι εθνικές κυριαρχίες ή η αυτονομίες των ηγεσιών τους, αλλά από την άλλη δεν χρειάζεται να γίνει αυτή η θυσία. Η αυτοδιοίκηση των χωρών σύμφωνα με τις κατά τόπους συνθήκες είναι όχι μόνο δυνατή αλλά επιβεβλημένη, μίας και μία τόσο μεγάλη επικράτεια δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να κυβερνηθεί σαν ενιαίο σύνολο αλλά σε επαρχίες, πολιτείες ή όπως αλλιώς θέλει να το πεί κανείς. Δηλαδή τι θα πείραζε αν αντί για Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης η ονομασία ήταν κάτι σε Ηνωμένες Χώρες Ευρώπης ή Κρατική Ευρωπαική Ομοσπονδία ή ακόμα και κάποιο ακρωνύμιο όπως Ενωμένη Υπερεθνική Ρυθμιστική Ομοσπονδία (ευρο). Το ρυθμιστική δεν κολλάει αλλά την ώρα που έγραφα δεν είχα έμπνευση να ψάξω λέξη από ρό. Άλλωστε είναι ένα απλό όνομα και όπως όλα στην ιστορία των κόσμων δεν θα είναι αιώνιο αλλά για καμμιά διακοσαριά χρόνια το θέλουμε, μέχρι να εξελιχθεί σε κάτι άλλο.

Επιστρέφοντας στον αρχικό προβληματισμό, δηλαδή το κατά πόσο οι μη-ειδήμονες πολίτες λαμβάνουν αποφάσεις μέσω ενός ελλιπούς εργαλείου όπως οι εκλογές, για φλέγοντα ζητήματα όπως η ένωση της Ευρώπης ή το πολίτευμα των χωρών τους, δεν ξέρω αν τελικά είναι αναπόφευκτο ίσως μάλιστα δε, να είναι και καλύτερα.

Γιατί και οι ειδήμονες μόνο εν μέρει είναι πληροφορημένοι, μίας και μπορεί να έχουν ειδίκευση στην μακρο-οικονομία ή κάποιο άλλο ευφάνταστο τίτλο, αλλά δεν έχουν επαφή με τη βάση της κοινωνίας ούτε με τις πραγματικές συνθήκες στην διεξαγωγή της παραγωγής ή της ζωής των πολιτών. Αυτό σημαίνει ότι όσο ειδικευμένοι και αν είναι δεν μπορούν να προβλέψουν ένα μεγάλο μέρος της πραγματικότητας, άρα εξαρτώνται κατά μεγάλο ποσοστό από τις , κατά κύριο λόγο, συναισθηματικές αντιδράσεις των πολιτών. Αν μάλιστα κάνουν το λάθος να τις περιφρονήσουν ως ανειδίκευτες ή ασήμαντες, τότε είναι σίγουρο ότι την εξουσία που τους δόθηκε καλή τη πίστη θα τη χάσουν κακή τη πίστη.

Γιατί μπορεί ο παραπληροφορημένος μικρομεσαίος να ψηφίζει δεξιά αγνοώντας τι σημαίνει καπιταλισμός, αλλά όταν ο βουλευτής το παρακάνει, θα τον πλακώσει στα γιαούρτια επαναφέροντάς τον στην πραγματικότητα που μας θέλει όλους αλληλένδετους.

Ακόμα το σκέφτεται.

Δηλαδή για να καταλάβω: προτείνει κάποιος να μειωθεί ο φπα στην εστίαση, αλλά όχι στις πρώτες ύλες του κλάδου που είναι τα τρόφιμα, ούτε στο ηλεκτρικό ρεύμα που ευθύνεται για μέρος της ακρίβειας, ούτε για τα μεταφορικά που ανεβάζουν το κόστος του τουριστικού προϊόντος. Οι εργατικές εισφορές για προσωπικό και εργοδότες που είναι τριπλάσιες του τζίρου οποιασδήποτε επιχείρησης δε μας ενοχλεί, γιατί αυτά πάνε για τα μισθά μας, αλλά στήνουμε στον τοίχο τόσο τον εστιάτορα όσο και τον φορολογούμενο χωρίς να ωφεληθεί ο τουρίστας διότι μπορεί να πληρώσει ένα ευρώ λιγότερο την χωριάτικη, αλλά όλα τριγύρω είναι τόσο ακριβά όσο και για τους γηγενείς, δηλαδή απλησίαστα.

Δεν πέρασε καν ως ιδέα η μείωση εισφορών ή η φορο-απαλλαγή σε όλους τους τομείς ώστε να μειωθεί η μαύρη επιχειρηματικότητα, άρα να αυξηθούν τα έσοδα, ούτε προτάθηκε από κανέναν, κυβερνητικό ή μη, η μη χορήγηση αδειών στους υπαλλήλους φορο-ελεγκτικών μηχανισμών κατά την καλοκαιρινή περίοδο, ώστε να είναι αποτελεσματικότερος ο έλεγχος των τουριστικών επιχειρήσεων.

Και λέω μείωση (τουτέστιν εξίσωση προς τα κάτω) εισφορών σε όλους τους τομείς, διότι ως τουριστικά δικαιολογήθηκαν όλα τα παράνομα κτίσματα, όλα τα πλαστά τιμολόγια και όλα τα δήθεν τουριστικά σκάφη: όλα τουριστικά και τίποτα φορολογημένο, υπογράφεις μία υπεύθυνη δήλωση ότι είσαι τουριστικός και κάνεις ότι θέλεις, πασάς στα γιάννενα, κι ο ελεγκτής κάνει διακοπές γιατί είναι άνθρωπος και έχει κεκτημένα, αλλά εσένα σε βάζει να δουλεύεις και τις κυριακές για να έχει λέει ανοιχτά τα μαγαζιά μήπως και θέλει να πάρει λάχανα με 1/4 της τιμής σε φπα ο τουρίστας.

Μείωση του φπα στην εστίαση είναι σα να σπας σπυράκι πάνω σε έγκαυμα. Πρέπει να μειωθεί ο φπα και οι εισφορές σε όλους , όχι τώρα, τώρα!

Αλλά, φυσικά, δεν πρέπει να τσιμπήσουμε το δόλωμα. Η μείωση του φπα στην εστίαση είναι όπως οι ρυθμίσεις για τα νοικοκυριά το νέο φορολογικό και την ανάπτυξη: προφάσεις για ξεπούλημα. Βγαίνει ο ανερυθρίαστος και λέει "πρέπει" αυτό, "πρέπει" εκείνο" κι εμείς νομίζουμε ότι επειδή "πρέπει" αυτός θα τα κάνει και δουλεύουμε σαν το σκυλί ακόμα περισσότερο, μήπως τα κάνει και δεν τον προλάβουμε.

Και όσο κατέβασες εσύ το φπα, άλλο τόσο θα τον κατεβάσει κι αυτός.

Τέρατα

Μαμά υπάρχουν τέρατα;

Όχι.
Υπάρχουν εξωγήινοι;
Όχι.
Μα, μου είπαν ότι υπάρχουν.
Ποιός σου το είπε;
Στο σχολείο. Η κυρία.
Σου είπε η κυρία σου ότι υπάρχουν εξωγήινοι;
Είπε ότι μπορεί σε κάποιον πολύ μακρινό πλανήτη να υπάρχουν.
Δεν υπάρχουν.
Κι εσύ που το ξέρεις;
Κοίτα, τα αστέρια βρίσκονται εκατομμύρια έτη φωτός από τη γή, σωστά;
Ναι.
Αυτό σημαίνει πως αν ταξιδέψεις με την ταχύτητα του φωτός, τότε χρειάζεσαι εκατομμύρια χρόνια να τα φτάσεις, σωστά;
Ναι.
Άρα, ακόμα και αν υπήρχαν, ώσπου να έρθουν στη γη θα έχουν πεθάνει όλοι.
....
Και τέρατα;
Δεν υπάρχουν.
Στα παιδικά υπάρχουν.
Ναι, μόνο στα παιδικά, αλλά στα παιδικά υπάρχουν και ψάρια που μιλάνε ή κάνουν ποδήλατο, και άλλα περίεργα. Αυτά είναι μόνο για αστείο ή για να έχει ενδιαφέρον η ιστορία. Για φαντάσου ένα παιδικό που θα είχε μέσα μόνο αληθινά πράγματα, όπως δασκάλες και φακές. Χαζό δεν θα ήταν;
χαχαχα. ναι.
Η λερναία ύδρα ήταν αληθινή;
Όχι.
Δηλαδή είναι ψέματα;
Όχι ακριβώς (εκεί ξύπνησε ο μπλόγκερ μέσα μου) είναι σύμβολο.
Τί είναι σύμβολο;
Είναι όταν λές κάτι με άλλα λόγια. Για παράδειγμα το περιστέρι είναι σύμβολο της ελευθερίας και το φίδι είναι σύμβολο του κακού.
Και η λερναία ύδρα τι σύμβολο είναι, της ασκήμιας;
χαχαχα
Τα τέρατα δεν υπάρχουν. Αλλά τα βάζουμε στις ιστορίες για να δείξουμε όσα φοβόμαστε. Φοβόμαστε τα άγρια κι επικίνδυνα ζώα, ή τους κακούς άνθρωπους. Φοβόμαστε τους σεισμούς και τις καταστροφές. Αλλά στις ιστορίες τα νικάμε πάντα και αυτό μας δίνει το θάρρος να τα νικήσουμε και στην πραγματικότητα. (το παιδί ακούει σιωπηλό, αλλά δεν ξέρω τί από όλα καταλαβαίνει, κοιτώντας τα δέντρα στο δρόμο όπου περιπατούμε) Επίσης, πολλές φορές τα τέρατα είναι πραγματικά.
Αλήθεια!;
Παλιά, δεν είχαν πάει σε ξένους τόπους, όπως στην αφρική ή στην αμερική. Όταν πήγαν, είδαν διάφορα ζώα για πρώτη φορά. Για φαντάσου, ας πούμε, να έχεις περάσει όλη σου τη ζωή με πρόβατα και αγελάδες, και ξαφνικά να δείς μπροστά σου έναν ρινόκερω ή μία ιγκουάνα ή έναν γορίλα. Δεν θα σου φανεί σαν τέρας ή δράκος;
χαχαχαχααχα. έκλασαν πόμολα. χαχαχα (αυτά τα μαθαίνει στο σχολείο, αναπόφευκτα)
Ε, έτσι, λοιπόν, όταν γύρισαν πίσω στα σπίτια τους στην ευρώπη, έλεγαν ιστορίες στην οικογένειά τους για κάτι περίεργα πλάσματα κι έτσι έγιναν οι μύθοι για τα τέρατα.
Άρα είτε που δεν υπάρχουν είτε που είναι κάτι άλλο.
Ναι.
Να πάρουμε παγωτό;
Όχι.
Γιατίιιιιιιιι;

Η μεσαία τάξη στην Ελλάδα και τα λαμόγια στο ρόλο του σωτήρα

Θα αντισταθώ στον πειρασμό να γράψω ένα ποστ περί χυδαιότητος, όπως είχα αρχικά σκοπό, όπου θα ανέλυα τις διάφορες οπτικές γωνίες της προστυχιάς: την εγκυκλοπαιδική, κατά την οποία αναρωτιέται κανείς πως λειτουργούν και τί  επιπτώσεις έχουν όλα αυτά κάνοντας δοκιμές και διαβάζοντας συγγράμματα, την ακατάσχετη, κατά την οποία χωρίς χαλινάρι επιδίδεται κανείς σε υπερβολές (όπως εγώ στο μυαλό μου) και την κεκαλυμένη, κατά την οποία είτε που επικαλούμαστε δικαιολογίες είτε που κρύβουμε το πρόστυχο ένστικτό μας κάτω από τόνους κατηχήσεων και τύπων (όπως εγώ έξω από το μυαλό μου).

Δεν ξέρω αν το ίδιο ισχύει και στις άλλες χώρες, όπου ζουν μυθικά όντα με αγγελικούς δημόσιους

τομείς και υπερ-σουπερ-ντουπερ παραγωγικούς ιδιωτικούς τομείς, αλλά εδώ στην πραγματική ελλάδα περάσαμε από το ένα άκρο στο άλλο. Πρώτα δώσαμε το ελεύθερο στον καθένα να κάνει κυριολεκτικά ό,τι θέλει χωρίς έλεγχο ούτε επίβλεψη καμμία και τώρα πάμε να διορθώσουμε τη δική μας υπερβολική επιείκεια με υπερβολική αυστηρότητα. Ενώ μέχρι πριν από δύο χρόνια στην ουσία όποιος ήθελε έχτιζε ό,τι ήθελε και όπου ήθελε, φερ'ειπείν, τώρα πρέπει ο μέσος ιδιοκτήτης ακινήτου να πληρώσει εκατό διαφορετικά πρόστιμα για παραβάσεις που τόσο καιρό ήταν δωρεάν.

Ένας πληθυσμός που είχε καλομάθει πρέπει τώρα όχι μόνο να ξεμάθει αλλά να δεχτεί και την αδικία του να είναι ο φτωχός τίμιος αλλά ο πλούσιος άτιμος, δια της βίας και υπό την πίεση της επιβίωσης σε ένα περιβάλλον απόλυτα εχθρικό για τον έλληνα. Ο Έλληνας, ας πούμε, πρέπει να πληρώσει χαράτσι και ένα σωρό τέλη για την περιουσία του, αλλά ο ξένος έχει ένα σωρό ελφρύνσεις και κίνητρα για να "επενδύσει" στην Ελλάδα. Ο Έλληνας επιχειρηματίας υπερφορολογείται μέχρις εσχάτων και ο ξένος επιδοτείται.

Άλλο πάλι και τούτο, θα μου πείς. Είχαμε ένα σωρό επενδύσεις στην ελλάδα, εταιρείες μεγάλες και τρανές, ελληνικές και ξένες, αλλά το περιβάλλον που είχε διαμορφωθεί τις είχε διώξει όλες. Όντως, κλωστουφαντουργίες, χαρτοβιομηχανίες, ελαστικά, συσκευασίες κοκ, είτ επου μετεγκατστάθηκαν σε πιο συμφέροντα περιβάλλοντα είτε έπαψαν να υπάρχουν και οι εργαζόμενοί τους τώρα περιμένουν το τρείς κι εξήντα επίδομα εργασίας που ίσως να τους παρέχει το ελληνικό παρακράτος.

Κι έρχεται τώρα ο αντωνάκης να μας πεί ότι χωρίς να αλλάξει τίποτα από όλα τα κακά της μοίρας μας (τις δαιδαλώδεις διαδικασίες, το παρανοϊκό σύστημα, τις σαθρές υποδομές, τις ακατάληπτες νομοθεσίες και την κυριαρχία των ημέτερων επί των άξιων) ότι ωσαννά! ήρθε η ανάπτυξη!

Αλληλούια!

Είναι μετά να μην το ρίξεις στη βωμολοχία;
Αναρωτιέμαι αν και τα ξένα λαμόγια είναι καλύτερα από τα ελληνικά.
Αν ναι, τότε τη βάψαμε.

Νέοι Ορίζοντες ανοίγονται διάπλατα

Πάντα πίστευα στην ευπρέπεια και στην ορθότητα του λόγου.
Να όμως που τώρα στα γεράματα, άθελά μου το'ριξα στις υπερβολές.
Ποιός να ξέρει γιατί, θέλω να βρίζω.
Όχι δεν έχει να κάνει με την κρίση, από μέσα μου βγαίνει, πηγαίο το συναίσθημα.
Χρειάζεται να επιστρατεύσω όλη μου την αυτοκυριαρχία για να μη γίνω σαν εκείνες τις πουρόγριες που άμα αρχίσουν δε σε ξεπλένει ούτε ο δούναβης.
Αν βλέπατε τί έχει μέσα ο νους μου την ώρα που χαμογελώ...
Πάνω στην ώρα, συνάντησα δύο τύπους νυχτερινούς τους οποίους για αυτό το λόγο απολαμβάνω απίστευτα.
Παρότι αθυρόστομοι έχουν κάτι να πούνε πέραν της βρισιάς, έχουν εκείνη τη δυαδικότητα, την αντίφαση που με γοητεύει στους ανθρώπους που πάνε να σκεφτούν και μετά τους πιάνει μια μανία, από τα πιο μαγικά αγκάθια της ανθρώπινης ψυχής...
Όλα είχαν αρχίσει με τον αθεόφοβο και τα τρομερά του πρόστυχα πόστ, μετά ο ασκάρ, και τώρα ο δημήτρης και ο χωστήρας.
Και εις άλλα με υγεία!
Να με χαίρεστε.

Πως να αποτύχετε οικτρά σε οτιδήποτε κάνετε

Είναι μία μεγάλη αλήθεια το γεγονός ότι στην αγαπημένη μας χώρα ό,τι πάει να ξεκινήσει σταματά στα σπάργανα εξ αιτίας των εμποδίων που υψώνουν οι ίδιοι οι Έλληνες, παρόλο που δηλώνουν ένθερμοι υποστηρικτές της αλλαγής και της προόδου.Είναι παράνοια, αν το σκεφτείς: από τη μία λέμε ναι, και από την άλλη λέμε όχι. Είμαστε με τα καλά μας;

Πας, ας πούμε να στήσεις ένα μέρος για να στεγάσεις τους μετανάστες και, τσούπ!, αντίδραση. Ένα χώρο επεξεργασίας απορριμμάτων - αντίδραση. Ένα κεπροναπ για να περιθάλψεις τους εξαρτημένους - αντίδραση. Θες να φτιάξεις διαφάνεια, αντίδραση, αντίδραση στην αξιολόγηση , αντίδραση στο σχέδιο αθηνά, αντίδραση στην ανάπτυξη, αντίδραση στις σκουριές, αντίδραση στις ιδιωτικοποιήσεις, αντίδραση παντού και σε όλα.

Η η αιτία για αυτή την αντιδραστική στάση δε νομίζω ότι σχετίζεται με τα συμφέροντα, ούτε με την παιδεία και όλα αυτά. Ούτε είναι χαζοί οι Έλληνες, ούτε τρελοί.  Αυτό που συμβαίνει είναι ότι κανείς δεν εμπιστεύεται τις Αρχές.

Δεν εμπιστευόμαστε τις Αρχές για τίποτα.

Και πως να τις εμπιστευτούμε άλλωστε, όταν λέει "περαίωση" και σε *α*εί ανάποδα κάθε χρόνο, όταν λέει φορολογική δικαιοσύνη και σου τετραπλασιάζει τους συντελεστές, όταν λέει τακτοποίηση αυθαιρέτων και πληρώνεις οκτώ πρόστιμα για την ίδια παράβαση, όταν λέει πρώτη κατοικία και σου παίρνει μέχρι και το βρακί, όταν λέει πρόνοια αλλά κλείνει νοσοκομεία και καταργεί κλίνες, όταν λέει σταθερότης και αλλάζουν οι νόμοι ανά δίωρο, όταν λέει αξιοκρατία και σου πλασάρει στέτζ, όταν λέει έσπα και εννοεί πάρε κόσμε, όταν λέει ανακούφιση των αδυνάτων και τριπλασιάζει τις τιμές και τρώει τις εισφορές των εργαζόμενων, όταν λέει διαφάνεια και τον εκβιάζουν με λίστες
;


Έτσι, μέχρι να βρεθεί ένας άσπιλος ηγέτης που όταν λέει αξιολόγηση, αναδιάρθρωση και διαφάνεια να εννοεί αυτά και όχι ημετεροκρατία, μίζες και μαγείρεμα στατιστικών, πάντα θα υπάρχουν αντιδράσεις.

Αντωνάκη, τί λες;
Το'χεις;

Περιστατικό

Ήμουν στη δουλειά πολύ νωρίς και δεν ήταν ανοιχτά, οπότε πήγα σε κοντινή καφετέρια για καφέ, και επι τη ευκαιρία να προχωρήσω το βιβλίο μου. Ανάμεσα στον κόσμο ήταν ένας τύπος καθόλου ξεχωριστός, κοντός και κοντοκουρεμένος. Μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους, πάντα. Η περιέργεια μέσα μου ασχολήθηκε για λίγο με αυτόν, και θυμάμαι ότι η ετυμηγορία ήταν η εξής: μέτριος - θα είναι όμορφος μόνο αν είναι έξυπνος, γιατί είχε μεγάλα μάτια, οπότε ότι είχε μέσα του θα έφεγγε από εκεί, αλλά εκτός από αυτό ήταν απλά ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Αν είναι χαζός, θυμάμαι να σκέφτηκα, σε λίγα χρόνια θα γίνει χοντρός με βοϊδίσιο βλέμμα. Αν είναι έξυπνος θα αστράφτει το βλέμμα του.Τότε απερίσκεπτα και από αφηρημάδα, συναντήθηκαν τα βλέμματα. Γύρισα αλλού το βλέμμα γιατί δεν θέλω να νιώθουν άβολα οι άνθρωποι εξαιτίας μου, ούτε αυτό το κουσούρι μου (να περιεργάζομαι τους ανθρώπους) να παρερμηνεύεται.

Το ίδιο βράδυ, την τελευταία ώρα παρουσιάστηκε στην προφίσιενσυ ενηλίκων, οπότε έβαλα μπρος το άλλο μου κουσούρι,να γίνομαι απροσπέλαστη, σχεδόν στρυφνή χωρίς να κάνω κάτι και χωρίς ποτέ να γίνομαι αγενής. Όταν ενεργοποιώ το κουσούρι νούμερο τρία, όλοι διστάζουν, αν είμαι σε δημόσιο χώρο αδειάζουν τα καθίσματα γύρω μου και, σε ακραίες καταστάσεις, οι άνθρωποι ντρέπονται να μου μιλήσουν. Ένα πολύ χρήσιμο κουσούρι, αν είσαι από αυτούς που θέλουν την ησυχία τους, όπως εγώ. Έτσι, για τους επόμενους μήνες, ο άνθρωπος αυτός, παρότι ενήλικος και στρατιωτικός, μου μιλούσε στον πληθυντικό και με επιφύλαξη, λες και ήμουν καμμία λερναία ύδρα.

Αλλά ήταν ωραίος. Ήταν πολύ έξυπνος, εξαιρετικά οξυδερκής, πολύ κοινωνικός, αν και κοντός πολύ, πολύ συμπαθής. Και τα αγγλικά του τέλεια. Ειδικά στην εξάσκηση προφορικών, φάνηκε ότι ήταν εκτός από έξυπνος και λογικός, λειτουργούσε με κώδικες περίπλοκους, είχε σύστημα αναφοράς παρόμοιο με το δικό μου και, κάτι που εκτιμώ ιδιαίτερα στον άνθρωπο, είχε λέγειν και πειθώ. Οπότε έβαλα μπρος το κουσούρι νούμερο τέσσερα, κατά το οποίο χτίζω ένα τείχος γνώσεων γύρω μου, το τείχος της δασκάλας, γιατί αυτό ξεχωρίζει τον μαθητή από τον δάσκαλο: ο ένας έχει γνώσεις και ο άλλος όχι, οπότε δεν μπορούν ποτέ να είναι ίδιοι. Όταν λες στον άλλον διαρκώς πληροφορίες και δείχνεις ότι ξέρεις περισσότερα, τότε δείχνεις υπερόπτης και απόμακρος, ένα αντιπαθητικό γνώρισμα,  το κουσούρι νούμερα τέσσερα, το δασκαλίστικο ύφος.

Τον ενδιέφεραν οι γνώσεις.
Είχε ένα περίεργο βλέμμα, σε κοιτούσε χωρίς να σαλεύει σα να ήταν άγαλμα και αναγνώρισα σε αυτό το βλέμμα του μαθητή που ρουφάει γνώσεις. Έκανε διαρκώς ερωτήσεις, ζητούσε εξηγήσεις και μετά χρησιμοποιούσε τις γνώσεις αυτές με άνεση. Τί άλλο να ζητήσει μία δασκάλα από τη ζωή; Ώρα για το κουσούρι νούμερο πέντε: έριξα πάνω του όλες τις δύσκολες ασκήσεις, ότι δυσκολότερο είχα σε κείμενο, λεξιλόγιο και εξέταση. Μετά λίγο ακόμα, ακόμα πιο δύσκολα, κείμενα από εφημερίδες, βιβλία ή αναλύσεις από πραγματικές πηγές. Κάποια στιγμή, σε κάποιο κείμενο-αντίκα είχε φτάσει στο σημείο να πιάνει το κεφάλι του. Τον έβλεπα να σμίγει τα φρύδια από τη σκέψη. Για να σε δούμε, πόσο καλός είσαι, του είχα πεί. 'Οχι, ψέλλισε. Αλλά το έλυσε.

Με αυτά και αυτά, πέρασε ο καιρός. Από οκτώβριος πήγε απρίλιος, καιρός για εξετάσεις. Έδωσε εξετάσεις και πέρασε, φυσικά. Με αποχαιρέτησε ευχαριστώντας με για την καλή δουλειά που είχα κάνει και πρόσθεσε ότι το μάθημα μαζί μου ήταν πραγματική ευχαρίστηση. Ανταπέδωσα, με ειλικρίνεια. Άλλωστε, όταν ο μαθητής τελειώνει τη δουλειά του και φεύγει, συνήθως δεν ξαναπατά, ειδικά αν είναι ενήλικος με υποχρεώσεις, οπότε μία χαλαρότητα στην επικοινωνία την επέτρεψα στον εαυτό μου. Του έσκασα ένα χαμόγελο.

Αυτό που δεν έκανα ήταν να τον ευχαριστήσω. Είπε για εμένα πολύ καλά λόγια σε πολλούς ανθρώπους που επηρεάζουν την επαγγελματική μου ζωή και αυτό έκανε μεγάλη διαφορά. Ευχαριστώ.
Να που τα κουσούρια, μερικές φορές, βγαίνουν σε καλό.

Αρκούδες για το τάλαρο

Όταν έμαθα ότι στη πόλη μου δημιουργήθηκε ομάδα ταγκό χάρηκα γιατί μέχρι πρότινος μόλις και μετά βίας μπορούσε κανείς να μάθει παραδοσιακούς χορούς, κι αυτό όχι πάντα. Αποφάσισαν κάποιοι άνθρωποι να φέρνουν δάσκαλο από άλλη πόλη μία φορά την εβδομάδα και συχνά-πυκνά διοργανώνουν και χορούς, στους οποίους κυρίως οι ίδιοι μόνο προσέρχονται ή ίσως κάποιος άτυχος συγγενής, διότι Πρέβεζα γαρ...

Τέλος πάντων, αν και η ίδια δεν είμαι και πολύ του χορού, εκτός από ό,τι αρκουδοχορέψω σε τίποτα γάμους, ήθελα να στηρίξω αυτή την προσπάθεια, για να υπάρχει και κάτι άλλο στην πόλη μου, όχι μόνο κλαρίνα και σκυλάδικα, νότες με το κιλό και στίχοι με τη σέσουλα. Έτσι, πήγα σε μία από τις χοροεσπερίδες τους στην σάλα τοπικού ξενοδοχείου, με μεγάλη περιέργεια, μιας και ποτέ δεν είχε τύχει να παρευρεθώ σε κάτι τέτοιο.

Παρακολουθούσα τους γνωστούς μου να στροβιλίζονται σε κινήσεις που δεν τους είχα ξαναδεί και αρχικά αυτό μου ήταν ενδιαφέρον.

Μετά είδα την έπαρση στο ύφος των χορευτών και κατάλαβα πως ο λόγος που χόρευαν δεν ήταν το μεράκι για το συγκεκριμένο χορό αλλά γιατί είχαν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, κάτι όπως "εμείς ταγκό χορεύουμε, γιατί εμείς δεν είμαστε σαν κι εσάς". Αυτό ήταν έκδηλο στο στρυφνό τους ύφος, λες και κατάπιαν μπαστούνι, στις ίδιες τις παρέες που ξαφνικά διαπίστωσα ότι ήταν η ίδια παρέα ψωνισμένων που ήξερα από παλιά και στην αναγκαστική ατμόσφαιρα που είναι χαρακτηριστική όταν βρίσκεσαι κάπου όπου πρέπει να βρίσκεσαι διότι αυτός έχει την τάδε θέση και ο άλλος εκείνο το αξίωμα, κοκ. Ήταν, δηλαδή δημόσιες σχέσεις με πρόφαση το ταγκό και καμμία σχέση δεν είχε με την απόλαυση της μουσικής, ούτε φυσικά με την διασκέδαση μέσω του χορού. Μία τουριστική πράκτορας που ήθελε πελάτες, ένας ημι-άνεργος καθηγητής προς αναζήτηση ιδιαίτερων, ένας τυχοδιώκτης που προσδιορίζεται ως άντρας της γυναίκας του διότι ο ίδιος μόνο να τρώει λεφτά του πατέρα του έχει καταφέρει ως τώρα, και άλλοι παρόμοιοι τύποι. Τί γυρεύω εγώ με αυτούς, σκέφτηκα.

Ξαφνικά, λες και εκείνη μόνο τη στιγμή άνοιξαν τα μάτια μου, σα να έπεσε το πέπλο της μαγείας, παρατήρησα τις τραχειές, απότομες και χοντροκομμένες κινήσεις, τα σφιγμένα πρόσωπα, τον ιδρώτα του αναγκαστικού χορού και τη βίαιη βαρβαρότητα σε κάθε πάτημα. Καμμία χάρη. Ο χορός είναι για να τον ευχαριστιέσαι. Αν είναι για χαρά είσαι χαρούμενος, αν είναι για αγάπη έχεις πάθος, αλλά εκείνοι εκεί δεν είχαν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ούτε χαμογελούσαν, ούτε χαίρονταν (όπως όταν κάνεις κάτι που σου αρέσει) ούτε πιάνονταν με πάθος (όπως απαιτεί το ταγκό) παρά μόνο έσφιγγαν τα χείλη και ζορίζονταν να εκτελέσουν τις φιγούρες με νευρικές κινήσεις, ένα θέαμα όλο άγχος.

Χίλιες φορές καλύτερα να ήταν στα μπουζούκια πετώντας γαρύφαλα, γιατί μπορεί η ποιότητα της μουσικής να είναι ελεεινή, αλλά τουλάχιστον η χαρά των χορευτών είναι αγνή και το πάθος ή ο ανθρώπινος πόνος με τη βοήθεια του οινοπνεύματος σπάνε τα δεσμά της καθωσπρέπειας και βγαίνουν έξω, εκφράζονται και ξεσπάνε, ξορκίζονται για ένα βράδυ, έστω.

Κρίμα.
Πολύ κρίμα, γιατί θα μπορούσε να ήταν αυτό μία πολύ δημιουργική προοπτική, τόσο για τους ίδιους, όσο και για την πόλη, αλλά όσο βλογάνε ο ένας τα γένια του άλλου με κολακείες και αναγκαστικά κομπλιμέντα, τόσο θα στερούν τον εαυτό τους από το ένα πράγμα που θα μπορούσε να προσελκύσει κι άλλους στην ομάδα: την πραγματική διασκέδαση.

Δεν ξαναπήγα. Τυχαία τους ξανα-είδα όταν είχαν πάλι ένα πάρτυ τις απόκριες σε μία καφετέρια, η οποία ήταν άδεια. Περνώντας απ'έξω, τους είδα σα ρομποτάκια να κινούνται μηχανικά. Στα αλήθεια, οι αυτοματοποιημένες τους κινήσεις εξευτέλιζαν ακόμα και τη μουσική.

Τους λυπήθηκα. Δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν, ούτε μπορούν με άλλο τρόπο να αποδείξουν τη υποτιθέμενη σπουδαιότητά τους. Δεν πειράζει, σκέφτηκα. Δεν πειράζουν κανέναν. Το να χορεύεις άτεχνα και χωρίς πάθος, από υποκρισία και ματαιοδοξία δεν είναι έγκλημα.
Έστω και έτσι, ίσως στο μέλλον εξελιχθεί σε κάτι ανώτερο, ίσως έστω και έτσι αρχίσει κάτι που να μοιάζει περισσότερο με τέχνη και λιγότερο με δοσοληψία.
Μακάρι.

Η σκηνή του έργου αυτού στο βίντεο πάντα με μάγευε, γιατί έχει και από τα δύο, πάθος με τεχνική. Οι χορευτές είχαν την αξιοπρέπεια και εγωισμό να μην παρουσιάσουν κάτι πριν το τελειοποιήσουν, κάτι για το οποίο μόνο η αγάπη για αυτό που κάνεις μπορεί να σε εμπνεύσει.

Επιτέλους! Δημόσιες υπηρεσίες την Κυριακή: πολίτες και τουρίστες μπορούν πλέον να εξυπηρετούνται όποτε το χρειαστούν!

Πήγαν να περάσουν τη γραμμή ότι κρίμα μωρέ οι τουρίστες που ήρθαν στην πόλη και δεν είχαν ανοιχτά μαγαζιά του αγίου πνεύματος, ή την κυριακή του πάσχα, ή δάκρυ μαύρο που οι άνθρωποι δε βρίσκουν να ψωνίσουν την κυριακή.

Και δεν είναι κρίμα ο μαγαζάτορας που πρέπει να πληρώσει ρεύμα, υπάλληλο και οτιδήποτε άλλο για να περιμένει σε άδειο μαγαζί να χτυπήσει πελάτη στον καιρό της ανέχειας;

Γιατί αν ήταν αλήθεια όσα λένε, τότε δεν ήταν χαζοί ούτε τεμπέληδες οι άνθρωποι: αν ήταν εδώ οι τουρίστες, θα άνοιγαν από μόνοι τους και τα μαγαζιά, όπως γίνεται παντού. Πάνε στη λευκάδα δύο χρόνια πριν και όλα ανοιχτά τα βρίσκεις. Πήγαινε τώρα και δες λουκέτα κι αν μπορείς να τα ανοίξεις κάνε το.

Αλλά αλλού θέλουν να το πάνε οι κύριοι και το ξέρουμε. Με κλάμμα για τις θυσίες του λαού θα κόψουν τη μία κυριακή που έχει ο μαγαζατορας να ξεκουραστεί, γιατί σε αντίθεση με τους δυ, δουλεύουν και το σάββατο, το πρωί για να πουλήσουν και μέχρι το απόγευμα για να τακτοποιήσουν ράφια, αποθήκες, βιτρίνες, κοκ. Δεν είναι άγνωστο, ας πούμε ότι πολλοί υπάλληλοι πάνε στα μαγαζιά που δουλεύουν και τα σαββατοκύριακα, απλήρωτες αόρατες υπερωρίες από τον προσωπικό χρόνο του καθενός. Που είναι οι ελεγκτές τότε, κύριοι έξυπνοι, να κάνουν ελέγχους; Να σας πω εγώ που είναι: είναι στα σπίτια τους και κάνουν ξεκούραση γιατί είναι αργία, κι έχουν την απαίτηση από τον άλλον να αφήσει οικογένεια και ξεκούραση γιατί έτσι τους γουστάρει.

Κύριε δυ, εσύ που κόπτεσαι, αν εσένα σου πούνε δούλεψε δυο ώρες παραπάνω, τότε τί θα κάνεις; Αν σου κόψουν την κυριακή ή το σάββατο;, αν σου πούνε να δουλέψεις το απόγευμα, όπως είπε ο γαπ και τον ρίξατε;

Οι δάσκαλοι τα συνδικαλιστικά τους τα κάνουν πάνω στις διδακτικές ώρες, κι αν τους πείς να κάνουν εκλογές το καλοκαίρι και συνελεύσεις τό απόγευμα σε λένε ρατσιστή, έτσι δεν είναι;

Γιατί ο τουρίστας και ο πολίτης δεν έχει ανάγκη το ταχυδρομείο, την τράπεζα ή το δημαρχείο; Έχει ανάγκη το μπακάλικο αλλά όχι την εφορία;

Τομάρια!

Βάλε πρώτα το δημόσιο να δουλέψει σάββατο, που για μία παρασκευή χάνουμε μία βδομάδα, και μετά έλα να μου πείς τί ωραία που είναι η ανάπτυξη.

