Το σύστημα μας αρέσει.
Έχει πολλά καλά όπως η μαζική παραγωγή που κάνει το ακριβό φτηνό και την ομαλότητα κόντρα στην εντροπία της φύσης.
Όμως, σε αντίθεση με την φύση, το σύστημα είναι ανθρώπινο άρα ατελές, πράγμα που με τη σειρά του σημαίνει ότι δεν προβλέπει τα πάντα, αλλά κάθε τόσο χρειάζεται μικρές αναπροσαρμογές, βελτιώσεις, ας τις πούμε.
Θέλω να πω, το σύστημα κανείς δεν θέλει να ανατραπεί αλλά αυτό που επιθυμούμε είναι να
διορθωθούν κάποιες λεπτομέρειες ώστε να ταλαιπωρούνται λιγότερο οι συμμετέχοντες σε αυτό. Και, όταν λέμε "να ταλαιπωρούνται λιγότερο" εκτός από την προσωπική καλοπέραση και ευημερία, εννοούμε και την αποτελεσματικότητα του συστήματος γενικότερα, μιας και ένα σύστημα που δεν είναι αποτελεσματικό αναπόφευκτα θα φθίνει και θα εξαφανιστεί.
Στο δικό μας το σύστημα, το Ελληνικό, παρόλο που γενικά μιλώντας κάπως τα κουτσοβολεύουμε, υπάρχουν πολλές ατέλειες, που έχουν όμως κοινή προέλευση την αποτελεσματικότητα του κράτους, η οποία με τη σειρά της έχει τις ρίζες της στην οικογενειοκρατία και τη συναλλαγή με αυτές τις οικογένειες. Άρα, εφόσον αυτή η συναλλαγή καθιστά το σύστημά μας αναποτελεσματικό, τότε είναι προς συμφέρον όλων, και κυρίως των ηγετών του συστήματος αυτού, να διορθωθούν. Το περίφημο πολιτικό κόστος εδώ και μερικά χρόνια έπαψε να υφίσταται ως έννοια, διότι οι συντεχνίες και τα τζάκια που συναλλάσσονται με την εξουσία αδυνατούν να την κρατήσουν πλέον στην εξουσία, άρα για να παραμείνει ο ηγέτης στη θέση του πρέπει πια να ευχαριστήσει τους πολλούς, όπως φάνηκε μετά από τις τελευταίες εκλογές που ο Σαμαράς χαϊδεύει τον νοικοκυραίο με δηλώσεις τύπου "θα μειώσουμε τον φπα γιατί μας έπιασε το ψυχοπονιάρικό μας" και "ρίξτε τις τιμές στα ξενοδοχεία γιατί οι παραλίες άδειασαν, αλλά χωρίς εγώ να ρίξω τιμές καυσίμων, μεταφορών και φορολογίας" ο μπάμιας ο ξεσαμάρωτος.
Παρασύρθηκα, συγχωρέστε με.
Συνεχίζω.
Το σύστημα, λοιπόν, για να γίνει καλύτερο, πράγμα που όλοι θέλουμε, ώστε να μην ανατραπεί, πράγμα που δεν επιθυμεί κανείς, υπάρχει μόνο ένας τρόπος να γίνει: να παρακολουθήσει ο μελετητής τη λειτουργία του για κάποιο διάστημα ώστε να εντοπίσει σε ποιό σημείο χάνεται η επαφή ανάμεσα στην πράξη και το αποτέλεσμά της και αυτό το σημείο να το αντιμετωπίσει με τέτοια δράση ώστε το σημείο να πάψει να χάνει "ενέργεια" αλλά και το υπόλοιπο σύστημα να συνεχίσει αδιάλειπτα την λειτουργία του, ομαλά όπως μας βολεύει όλους. αυτή η παρακολούθηση στην περίπτωση της Ελλάδας είναι εύκολη υπόθεση γιατί ήδη την έχουν κάνει άλλοι και μάλιστα έχουν βγάλει και την ετυμηγορία, τη λύση και τον τρόπο που θα εφαρμοστεί αυτή. Συγκεκριμένα, η λύση έχει καταστεί σαφής εδώ και χρόνια από τους απλούς ανθρώπους οι οποίοι φωνάζουν εδώ και χρόνια, αλλά τα κέντρα εξουσίας ακόμα αμφθσβητούν αυτή τη φωνή διότι φοβούνται για το σύστημα. Φοβούνται για τνη εξουσία και φοβούνται ότι γίνει αυτό που λένε οι απλοί άνθρωποι και μάλιστα δουλέψει και πιάσει το κόλπο, τότε θα χάσουν την νομιμοποίησή τους ως ειδήμονες και ηγέτες.
Θέλω να επισημάνω σε αυτό το σημείο ότι ο ειδήμονας που ακούει τον απλό άνθρωπο και ανταποκρίνεται σε αυτό που ο απλός άνθρωπος απαιτεί όχι μόνο δεν χάνει την εξουσία του αλλά αντιθέτως την ενισχύει, αφού αυτό θέλει ο απλός άνθρωπος από την ηγέτη του, να τον ακούει, να τον καταλαβαίνει και να τον λαμβάνει υπόψιν στις αποφάσεις, αντί να φέρνει από έξω ακριβοπληρωμένους χαρτογιακάδες για να του πούν αυτό που από το '80 φωνάζουν όλοι, από τον απλό μπακάλη μέχρι τον προβόπουλο: φτιάξε το κράτος! ΦΤΙΑΞΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΦΤΙΑΞΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ!!!
Πού όμως είναι εκείνο το σημείο που λέγαμε νωρίτερα, στο οποίο χάνεται η ενέργεια ανάμεσα στην πράξη και το αποτέλεσμά της; Ποιό σημείο της εξουσίας είναι εκείνο που δεν επιτρέπει τη ροή του συστήματος να είναι ωφέλιμη για το σύστημα αλλά αντιθέτως με διαρροές και αναρροφήσεις κάνει την εξουσία υδροκέφαλη και αυτιστική;
Όλοι το ξέρουν.
Η βουλή.
Οι βουλευτές και οι υπουργοί, ο πρωθυπουργός. Αυτοί λαμβάνουν τις αποφάσεις, άρα σε αυτούς κάτι πρέπει να γίνει ώστε οι αποφάσεις που λαμβάνουν να είναι ωφέλιμες και όχι βλαπτικές.
Είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο να πάψουν οι βουλευτές και τα με΄λη της κυβέρνησης να λαμβάνουν βουλευτική αποζημίωση. Οι λόγοι πολλοί.
Καταρχάς, δεν την χρειάζονται. Η βουλή τους παρέχει ότι χρειάζονται: φαΐ, στέγη, υπολογιστή, ρούχα, μετακινήσεις, ασφάλεια, νταντά για το παιδί, γυμναστήριο, καφέ, όλα.
Δεύτερον, όλοι τους έχουν τις καριέρες τους (γιατροί, αρχιτέκτονες, κοκ) και έτσι πρέπει να παραμένουν γιατί διατηρώντας την καριέρα του ο πολιτικός διατηρεί και την επαφή του με την κοινωνία αφενός, αφετέρου θα βασίζεται λιγότερο στην πολιτική για τον βιοπορισμό του, άρα λιγότερες πιθανότητες να διαφθαρεί.
Τρίτον, αν ο βουλευτής δεί σαν βιοπορισμό την πολιτική, τότε θα κάνει τα πάντα για να κρατήσει τη θέση του και να κληροδοτήσει το πόστο στα παιδιά του, όπως ο μητσοτάκης και ο παπανδρέου και ο βαρβιτσιώτης και ένα σωρό κόσμος που έχουν κάνει την βουλή, τη Βουλή μας, τη δική μας Βουλή, που σκοτωθήκαμε για να την έχουμε, μαγαζάκι τους. Χωρίς τις παχυλές αποζημιώσεις, πόσο θα αγαπούν τα κοινά και την εξουσία; Πόσο θα αγαπούν την Ελλάδα και την πολιτική αν δεν τους πληρώνει το κράτος κάθε μπουκιά που τρώνε; Πόσο πατριώτες θα είναι και πόσα "ναι σε όλα" θα έχουν τα κότσια να πούν αν δεν πληρώνονται αδρά για αυτό;
Τέταρτον, χωρίς τη βουλευτική αποζημίωση, ένα λαμόγιο δεν έχει κίνητρο να ασχοληθεί, άρα μένει η
θέση για κάποιον που δεν είναι λαμόγιο, και αυτό είναι το ζητούμενο: σωστοί άνθρωποι να παίρνουν σωστές αποφάσεις και όχι κυνηγούς αμοιβών που για να ένα ψωροσπίτι στην ψαρού να πουλάνε το ναί σε όλα τους.
Ο πρωθυπουργός και οι βουλευτές και οι υπουργοί δεν πρέπει να πληρώνονται αλλά να δουλεύουν pro publico bono, για το κοινό καλό.
Μπορούν να το κάνουν. Είναι όλοι τους πολύ πλούσιοι.
Χώρια που και μόνο ο μισθός του πρωθυπουργού, μπορεί να πληρώσει για τα αναλώσιμα ενός νοσοκομείου. Η αμοιβή ενός υπουργού μπορεί να πληρώσει τις μεταφορές μαθητών ενός σχολείου στην Μακεδονία, και η αποζημίωση ενός βουλευτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να πληρωθεί η επισκευή ενός δρόμου να μην σκοτώνονται οι άνθρωποι. Έστω και ένας δρόμος, ένα νοσοκομείο και οι μαθητές ενός σχολείου, κάνει διαφορά. Είναι σημαντικό. Ξέρεις τί είναι να σώσεις μία ζωή;
Αν γίνει αυτό, τότε όλα τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν. Και οι πληροφορίες θα ρέουν προς και από τα κέντρα αποφάσεων, και οι νοοτροπίες θα αλλάξουν, και η παιδεία των πολιτών θα ανέβει μερικά σκαλιά και η συμμόρφωση των ανθρώπων με τους νόμους θα είναι μεγαλύτερη και θα δουλεύει το σύστημα χωρίς ανατροπές.
Αλλά...
Έχει πολλά καλά όπως η μαζική παραγωγή που κάνει το ακριβό φτηνό και την ομαλότητα κόντρα στην εντροπία της φύσης.
Όμως, σε αντίθεση με την φύση, το σύστημα είναι ανθρώπινο άρα ατελές, πράγμα που με τη σειρά του σημαίνει ότι δεν προβλέπει τα πάντα, αλλά κάθε τόσο χρειάζεται μικρές αναπροσαρμογές, βελτιώσεις, ας τις πούμε.
Θέλω να πω, το σύστημα κανείς δεν θέλει να ανατραπεί αλλά αυτό που επιθυμούμε είναι να
Στο δικό μας το σύστημα, το Ελληνικό, παρόλο που γενικά μιλώντας κάπως τα κουτσοβολεύουμε, υπάρχουν πολλές ατέλειες, που έχουν όμως κοινή προέλευση την αποτελεσματικότητα του κράτους, η οποία με τη σειρά της έχει τις ρίζες της στην οικογενειοκρατία και τη συναλλαγή με αυτές τις οικογένειες. Άρα, εφόσον αυτή η συναλλαγή καθιστά το σύστημά μας αναποτελεσματικό, τότε είναι προς συμφέρον όλων, και κυρίως των ηγετών του συστήματος αυτού, να διορθωθούν. Το περίφημο πολιτικό κόστος εδώ και μερικά χρόνια έπαψε να υφίσταται ως έννοια, διότι οι συντεχνίες και τα τζάκια που συναλλάσσονται με την εξουσία αδυνατούν να την κρατήσουν πλέον στην εξουσία, άρα για να παραμείνει ο ηγέτης στη θέση του πρέπει πια να ευχαριστήσει τους πολλούς, όπως φάνηκε μετά από τις τελευταίες εκλογές που ο Σαμαράς χαϊδεύει τον νοικοκυραίο με δηλώσεις τύπου "θα μειώσουμε τον φπα γιατί μας έπιασε το ψυχοπονιάρικό μας" και "ρίξτε τις τιμές στα ξενοδοχεία γιατί οι παραλίες άδειασαν, αλλά χωρίς εγώ να ρίξω τιμές καυσίμων, μεταφορών και φορολογίας" ο μπάμιας ο ξεσαμάρωτος.
Παρασύρθηκα, συγχωρέστε με.
Συνεχίζω.
Το σύστημα, λοιπόν, για να γίνει καλύτερο, πράγμα που όλοι θέλουμε, ώστε να μην ανατραπεί, πράγμα που δεν επιθυμεί κανείς, υπάρχει μόνο ένας τρόπος να γίνει: να παρακολουθήσει ο μελετητής τη λειτουργία του για κάποιο διάστημα ώστε να εντοπίσει σε ποιό σημείο χάνεται η επαφή ανάμεσα στην πράξη και το αποτέλεσμά της και αυτό το σημείο να το αντιμετωπίσει με τέτοια δράση ώστε το σημείο να πάψει να χάνει "ενέργεια" αλλά και το υπόλοιπο σύστημα να συνεχίσει αδιάλειπτα την λειτουργία του, ομαλά όπως μας βολεύει όλους. αυτή η παρακολούθηση στην περίπτωση της Ελλάδας είναι εύκολη υπόθεση γιατί ήδη την έχουν κάνει άλλοι και μάλιστα έχουν βγάλει και την ετυμηγορία, τη λύση και τον τρόπο που θα εφαρμοστεί αυτή. Συγκεκριμένα, η λύση έχει καταστεί σαφής εδώ και χρόνια από τους απλούς ανθρώπους οι οποίοι φωνάζουν εδώ και χρόνια, αλλά τα κέντρα εξουσίας ακόμα αμφθσβητούν αυτή τη φωνή διότι φοβούνται για το σύστημα. Φοβούνται για τνη εξουσία και φοβούνται ότι γίνει αυτό που λένε οι απλοί άνθρωποι και μάλιστα δουλέψει και πιάσει το κόλπο, τότε θα χάσουν την νομιμοποίησή τους ως ειδήμονες και ηγέτες.
Θέλω να επισημάνω σε αυτό το σημείο ότι ο ειδήμονας που ακούει τον απλό άνθρωπο και ανταποκρίνεται σε αυτό που ο απλός άνθρωπος απαιτεί όχι μόνο δεν χάνει την εξουσία του αλλά αντιθέτως την ενισχύει, αφού αυτό θέλει ο απλός άνθρωπος από την ηγέτη του, να τον ακούει, να τον καταλαβαίνει και να τον λαμβάνει υπόψιν στις αποφάσεις, αντί να φέρνει από έξω ακριβοπληρωμένους χαρτογιακάδες για να του πούν αυτό που από το '80 φωνάζουν όλοι, από τον απλό μπακάλη μέχρι τον προβόπουλο: φτιάξε το κράτος! ΦΤΙΑΞΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΦΤΙΑΞΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ!!!
Πού όμως είναι εκείνο το σημείο που λέγαμε νωρίτερα, στο οποίο χάνεται η ενέργεια ανάμεσα στην πράξη και το αποτέλεσμά της; Ποιό σημείο της εξουσίας είναι εκείνο που δεν επιτρέπει τη ροή του συστήματος να είναι ωφέλιμη για το σύστημα αλλά αντιθέτως με διαρροές και αναρροφήσεις κάνει την εξουσία υδροκέφαλη και αυτιστική;
Όλοι το ξέρουν.
Η βουλή.
Οι βουλευτές και οι υπουργοί, ο πρωθυπουργός. Αυτοί λαμβάνουν τις αποφάσεις, άρα σε αυτούς κάτι πρέπει να γίνει ώστε οι αποφάσεις που λαμβάνουν να είναι ωφέλιμες και όχι βλαπτικές.
Είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο να πάψουν οι βουλευτές και τα με΄λη της κυβέρνησης να λαμβάνουν βουλευτική αποζημίωση. Οι λόγοι πολλοί.
Καταρχάς, δεν την χρειάζονται. Η βουλή τους παρέχει ότι χρειάζονται: φαΐ, στέγη, υπολογιστή, ρούχα, μετακινήσεις, ασφάλεια, νταντά για το παιδί, γυμναστήριο, καφέ, όλα.
Δεύτερον, όλοι τους έχουν τις καριέρες τους (γιατροί, αρχιτέκτονες, κοκ) και έτσι πρέπει να παραμένουν γιατί διατηρώντας την καριέρα του ο πολιτικός διατηρεί και την επαφή του με την κοινωνία αφενός, αφετέρου θα βασίζεται λιγότερο στην πολιτική για τον βιοπορισμό του, άρα λιγότερες πιθανότητες να διαφθαρεί.
Τρίτον, αν ο βουλευτής δεί σαν βιοπορισμό την πολιτική, τότε θα κάνει τα πάντα για να κρατήσει τη θέση του και να κληροδοτήσει το πόστο στα παιδιά του, όπως ο μητσοτάκης και ο παπανδρέου και ο βαρβιτσιώτης και ένα σωρό κόσμος που έχουν κάνει την βουλή, τη Βουλή μας, τη δική μας Βουλή, που σκοτωθήκαμε για να την έχουμε, μαγαζάκι τους. Χωρίς τις παχυλές αποζημιώσεις, πόσο θα αγαπούν τα κοινά και την εξουσία; Πόσο θα αγαπούν την Ελλάδα και την πολιτική αν δεν τους πληρώνει το κράτος κάθε μπουκιά που τρώνε; Πόσο πατριώτες θα είναι και πόσα "ναι σε όλα" θα έχουν τα κότσια να πούν αν δεν πληρώνονται αδρά για αυτό;Τέταρτον, χωρίς τη βουλευτική αποζημίωση, ένα λαμόγιο δεν έχει κίνητρο να ασχοληθεί, άρα μένει η
θέση για κάποιον που δεν είναι λαμόγιο, και αυτό είναι το ζητούμενο: σωστοί άνθρωποι να παίρνουν σωστές αποφάσεις και όχι κυνηγούς αμοιβών που για να ένα ψωροσπίτι στην ψαρού να πουλάνε το ναί σε όλα τους.
Ο πρωθυπουργός και οι βουλευτές και οι υπουργοί δεν πρέπει να πληρώνονται αλλά να δουλεύουν pro publico bono, για το κοινό καλό.
Μπορούν να το κάνουν. Είναι όλοι τους πολύ πλούσιοι.
Χώρια που και μόνο ο μισθός του πρωθυπουργού, μπορεί να πληρώσει για τα αναλώσιμα ενός νοσοκομείου. Η αμοιβή ενός υπουργού μπορεί να πληρώσει τις μεταφορές μαθητών ενός σχολείου στην Μακεδονία, και η αποζημίωση ενός βουλευτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να πληρωθεί η επισκευή ενός δρόμου να μην σκοτώνονται οι άνθρωποι. Έστω και ένας δρόμος, ένα νοσοκομείο και οι μαθητές ενός σχολείου, κάνει διαφορά. Είναι σημαντικό. Ξέρεις τί είναι να σώσεις μία ζωή;
Αν γίνει αυτό, τότε όλα τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν. Και οι πληροφορίες θα ρέουν προς και από τα κέντρα αποφάσεων, και οι νοοτροπίες θα αλλάξουν, και η παιδεία των πολιτών θα ανέβει μερικά σκαλιά και η συμμόρφωση των ανθρώπων με τους νόμους θα είναι μεγαλύτερη και θα δουλεύει το σύστημα χωρίς ανατροπές.
Αλλά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου