Πέρασμα Περάσματα (5)

Οι γυναίκες έβαλαν την Ειρήνη στη μέση για να της εξηγήσουν τα περί ερωτικών ζητημάτων, ωστόσο η αμορφωσιά και η σεμνοτυφία τις έκανε να μιλάνε μπερδεμένα. Ανέφεραν πολλές προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες, για τις οποίες η ίδια ήξερε ότι είναι μπαρούφες μιας και, έχοντας δει τα ζώα να ζευγαρώνουν, καθώς και ορισμένους ανθρώπους, ήταν φανερό ότι αυτές οι περιορισμένες γυναίκες έλεγαν ό,τι τους κατέβαινε στο κεφάλι. Ακόμα πιο δύσκολο ήταν το γεγονός ότι η ίδια αρνούνταν να μιλήσει, πράγμα που σήμαινε ότι δεν μπορούσε να ρωτήσει αυτά που διακαώς ήθελε να μάθει. Έτσι, στην αρχή τις κοιτούσε χωρίς να καταλαβαίνει και μόλις κατάλαβε ότι άρχισαν τις σαχλαμάρες και τις ασάφειες και τα μασήματα των λόγων, σηκώθηκε, σήκωσε τα φουστάνια της και πλησίασε το παράθυρο.
"Επ! Τί πας να κάνεις;!"
Μάταια φώναζαν. Σε ένα δευτερόλεπτο είχε βγεί από το παράθυρο και πήγε στο δάσος.
Πήγε στο ποτάμι, μετά το γύρισμα. Έβγαλε τα ρούχα της και κολύμπησε. Πιάστηκε από ένα πεσμένο κούτσουρο και όσο το νερό κυλούσε πάνω της, σκεφτόταν. Να πάνε στο διάολο. Όλα απαγορεύονται... Το μόνο καλό είναι το φαί... Και ο Αντρέας... Αλλά δε με θέλει... Θα βρώ άλλον. .. Αλλά δε με αφήνουν. Γιατί, γιατί, τόση βλακεία! Θα γυρίσω στο δάσος να κάνω ότι γουστάρω... Δεν έχει άντρες το δάσος.
Έκανε μία γκριμάτσα αγανάκτησης.
Βούτηξε άλλη μία φορά και μετά βγήκε και ντύθηκε, βλαστημώντας. Μισούσε τα ρούχα γιατί τη δυσκόλευαν. Πήγε μέχρι το σπίτι, αλλά δεν μπήκε μέσα. Αντί για αυτό, πήγε πίσω από το στάβλο, όπου τέτοια ώρα θα ήταν μέσα ο Αντρέας όπως συνήθως. Άνοιξε το πίσω πορτάκι και αφού βεβαιώθηκε ότι ήταν μόνος τον κάλεσε.
"Πσσστ!"
"Τί; Τί θες;"
"Μιλήσουμε. Έλα"
Αυτός τακτοποίησε κάποια πράγματα σκούπισε τα χέρια του και την ακολούθησε στο δάσος.
Μόλις έφτασαν αρκετά μακρυά ώστε να μην τους ακούσει κανείς, σταμάτησαν.
"Να ρωτήσω." του είπε. "Δε με αγαπάς; εντάξει. Αν φιλήσω κάποιον, εσύ τι θες;" Παρά τα σπασμένα της λόγια, την κατάλαβε.
"Δεν στα εξηγήσανε οι γυναίκες;" δυσανασχέτησε ο Αντρέας.
"Βλακείες!"
"Τί σου είπανε δηλαδή;"
"Βότανα, χορτάρια, γάμος, προξενειό.." έφτυσε τις λέξεις η Ειρήνη, λες και ήταν σκουληκιασμένα κεράσια. Ο Αντρέας αναστέναξε. Πάντα το ίδιο πρόβλημα, η βλακεία των γυναικών.
"Κάτσε κάτω" της είπε, και της εξήγησε ό,τι ήξερε για την αναπαραγωγή των ανθρώπων. Παρόλο που ντρεπόταν να μιλάει σε γυναίκα για τέτοια θέματα, η παντελής έλλειψη ενοχής ή συστολής της Ειρήνης τον βοήθησε να το ξεπεράσει. Αυτή την άκουγε με ανοιχτό το στόμα. Τον ρωτούσε πράγματα που μόνο ένας έμπειρος άντρας μπορούσε να απαντήσει. Καμμία σχέση με αυτά που της είχαν πεί οι γυναίκες.
"Εσύ φιλάς ένα κορίτσι, άλλο κορίτσι... Εγώ;"
"Κοίτα, δεν είναι το ίδιο. Μπορεί να μείνεις έγκυος. Να κάνεις μωρό"
"Ε, και;"
"Ένα παιδί πρέπει να έχει πατέρα!"
"Γιατί;"
"Για να το προσέχει!"
"Θα τα προσέχω εγώ και η Αγνή, κι ο πατέρας,..." είπε απλά η Ειρήνη.
Ο Αντρέας δεν είχε τη μόρφωση ούτε την καλλιέργεια να της εξηγήσει την προαιώνια μάχη των φύλων με όλες τις κοινωνικές, οικονομικές και ψυχολογικές της προεκτάσεις.
"Δεν είναι τόσο απλό.... Είναι και οι αρρώστιες."
"Τί αρρώστιες;"
"Ε.... Μερικές φορές, επειδή εκεί κάτω δεν είναι και πολύ καθαρά, μερικές φορές παθαίνεις αρρώστιες... και άμα κοιμηθείς με κάποιον μπορεί να κολλήσεις ή να τις κολλήσεις στον άλλον."
"Εσύ έχεις πάθει;"
"Ναι, μία φορά"
"Τί;"
"Πονούσα πολύ και για κάμποσο καιρό δεν μπορούσα να κατουρήσω. Απαίσια ήταν. Είχα και πυρετό..."
Η Ειρήνη είχε ύφος σα να μην είχε ακούσει και τίποτα το συνταρρακτικό. Εντάξει, μπορούσε να αντέξει μερικές μέρες χωρίς κατούρημα...Ο Αντρέας την κατάλαβε, και συνέχισε.
"Για τις γυναίκες είναι αλλιώς. Αν αρρωστήσει μία γυναίκα, τότε μπορεί να χάσει το παιδί ή να πεθάνει και η ίδια. Η Μαρία του Αλέκου που είχε αρρωστήσει έβγαλε ανάπηρο παιδί."
"Άδικο!" είπε στο τέλος η Ειρήνη.
"Άδικο-ξεάδικο, έτσι είναι."
"Θα είμαι μόνη μου για πάντα;" ήταν έτοιμη ή να εκραγεί ή να κλάψει.
"Δεν το ξέρεις αυτό. Υπάρχουν πολλά καλά παιδιά που σε θέλουν."
"Βρωμάνε!"
"Άλλος ένας λόγος που πρέπει να είσαι πολύ προσεκτική!"
Την είδε να λυγίζει και τη λυπήθηκε. Άλλαξε κουβέντα.
"Γιατί δεν μιλάς στους άλλους;"
"Όχι έτοιμη"
"Ε, δεν πειράζει, δεν θα σε κοροϊδέψουν. Θα χαρούν πάρα πολύ αν ακούσουν ότι μπορείς να μιλάς"
"Όχι!" έκανε γνέφοντας έντονα με τα χέρια. Δεν εννοούσε αυτό. "Εγώ!" Έδειξε με το δάχτυλο το μέτωπό της. "Όχι έτοιμη!"
Αυτός έγνεψε καταφατικά. Καταλάβαινε.
"Εντάξει" της είπε. Σηκώθηκε. "Λοιπόν, πάω πίσω. Εσύ τι θα κάνεις;"
"Νιοχώρι" του απάντησε.
"Τί να κάνεις εκεί;" απόρησε ο Αντρέας.
"Δοκιμάσω άντρες"
"Τι!"
"Μόνο φιλί" του εξήγησε μόλις τον είδε να θυμώνει
"Τώρα δε στα εξήγησα; Δεν άκουγες;!"
Η Ειρήνη σηκώθηκε. Στάθηκε μπροστά του.
"Φιλί εσύ;"
"Όχι!"
"Εσύ κορίτσι πίσω από δέντρο," του είπε δείχνοντάς τον με το δάχτυλο και μετά τον εαυτό της, " εγώ Νιοχώρι"
'Έλα μαζί μου" της είπε. "Για λίγο. Να σου εξηγήσω"
Στο δρόμο της επιστροφής, ο Αντρέας προσπαθούσε να της αλλάξει γνώμη, χωρίς επιτυχία.
"Δεν είναι μόνο για τις γυναίκες δύσκολα, αν θες να ξέρεις. Γιατί αν οι γυναίκες δεν κοιμούνται με τους άντρες, τότε οι άντρες με ποιόν θα κοιμηθούν; Για αυτό αναγκάζονται και πάνε με γυναίκες που δεν είναι.... δεν είναι σωστές, ας πούμε. Μερικοί, άμα είναι και μεθυσμένοι, κάνουν μεγάλες χαζομάρες! Εγώ με εκείνο το κορίτσι, πίσω από το δέντρο; Είχα πάνω από χρόνο να το κάνω. Είναι πολλή η μοναξιά.... Και δεν ήταν καλό κορίτσι..."
Έφτασαν. Μπήκαν στο στάβλο από το πίσω πορτάκι. Ο Αντρέας πήρε τα εργαλεία του να συνεχίσει τη δουλειά του ενώ η Ειρήνη ανέβηκε στο άλογο.
"Θα πας Νιοχώρι τελικά;"
"Ναι" είπε και έφυγε γρήγορα με το άλογο.
"Να προσέχεις πολύ."
Την κοιτούσε που έφευγε σκεφτικός. Αυτό το αγρίμι ήταν πιο συνειδητοποιημένο από τις κατίνες του χωριού. Αυτό και μόνο αρκούσε να βρεί τον μπελά της.

Πέρασμα Περάσματα (4)

(Η ως τώρα ιστορία εδώ)

Για το επόμενο διάστημα η Ειρήνη ακολουθούσε παντού τον Αντρέα, παρακολουθώντας τον ακόμα πιο στενά από ότι πριν. Όλοι τον δούλευαν για αυτό. Του έλεγαν ότι βρήκε την τέλεια σύζυγο, μιας και δεν μιλούσε, ότι μόνο μία ημιάγρια μπορούσε να τον ανεχτεί και άλλα πιο ακατάλληλα.

Την επόμενη φορά που ήταν να πάει για προμήθειες, μερικούς μήνες μετά, η Ειρήνη ήταν πολύ πιο ήμερη και είχε μάθει αρκετά πράγματα. Καταλάβαινε πολύ καλύτερα ό,τι της έλεγαν. Ωστόσο, μόλις της είπαν ότι ο Αντρέας θα πήγαινε στην πόλη, κοντοστάθηκε για μία στιγμή, πήγε στο δωμάτιό της και βγήκε με το παλτό της. Ανέβηκε στην καρότσα στη θέση του συνοδηγού και κοιτούσε μπροστά, έτοιμη να φύγει.
"Να την πάρω μαζί μου, λες;" ρώτησε τον Γιώργο ο Αντρέας.
"Πάρ'την. Να δούμε τί θα γίνει"
Έτσι και έγινε. Ανησυχώντας για το πως θα αντιδρούσε, ξεκίνησε για την πόλη. Στο δρόμο της εξηγούσε τί θα έβλεπε, προσπαθώντας να την προετοιμάσει. Εκείνη τον κοιτούσε με το άδειο βλέμμα που πάντα έπαιρνε όταν δεν καταλάβαινε.
"Θα κάνεις ό,τι σου λέω! Εντάξει;" της είπε τελικά κι εκείνη έγνεψε βουβά.
Όταν έφτασαν, η Ειρήνη έμεινε ακόμα πιο άφωνη μπροστά σε αυτό που της φαινόταν σαν ένα χάος από ανθρώπους. Ήταν ημέρα παζαριού. Την κέρασε γλυκά και λεμονάδα, την έβαλε να κουβαλήσει κάποια από τα πακέτα στην καρότσα, την πήγε σε όλα τα μαγαζιά. Την σύστησε στους συνεργάτες του. Μερικούς από αυτούς τους μύρισε με περιέργεια ή με σιχασιά, πράγμα που προξένησε γέλια.
Όταν επέστρεψαν η Ειρήνη ήταν πανευτυχής και εξαντλημένη. Έδειξε σε όλους το καινούριο ζευγάρι μπότες που της είχε αγοράσει.
"Σε μία εβδομάδα είναι και το πανηγύρι στο Πέρα Χωριό" είπε η Αγνή. "Λες να την πάμε κι εκεί; Άμα δεί ανθρώπους μπορεί να της έρθει να μιλήσει."
Αυτό έλυνε και το πρόβλημα του ποιός θα έμενε σπίτι μαζί της να την προσέχει, οπότε όλοι συμφώνησαν.
Την επόμενη εβδομάδα, της έδωσαν να φορέσει ένα όμορφο φόρεμα, της χτένισαν τα μαλλιά και της έβαλαν κολώνια και κοκκινάδι. Κοιτώντας το τελικό αποτέλεσμα, για μία ακόμα φορά συμφώνησαν ότι πλέον δεν φαινόταν τίποτα από την προηγούμενη ζωή της στο δάσος.
Ανέβηκαν στα κάρα και έφυγαν.
Κατά το σούρουπο έφτασαν στο πέρα χωριό.
Στην αρχή την είχαν πάντα δίπλα τους οι γυναίκες, χωρίς να την αφήνουν να πάει πουθενά χωρίς να της εξηγήσουν τί απαγορεύονταν. Την σύστησαν σε όλους τους φίλους και γνωστούς. Όσο περνούσε η ώρα, την εμπιστεύτηκαν όλο και περισσότερο. Στην αρχή την πίεσαν να χορέψει, μετά όμως της άρεσε τόσο πολύ που πήγαινε και τραβολογούσε όποιον ήθελε για να χορέψει. Της εξήγησαν και για αυτό πως γίνεται. Στάθηκε κάμποση ώρα μπροστά στην ορχήστρα θαυμάζοντας το πως έβγαινε η μουσική. Αρνήθηκε να πιεί αλκοόλ που της φάνηκε απαίσιο. Κάποια στιγμή την έχασαν. Τριγύρισαν όλη την πλατεία ψάχνοντάς την, την φώναζαν, αλλά δεν την βρήκαν. Είχε πάει για κατούρημα πίσω από έναν τοίχο κάποιας αυλής. Όταν άκουσε να την φωνάζουν, κοίταξε τριγύρω αλλά δεν τους έβλεπε μέσα στη πολυκοσμία. Σήκωσε τότε το φουστάνι της και σκαρφάλωσε σε μία ξύλινη κολώνα για να δεί καλύτερα. Τους είδε. Την είδαν.
"Βρε! Κατέβα! Φαίνονται τα βρακιά σου!" είπε μισογελώντας-μισοντροπιασμένη η Όλγα.
Κάποια στιγμή φάνηκε ανήσυχη. Κοίταξε τριγύρω. Οσμίστηκε τον αέρα κι έκανε μερικά βήματα προς την άκρη της πλατείας. Η Αγνή πήγε να την ακολουθήσει, αλλά η Όλγα την κράτησε από το μπράτσο.
"Άσ'την. Δεν θα χαθεί."
Η Ειρήνη μόλις είχε παρατηρήσει ότι ο Αντρέας είχε εξαφανιστεί πίσω από κάτι δέντρα μαζί με μία κοπέλα. Πήγε να δεί τί γινόταν. Ενστικτωδώς, πλησίασε χωρίς να κάνει τον παραμικρό θόρυβο και τον είδε να φιλιέται με την κοπέλα. Τους παρακολούθησε για αρκετή ώρα, μέχρι που τελείωσαν αυτό που έκαναν και έφυγε την ώρα που ντύνονταν. Ξαναμπήκε στο πανηγύρι που μαίνονταν πια με όλα του τα ντεσιμπέλ μέσα στις αναθυμιάσεις του τσίπουρου και του κρασιού. Ήταν πολύ προβληματισμένη. Είχε πάλι το άδειο βλέμμα, σαν ενυδρείο χωρίς ψάρια. Κοίταξε τα ζευγάρια που χόρευαν. Κοίταξε τον πατέρα με τη μητέρα, που εκείνη την ώρα κάθονταν δίπλα-δίπλα κουτσομπολεύοντας εύθυμα ποιός-ξέρει-ποιόν, με την χαρακτηριστική άνεση των παλιών ζευγαριών. Κοίταξε μία αντροπαρέα που τσούγκριζαν το πολλοστό τους ποτό.
Τους πλησίασε. Την κοίταξαν απορημένοι ενώ εκείνη τους επεξεργαζόταν.
"Τί θες;" είπε ένας τους. Της πρόσφερε ένα ποτήρι κρασί το οποίο εκείνη έκανε πέρα.
Τον έπιασε από το χέρι και τον τράβηξε απαλά. Χασκογελώντας αμήχανα ο πιωμένος άντρας, την ακολούθησε.
Τον πήγε εκεί που ήταν νωρίτερα ο Αντρέας με την κοπέλα. Τον άρπαξε από το κεφάλι και άγγιξε στα χείλη με τα δικά της, δοκιμαστικά, άτσαλα.
"Χαχαχα, έκανε πονηρά ο άντρας. "Περίμενε να σου δείξω" της είπε και τη φίλησε κανονικά. "Σου αρέσει;"
Η Ειρήνη έγνεψε καταφατικά.

Την ίδια στιγμή όλοι είχαν ξεχάσει την Ειρήνη. Ο πατέρας με τη μητέρα συζητούσαν τα δικά τους, τα παιδιά έπαιζαν με κάτι φίλους τους, ο παππούς συζητούσε πολιτικά με άλλους γέρους και ο Αντρέας πήγε στην παρέα του να συνεχίσει το ποτό του. Η Όλγα γέμιζε πιατέλες με μεζέδες και τις καράφες με ποτά.

Η Ειρήνη, αφού φίλησε για πολλή ώρα τον άντρα που είχε παρασύρει, τον βαρέθηκε και τον σταμάτησε πριν προχωρήσει παρακάτω. Σηκώθηκε και έφυγε, αφήνοντάς τον στα κρύα του λουτρού. Εκείνος διαμαρτυρήθηκε αλλά ήταν πολύ πιωμένος για να κάνει οτιδήποτε άλλο. Η Ειρήνη πήγε σε μία άλλη παρέα και διάλεξε έναν άλλον και τον παρέσυρε σε άλλη μεριά. Είχε ήδη δοκιμάσει πεντέξι με τον ίδιο τρόπο όταν κάποιος το ανέφερε γελώντας σε κάποιον άλλον και το πήρε το αυτί του Αντρέα.
Αμέσως, σηκώθηκε και πήγε εκεί που του υπέδειξαν οι άλλοι και την βρήκε να φιλιέται με έναν άγνωστο.
"Σήκω πάνω! είπε, χωρίς να είναι σαφές αν απευθύνονταν στην Ειρήνη ή στον άντρα. Ο άντρας έφυγε και ο Αντρέας έπιασε από το μπράτσο την Ειρήνη. Την έσυρε μέσα στο πανηγύρι και την κάθισε σε μία καρέκλα.
"Είναι πολύ επικίνδυνο αυτό που κάνεις. Δεν πρέπει να το ξανακάνεις! Δεν μπορείς να φιλάς όποιον βρείς μπροστά σου! Θα πάθεις τίποτα!" της φώναζε, ολοφάνερα θυμωμένος. Πήγε να της εξηγήσει τι ακριβώς θα πάθαινε αν το ξαναέκανε αυτό, αλλά σταμάτησε πριν καν ξεκινήσει. Βλαστήμησε. "Μόλις γυρίσουμε σπίτι, αύριο κιόλας, θα πω στην Αγνή και στην Όλγα να σου πουν δυο-τρία πράγματα." Η Ειρήνη έσκυψε μπροστά για να τον φιλήσει, αλλά εκείνος την σταμάτησε. "Φιλάμε μόνο αυτούς που αγαπάμε" της είπε. Εκείνη ξαναέσκυψε μπροστά για να τον φιλήσει, κι αυτός πάλι την σταμάτησε. Την κοίταξε με περιέργεια. "Δεν σε αγαπάω" της είπε.
Εκείνη έσφιξε τα χείλη.
"Είσαι μεγάλος μαλάκας" του απάντησε με θυμό και σηκώθηκε.
Την έπιασε από τα μπράτσα.
"Ε, μιλάς; Μιλάς! Γιατί το έκρυβες;"
Τον κοίταξε βουβά, με μεγάλο εκνευρισμό. Αυτός μπορούσε να κάνει ότι θέλει αλλά για εκείνη απαγορεύονταν; Δεν του είπε τίποτα. Αυτός συνέχισε να την ρωτάει με περιέργεια και χαρά.
"Από πότε μιλάς; Αυτό είναι πολύ καλό!"
Η Ειρήνη τράβηξε το μπράτσο της από το κράτημά του και όλο νεύρα διέσχισε την πλατεία. Κάθισε δίπλα στην Αγνή και τον κοιτούσε με τόσο θυμό που θα έλεγε κανείς ότι έβγαζε φλόγες. Αυτό του φάνηκε αστείο και γέλασε. Εκείνη νευρίασε ακόμα περισσότερο και γύρισε το μούτρο της αλλού, βουβά όπως πάντα.
"Βρε, τί πάθαμε!" μονολόγησε ο Αντρέας.
Το άλλο πρωί, όταν τελικά ξύπνησαν ζαλισμένοι, ο Αντρέας εξιστόρησε τα καμώματα της Ειρήνης, ζητώντας από τις γυναίκες να την ενημερώσουν στα ερωτικά ζητήματα πριν γίνει "καμμία χοντράδα". Παρέλειψε, ωστόσο, να τους πεί για το γεγονός ότι η Ειρήνη μιλούσε.

Μικρότητες 2 (Ένα Βραβείο για τους γείτονες)

Όλο το καλοκαίρι, επειδή δεν πήγαμε πουθενά, άφησα τα παιδιά να "αλητέψουν" δηλαδή να ευχαριστηθούν το παιχνίδι στη γειτονιά με τους φίλους τους, το οποίο και έκαναν.

Ανάμεσα σε όλα, το αλήτεμα προϋποθέτει και παιχνίδι στο σπίτι, το οποίο επίσης έκαναν.
Όλο το καλοκαίρι, έρχονταν οι φίλοι τους στο σπίτι για να παίξουν. Στις 10 το πρωί οι φίλοι "χτυπούσαν κάρτα" για να φύγουν γύρω στις μία, και το απόγευμα από τις 5μιση ως τις 9 τα έχω εναλλάξ αυλή-σπίτι, κατά την έμπνευση της στιγμής.

Τώρα, το να έχεις μία παρέα αγοριών στο σπίτι δεν είναι απλή υπόθεση. Τα αγόρια έχουν παραπνίσια ενέργεια και διαολεμένη δημιουργικότητα που δεν συνάδει ούτε με τα νεύρα ούτε με τις προσδοκίες μίας μέσης μαμάς που έχει κι αυτή τα δικά της. Ωστόσο, επειδή ήταν χαρούμενα, τα άφησα να παίξουν με την ψυχή τους όλο το καλοκαίρι. Τα κέρασα παγωτό και καρπούζι, τα κάλεσα να δούμε ταινίες τρώγοντας πατατάκια, ανέχτηκα τη φασαρία τους, μάζεψα το σπίτι (με τη βοήθεια των κυρίων υιών μου, φυσικά) που ήταν κατά κανόνα χοιροστάσιο μετά από τέτοιο παιχνίδι, και κανόνισα όλες τις δραστηριότητές μου όπως ψώνια και νοικοκυριό και βόλτες ώστε να μην διακόψω αυτή την διασκέδαση των δικών μου και των άλλων παιδιών.

Και τσαντίστηκα πάρα πολύ που οι άλλοι γονείς είναι ελεεινοί, τρισαθλιότατοι, να μην έχουν το φιλότιμο ή την αξιοπρέπεια ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΟΛΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ να καλέσουν τα δικά μου παιδιά, όχι για ταινία με πατατάκια, αλλά ούτε για πέντε λεπτά, παρά μόνο είδαν την δική μου υπομονή σαν μία καλή ευκαιρία να παρκάρουν τα παιδιά τους, τα οποία θέλουν απλά να ξεφορτωθούν, οι ποταποί καρμοίρηδες.

