Το περίεργο είναι ότι αυτοί που ήθελαν το ναι, δεν το ήθελαν επειδή πίστευαν ότι θα κάνει καλό σε κανέναν, αλλά ήταν τα επιχειρήματά τους περισσότερο κάτι όπως "πρέπει να πληρωθούν τα δανεικά" , παρά όπως θα ήταν το ιδανικό "έτσι νομίζω ότι θα ωφελήσει τους πάντες"
Υπάρχουν και μερικές ψυχές που το υποστηρίζουν αυτό, αλλά όχι με πολλή ζέση, και μετά από ολιγόλεπτη συζήτηση αρχίζουν τις υπεκφυγές και όταν ρωτάς "πως αυτό το μέτρο θα ωφελήσει την παραγωγικότητα;" σου το γυρίζουν αμέσως στο "πρέπει να πληρωθεί το δάνειο", άρα ούτε οι ίδιοι δεν πιστεύουν ότι αυτό που λένε είναι σωστό.
Και συνήθως νιώθω επιβεβαιωμένη όταν ο συνομιλητής μου, ξεμένοντας από επιχειρήματα, αρχίζει τις βρισιές και τις προσβολές, γιατί αν είχε κάτι ουσίας και έγκυρο να πεί, θα το είχε πεί.
Απογοητεύομαι, ωστόσο, γιατί μου αρέσουν οι άνθρωποι με επιχειρήματα, γιατί συνήθως είναι εξυπνότεροι και όταν βλέπω ότι κάποιος έμοιαζε με έξυπνο όσο τον βόλευε η κατάσταση αλλά χάνει την αξιοπρέπειά του ξεπέφτοντας σε άπρεπες εκφράσεις, τότε σημαίνει ότι εξαρχής δεν ήταν και αυτό που έδειχνε. Όσο γρηγορότερα φτάσει σε αυτό το σημείο ο συνομιλητής, τόσο μεγαλύτερη η απογοήτευσή μου.
Η μεγάλη μου χαρά είναι όταν μέσα στην συζήτηση μου δίνουν υλικό για διάβασμα ή με παραπέμπουν σε κάτι νέο, για αυτό και προτιμώ να συζητώ με ανθρώπους με τους οποίους διαφωνώ.
Για εμένα η συζήτηση δεν γίνεται για να επιβεβαιωθώ, αλλά για να βρεθεί συμπέρασμα και, στην πορεία, να μάθουμε κάτι ο ένας από τον άλλον, για αυτό και ποτέ δεν ειρωνεύομαι, ούτε βρίζω, γιατί αυτό που θέλω είναι ο άλλος να συνεχίσει να μιλάει για όσο περισσότερο είναι δυνατόν. Για αυτό ποτέ δεν σταματάω, πράγμα που εκνευρίζει συχνά τους συνομιλητές μου, όπως έχω καταλάβει τελικά.
Δυστυχώς, άτομα που πίστευα ότι είχαν υπόβαθρο, τελικά δεν είχαν και αντί για κάτι όπως "αυτός ο πολιτικός έκανε αυτό, με αυτή τη συνέπεια" το οποίο είναι λογικό και μπορώ να κατανοήσω, δεν εξέφρασαν τίποτα περισσότερο από "αυτός ο πολιτικός είναι βλαμμένος", το οποίο δεν είναι λογικό, αλλά συναισθηματικό ξέσπασμα, ενός ανθρώπου που δεν έχει ψαχτεί εντός του και τόσο το μίσος του προς το ένα μέρος όσο και η στήριξή του για το άλλο, αποτελούν προϊόν συναισθηματικής πλάνης.
Επίσης, αμφισβητώ την κρίση κάποιου, όταν δείχνει λογική μόνο προς τη μία μεριά ενός ζητήματος. Αν, ας πούμε, κάποιος επισημαίνει μόνο τα σφάλματα των αντίπαλων αλλά εθελοτυφλεί στα σφάλματα αυτών που στηρίζει, τότε αυτό είναι ένδειξη συναισθηματικής φόρτισης και όχι λογικής σκέψης. Αν, ας πούμε θυμάσαι μόνο τα Ζάππεια και όχι την Θεσσαλονίκη ή το αντίστροφο, τότε είτε κομματόσκυλο είσαι είτε μωρό παιδί, ως προς την ανάπτυξη των ιδεών σου.
Φυσικά, είναι προφανές ότι ο Αλέξης, όπως όλοι οι προκάτοχοί του, μας πούλησε. Μας φόρτισε συναισθηματικά, μας φόβισε, και μετά έκανε του κεφαλιού του, και τώρα έχει να λέει ότι πήρε την στήριξη του λαού. Πολύ βρώμικος. Οι πολίτες δεν στήριξαν τον Αλέξη, αλλά την απόρριψη της ευρωπαϊκής πρότασης, και όποιος νομίζει αλλιώς, ας βγεί στους δρόμους να δεί τί γίνεται.
Γιατί το Όχι που είπαν οι Έλληνες δεν χωράει πολλές ερμηνείες: ήταν μία εν πλήρει συνειδήσει άρνηση του εκβιασμού. Στο ερώτημα "παρά να πτωχεύσουμε, μήπως προτιμάτε να πουληθούμε;" η απάντηση ήταν όχι, όχι και πάλι όχι, δεν θέλουμε να πουληθούμε. Για αυτό μόλις ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα, όλοι έτρεξαν στα σουπερμάρκετ, για να προετοιμαστούν για την οικονομική μάχη, γιατί ήξεραν αυτό που επιμελώς έκρυβαν οι δημοσκοπήσεις, ότι σε κάθε πεζοδρόμιο και σε κάθε παρέα, όλοι έλεγαν το ίδιο, και αυτό ήταν όχι άλλο, όχι πια. και ήταν κάτι που το είχαν δεχθεί, γιατί το είχαν πάρει απόφαση ότι οι γερμανοί είναι αδυσώπητοι.
Ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι ενώ υπάρχουν μερικές πολύ ωραίες μεταρρυθμίσεις μέσα σε αυτό το πρόγραμμα,από την άλλη η εισπρακτική του τακτική είναι καταστροφική, τόσο που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι τόσο ηλίθιοι ή αν το κάνουν επίτηδες, τόσο οι γερμανοί όσο και οι εγχώριοι "ειδήμονες". Ή μήπως αυτές οι ωραίες μεταρρυθμίσεις αποτελούν το δόλωμα, "δώστε μας πόρους πάρτε γρήγορη δικαιοσύνη;"
Η εξόντωση των αγροτών, της μεσαίας επιχειρηματικότητας, των νοικοκυριών, της εστίασης, του τουρισμού, των μεταφορών, του εμπορίου, πως μπορεί να εκληφθεί ως αναπτυξιακό μέτρο; Η 100% προκαταβολή φόρου, πως είναι δυνατόν να μην εξοντώσει τους εναπομείναντες επιχειρηματίες; Αν ήδη η ανεργία είναι στο σχεδόν ένα τρίτο, πως κλείνοντας κάθε επιχείρηση θα την μειώσεις;
Είναι παράλογο.
Υπάρχει ένα επιχείρημα, ότι εγώ δεν είμαι ειδήμων, άρα δεν βλέπω το πόσο θα ωφελήσει, ότι δεν μπορώ να έχω πλήρη εικόνα, ότι αυτό που για εμένα είναι παράλογο, για κάποιον πιο ενημερωμένο και πιο έξυπνο αποτελεί προφανή και ευνόητη λύση.
Αν ισχύει ότι όλα αυτά γίνονται για καλό, τότε μετά από κάποιο διάστημα θα μπορεί μία επιχείρηση να σταθεί χωρίς δάνεια, θα μπορεί ο παραγωγός να παράγει και όλα θα πηγαίνουν ρολόι, θα μπορεί ο πολίτης να βρεί δουλειά ώστε να ζεί αξιοπρεπώς και όχι να περιμένει επιδοτήσεις και πεντάμηνα, ούτε να ζεί από τον οαεδ, και το δημόσιο, μετά από αυτές τις μεταρρυθμίσεις, θα δουλεύει επίσης ρολόι.
Αυτή τη στιγμή δεν βλέπω πως αυτά τα μέτρα θα οδηγήσουν σε αυτό το αποτέλεσμα.
Προς το παρόν, όλα δείχνουν ότι τα μέτρα θα εφαρμοστούν αλλά χωρίς επιτυχία, ότι το χάος θα συνεχιστεί.
Όσο για εκλογές, θεωρώ ότι δεν πρέπει να γίνουν.
Ο Αλέξης, όσο και αν με απογοήτευσε, έχει πάρει μία απόφαση και πρέπει να φανεί συνεπής ως προς την ίδια του την αλλαγή πλεύσης. (τι λέω, θέ μου!) Αφού πήρε την απόφαση να πεί ναι, τότε να το διεκπεραιώσει, να το φέρει εις πέρας, γιατί αφού υπέγραψε, τότε το να περιμένουμε μία άλλη κυβέρνηση θα αποτελέσει αδικαιολόγητη καθυστέρηση.
Ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει να τελειώνουμε, και δεν έχει σημασία ούτε το όνομα του διεκπεραιωτή ούτε το όνομα του κόμματος, ούτε αν τελικά αντί για άπορο σε λένε πένητα.
Ούτως ή άλλως, πολιτικά έχει αυτοκτονήσει, με αυτή του την ενέργεια και άλλη θητεία δεν έχει, εκτός κι αν όλα πάνε τόσο καλά, που να τον αποθεώνουμε στα μπαλκόνια, πράγμα λίγο απίθανο.
Εφόσον είπαμε όχι και μας αγνόησε η ίδια μας η κυβέρνηση, τότε τί να περιμένεις από οποιονδήποτε;
Απλά, ασήμαντη λεπτομέρεια, αποδείχθηκε ότι οι Έλληνες δεν ψηφίζουν προδότες από επιλογή.
Υπάρχουν και μερικές ψυχές που το υποστηρίζουν αυτό, αλλά όχι με πολλή ζέση, και μετά από ολιγόλεπτη συζήτηση αρχίζουν τις υπεκφυγές και όταν ρωτάς "πως αυτό το μέτρο θα ωφελήσει την παραγωγικότητα;" σου το γυρίζουν αμέσως στο "πρέπει να πληρωθεί το δάνειο", άρα ούτε οι ίδιοι δεν πιστεύουν ότι αυτό που λένε είναι σωστό.
Και συνήθως νιώθω επιβεβαιωμένη όταν ο συνομιλητής μου, ξεμένοντας από επιχειρήματα, αρχίζει τις βρισιές και τις προσβολές, γιατί αν είχε κάτι ουσίας και έγκυρο να πεί, θα το είχε πεί.
Απογοητεύομαι, ωστόσο, γιατί μου αρέσουν οι άνθρωποι με επιχειρήματα, γιατί συνήθως είναι εξυπνότεροι και όταν βλέπω ότι κάποιος έμοιαζε με έξυπνο όσο τον βόλευε η κατάσταση αλλά χάνει την αξιοπρέπειά του ξεπέφτοντας σε άπρεπες εκφράσεις, τότε σημαίνει ότι εξαρχής δεν ήταν και αυτό που έδειχνε. Όσο γρηγορότερα φτάσει σε αυτό το σημείο ο συνομιλητής, τόσο μεγαλύτερη η απογοήτευσή μου.
Η μεγάλη μου χαρά είναι όταν μέσα στην συζήτηση μου δίνουν υλικό για διάβασμα ή με παραπέμπουν σε κάτι νέο, για αυτό και προτιμώ να συζητώ με ανθρώπους με τους οποίους διαφωνώ.
Για εμένα η συζήτηση δεν γίνεται για να επιβεβαιωθώ, αλλά για να βρεθεί συμπέρασμα και, στην πορεία, να μάθουμε κάτι ο ένας από τον άλλον, για αυτό και ποτέ δεν ειρωνεύομαι, ούτε βρίζω, γιατί αυτό που θέλω είναι ο άλλος να συνεχίσει να μιλάει για όσο περισσότερο είναι δυνατόν. Για αυτό ποτέ δεν σταματάω, πράγμα που εκνευρίζει συχνά τους συνομιλητές μου, όπως έχω καταλάβει τελικά.
Δυστυχώς, άτομα που πίστευα ότι είχαν υπόβαθρο, τελικά δεν είχαν και αντί για κάτι όπως "αυτός ο πολιτικός έκανε αυτό, με αυτή τη συνέπεια" το οποίο είναι λογικό και μπορώ να κατανοήσω, δεν εξέφρασαν τίποτα περισσότερο από "αυτός ο πολιτικός είναι βλαμμένος", το οποίο δεν είναι λογικό, αλλά συναισθηματικό ξέσπασμα, ενός ανθρώπου που δεν έχει ψαχτεί εντός του και τόσο το μίσος του προς το ένα μέρος όσο και η στήριξή του για το άλλο, αποτελούν προϊόν συναισθηματικής πλάνης.
Επίσης, αμφισβητώ την κρίση κάποιου, όταν δείχνει λογική μόνο προς τη μία μεριά ενός ζητήματος. Αν, ας πούμε, κάποιος επισημαίνει μόνο τα σφάλματα των αντίπαλων αλλά εθελοτυφλεί στα σφάλματα αυτών που στηρίζει, τότε αυτό είναι ένδειξη συναισθηματικής φόρτισης και όχι λογικής σκέψης. Αν, ας πούμε θυμάσαι μόνο τα Ζάππεια και όχι την Θεσσαλονίκη ή το αντίστροφο, τότε είτε κομματόσκυλο είσαι είτε μωρό παιδί, ως προς την ανάπτυξη των ιδεών σου.
Φυσικά, είναι προφανές ότι ο Αλέξης, όπως όλοι οι προκάτοχοί του, μας πούλησε. Μας φόρτισε συναισθηματικά, μας φόβισε, και μετά έκανε του κεφαλιού του, και τώρα έχει να λέει ότι πήρε την στήριξη του λαού. Πολύ βρώμικος. Οι πολίτες δεν στήριξαν τον Αλέξη, αλλά την απόρριψη της ευρωπαϊκής πρότασης, και όποιος νομίζει αλλιώς, ας βγεί στους δρόμους να δεί τί γίνεται.
Γιατί το Όχι που είπαν οι Έλληνες δεν χωράει πολλές ερμηνείες: ήταν μία εν πλήρει συνειδήσει άρνηση του εκβιασμού. Στο ερώτημα "παρά να πτωχεύσουμε, μήπως προτιμάτε να πουληθούμε;" η απάντηση ήταν όχι, όχι και πάλι όχι, δεν θέλουμε να πουληθούμε. Για αυτό μόλις ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα, όλοι έτρεξαν στα σουπερμάρκετ, για να προετοιμαστούν για την οικονομική μάχη, γιατί ήξεραν αυτό που επιμελώς έκρυβαν οι δημοσκοπήσεις, ότι σε κάθε πεζοδρόμιο και σε κάθε παρέα, όλοι έλεγαν το ίδιο, και αυτό ήταν όχι άλλο, όχι πια. και ήταν κάτι που το είχαν δεχθεί, γιατί το είχαν πάρει απόφαση ότι οι γερμανοί είναι αδυσώπητοι.
Ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι ενώ υπάρχουν μερικές πολύ ωραίες μεταρρυθμίσεις μέσα σε αυτό το πρόγραμμα,από την άλλη η εισπρακτική του τακτική είναι καταστροφική, τόσο που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι τόσο ηλίθιοι ή αν το κάνουν επίτηδες, τόσο οι γερμανοί όσο και οι εγχώριοι "ειδήμονες". Ή μήπως αυτές οι ωραίες μεταρρυθμίσεις αποτελούν το δόλωμα, "δώστε μας πόρους πάρτε γρήγορη δικαιοσύνη;"
Η εξόντωση των αγροτών, της μεσαίας επιχειρηματικότητας, των νοικοκυριών, της εστίασης, του τουρισμού, των μεταφορών, του εμπορίου, πως μπορεί να εκληφθεί ως αναπτυξιακό μέτρο; Η 100% προκαταβολή φόρου, πως είναι δυνατόν να μην εξοντώσει τους εναπομείναντες επιχειρηματίες; Αν ήδη η ανεργία είναι στο σχεδόν ένα τρίτο, πως κλείνοντας κάθε επιχείρηση θα την μειώσεις;
Είναι παράλογο.
Υπάρχει ένα επιχείρημα, ότι εγώ δεν είμαι ειδήμων, άρα δεν βλέπω το πόσο θα ωφελήσει, ότι δεν μπορώ να έχω πλήρη εικόνα, ότι αυτό που για εμένα είναι παράλογο, για κάποιον πιο ενημερωμένο και πιο έξυπνο αποτελεί προφανή και ευνόητη λύση.
Αν ισχύει ότι όλα αυτά γίνονται για καλό, τότε μετά από κάποιο διάστημα θα μπορεί μία επιχείρηση να σταθεί χωρίς δάνεια, θα μπορεί ο παραγωγός να παράγει και όλα θα πηγαίνουν ρολόι, θα μπορεί ο πολίτης να βρεί δουλειά ώστε να ζεί αξιοπρεπώς και όχι να περιμένει επιδοτήσεις και πεντάμηνα, ούτε να ζεί από τον οαεδ, και το δημόσιο, μετά από αυτές τις μεταρρυθμίσεις, θα δουλεύει επίσης ρολόι.
Αυτή τη στιγμή δεν βλέπω πως αυτά τα μέτρα θα οδηγήσουν σε αυτό το αποτέλεσμα.
Προς το παρόν, όλα δείχνουν ότι τα μέτρα θα εφαρμοστούν αλλά χωρίς επιτυχία, ότι το χάος θα συνεχιστεί.
Όσο για εκλογές, θεωρώ ότι δεν πρέπει να γίνουν.
Ο Αλέξης, όσο και αν με απογοήτευσε, έχει πάρει μία απόφαση και πρέπει να φανεί συνεπής ως προς την ίδια του την αλλαγή πλεύσης. (τι λέω, θέ μου!) Αφού πήρε την απόφαση να πεί ναι, τότε να το διεκπεραιώσει, να το φέρει εις πέρας, γιατί αφού υπέγραψε, τότε το να περιμένουμε μία άλλη κυβέρνηση θα αποτελέσει αδικαιολόγητη καθυστέρηση.
Ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει να τελειώνουμε, και δεν έχει σημασία ούτε το όνομα του διεκπεραιωτή ούτε το όνομα του κόμματος, ούτε αν τελικά αντί για άπορο σε λένε πένητα.
Ούτως ή άλλως, πολιτικά έχει αυτοκτονήσει, με αυτή του την ενέργεια και άλλη θητεία δεν έχει, εκτός κι αν όλα πάνε τόσο καλά, που να τον αποθεώνουμε στα μπαλκόνια, πράγμα λίγο απίθανο.
Εφόσον είπαμε όχι και μας αγνόησε η ίδια μας η κυβέρνηση, τότε τί να περιμένεις από οποιονδήποτε;
Απλά, ασήμαντη λεπτομέρεια, αποδείχθηκε ότι οι Έλληνες δεν ψηφίζουν προδότες από επιλογή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου