Ο ορισμός του Γιώργου

Ήταν ένα άρθρο που μου επεσήμανε ο Γιώργος, να τον έχει καλά ο θεός των κυνικών, το οποίο έλεγε για το κατά πόσο η φτώχεια επηρεάζει τις πιθανότητες επιτυχίας. Το άρθρο και ο συγγραφέας ανέλυαν πράγματα προφανή, ότι αν είσαι φτωχός όχι μόνο στερείσαι προσβάσεως στα μέσα εκείνα που θα σε καθιστούσαν ικανό να επιτύχεις την επιτυχία, αλλά κάτι ακόμα χειρότερο, στερείσαι νοητικών όπλων, τουτέστιν είσαι λιγότερο έξυπνος, λιγότερο ψύχραιμος, λιγότερο έτοιμος να αξιολογήσεις σωστά καταστάσεις ή προτεραιότητες. Όλα αυτά σε πολύ ελεύθερη απόδοση του άρθρου, να ξέρετε.

Τώρα, ο Γιώργος είναι ένας εξαιρετικά έξυπνος και έμπειρος άνθρωπος, πολύ πιο καλός γνώστης ορισμένων πραγμάτων από τον μέσο κανονικό ανειδίκευτο. Ωστόσο, ενώ το άρθρο έλεγε αλήθειες, σκέφτηκα ότι η ζυγαριά με την οποία ζυγίζεται το βάρος και η σημασία των αληθών αυτών

γεγονότων, είναι "πειραγμένη" υπό την έννοια ότι αυτό που βάλαμε στον άλλο δίσκο της ζυγαριάς δεν είναι οι κλασσικοί σιδερένιοι όγκοι ορισμένου βάρους, αλλά άλλα, αυθαίρετα βάρη, που ο κάθε μπακάλης μπορεί να εναλλάσσει κατά βούληση. Αντί για σιδερένια αντίβαρα, έχουμε ό,τι θέλει ο καθένας, σύκα, ας πούμε, μία πέτρα ή, στην περίπτωση που ο μπακάλης είναι κακοπροαίρετος, ένα κιλό σκατά.

Στο άρθρο αναφέρονται λέξεις όπως επιτυχία, τεχνογνωσία, εκπαίδευση, κοκ, όμως  εκεί ακριβώς θεωρώ ότι υπάρχει το πρόβλημα, στο πως ορίζουμε όλα αυτά τα πράγματα.

Εμείς οι δυτικοί θεωρούμε επιτυχία αυτά που κάνουμε εμείς και αποτυχία όλα τα άλλα, ξεχνώντας ότι αν όλοι έκαναν ότι κάνουμε εμείς, θα είχαμε εκλείψει από καιρό. Τουτέστιν, μπορεί εμείς να θεωρούμε επιτυχία το δίπλωμα ιατρικής, αλλά αν δεν ήταν ο αγρότης και ο ψαράς και ο κτηνοτρόφος, ο ριζοκαλλιεργητής και ο μεταλλωρύχος, τότε θα ήμασταν πετυχημένα νηστικοί. Βασίζουμε την επιτυχία μας στην αποτυχία των άλλων, σα να λέμε. Πόσο πετυχημένοι θα ήμασταν, όσα πτυχία είχαμε στο κάδρο, αν δεν ήταν κάποιος στην αφρική να φτυαρίζει λαθραία ψάρια με κίνδυνο της ζωής του για είκοσι σεντς την ημέρα;

Για παράδειγμα, είναι παιδεία να ξέρεις πιάνο ή βιολί, αλλά όχι να ξέρεις πως αρμέγουμε την κατσίκα. Θεωρείσαι καλλιεργημένος όταν ξέρεις τον τάδε ζωγράφο αλλά όχι όταν ξέρεις πως φυτρώνει η πατάτα. Είναι επιτυχία να καταστρέφεις τροφή που παράχθηκε με τρομερή προσπάθεια, όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα, να στέκουν άδεια σπίτια και τεράστια εγκατελειμμένα κτίρια αλλά οι άνθρωποι να κοιμούνται στους δρόμους;

Είναι επιτυχία να έχεις λεφτά όταν το σύστημα δεν μπορεί να αναπαραχθεί, αλλά αντίθετα είναι θνησιγενές από άποψη πόρων; Γιατί αν δεν ήταν θνησιγενές, τότε δεν θα είχαμε τα ίδια νταούλια κάθε μερικά χρόνια αλλά θα είχαμε μία ροή γεγονότων μικρής εντάσεως και όχι κοσμογονικές ανατροπές τόσο σύντομα η μία μετά την άλλη.
Είναι επιτυχία να κοιμούνται πόροι στις θυρίδες και οι άνθρωποι να μην επιτρέπεται να δουλέψουν,  Είναι επιτυχία να είναι ασύμφορη η παραγωγή πάνω στην οποία στηρίζεται το όλο σύστημα; Ο ορισμός της θνησιγένειας.

Δεν μπορείς να μιλάς για επιτυχία όταν ο μόνος τρόπος να "πετύχεις" είναι η παρανομία, είτε την ονομάζεις "επιχειρηματικότητα" ή "δημόσιες σχέσεις" ή "δημοκρατία".

Θα ήθελα να θέσω έναν γρίφο, μία πρόκληση, αν θέλεις Γιώργο, απλά και μόνο σαν νοητική εργασία, σαν σουντόκου αλλά με αριθμούς πιο μεγάλους, έτσι σαν πείραμα του μυαλού. Κουβέντα να γίνεται, έτσι χάριν συζητήσεως και μόνο, όχι ότι προτείνω να συζητηθεί στα σοβαρά κάτι τέτοιο, αλλά σαν μελέτη, σαν υπόθεση, όπως όταν κάναμε φυσική στο σχολείο "αν θέσουμε σώμα τόσου βάρους σε τόση ταχύτητα, τότε....". Δεν χρειάζεται να είναι υπαρκτά τα "σώματα" για να μελετήσουμε την υπόθεση.

Όλοι έχουμε μία ιδέα για το πως είναι και πως λειτουργεί ο κόσμος.
Τί θα γινόταν αν αλλάζαμε τις σταθερές; Τί θα γινόταν αν στις υπαρκτές και εφαρμοσμένες σταθερές δεν βάζαμε τον πόλεμο και την διπλωματία, ή τις εταιρικές προδιαγραφές μίας επιχείρησης, αλλά τις ιδανικές; Αν σταματούσαν τώρα και για πάντα όλοι οι πόλεμοι;
Πως θα έβγαινε το μοντέλο, αν αντί για κυνισμό βάζαμε δικαιοσύνη, κοινωνική και ειρηνική, ισότητα και πραγματική καλοσύνη στις συναλλαγές;

Όπως υπάρχουν υπολογιστές που τρέχουν μοντέλα καιρικών συνθηκών ή φαινομένων, θα ήθελα να υπάρξει ένας υπολογιστής που να τρέξει αυτό το μοντέλο. Τί θα γινόταν αν σταματούσαν τώρα όλοι οι πόλεμοι και ο πλούτος διανέμονταν δίκαια και όχι όπως αδίστακτα προστάζουν οι μεγιστάνες;

Θα ήθελα να είμαι μεγιστάνας, να αγοράσω έναν τέτοιο υπολογιστή.