Όλοι έχουν δικαίωμα να υπάρχουν.
Φυσικά.
Αλλά όλοι είναι προς κρίση.
Δεν είναι μόνο οι διαφορετικοί που κρίνονται, αλλά όλοι.
Όλοι.
Το ακούς;
Βλέπεις έναν άνθρωπο που δεν διαφέρει από τους άλλους, εξωτερικά, και νομίζεις ότι επειδή μοιάζει με τους υπόλοιπους δεν κρίνεται, κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή της ύπαρξής του.
Έτσι νομίζεις, ο φτωχός.
Νομίζεις ότι αν σε βαφτίσουν κανονικό τότε κανείς δεν θα σε κρίνει.
Τσούπ!
Σορπράηζ!
Αυτοί είναι που κρίνονται πιο πολύ και πιο συχνά, γιατί από αυτούς έχεις περισσότερες προσδοκίες.
Από έναν ομοφυλόφιλο η μόνη προσδοκία που έχεις είναι να κάνει σεξ με ομόφυλους.
Από έναν οικογενειάρχη, έναν επιχειρηματία, μία μάνα ή έναν πατέρα, έχεις όμως προσδοκίες.
Για αυτό και όλοι έχουν παράπονα από τους γονείς τους ή από τους πνευματικούς ανθρώπους ή τους πολιτικούς, κοκ, ενώ κανείς δεν έχει παράπονα από τους γκέη: ένα πράγμα που έχουν να κάνουν, το κάνουν.
Οπότε πριν μπείτε στην κανονικότητα, σκεφτείτε το!
Επίσης:
Για να είσαι κανονικός πρέπει η ομάδα στην οποία ανήκεις να είναι η πολυπληθέστερη.
Είναι;
Αν όχι τότε δεν είσαι κανονικός.
Συμπερασματικά, για να θεωρηθεί κανονικός ένας κουτσός, τυφλός, ανάπηρος, καρδιακός, σχιζοφρενής, αναρχικός, χρυσαυγίτης, ομοφυλόφιλος θα πρέπει να γίνουν περισσότεροι.
Είναι βιώσιμη μία τέτοια κοινωνία; Εκτός από το προφανές ζήτημα της αναπαραγωγής, είναι αυτή η ηθική μας, να περιστρέφεται ο άξονας μίας ολόκληρης κοινωνίας γύρω από μία μόνο διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης, την ασθένεια, την αναπηρία ή το σεξ, αντίστοιχα;
Και πάρε το αλλιώς τώρα.
Διαφορετικοί είναι πολλοί.
Γιατί δεν είδαμε κανέναν κουτσό, τυφλό, κοκ στο διαγωνισμό τραγουδιού;
Γιατί από όλους τους τρόπους που μπορεί κάποιος να είναι διαφορετικός δεν προωθείται κανείς άλλος εκτός από αυτούς, τους ομο;
Γιατί όχι ένας πακιστανός, ας πούμε;
Γιατί ο πακιστανός να πνίγεται και αυτός που κάνει σεξ να προωθείται;
Δεν είναι ο πακιστανός διαφορετικός;
Γιατί θέλουν να μας πουν ότι όλοι είναι έτσι, ομοφυλόφιλοι.
Δεν είναι. Είναι μικρή μειοψηφεία. Απλά, επειδή είναι απόβλητοι δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν παρά να ασχολούνται με τις τέχνες (τυγχάνουν και ευαίσθητοι τύποι, βλέπεις) οπότε έχουν μονοπωλήσει κάθε επιβεβλημένη τέχνη στο σημείο αν δεν κοιμηθείς με τέτοιον να μην έχεις ελπίδα να αναγνωριστείς στον αιώνα τον άπαντα.
Κι έτσι, ενώ υπάρχουν φωνές και ταλέντα, αυτοί χάνονται στην ανωνυμία ενώ εμείς βλέπουμε μόνο τους γκόμενους των "διαφορετικών" να προωθούν τον εαυτό τους και αλλήλους.
Είναι ένας καλλιτέχνης φυσιολογικός;
Όχι.
Αν ήταν δεν θα είχατε φαΐ να φάτε, ούτε εσείς ούτε οι "διαφορετικοί" σας φίλοι.
Γιατί η κανονικότητα έχει πολλή και σκληρή δουλειά.
Και όσο ο μοναδικός σας αυτοπροσδιορισμός θα είναι σεξουαλικός, δεν θα θεωρείστε κανονικοί.
Άρα, τη "διαφορετικότητά" σας να την πουλήσετε εκεί που περνάει, γιατί για εμένα διαφορετικός δεν είναι ο ομοφυλόφιλος ούτε αυτός που παριστάνει τον θιγμένο, αλλά αυτός που υπερβαίνει τον εαυτό του. Και τέτοιοι, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, ανεξάρτητα αν είναι ομοφυλόφιλοι ή όχι.
