Περί Ανέμων - Η ανήσυχη.

Μπήκα σε τμήμα συναδέλφου που νοσούσε.
Μου είχε δώσει την ύλη και οδηγίες, οπότε είχα το θράσος να νομίζω ότι ήμουν προετοιμασμένη.
Το πρώτο που είχα να κάνω ήταν να δώσω μία άσκηση για να εξετάσω το λεξιλόγιο, αν θυμάμαι καλά, αν και δεν είναι αυτό που έχει σημασία.

Μοίρασα τις φωτοτυπίες, έδωσα οδηγίες και τα μαθητάκια, ηλικίας τρίτη με τετάρτη δημοτικού, έσκυψαν όλα τα κεφαλάκια τους και συγκεντρώθηκαν στην άσκηση.

Δεν πέρασαν δυο λεπτά, όταν ένα κοριτσάκι, με τα φιογκάκια του και τα μαλλάκια του και τη φωνίτσα του, σα νεραϊδίτσα όπως τείνουν να είναι τα μικρά κοριτσάκια, σήκωσε το κεφαλάκι της και με σοβαρότατο ύφος με κοιτούσε, με ύφος βαθύτατο.

Πολλές φορές, το κάνουν αυτό οι μαθητές, να κοιτούν κάπου με βαθύ προβληματισμένο ύφος όταν δυσκολεύονται και θέλουν να σκεφτούν, σα να κοιτούν στο υπερπέραν. Έχω συνηθίσει να με κοιτούν έτσι. Πολλές φορές μάλιστα βρήκα ότι αν τους κάνω ένα θετικό νεύμα σιωπηλά, αυτό τα βοηθάει να θυμηθούν αυτό που αναζητούν. Έτσι και έκανα και τώρα.

Μόνο που αυτή τη φορά το κοριτσάκι νόμισε ότι της έδωσα την άδεια να μιλήσει.
Και είπε:
"Η μαμά μου έχει δύο γκόμενους." και έμεινε έτσι, με σηκωμένο το κεφαλάκι, κοιτώντας με για μερικά δευτερόλεπτα με αυτό το βαθύ, μακρινό βλέμμα.

Καταράστηκα από μέσα μου τους ηλίθιους που ταλαιπωρούν ηλιθιωδώς τα παιδάκια χωρίς να δίνουν δεκάρα για το τί πόνο προξενούν. Ηλίθιοι! Ηλίθιοι!

Την κοίταξα και καταλάβαινα την ανησυχία της. Εντάξει, της είπα, με ακόμα ένα νεύμα. Εκείνη ξανα-έσκυψε στο γραπτό της χωρίς να ξαναπεί για το θέμα τίποτα.

Το υπόλοιπο τμήμα, καμμιά εικοσαριά παιδάκια τρίτης και τετάρτης δημοτικού, δεν είχαν αντιδράσει, σα να μην άκουσαν τίποτα.

Το πόσο με τσάκισε εκείνο το κοριτσάκι εκείνη την ημέρα, είναι κάτι που με σημάδεψε.