Τομάρι!
Μία κυριακή έμεινε και πας να τη φας, δε χόρτασες; προδότη!

Η Σάρα και η Μάρα τί εθνικότητος είναι;

Αφορμή και έμπνευση, αυτό.
Όλα τα προβλήματα είναι πρακτικά και έχουν στη ρίζα τους ένα πράγμα μόνο: τη διεκδίκηση των πόρων. Μπορεί εμείς να λέμε ότι αυτό που έχουμε στο μυαλό μας είναι ιδεολογία, πίστη, θρησκεία, αισιοδοξία, κυνισμός ή πολιτική, αλλά όλα καταλήγουν σε αυτό: πόροι.

               Όταν έχεις ένα λαό που εδώ και αιώνες εκτίθεται στην διαπολιτισμική παλίρροια, δεν
μπορείς να απαιτείς από αυτόν να μην έχει αναπτύξει κάποιες ανοχές αλλά και αντοχές με τις διάφορες φυλές που έχουν περάσει από τον τόπο αυτό. Επίσης δεν μπορείς να περιμένεις από αυτόν τον λαό να μην έχει καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα. Για παράδειγμα, οι Έλληνες είναι

επιλεκτικοί ως προς τον ρατσισμό τους: μισούν τους αλβανούς αλλά όχι άλλους βαλκάνιους, για παράδειγμα. Και τους ασιάτες που έρχονται τους μισούμε με διαβαθμίσεις, άλλο οι τούρκοι, άλλο οι πακιστανοί ή  κινέζοι, ας πούμε. Με όλους κάνουν μπίζνες οι Έλληνες, αλλά για κάποιους από αυτούς δεν τρέφουν καμμία εκτίμηση, με τον ίδιο τρόπο που δεν εκτιμούν με τον ίδιο τρόπο όλους τους ευρωπαίους. Ούτε κατά διάνοια δεν θέλω να υπαινιχθώ ότι θα μπορούσε να είναι δικαιολογημένες αυτές οι προτιμήσεις ή αντιπάθειες.

              Αυτό που μου περνάει όμως από το μυαλό είναι ότι θα μπορούσε, για πολλούς λόγους, να είναι ασύμβατες μεταξύ τους δύο πληθυσμιακές ομάδες, πολιτισμικά, ηθικά ή με άλλο τρόπο. Για παράδειγμα, ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οι μουσουλμάνοι τις γυναίκες τους είναι αυτός που ξέρουμε, ενώ οι δυτικές χώρες τις αντιμετωπίζουν αλλιώς. Πως, λοιπόν, θα συμβιώσουν οι δύο πολιτισμοί; Οι τριβές είναι αναμενόμενες. Αν μάλιστα προσθέσουμε και την διάσταση της διεκδίκησης πόρων, τότε οι τριβές όχι μόνο είναι αναμενόμενες, αλλά κάτι παραπάνω, είναι δεδομένο ότι θα είναι έντονες.

             Για παράδειγμα, όταν έχεις τον αλβανό να ζεί στην ελλάδα με τρόπο που στην χώρα του ούτε θα ονειρευόταν (όχι μόνο από την οικονομική άποψη, αλλά επίσης ως ελευθερία και ευκαιρίες) και  να περνά στο πεζοδρόμιο διαμαρτυρόμενος βροντερή φωνή για τις φυλετικές διακρίσεις από τη μία, από την άλλη με  να διεκδικεί την ήπειρο ως την πρέβεζα, ε τότε αυτό ένας έλληνας θα το βρεί από αντιφατικό εως προκλητικό.

            Άλλο παράδειγμα. Κοντινό μου άτομο βρήκε εργασία σε χώρα μουσουλμανική, για τον εξής λόγο: ήταν να πάρει γυναίκα συνάδελφος το πόστο, αλλά στη χώρα αυτή οι γυναίκες δεν επιτρέπεται να δουλεύουν σε τέτοιες θέσεις. Και σε ρωτώ, αναγνώστα: πως μπορεί ο πολίτης αυτής της χώρας να αφομοιωθεί με τον ευρωπαίο ή τον έλληνα; Οι πολίτες αυτής της χώρας, σέβονται το δικό μου πολιτισμό όπως μου ζητούν να σέβομαι εγώ τον δικό τους; Και η κλειτοριδεκτομή; Υπάρχει δυτικός νόμος που να τολμήσει να δικαιολογεί θεσμικά αυτό το έθιμο ως απλή πολιτισμική διαφορά χωρίς να συμβιβάσεις όσα έχουν κατακτηθεί ως ανθρώπινα δικαιώματα; "Αν είσαι μουσουλμάνος επιτρέπεται η κατακρεούργηση";

          Αυτό που είναι αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί έρχονται στην ευρώπη και στη ελλάδα ακριβώς για να ξεφύγουν από αυτές τις μιζέριες, για να ανεβάσουν το επίπεδο της ζωής τους, κάτι που απαιτεί χρόνο, δεκαετίες. Να φοιτήσουν στα σχολεία μας, να διαβάσουν τα βιβλία μας, να δουλέψουν με τους δικούς μας κώδικες και να υιοθετήσουν τις αρχές μας. Να δουν γιατί κι εμείς οι ίδιοι δεν μείναμε στα παλιά, αλλά παψαμε να καίμε μάγισσες ή να μαστιγώνουμε τις ανύπαντρες μητέρες. Αυτό απαιτεί, όπως προαναφέρθηκε, δεκαετίες. Πόσος καιρός χρειάστηκε να περάσει από το άνοιγμα των ελληνο-αλβανικών συνόρων για να εμφανιστεί ο νίκος αγκο ως φωνή και εξέλιξη, πχ;

            Θα μου άρεσε αν έβλεπα μεγαλύτερους αριθμούς αυτών να αμφισβητούν τις θρησκείες που τους θέλουν να πηγαίνουν στον παράδεισο σκοτώνοντας αλλόθρησκους, αν αντί για γιουναν μας έλεγαν έλληνες, αν (επωφελούμενοι από τις ανέσεις που τους προσφέρει ο τρόπος ζωής μας) τον σεβόταν κιόλας. Γνωρίζω ότι υπάρχουν και τέτοιοι γιατί ακούω και διαβάζω, εκ του σύνεγγυς, όμως, δεν έχω γνωρίσει κανέναν που να τα κάνει όλα αυτά. Πως θα μπορούσαν, άλλωστε; Δεν είναι εύκολο να απαρνηθείς τη θρησκεία σου, όλα όσα γνωρίζεις, όλα όσα έχεις ζήσει. Για αυτό λέω, χρειάζονται πολλά χρόνια.
              Θα τελειώσω με την επισήμανση ότι η χρυσή αυγή δεν βγήκε από την ελληνική κοινωνία αλλά ήταν πολιτικό εμφύτευμα που επί αντρέα παπανδρέου επισημοποιήθηκε και επί αντωνάκη πήρε ασυλία. Αυτοί, πολιτικοί και χα, είναι ακραίες μορφές αλητείας και δεν έχουν σχέση με τον μέσο έλληνα. Ο μέσος έλληνας, μπορεί να αντιπαθεί τον έναν ή τον άλλον αλλά και μπίζνες θα κάνει, και καλημέρα θα πεί στο δρόμο και θα συνυπάρξει.
             Αυτοί που σκοτώνουν ξένους, είναι αυτοί που θα σκότωναν τον οποιονδήποτε και για του λόγου το αληθές να σας θυμίσω τον περίφημο βορίδη που κυκλοφορούσε με τις βαριοπούλες και τα χασαπομάχαιρα και τώρα είναι στη βουλή. Ο βορίδης δεν είναι ρατσιστής, είναι κακοποιός ως προς όλους, όχι μόνο για τους μελαμψούς επισκέπτες της χώρας μας. Ο κασιδιάρης είναι κακοποιός με την αληθινή έννοια της λέξεως και δεν κάνει διακρίσεις: χτυπάει την κανέλη, τον πακιστανό, όποιον βρεί στο διάβα του. Τον δήμαρχο, δωδεκάχρονο κορίτσι, όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω. Η χα χρησιμεύει για να κάνει βρωμοδουλειές που ο αντωνάκης δεν θέλει να παραδεχτεί ότι κάνει, σε θέματα προπαγάνδας, χειραγώγησης της κοινής γνώμης ή, στις εκλογές, να διασπάσει την αντιμνημονιακή ψήφο, διότι χωρίς τη χα, αυτή τη στιγμή θα είχαμε τον τσίπρα να μας πουλάει "ανάπτυξη" επικαλούμενος τις θυσίες του λαού.

Και είναι σημαντικό να γίνει αυτή η διάκριση. Αν ξέρεις ότι ο λόγος που μας βάζουν να αλληλοφαγωνόμαστε ή να απαιτούν να δεχόμαστε αμάσητον όποιον μας κατσικώνεται στο σβέρκο  είναι για να κάνουν αυτοί παγκοσμιοποίηση και να βγάζουν λεφτάκια, τότε η προοπτική αλλάζει, έτσι δεν είναι;

Μαστούρηδες.

Πέφτουμε σε εθισμούς όταν αυτό στο οποίο εθιζόμαστε δεν είναι ακριβώς αυτό αλλά περίπου ή

κοντά σε αυτό που μας λείπει. Θέλουμε ενέργεια αλλά αντί για φρούτο τρώμε ζάχαρη. Όταν μοιραία νιώθουμε σαν ξεφούσκωτα μπαλόνια, τρώμε κι άλλη ζάχαρη, κι άλλη, κι άλλη, φτάνοντας στο σημείο να νιώθουμε ανασφάλεια χωρίς αυτήν. Είμαστε εθισμένοι.

Έτσι κάνουμε και με τα υπόλοιπα: Αντί για ειρήνη στο μυαλό βολευόμαστε με τη νάρκη της λοβοτόμησης, αντί για γέλιο ξεγελιόμαστε με τη μέθη, αντί για εστία έχουμε τηλεόραση. Θέλουμε ασφάλεια αλλά εθιζόμαστε στην ρουτίνα, αποζητάμε την αγάπη αλλά αυτο-ικανοποιούμαστε με κινηματαγραφικές ατάκες , αντί για επικοινωνία αρκούμαστε σε πολίτικαλυ κορέκτ ουδετερότητες, θέλουμε κοινωνία και φτιαχνόμαστε με τον όχλο σε μαντρί, ζητώντας ολοένα και περισσότερο από αυτά ξεχνώντας ότι όση ζάχαρη κι αν φας, μέχρι να γευτείς το πραγματικό φρούτο δεν θα νιώσεις ποτέ ικανοποιημένος.

Έχω ψήσει...

Τελείωσα το λύκειο στα δεκαοκτώ όχι ακόμα συμπληρωμένα. Είχα πάρει το προφίσιενσυ έξι μήνες πριν. Την επόμενη μέρα μπήκα στη δουλειά που ακόμα έχω, δασκάλα αγγλικών. Δηλώνω δασκάλα και όχι καθηγήτρια, διότι πρώτον δεν είμαι και δεύτερον θεωρώ ότι είναι πολύ υποκριτικός ο όρος του καθηγητή, διότι αν δεν διδάσκει τότε τί κάνει  Καθηγεί; Καθηγείται; Όχι. Διδάσκει, άρα είναι διδάσκαλος και όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες και φραμπαλάδες για να παίρνουν τα λεφτά του κοσμάκη.

Δασκάλα, λοιπόν. Η πρώτη ώρα που δίδαξα ήταν σε αίθουσα με εικοσιδύο παιδιά μικρής ηλικίας, τετάρτης δημοτικού, που με κοιτούσαν ίσια μές στα μάτια. Έχοντας αναθρέψει τα μικρά μου αδέρφια, αυτό δεν ήταν κάτι το καινούριο. Έχοντας αφήσει τα θρανία μόλις μερικές ημέρες πριν, θυμόμουν πολύ καλά πως γίνεται ένα μάθημα. Ωστόσο, το μόνο μου προσόν τότε ήταν η καλή πρόθεση. Ήθελα να δώσω στα παιδάκια αυτά να καταλάβουν τη γραμματική. Στο πρώτο μου αυτό μάθημα που κράτησε δύο εβδομάδες, οι βαθμοί των παιδιών ανέβηκαν κατακόρυφα, από πέντε μέχρι και είκοσι μονάδες πάνω και τα παιδιά λέγανε ότι είχαν την καλύτερη κυρία. Αν με ρωτήσει κανείς πως το έκανα, δεν θα μπορώ να απαντήσω, διότι δεν έκανα κάτι: απλά μπήκα μέσα και απλά μιλούσα και απλά με άκουγαν.

Έκτοτε πέρασαν πολλά χρόνια, αλλά η τακτική μου δεν έχει αλλάξει ούτε η πρόθεσή μου: απλά μιλάω και απλά με ακούνε, η πρόθεση είναι να καταλάβουν τη γραμματική.
Μέσα από τη γραμματική που τους διδάσκω, μαθαίνουν και ένα σωρό άλλα πράγματα, διότι η γραμματική έχει συναρπαστική ιστορία: ταξιδεύει από αιώνα σε αιώνα, από αυτοκρατορία σε αυτοκρατορία και από επανάσταση σε επανάσταση. Βγαίνει από στόματα ηρώων ή βασιλιάδων, γεννιέται μέσα σε ζούγκλες ή ερήμους και μεταλλάσσεται σαν σουπερήρωας.

Άρα, μαθαίνοντας κάτι το πρακτικό, όπως η γραμματική, έμμεσα λαμβάνουν ιδέες, εικόνες και έννοιες που χωρίς το μάθημα δεν θα μάθαιναν. Το ίδιο ισχύει για οτιδήποτε άλλο μπορεί να διδάσκεται ο κάθε άνθρωπος, από το πως να μαντάρει μία κάλτσα μέχρι πυρηνική φυσική ή το χρονικό του χρόνου, διότι η γνώση είναι βγαλμένη μέσα από την πρακτική εμπειρία και εκεί καταλήγει πάλι.

Άρα δεν πρέπει καθόλου να υποτιμάμε εκείνο το μέρος της εκπαίδευσης που έχει βιοποριστικό χαρακτήρα, ούτε να το παίρνουμε για δεδομένο, γιατί δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι κάποιος θα κάνει καλή δουλειά και ένα έθνος κακοτεχνιών μπορεί να το βεβαιώσει αυτό. Ας αρχίσουμε, λοιπόν, από τα βασικά: να κάνει ο μαθητής καλά τη δουλειά του όταν βγεί από το εκπαιδευτικό σύστημα. Η διδασκαλία πρακτικών ζητημάτων είναι η αφορμή και ευκαιρία να διδάξεις και τα παραπέρα, την καλλιέργεια ή την εμβάθυνση.

Δεν μπορείς να πείς στο παιδί "σήμερα έχουμε μάθημα καλλιέργειας και πολιτισμού". Είναι τόσο ανόητο όσο ακούγεται.

Η προσωπική καλλιέργεια, έμαθα μετά από χρόνια διδασκαλίας, έχει να κάνει με το παρελθόν. Να διαβάζει κανείς παλιά βιβλία παλιών προσωπικοτήτων, να μαθαίνει την ιστορία πίσω από την κάθε εξέλιξη, να ανακαλύπτει τί οδήγησε σε τί και πως προέκυψε το παρόν.

Αυτή η αναδρομή στο παρελθόν, με τη σειρά της, διδάσκει στον μαθητή τις συνέπειες των πραγμάτων.

Πάρε για παράδειγμα το μάθημα της φυσικής ή της χημείας. Το να διδάξεις σε ένα παιδί έναν απλό τύπο είναι άσκοπο διότι ένας τύπος μόνος του ξεχνιέται γρήγορα, με τον ίδιο τρόπο που μία σαρδέλα μόνη της δε ζεί περισσότερο από μερικά λεπτά πριν τη φάει ο γλάρος. Αν όμως διδάξεις το πως ανακαλύφθηκε ο τύπος ( είναι πραγματικά εκπληκτικές ιστορίες και απίστευτα πειράματα) τότε εκτός από την ξερή αποστήθιση του τύπου, δίνεις στον μαθητή και καλλιέργεια, δηλαδή την ιστορία και τις συνέπειες, που είναι ο ορισμός της πνευματικής καλλιέργειας.

Αν το κάνουμε αυτό, τότε η γνώση δεν είναι μόνη της αλλά βρίσκεται σε ένα κοπάδι με αποτέλεσμα, καταλαμβάνοντας περισσότερο χώρο στο μυαλό, να είναι ευκολότερο να ανακληθεί όποτε την χρειάζεσαι: πιό εύκολα βρίσκεις ένα κοπάδι σαρδέλες, παρά μία μονάχη.

Βλέπουμε λοιπόν, ότι για επιτευχθεί το πολυπόθητο ιδανικό της καλλιέργειας, δεν είναι απαραίτητο να διδάξεις ντιντερό στο δημοτικό, αλλά οποιοδήποτε και αν είναι το αντικείμενο που διδάσκει ο καθένας δάσκαλος να το ενισχύσει με την ιστορία της ως τώρα εξέλιξής του και με την επισήμανση των συνεπειών: οξύ και βάση= άλας και νερό όπερ σημαίνει σαπούνι, για παράδειγμα.

Επίσης, κάτι που μόνο με απανωτές απογοητεύσεις τελικά εμπέδωσα, είναι το γεγονός ότι δεν επιθυμούν όλοι να καλλιεργήσουν το πνεύμα τους. Οι περισσότεροι θέλουν να περνιούνται για καλλιεργημένοι χωρίς όμως να τους πρήζεις με υπερβολικές απαιτήσεις. Όταν τελικά το δέχτηκα ως αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, είδα ότι αυτό δεν ήταν κακό αλλά αντιθέτως πολύ καλό. Είναι μεγάλη συζήτηση, αλλά για την ισορροπία του κόσμου, πρέπει να υπάρχουν κι αυτοί.

Κάτι άλλο που πρέπει να παραδεχτούμε σαν εκπαιδευτικοί, είναι η απλή αλήθεια ότι ούτε εμείς ούτε οι μαθητές μας  δεν μπορούμε να ξέρουμε τα πάντα. Κάθε ένας επιλέγει ποιό κομμάτι του θα αναπτύξει και τέλος. Η επιλογή γίνεται με βάση το τί αρέσει στον καθένα και δεν έχει σχέση ούτε με την καλλιέργεια ούτε με την παιδεία και καλά θα κάνουν να το καταλάβουν όσοι ταλαιπωρούν τα παιδάκια με κατηχήσεις και ψυχαναγκασμούς τύπου διάβασε ένα βιβλίο σε τρείς ημέρες και γράψε επανάληψη για να δω αν κατάλαβες. Αυτά τα πράγματα οδηγούν, όχι στην καλλιέργεια του εαυτού, αλλά στην καταστολή του.

Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά το πρώτο μου μάθημα, είδα ότι τα βιβλία παιδαγωγικής που διάβασα για να συμπληρώσω με γνώση τις καλές μου προθέσεις, η ψυχολογία και η ανάλυση, είναι πρακτικές γνώσεις επί της ανθρώπινης ψυχής, κάτι το απεχθές κατά τη γνώμη μου, διότι σε κάνουν να βλέπεις το παιδί σαν πράγμα που άμα πατήσεις εκείνον τον διακόπτη θα ανάψει εκείνο το λαμπάκι.

Δε χρειάζεσαι κανένα βιβλίο για να συγκινηθείς από το βλέμμα ενός παιδιού ή για να καταλάβεις πότε είναι χαρούμενο ή έτοιμο να κλάψει. Ο δάσκαλος χρειάζεται γνώσεις και αγάπη. Αν αγαπάς το μαθητή σου, τότε δεν θα του παρουσιάσεις την πρακτικά σημαντική γνώση σαν ένα συναρπαστικό βιβλίο γεμάτο εικόνες από όλο τον κόσμο;

Αυτή η αφαιρετική διαδικασία δεν είναι που χαρακτηρίζεται ως καλλιέργεια;
Βουαλά!

Μικρότητες...

Ήμουν μουσαφίρισα σε τραπέζι με πρόσωπα κοντινά. Αφού φάγαμε, είπα να βάλω ένα χεράκι στο νεροχύτη, γιατί είμαστε και τέσσερις, πράγμα που επιβαρύνει την οικοδέσποινα σημαντικά, οπότε ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ειδικά εφόσον μας είχε κακομάθει αρκετά εκείνο το βράδυ, ας είναι καλά η γυναίκα.

Ανάμεσα στα υπόλοιπα ήταν και ένα μπρίκι.
Κοιτάω μέσα και είδα ότι είχε πιάσει άλατα, προφανώς λόγω συχνής χρήσης με σκέτο νερό, ίσως για τσάι ή τι άλλο να υποθέσει κανείς, όχι πολλά, ίσως πεντέξι βρασίματα, όχι περισσότερα. Δεν είπα τίποτα, για να μη φέρω την οικοδέσποινα σε δύσκολη θέση. Άλλωστε, σκέτο νεράκι ήταν, αν το σκεφτείς. Δεν ήθελα όμως και να το αφήσω έτσι. Πήρα ολίγο ξύδι, το έριξα στο μπρίκι ώστε να καλύψει τις ασπρίλες στον πάτο και ασχολήθηκα με τα υπόλοιπα πιατικά. Έλα όμως που το γνωστό μου κουσούρι, η αμνησία βαρειάς μορφής, ξαναχτύπησε!
Αφού έπλυνα πολλά από τα πιάτα, μία άλλη συνδαιτημών, γυναίκα του σπιτιού στο οποίο ήμουν καλεσμένη και γνωστή για την ξερολίαση που την χαρακτηρίζει, προσφέρθηκε να συνεχίσει. Καλά, είπα και πήγα να δω τι κάνουν τα παιδιά, ξεχνώντας το ξυδωμένο μπρίκι.

Γυρνώντας, βρήκα την γυναίκα αυτή να τρίβει με μανία το μπρίκι, το οποίο είχε προφανώς αδειάσει. Γέλασα από μέσα μου. Προφανώς δεν ήξερε ότι αν είχε αφήσει το ξύδι για κάποιο διάστημα θα είχε γλιτώσει τον κόπο. Υποθέτω, επίσης, ότι είχε προσβληθεί από την έμμεση επισήμανση της ύπαρξης αλάτων στο σκεύος. Ίσως, μάλιστα, να θεώρησε χαζό το κόλπο μου ή εμένα ηλίθια.

Αυτό όμως που με έκανε να μην πω τίποτα, παρά μόνο να γελάω από μέσα μου για το υπόλοιπο της βραδιάς, ήταν το γεγονός ότι όχι μόνο δεν ρώτησε "ρε παιδιά, ποιός έβαλε ξύδι στο μπρίκι;" όπως θα έκανε ο οποιοσδήποτε ακομπλεξάριστος άνθρωπος με την στοιχειώδη περιέργεια, αλλά το χειρότερο όλων, αποδεικτικό της ενοχικής της συμπεριφοράς, το γεγονός ότι δεν είχε καθαρίσει το μπρίκι μέχρι τότε, παρά μόνο όταν άθελά μου την έκανα να νιώσει άσχημα. Την έβλεπα να πασχίζει και μόλις και μετά βίας κατάφερνα να συγκρατήσω τα γέλια, για την άγνοιά της σε ένα τόσο απλό ζήτημα, αλλά και για το κόμπλεξ της.

Αρχικά σκέφτηκα να παραμείνω εκεί, να την παρακολουθώ να πασχίζει, και μάλιστα έβαλα άλλο ένα ποτηράκι κρασί. Μετά όμως, ίσως επειδή ήταν το τρίτο μου ποτήρι, μαλάκωσα και την λυπήθηκα. Ήπια βιαστικά την τελευταία γουλιά και προφασίστηκα τις υποχρεώσεις των παιδιών για να φύγω, ευχαριστώντας την οικοδέσποινα για ένα εξαίσιο γεύμα, ενώ η άλλη ακόμα έτριβε
.

Να γιατί δεν έχω φίλους...

Δασκαλοπαιδεία: πόσο πολλά μας τα'πατε!

Είναι η ποιότητα της παιδείας ανάλογη της ικανότητας των δασκάλων;

Η Ερώτηση αυτή έχει την ίδια απάντηση με το άλλο ερώτημα της ελληνικής πραγματικότητας: είναι το δημόσιο τόσο καλό όσο οι υπάλληλοί του; Όχι, βέβαια. Είναι κατώτερο.

Δε νομίζω να διαφωνεί κανείς με το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι τα αποτελέσματα δωδεκαετούς θητείας των μαθητών στα ελληνικά γυμνάσια και λύκεια απέχουν πολύ από το επιθυμητό, ενώ η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη στα ανώτερα ιδρύματα τα οποία όποιος έχει μισό δράμι μυαλό και την απαραίτητη οικονομική επιφάνεια αποφεύγει, προτιμώντας ιδρύματα του εξωτερικού, τα οποία μόνο στην ονομασία είναι ανάλογα: όχι ότι είναι κακά τα πανεπιστήμιά μας, αλλά οι διαδικασίες τις οποίες πρέπει να περάσει ένας φοιτητής μπορούν να χαρακτηριστούν τουλάχιστον ψυχοφθόρες ή ενίοτε δε και αποτρεπτικές.

Όπως όλα στην ελλάδα. Σε αποτρέπουν από το να δουλεύεις ή να επιχειρείς, σε αποτρέπουν από το να κάνεις οικογένεια, σε αποτρέπουν από το να μορφωθείς και σε αποτρέπουν από το να ασχοληθείς με τα κοινά ή να εκφράσεις δημοσίως γνώμη. Στην Ελλάδα όλα είναι είναι παράνομα και όλα είναι αδύνατα, εκτός και αν είσαι λαμόγιο.

Όσον αφορά στην παιδεία, όπως όλοι οι παλιοί μου φίλοι γνωρίζετε, έχω μεγάλο άχτι στους δασκάλους και καθηγητές, διότι φέρουν μεγάλο μέρος της ευθύνης, διότι πολύ συχνά βρέθηκα, όπως πολλοί συμπολίτες μου, αντιμέτωπη με την αδιαφορία ή ανικανότητά τους, ή ακόμα και με την κακία τους, που έχουν φτάσει στο σημείο ορισμένοι να εκδικούνται τα παιδιά για τις ανεπάρκειες του συστήματος, να τιμωρούν τους έφηβους για το γεγονός ότι οι ίδιοι δεν μπορούν ούτε έχουν το σθένος να τα βγάλουν πέρα, γιατί μπήκαν με ένα πτυχίο μαθηματικών, αλλά χωρίς παιδαγωγική κατάρτιση να διαμορφώσουν μελλοντικούς πολίτες, και μετά τα βρίζουν κι από πάνω, τα αποβάλλουν, τα αναγκάζουν να περνούν τις μέρες τους μέσα στην απαξίωση και την διαρκή υποτίμηση και γκρίνια.

Οι ανεπάρκειες του συστήματος είναι δεδομένες και μέρος αυτών είναι και το διδακτικό προσωπικό. Όπως και στο υπόλοιπο δημόσιο, υπάρχουν ικανοί, που χάνονται στο μπούγιο, και υπάρχουν και οι αχρείοι που εκμεταλλεύονται τα κενά.

Δεν αμφιβάλλω ότι το κράτος σε αυτή τη χρονική συγκυρία χτυπάει στα ευαίσθητα σημεία που το ίδιο δημιούργησε. Το κράτος έδειξε ανεπάρκεια στο σχεδιασμό και στελέχωση του εκπαιδευτικού συστήματος, και τώρα με πρόφαση αυτό, αντί να διορθώσει αυτές τις αδυναμίες, επιχειρεί να διαλύσει τα πάντα.

Σαν δασκάλα του ιδιωτικού τομέα (αγγλικού είμαι) έχω πολλά παράπονα από τους συναδέλφους του δημοσίου τομέα. Πρώτον και κύριον, αν εγώ δεν είμαι επαρκής, τότε μένω χωρίς δουλειά, και δεν έχω την ευχέρεια ούτε να ακυρώνω μαθήματα για τις συνδικαλιστικές μου υποχρεώσεις, ούτε για να παίρνω άδειες μητρότητας, ούτε τίποτα άλλο. Ακόμα και το καλοκαίρι ή στις αργίες που δημόσιοι δάσκαλοι πληρώνονται, εγώ αν δεν κανονίσω ώρες επιπλέον δεν παίρνω τίποτα. Αυτό ανεβάζει τις τιμές μου, περιορίζοντας την πελατεία μου, τη στιγμή που οι συνάδελφοι του δημοσίου έχουν την πολυτέλεια να περνούν δωδεκάμηνα με τα παιδιά τους. Ξέρω περίπτωση που με τρείς απανωτές γέννες και καναδυό "πιστοποιητικά"  προβλημάτων υγείας, κάποια κυρία έκανε επτά (7) χρόνια να πατήσει πόδι στην εργασία της. Στον ιδιωτικό τομέα αυτά είναι αδιανόητα. Ακόμα και τα αυτονόητα είναι αδιανόητα στον ιδιωτικό τομέα, όπου η άδεια μητρότητας περιρίζεται στους 6 μήνες και, τώρα τελευταία, ούτε να αρρωστήσεις δεν μπορείς. Δεν θέλω να μείνουν ξεκρέμαστοι οι συνάδελφοι, αλλά μην κοροϊδευόμαστε κιόλας, ε;
Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας!

Θα μου πείς, αφού υπάρχει η δημόσια παιδεία, τί να σε κάνουμε εσένα;

Εγώ είμαι απαραίτητη διότι εσύ είσαι ανίκανος. Με τα γνωστά ελαφρυντικά, φταίει το σύστημα και όλα αυτά, αλλά στο δημόσιο σχολείο, τελικά, είναι μόνο για να τυπώνει χαρτιά με βαθμούς που δεν ανταποκρίνονται σε τίποτα . Γιατί αν δεν είναι έτσι, τότε γιατί ένας μαθητής; του 15 ή 16 δεν γνωρίζει που είναι τα κύθηρα ή πως γράφεται η λέξη "υπόθεση" ή τί είναι το υνί; Γιατί τόσο πολλά παιδιά που αποφοιτούν από τα γυμνάσια και λύκεια είναι ανέτοιμα για το παρακάτω;

Και θα σου πω επίσης το άλλο: πήγαινε σε δημόσιο σχολείο να προετοιμαστείς για να δώσεις για οποιοδήποτε πτυχίο, συμπεριλαμβανομένων και των κρατικών ή για την είσοδο σε σχολές και πανεπιστήμια, και πες μου αν θα πάρεις τα τρία του υπουργού παιδείας ή τίποτα καλλίτερο. Οπότε, εν ολίγοις, ο δημόσιος πληρώνεται για αποτελέσματα που παράγω εγώ, και έχουν το θράσος να με χαρακτηρίζουν και "παραπαιδεία".

Φτάνουμε λοιπόν στο δεύτερο: η δημόσια παιδεία οδηγεί στην ιδιωτική με έναν τρόπο εκβιαστικό και βρώμικο, χωρίς όμως να χαμηλώνει τις τιμές της. Φταίει ο δάσκαλος;

Ίσως και όχι, αλλά τί σημασία έχει για τον γονιό που ξοδεύει ακατάσχετα αλλά και για τον μαθητή που τη δωρεάν παιδεία την πληρώνει με διπλάσια χρήματα και πολλαπλάσιες ώρες στο θρανίο, αφήνοντας του ελάχιστες ή καθόλου ελεύθερες ώρες;

Και αντί να αναρωτηθούν οι παιδαγωγοί και οι πανεπιστημιακοί γιατί όποιος μπορεί εγκαταλείπει την ελληνική παιδεία όσο πιο γρήγορα του επιτρέπουν τα μέσα του, κάθονται και μυξοκλαίνε σαν τις μωρές παρθένες για την "απαξίωση" που αντιμετωπίζουν. Δεν είναι απαξίωση: αυτή είναι η πραγματική αξία της εκπαίδευσης στην ελλάδα.

Και εκεί έγκειται η μεγάλη προδοσία από την δεξιά κυβέρνηση: τους καλούς δασκάλους και τα θετικά κομμάτια των σχολείων μας, το μεράκι και την ανθρωπιά, με αυτές τις φαεινές ιδέες πάει να τις τιμωρήσει, να τις καταστείλει, να τις εξοντώσει. Γιατί, ποιός θα κάνει τις αξιολογήσεις, μου λες; Ποιός ημέτερος θα κρίνει τις αποχωρήσεις, τις συγχωνεύσεις και τις καταργήσεις; Καταργήσεις! Για όνομα του θεού, θα καταργήσουν σχολεία!

Φρίκη.

Αντί να κόψει από το μισθό του για να έχει δάσκαλο, καλοριφέρ και πρόσβαση ακόμα και η τελευταία βραχονησίδα, ταΐζει τους άχρηστους και τους κλέφτες. Αν κάθε ένας βουλευτής έδινε τους δύο από τους 16 του μισθούς, τότε 600 δάσκαλοι θα μπορούσαν να ενισχύσουν εξακόσιες τάξεις, των 20 παιδιών, τουτέστιν 12.000 ψυχές παιδικές.

Κι αν εγώ έχω μια βιβλιοθήκη και μία παιδεία αρκετή για να διδάξω τα παιδιά μου, τότε τί θα απογίνουν πληθυσμοί ολόκληροι που δεν έχουν αυτά τα μέσα ούτε τη δυνατότητα, για πολλούς λόγους, να ανεβάσουν το επίπεδο των παιδιών τους;

Είναι μία φρίκη. Είναι δύο φρίκες.

Οπότε, είτε δώσουν είτε όχι εξετάσεις, δε νομίζω να κάνει μεγάλη διαφορά για κανέναν, εδώ που φτάσαμε, να ζυγίζουμε την παιδεία με τις δημοσκοπήσεις.

Ντροπή...

Οι αγαναχτισμένοι τον ήπιανε κανονικά.

Είναι σύνθετο το ζήτημα της διδασκαλίας και, όπως όλα σε ετούτη τη γη ταυτόχρονα ευλογημένη και καταραμένη, να μην είναι καθόλου συνετό να το εμπιστευτεί κανείς στα χέρια του κράτους, διότι η κρατική μηχανή έναν μόνο λόγο ύπαρξης έχει, να δικαιολογήσει την ύπαρξή της.

Έχουν γίνει βήματα και μάλιστα πολλά, αλλά όχι από την σαμαρωμένη κυβέρνηση που πήρε όσα έκανε ο γαπ και είτε που τα ξέκανε, όπως το άνοιγμα των επαγγελμάτων και την διαφάνεια και τις νεότευκτες διατάξεις περί χρηματοδότησης των κομμάτωνπου έως τότε δεν είχε ξαναδεί η ελληνική panel-οκρατία, είτε που τα έκανε σαν τα μούτρα του, όπως το περίφημο σχέδιο αθηνά που με έκανε ειλικρινά να το γυρίσω στο νανά παρά να με συνδυάζουν έστω και κατά λάθος με αυτό.

Τέλος πάντων, έστω και έτσι, έγιναν βήματα. Μαύρα κι άραχλα, αλλά βήματα.

Εκεί που με πιάνει φρίκη, είναι το γεγονός ότι έπιασαν στα χέρια τους την παιδεία, δάσκαλους και καθηγητές. Φρίκη, φρίκη, αίσχος.

Με τί προσόντα, ήθελα να ήξερα και με ποιό θράσος θα πιάσουν οι ανεπάγγελτοι της νδ κάτι τόσο ευαίσθητο, ειλικρινά δεν ξέρω. Αν κρίνω από το σχέδιο αθηνά, τότε ίσως είναι καιρός να αρχίσουμε να  πηγαίνουμε σε αγγλία και γερμανία, ή ακόμα και στο σουδάν, όπου όλο και κανένας σαν τον βαντ θα τύχει να έχει περισσευάμενο μεράκι να διδάξει και τα δικά μας παιδιά. Εναλλακτικά,  πρέπει να σπουδάσουν πρώτα οι γονείς για να μπορέσουν μετά να κάνουν μάθημα στα παιδιά τους.

Βάλε τί έχει να γίνει, φίλτατε αναγνώστα-ψηφοφόρε-φορολογούμενε-all of the above, όταν ήδη κάποιος με περισσή αναίδεια ανακοίνωσε ότι παρά το ένα προς πέντε και άλλες φαιδρότητες, ήδη οι ημίονοι ανακοίνωσαν προσλήψεις περισσότερες από τις αποχωρήσεις, χωρίς να έχει απολυθεί ούτε ένας επίορκος, εξόν από δύο (2) καρμοίρηδες που διαφορά καμμία δεν έκανε, να κι αν έφυγαν, να κι αν δεν έφυγαν, ενώ ταυτόχρονα θέλουν να μειώσουν τους δασκάλους! Θα βάλουν τους ημέτερους και για να αντισταθμίσουν τη χασούρα σε μισθά και παραγωγικότητα θα ξεζουμίσουν τους δάσκαλους.

Για αξιολόγηση οιουδήποτε, ούτε λόγος, άκρα του τάφου σιωπή, ήγουν-τουτέστιν δηλαδή, με άλλους λόγους ήτοι, μία από τα ίδια, πάρε πέτρα και δεσε τη στο λαιμό σου, τουλάχιστον να πας μία κι έξω παρά να σε πεθαίνουν λίγο λίγο κάθε μέρα οι προδότες, γιατί αν δεν είσαι προδότης δεν πουλάς ότι κερδοφόρο υπάρχει για να κρατήσεις τα χρέη, σωστά; Σωστά, λέω και λές, μπράβο μας και των δυονών μας.

Με τις ΜΚΟ μάθατε αν έγινε τίποτα; Με τις μεταφορές; Με τους δήθεν 4000 που πρέπει να απολυθούν φέτος; 

Πέσαν, λέει, οι τιμές στον τουρισμό φέτο.

Είδες εσύ φίλε μου να μείωσε κανείς τον περίφημο φπα στην εστίαση, είκοσι μέρες πριν το

ημερολογιακό καλοκαίρι και άλλες είκοσι μετά την έναρξη της σεζόν; Σε ταξί μπήκες να δείς τί ωραία σου πιάνουνε τον άπιαστο, για ένα χιλιόμετρο τρία ευρώ; Όχι τίποτα άλλο, θα τα ακούσουνε οι τουρίστες και θα το πιστέψουνε,  θα έρθουν εδώ, θα πικραθούν μόλις λάβουν την λυπητερή και τότε είναι που ούτε την ταινία με τον λεονάηντας δεν θα βλέπουν από το άχτι.... Μόνο οι καραβίσιοι από τις κρουαζιέρες θα έρχονται αλλά με ώλ ινκλούσιφ, τουτέστιν ούτε σε εστιατόριο θα αφήσουν λεφτά ούτε σε μαγαζί άλλο μιας και τα σουβενίρ τα αγοράζεις και στο πλοίο, άρα είτε ήρθαν είτε δεν ήρθαν ένα και το αυτό.

Ντροπή, ντροπή...

Για αυτό πήραν τον βορίδη και τον άδωνι, και την άλλη την ανεκδιήγητη την βούλτεψι, που όταν μιλάει είναι σα να ακούς τον βόθρο να ξεχειλίζει: γιατί ντρέπονται να βγούν οι ίδιοι να μιλήσουν. Τί να πούνε, δηλαδή, που ούτε παιδί του δημοτικού δεν τα χάφτει πιά αυτά. Μόνο ένας ηλίθιος θα μπορούσε να υπερασπιστεί τέτοια εξευτελιστική πολιτική.

Έκπληκτα Βρέφη

Έμπνευση και αφορμή είναι η φράση του πειρατή, σε ανάρτηση περί αλογίσιου κρέατος, μπορεί άνετα όμως να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει τον δυτικό άνθρωπο, ο οποίος ακόμα και όταν αναρωτηθεί για το τί συμβαίνει γύρω του, πολύ εύκολα αποκοιμιέται με τα ναρκωτικά των εύπεπτων  λογικοφανών μύθων, εκείνων που αναπαράγονται από τις διαφημίσεις.

Λέει για παράδειγμα η διαφήμιση ότι τα τάδε δημητριακά είναι υγιεινά και ότι σε βοηθάνε να χάσεις βάρος. Δεν αναρωτιέσαι πως στο διάολο έχει γλυκιά γεύση, ούτε γιατί έχει τόσο χαμηλή τιμή τη στιγμή που για να κάνεις το ίδιο πρέπει να ξοδέψεις πολύ περισσότερα σε ενέργεια, χρόνο και υλικά, για να μην αναφέρω συσκευασία, διανομή και τα αστρονομικά κέρδη του κατασκευαστή. Όλα αυτά δεν τα σκέφτεσαι. Αλλά εκπλήσσεσαι όταν κάποιος θεωρεί κατάλληλη τη στιγμή να μάθεις ότι περιέχει γενετικά μεταλλαγμένα υλικά, ότι έχει δώσει στη ζάχαρη εξωτικές ονομασίες για να μην φαίνεται σαν πρώτο συστατικό, ότι περιέχει τεχνητά αρώματα αντί για φυσικά και ότι αν δεν είχε αυτά τα αρώματα θα βρωμούσε σαν σκουπιδοτενεκές από ταβέρνα μετά από τριήμερη απεργία των δημοτικών υπαλλήλων.

Κλαίνε, όλοι, για τα μαγαζιά που έκλεισαν και για τα αυτοκίνητα που δεν πωλούνται πια. Δεν αναρωτιούνται όμως, από που προέρχονται όλα αυτά τα εμπορεύματα και με ποιό, συνολικά κόστος; Όλες αυτές οι αποθήκες, πως γέμισαν; Με τί λεφτά και με τίνος την εργασία, ώστε να πωλούνται για ένα ευρώ, κι εσύ μετά να το πετάς στα σκουπίδια;

Ακόμα, λένε οι ειδήσεις ότι οι τάδε μπότες παράγονται με τρόπο βάναυσο προς τα ζώα. Και δεν είχες αναρτηθεί ποτέ πως φτιάχνονται τα υπόλοιπα; Πως γίνονται οι ζώνες και οι τσάντες και τα άλλα δερμάτινα προϊόντα; Ο καναπές από δέρμα πως νομίζεις ότι φτιάχνεται, με το σείς και με το σας ή μήπως με χειροφίλημα  Ή μήπως θαρρεί κανείς ότι για τις μπότες είναι βάναυσοι αλλά για τις γούνες γδέρνουν τα ζώα με τακτ;

Ξέρεις τί γίνεται στα σφαγεία ώστε να έχεις φιλέτο και μπέργκερ; Όχι μόνο δεν ξέρεις, αλλά το κακό είναι ότι ούτε καν αναρωτιέσαι, γιατί ξέρεις, ξέρεις, ότι όσο προφασίζεσαι άγνοια μπορείς να συνεχίσεις να τρώς σαν ζώον.

Και η σφαγή είναι το λιγότερο, διότι το να σφάξεις ένα ζώο για να το φας είναι το φυσικότερο πράγμα στον κόσμο. Ξέρεις πως τρέφονται, ώστε να παράγουν γρήγορα και φτηνά κρέας και γάλα, να τρώς κάθε μέρα ο μοσχαναθρεμένος; Για μία φορά ακόμα  ούτε ξέρουμε, ούτε θέλουμε να ξέρουμε, γιατί αν ξέραμε θα έπρεπε να απαρνηθούμε αυτά που μας αρέσουν.

Ανάλογα, δεν αναρωτιόμαστε για ένα σωρό πράγματα, όπως το γιατί είναι φτηνά τα κινέζικα, γιατί κανείς δε μιλάει για την έλλειψη ψαριών, γιατί οι μπαταρίες όσο πάνε και ακριβαίνουν, πως οι πειρατές οι τρομοκράτες και οι χρυσαυγίτες βρίσκουν όπλα, που πάνε τα σκουπίδια και τα πυρηνικά απόβλητα, γιατί αντί να κόψουμε την εξάρτηση από τον ηλεκτρισμό την ενισχύουμε και πολλά. πολλά, πάρα πολλά άλλα.

Καθόμαστε όλοι στα γραφεία, πληκτρολογώντας, διδάσκοντας, συγγράφοντας, συνθέτοντας, υπολογίζοντας, διακοσμώντας, εμπορευόμενοι, δανειζόμενοι ή συναλλασόμενοι και δεν αναρωτιόμαστε: αφού όλοι εμείς είμαστε στα γραφεία, τότε από που έρχονται τα υλικά της ευμάρειάς μας; Αφού εμείς δεν τα παράγουμε, τότε ποιός και που;

Άλλο ένα καλό που μου αρέσει πολύ: γιατί ξαφνικά όλοι κραδαίνουν τη σημαία της πιστοποίησης; γιατί μέχρι τώρα δεν χρειαζόταν και γιατί τώρα χρειάζεται; Πόσο αξιόπιστα είναι τα πιστοποιημένα προϊόντα και πόσο πουλημένοι είναι οι πιστοποιητές; Τα κεφτεδάκια που αναφέρει ο πειρατής στην ανάρτηση ήταν και αυτά πιστοποιημένα, από κάποιον πήραν έγκριση με σφραγίδα, όπως και τα δημητριακά της δεύτερης παραγράφου και το δέρμα για τις μπότες. Πολλή πιστοποίηση, αδερφέ μου!

Σαν έκπληκτα βρέφη, θυμίζουμε ολοένα και περισσότερο τους ελόυ στη Μηχανή του Xρόνου, έτσι δεν είναι;

Αλλά δεν είμαστε ακριβώς έκπληκτα ούτε ακριβώς βρέφη.
Η νοητική τεμπελιά, η υπόσχεση της άκοπης απόλαυσης χωρίς συνέπειες ασκεί γοητεία στην οποία δεν θέλουμε να αντισταθούμε και είναι, πιστεύω, προσωπική επιλογή.
Θα διαφωνήσω με τον πειρατή σε αυτό. Δεν είμαστε βρέφη, αλλά συνειδητά επιλέγουμε την εύκολη λύση, με προθυμία πειθόμαστε να φάμε το γεμάτο ζάχαρη και καμμένα λάδια φαγητό μας αλλά με απροθυμία ίσα που ξυπνάμε για να δούμε τί συμβαίνει γύρω μας και ξανακλείνουμε γοργά τα μάτια για να μη μας πεί κανείς ότι είδαμε και μας ρίξει ευθύνες, ώστε να μπορούμε μετά να λέμε ότι δεν ξέραμε.

Επιλέγουμε να μην διαβάζουμε τα συστατικά όσων τρώμε, επιλέγουμε να μην ρωτάμε για την προέλευση όσων αγοράζουμε και επιλέγουμε να πετάμε στα σκουπίδια την φτηνά αποκτημένη τεχνολογία. Το τέλμα είναι συνειδητή επιλογή των μαζών.

Δεν υπάρχει δεν ήξερα. Υπάρχει δεν ήθελα να ξέρω.

Χρονικό: η πτώση στην τεμπελιά - η άνοδος στην αποτελεσματικότητα

Όσοι με ξέρετε από το προηγούμενο μπλογκ μου, με έχετε ξανα-ακούσει να μιλάω ξανά και ξανά για μία παρατεταμένη περίοδο κατάθλιψης, την οποία οπωσδήποτε παρουσιάζω πολύ πιο δραματικά από ότι στην αλήθεια ήταν. Γούστο μου και καπέλο μου, από την άλλη.

Κράτησε πολύ, ήταν δύσκολη, επέλεξα να την περάσω μόνη μου και εκ των υστέρων, θεωρώ ότι η περίοδος αυτή ήταν απολύτως αναγκαία. Επίσης θεωρώ ότι η απόφασή μου να την περάσω μόνη ήταν και η σωστότερη, καθώς μου δόθηκε η ευκαιρία να σκεφτώ πολλά πράγματα με το πάσο μου, χωρίς την πίεση που ασκούν οι ψυχολόγοι δήθεν χωρίς να την ασκούν, μιας και μόνο που πηγαίνεις σε τέτοιον αποτελεί ήδη πράξη πίεσης: πρέπει να γίνω καλά, πρέπει να γίνω καλά, πρέπει να γίνω καλά...
Ε, όχι, ρε φίλε. Δε γουστάρω!
Θα γίνω καλά όποτε θέλω εγώ.
Με το πάσο μου.
You can't hurry nature,  που λένε και οι φίλοι μας οι αγγλοι, για κάπως διαφορετικές περιστάσεις.

Η έναρξη της περιόδου αυτής χαρακτηρίστηκε από ομηρικούς καυγάδες με πρόσωπα που τους είχα πολλά μαζεμένα. Όλοι αναρωτιόνταν τί έπαθα και που πήγε η παλιά καλη Αθηνά, πρόσωπο συνήθως πράο και καλόβολο.

Έχοντας απομακρύνει αυτά τα πρόσωπα και χωρίς το καύσιμο του θυμού, ξεφούσκωσα μένοντας νοητικά παράλυτη για μεγάλο διάστημα και αυτή ήταν μεγάλη καταστροφή. Αναμασούσα μέσα στο μυαλό μου τα ίδια και τα ίδια,  όπως θα σε βεβαιώσουν οι παλιοί μπλογκο-φίλοι μου, νέε αναγνώστα, μία έριχνα το φταίξιμο στον εαυτό μου, μία στους άλλους και ζούσα στο ρελαντί, σα να λέμε.
Δεν θυμάμαι πόσο κράτησε αυτή η σήψη αλλά μετά, δεν ξέρω πως και γιατί, άρχισα πάλι να σκέφτομαι λογικά και καθαρά. Δεν μπορούσα όμως να βγώ από την απραξία μου, γιατί ένιωθα ότι δεν είχα πλάνο. Είχε περάσει καιρός από τότε που είχα επαφή με τον έξω κόσμο και όλα μου φαίνονταν δύσκολα και αδιανόητα. Έλεγα "εγώ να κάνω αυτό; Μα πως;" ακόμα και για τις πιο απλές καθημερινές ασχολίες. Ακόμα και να βγώ με τους φίλους ήταν άθλος, τότε.

Τώρα, είναι στον χαρακτήρα μου να μην κάνω τίποτα αν δεν παρατηρήσω πρώτα τα γύρω μου, τόσο πριν, όσο και κατά τη διάρκεια ή μετά την κατάθλιψη. Όταν είναι να πάρω απόφαση, θα είναι μόνο αφού περάσω κάποιο ικανό διάστημα κοιτώντας, παρατηρώντας, κρατώντας σημειώσεις στο μυαλό μου, καταγράφοντας μοτίβα στις συμπεριφορές των άλλων και τη δική μου. Οπότε, μόλις είδα ότι ήμουν πάλι σώας τας φρένας, αποφάσισα να κάτσω στα αυγά μου και να παρατηρήσω το τί συνέβαινε γύρω μου, πριν πράξω το οτιδήποτε. Δεν ξέρω πως με ανέχτηκαν οι δικοί μου, αλλά τους ευχαριστώ για αυτό.

Αυτό, τώρα, είναι μία πολυτέλεια που δεν την έχουν οι περισσότεροι, δηλαδή να κάτσουν στα αυγά τους μην κάνοντας τίποτα για να παρατηρήσουν τι συμβαίνει γύρω τους. Οι περισσότεροι παρασύρονται από τις υποχρεώσεις και τις δουλειές, από τον ρυθμό των υλικών ψυχαναγκασμών και των τύπων, έτσι ώστε το να κάτσεις να σκεφτείς να καθιστάται όχι δύσκολο, όχι ακατόρθωτο  αλλά απολύτως τρελό και αδιανόητο: να κάτσω χωρίς να κάνω τίποτα; Ούτε με σφαίρες! Και ποιός θα καθαρίσει τα χαλιά; ποιός θα φορέσει τα ρούχα μου να πάει στις βεγγέρες μου;

Κι όμως, το έκανα. Ήμουν τυχερή που μπόρεσα και το στενό μου περιβάλλον μου έδωσε αυτή την ευχέρεια να μονάσω, στην ουσία, χωρίς να φύγω από το σπίτι μου. Έτσι, στρογγυλοκάθισα παρατηρώντας τους άλλους να στροβιλίζονται σε ιλιγγιώδεις ρυθμούς γύρω μου. Είδα που σκόνταφταν οι προθέσεις των άλλων και οι δικές μου, είδα που ξέφευγαν οι απροσεξίες και που χάνονταν η ενέργεια των ημερών μου. Είδα τα λάθη και τα σωστά, είδα πως γίνονται τα πάντα, που τέμνονται τα συμφέροντα και που διχοτομούνται οι διαφορές. Όταν τελικά βγήκα από αυτή την διαδικασία, οι αποφάσεις που πήρα ήταν για τους άλλους επίσης αδιανόητες, γιατί εκείνοι τελούσαν ακόμα υπό την σύγχυση της φρενήρους, ακατάσχετης καθημερινότητας. Αποφάσισα να αφήσω τη δουλειά μου, για παράδειγμα και όλοι κουνούσαν το κεφάλι. Αποφάσισα να απομακρύνω και κάποια άλλα άτομα από τη ζωή μου, και πάλι όλοι νόμιζαν ότι τρελάθηκα.

Κι όμως, οι κινήσεις αυτές, παρόλο που για τους άλλους φάνταζαν παράλογες ή σπασμωδικές, εκτελέστηκαν με χειρουργική ακρίβεια και ψυχρότητα από μέρους μου. Είχα πλέον το πλάνο μου. Χωρίς να εξηγήσω τίποτα σε κανέναν, ένα-ένα τα βήματα εκτελούνταν χωρίς παρέκκλιση καμμία, με μόνο μάρτυρα το μέσα του μυαλού μου. Αυτό μου έδινε απίστευτη ευχαρίστηση, πρώτον το να έχω ένα μυστικό πλάνο και, δεύτερον, μετά από πολύ καιρό να βρίσκομαι επιτέλους και πάλι στη θέση να διεκπεραιώνω πράγματα.

 Αποφάσισα, ανάμεσα σε άλλα, να γίνω τεμπέλα και όλοι αναρωτήθηκαν για άλλη μία φορά που ήταν παλιά καλή αθηνά. Κι όμως, η απόφασή μου αυτή ήταν επιβεβλημένη όχι από εμένα αλλά από τις συνθήκες και δεν μετάνιωσα που την πήρα, ακόμα και τώρα, οκτώ χρόνια μετά.

Και ιδού ο λόγος.
Είδα ότι οι καλοί μάγειρες είχαν παχύσαρκες οικογένειες. Είδα ότι οι καλές νοικοκυρές είχαν αλλεργικά παιδιά και ότι οι καλοντυμένοι, στυλάτοι άνθρωποι ήταν μόνοι. Είδα ότι τα απαστράπτοντα σπίτια είχαν (και ψυχικά) άρρωστες μάνες. Είδα ότι οι καλοδουλεμένοι κήποι είχαν παρατημένα παιδιά και ότι οι τέλειοι κοιλιακοί είχαν διαλυμένες οικογένειες. Και είδα ότι ενώ τα κάνουμε όλα αυτά για να έχουμε καλή ζωή, καταλήγουμε τελικά να έχουμε μεν απαστράπτοντα σπίτια, ωραία φαγητά, αρμονικούς κήπους και γυμνασμένα σώματα, αλλά είμαστε (πνευματικά κυρίως) αδύναμοι, άρρωστοι, αλλεργικοί, παρατημένοι και μόνοι, γιατί πάρε έναν μπρατσαρά από το γυμναστήριο και πες του να μαζέψει ελιές να δούμε αν μπορεί, ο τζούφιος.

Σήκωσα τα στολίδια από το σπίτι, εκτός από κάτι κάδρα στους τοίχους, για να μην έχω να ξεσκονίζω. Σήκωσα κάτι εργόχειρα, πατάκια και χαλάκια και άλλες τέτοιες αηδιούλες, για να μην έχω να πλένω όλην ώρα, ειδικά εκείνο μπροστά από τον νεροχύτη στην κουζίνα. Σήκωσα ή χάρισα πράγματα όπως το πολυμίξερ, τον βραστήρα, τη φρυγανιέρα και το ηλεκτρικό μαχαίρι, πέταξα ή χάρισα ένα σωρό ρούχα και παιχνίδια, λαμπατέρια, μπωλ και φοντανιέρες. Έβαλα στο πατάρι όλα τα ποτήρια, εκτός από όσα χρειαζόμαστε καθημερινά και άφησα έξω οκτώ από το καθένα, συμπεριλαμβανομένων και των μαχαιροπήρουνων, μειώνοντας έτσι δραστικά τον χρόνο πλυσίματός τους. Έπαψα να φτιάχνω περίτεχνα φαγητά, όπως παστίτσιο, μουσακά και άλλα τέτοια, γιατί όχι μόνο απαιτούν χρόνο και χρήμα εκ μέρους μου που σίγουρα μπορώ να ξοδέψω καλύτερα, αλλά επιβαρύνουν την υγεία της οικογένειάς μου, την κάνουν χοντρή και ράθυμη, κοιλιόδουλη και κοιλιοκεντρική.

Έπαψα να παραβγαίνω με τους άλλους σε όλα τα ζητήματα, από το ποιός έφτιαξε την καλύτερη πατατοσαλάτα, μέχρι το ποιός έχει την καλύτερη δουλειά ή το καλύτερο παιδί, πράγματα που οι γυναίκες κάνουν ασυναίσθητα, όταν ξεπερνούν την αγάπη και την υπερηφάνεια για το σπίτι ή το παιδί τους και ασυναίσθητα καταλήγουν να προσαρμόζουν το σπίτι ή το παιδί  τους στα γούστα του γείτονα, τελικά. Απλά αποσύρθηκα από αυτόν τον διαγωνισμό, σιωπηλά. Παραχώρησα τα πρωτεία στις υπόλοιπες γυναίκες του περιβάλλοντός μου που έδειχναν να χρειάζονται αυτή την επιβεβαίωση περισσότερο από εμένα.

Δεν μπορείς να έχεις τα πάντα, γιατί για να έχεις τα πάντα πρέπει να δώσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις από τον εαυτό σου.

Βασικά, δεν είναι κοστ εφφεκτιβ, όπως θα σε βεβαιώσει οποιοσδήποτε οικονομολόγος.

Ναι, αυτό είναι, είχα αποφασίσει ότι δεν είναι συμφέρον από καμμία άποψη να συνεχίσω όπως πριν.

Κι έτσι την ενέργειά μου την μοίρασα σε λιγότερα αλλά μεγαλύτερα, άρα πιο χορταστικά κομμάτια, εκείνα που για εμένα είχαν περισσότερη σημασία, είναι πιο ευχάριστες οι μέρες μου και πιο πλούσια τα όσα ζώ. Άρχισαν τα πράγματα να πηγαίνουν καλά χωρίς τη δική μου παρέμβαση. Έκτοτε, όλοι όσοι με βλέπουν ξανά, μου λένε ότι είμαι τυχερή, ότι δεν ξέρουν πως τα καταφέρνω (να μην παχαίνω, να κάνω σωστά τη δουλειά μου, να περνώ χρόνο με την οικογένειά μου, κοκ) ότι θα ήθελαν να είναι στη θέση μου και, ξανά, ότι είμαι πολύ τυχερή.

Δεν είμαι.

Χωρίς την πολύτιμη κατάθλιψη τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί. Θα συνέχιζα να ταλαιπωρούμαι σε εκείνο τον αδιάκοπο μαρτύριο της υποχρεωτικής συμμόρφωσης, να προσπαθώ να ελέγξω τα πάντα και να αυτοτιμωρούμαι όταν αναπόφευκτα αυτό δεν γίνονταν, όπως όλοι. Οπότε παρόλο που δεν ήταν και ότι πιο ευχάριστο μου έχει συμβεί, η κατάθλιψη εκείνη ήταν σωτήρια και συνιστώ σε όλους όταν έρθει η κατάθλιψη να μην την καταπολεμήσουν αλλά αντιθέτως να την ζήσουν όσο πληρέστερα μπορούν.

Και ένα τραγούδι για τον Έρωτα, που ούτε στιγμή δε βγήκε από το μυαλό μου.