Ούτε μία φορά δεν πήγαν τα παιδιά μου στα δικά τους σπίτια, με διάφορες προφάσεις και ούτε μία φορά δεν πλήρωσε κανείς ένα παγωτό ή άλλο κέρασμα, αλλά τα δικά τους όταν έρχονται σε εμάς κατεβάζουν με τις χούφτες τα καλούδια που έχουμε, σταφύλια, αμύγδαλα, και ότι φρούτο βρεθεί μπροστά τους, γιατί τί να πείς σε ένα παιδάκι; "Θα δώσω στο δικό αλλά εσύ όσο και αν πεινάς θα κοιτάς μόνο"; Δεν το λες αυτό, εκτός και αν είσαι σαν τους γείτονες, τους ξεφτίλες.

Και, παρόλο που νιώθω έτσι, δεν θέλω να δηλητηριάσω την ξενοιασιά του παιχνιδιού ούτε να σπείρω τη διχόνοια ανάμεσα στην παρέα, γιατί έτσι και γίνει αυτό τότε θα τελειώσει η παρέα και δεν το θέλω αυτό.

Οπότε, φρόντισα να έχω ταϊσμένα τα δικά μου πριν έρθουν οι φίλοι και  απέσυρα κάθε τρόφιμο από το πεδίο όρασης των αγενών καλεσμένων, και όποτε ζητάνε τους λέω να ρωτήσουν τη μαμά τους, γιατί κοντεύει η ώρα του φαγητού. Αυτό, εκτός που τις περισσότερες φορές είναι αλήθεια, είναι και κάτι που τα παιδιά πάντα βαριούνται να κάνουν, δηλαδή να πάνε ως το σπίτι τους και μετά να ξαναέρθουν, οπότε είτε που κάνουν υπομονή είτε που πάνε σπίτι τους να φάνε, απαλλάσσοντας και εμένα από την θορυβώδη παρουσία τους για μερικά λεπτάκια.

.
ΥΓ: Η μία δε εκ των μαμάδων, είναι τόσο γελοία, που όταν δεν μπορούν να έρθουν σε εμένα για παιχνίδια (αν εμείς έχουμε πάει κάπου ας πούμε) ούτε τότε αφήνει την υπόλοιπη παρέα να πάει σπίτι της, και τα βρίσκω όταν επιστρέψουμε καθισμένα στα σκαλιά έξω από την πόρτα μου, να παίζουν με τη δική μου σύνδεση στο ίντερνετ στο διάδρομο της πολυκατοικίας. Τόσο "καλή" μαμά και τόσο "φιλότιμη" γειτόνισσα!

Na Tolmisw mia Provlepsi

Με βάση τα ιστορικά δεδομένα ως τώρα, δεν αποτελεί και μεγάλο επίτευγμα να κάνεις πρόβλεψη. Περισσότερο στερνή μου γνώση το λες, ή καλό θυμητικό, παρά πρόβλεψη.

Πάμε, λοιπόν.

Βάσει των εως τώρα δεδομένων και πεπραγμένων και της ιστορίας του κάθε χώρου ως τώρα, έχουμε

στην πολιτική σκηνή εναλλαγές αριστερών κυβερνήσεων με δεξιές, σχεδόν χωρίς καμία εξαίρεση: μία δεξιά, μία αριστερά, ένα περίεργο ζιγκ-ζαγκ.

Και αυτή τη φορά, όλα δείχνουν ότι θα κερδίσει η νδ τις εκλογές.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτού του ιδιόμορφου ζιγκζαγκ είναι το εξής: βγαίνει μία αριστερή κυβέρνηση, κάνει ένα σωρό αλλαγές και πρόοδο (το πασόκ έκανε το εσύ, τα καπή, τις αιγες, τα κεπ, το ασεπ, κοκ) και μετά έρχεται μία δεξιά κυβέρνηση η οποία ώσπου να πέσει δεν κάνει τίποτα, όπως ο κωστάκης και ο αντωνάκης, ο οποίος να σημειωθεί ότι όχι μόνο δεν έκανε τίποτα, αλλά ξέκανε κιόλας τα δύο σωστά που είχε κάνει ο γαπ, το μεταναστευτικό (το οποίο επανέφερε ο Αλέξης) και πήγε να ξεκάνει και την ηλεκτρονική συνταγογράφηση.

Έτσι και τώρα, θα έρθει ο Βαγγέλας που'χει ντούγκλα το μουστάκι, και σιγά μην τον αφήσουνε τα σόγια και οι δημοσιογράφοι του κόμματος να κάνει έστω και αποτρίχωση χωρίς να εξασφαλίσουν την διαιώνιση του είδους τους. Μέχρι να σφίξουν τα ζωνάρια οι ευρωπαίοι, και να περιμένουμε την επόμενη αριστερή κυβέρνηση να προχωρήσουν δύο πράγματα.
χαχαχαχα

Ήθελα να ήξερα ποιός από τη νδ θα εφαρμόσει μνημόνιο, χαχαχαχααααααααα.......

Και πάω ό,τι στοίχημα θέλετε.

Αίσχος, Αισχρό, Αισχύνη.

Εναλλακτικός τίτλος: στο φβ με ξέρουνε και δεν είναι αυτό λεξιλόγιο για δασκάλα.

Ας παίξουμε τους Κουμπάρους

Πολύ γέλασα με την συνέντευξη τύπου του Μεημαράκι. Το φυσάει και δεν κρυώνει.

Καλά, για τον Τσίπρα δε χωράει ούτε λόγος, αλλά πρέπει να παραδεχτείτε ότι ο Βαγγέλας βγάζει ένα πολύ κωμικό στοιχείο, με τη μουστάκα του και τον μάγκικο τόνο του, λες και βγήκε μόλις από καφενείο και από τα ούζα τον βαραίνουν οι λέξεις. "Ψευταράκος, αλητάκος..."

Αλλά γέλασα περισσότερο με την κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί, να έχει ψηφίσει τον μηνμόνιο που του φόρτωσε ο τσίπρας και τώρα θα αναγκαστεί να το εφαρμόσει κιόλας, αν όπως όλα δείχνουν κερδίσει τις εκλογές. Και δεν μπορεί να πεί ούτε κιχ, γιατί ο ίδιος ήταν που έλεγε "φέρτε ότι συμφωνία να'ναι" και μετά στήριξε ψηφίζοντας το μνημόνιο του τσίπρα στη βουλή, και μετά ενώ ο λαφαζάνης σήκωνε αντάρτικο αυτός "έσωνε" την πατρίδα ψηφίζοντας ότι του πεί ο Τσίπρας. Θέλω

να δω τι θα πεί στους ψηφοφόρους του. Ενώ ο Τσίπρας έλεγε ότι υπάρχουν διαδικασίες που δεν επιτρέπουν τη διαγραφή διαφωνούντων, ο Βαγγέλας έδινε διαταγές και πήγαιναν οι ψήφοι μονοκούκι, σα στρατιωτάκια, σαν πρόβατα και σαν ρομπότ, μέσα στη δημοκρατία ένα πράμα. Ωραία πράγματα, μερακλίδικα.

Ο Τσίπρας έχει όλες τις προφάσεις να κάνει εκλογές. Όχι μόνο έχασε τη δεδηλωμένη, όχι μόνο τον καταριέται όλη η χώρα από το δημοψήφισμα και μετά, αλλά και οι στενοί του συνεργάτες έχουν αμφιβολίες και πισωγυρίσματα. Πως να κυβερνήσει έτσι;

Ήταν λογικό και αναμενόμενο.

Όταν την άνοιξη έλεγε σύσσωμη η νδ και το πασόκ ότι χαίρονται που ο σύριζα έκανε στροφή στην πραγματικότητα, δεν ήξεραν ότι θα συνέβαινε αυτό, ότι δηλαδή οι "ιδεολόγοι" του συριζα θα διαφωνούσαν με τους "ρεαλιστές";

Φυσικά και ήξεραν.

Τέλος πάντων, ανεξάρτητα από τις εξελίξεις, εγώ είμαι πολύ ευχαριστημένη από τον Τσίπρα, γιατί παρότι αριστερή, είμαι μνημονιακιά και ο Τσίπρας μέσα σε μισό έτος έκανε περισσότερα από ότι ο Σαμαράς σε δυόμισι χρόνια. Πέρασε το μεταναστευτικό, που είναι μεγάλη υπόθεση, επανέφερε την ερτ (δε λέω ότι αυτό είναι καλό, απλά αυτό που είχε κάνει ο Σαμαράς ήταν άθλιο) και γενικά συνεργάστηκε με τους ευρωπαίους πολύ πιο ουσιαστικά από ότι οποιοσδήποτε εως τώρα. Και δεν εννοώ το κλείσιμο των σκουριών, αλλά περισσότερο τις αλλαγές στη λειτουργία των τραπεζών και του δημόσιου λόγου. Τα άλλα κόμματα δεν είχαν το πολιτικό/στελεχιακό κεφάλαιο να το κάνουν αυτό.
Για αυτό και οι Ευρωπαίοι τώρα όλο λένε τί καλό παιδί που είναι.

Ανεξάρτητα από τις εξελίξεις, εγώ στεναχωριέμαι μόνο για ένα πράγμα, για το γεγονός ότι έξυπνοι άνθρωποι εξαντλούν την αντικειμενικότητά τους μόνο για να κατηγορήσουν το άλλο κόμμα. Αυτό δεν είναι αντικειμενικότητα, αλλά ψευτο-λογική και οδηγεί στο ίδιο πράγμα που οδηγούσε τις τελευταίες δεκαετίες.

Γιατί , πλέον, αυτό που πρέπει να γίνει είναι να διορθώσουμε ο καθένας τα δικά του λάθη, και όχι των άλλων. Αν το είχε κάνει η ΝΔ, αν είχε κυνηγήσει τα ενδοκομματικά λαμόγια, τώρα θα είχε το βάρος μίας γνώμης. Τώρα, κρατώντας στα πρώτα έδρανα τον παλαιοκομματικό συρφετό, τί να πεί; Εκτός από κάτι παπούδια που νομίζουν ότι ο Βαγγέλας θα τους ξαναφέρει πίσω τις συντάξεις τους, ποιός άλλος τον παίρνει στα σοβαρά, είτε αυτόν, είτε τη Φώφη, είτε τη μπαγιάτικη ντόρα μητσοτάκη κούβελου, είτε οποιονδήποτε άλλο;

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, έκανε και νύξη για συνεργασία με χρυσή αυγή. Το επιχείρημά του ήταν σωστό βέβαια. Είναι αλήθεια ότι πρόκειται για εκλεγμένους από τους πολίτες εκπροσώπους και έχουν έδρες στη βουλή, άρα αποτελούν μέρος της κοινοβουλευτικής πραγματικότητας, οπότε είναι ζήτημα τήρησης διαδικασιών να απευθυνθεί σε αυτούς. Ωστόσο και μόνο στο άκουσμα, σε πιάνει ένα ρίγος, να σκεφτείς μία συνεργασία των δύο στην διακυβέρνηση της χώρας.

Ένα μέρος των νεοδημοκρατών φίλων μου ακούγοντας τον Μεημαράκι, σίγουρα σκέφτηκε "Ε< μα, επιτέλους πια! ας τα πεί κάποιος, να μια φωνή της λογικής, δίκιο έχει!". Και θα παραδεχτώ ότι το γενικό του ύφος έμοιαζε πολύ με κοινή λογική. Ωστόσο, όπως και ο Τσίπρας, αυτό που κάνει είναι να παίζει με τις λέξεις και τίποτα παραπάνω.

Ξέρετε και ξέρουμε ότι αποτελούν μέρος της παράστασης.

Εκμυστήρευσις Κακής Γυναικός

Πριν από πάρα πολύ καιρό, ήμουν γύρω στα 20-κάτι, είχαμε στην παρέα τη ραδιοφωνική ένα παιδί που είχε διάφορα προβλήματα. Τραύλιζε, ψεύδιζε, είχε διάφορα έντονα τικ και ήταν έκδηλο ότι εκτός από όλα αυτά είχε και τα ψυχολογικά που συνήθως τα συνοδεύουν. Καλό παιδί γενικώς, αλλά δεν καταλάβαινες τί έλεγε και σα να μην έφταναν όλα τα κακά της μοίρας του, ήταν και υπέρβαρος. Και είχε και λίγα μαλλιά.

Επίσης έκδηλο ήταν ότι με είχε ερωτευτεί. Όσο ήμασταν μεγάλη η παρέα, δεν έλεγε τίποτα, δείλιαζε. Μετά η παρέα άρχισε να φυλλορροεί κατά την πορεία των βίων μας, και μείναμε στην Πρέβεζα από

όλη την παρέα αυτός κι εγώ να κάνουμε εκπομπές, οπότε κάποια στιγμή, το έβλεπα ότι έρχονταν, και τελικά μου το ξεφούρνισε. Φυσικά ήξερε ότι δεν είχε ελπίδα αλλά υπήρξα κάτι παραπάνω από σαφής διότι τα άτομα με ψυχολογικές εκκρεμότητες είναι εύκολο να παρερμηνεύσουν τις προθέσεις των άλλων με λιγότερες εκκρεμότητες.

Ωστόσο, θες επειδή ο Έρωτας είχε εξαφανιστεί εκείνον τον καιρό και μου την είχε βαρέσει στα νεύρα, λίγο επειδή εκείνο τον καιρό υπήρχαν κι άλλες αλλαγές, μεγάλες, στη ζωή μου, θες επειδή είχε έναν απολύτως εκνευριστικό τρόπο να με κοιτάει σα ζητιάνος, θες επειδή είχαν ενταθεί λόγω ερωτικής απογοήτευσης τα συμπτώματά του, δεν τον άντεχα άλλο. Είχα φτάσει στο σημείο να τον αποφεύγω. Σκέφτηκα, όμως, δεν είναι αυτός τρόπος να περνάς τις ημέρες σου, αθηνόβιο. Δεν είναι δυνατόν να περιορίζεσαι επειδή ένας άσχετος έτσι θέλει. Βρες λύση. Και την βρήκα, η κακούργα. Την επόμενη φορά που ήρθε στο στούντιο την ώρα της εκπομπής μου, του είπα ευθέως και χωρίς καμμία περιστροφή, κατάμουτρα και ανηλεώς ότι δεν ήθελα να έρχεται και ότι δεν τον άντεχα άλλο, ότι δεν ήθελα να κάνουμε παρέα, ούτε καν να μου μιλάει. Ότι δεν τον χωνεύω. Το παιδί , όπως ήταν φυσιολογικό, αγανάκτησε και έφυγε.

Ένιωσα τύψεις, αλλά οι μέρες μου έγιναν λιγότερο δυσάρεστες και περισσότερο ευχάριστες. Επίσης, δεν ήξερα τί άλλο να έκανα, εφόσον ο άνθρωπος αυτός είχε ολοκάθαρα προσκολληθεί σε εμένα αλλά εγώ δεν μπορούσα ούτε να έχω την ευθύνη για την ύπαρξή του, ούτε για τα ψυχολογικά του, ούτε ήμουν σε θέση να τον βοηθήσω με άλλο τρόπο. Έλεγα από μέσα μου ότι ήταν πολύ χειρότερο για αυτόν να νομίζει λάθος πράγματα και ότι ίσως με αυτή μου την κίνηση να του έδινα μία ώθηση να ξεκολλήσει, να ξυπνήσει κατά κάποιον τρόπο. Η αλήθεια, όμως ήταν, και το ήξερα, πως απλά έκανα αυτό που ήθελα χωρίς κανέναν δισταγμό. Σε τελευταία ανάλυση σκέφτηκα, δεν έχω υποχρέωση να νταντεύω ούτε να αναθρέψω κανέναν.

Τα τικ και το τραύλισμα και το ψεύδισμά του χειροτέρεψαν πολύ. Το τικ του έγινε τόσο έντονο που πλέον πετάγονταν ολόκληρος σαν από ηλεκτρικό ρεύμα κάθε μερικά δευτερόλεπτα. Αργότερα έφυγε και αυτός από την πόλη για να σπουδάσει σε κάποια σχολή.

Δυστυχώς, ήταν πολύ φίλος με τον σύζυξ. Και εξακολουθούσα να νιώθω τύψεις, οπότε με μισή καρδιά του ζήτησα συγγνώμη. Φυσικά, δεν είχαμε και καμμιά εγκάρδια σχέση. Απλά ήμασταν υποτυπωδώς ευγενικοί ο ένας με τον άλλον, όποτε βρισκόμασταν στην ίδια παρέα.

Τα χρόνια πέρασαν. Αυτός έκανε διάφορες θεραπείες για τα συμπτώματά του, τελείωσε τη σχολή του σε λίγο περισσότερο από δεκαετία και δούλεψε σε διάφορες περιστασιακές δουλειές. Εγώ παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, δίδαξα αγγλικά (με ένα τριετές ιστιοπλοϊκό διάλειμμα), έκοψα το ραδιόφωνο, την χορωδία και άρχισα το μπλόγκιν, είκοσι χρόνια περίπου πέρασαν.

Τις προάλλες τον είδα στο δρόμο, Χαιρετιστήκαμε. Τον ρώτησα πως είναι, για την οικογένειά του, κοκ. Κάποια στιγμή κάποιος άλλος με φώναξε και γύρισα το κεφάλι να δω ποιός ήταν. Είπα καναδυό κουβέντες και ξαναγύρισα το κεφάλι για να συνεχίσω την κουβέντα μου με αυτόν, αλλά είχε εξαφανιστεί, λες και τον κατάπιε η γης. Ούτε την πλάτη του που έφευγε δεν διέκρινα πουθενά. Είχε γίνει καπνός. Έλα χριστέ και παναγιά, σκέφτηκα. Τί κόλπα είναι τούτα.

Αυτό που με έκανε να ανησυχήσω ακόμα περισσότερο για αυτό το παιδί ήταν όταν πριν από λίγε ημέρες τον ξαναείδα στον δρόμο. Ετοιμάστηκα από μακρυά να του πω μία καλημέρα, αλλά αυτός έκανε το εξής. Πήρε ειρωνική έκφραση, είπε "Α! η Τρελή!" και έστριψε σε μία γωνία.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν "Fuck!"

Πρώτη φορά εξέφραζε θυμό, είκοσι χρόνια μετά, έτσι, με αυτόν τον τρόπο στη μέση του δρόμου. Πολύ ανησυχητικό.
Δεν ξέρω τι θα απογίνει με αυτό το όχι-πλέον παιδί.
Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που να μπορώ να κάνω πλέον για να λύσω αυτό το ζήτημα. Δε νομίζω ότι λύνεται, βασικά, γιατί εφόσον πρόκειται για ερωτική απογοήτευση, δεν είναι δυνατόν να του κάτσω αναδρομικά και υπό ιατρική παρακολούθηση, με τα προβλήματα που έχει.

Ξέρω στα σίγουρα ότι, μπορεί να μην χειρίστηκα σωστά το ζήτημα τότε, ωστόσο δεν είμαι εγώ η γενεσιουργός αιτία των προβλημάτων του, γιατί αυτά τα είχε πολύ πριν με γνωρίσει.

Φοβάμαι ότι έχω γίνει η προσωποποίηση των αγανακτήσεών του, ότι έχει φορτώσει στο πρόσωπό μου όλα του τα ζητήματα.

Δεν μπορούσε απλά να θυμώσει με τους γονείς του όπως κάνει όλος ο κόσμος;

Της Βουλής το Κάγκελο (ένα για τον αθεόφοβο)

Μιλάνε πολλοί για επιστροφή στην κανονικότητα, για επιστροφή στις αγορές ή για επιστροφή στην ανάπτυξη.

Η λέξη επιστροφή, ωστόσο, υποδηλώνει πισωγύρισμα, δηλαδή να επιστρέψεις στο ίδιο πράγμα από το οποίο έχεις φύγει ή, στην περίπτωσή μας, από το ίδιο πράγμα από το οποίο σε έχει διώξει κακήν κακώς η πραγματικότητα.

Όταν μιλάει, για παράδειγμα η Ντόρα Μητσοτάκη-Κούβελου ή ο Βαγγελάκης ο Βενιζέλος και οι

οπαδοί τους περί επιστροφής στην κανονικότητα, εννοεί στην ίδια πραγματικότητα που επιτρέπει στην ίδια να διαιωνίζει το σόι της στις καθέκλες; Εννοεί ίσως εκείνη την κανονικότητα στην οποία οι μίζες έστησαν πάρτυ επί δεκαετίες ή ίσως εκείνη την κανονικότητα κατά την οποία όλοι δικαιούνται λόγο στην λήψη αποφάσεων εκτός από όσους δεν είναι μέσα στις κλίκες και τα τζάκια; Ποιά είναι αυτή η κανονικότητα που εννοεί η "κυρία" αυτή; Η κανονικότητα της κυρίας αυτής περιλαμβάνει ζαχόπουλους, γρηγορόπουλους, κούνεβες, μίζες, παρακολουθήσεις, ζαρντινιέρες, βατοπέδια, ζήμενσ, χριστοφοράκους, διευθυντές τραπεζών με φαντασία, τζόγος δημόσιου χρήματος στο χαα, ψεύτικα δάνεια σε ψεύτικους επιχειρηματίες, ολυμπιακά ακίνητα, τα αναλώσιμα και καταπάτηση/τσιμεντοποιηση της υπαίθρου έναντι αδράς αμοιβής στις πολεοδομίες; Ή μήπως εννοείτε "κανονικότητα" να μην υπάρχει ούτε μία επιχείρηση που να μην απομυζά το κράτος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο; Είναι κανονικότητα όλοι οι δημοσιογράφοι να αποτελούν κομματικά όργανα; Είναι πραγματικότητα να παρέχεται δωρεάν γεύμα/μεταφορά/διανυκτέρευση σε κάποιον με μισθό 10.000 το μήνα και να φορολογείται ο άνεργος;

Εναλλακτικά, είναι "κανονικό" να υπάρχουν χίλια τυροπιτάδικα και μπουτίκ αλλά καμμία βιομηχανία; Είναι "κανονικό" να πλέει το σκατό στον αφρό της Λευκάδας ή της Ρόδου από τον υπερτουρισμό αλλά να μην υπάρχει ούτε μία μονάδα ανακύκλωσης στην επικράτεια; Είναι κανονικό να είναι ακριβότερα τα εγχώρια προϊόντα;

Γιατί αυτό που αυτή εννοεί ως κανονικότητα, εγώ το έχω διδαχθεί ως κομπίνα, διαφθορά, αλισβερίσι και μαύρη συναλλαγή. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, το έχω βιώσει ως ανικανότητα ενός κράτους να πάρει αποφάσεις, ανικανότητα να συντηρήσει τον εαυτό του, ως ανικανότητα ενός κράτους να κρατήσει καν τα προσχήματα.

Δυστυχώς, όσοι μιλάνε για ρεαλισμό και την επιστροφή σε αυτόν, κατά μία περίεργη σύμπτωση, είναι όλοι τους πασόκοι και νεοδημοκράτες, που χάνουν ποσοστά και έδρες.

Αλλάξτε τουλάχιστον πιπίλα, αυτή τη βαρεθήκαμε.

Και, επίσης, ούτε αυτή με τη στθερότητα πιάνει. Γιατί σταθερότητα προέρχεται από τους απλούς ανθρώπους. Αν αυτοί δεν μπορούν να επιχειρούν χωρίς να φοβούνται τα λαμόγια των τραπεζών, σταθερότητα δεν έχει. Για αυτό σου λέω κυρία Κατσέλη μου, οι πολίτες δεν θα στηρίξουν τις τράπεζες αν οι τράπεζες συνεχίσουν να ξεγελούν τον κόσμο. Πάρε, λοιπόν, λίγη σταθερότητα από την ανάποδη, για να μη σου λείψει.

Πονάει η κοιλιά μου

Εδώ και μερικές εβδομάδες δεν έχω όρεξη για φαγητό. Το παθαίνω συχνά όταν έχει πολλή ζέστη. Πίνω πολλά νερά, τρώω πολύ καρπούζι και όταν έρθει η ώρα του φαγητού, έχω φουσκώσει σαν κολοκύθα και το ζεστό φαί μου φαίνεται σαν καζάνι της κολάσεως, κι έτσι είτε  που θα φάω μερικές μπουκιές είτε που θα περιοριστώ σε λίγη σαλάτα είτε που θα μείνω με το καρπούζι. Για σνακ δροσερό γιαουρτάκι.

Δε ζήλεψα ούτε μία φορά, τίποτα. Ούτε όταν έτρωγαν πιττόγυρα οι άρρενες, ούτε όταν τα παιδιά κατέβαζαν παγωτά το ένα μετά το άλλο, ούτε τα υποβρύχια, ούτε τίποτα. Δεν ζήλεψα καν την μπύρα, να φανταστείς. Αλλά σήμερα....

Σήμερα πήγα στο σουπερμάρκετ και είδα τη μερέντα. Έμεινα κόκκαλο κοιτώντας το γυάλινο βαζάκι όπως ο μετανάστης τη γαλανόλευκη. Το αγόρασα και το καταχώνιασα πιίσω-πίσω στο ντουλάπι. Και το απόγευμα, μετά τη σιέστα, μόλις πήγαν τα παιδιά να παίξουν στην αυλή, έβαλα ένα μεγάλο ποτήρι γάλα και τις φρυγανιές με τη μερέντα και δεν άφησα τίποτα να περισσέψει.

Και τώρα πονάει η κοιλιά μου.

Αλλά ακόμα έχω το χαμόγελο στο πρόσωπο.

Ο ορισμός του Γιώργου

Ήταν ένα άρθρο που μου επεσήμανε ο Γιώργος, να τον έχει καλά ο θεός των κυνικών, το οποίο έλεγε για το κατά πόσο η φτώχεια επηρεάζει τις πιθανότητες επιτυχίας. Το άρθρο και ο συγγραφέας ανέλυαν πράγματα προφανή, ότι αν είσαι φτωχός όχι μόνο στερείσαι προσβάσεως στα μέσα εκείνα που θα σε καθιστούσαν ικανό να επιτύχεις την επιτυχία, αλλά κάτι ακόμα χειρότερο, στερείσαι νοητικών όπλων, τουτέστιν είσαι λιγότερο έξυπνος, λιγότερο ψύχραιμος, λιγότερο έτοιμος να αξιολογήσεις σωστά καταστάσεις ή προτεραιότητες. Όλα αυτά σε πολύ ελεύθερη απόδοση του άρθρου, να ξέρετε.

Τώρα, ο Γιώργος είναι ένας εξαιρετικά έξυπνος και έμπειρος άνθρωπος, πολύ πιο καλός γνώστης ορισμένων πραγμάτων από τον μέσο κανονικό ανειδίκευτο. Ωστόσο, ενώ το άρθρο έλεγε αλήθειες, σκέφτηκα ότι η ζυγαριά με την οποία ζυγίζεται το βάρος και η σημασία των αληθών αυτών

γεγονότων, είναι "πειραγμένη" υπό την έννοια ότι αυτό που βάλαμε στον άλλο δίσκο της ζυγαριάς δεν είναι οι κλασσικοί σιδερένιοι όγκοι ορισμένου βάρους, αλλά άλλα, αυθαίρετα βάρη, που ο κάθε μπακάλης μπορεί να εναλλάσσει κατά βούληση. Αντί για σιδερένια αντίβαρα, έχουμε ό,τι θέλει ο καθένας, σύκα, ας πούμε, μία πέτρα ή, στην περίπτωση που ο μπακάλης είναι κακοπροαίρετος, ένα κιλό σκατά.

Στο άρθρο αναφέρονται λέξεις όπως επιτυχία, τεχνογνωσία, εκπαίδευση, κοκ, όμως  εκεί ακριβώς θεωρώ ότι υπάρχει το πρόβλημα, στο πως ορίζουμε όλα αυτά τα πράγματα.

Εμείς οι δυτικοί θεωρούμε επιτυχία αυτά που κάνουμε εμείς και αποτυχία όλα τα άλλα, ξεχνώντας ότι αν όλοι έκαναν ότι κάνουμε εμείς, θα είχαμε εκλείψει από καιρό. Τουτέστιν, μπορεί εμείς να θεωρούμε επιτυχία το δίπλωμα ιατρικής, αλλά αν δεν ήταν ο αγρότης και ο ψαράς και ο κτηνοτρόφος, ο ριζοκαλλιεργητής και ο μεταλλωρύχος, τότε θα ήμασταν πετυχημένα νηστικοί. Βασίζουμε την επιτυχία μας στην αποτυχία των άλλων, σα να λέμε. Πόσο πετυχημένοι θα ήμασταν, όσα πτυχία είχαμε στο κάδρο, αν δεν ήταν κάποιος στην αφρική να φτυαρίζει λαθραία ψάρια με κίνδυνο της ζωής του για είκοσι σεντς την ημέρα;

Για παράδειγμα, είναι παιδεία να ξέρεις πιάνο ή βιολί, αλλά όχι να ξέρεις πως αρμέγουμε την κατσίκα. Θεωρείσαι καλλιεργημένος όταν ξέρεις τον τάδε ζωγράφο αλλά όχι όταν ξέρεις πως φυτρώνει η πατάτα. Είναι επιτυχία να καταστρέφεις τροφή που παράχθηκε με τρομερή προσπάθεια, όταν οι άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα, να στέκουν άδεια σπίτια και τεράστια εγκατελειμμένα κτίρια αλλά οι άνθρωποι να κοιμούνται στους δρόμους;

Είναι επιτυχία να έχεις λεφτά όταν το σύστημα δεν μπορεί να αναπαραχθεί, αλλά αντίθετα είναι θνησιγενές από άποψη πόρων; Γιατί αν δεν ήταν θνησιγενές, τότε δεν θα είχαμε τα ίδια νταούλια κάθε μερικά χρόνια αλλά θα είχαμε μία ροή γεγονότων μικρής εντάσεως και όχι κοσμογονικές ανατροπές τόσο σύντομα η μία μετά την άλλη.
Είναι επιτυχία να κοιμούνται πόροι στις θυρίδες και οι άνθρωποι να μην επιτρέπεται να δουλέψουν,  Είναι επιτυχία να είναι ασύμφορη η παραγωγή πάνω στην οποία στηρίζεται το όλο σύστημα; Ο ορισμός της θνησιγένειας.

Δεν μπορείς να μιλάς για επιτυχία όταν ο μόνος τρόπος να "πετύχεις" είναι η παρανομία, είτε την ονομάζεις "επιχειρηματικότητα" ή "δημόσιες σχέσεις" ή "δημοκρατία".

Θα ήθελα να θέσω έναν γρίφο, μία πρόκληση, αν θέλεις Γιώργο, απλά και μόνο σαν νοητική εργασία, σαν σουντόκου αλλά με αριθμούς πιο μεγάλους, έτσι σαν πείραμα του μυαλού. Κουβέντα να γίνεται, έτσι χάριν συζητήσεως και μόνο, όχι ότι προτείνω να συζητηθεί στα σοβαρά κάτι τέτοιο, αλλά σαν μελέτη, σαν υπόθεση, όπως όταν κάναμε φυσική στο σχολείο "αν θέσουμε σώμα τόσου βάρους σε τόση ταχύτητα, τότε....". Δεν χρειάζεται να είναι υπαρκτά τα "σώματα" για να μελετήσουμε την υπόθεση.

Όλοι έχουμε μία ιδέα για το πως είναι και πως λειτουργεί ο κόσμος.
Τί θα γινόταν αν αλλάζαμε τις σταθερές; Τί θα γινόταν αν στις υπαρκτές και εφαρμοσμένες σταθερές δεν βάζαμε τον πόλεμο και την διπλωματία, ή τις εταιρικές προδιαγραφές μίας επιχείρησης, αλλά τις ιδανικές; Αν σταματούσαν τώρα και για πάντα όλοι οι πόλεμοι;
Πως θα έβγαινε το μοντέλο, αν αντί για κυνισμό βάζαμε δικαιοσύνη, κοινωνική και ειρηνική, ισότητα και πραγματική καλοσύνη στις συναλλαγές;

Όπως υπάρχουν υπολογιστές που τρέχουν μοντέλα καιρικών συνθηκών ή φαινομένων, θα ήθελα να υπάρξει ένας υπολογιστής που να τρέξει αυτό το μοντέλο. Τί θα γινόταν αν σταματούσαν τώρα όλοι οι πόλεμοι και ο πλούτος διανέμονταν δίκαια και όχι όπως αδίστακτα προστάζουν οι μεγιστάνες;

Θα ήθελα να είμαι μεγιστάνας, να αγοράσω έναν τέτοιο υπολογιστή.

Τελικά για την Ευμορφία

Όπως όλοι γνωρίζουμε, όλες οι ιστορίες αγάπης, από το πιο αρχαίο δράμα μέχρι το πιο ευτελές ρομάντζο στο περίπτερο, δεν λογίζονται ως ιστορίες αγάπης αν δεν έχουν εμπόδια. 

Αρχικά, η ιδέα μίας κοπέλας που έκρυβε την ομορφιά της είχε τοποθετηθεί σε εποχή πολύ παλιότερη. Ο Τσέζαρε, ίσως ήταν ένας ιππότης, ας πούμε. Ένας πρίγκηπας, ίσως. Έφτασα να σκεφτώ ακόμα και τον Καίσαρα Βοργία, έχοντας διαβάσει για τη ζωή του σε ένα βιβλίο που έτυχε να πέσει στα χέρια μου, πολύ συναρπαστικό. Σίγουρα, η εποχή εκείνη θα αποτελούσε εξαιρετικό σκηνικό για μία τέτοια ιστορία. Αν την είχα τοποθετήσει εκεί, γύρω στο 1500, θα έβγαινε μία παραμυθένια ιστορία, με ίντριγκες, με μυστικά, με κοστούμια! Η Έφη και η Ιρέν θα ήταν ράφτρες στην υπηρεσία του πρίγκηπα, ας πούμε, και ο Τσέζαρε θα είχε παρατήσει την Ιρέν αφού την είχε καταστήσει έγκυο, κλεισμένη σε ένα παλάτσο, φοβούμενη για τη ζωή της.... Κατανοεί ο φίλος συνιστολόγος ότι θα ήταν μία πολύ ωραία ιστορία, όχι μόνο λόγω της παραμυθένιας εικόνας που έχουμε για εκείνη την εποχή, αλλά κατά τη γνώμη μου, όλες οι απαγορεύσεις και αγκυλώσεις, οι προκαταλήψεις και συμβάσεις που ίσχυαν τότε, ήταν αυτό που θα έκανε την ιστορία υπέροχα δραματική. Θα μπορούσα να γράψω, όχι έξι αναρτήσεις, αλλά βιβλίο ολόκληρο, θα το γύριζα και ταινία, άνετα. 

Ο προβληματισμός μου, όμως, ήταν ο εξής, πως είναι δυνατόν να γράψεις μία ιστορία αγάπης σε μία κοινωνία  τόσο ελεύθερη, που δεν υπάρχουν εμπόδια, άρα το δραματικό στοιχείο που κάνει μία ιστορία υπέροχη, έχει εκλείψει; Σε μία κοινωνία που όλα επιτρέπονται, που να βρείς λίγο δράμα; Πως να δώσεις το στοιχείο της λύτρωσης, την κάθαρση, όταν εξ αρχής δεν υπάρχει πάθος, ο πόνος, κάτι από το οποίο να ξεφύγεις, κάτι από το οποίο να γλιτώσεις; Αν δεν υπάρχει κακός, από ποιόν θα ελευθερωθείς και ποιόν θα νικήσεις; 

Έτσι, έβαλα το σκηνικό σε μία βορειοευρωπαϊκή χώρα, το πιο ελεύθερο μέρος που μπορώ να σκεφτώ. Και ξεκίνησα να γράφω την ιστορία χωρίς να ξέρω που θα βγεί, την άφησα να τρέξει μόνη της. Δεν πήγε και πολύ μακρυά, ομολογουμένως. Ή Έφη αποδείχθηκε κοινή, το σενάριο που είχε στήσει στο μυαλό της ξεψύχησε άδοξα, δεν είχε τελικά καμμία σημασία.

Στην άλλη εκδοχή, στην αναγεννησιακή,  ο Τσέζαρε θα πολεμούσε σε μάχες, ενώ σε αυτήν ασχολείται με διασκέψεις και σεμινάρια και συνεντεύξεις τύπου. Οι αναγεννησιακοί εραστές θα κρύβονταν ή θα έστελναν κρυφά μηνύματα ο ένας στον άλλον, ενώ οι μοντέρνοι βρίσκονται στο φως της μέρας, απροκάλυπτα. Η εγκυμοσύνη της Ιρέν, ακόμα, θα ήταν πολύ πιο τραγική στην παλιά ιστορία παρότι απλή ράφτρα, ενώ στην σημερινή είναι τόσο ασήμαντη που ούτε καν θεώρησα απαραίτητο να αναφέρω αν τελικά κράτησε το παιδί ή όχι.

Δεν είναι να απορείς που η πλοκή ξεφούσκωσε.

Μία άλλη ιδέα που είπα να εφαρμόσω στην ιστορία αυτή, άλλος ένας πειραματισμός, ήταν το ζήτημα των περιγραφών. Στα διηγήματα και στα μυθιστορήματα η περιγραφή των ανθρώπων και των τόπων καθορίζει το ύφος και την ατμόσφαιρα. Ωστόσο, θεωρώ ότι έχει αλλάξει η νοοτροπία των αναγνωστών, τουτέστιν η δική μου, μιλάω για τον εαυτό μου τώρα. Σε ένα ρομάντζο ή ρομαντική ιστορία, δεν έχει σημασία αν η ηρωίδα είναι κοκκινομάλλα ή ξανθιά ή μελαχροινή. Σημασία έχει το γεγονός ότι είναι όμορφη, γιατί όλες οι ρομαντικές ηρωίδες είναι όμορφες. Τί σημασία έχει η περιγραφή ενός κτιρίου ή ενός δωματίου, αν δεν επηρεάζει την πλοκή;

Έτσι, αποφάσισα να μην περιγράψω τίποτα.

Η Έφη περιγράφεται ως όμορφη, αλλά δεν αναφέρεται τίποτα άλλο για την εμφάνισή της, εκτός από το πως μεταμορφώθηκε από όμορφη σε άσχημη, μόνο και μόνο για να έχει ο αναγνώστης μία ιδέα του πως έγινε αυτό. Κανένα πρόσωπο δεν περιγράφεται, εκτός από τον Τσέζαρε, για τον οποίον μαθαίνουμε ότι είναι καστανός με γκρίζα μάτια, αλλά και πάλι όλα τα υπόλοιπα αφήνονται στην φαντασία του αναγνώστη: ούτε οι πλάτες του, ούτε αν είχε θεληματικό πηγούνι ούτε αν ήταν ψηλός ή κοντός, ούτε τίποτα άλλο.

Ο λόγος που το έκανα αυτό είναι ότι οι αναγνώστες έχουν ήδη σχηματισμένες κάποιες ιδέες στο μυαλό τους, κάποιες εικόνες ήδη εγκατεστημένες στη μνήμη τους, οπότε είναι περιττό να περιγράψω κάτι που ήδη ξέρουν. Για παράδειγμα, όταν λέω ότι η μητέρα της Έφης ήταν εξαιρετικά όμορφη ή ο Τσέζαρε σκληρός ή ακόμα και τη λέξη "πατέρας" της Έφης, τότε ο κάθε ένας φέρνει μία εικόνα στο μυαλό του, σωστά; Με αυτό τον τρόπο πετυχαίνω το εξής. Αντί να σπαταλήσω ενέργεια για να περιγράψω αυτό που έχω στο μυαλό μου, αφήνω τον αναγνώστη να φανταστεί τη δική του εκδοχή. Αποτέλεσμα είναι να φαντάζεται ο καθένας αυτό που του ταιριάζει. Ανάλογα με τα κριτήρια του καθενός, η Έφη μπορεί να είναι ξανθιά ή μελαχροινή, λεπτή η αφράτη, με μεγάλο ή μικρό στήθος, να έχει φακίδες ή σκούρα επιδερμίδα, να είναι αφρικανή ή και κινέζα.

Για τον ίδιο λόγο δεν δίνω το όνομα της χώρας όπου γεννήθηκε, επίσης, και για τον ίδιο λόγο το επάγγελμα του πατέρα της είναι πωλητής αυτοκινήτων. Οι εικόνες έρχονται μόνες τους, και οι εικόνες είναι ευέλικτες για να ταιριάζουν στην φαντασία ή τα βιώματα του καθενός.

Τέλος, το γιατί τελικά δεν έσμιξαν η Έφη και ο Τσέζαρε, ενώ αρχικά νόμιζα ότι έτσι θα έβγαινε η ιστορία, είναι ότι η Έφη είναι προβληματικό άτομο. Επίσης, έτσι όπως εξελίχθηκε ο χαρακτήρας του Τσέζαρε, θα ήταν εντελώς αταίριαστο, τη μία να είναι γόης και γυναικάς, αλλά την άλλη να φέρεται γλυκερά και γλυκανάλατα. Εντελώς αταίριαστο, δεν γινόταν. 

Τώρα, αν πέτυχε το πείραμα δεν μπορώ να το κρίνω εγώ. Εμένα, πάντως, μου άρεσε.