Το Σημαντικότερο Προσόν

Το σημαντικότερο προσόν στη ζωή ενός ανθρώπου είναι η ικανότητα λήψης αποφάσεων, διότι οι αποφάσεις είναι αυτές που ορίζουν την πορεία μας, σε καθημερινή βάση.

Τις λαμβάνουμε όμως αγνοώντας δύο πολύ σημαντικά πράγματα.
Πρώτον, νομίζουμε ότι λογική είναι μόνο η συνειδητή μας σκέψη, ενώ στην πραγματικότητα λογική είναι επίσης και το ένστικτο καθώς και το συναίσθημα. Το ένστικτο είναι η λογική του υποσυνείδητου, εκείνου του κομματιού μας που βλέπει αυτά που η συνειδητή μας σκέψη ούτε καν

αντιλαμβάνεται. Ένα ύφος, ας πούμε, μία μυρουδιά, μία απειροελάχιστη αλλαγή στη θερμοκρασία, όλα αυτά παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο, τόσο στην υγεία μας όσο και στην επικοινωνία μας με τους άλλους. Έτσι, βρίσκουμε τον εαυτό μας να ακούει κάποιον που ναι μεν τα λέει σωστά, κάτι όμως μας φαίνεται στραβό, χωρίς να μπορούμε να το διευκρινίσουμε. Είναι το ένστικτό μας που μας λέει "Έχε το νού σου!"

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ακούν το ένστικτο αυτό και καταλήγουν με διαλυμένους γάμους, καταστροφικές συνεργασίες και προβληματικές σχέσεις. Δεν φταίει ο άλλος που έγινε έτσι. Φταίς εσύ που δεν άκουσες τον εαυτό σου, και που αντί να κάνεις αυτό που το κορμί σου σου λέει, αντικατέστησες το ένα μέρος του εγκεφάλου με το άλλο.

Δεύτερον, η λήψη αποφάσεων δεν είναι κάτι που αποκτάς ξαφνικά ούτε είναι δυνατόν να διδαχθεί κανείς, αλλά ευτυχώς για εμάς είναι έμφυτο χαρακτηριστικό που εξασκείται από τη μέρα που γεννιόμαστε, κυριολεκτικά. Η πρώτη μας απόφαση είναι "να κλάψω ή όχι;" και ευτυχώς οι περισσότεροι χωρίς καμμία πρότερη γνώση αποφασίζουμε υπέρ. Και μετά από αυτό η ζωή μας δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μία αλυσίδα αποφάσεων, η μία επιλογή δεμένη με την προηγούμενη, τις περισσότερες φορές ασυνείδητα. Λες, ας πούμε, εγώ θα γίνω γιατρός. Κι όμως δεν θα γίνεις, γιατί η αλληλουχία αποφάσεων που σε οδήγησε ως εδώ είναι ο ίδιος σου ο εαυτός που επέλεξε να λύσει μία μηχανή για να ανεβάσει την επιτάχυνση αντί να κάτσει να διαβάσει όσα βιβλία χρειάζονται για να γίνεις γιατρός. Δεν είναι κακό να είσαι μηχανικός ή να λύνεις μηχανές, απλά είναι πιο ευχάριστο να έχουμε συνείδηση του εαυτού μας, αντί να τον ταλαιπωρούμε με αντικρουόμενα μηνύματα, να θέλω να γίνω γιατρός αλλά η φύση μου να με οδηγεί στις μηχανές.

"Ονειρεύομαι να παίξω μπάσκετ"

Έτσι, σαν γονείς έχουμε ένα πολύ σημαντικό πράγμα να κάνουμε, να διδάξουμε στα παιδιά μας το πως να παίρνουν τις αποφάσεις. Οι περισσότεροι, υπό την πίεση της κοινωνικής αποδοχής, ή ίσως από απέχθεια για τα λάθη (γιατί ως γνωστόν οι τέλειοι άνθρωποι δεν κάνουν λάθη) καταπιέζουν το ένστικτο και το συναίσθημα των παιδιών γιατί "έτσι πρέπει". Λέει για παράδειγμα το παιδί "δεν κρυώνω" αλλά το αναγκάζουμε να φορέσει τη ρημάδα τη ζακέτα γιατί εμείς κρυώνουμε ή γιατί έτσι δείχνει πιο καλό το συνολάκι.

Αυτό, εκτός που θα κάνει το παιδί να ιδρώσει κι έτσι να κρυολογήσει ευκολότερα, του διδάσκει ένα πολύτιμο μάθημα "δεν θα παίρνεις αποφάσεις, θα κάνεις το αντίθετο από αυτό που σου λέει το ένστικτό σου", κάτι που θα συνεχίσει σε όλη του τη ζωή. Θα παραβιάζει τον εαυτό του γιατί πάντα
κάποιος άλλος θα έχει δίκιο.

Φυσικά, το ένστικτο και το συναίσθημα χωρίς τη λογική είναι μερική μόνο χρήση της ανθρώπινης διάνοιας, άρα λειψή. Φυσικά και αν χιονίζει έξω δεν θα αφήσουμε το παιδί μας να πάθει πνευμονία. Από την άλλη, το παιδί αν βγεί στο χιόνι και κρυώσει, τότε από μόνο του θα ζητήσει κάτι ζεστό να φορέσει.

Και να ξέρετε γονείς το εξής.
Αν το παιδί σας βγεί στο χιόνι αλλά δεν φορέσει τη ζακέτα, δεν είναι επειδή δεν έχει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ή ότι είναι χαζό, αλλά επειδή δεν έχει μάθει να παίρνει αποφάσεις είτε περιμένει να του το πείτε εσείς είτε που από τις πολλές διαταγές έχει γίνει αντιδραστικό και προτιμά να μπλαβιάσει παρά να συμφωνήσει μαζί σας.

 Αφήστε το να αποφασίζει, κι ας κάνει και λάθος μερικές φορές. Ειδάλλως αντί για να αποφασίζει για τον εαυτό του αργότερα, απλά θα ανταλλάζει ψυχολογικά αφεντικά, πάντα θα είναι έρμαιο των άλλων.