Άλλο ένα πρόβλημα

Συζητούσα τις προάλλες με τον Παναγιώτη. Ανάμεσα στα πολλά που είπαμε ανέφερε και το ζήτημα της εμπειρίας. Περιέγραψε το πως μέσα από την εμπειρία στα διάφορα πόστα που ανέλαβε στον εργασιακό του βίο, απέκτησε όχι μόνο πρόσθετα προσόντα αλλά και σε προσωπικό επίπεδο απέκτησε μία ευρύτερη κατανόηση του πως κινείται ο κόσμος. Δεν το έθεσε ακριβώς έτσι, απλά εγώ έτσι ερμήνευσα τον τρόπο που εξιστόρησε το τί έγινε. Επίσης, σύγκρινα τη δική του με τη δική μου, σαφέστατα μικρότερη, αλλά τέλος πάντων, μέσα στο πηγαινέλα της ζωής, άλλαξα κι εγώ μερικά πόστα. Διατέλεσα σερβιτόρα, βοήθησα τον σύζυγο με τα σκάφη του, έβαψα πήλινα στολίδια τότε που δούλεψα σε κάποιον που οργάνωνε βαφτίσια και , φυσικά , δίδαξα αγγλικά. Πέρα από αυτό όμως, σύγκρινα αυτά που μου είπε με τις ιστορίες άλλων ανθρώπων, όλες μέσες-άκρες ίδιες.

Είναι ο Μήτσος, ας πούμε, που εκτός από τη δουλειά του, κάνει και μερεμέτια όχι για το χρήμα αλλά για την διεύρυνση των κύκλων του και την απόκτηση εμπειρίας. Είναι ο Φοίβος που φεύγοντας από το ΠΝ δεν είχε τίποτα στα χέρια του, αν και η ειδικότητά του σε θεωρητικό επίπεδο θα μπορούσε να του αποδώσει κάτι. Είναι αυτό που είχε πει ο Λοβέρδος πριν από καιρό: όλους αυτούς, τί θα τους κάνουμε;

Αναφέρομαι στους δυ, φυσικά, και στο πρόβλημα του τί θα τους κάνουμε εφόσον έχει καταστεί απαραίτητο να τους μετακινήσουμε ώστε οι δυνατότητές τους να αξιοποιηθούν καλύτερα. 

Πέρα από όλα τα υπόλοιπα προβλήματα (αξιολόγηση, διαθεσιμότητα, απολύσεις, κοκ) είναι και αυτό: ένας δυ δεν αποκτά εμπειρία μέσα στον δημόσιο τομέα. Υπάρχουν προαγωγές αλλά δεν συμβαδίζουν πάντα με την απόκτηση περισσότερων δεξιοτήτων. Γίνεσαι, ας πούμε, προϊστάμενος και κανείς δεν ξέρει βάσει ποιάς διαδικασίας κρίνεται αυτό σωστό. Πολλές φορές είναι με βάση την παλαιότητα, άλλες όμως όχι. 

Έχουμε, λοιπόν, άτομα που ακόμα και αν προσελήφθησαν δίκαια (και όχι μέσω γνωριμιών ή άλλων παρεμφερών τρόπων) καθόλη την διάρκεια της εργασίας τους δεν έχουν γίνει καλύτεροι ούτε στο ελάχιστο. Ένας γραμματέας, ας πούμε, εξακολουθεί να είναι ο ίδιος γραμματέας μέχρι που θα συνταξιοδοτηθεί. Δεν θα έχει γίνει καλύτερος.

Φυσικά, αυτό είναι κάτι που εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την προσωπικότητα του κάθε άνθρωπου. Θα συμφωνήσω. Όμως το σύστημα που υπάρχει στον δημόσιο τομέα είναι τέτοιο που όχι μόνο δεν ευνοεί την ανέλιξη αλλά αντιθέτως αποθαρρύνει τον κάθε υπάλληλο από το να αναζητήσει την εξέλιξη .Και αυτό είναι πρόβλημα, γιατί α)τίποτα δεν διαρκεί για πάντα και β)το τέλμα οδηγεί στην σαπίλα.

Είναι κάποια βήματα που γίνονται, αλλά όλα κολλάνε στο ίδιο ζήτημα που κολλάνε τα πάντα στην Ελλάδα. Και αυτό είναι ότι ο Έλληνας είναι καχύποπτος απέναντι στο κράτος του. Και δεν είναι να απορεί κανείς γιατί έχει καεί η γούνα του όχι μία ή δύο αλλά άπειρες φορές, ξανά και ξανά με ανυπολόγιστο κόστος σε προσωπικό και επιχειρηματικό επίπεδο. Οι αστοχίες του Ελληνικού κράτους έχουν κλείσει σπίτια, έχουν καταστρέψει επιχειρήσεις και έχουν στερήσει ευκαιρίες από τους Έλληνες σε τέτοιο βαθμό ώστε προσωπικά θεωρώ ότι πρόκειται για προδοσία.

Και ξέρω τί λέω όταν χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη. Από τις διάφορες συμβάσεις που έχουν υπογράψει για να πριμοδοτήσουν τις εισαγωγές συγκεκριμένων εταιρειών εις βάρος των Ελληνικών μέχρι την επίμονη καταστολή της δικαιοσύνης, πάντα σε επιχειρηματικό επίπεδο, αλλά και στο άλλο, το ποινικό. Πως να εμπιστευτείς ένα τέτοιο κράτος; Και μάλιστα για αξιολόγηση;

Άρα, κατανοώ τους δυ που τρέμει η ψυχή τους όταν ακούν για αξιολόγηση. Νιώθουν ακριβώς το ίδιο που ακούει και ο ιδιώτης όταν ακούει για περαίωση ή αναπροσαρμογή του ΦΠΑ. Ξέρω ακριβώς πως νιώθουν. Το έχω νιώσει κι εγώ πολλές φορές.

Και ξέρω και τί θα γίνει. Θα γίνει ακριβώς αυτό που φοβούνται, δηλαδή να διώξουν όσους άξιους έχουν απομείνει για να διαλύσουν ό,τι έχει απομείνει από το δημόσιο για να μπουν οι ιδιώτες (που είναι τσακάλια) για να αποτελειώσουν μέχρι και τα κόκκαλα του κουφαριού που λέγεται ελληνικός κρατικός μηχανισμός. Δεν θα είναι καταλάθος αλλά εσκεμμένα που θα γίνει αυτό, γιατί κάποιοι θεωρούν ότι ένα λειτουργικό κράτος είναι ασύμφορο. Και σε αυτό διαφωνώ, Παναγιώτη. Χάρις στην πρόνοια κατάφεραν οι κοινωνίες να εξελιχθούν με ρυθμούς που νωρίτερα στην ιστορία ήταν αδιανόητο. 'Όποιος θέλει ανάπτυξη, δεν μπορεί να το κάνει με αμόρφωτους να προξενούν ζημιές αλλά με μορφωμένους να σκέφτονται νέες ιδέες. Η ύπαρξη δημόσιου σχολείου είναι νευραλγική, καθώς και του υπόλοιπου δημόσιου τομέα. Μία χώρα χωρίς τέτοια είναι χαμένη.

Όσοι θεωρούν ότι ένα λειτουργικό κράτος είναι ασύμφορο θα το μετανιώσουν και αυτοί, γιατί τα τσακάλια που τα άρχισαν όλα αυτά δεν θα τους αφήσουν να χαίρονται για πολύ. Θα τους αφήσουν να κάνουν τη βρωμοδουλειά και μετά θα τους θυσιάσουν στο φιλοθεάμον κοινό, το δικό τους αίμα να πληρώσει  για όλα τα άδικα.

Είπα αίμα.

Άρα, τι πρέπει να κάνει ο νουνεχής δυ;

Να αποκτήσει δεξιότητες, όσο προλαβαίνει. Όχι δεξιότητες του χαρτιού, τύπου "παρακολούθησα δύο σεμινάρια και δυό συνέδρια" αλλά δεξιότητες του πραγματικού κόσμου, όπως δημόσιες σχέσεις, οικονομικά, γλώσσες και οτιδήποτε μπορεί να τον κάνει άξιο επιβίωσης στον ιδιωτικό τομέα. Πρέπει να γίνει σκυλί του πολέμου. Και ίσως έτσι να μην χρειαστεί να χάσει τη θέση του, που το εύχομαι ολόψυχα, γιατί προσωπικά ΘΕΛΩ να υπάρχει δημόσιο για το καλό όλων. Αλλά ένα δημόσιο λειτουργικό και ανταγωνιστικό, όχι αυτό το πράμα που τους λες "θέλω μία άδεια" και σε στέλνει για τυρόπιτες.

Όσο για τον νουνεχή πολιτικό, άστα βράστα.

Μείωση φορολογίας το 2015, λέει. Ξέρεις ποιοί θα επωφεληθούν; Για να αντέξει μία επιχείρηση αυτόν τον χειμώνα, ο ιδιοκτήτης της πρέπει να είναι πολύ λαμόγιο, άρα ζήσε μάη να φας τριφύλλι.