Κι εγώ στην κοσμάρα μου

Βιολογικά μιλώντας, η επιτυχία ορίζεται ως η εξασφάλιση απογόνων, τουτέστιν όσο περισσότεροι απόγονοι, τόσο πιο επιτυχημένο το πλάσμα. Το βλέπω, ας πούμε, από τη γάτα μου. Η προηγούμενη ήταν χαζή και τα γατάκια της τα σκότωναν οι γάτοι, ενώ η τωρινή εκτός από γάτα είναι και "γάτα", οπότε δεν έχει χάσει κανένα ως τώρα, με εξαίρεση ένα που μάλλον το τσίμπησε σκορπιός.

Βέβαια, ανάλογα με το είδος, το πλήθος των απογόνων που θεωρείται κριτήριο επιτυχίας μπορεί να διαφέρει, με μόνη σχέση ανάμεσα στον αριθμό αυτό και το είδος, το ποσοστό κατανάλωσης ενέργειας.

Εξηγώ: στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας βρίσκονται τα μεγάλα, πολύπλοκα πλάσματα, τα οποία  καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες ενέργειας. Αυτά κάνουν λίγα παιδιά: ο αετός, το λιοντάρι, η τίγρη, ο καρχαρίας, το δελφίνι, ο ελέφαντας, η αγελάδα, κοκ. Στην άλλη άκρη, βρίσκονται αυτά που απαιτούν λιγότερη ενέργεια, και κάνουν περισσότερα παιδιά: το κουνέλι, η μύγα, το σπουργίτι, η σαρδέλα, ο βάτραχος,

Και αυτό ίσως έχει να κάνει με το πόσο αντέχει το σύστημα, δηλαδή αν γεννούσαν οι ελέφαντες σαν τα κουνέλια, τότε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα θα εξαφάνιζαν κάθε βλάστηση, οδηγώντας εαυτούς και λοιπούς στην λιμοκτονία.

Μέχρι πρότινος, το ίδιο ίσχυε και για τον άνθρωπο. Πολλά παιδιά σήμαινε πολλά χέρια, άρα πολλή δουλειά και περισσότερο φαγητό, άρα περισσότερες πιθανότητες διαιώνισης.

Το τελευταίο διάστημα όμως, αυτό έχει αναστραφεί. Πλέον, για κάποιον λόγο, δεν συμφέρει πια να κάνεις παιδιά. Από επιπλέον χέρια, τα παιδιά έχουν επανεγκατασταθεί στο μυαλό μας ως επιπλέον έξοδα, και δεν είναι μόνο λόγω κρίσης, γιατί από πρίν είχε συντελεστεί αυτή η αλλαγή.

Μία ηδονιστική θεώρηση του τί θεωρείται ευτυχία, ο επίμονα προβεβλημένος καταναλωτισμός, η

κατάρρευση της αγροτικής οικονομίας που ήταν το θεμέλιο της παραδοσιακής οικογένειας, όλα αυτά έχουν σίγουρα να κάνουν με αυτό το φαινόμενο. Ή ίσως, εφόσον σαν είδος έχουμε φτάσει στο σημείο να χρειαζόμαστε πολλή περισσότερη ενέργεια, τότε, όπως οι αετοί στην κορυφή της αλυσίδας, αντί να μιλιούνια απόγονων όπως οι σαρδέλες, να υπάρχει διαθέσιμη ενέργεια μόνο για δύο με τρία αετόπουλα.

Ίσως, δηλαδή, αυτό που ενδόμυχα μας ωθεί στο να κάνουμε μόνο καναδυό παιδιά, να είναι το γεγονός ότι ο πληθυσμός της γής έχει φτάσει σε οριακό σημείο, η οικονομία της φύσης, ο πιο σοφός και ο πιο απόλυτος νόμος στον κόσμο. Ή, τελικά, ίσως απλά μένουν λιγότεροι πόροι να μοιραστούμε, άρα λιγότεροι απόγονοι.

Έτσι, ανάλογα με τις νοοτροπίες, κάθε λαός επενδύει αλλού: κάποιοι λαοί επενδύουν σε ενέργεια, μορφώνουν, δίνουν περισσότερα στους απογόνους τους, τους κάνουν, ανά άτομο, πιο άξιους. Άλλοι λαοί επενδύουν σε αριθμούς, γεννούν ακατάσχετα, μέχρι να πλημμυρίσει ο τόπος, όπως ήδη γίνεται και λέμε τί θα γίνει με τους μετανάστες, παράνομους ή μη. Και τα δύο, δεν γίνεται. Δεν γίνεται και να είστε μιλιούνια, και να να τρώτε για πέντε ο καθένας! Μισοί στην ευρώπη, εκατό στην αφρασία.
Κυνικά πράγματα.

Φυσικά, όπως δηλαδή θα συνέβαινε και στην φύση, το επίπεδο του ανταγωνισμού φτάνει σε άλλα επίπεδα και για να επιβιώσει κανείς πρέπει να επενδύσει μεγαλύτερα ποσά ενέργειας. Αν γεννηθεί στην αφρική, πρέπει να κόψει το λαιμό του να βρεί λεφτά να φύγει για ευρώπη. Αν γεννηθεί στην ευρώπη, πρέπει να εργαστεί υπερδιπλάσιες ώρες, αν γεννηθεί αλλού πρέπει να πουλήσει νεφρά, να γίνει παράνομος, κοκ.

Το παράδοξο: εξακολουθεί να ισχύει ο νόμος του επικρατέστερου, δηλαδή ισχύς είναι το πόσοι άνθρωποι σε θέλουν. Αυτό σημαίνει πως για να επιβιώσεις σαν κοινωνία και σαν οικονομία θέλεις πολλά εκατομμύρια ψυχές, σε ένα περιβάλλον που γονιδιακώς και οικονομικώς σε ωθεί να γεννάς λιγότερο. Αν, ας πούμε, είσαι Ελληνική εταιρεία κουραμπιέδων, τότε για να επιζήσεις, χρειάζεσαι πολλούς Έλληνορθόδοξους να γιορτάζουν τα χριστούγεννα και όχι πολλούς ινδούς ή άραβες να κάνουν ραμαζάνι. Αλλά, από την άλλη, αν κάνεις περισσότερα από 2,1 παιδιά σε αυτό το περιβάλλον, την έβαψες ποικιλοχρώμως.

Πρόβλημα και γρίφος, δύσκολο να λυθεί.