Οργανικά Όργανα

Εχτές, που λες, ήμουν στο σπίτι και έκανα τα συνηθισμένα πράγματα, ενώ οι παίδες ήταν απασχολημένοι με τα δικά τους, μαθήματα, παιχνίδια, και τα λοιπά.

Κάποια στιγμή, κάτι με ρωτάει ο μεγάλος, του απαντάω, το πήρε στραβά και στεναχωρήθηκε. Στεναχωρήθηκε τόσο πολύ που πήγε στο δωμάτιό του κλείνοντας την πόρτα πίσω του. Τώρα, αυτό είναι κάτι που δεν συνηθίζεται, οπότε πήγα να τον ρωτήσω γιατί νευρίασε, μιας και αυτό που του είχα πεί δεν ήταν δα και να πεθάνεις, αλλά μου είπε να τον αφήσω μόνο του, συμπληρώνοντας ότι, επί λέξει, "πάντα έτσι κάνεις!". Βγήκα από το δωμάτιο. Μετά τον άκουσα να κλαίει με λυγμούς.

Ο μεγάλος μου είναι έντεκα χρονών και πέμπτη δημοτικού, αλλά όλα του τα βήματα τα έκανε νωρίς: νωρίς μίλησε, νωρίς περπάτησε, νωρίς μέτρησε, νωρίς διάβασε, οπότε σκέφτηκα από μέσα μου ότι να που τελικά θα μας έρθουν και τα πρώτα εφηβικά κρούσματα νωρίς.

Τον άφησα να το ξεσπάσει μόνος του.
Μετά, όταν βγήκε, κάθησε στον καναπέ να παίξει ένα παιχνίδι στην ταμπλέτα του, σιωπηλός.

Κάτι άλλο που πρέπει να ξέρετε αν έρθετε σε επαφή με τον γιό μου, είναι ότι δεν του έρχεται αυθόρμητο να πεί αυτό που σκέφτεται. Έτσι είναι ο χαρακτήρας του.

Όμως εγώ δεν ήθελα να μείνει μέσα του αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα, γιατί το θυμάμαι και από τον εαυτό μου που με τυραννούσε αυτό το πράγμα, και έψαξα μέσα στο μυαλό μου τρόπο να του βγάλω αυτό το συναίσθημα χωρίς να γίνω αδιάκριτη ούτε να εκβιάσω το οτιδήποτε, γιατί μόνο θέλοντας εκφράζεις τα συναισθήματα.

Και τότε ήρθε η ιδέα.

Πήγα στον υπολογιστήρα και έβαλα μουσική. Διάλεξα ελληνική ροκ, για να σχηματιστούν εικόνες, όπως "έχει στον παράδεισο, σοκολάτες;" που ήταν το αγαπημένο μου, "λυωμένο παγωτό, κολλάει στο χέρι" και, σε πιο λάητ έκδοση, "δε θέλω να σε ξέρω, δε θέλω να μου μιλάς", το οποίο ο μεγάλος και μελαχροινός μου ασπάστηκε αμέσως και σιγοτραγουδούσε με νόημα, ένα νόημα στραμμένο σε εμένα.

Έκανα πως δεν καταλαβαίνω, γιατί τα συναισθήματα είναι πολύ προσωπικά.
Κοιτούσα όμως το κεφαλάκι του να κουνιέται με το ρυθμό και ήταν πολύ όμορφο. Είναι καιρός να αρχίσω να κάνω πίσω για να έχει χώρο να κάνει αυτός μπροστά.
Σιγά-σιγά. Λίγο-λίγο.

Όταν τελείωσε η πλεη-λίστ ο μελαχροινός και μεγάλος μου ήταν γελαστός και έδειχνε ανακουφισμένος. Λίγο αργότερα, φεύγοντας για να παέι να παίξει στην αυλή, με άφησε να του δώσω και ένα φιλάκι στο μάγουλο.