Περί Ανέμων - Ο Πολύς

Είναι ένας πιτσιρικάς (μαντράχαλος, εννοώ) που στην ουσία δεν είναι ούτε μαντράχαλος ούτε πιτσιρίκι αλλά ένα κανονικό παιδί 15 χρονών, με το φυσιολογικό αντάρτικο ένστικτο της ηλικίας. Επίσης, τυγχάνει να είναι ο πιο έξυπνος μαθητής και για αυτό ο αγαπημένος μου στο τμήμα. Οι έξυπνοι μαθητές είναι οι πιο δύσκολοι, γιατί πρέπει να διανύσεις μεγαλύτερη απόσταση (μεταφορικά) για να τους φτάσεις και αν σε απορρίψουν για οποιονδήποτε λόγο τότε τους χάνεις δια παντός.

Κάποια στιγμή, έκανε φασαρία. Μία φορά, δε λέω τίποτα. Δύο φορές, δε λέω τίποτα. Αλλά δεν του αρκεί, πρέπει να με φέρει στα άκρα, να με βγάλει εκτός ελέγχου, όπως κάνουν συνήθως οι έφηβοι. Τρίτη φορά, πάλι δε λέω τίποτα.

Ευθύς αμέσως ακολούθησε η τέταρτη φορά, οπότε έπρεπε να δείξω κάποια αντίδραση αλλά χωρίς να δώσω αφορμή για συζητήσεις ούτε να τον θίξω ούτε να μας μείνει υλικό για αντιπαράθεση στα επόμενα μαθήματα.

"Ιάσωνα, έχεις παρατηρήσει ότι τόση ώρα δε σε μαλώνω. (ο Ιάσωνας χαμογελάει ειρωνικά, εγώ συνεχίζω σα να μην το καταλαβαίνω) Αυτό συμβαίνει για τρείς λόγους. Πρώτον, πιστεύω πως ότι και να σου πω δεν θα σταματήσεις (το χαμόγελο του Ιάσωνα πλαταίνει) δεύτερον, πιστεύω ότι ο λόγος που το κάνεις αυτό είναι κομμάτι του χαρακτήρα σου, δηλαδή ότι και να σου πω θα εξακολουθήσεις να είσαι το ίδιο άτομο και να κάνεις τα ίδια πράγματα (ο Ιάσωνας αρχίζει να βαριέται και να το δείχνει) και τρίτον δε σου λέω τίποτα γιατί δεν το παίρνω προσωπικά, θέλω να πω ότι είμαι σίγουρη πως αυτό δεν το κάνεις μόνο σε εμένα στο δικό μου μάθημα αλλά κάνεις ακριβώς το ίδιο σε όλους τους δάσκαλους και σε όλα τα μαθήματα, για αυτό και δεν σκέφτομαι "γιατί να μου το πεί εμένα αυτό", κατάλαβες; για αυτό δεν το παίρνω προσωπικά"
Τον κοιτώ κατάματα.

Προσθέτω με νόημα "Ή μήπως θα έπρεπε;"

Και χωρίς ίχνος δισταγμού αυτός μου απαντά
"Εγώ στη θέση σας κυρία θα ήμουν ευγνώμων!"

Εκεί αναγκάστηκα να παραδεχτώ την ήττα μου. Με ξεπέρασε. Γέλασα, γέλασε και αυτός και τελείωσε το συμβάν με τον Ιάσωνα νικητή αυτού του γύρου.

Σε κάποιο από τα επόμενα μαθήματα, ο Ιάσωνας έκανε πάλι το ίδιο: φασαρία, μία φορά, δύο φορές, τρείς φορές. Πάλι δεν είπα τίποτα στην αρχή, γιατί είχε έναν τρόπο στον οποίο δεν ήθελα να αντιδράσω. Με κοιτάει, προφανώς για να βεβαιωθεί ότι δεν τον βλέπω, και  αστειεύεται με τον διπλανό του, αλλά εγώ το εκλαμβάνω σαν πρόκληση, δηλαδή σα να μου λέει "κοίτα, μιλάω". 

Την τέταρτη φορά, γύρισα. Με τον Ιάσωνα κάθε κουβέντα είναι αναμέτρηση.

Τον κοίταξα. Με κοίταξε.

Του λέω:

"Για να σου δώσω προσοχή, θα πρέπει να πείς κάτι πραγματικά έξυπνο"

 Και πάνω που αναρωτιόμουν τι εξυπνάδα θα απαντούσε, για άλλη μία φορά με αιφνιδίασε. Έκανε δύο οκ με τους αντίχειρές του και είπε "Εντάξει, το'χω."

Και δεν ξανα-ενόχλησε για το υπόλοιπο μάθημα.

Απίθανος.