Φυσικά.
Αλλά όλοι είναι προς κρίση.
Δεν είναι μόνο οι διαφορετικοί που κρίνονται, αλλά όλοι.
Όλοι.
Το ακούς;
Βλέπεις έναν άνθρωπο που δεν διαφέρει από τους άλλους, εξωτερικά, και νομίζεις ότι επειδή μοιάζει με τους υπόλοιπους δεν κρίνεται, κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή της ύπαρξής του.
Έτσι νομίζεις, ο φτωχός.
Νομίζεις ότι αν σε βαφτίσουν κανονικό τότε κανείς δεν θα σε κρίνει.
Τσούπ!
Σορπράηζ!
Αυτοί είναι που κρίνονται πιο πολύ και πιο συχνά, γιατί από αυτούς έχεις περισσότερες προσδοκίες.
Από έναν ομοφυλόφιλο η μόνη προσδοκία που έχεις είναι να κάνει σεξ με ομόφυλους.
Από έναν οικογενειάρχη, έναν επιχειρηματία, μία μάνα ή έναν πατέρα, έχεις όμως προσδοκίες.
Για αυτό και όλοι έχουν παράπονα από τους γονείς τους ή από τους πνευματικούς ανθρώπους ή τους πολιτικούς, κοκ, ενώ κανείς δεν έχει παράπονα από τους γκέη: ένα πράγμα που έχουν να κάνουν, το κάνουν.
Οπότε πριν μπείτε στην κανονικότητα, σκεφτείτε το!
Επίσης:
Για να είσαι κανονικός πρέπει η ομάδα στην οποία ανήκεις να είναι η πολυπληθέστερη.
Είναι;
Αν όχι τότε δεν είσαι κανονικός.
Συμπερασματικά, για να θεωρηθεί κανονικός ένας κουτσός, τυφλός, ανάπηρος, καρδιακός, σχιζοφρενής, αναρχικός, χρυσαυγίτης, ομοφυλόφιλος θα πρέπει να γίνουν περισσότεροι.
Είναι βιώσιμη μία τέτοια κοινωνία; Εκτός από το προφανές ζήτημα της αναπαραγωγής, είναι αυτή η ηθική μας, να περιστρέφεται ο άξονας μίας ολόκληρης κοινωνίας γύρω από μία μόνο διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης, την ασθένεια, την αναπηρία ή το σεξ, αντίστοιχα;
Και πάρε το αλλιώς τώρα.
Διαφορετικοί είναι πολλοί.
Γιατί δεν είδαμε κανέναν κουτσό, τυφλό, κοκ στο διαγωνισμό τραγουδιού;
Γιατί από όλους τους τρόπους που μπορεί κάποιος να είναι διαφορετικός δεν προωθείται κανείς άλλος εκτός από αυτούς, τους ομο;
Γιατί όχι ένας πακιστανός, ας πούμε;
Γιατί ο πακιστανός να πνίγεται και αυτός που κάνει σεξ να προωθείται;
Δεν είναι ο πακιστανός διαφορετικός;
Γιατί θέλουν να μας πουν ότι όλοι είναι έτσι, ομοφυλόφιλοι.
Δεν είναι. Είναι μικρή μειοψηφεία. Απλά, επειδή είναι απόβλητοι δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν παρά να ασχολούνται με τις τέχνες (τυγχάνουν και ευαίσθητοι τύποι, βλέπεις) οπότε έχουν μονοπωλήσει κάθε επιβεβλημένη τέχνη στο σημείο αν δεν κοιμηθείς με τέτοιον να μην έχεις ελπίδα να αναγνωριστείς στον αιώνα τον άπαντα.
Κι έτσι, ενώ υπάρχουν φωνές και ταλέντα, αυτοί χάνονται στην ανωνυμία ενώ εμείς βλέπουμε μόνο τους γκόμενους των "διαφορετικών" να προωθούν τον εαυτό τους και αλλήλους.
Είναι ένας καλλιτέχνης φυσιολογικός;
Όχι.
Αν ήταν δεν θα είχατε φαΐ να φάτε, ούτε εσείς ούτε οι "διαφορετικοί" σας φίλοι.
Γιατί η κανονικότητα έχει πολλή και σκληρή δουλειά.
Και όσο ο μοναδικός σας αυτοπροσδιορισμός θα είναι σεξουαλικός, δεν θα θεωρείστε κανονικοί.
Άρα, τη "διαφορετικότητά" σας να την πουλήσετε εκεί που περνάει, γιατί για εμένα διαφορετικός δεν είναι ο ομοφυλόφιλος ούτε αυτός που παριστάνει τον θιγμένο, αλλά αυτός που υπερβαίνει τον εαυτό του. Και τέτοιοι, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, ανεξάρτητα αν είναι ομοφυλόφιλοι ή όχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου