"Γάτα" η γάτα

Γύρω στα Χριστούγεννα υιοθετήσαμε μία άσπρη γατούλα, τη Σάσα.

Η Σάσα είναι χαδιάρα και παιχνιδιάρα, όπως οι περισσότερες γάτες, αλλά έδειξε και κάποια άλλα, όχι και τόσο συνηθισμένα χαρακτηριστικά. Είναι σιχασιάρα. Αποφεύγει την ακαταστασία και αν κατά τύχη πατήσει σκόνη, χώμα, λάσπη ή σκουπίδι τινάζει το πόδι της και γλύφεται αμέσως. Δεν κοιμάται όπου-κι-όπου αλλά επιλέγει για την ξεκούρασή της επιφάνειες όσο το δυνατόν πιο λείες και καθαρές.

Όταν είναι στον κήπο πάει και βρίσκει πεσμένα κουτιά ή πάνω σε κάποιο πλακάκι που να μην έχει τίποτα, μα τίποτα επάνω του, ενώ για αυτόν ακριβώς τον λόγο επιδιώκει πάσει θυσία να μπεί στο σπίτι παρά τις απαγορεύσεις του πατρός μου. Έχει μάθει, μάλιστα, πως να ανοίγει πόρτες και σύρτες ενώ έφτασε και στο σημείο να σκαρφαλώνει από το κλήμα μέχρι τη μέση του πρώτου ορόφου και από εκεί να πηδάει στο παράθυρο του μπάνιου (ένα άλμα περίπου δύο ή τριών μέτρων)  και να νιαουρίζει όταν κάποιος πλένεται ή ανακουφίζεται μέχρι να υποκύψει ο λουόμενος ή ανακουφιζόμενος και να της επιτρέψει να μπεί.

Καταλαβαίνει, όπως όλες οι γάτες, τι λένε οι άνθρωποι και με αυτό τον τρόπο εμφανίζεται όταν τη συμφέρει και εξαφανίζεται όταν η κατάσταση της είναι ασύμφορη ή αδιάφορη.

Αυτό που μας άφησε όλους άφωνους είναι η πρώτη της γέννα, εδώ και μερικές εβδομάδες.
Πρώτον ενώ συνήθως οι πρώτες γέννες είναι μικρές και λόγω απειρίας της γατομάνας συχνά τα γατάκια ψοφάνε ή τα τρώνε οι γάτοι, η Σάσα με την πρώτη έκανε πέντε παχουλά πλασματάκια που έζησαν όλα τους.
Δεύτερον, ενώ συνήθως η γέννα είναι μία διαδικασία με πολλή ακαταστασία και διάφορα υγρά, η Σάσα γέννησε μα το κουτί της ήταν λες και τα γατιά δεν τα έβγαλε από μέσα της αλλά της τα'φερε ο ταχυδρόμος: ούτε αίμα, ούτε άλλο υγρό, ούτε οσμή καμμία, ούτε καν μούσκεψε το χαρτόνι! Και τα έχει τόσο καθαρά που είναι αφράτα λες και τα έχεις μόλις πλύνει και όταν τα πιάνεις στο χέρι δεν μυρίζεις απολύτως τίποτα, μα τίποτα! Αυτό δεν το έχω ξαναδεί ποτέ σε γάτα, και είχα αρκετές, σαν παιδί. Όλα πεντακάθαρα.

Τέλος, ο τρόπος που διάλεξε την "φωλιά" της ήταν επίσης καταπληκτικός. Αρχικά είχε διαλέξει ένα χαρτόκουτο στην πυλωτή, αλλά όπως συνηθίζεται, αργότερα τα μετακίνησε για μεγαλύτερη ασφάλεια. Όταν το έκανε αυτό, δεν τα βρίσκαμε πουθενά. Ψάξαμε όλη την πυλωτή και τον κήπο τριγύρω, ακόμα και μέσα στο σπίτι, έξω από τον κήπο, στον κήπο του γείτονα, ακόμα και δύο κήπους παραπέρα, που είχε πάει μία φορά όταν είχε τρομάξει από κάτι παιδιά που την κυνήγησαν. Τίποτα, άκαρπες οι έρευνες, άφαντα τα γατιά. Είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι τα είχε σκοτώσει κάποιος γάτος, μιας και είχαν περάσει μερικές ημέρες που δεν τα είχαμε δεί.

Μέχρι που την είδαμε να βγαίνει από το αυτοκίνητο του πατρός μου.

Πεντεκάθαρα!

Η ρουφιάνα τα είχε κρύψει στο πίσω πάτωμα και τα τάιζε τόσο καλά που ούτε μία φορά δεν ακούστηκε ούτε νιαούρισμα, ούτε κιχ. Τόσο καλοζωισμένα τα είχε που όποτε ο πατήρ έπαιρνε το αυτοκίνητο για να πάει για ψάρεμα ή για ψώνια, ούτε τα ίδια τα γατιά ανησυχούσαν ούτε η γάτα  ανησυχούσε και , κυρίως, ο πατήρ μου δεν πήρε χαμπάρι ότι πηγαινοέφερνε γατιά σε κάθε δρομολόγιο.

Όταν τελικά ανακαλύψαμε την κρυψώνα, απηύδησε με την εμμονή μας να της χαλάμε την ασφάλεια των γατιών της και για τιμωρία τα μετέφερε με μεγάλη πονηριά εντός του σπιτιού: αθόρυβα τα έφερε μέχρι έξω από την πόρτα. Μετά άρχισε να νιαουρίζε, δήθεν για φαγητό. Με το που ανοίξαμε την πόρτα, ήταν έτοιμη με το ένα γατί στο στόμα και σαν αστραπή τρύπωσε μέσα.

Τελικά, μετά από πολύωρες διαβουλεύσεις και αντικατασκοπείες γατιών, καταλήξαμε σε συμβιβασμό: ούτε έξω, ούτε μέσα, αλλά στο μπαλκόνι.

Και τώρα ψάχνουμε για ανάδοχες οικογένειες για τις χνουδωτές ψυχούλες.