Αυτό το ατομάκι που συμπαθώ εξαιρετικά με αποκάλεσε κωμωνίστρια, όταν κατήλαβε ότι στηρίζω το όχι στη διάρκεια μίας συζητήσεως.
Αυτό με προβλημάτισε, παρόλο που ελέχθη δια την πλάκαν.
Γενικά είμαι αριστερή, προφανώς. Όποιος δεν το έχει καταλάβει από μόνος του, του το λέω εγώ
τώρα για να το ξέρει. Πιστεύω στην κοινωνική δικαιοσύνη, και στα κεκτημένα και στα δικαιώματα. Πιστεύω στη ύπαρξη κράτους και στις κρατικές παροχές. Ο λόγος που το πιστεύω αυτό είναι γιατί έχω δεί την φτώχεια από κοντά (ευτυχώς όχι πολύ, αλλά είδαν κάποια πράγματα τα ματάκια μου) και δεν ήταν όμορφα τα πράγματα εκεί. Οι άνθρωποι πονάνε και χρειάζονται βοήθεια, τόσο απλά.
Και, δυστυχώς, παρά την αποτελεσματικότητά του, ο ιδιωτικός τομέας υστερεί σε ένα πράγμα, την αλληλεγγύη την έχει όπως ο διάολος το λιβάνι.
Κι έτσι, ενώ μία ζωή δούλεψα κάθε δευτερόλεπτο στον ιδιωτικό τομέα, θέλω ένα δημόσιο λειτουργικό, γιατί χωρίς αυτό η επιχείρησή μου πτώχευσε, το 2010. Αν το δημόσιο ήταν όπως θα έπρεπε, όχι τέλειο, αλλά δυό βασικά πράγματα να μπορεί να τα κάνει, τότε δεν θα είχε γίνει ένα υδροκέφαλο τέρας, ούτε θα κοιμόταν στα χαμομήλια ώσπου να πάρει πρέφα τί γίνεται, ή να περιμένει άλλον να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Θέλω το δημόσιο να συντηρεί γιατρούς, δασκάλους, υποδομές, την ενέργεια, το νερό και τα λιμάνια, γιατί ο ιδιώτης δεν έχει συνείδηση και μόνη του έγνοια είναι το χρήμα, όχι ο άνθρωπος. Έχω δεί εταιρείες και ξέρω από μέσα ότι είναι αμείλικτοι, σκληροί σαν πέτρες και τον άνθρωπο τον έχουν χεσμένο στο όνομα μίας παραγωγικότητας καταστροφικής. Σου λένε, τί να κάνουμε έτσι είναι οι αριθμοί, ας πρόσεχες, πέρνα έξω και ψόφα γιατί η εταιρεία πρέπει να ζήσει. Και αυτό το θεωρούν λογική. Κάποιος τέτοιος μου έλεγε κάποτε ότι μόνο το χρήμα έχει σημασία και ότι αν δεν έχεις χρήματα πρέπει να καταφύγεις ακόμα και στο έγκλημα για να το αποκτήσεις, αλλά χλαπακιαζε τα σουβλάκια που στην πλούσια πατρίδα του δεν έχουν. Μου έλεγε μάλιστα για την σπατάλη ρίγανης, ότι εφόσον υπάρχει ρίγανη στο ψάρι, γιατί να βάλεις κι άλλη στη σαλάτα, ο αριθμοκάπηλος.
Για αυτό, θέλω οι εταιρείες να βγάζουν κέρδος, ώστε να μοιράζονται τα αγαθά σε όλο τον κόσμο και να έχουν φάρμακα στη σρι λάνκα ή την βόρνεο, αλλά από την άλλη όχι για το κέρδος να εξαθλιώνονται πλήθη.
Δεν διανύσαμε μεσαίωνες και αναγεννήσεις για να καταλήξουμε να πεθαίνουμε για χάρη των αριθμών στα πεζοδρόμια, όπως κυνικά θέλουν οι ειδήμονες που που πίνουν καλά κρασιά και ξέρουν από τέχνη.
Πίσω στα δικά μας, δεν θεωρώ ότι η απάντηση στην διαφθορά είναι η ιδιωτικοποίηση, αλλά ο στενός έλεγχος, η αξιοκρατία και ο εκσυγχρονισμός. Η απάντηση στην έλλειψη ανταγωνιστικότητας δεν είναι η εξαθλίωση των εργατικών στρωμάτων, αλλά η λύση των στρεβλώσεων όπως τα κλειστά επαγγέλματα ή η εξάλειψη της γραφειοκρατείας. Δεν πιστεύω ούτε για ένα λεπτό ότι η πώληση πόρων αποτελεί μακροπρόθεσμη προοπτική, αλλά αντιθέτως, θα βγάλει κάποια λεφτάκια τώρα, να βγάλουμε το μήνα ή το χρόνο, αλλά πριν περάσουν δυο τέρμηνα θα πρέπει να πουλήσουμε κι άλλα ασημικά, όπως όλοι γνωρίζουμε, με το βρετανικό δίκαιο που υπέγραψε ο σαμαράς που αντί να βρίσκεται στην αγχόνη ο προδότης είναι στο σπιτάκι του και απαιτεί εμείς αν δουλεύουμε για 300 ευρά, όσα δηλαδή κάνει το μαντήλι στο πέτο του, το βδέλυγμα.
Αν, με λίγα λόγια, το κράτος και το δημόσιο κάνουν σωστά τη δουλειά τους, τότε και μόνο τότε, σε συνθήκες ασφάλειας, θα μπορέσει να ανθίσει ο ιδιωτικός τομέας. Πρέπει να υπάρχει δημόσιο και πρέπει να είναι λειτουργικό, οπωσδήποτε, γιατί χωρίς δημόσιο θα έχουμε ασυδοσία.
Και θέλω, Νίκο, να σου θέσω το εξής ερώτημα, αφού είσαι τόσο υπερ του ιδιωτικού τομέως και τόσο λάβρος κατά του δημοσίου: ποιά επιχείρηση, μικρή ή μεγάλη, εγχώρια ή ξένη, τοπική ή υπερεθνική δεν χρειάζεται δάνεια ή συμβάσεις με κράτη; Αν οι κρατικές τράπεζες έπαυαν τώρα τις επιδοτήσεις και τα δάνεια, ποιός θα έμενε όρθιος, παγκοσμίως; Αν τηρούνταν οι νόμοι, πόσοι ιδιώτες θα την έβγαζαν καθαρή; Αν, ας πούμε, έπαιρναν επίδομα πολύτεκνου στις φιλιππίνες, πόσο ανταγωνιστική θα ήταν η άπλ;
Α, γειά σου.
ΑΠάντα αυτό, και μετά έλα να μου πείς για την καπατσοσύνη του ιδιωτικού τομέα.
Αυτό με προβλημάτισε, παρόλο που ελέχθη δια την πλάκαν.
Γενικά είμαι αριστερή, προφανώς. Όποιος δεν το έχει καταλάβει από μόνος του, του το λέω εγώ
Και, δυστυχώς, παρά την αποτελεσματικότητά του, ο ιδιωτικός τομέας υστερεί σε ένα πράγμα, την αλληλεγγύη την έχει όπως ο διάολος το λιβάνι.
Κι έτσι, ενώ μία ζωή δούλεψα κάθε δευτερόλεπτο στον ιδιωτικό τομέα, θέλω ένα δημόσιο λειτουργικό, γιατί χωρίς αυτό η επιχείρησή μου πτώχευσε, το 2010. Αν το δημόσιο ήταν όπως θα έπρεπε, όχι τέλειο, αλλά δυό βασικά πράγματα να μπορεί να τα κάνει, τότε δεν θα είχε γίνει ένα υδροκέφαλο τέρας, ούτε θα κοιμόταν στα χαμομήλια ώσπου να πάρει πρέφα τί γίνεται, ή να περιμένει άλλον να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Θέλω το δημόσιο να συντηρεί γιατρούς, δασκάλους, υποδομές, την ενέργεια, το νερό και τα λιμάνια, γιατί ο ιδιώτης δεν έχει συνείδηση και μόνη του έγνοια είναι το χρήμα, όχι ο άνθρωπος. Έχω δεί εταιρείες και ξέρω από μέσα ότι είναι αμείλικτοι, σκληροί σαν πέτρες και τον άνθρωπο τον έχουν χεσμένο στο όνομα μίας παραγωγικότητας καταστροφικής. Σου λένε, τί να κάνουμε έτσι είναι οι αριθμοί, ας πρόσεχες, πέρνα έξω και ψόφα γιατί η εταιρεία πρέπει να ζήσει. Και αυτό το θεωρούν λογική. Κάποιος τέτοιος μου έλεγε κάποτε ότι μόνο το χρήμα έχει σημασία και ότι αν δεν έχεις χρήματα πρέπει να καταφύγεις ακόμα και στο έγκλημα για να το αποκτήσεις, αλλά χλαπακιαζε τα σουβλάκια που στην πλούσια πατρίδα του δεν έχουν. Μου έλεγε μάλιστα για την σπατάλη ρίγανης, ότι εφόσον υπάρχει ρίγανη στο ψάρι, γιατί να βάλεις κι άλλη στη σαλάτα, ο αριθμοκάπηλος.
Για αυτό, θέλω οι εταιρείες να βγάζουν κέρδος, ώστε να μοιράζονται τα αγαθά σε όλο τον κόσμο και να έχουν φάρμακα στη σρι λάνκα ή την βόρνεο, αλλά από την άλλη όχι για το κέρδος να εξαθλιώνονται πλήθη.
Δεν διανύσαμε μεσαίωνες και αναγεννήσεις για να καταλήξουμε να πεθαίνουμε για χάρη των αριθμών στα πεζοδρόμια, όπως κυνικά θέλουν οι ειδήμονες που που πίνουν καλά κρασιά και ξέρουν από τέχνη.
Πίσω στα δικά μας, δεν θεωρώ ότι η απάντηση στην διαφθορά είναι η ιδιωτικοποίηση, αλλά ο στενός έλεγχος, η αξιοκρατία και ο εκσυγχρονισμός. Η απάντηση στην έλλειψη ανταγωνιστικότητας δεν είναι η εξαθλίωση των εργατικών στρωμάτων, αλλά η λύση των στρεβλώσεων όπως τα κλειστά επαγγέλματα ή η εξάλειψη της γραφειοκρατείας. Δεν πιστεύω ούτε για ένα λεπτό ότι η πώληση πόρων αποτελεί μακροπρόθεσμη προοπτική, αλλά αντιθέτως, θα βγάλει κάποια λεφτάκια τώρα, να βγάλουμε το μήνα ή το χρόνο, αλλά πριν περάσουν δυο τέρμηνα θα πρέπει να πουλήσουμε κι άλλα ασημικά, όπως όλοι γνωρίζουμε, με το βρετανικό δίκαιο που υπέγραψε ο σαμαράς που αντί να βρίσκεται στην αγχόνη ο προδότης είναι στο σπιτάκι του και απαιτεί εμείς αν δουλεύουμε για 300 ευρά, όσα δηλαδή κάνει το μαντήλι στο πέτο του, το βδέλυγμα.
Αν, με λίγα λόγια, το κράτος και το δημόσιο κάνουν σωστά τη δουλειά τους, τότε και μόνο τότε, σε συνθήκες ασφάλειας, θα μπορέσει να ανθίσει ο ιδιωτικός τομέας. Πρέπει να υπάρχει δημόσιο και πρέπει να είναι λειτουργικό, οπωσδήποτε, γιατί χωρίς δημόσιο θα έχουμε ασυδοσία.
Και θέλω, Νίκο, να σου θέσω το εξής ερώτημα, αφού είσαι τόσο υπερ του ιδιωτικού τομέως και τόσο λάβρος κατά του δημοσίου: ποιά επιχείρηση, μικρή ή μεγάλη, εγχώρια ή ξένη, τοπική ή υπερεθνική δεν χρειάζεται δάνεια ή συμβάσεις με κράτη; Αν οι κρατικές τράπεζες έπαυαν τώρα τις επιδοτήσεις και τα δάνεια, ποιός θα έμενε όρθιος, παγκοσμίως; Αν τηρούνταν οι νόμοι, πόσοι ιδιώτες θα την έβγαζαν καθαρή; Αν, ας πούμε, έπαιρναν επίδομα πολύτεκνου στις φιλιππίνες, πόσο ανταγωνιστική θα ήταν η άπλ;
Α, γειά σου.
ΑΠάντα αυτό, και μετά έλα να μου πείς για την καπατσοσύνη του ιδιωτικού τομέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου