Καταπιεστήριο "Τα τρία αδέρφια"

Είναι πολύ δύσκολο να συλλάβει ο πρωτόγονος νούς μία απλή αλήθεια, ότι στην προσπάθειά του να ελέγξει τον άλλον, καταντά να περιορίζει τον ίδιο του τον εαυτό.
Και είμαστε όλοι μας πρωτόγονοι, γιατί μόλις μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια του χόμο σάπιενσ σάπιενσ στη γη δεν ήταν αρκετές για να γίνει η μετάλλαξη, η μετάβαση στο επόμενο ψυχολογικό είδος.

Δες, ας πούμε, τον έλεγχο της γυναικείας γονιμότητας. Υπάρχει εύλογος λόγος που γίνεται, η αποφυγή της αιμομιξίας, αλλά τα κίνητρα δεν η΄ταν πάντα τόσο ευγενή. Όπως και να έχει, ο παντοδύναμος αρσενικός με το περίτρανο ματζαφλάρι του, έθεσε περιορισμούς, κλείδωσε τις γυναίκες στα μπουντρούμια και μετά δεν είχε που και πως να γαμήσει. Κατέφυγε στο έγκλημα. Ανακάλυψε τον βιασμό.

Δες τα αφεντικά που περιορίζουν τα δικαιώματα των εργατών, αλλά χωρίς να κατανοούν ότι αυτό που περιορίζουν είναι τα κέρδη τους. Πρέπει να έχεις κάνει ταυτόχρονα δαλάη λάμα και οικονομολόγος για να το εισπράξεις αυτό από το σύμπαν, αλλά έτσι είναι. Και τελικά πληρώνουν διπλά και τρίδιπλα κάτι που με μερικά εργατικά δικαιώματα θα είχαν ξαποστείλει εδώ και καιρό. Και μάλιστα χωρίς να χάσουν τίποτα από τις οικονομικές ηγεμονίες τους....
Τι να κάνεις, ένστικτα είναι αυτά....

Θαρρεί ο πολύπειρος και πολύτσεπος ότι είναι καλύτερος από την κίσσα που μαζεύει γυαλιστερά μπιχλιμπίδια για να γαμήσει, μην και χαθεί το είδος, του αχόρταγου ανθρώπου, χόμο ισατιάμπιλισ. Αμάρτησα για τα γαμημένα τα γονίδια μου, κατάλαβες;

Ο δεσμοφύλακας διαβιεί κι αυτός στη φυλακή.
Κατάλαβες;

Το Σημαντικότερο Προσόν

Το σημαντικότερο προσόν στη ζωή ενός ανθρώπου είναι η ικανότητα λήψης αποφάσεων, διότι οι αποφάσεις είναι αυτές που ορίζουν την πορεία μας, σε καθημερινή βάση.

Τις λαμβάνουμε όμως αγνοώντας δύο πολύ σημαντικά πράγματα.
Πρώτον, νομίζουμε ότι λογική είναι μόνο η συνειδητή μας σκέψη, ενώ στην πραγματικότητα λογική είναι επίσης και το ένστικτο καθώς και το συναίσθημα. Το ένστικτο είναι η λογική του υποσυνείδητου, εκείνου του κομματιού μας που βλέπει αυτά που η συνειδητή μας σκέψη ούτε καν

αντιλαμβάνεται. Ένα ύφος, ας πούμε, μία μυρουδιά, μία απειροελάχιστη αλλαγή στη θερμοκρασία, όλα αυτά παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο, τόσο στην υγεία μας όσο και στην επικοινωνία μας με τους άλλους. Έτσι, βρίσκουμε τον εαυτό μας να ακούει κάποιον που ναι μεν τα λέει σωστά, κάτι όμως μας φαίνεται στραβό, χωρίς να μπορούμε να το διευκρινίσουμε. Είναι το ένστικτό μας που μας λέει "Έχε το νού σου!"

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ακούν το ένστικτο αυτό και καταλήγουν με διαλυμένους γάμους, καταστροφικές συνεργασίες και προβληματικές σχέσεις. Δεν φταίει ο άλλος που έγινε έτσι. Φταίς εσύ που δεν άκουσες τον εαυτό σου, και που αντί να κάνεις αυτό που το κορμί σου σου λέει, αντικατέστησες το ένα μέρος του εγκεφάλου με το άλλο.

Δεύτερον, η λήψη αποφάσεων δεν είναι κάτι που αποκτάς ξαφνικά ούτε είναι δυνατόν να διδαχθεί κανείς, αλλά ευτυχώς για εμάς είναι έμφυτο χαρακτηριστικό που εξασκείται από τη μέρα που γεννιόμαστε, κυριολεκτικά. Η πρώτη μας απόφαση είναι "να κλάψω ή όχι;" και ευτυχώς οι περισσότεροι χωρίς καμμία πρότερη γνώση αποφασίζουμε υπέρ. Και μετά από αυτό η ζωή μας δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μία αλυσίδα αποφάσεων, η μία επιλογή δεμένη με την προηγούμενη, τις περισσότερες φορές ασυνείδητα. Λες, ας πούμε, εγώ θα γίνω γιατρός. Κι όμως δεν θα γίνεις, γιατί η αλληλουχία αποφάσεων που σε οδήγησε ως εδώ είναι ο ίδιος σου ο εαυτός που επέλεξε να λύσει μία μηχανή για να ανεβάσει την επιτάχυνση αντί να κάτσει να διαβάσει όσα βιβλία χρειάζονται για να γίνεις γιατρός. Δεν είναι κακό να είσαι μηχανικός ή να λύνεις μηχανές, απλά είναι πιο ευχάριστο να έχουμε συνείδηση του εαυτού μας, αντί να τον ταλαιπωρούμε με αντικρουόμενα μηνύματα, να θέλω να γίνω γιατρός αλλά η φύση μου να με οδηγεί στις μηχανές.

"Ονειρεύομαι να παίξω μπάσκετ"

Έτσι, σαν γονείς έχουμε ένα πολύ σημαντικό πράγμα να κάνουμε, να διδάξουμε στα παιδιά μας το πως να παίρνουν τις αποφάσεις. Οι περισσότεροι, υπό την πίεση της κοινωνικής αποδοχής, ή ίσως από απέχθεια για τα λάθη (γιατί ως γνωστόν οι τέλειοι άνθρωποι δεν κάνουν λάθη) καταπιέζουν το ένστικτο και το συναίσθημα των παιδιών γιατί "έτσι πρέπει". Λέει για παράδειγμα το παιδί "δεν κρυώνω" αλλά το αναγκάζουμε να φορέσει τη ρημάδα τη ζακέτα γιατί εμείς κρυώνουμε ή γιατί έτσι δείχνει πιο καλό το συνολάκι.

Αυτό, εκτός που θα κάνει το παιδί να ιδρώσει κι έτσι να κρυολογήσει ευκολότερα, του διδάσκει ένα πολύτιμο μάθημα "δεν θα παίρνεις αποφάσεις, θα κάνεις το αντίθετο από αυτό που σου λέει το ένστικτό σου", κάτι που θα συνεχίσει σε όλη του τη ζωή. Θα παραβιάζει τον εαυτό του γιατί πάντα
κάποιος άλλος θα έχει δίκιο.

Φυσικά, το ένστικτο και το συναίσθημα χωρίς τη λογική είναι μερική μόνο χρήση της ανθρώπινης διάνοιας, άρα λειψή. Φυσικά και αν χιονίζει έξω δεν θα αφήσουμε το παιδί μας να πάθει πνευμονία. Από την άλλη, το παιδί αν βγεί στο χιόνι και κρυώσει, τότε από μόνο του θα ζητήσει κάτι ζεστό να φορέσει.

Και να ξέρετε γονείς το εξής.
Αν το παιδί σας βγεί στο χιόνι αλλά δεν φορέσει τη ζακέτα, δεν είναι επειδή δεν έχει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ή ότι είναι χαζό, αλλά επειδή δεν έχει μάθει να παίρνει αποφάσεις είτε περιμένει να του το πείτε εσείς είτε που από τις πολλές διαταγές έχει γίνει αντιδραστικό και προτιμά να μπλαβιάσει παρά να συμφωνήσει μαζί σας.

 Αφήστε το να αποφασίζει, κι ας κάνει και λάθος μερικές φορές. Ειδάλλως αντί για να αποφασίζει για τον εαυτό του αργότερα, απλά θα ανταλλάζει ψυχολογικά αφεντικά, πάντα θα είναι έρμαιο των άλλων.

Αφού το έκανα αυτό, μπορώ να κάνω τα πάντα!

Για κάποιο λόγο, πήρα να παχαίνω.
Χωρίς να αλλάξει τίποτα στη διατροφή μου, το σώμα μου αποφάσισε να είναι 65 κιλά, έτσι. Γιατί έτσι του κάπνισε.

Σίγουρα κάτι το ορμονικό θα είναι, αλλά όχι και να γίνουμε βυτία!
Τώρα η ζωή μου, ως δασκάλα, δεν είναι και πολύ δραστήρια, οπότε από άποψη σωματικής άσκησης

δε βλέπω φως. Θα μου πείς πήγαινε γυμναστήριο. Πότε όμως, που ο ελεύθερος χρόνος μου είναι αποκλειστικά μετά τις 11;

Έτσι λοιπόν, παράλληλα με κάποιες ασκήσεις που μου έδωσε ένας φίλος που ειδικεύεται σε αυτά για να κάνω στο σπίτι, αποφάσισα να κόψω ό,τι δεν κόβεται: καφές, ζάχαρη, ψωμί και κατεργασμένα τρόφιμα, όπως αλλαντικά, μπισκότα, μαγιονέζα, παραγγελίες, κοκ.

Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση είναι το πόσο δε μου έλλειψαν όλα αυτά. Απλά μία μέρα ξύπνησα και δεν μου ήρθε να καταναλώσω οτιδήποτε από αυτά. Να φανταστείς ότι τρώνε οι υπόλοιποι μεζεδάκια και λιχουδιές, αλλά εγώ δεν συγκινούμαι! Και να φανταστείς ότι κάποτε θα τσιμπούσα και από τα πιάτα των άλλων "έτσι για τη γεύση"! Περνάω έξω από σουβλατζίδικο και δε με πιάνει η γνωστή λιγούρα! Απίστευτο!

Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση παρατηρώντας τον εαυτό μου, είναι ότι μέσα σε μια-δυό μέρες ένιωσα να ξύπνησα από λήθαργο. Ο καφές, παρόλο που δεν παχαίνει παρά μόνο αν βάλεις ζάχαρη αλλά τον έκοψα στα πλαίσια της γενικότερης αποτοξίνωσης, είναι τελικά ψυχοτρόπος ουσία και θολώνει την κρίση του ανθρώπου. Φυσικά, μπορεί να μην ευθύνεται μόνον ο καφές αλλά και η ζάχαρη ή το γεγονός ότι αύξησα τα φρούτα και τα λαχανικά, αλλά αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι τελικά υπάρχει ευτυχία χωρίς τον καφέ.

Τέλος, εκείνο στο οποίο δεν περίμενα να δυσκολευτώ είναι να βρώ τρόφιμα που να μην περιέχουν ζάχαρη. Από το ψωμί στον φούρναρη μέχρι τα δημητριακά, τη σάλτσα και τον ντάκο που επιτρέπω στον εαυτό μου που και πού, όλα, όλα μα όλα, έχουν ζάχαρη. Οι μάρκες που δεν χρησιμοποιούν ζάχαρη ή σιρόπι ή "μέλι" ή όλα αυτά μαζί, μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Για αυτό κι εγώ τα έκοψα και τελείωσε η υπόθεση!

Πάντως, είναι ένας μήνας τώρα και είμαι δραστήρια όπως πριν, δύο κιλά ελαφρύτερη αλλά πολύ πιο ευδιάθετη και πολύ πιο "ξύπνια" στην καθημερινότητά μου. Κυριολεκτικά σα να ξύπνησα από λήθαργο.

Ποιός να το'λεγε!

Πόσο λαμόγιο είσαι;

Εννέα λόγοι να ψηφίσετε Χρυσή Αυγή.

Γιατί ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος πουλάνε Ελληνική γή.

Γιατί ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος πουλάνε τους ίδιους τους Έλληνες.

Γιατί ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος έπνιξαν ό,τι καλό υπήρξε.

Γιατί ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος με οργανωμένο σχέδιο, βήμα-βήμα καταδίκασαν τους Έλληνες στη σκλαβιά.
Γιατί ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος θέλουν να ψηφίσουμε μόνο ότι αυτοί εγκρίνουν.
Γιατί ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος έχουν κανονίσει να μοιραστεί η αντιμνημονιακή ψήφος σε πολλές μεριές.

Γιατί ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος έσωσαν τους δικούς τους και τον εαυτούλη τους.

Γιατί ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος σκότωσαν το αντιρατσιστικό, σκότωσαν το φορολογικό αλλά έφτιαξαν τον άδωνι και την κόρη του καλογιάννη και τον γιο του βαρβιτσιώτη.

Γιατί χαίρομαι να τους βλέπω να ωρύονται για το πόσο κακή είναι η Χρυσή Αυγή, έντρομοι για την ανατροπή που τους περιμένει.

Diaforetikotita, please.

Όλοι έχουν δικαίωμα να υπάρχουν.
Φυσικά.
Αλλά όλοι είναι προς κρίση.
Δεν είναι μόνο οι διαφορετικοί που κρίνονται, αλλά όλοι.
Όλοι.
Το ακούς;
Βλέπεις έναν άνθρωπο που δεν διαφέρει από τους άλλους, εξωτερικά, και νομίζεις ότι επειδή μοιάζει με τους υπόλοιπους δεν κρίνεται, κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή της ύπαρξής του.
Έτσι νομίζεις, ο φτωχός.
Νομίζεις ότι αν σε βαφτίσουν κανονικό τότε κανείς δεν θα σε κρίνει.
Τσούπ!
Σορπράηζ!
Αυτοί είναι που κρίνονται πιο πολύ και πιο συχνά, γιατί από αυτούς έχεις περισσότερες προσδοκίες.
Από έναν ομοφυλόφιλο η μόνη προσδοκία που έχεις είναι να κάνει σεξ με ομόφυλους.
Από έναν οικογενειάρχη, έναν επιχειρηματία, μία μάνα ή έναν πατέρα, έχεις όμως προσδοκίες.

Για αυτό και όλοι έχουν παράπονα από τους γονείς τους ή από τους πνευματικούς ανθρώπους ή τους πολιτικούς, κοκ, ενώ κανείς δεν έχει παράπονα από τους γκέη: ένα πράγμα που έχουν να κάνουν, το κάνουν.

Οπότε πριν μπείτε στην κανονικότητα, σκεφτείτε το!

Επίσης:
Για να είσαι κανονικός πρέπει η ομάδα στην οποία ανήκεις να είναι η πολυπληθέστερη.
Είναι;
Αν όχι τότε δεν είσαι κανονικός.
Συμπερασματικά, για να θεωρηθεί κανονικός ένας κουτσός, τυφλός, ανάπηρος, καρδιακός, σχιζοφρενής, αναρχικός, χρυσαυγίτης, ομοφυλόφιλος θα πρέπει να γίνουν περισσότεροι.
Είναι βιώσιμη μία τέτοια κοινωνία; Εκτός από το προφανές ζήτημα της αναπαραγωγής, είναι αυτή η ηθική μας, να περιστρέφεται ο άξονας μίας ολόκληρης κοινωνίας γύρω από μία μόνο διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης, την ασθένεια, την αναπηρία ή το σεξ, αντίστοιχα;
Και πάρε το αλλιώς τώρα.
Διαφορετικοί είναι πολλοί.
Γιατί δεν είδαμε κανέναν κουτσό, τυφλό, κοκ στο διαγωνισμό τραγουδιού;
Γιατί από όλους τους τρόπους που μπορεί κάποιος να είναι διαφορετικός δεν προωθείται κανείς άλλος εκτός από αυτούς, τους ομο;
Γιατί όχι ένας πακιστανός, ας πούμε;
Γιατί ο πακιστανός να πνίγεται και αυτός που κάνει σεξ να προωθείται;
Δεν είναι ο πακιστανός διαφορετικός;
Γιατί θέλουν να μας πουν ότι όλοι είναι έτσι, ομοφυλόφιλοι.
Δεν είναι. Είναι μικρή μειοψηφεία. Απλά, επειδή είναι απόβλητοι δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν παρά να ασχολούνται με τις τέχνες (τυγχάνουν και ευαίσθητοι τύποι, βλέπεις) οπότε έχουν μονοπωλήσει κάθε επιβεβλημένη τέχνη στο σημείο αν δεν κοιμηθείς με τέτοιον να μην έχεις ελπίδα να αναγνωριστείς στον αιώνα τον άπαντα.
Κι έτσι, ενώ υπάρχουν φωνές και ταλέντα, αυτοί χάνονται στην ανωνυμία ενώ εμείς βλέπουμε μόνο τους γκόμενους των "διαφορετικών" να προωθούν τον εαυτό τους και αλλήλους.

Είναι ένας καλλιτέχνης φυσιολογικός;
Όχι.

Αν ήταν δεν θα είχατε φαΐ να φάτε, ούτε εσείς ούτε οι "διαφορετικοί" σας φίλοι.
Γιατί η κανονικότητα έχει πολλή και σκληρή δουλειά.

Και όσο ο μοναδικός σας αυτοπροσδιορισμός θα είναι σεξουαλικός, δεν θα θεωρείστε κανονικοί.

Άρα, τη "διαφορετικότητά" σας να την πουλήσετε εκεί που περνάει, γιατί για εμένα διαφορετικός δεν είναι ο ομοφυλόφιλος ούτε αυτός που παριστάνει τον θιγμένο, αλλά αυτός που υπερβαίνει τον εαυτό του. Και τέτοιοι, είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, ανεξάρτητα αν είναι ομοφυλόφιλοι ή όχι.

Περί Ανέμων - Η ανήσυχη.

Μπήκα σε τμήμα συναδέλφου που νοσούσε.
Μου είχε δώσει την ύλη και οδηγίες, οπότε είχα το θράσος να νομίζω ότι ήμουν προετοιμασμένη.
Το πρώτο που είχα να κάνω ήταν να δώσω μία άσκηση για να εξετάσω το λεξιλόγιο, αν θυμάμαι καλά, αν και δεν είναι αυτό που έχει σημασία.

Μοίρασα τις φωτοτυπίες, έδωσα οδηγίες και τα μαθητάκια, ηλικίας τρίτη με τετάρτη δημοτικού, έσκυψαν όλα τα κεφαλάκια τους και συγκεντρώθηκαν στην άσκηση.

Δεν πέρασαν δυο λεπτά, όταν ένα κοριτσάκι, με τα φιογκάκια του και τα μαλλάκια του και τη φωνίτσα του, σα νεραϊδίτσα όπως τείνουν να είναι τα μικρά κοριτσάκια, σήκωσε το κεφαλάκι της και με σοβαρότατο ύφος με κοιτούσε, με ύφος βαθύτατο.

Πολλές φορές, το κάνουν αυτό οι μαθητές, να κοιτούν κάπου με βαθύ προβληματισμένο ύφος όταν δυσκολεύονται και θέλουν να σκεφτούν, σα να κοιτούν στο υπερπέραν. Έχω συνηθίσει να με κοιτούν έτσι. Πολλές φορές μάλιστα βρήκα ότι αν τους κάνω ένα θετικό νεύμα σιωπηλά, αυτό τα βοηθάει να θυμηθούν αυτό που αναζητούν. Έτσι και έκανα και τώρα.

Μόνο που αυτή τη φορά το κοριτσάκι νόμισε ότι της έδωσα την άδεια να μιλήσει.
Και είπε:
"Η μαμά μου έχει δύο γκόμενους." και έμεινε έτσι, με σηκωμένο το κεφαλάκι, κοιτώντας με για μερικά δευτερόλεπτα με αυτό το βαθύ, μακρινό βλέμμα.

Καταράστηκα από μέσα μου τους ηλίθιους που ταλαιπωρούν ηλιθιωδώς τα παιδάκια χωρίς να δίνουν δεκάρα για το τί πόνο προξενούν. Ηλίθιοι! Ηλίθιοι!

Την κοίταξα και καταλάβαινα την ανησυχία της. Εντάξει, της είπα, με ακόμα ένα νεύμα. Εκείνη ξανα-έσκυψε στο γραπτό της χωρίς να ξαναπεί για το θέμα τίποτα.

Το υπόλοιπο τμήμα, καμμιά εικοσαριά παιδάκια τρίτης και τετάρτης δημοτικού, δεν είχαν αντιδράσει, σα να μην άκουσαν τίποτα.

Το πόσο με τσάκισε εκείνο το κοριτσάκι εκείνη την ημέρα, είναι κάτι που με σημάδεψε.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        

Εκλεγμένοι CEO

Ο βασικός λόγος που τόσοι πολλοί από εμάς είναι ακόμα και μέχρι την τελευταία στιγμή αναποφάσιστοι ή έχουμε ήδη αποφασίσει να ψηφίσουμε οτιδήποτε εκτός από σταθερότητα του λαμόγιου, δεν είναι τόσο οι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι για τους οποίους τόσα αστεία ακούμε κάθε μέρα αλλά περισσότερο το ποιόν των υποψήφιων δήμαρχων .

Και πράγματι, ως το πρώτο σκαλοπάτι στην πολιτική σκάλα,  η δημαρχεία αποτελεί και την πρώτη βάπτιση του πυρός στην διαπλοκή και διαφθορά, στη συναλλαγή και στην αδιαφάνεια.

Οπότε, από όσους έχω γνωρίσει και συζητήσει περί εκλογών, όλοι ανεξαιρέτως δηλώνουν απογοητευμένοι από τους υποψήφιους δήμαρχους και δημοτικούς σύμβουλους, διευκρινίζοντας ότι υπάρχουν μεμονωμένα άτομα που ευχαρίστως θα ψήφιζαν σε κάθε συνδυασμό, αλλά κανένας

ολοκληρωμένος συνδυασμός.

Συμπέρασμα, μόνο οι οικογένειες  και όσοι έχουν συμφέρον από την εκλογή του κάθε υποψήφιου θα τον ψηφίσουν συν καναδυό άσχετοι/παραπληροφορημένοι.

Και ερωτώ: γιατί να υπάρχει δήμαρχος;

Εφόσον οι δήμοι πλέον αντιμετωπίζονται σαν επιχειρήσεις με έσοδα, έξοδα, χρέη και διαχείριση υποχρεώσεων, τότε δεν θα ήταν εύλογο, και μάλιστα δεδομένης της συλλογικής ευθύνης που αναλαμβάνουν, να αποκτήσουν και τη δομή μίας επιχείρησης; Οι πιο οικονομικά επιτυχημένες επιχειρήσεις είναι αυτές όπου οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται από ένα πρόσωπο αλλά από ένα συμβούλιο, σωστά;

Είναι, άλλωστε, ένα μοντέλο που σφυρηλατήθηκε μέσα στην πυρά της πραγματικής οικονομίας, μέσα στις ζούγκλες του ανταγωνισμού και της επιβίωσης, σε αντίθεση με το δημόσιο που στήθηκε για να λειτουργεί μόνο υπό ιδανικές συνθήκες, δηλαδή αν όλοι είναι έντιμοι και ικανοί.

Άρα, εφόσον υπάρχουν οι δημοτικοί σύμβουλοι που στην ουσία απαρτίζουν μία μικρή βουλή, τότε ο δήμαρχος είναι αχρείαστος, διακοσμητικός θα έλεγα και το γεγονός ότι πρέπει η δική του υπογραφή να επικυρώσει το οτιδήποτε, μόνο ευκαιρία για συναλλαγή αποτελεί. Αν μη τι άλλο, με ένα τόσο πολυάριθμο δημοτικό συμβούλιο να αποφασίζει, γίνεται δαπανηρότερη δωροδοκία.

Οι εκλογές εξασφαλίζουν την εναλλαγή συμβούλων που σημαίνει ότι ακόμα και αν όλα πάνε στραβά, τουλάχιστον θα εναλλάσσονται τα λαμόγια, να φάει και κανένας άλλος, όχι μόνο οι ίδιοι και οι ίδοι να τσεπώνουν επιδοτήσεις και υπερτιμολογήσεις στα υλικά. Αν τρώνε περισσότεροι, κάνει περισσότερες γύρες το χρήμα.

Περί Ανέμων - Ο Πολύς

Είναι ένας πιτσιρικάς (μαντράχαλος, εννοώ) που στην ουσία δεν είναι ούτε μαντράχαλος ούτε πιτσιρίκι αλλά ένα κανονικό παιδί 15 χρονών, με το φυσιολογικό αντάρτικο ένστικτο της ηλικίας. Επίσης, τυγχάνει να είναι ο πιο έξυπνος μαθητής και για αυτό ο αγαπημένος μου στο τμήμα. Οι έξυπνοι μαθητές είναι οι πιο δύσκολοι, γιατί πρέπει να διανύσεις μεγαλύτερη απόσταση (μεταφορικά) για να τους φτάσεις και αν σε απορρίψουν για οποιονδήποτε λόγο τότε τους χάνεις δια παντός.

Κάποια στιγμή, έκανε φασαρία. Μία φορά, δε λέω τίποτα. Δύο φορές, δε λέω τίποτα. Αλλά δεν του αρκεί, πρέπει να με φέρει στα άκρα, να με βγάλει εκτός ελέγχου, όπως κάνουν συνήθως οι έφηβοι. Τρίτη φορά, πάλι δε λέω τίποτα.

Ευθύς αμέσως ακολούθησε η τέταρτη φορά, οπότε έπρεπε να δείξω κάποια αντίδραση αλλά χωρίς να δώσω αφορμή για συζητήσεις ούτε να τον θίξω ούτε να μας μείνει υλικό για αντιπαράθεση στα επόμενα μαθήματα.

"Ιάσωνα, έχεις παρατηρήσει ότι τόση ώρα δε σε μαλώνω. (ο Ιάσωνας χαμογελάει ειρωνικά, εγώ συνεχίζω σα να μην το καταλαβαίνω) Αυτό συμβαίνει για τρείς λόγους. Πρώτον, πιστεύω πως ότι και να σου πω δεν θα σταματήσεις (το χαμόγελο του Ιάσωνα πλαταίνει) δεύτερον, πιστεύω ότι ο λόγος που το κάνεις αυτό είναι κομμάτι του χαρακτήρα σου, δηλαδή ότι και να σου πω θα εξακολουθήσεις να είσαι το ίδιο άτομο και να κάνεις τα ίδια πράγματα (ο Ιάσωνας αρχίζει να βαριέται και να το δείχνει) και τρίτον δε σου λέω τίποτα γιατί δεν το παίρνω προσωπικά, θέλω να πω ότι είμαι σίγουρη πως αυτό δεν το κάνεις μόνο σε εμένα στο δικό μου μάθημα αλλά κάνεις ακριβώς το ίδιο σε όλους τους δάσκαλους και σε όλα τα μαθήματα, για αυτό και δεν σκέφτομαι "γιατί να μου το πεί εμένα αυτό", κατάλαβες; για αυτό δεν το παίρνω προσωπικά"
Τον κοιτώ κατάματα.

Προσθέτω με νόημα "Ή μήπως θα έπρεπε;"

Και χωρίς ίχνος δισταγμού αυτός μου απαντά
"Εγώ στη θέση σας κυρία θα ήμουν ευγνώμων!"

Εκεί αναγκάστηκα να παραδεχτώ την ήττα μου. Με ξεπέρασε. Γέλασα, γέλασε και αυτός και τελείωσε το συμβάν με τον Ιάσωνα νικητή αυτού του γύρου.

Σε κάποιο από τα επόμενα μαθήματα, ο Ιάσωνας έκανε πάλι το ίδιο: φασαρία, μία φορά, δύο φορές, τρείς φορές. Πάλι δεν είπα τίποτα στην αρχή, γιατί είχε έναν τρόπο στον οποίο δεν ήθελα να αντιδράσω. Με κοιτάει, προφανώς για να βεβαιωθεί ότι δεν τον βλέπω, και  αστειεύεται με τον διπλανό του, αλλά εγώ το εκλαμβάνω σαν πρόκληση, δηλαδή σα να μου λέει "κοίτα, μιλάω". 

Την τέταρτη φορά, γύρισα. Με τον Ιάσωνα κάθε κουβέντα είναι αναμέτρηση.

Τον κοίταξα. Με κοίταξε.

Του λέω:

"Για να σου δώσω προσοχή, θα πρέπει να πείς κάτι πραγματικά έξυπνο"

 Και πάνω που αναρωτιόμουν τι εξυπνάδα θα απαντούσε, για άλλη μία φορά με αιφνιδίασε. Έκανε δύο οκ με τους αντίχειρές του και είπε "Εντάξει, το'χω."

Και δεν ξανα-ενόχλησε για το υπόλοιπο μάθημα.

Απίθανος.

Περί Ανέμων - ο Φευγάτος

Μία μέρα, πριν από πολλά χρόνια, μπήκα στην αίθουσα για να κάνω μάθημα σε ένα ζωηρό τμήμα, γεμάτο διαφορετικά παιδιά, όλα τους μοναδικά και κανένα ίδιο με το άλλο. Με μία ματιά είδα ότι σήμερα έλειπε μόνο ένας και από μέσα μου βλαστήμησα γιατί θα έκανα παράδοση σημαντικής γραμματικής και αυτός που έλειπε ήταν από αυτούς που χρειαζόταν περισσότερες εξηγήσεις από τους άλλους. Λέω, το λοιπόν από μέσα μου πάλι, θα τα βάλω να κάνουν μία άσκηση μήπως το παιδί εμφανιστεί λίγο αργότερα, όπως πολύ συχνά τυχαίνει με τους μαθητές.

Όντως, δίνω την άσκηση, την εξηγώ, δίνω καναδυό παραδείγματα και αυτά έσκυψαν τα κεφαλάκια τους και συγκεντρώθηκαν στην εργασία που τους έβαλα. Επικράτησε σιωπή. Κοίταξα τα ρολόι. Αν δεν είχε έρθει ο απών ώσπου να τελειώσουμε με την άσκηση, θα αναγκαζόμουν να προχωρήσω χωρίς αυτόν. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, χτυπάει η πόρτα και μπαίνει ο Άλεξ. Ζήτησε συγγνώμη για την αργοπορία, τη δέχτηκα, αλλά κάτι πήγαινε πολύ στραβά. Κάτι πάνω του ήταν περίεργο και μου πήρε αρκετά δευτερόλεπτα μέχρι να το καταλάβω.

Ο Άλεξ φορούσε το μπουφάν του με δύο τρόπους ανάποδα: το μέσα έξω και το πάνω κάτω. Για να φανταστείς την εικόνα θα σου πω ότι η κουκούλα ανέμιζε σαν ουρά στον πισινό του. Χρειάστηκε να κρατηθώ με όλη την αυτοκυριαρχία μου να μην γελάσω.

Οι υπόλοιποι, σκυμμένοι πάνω από την εργασία, δεν είχαν δεί το χάλι του Άλεξ πράγμα που δεν ήθελα να συμβεί γιατί έτσι και το έβλεπαν θα γινόταν χαμός και μπαη-μπάη μάθημα μετά. Λες και δεν έτρεχε τίποτα, του είπα να βγάλει το μπουφάν του, το οποίο και έπραξε, ενώ εγώ άφηνα έναν αναστεναγμό ανακούφισης που αποφύγαμε τα γέλια και τις κοροϊδίες αυτή τη φορά. Γύρισα στο παράθυρο κρατώντας τα μούτρα μου, δήθεν με έπιασε βήχας, για να κρύψω ένα γέλιο που δεν έλεγε να καθήσει φρόνιμα,

Ο Άλεξ πήγε στο θρανίο του ενώ εγώ γύρισα στο απουσιολόγιο να σημειώσω ότι ήρθε και σηκώνοντας το κεφάλι παρατηρώ ότι ο Άλεξ δεν έκανε τίποτα, παρά μόνο καθόταν με τα χέρια πάνω στο θρανίο με ουδέτερο βλέμμα.
"Άλεξ, κάνουμε μία άσκηση. Άνοιξε το τετράδιό σου κι εσύ."
"Γιές Μις" μου λέει κι εγώ έκανα μία γύρα στα θρανία να κοιτάξω πως πάνε οι υπόλοιποι.
Τελειώνοντας τη γύρα, ο Άλεξ ήταν ακόμα στην ίδια στάση, με τα χέρια στο θρανία και απλανές βλέμμα να κοιτάει τριγύρω.
Άλεξ" είπα όσο πιο χαμηλόφωνα μπορούσα, "άνοιξε το τετράδιό σου".
Οι άλλοι πήραν χαμπάρι ότι κάτι γίνεται με τον Άλεξ και άρχισαν κοιτάνε λοξά, αν και κρατούσαν ακόμα την ψυχραιμία τους.
Και τότε ο Άλεξ έδωσε την χαριστική βολή στο μάθημα.
"Ωχ, κυρία! Έχασα την τσάντα μου!" και τα πρώτα χάχανα ακούστηκαν από την ομήγυρι.

"Πως την έχασες;"
"Δεν ξέρω, κυρία. Δεν είναι εδώ."
Κρατώντας ήρεμη στάση, τον ρώτησα μήπως την είχε αφήσει στην αίθουσα αναμονής ή στο αυτοκίνητο του μπαμπά του, αλλά το παιδί είπε ότι είχε έρθει μόνο του σήμερα και ότι δεν κάθησε στην αίθουσα αναμονής γιατί ήρθε κατευθείαν στην αίθουσα.
"Για θυμήσου, Άλεξ, μήπως πήγες πουθενά αλλού όπως ερχόσουν;"
Σκέφτηκε για λίγο.
"Όχι, κυρία"
Τα υπόλοιπα παιδιά είχαν από ώρα παρατήσει την εργασία τους και γελούσαν σιγανά.
"Πήγαινε στη γραμματεία να πάρεις τηλέφωνο στο σπίτι σου μήπως την άφησες εκεί, για να σου τη φέρουν οι γονείς σου"
"Όχι, κυρία, την είχα μαζί μου όταν έφυγα."
Σε αυτό το σημείο είχε καταστεί σαφές ότι ο Άλεξ είτε που ψεύδονταν είτε που με δούλευε είτε που όντως είχε ξεχάσει κάτι, πράγμα πολύ πιθανό: ήταν κάτι που ο Άλεξ το έκανε συχνά.
Τα χάχανα αυξάνονταν και έπρεπε να δώσω ένα τέλος, αν ήθελα να κάνω γραμματική σήμερα. Ήμουν έτοιμη να του δώσω μερικά πρόχειρα χαρτιά για να βολευτεί για σήμερα, όταν χτύπησε η πόρτα. Στραφήκαμε όλοι να δούμε ποιός ήταν.
Ήταν η γραμματέας του φροντιστηρίου.

"Είναι κανενός αυτή η τσάντα;"
"Α, ναι! Δικιά μου είναι!"
"Την είχε ξεχάσει στο περίπτερο"
"Α, ναι! Σταμάτησα να πάρω τσίχλες! Χο χο."
"Βρε, Άλεξ! Πήρες τις τσίχλες και άφησες την τσάντα;"
Το υπόλοιπο τμήμα είχε πλέον παραδοθεί σε ασυγκράτητα γέλια και πειράγματα (ευκαιρία έψαχναν) και δεν μπορούσα πλέον να κάνω τίποτα παρά να αποδεχτώ τη μοίρα μου. Τα άφησα να γελάσουν, γέλασα κι εγώ με την ευκαιρία και τελικά το μόνο που μπόρεσα να κάνω εκείνη την ημέρα ήταν να εξετάσω την άσκηση που είχα βάλει στην αρχή και να δώσω δουλειά για το σπίτι.

Όταν χτύπησε το κουδούνι, κοιτώντας τις πλατούλες τους και τα κεφαλάκια τους καθώς έφευγαν άκουσα τον Άλεξ να λέει:
"Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε το μάθημα σήμερα."

Διαφορετικότητα; Ας γελάσω τρις!

Η διαφορετικότητα επιτρέπεται μόνο στο πήδημα και στην κατανάλωση. Πουθενά αλλού.

Οι συστεμικοί νταβαντζήδες που μας θέλουν όλους ίδιους, ξέρουν ότι με το πήδημα και φαΐ είμαστε όλοι οκ, οπότε μας στερούν όλα τα άλλα και μας επιτρέπουν αυτά τα δύο.

Είσαι ελεύθερος να πιστεύεις σε ότι θέλεις;

Όχι βέβαια! Προωθείται η ιδέα ότι ο πολιτισμένος άνθρωπος είναι ο άθεος, γιατί ο άνθρωπος που δεν πιστεύει σε τίποτα είναι μόνο αυτό: μηχανάκι του συστήματος. Σου λένε ιστορίες για τερατουργήματα αποκρύπτοντας τις καλές ιστορίες. Σου λένε ότι οι μουσουλμάνοι είναι έτσι, οι χριστιανοί αλλιώς και ότι μόνο σε μία ουδετερόσουπα θα βρεί η ανθρωπότη την ησυχία της, τη στιγμή που αυτή τη στιγμή που μιλάμε σκοτώνουν αμάχους για την πλάκα τους, για να μην κλείσει το εργοστάσιο όπλων και μείνουν τα τσιράκια χωρίς διακοπές στα φίτζι. Και το χειρότερο; Όχι μόνο σε κάνουν να μην πιστεύεις σε τίποτα, αλλά σε κάνουν και να απεχθάνεσαι όσους ακόμα έχουν την ανθρωπιά να πιστεύουν σε κάτι και να τους επιτίθεσαι, χειρότερα από ότι θα έκανες σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση. Γιατί, παραδέξου το, το να είναι ο άλλος πόρνη το θεωρείς δικαίωμα του, το να πιστεύει όμως στο θεό το θεωρείς εγκληματική βλακεία και το κατακεραυνώνεις με κάθε ευκαιρία.

Είσαι ελεύθερος να είσαι ότι θέλεις;

Σου έχω νέα. Δεν είσαι. Αυτή τη στιγμή στην ελλάδα έχει καταστεί αδύνατον αν είσαι ότι θέλεις. Με διάφορους τρόπους σου έχουν αποκλείσει α) το να είσαι παραγωγικός. Όποιος θέλει να παράγει το οτιδήποτε είναι είτε μη-βιώσιμος είτε παράνομος και αυτό ψάξε το για να είσαι και σίγουρος β)το να είσαι τίμιος, γιατί οι τίμιοι πληρώνουν τα γαμησιάτικα των λαμόγιων και αν δεν συμμετέχεις στις πλεκτάνες τότε σε βάζουν φυλακή ή σου παίρνουν το σπίτι, όπως ξεκάθαρα μας εξηγεί το τελευταίο φεκ σε άπταιστα Ελληνικά γ) οικογενειάρχης δεν μπορείς να είσαι γιατί η οικογένεια είναι πολυτέλεια των πλούσιων. Αν έχεις λεφτά για φακή να ταΐσεις τα παιδιά σου, τότε υποπίπτεις στην κατηγορία "φορολογητέος μέχρις τελευταίας ρανίδος" και αντιμετωπίζεσαι αναλόγως. Ο μόνος τρόπος να είσαι ότι θέλεις είναι να είσαι πόρνη, κλέφτης, λαμόγιο, πούστης (όχι με την σεξουαλική έννοια αλλά με την συμπεριφορική) ψεύτης και δοσάκιας ή όλα αυτά μαζί. Αν είσαι τίμιος άνθρωπος, σε λένε περίεργο και σε βάζουν στην άκρη.

Είσαι ελεύθερος να ψηφίσεις ότι θέλεις;

Χα! Καλό κι αυτό! Ήδη ήταν η πολιτική ένα βρώμικο άθλημα, τώρα όμως το έχουμε κάνει επιστήμη. Ήδη, αν δεν ήσουν παλιάνθρωπος και απατεώνας στην πολιτική δεν έμπαινες, αλλά πλέον εκτός που ο συναγωνισμός έχει φτάσει σε αστρονομικά επίπεδα, τώρα σύμφωνα με την τελευταία λέξη της πολιτικής μόδας, με το πρόσχημα της χρυσής αυγής, οσονούπω θα μας πούν ότι πρέπει να ψηφίζουμε μόνο ότι μας λένε.

Μα, τώρα που το σκέφτομαι, στις πολιτισμένες χώρες, στις βορειοευρωπαϊκές, δεν επιτρέπουν στο σκύλο να γαυγίσει ούτε στη γάτα να νιαουρίσει παρά μόνο τους βάζουν ηλεκτρικά κολάρα για να τα σοκάρουν αν το κάνουν. Στις πολιτισμένες αυτές χώρες, το παιδικό παιχνίδι το θεωρούν φασαρία και μαζεύουν υπογραφές να σε διώξουν από την πολυκατοικία, τόση ανοχή στην διαφορετικότητα έχουν!

Ποιά ελευθερία μου λέτε;

Και θα βγείτε τώρα να μου πείτε ότι η κακογουστιά και η ανηθικότητα είναι δικαίωμα; Και, χειρότερα ακόμα, ότι αν εκφράσω τη δυσαρέσκειά μου είμαι κακός;

Τι λές τώρα;

Οξεία Εκλογίτιδα

Υπό άλλες συνθήκες ή ίσως σε ένα άλλο γεωγραφικό μήκος και πλάτος, θα έλεγα ότι είναι καλά όσα συμβαίνουν όσον αφορά τις εκλογές του Μαΐου.

Καταρχάς, είναι θετικό να συμμετέχουν στην αυτοδιοίκηση περισσότεροι πολίτες, και μάλιστα απλοί πολίτες, δηλαδή εκτός από τους "ειδικούς" στο κάθε ζήτημα, να είναι και μερικοί απλοί πολίτες που να εκπροσωπούν τους υπόλοιπους αλλά και να μεταβιβάζουν τί συμβαίνει στην αίθουσα συνεδριάσεων παραέξω. Είναι καλό να έχουμε πολλούς δημοτικούς σύμβουλους, θεωρητικά.

Βλέποντας όμως το τσίρκο που έχει στηθεί, πέφτω σε θλίψη.
Βασικά, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί ή κατάσταση, οι περισσότεροι υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι ανήκουν σε εκείνη τη μερίδα ανθρώπων που τόσο καιρό περίμεναν σα λυσσασμένοι πότε να γίνουν κάποιοι να φάνε κι αυτοί όπως έτρωγαν οι προηγούμενοι, είτε που από σπόντα μπήκαν στα ψηφοδέλτια για να μη μείνει κενό, ούτε λίγο ούτε πολύ με το ζόρι.

Κανένας λογικός άνθρωπος δε θέλει να μπλεχτεί με την πολιτική σε αυτό το σημείο, και αυτό ισχύει για όλους, είτε ψηφοφόρους είτε πολιτικούς, είτε υποψήφιους. Και δυστυχώς, αν αναλογιστεί κανείς το ποιόν ορισμένων από τους υποψήφιους δήμαρχους και δημοτικούς σύμβουλους, προτιμάς να σου κοπεί το χέρι παρά να βρεθεί σε θέση ευθύνης αυτό το άτομο και να παίρνει αποφάσεις για την πόλη σου και, κατ'επέκταση, για τη ζωή σου.

Όχι ότι δεν υπάρχουν και αξιόλογα άτομα. Υπάρχουν. Είναι λίγα όμως. Και, εκτός από λίγα, είναι διάσπαρτα σε διαφορετικούς συνδυασμούς, ώστε μαζί με τους καναδυό λογικούς να είσαι αναγκασμένος να ψηφίσεις και τα σούργελα.

Τώρα, δεν έχω απέχει ποτέ από εκλογές και δε σκοπεύω ούτε τώρα να το κάνω, αλλά πως να διαλέξεις ανάμεσα σε μονόφθαλμους χωρίς να μπείς στον πειρασμό να ψηφίσεις τυφλούς; Πως να μην ρίξεις ψήφο στην ανατροπή όταν η σταθερότητα των κλεφτών δε σε συμφέρει καθόλου; Πως να πιστέψεις στο οτιδήποτε όταν οι κλέφτες απαρτίζουν την ελίτ και βλογάνε τα γένια τους στις μαζώξεις; Πως να στηρίξεις τον αριστερό που έγινε δεξιός και τον δεξιό με το κόκκινο μαντίλι στο λαιμό που χαριεντίζεται με την ανατροπή μήπως και τη σκαπουλάρει ακόμα μία φορά;

Όταν τα συζητούσα κάτι τέτοια με τον Μάνο, ξεκίνησα την πρόταση "Έτσι μου'ρχεται να ψηφίσω..." και πριν προλάβω να την τελειώσω με κοιτά όλο νόημα και μου λέει "Έλα, πέστο"
"Τι;" έιπα έκπληκτη.
Χαμογελώντας ειρωνικά διευκρίνισε: "Χρυση Αυγή" γιατί πολύ συχνά με αποκαλεί φασίστα επειδή είμαι λίγο παλιομοδίτισσα.
"Ε, όχι!" αναφώνησα. "Όχι κι έτσι!"
Η αλήθεια είναι ότι τότε είχα πρόθεση να ρίξω την ψήφο μου σε έναν θρασύ τυπάκι που είχε βάλει υποψηφιότητα για δήμαρχος όντας ο φτωχότερος της πόλης και στην προεκλογική του συγκέντρωση είχε κεράσει τον κόσμο σουβλάκια. Δυστυχώς ο άνθρωπος αυτός απέσυρε τη συμμετοχή του κι εγώ έμεινα με τα πτυχιούχα λαμόγια για επιλογές.

Από λάθος

Όπως γνωρίζουν όσοι με γνωρίζουν, είμαι δασκάλα αγγλικών. Αυτό σημαίνει πολλά.

            Σημαίνει ότι, όπως όλες οι αγγλικούδες, η παιδαγωγική δεν συμπεριλαμβάνεται στα τυπικά προσόντα μου. Είναι πολλές που από μόνες τους αναζητούν τέτοιες συμβουλές ή κατευθύνσεις σε βιβλία, σεμινάρια και συζητήσεις. Δυστυχώς η προσωπικότητα της καθεμίας μας είναι το πιο σημαντικό πράγμα, διότι αυτή καθορίζει το τί βιβλία θα αναζητήσεις, το πως θα ερμηνεύσεις αυτά που θα διαβάσεις και το πως η γνώση αυτή θα φιλτραριστεί για τρίτη φορά βγαίνοντας έξω προς τον μαθητή.

             Ξεκίνησα δεκαοχτώ χρονών και ένα χρόνο αργότερα με έκπληξη άκουσα ότι οι μαθητές μου θεωρούσαν ότι ήμουν η καλύτερη δασκάλα που είχαν ποτέ. Εκτός από τους ίδιους τους μαθητές, ήταν και οι βαθμοί τους που υποστήριζαν αυτό το συμπέρασμα καθώς κανείς δεν έπαιρνε λιγότερο από 80%, εκείνη την πρώτη χρονιά, ακόμα και μαθητές που πρωτύτερα ήταν αδύνατοι ή αδιάφοροι. Ενώ ήξερα ότι πήγαιναν καλά, δεν το θεωρούσα κάτι το σπουδαίο γιατί δεν έκανα κάτι το ξεχωριστό: απλά έμπαινα στο μάθημα και έλεγα τα δικά μου, παιδί κι εγώ ο ίδια σχεδόν.

              Δεν ακολουθούσα κάποια συγκεκριμένη στρατηγική, δεν είχα κάποιο κόλπο, δεν έμπαινα στο μάθημα με κάποιο στόχο. Απλά ήξερα ποιά σελίδα του βιβλίου έπρεπε να κάνω και σε ποιό τμήμα και αυτό ήταν όλο. Αυτό που μου άρεσε, χωρίς να καταλαβαίνω πως στο καλό το κάνω, ήταν ότι μαθητές που είχαν σοβαρά προβλήματα και είχαν μείνει πίσω, μαθητές που όλοι οι άλλοι δάσκαλοι είχαν καταδικάσει και λέγαμε ότι αυτός δεν πρόκειται να μάθει ποτέ αγγλικά, κατάφερνα να τους κάνω καλύτερους και να τους κάνω να ενδιαφερθούν. Για αυτό τον λόγο, πολύ συχνά μου έδιναν τέτοια τμήματα που απαιτούσαν αυτό το επιπλέον κάτι.

              Κάποια στιγμή, αυτό χάθηκε. Ή καλύτερα, μου το έχασαν.
Δυστυχώς εμείς οι μεγάλοι νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα καλύτερα και για αυτό θέλουμε να επεμβαίνουμε σε πράγματα που καμμία δουλειά δεν έχουμε να επεμβαίνουμε. Οι γονείς όταν είναι κακοί ενοχλούνται από τη σύγκριση με έναν καλό δάσκαλο και δεν το λέω για να ευλογήσω τα γένια μου, γιατί αυτό είναι κάτι που όλοι οι δάσκαλοι βλέπουν μπροστά τους. Αν, πχ ένα παιδί τρώει ξύλο στο σπίτι, τότε έναν ευγενικό δάσκαλο τον θεοποιεί. Ή, αντίστοιχα, αν ένα παιδί που είναι πνιγμένο στις υλιστικές δωροδοκίες της γονικής αδιαφορίας, θα θεοποιήσει έναν αυστηρό αλλά λογικό δάσκαλο που πραγματικά νοιάζεται. Ο γονιός, σε αυτή την περίπτωση είτε που δεν θα καταλάβει τίποτα και απλά θα δεχτεί ότι είσαι καλός δάσκαλος (το καλό σενάριο), είτε που, αν το παιδί μιλάει όλην ώρα για εσένα, θα συγκρίνει τον εαυτό του (το καταστροφικό σενάριο) καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι είσαι μουρλή δασκάλα και αναφέρω αυτή τη λέξη διότι αυτή μου προσάπτουν πολύ συχνά. Και αυτό μου έχει συμβεί πολλές φορές, να μου λένε οι γονείς "μα τί τους κάνεις;"" ή "καλά το έχεις χάσει" ή ότι είμαι κακιά και διάφορα άλλα. Το κακιά μου το λένε γιατί τους βάζω δύσκολα διαγωνίσματα και γιατί σε μερικά ζητήματα είμαι ανυποχώρητη, όπως όταν μου λένε "κυρία δεν διάβασα, να γράψω το τεστ αύριο" και εγώ τους απαντώ "απλά θα τα πας χάλια" και τους δίνω την κόλλα με την οδηγία να κάνουν ό,τι μπορούν, γιατί και στις εξετάσεις έτσι θα είναι.

            Το δεύτερο σενάριο, λοιπόν, το καταστροφικό, γίνεται διότι οι γονείς αυτού του τύπου είναι κι αυτοί οι ίδιοι που χρειάζονται βοήθεια. Μέχρι να το συνειδητοποιήσω αυτό, έκανα πολλά λάθη και έχασα πολλούς μαθητές. Ο καταπιεστικός γονιός που δεν του αρκεί το άριστα αλλά τυραννά το παιδάκι για να πάρει άριστα με χίλιους τόνους, είναι ο ίδιος ανασφαλής και ψυχικά κουρνιασμένος σε μία γωνιά του υποσυνείδητου να κλαίει για λίγη αποδοχή. Δεν είναι κακός άνθρωπος. Απλά δεν ξέρει.
             Κι έτσι, αποφάσισα αντί να βάλω την ταμπέλα "κακός γονιός" και να τους μιλώ συγκαταβατικά, όπως είναι πολύ εύκολο να κάνει ο οποιοσδήποτε, μέσα στα λίγα λεπτά που διαρκεί η συνομιλία  μας κάθε φορά που έρχονται να ενημερωθούν να τους κάνω μία συνοπτική ψυχανάλυση. Και το κάνω αυτό με τον εξής τρόπο, τους φέρομαι σα να ήταν μικρά παιδιά, τους μιλώ όπως στους μαθητές μου. Τους κοιτώ στα μάτια και τους εξηγώ απλά πράγματα, με ειλικρίνεια.

             Ωστόσο, δεν έχω μπορέσει να εξηγήσω σε κανέναν το τί είναι αυτό που κάνω, γιατί δεν κάνω κάτι. Εξακολουθώ να μην έχω κάποιο συγκεκριμένο σύστημα, μετά από όλα αυτά τα χρόνια. Και αυτό γιατί για εμένα κάθε τμήμα είναι διαφορετικό και κάθε παιδί ακόμα διαφορετικότερο. Όταν με ρωτάνε "τι κάνεις όταν ένας μαθητής....;" δεν ξέρω τί να πω.

            Κάθισα, λοιπόν, και ανέτειμνα τον εαυτό μου επί μακρόν. Παρατηρώντας τον εαυτό μου είδα τα εξής. Καταρχάς, μου αρέσει απίστευτα αυτό που κάνω, τόσο που όταν είμαι στην αίθουσα να ξεχνάω κυριολεκτικά τα πάντα. Δεύτερον, αγαπάω τα παιδάκια σα να ήταν δικά μου και όταν αγαπάς κάποιον όλα πάνε καλά. Αυτά όμως είναι πράγματα που κάνουν και άλλοι δάσκαλοι. Γιατί εγώ είμαι αλλιώς; Γιατί εγώ είμαι η μουρλή; Τι είναι αυτό που κάνω; Σίγουρα, θα υπάρχει κάποια κοινή συνισταμένη στις προσεγγίσεις παιδιών και τμημάτων. Κατέληξα στα εξής τρία συμπεράσματα.

             Πρώτον, μιλάω στα παιδιά. Κάνουμε συζητήσεις στο μάθημα κατά τις οποίες μπορούν να πουν κυριολεκτικά το οτιδήποτε. Αρχικά δεν το είχα συνειδητοποιήσει, τότε που πρώτο=άρχιζα στα 18 μου, αλλά είναι τελικά αυτή η ψυχοθεραπεία σλας εξομολόγηση που κάνει τα παιδιά να ανοιχτούν και να νιώσουν άνετα, ότι τα αγαπάς και τα αποδέχεσαι. Σε αυτές τις συζητήσεις δεν λείπει η κριτική, διότι ο μόνος τρόπος να μην κάνεις κριτική είναι όταν αδιαφορείς. Η κριτική αυτή είναι, όμως, πάντα ευγενική και καλοπροαίρετη, πάντα με αγάπη. Έτσι, τα παιδιά μπορούν να μου πουν τα πάντα, ακόμα και όταν πρόκειται για εμένα. Έτσι έχω ακούσει πράγματα όπως "κυρία δείχνετε σαν εκατό χρονών" ή "κυρία, θα σας δείξω εγώ!' που με είχε κάνει να γελάσω απίστευτα. Κι όμως, αυτό προσφέρει αποσυμπίεση, ανακούφιση και απελευθερώνει το μυαλό ώστε να μπορεί να κάνει άλλα πράγματα.

             Δεύτερον, τα περιμένω. Αυτό είναι κάτι που οι συνάδελφοι στο δημόσιο δεν μπορούν να κάνουν. Αν ένα παιδί ή τμήμα δυσκολεύεται, τότε αφιερώνω επιπλέον χρόνο, δίνω εξάσκηση και πιο ειδικευμένες ασκήσεις. Δεν προχωράω παρακάτω αν δεν είμαι σίγουρη ότι όλοι μπορούν να προχωρήσουν παρακάτω. Πολλοί δάσκαλοι δεν το κάνουν αυτό και είναι μέγα σφάλμα, όχι μόνο για τα παιδάκια, αλλά γιατί σε τελευταία ανάλυση, όλα τα παιδιά είναι πελάτες και πληρώνουν για να λάβουν την ίδια υπηρεσία. Όπως δεν θα πλήρωνες έναν υδραυλικό αν δε σου έφτιαχνε τη βρύση, έτσι και με το δάσκαλο, αν δε σου μάθει αυτό που θες, δεν αξίζει τα λεφτά του.

          Τρίτον, και τελευταίον, τους δημιουργώ απορίες. Δυστυχώς, είναι έτσι το σύστημά μας που να πνίγει την έμφυτη περιέργεια. Οι μεγάλοι δε σηκώνουν αμφισβήτηση ούτε έχουν χρόνο για εσένα, μικρέ. Απλά κάνε αυτό που σου λένε. Για να ξυπνήσω το ένστικτο αυτό που τόσο έντεχνα και αποτελεσματικά έχουν καταστείλει άλλοι, τους αφήνω να κάνουν λάθη μόνο και μόνο για να σηκώσουν το κεφάλι και να πουν "γιατί κυρία;" ή τους δίνω σε σταγόνες την ύλη, ώστε να ρωτήσουν "και σε αυτή την περίπτωση τί κάνουμε;"  για να κερδίσουν την επόμενη σταγόνα. Τους βάζω να γράφουν δύσκολα κείμενα, για να συνηθίσει το μυαλό τους την πρόκληση αντί να την φοβάται και τους ζητώ να με ρωτήσουν μόνο σαν τελευταία λύση, αν δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνουν. Όταν έχουν άγνωστη λέξη, τους λέω να λύσουν την άσκηση όπως μπορούν και τους εξηγώ τη λέξη κατόπιν, για να εξασκηθεί η τέχνη του να αντλείς συμπεράσματα και να συνδυάζεις νοήματα.

           Όταν τα συνειδητοποίησα όλα αυτά, έχασα το ρυθμό μου, όπως όταν σκεφτόμαστε την αναπνοή μας και γίνεται ακανόνιστη και τότε για κάποιο διάστημα όλα πήγαιναν στραβά. Ευτυχώς, μπόρεσα να ρεγουλάρω τον εαυτό μου και ανέκτησα το ρυθμό μου, κυρίως κάνοντας άλλα πράγματα. Ασχολήθηκα με οτιδήποτε μπορούσε να με απορροφήσει από τον  εαυτό μου, γιατί όταν ασχολούμαστε όλην ώρα με τον εαυτό μας τον χάνουμε, κοινός τόπος για όσους ξέρουν δύο πράγματα.

         Αν έδινα κάποια συμβουλή σε κάποιον νέο δάσκαλο αυτό θα ήταν να αγαπάς τον εαυτό σου και να λες την αλήθεια στον εαυτό σου. Όλα τα άλλα έρχονται. Τα χρωματιστά χαρτάκια και τα άλλα καραγκιοζιλίκια που κάνουν αντί να νοιάζονται οι επαγγελματίες αδιάφοροι, είναι για όσους δεν έχουν αγάπη και προσωπικότητα.

Ιδέες για την ημέρα της μητέρας

Ας αρχίσουμε από τα κλασικά, πρώτον και κύριον, η ανθοδέσμη.

Και φυσικά η γλυκατζούρα. Μία τουρτίτσα είναι ότι πρέπει, να φάνε και ιο υπόλοιποι.

Ένα ρούχο προσεκτικά διαλεγμένο για τα γούστα της μητρός είναι μία επίσης καλή κίνηση.

Ένα πατούμενο για να κάνει τις βόλτες και τα σπόρ της, δείχνει ότι τη σκέφτεστε όχι μόνο ως πολυμηχάνημα αλλά ότι νοιάζεστε στα αλήθεια

Ή, ακόμα καλύτερα, κάτι πιο κομψό. Είναι σα να της λέτε "Είσαι όμορφη!" Θα το εκτιμήσει σίγουρα.

Δεν είναι καιροί για έξοδα, αλλά αν το βαλάντιό σας είναι ικανό, τότε ένα κόσμημα είναι και αυτό μιλάει την αγάπη όσο λίγα άλλα. Άλλωστε, μία είναι η μαμά. Όλα για τη μανούλα.

Ένα αυτοκίνητο είναι για τους μερακλήδες και γαλαντόμους εκείνους άντρες που δε λογαριάζουν έξοδα.  Κάθε μάνα θα εκτιμούσε μία τέτοια εκδήλωση αγάπης.

Όλα αυτά αν είστε παραδόπιστος και λαμόγιο.
Μία αγκαλίτσα την ημέρα, μόνο.
Ούτε ημέρες της μάνας ούτε άλλες κοτσάνες.
Όλα τα άλλα είναι απλώς επίδειξη.

Οργανικά Όργανα

Εχτές, που λες, ήμουν στο σπίτι και έκανα τα συνηθισμένα πράγματα, ενώ οι παίδες ήταν απασχολημένοι με τα δικά τους, μαθήματα, παιχνίδια, και τα λοιπά.

Κάποια στιγμή, κάτι με ρωτάει ο μεγάλος, του απαντάω, το πήρε στραβά και στεναχωρήθηκε. Στεναχωρήθηκε τόσο πολύ που πήγε στο δωμάτιό του κλείνοντας την πόρτα πίσω του. Τώρα, αυτό είναι κάτι που δεν συνηθίζεται, οπότε πήγα να τον ρωτήσω γιατί νευρίασε, μιας και αυτό που του είχα πεί δεν ήταν δα και να πεθάνεις, αλλά μου είπε να τον αφήσω μόνο του, συμπληρώνοντας ότι, επί λέξει, "πάντα έτσι κάνεις!". Βγήκα από το δωμάτιο. Μετά τον άκουσα να κλαίει με λυγμούς.

Ο μεγάλος μου είναι έντεκα χρονών και πέμπτη δημοτικού, αλλά όλα του τα βήματα τα έκανε νωρίς: νωρίς μίλησε, νωρίς περπάτησε, νωρίς μέτρησε, νωρίς διάβασε, οπότε σκέφτηκα από μέσα μου ότι να που τελικά θα μας έρθουν και τα πρώτα εφηβικά κρούσματα νωρίς.

Τον άφησα να το ξεσπάσει μόνος του.
Μετά, όταν βγήκε, κάθησε στον καναπέ να παίξει ένα παιχνίδι στην ταμπλέτα του, σιωπηλός.

Κάτι άλλο που πρέπει να ξέρετε αν έρθετε σε επαφή με τον γιό μου, είναι ότι δεν του έρχεται αυθόρμητο να πεί αυτό που σκέφτεται. Έτσι είναι ο χαρακτήρας του.

Όμως εγώ δεν ήθελα να μείνει μέσα του αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα, γιατί το θυμάμαι και από τον εαυτό μου που με τυραννούσε αυτό το πράγμα, και έψαξα μέσα στο μυαλό μου τρόπο να του βγάλω αυτό το συναίσθημα χωρίς να γίνω αδιάκριτη ούτε να εκβιάσω το οτιδήποτε, γιατί μόνο θέλοντας εκφράζεις τα συναισθήματα.

Και τότε ήρθε η ιδέα.

Πήγα στον υπολογιστήρα και έβαλα μουσική. Διάλεξα ελληνική ροκ, για να σχηματιστούν εικόνες, όπως "έχει στον παράδεισο, σοκολάτες;" που ήταν το αγαπημένο μου, "λυωμένο παγωτό, κολλάει στο χέρι" και, σε πιο λάητ έκδοση, "δε θέλω να σε ξέρω, δε θέλω να μου μιλάς", το οποίο ο μεγάλος και μελαχροινός μου ασπάστηκε αμέσως και σιγοτραγουδούσε με νόημα, ένα νόημα στραμμένο σε εμένα.

Έκανα πως δεν καταλαβαίνω, γιατί τα συναισθήματα είναι πολύ προσωπικά.
Κοιτούσα όμως το κεφαλάκι του να κουνιέται με το ρυθμό και ήταν πολύ όμορφο. Είναι καιρός να αρχίσω να κάνω πίσω για να έχει χώρο να κάνει αυτός μπροστά.
Σιγά-σιγά. Λίγο-λίγο.

Όταν τελείωσε η πλεη-λίστ ο μελαχροινός και μεγάλος μου ήταν γελαστός και έδειχνε ανακουφισμένος. Λίγο αργότερα, φεύγοντας για να παέι να παίξει στην αυλή, με άφησε να του δώσω και ένα φιλάκι στο μάγουλο.

Αν ήμουν περιστέρι

Σε μία επαναστατική κρίση δημιουργικότητας οι ιθύνοντες σε μεγάλη εταιρεία ειδών προσωπικής υγιεινής με σήμα ένα γκρίζο περιστέρι σε λευκή συσκευασία είπαν να απευθυνθούν στη μέση γυναίκα όχι με την ενοχική προσέγγιση "δεν είσαι αρκετά όμορφη-πάρε το προϊόν μας μήπως και φτιάξεις λίγο τα χάλια σου" αλλά με την πιο ρεαλιστική και πιο ευγενική ατάκα "είσαι ήδη όμορφη χωρίς φτιασίδια", κάτι που κρίθηκε θετικά από το κοινό αποφέροντας κέρδη στην εταιρεία.

Παράλληλα έχει ήδη ξεκινήσει μία αλλαγή στην δημόσια εκφορά λόγου στο χώρο της μόδας. Αρχικά οι σταρ θεωρούσαν ντροπή να παραδεχτούν ότι έχουν κάνει κάποια επέμβαση ή ότι κάποιο από τα προσόντα τους δεν ήταν δώρο από τη φύση αλλά από τον γκόμενό τους ή το πλησιέστερο κατάστημα.Τότε έβλεπες τραγέλαφους, όπως να πεταρίζει η άλλη με τη βλεφαρίδα κάγκελο και σου ορκίζεται ότι είναι φυσική και ότι πάντα είχε πρόβλημα να γραντζουνάει τον διπλανό της με αυτές.

Μετά άρχισαν να περηφανεύονται. Αντί να κρύβουν το όνομα του πλαστικού χειρουργού που τις σουλούπωσε, κορδώνονταν και και όλο υπερηφάνεια επεδείκνυαν τα νεο-αποκτηθέντα τους προσόντα. Αντί να θέλουν το λούκ τους να είναι όσο πιο φυσικό γίνεται, επεδίωξαν το πλαστικό λούκ, όπου το δέρμα δείχνει καλογυαλισμένο σα λάκα και τα χείλη σε τόνο κιτς-καραμπάμ πορτοκαλί ή κοραλί ή μωβ ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο που κάνει τις γυναίκες να μοιάζουν με τεχνητά αντικείμενα παρά με ζωντανά πλάσματα.

Και μετά αναρωτιούνται γιατί οι άντρες τις μεταχειρίζονται σαν πλαστικές κούκλες....

Τέλος πάντων, άλλο θέμα αυτό.

Τώρα ολοένα και περισσότερα σάητ προβάλλουν την απατηλή όψη της τεχνητής ομορφιάς. Περισσότερα άρθρα για το πως αυτού του είδους η ομορφιά δεν υπάρχει πουθενά και το πως ούτε καν τα ίδια τα μοντέλα δε δείχνουν σα μοντέλα. Αυτό είναι κάτι το θετικό για όλους, τόσο για τις γυναίκες που ίσως τελικά μπορέσουν να δουν τον εαυτό τους χωρίς ενοχές (δεν είμαι αρκετά όμορφη) όσο και για τους άντρες που αντί για σύντροφους έχουν το ξόανο της πριγκήπισσας που έτσι και του χαλάσεις το χατήρι ή το μεηκ απ θα πέσουν πάνω σου δέκα χρόνια γρουσουζιάς. Ελευθερία ωλ όβερ.

Αν ήμουν εγώ αυτή η εταιρεία ειδών προσωπικής υγιεινής με το περιστεράκι στο σαπουνόκουτο και είχα αυτή τη μετατόπιση αισθητικής ηθικής στα χέρια μου, θα έκανα το εξής:

Θα οργάνωνα καλλιστεία φυσικών προσόντων στα οποία οι διαγωνιζόμενες:

Βασικά, είναι ελκυστικότερη χωρίς ψιμύθια.

α) δεν θα είχαν υποστεί καμμία επέμβαση αισθητικής φύσεως
     (για να μην ενθαρρύνεται η προώθηση μη ρεαλιστικών προτύπων ομορφιάς)
β) θα εμφανίζονταν χωρίς μεηκ απ
    (γιατί η κάθε ασκημομούρα με λίγο σοβά μετατρέπεται σε καλλονή. Η πραγματική ομορφιά είναι η
    ομορφιά που δεν χρειάζεται φτιασίδια. Άλλωστε, όπως έχουν δείξει τα τελευταία χρόνια είναι πιο       εύκολο να βρείς ένα ωραίο σώμα παρά ένα ωραίο πρόσωπο, και εφόσον αυτό είναι που πίσω               αναζητούμε, τότε δεν είναι λογικό να κρίνουμε ως όμορφη κάποια που κρύβει το πρόσωπό της           από μία μάσκα ουσιών, στην ουσία.)
γ) θα υπήρχε κατώτερο όριο βάρους σε αναλογία με το ύψος    (για να πάψουν επιτέλους τα κοριτσάκια -με ενθάρρυνση της μαμάς τους κιόλας!- να                            καταστρέφουν την υγεία τους) και τέλος

δ) δεν θα επιτρέπονταν στις υποψήφιες να εξευτελίσουν τους εαυτούς τους με ψευτο-ερωτήσεις ή    
    ψευτο-ταλέντα (μιας και είναι αδικία να κρίνεσαι για την ομορφιά σου μέσω των ικανοτήτων σου:
    για αυτά να πάς σε κάποιο τάλεντ σόου)

Μία τέτοια οργάνωση θα είχε τεράστιο αντίκτυπο στους γυναικείους πληθυσμούς και θα άλλαζε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την αποδοχή και το κάλλος, ενώ ταυτόχρονα θα αποτελούσε και πρώτης τάξεως διαφήμιση για την εταιρεία ειδών προσωπικής υγιεινής με σήμα το περιστέρι.Και αν ήμουν μέλος οργάνωσης γυναικείων δικαιωμάτων, αυτό πρώτα θα επεδίωκα και όχι τα υπόλοιπα, γιατί από αυτή την υποτίμηση (δεν είσαι αρκετά όμορφη ή, εναλλακτικά είσαι μόνο όμορφη) ξεκινούν οι νοοτροπίες που οδηγούν σε όλα τα άλλα δεινά, τουτέστιν να αντιμετωπίζονται οι γυναίκες σαν αντικείμενα της μίας ή της άλλης κατηγορίας.

Η Άλλη Πρόταση

Οι ειδήμονες μας έφεραν ως εδώ γιατί , όντας ειδήμονες αυτοί και αδαείς εμείς, ήταν εύκολο να μας ξεγελάσουν.

Όταν μας έλεγαν "πάρτε δάνεια" υποστηρίζοντας την επιμονή τους με επιχειρήματα που ένας μη-οικονομολόγος ήταν αδύνατον να αντικρούσει, είτε που δεν ήξεραν τί συνέπειες θα είχε όλη αυτή η υπέρμετρη γενναιοδωρία είτε που ήξεραν και εσκεμμένα μας πήραν τα ωραία μας λεφτάκια. Όταν μας έλεγαν "έχουμε ρυθμό ανάπτυξης τόσο" εμείς ξέραμε ότι χωρίς το δάνειο ο μήνας δεν έβγαινε,

αλλά για να το λένε αυτοί με τόσα νούμερα και τόσα γραφήματα και τόσους επιστημονικούς όρους, λέγαμε "λες να έχουμε ρυθμούς ανάπτυξης και να μην το ξέρουμε;"

Είτε έτσι, είτε αλλιώς, στην πλειοψηφεία τους οι κοινοί άνθρωποι, εκείνοι που ψηφίζουν, τελικά, ήξεραν.

Μπορεί να μην βρίσκονταν σε θέση να αποδείξουν αυτά που ήξεραν, αλλά ήξεραν.

Μπορεί ακόμα, να μην τολμούσαν να αποδείξουν αυτά που ήξεραν γιατί το πολιτικό bullying των διαφόρων οικογενειών που βασιλεύουν στη δημοκρατία μας έχει ξεπεράσει κάθε όριο (άκου "έχεις αποδείξεις αν η μπακογιάννη κλέβει" !!  Εμ, γιατί έχει βάλει όλο της το σόι στη βουλή; για την ψυχή της μάνας της;) και γιατί ειδικά στις μικρές κοινωνίες, μπορεί να ξέρεις ότι ο μισθός ενός γιατρού στο ΕΣΥ δεν αρκεί για πέντε διακοπές ανά έτος, αλλά έτσι και πείς τίποτα θα σε σφάξουν στο χειρουργείο, ή θα σε ταλαιπωρήσουν στην εφορία αν πείς τίποτα για τις "γνωριμίες" του κάθε υπαλλήλου, κοκ.

Πάντως οι άνθρωποι ήξεραν. Και ξέρουν.

Υπάρχουν πολλοί που έχουν επιλέξει αυτή την πλευρά της ισχύος, συνειδητά.
Ακούγοντας όμως τα κλαψουρίσματα του βενιζέλου και την παροχολογία του Σαμαρά, είναι λογικό να συμπεράνει κανείς ότι η συντριβή που φοβούνται θα είναι τεράστια και αναπόδραστη. Θα σκάσουν σαν το καρπούζι οι στατιστικές. Σημειώνεται δε το εξής παράδοξο, όσο περισσότερα είναι τα "καλά νέα" τόσο περισσότερο να πέφτουν οι αριθμοί που θα έπρεπε να ανεβαίνουν. Όσο περισσότερο δίνει δωράκια ο Σαμαράς, τόσο τον βρίζουν γιατί ξέρουν από προηγούμενη πείρα τι σημαίνει αυτό.

Τώρα, εγώ γαπικιά είμαι και τον Σαμαρά τον απεχθάνομαι, αλλά για το καλό της πατρίδος θα του δώσω μία συμβουλή, γιατί έτσι είμαι εγώ, μεγαλόψυχη:

Οι άνθρωποι ξέρουν ότι τους κοροϊδεύεις. Και το 2012 το ήξεραν αλλά κόντευαν να χάσουν τις περιουσίες τους και υπό αυτή την απειλή σου χαράμισαν μία ψήφο. Τώρα τέτοια δεν έχει, γιατί έκανες τις ζωές τους χειρότερες.

Οι απλοί άνθρωποι, οι μη-ειδήμονες ξέρουν όχι οικονομολογία, αλλά ότι έχουν δουλέψει μία ζωή, έχουν πληρώσει κάθε μήνα τις εισφορές τους για να έχουν εξασφαλισμένη υγεία και γερατειά και παιδεία και δρόμους και υποδομές από το κράτος, αλλά το κράτος αυτά δεν τους τα δίνει, οπότε αναγκάζονται να ξανα-πληρώνουν το παρακράτος, δηλαδή για ένα πράγμα δύο πληρωμές.

Αυτό γίνεται γιατί το επιτρέπουν οι κυβερνήσεις και εσύ όχι μόνο δεν το άλλαξες, αλλά πήγε ο γαπ να το αλλάξει και εσύ μαζί με τον Βενιζέλο τον σταματήσατε. Τα μόνα καλά νομοσχέδια που είχε κάνει εκείνη η κυβέρνηση, είτε που τα καταργήσατε είτε που τα ρημάξατε, με τους μπουμπούκους και με τους βαρβιτσιώτηδες σας, και αναφέρομαι στο μεταναστευτικό και στην υγεία που ήταν μία τολμηρή παρέμβαση αλλά όταν πήρε τα ηνία ο Σαμαράς τα έκανε τρίς χειρότερα λόγω κακοδιαχείρισης.

Και ποιά είναι η άλλη ιδέα; Η άλλη πρόταση;
Το σόι σου και τα τσιράκια σου είναι αρκετοί για να επανεκλεγείς; Όχι. Περισσότεροι είναι οι άνεργοι, οι απελπισμένοι και οι βαθύτατα δυσαρεστημένοι. Ακόμα και οι ένστολοι που βιάστηκες να κεράσεις πλεόνασμα σε βρίζουν και μη νομίσεις ότι με την δωροδοκία θα σε ψηφίσουν. Θα τη δεχτούν γιατί αλλιώς το μήνα δεν τον βγάζουν, αλλά εσένα κάλλιο να τους κοπεί το χέρι παρά να σε εμπιστευτούν ξανά.

Πάψε να δωροδοκείς. Κάνε δουλειά ή άσε κάποιον άλλον να την κάνει.
Έχω πληρώσει τα άντερά μου σε ασφάλιση, τόσο η ίδια όσο και το αφεντικό μου. Έχω πληρώσει τέλη κυκλοφορίας και διόδια τόσο που αν δεν τα πλήρωνα θα είχα τώρα ένα διαμέρισμα, ωστόσο τώρα οι "ειδήμονες" μου λένε ότι αν δεν ιδιωτικοποιηθούν όλα αυτά που εγώ έχω πληρώσει με την εργασία και εισφορά μου, αυτά θα εξαφανιστούν. Δύο λοιπόν σου μένουν: είτε να μου επιστρέψεις τα λεφτά μου, γιατί ενώ πλήρωσα αγαθά δεν έλαβα, είτε που θα βάλεις από την τσέπη σου για να μην ιδιωτικοποιηθούν. Εγώ αυτά τα πλήρωσα και τα θέλω.

Βάλε, λοιπόν, λυτούς και δεμένους να φέρουν στα ίσια του το σύστημα: κάνε λειτουργούν οι υπηρεσίες και να παράγεται έργο. Κάνε να μην καθυστερεί ο επιχειρηματίας , μικρομεσαίος ή μεγάλος, με τον έναν και τον άλλον μιζαδόρο. Κάνε να διδάσκουν οι δάσκαλοι και να γιατρεύουν οι γιατροί που έχουμε, κάνε να παίρνει σύνταξη ο γέρος ώστε να μην πεινάει, κάνε τα διόδια να πηγαίνουν στην συντήρηση και κατασκευή των δρόμων, όχι στις τσέπες των διευθυντάδων. Κάνε Οι εισφορές των ασφαλισμένων να γίνονται αναλώσιμα και μισθά ιατρο-νοσηλευτικού προσωπικού και όχι "συνέδρια" όπου πάνε οι γιατροί που παίρνουν από τις φαρμακευτικές, ούτε ευ ζην των άγαμων θυγατέρων. Κάνε την ερτ όπως θα έπρεπε να είναι μία κρατική τηλεόραση.

Κάνε, αν κάποιος προξενήσει ζημιά από σφάλμα ή ανικανότητα να απολύεται και τη θέση του να παίρνει άλλος μετά από εξετάσεις, ώστε να μπαίνουν οι καλύτεροι. Κάνε οι προαγωγές να γίνονται με ασεπ, ώστε να μην μπορεί ο κάθε ημέτερος να τα κάνει μπάχαλο και μετά να την πληρώνουμε εμείς. Κάνε να μην κοστίζει το νόμιμο περισσότερο από το παράνομο.

Άλλο παράδοξο και αυτό: κανονικά το παράνομο είναι πιο ακριβό γιατί ενέχει ρίσκο. Στην Ελλάδα το παράνομο είναι φτηνότερο γιατί λειτουργεί αποτελεσματικότερα. Σκατά...

Ξέρεις τι να κάνεις.
Κάνε το .
Έστω και τώρα.
Άρση ασυλίας, άρση μονιμότητας, κατάργηση προνομίων, απόλυσε τα λαμόγια.
Κάνε το και θα σε ψηφίσω.

Πως η επιστήμη έβλαψε (συν τοις άλλοις) την Ανθρωπότητα

Καταρχάς να διευκρινίσω ότι δεν πρόκειται για υποστηρίξη ότι η επιστήμη είναι κακή. Απλά, στην προηγούμενη ανάρτηση ανέφερα ότι όπως και η θρησκεία έτσι και η επιστήμη μπορεί να έχουν και οι δύο σαν στόχο το γενικότερο καλό αλλά είτε από σφάλμα ανθρώπων είτε από απρονοησία είτε από ανοησία να βλάψουν τελικά αντί να βοηθήσουν. Ο φίλος και συν-μπλόγκερ Άμπαν είπε ότι όχι, η επιστήμη δεν έχει βλάψει την ανθρωπότητα, ούτε καν κατά λάθος, πράγμα το οποίο φυσικά και δεν αληθεύει.


Αρκεί να δούμε τί έχει γίνει με το περιβάλλον, που κατ'επέκταση αντανακλά αρνητικά στον άνθρωπο, για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας αλλά δυστυχώς είναι και πολλά άλλα που συνεχίζουν να ταλαιπωρούν τον άνθρωπο, πάντα για το καλό του.

Πιάσε, ας πούμε τους γιατρούς και το ζήτημα της υγείας, γενικά.
Ο καλός επιστήμων, ο γιατρός, που έχει σπουδάσει ένα κάρο πράγματα και οπωσδήποτε γνωρίζει πολλά περισσότερα από τον οποιονδήποτε αδαή εμένα, σου συνιστά διάφορες θεραπείες, από την πιο απλή για να χάσεις βάρος μέχρι την πιο σοβαρή για να σε γλιτώσει από τον καρκίνο. Στην πορεία σου δίνει φάρμακα, τα οποία σύμφωνα με μελέτες και στοιχεία την ευρωπαικής ένωσης αλλά και κάθε οργανισμού υγείας τις μισές φορές δεν χρειάζεσαι. Φυσικά, το κάνει αυτό για τι μιζούλα από την φαρμακευτική εταιρεία που θα τον στείλει σε "συνέδριο" στις Μαλδίβες, αλλά αν φέρεις αντίρρηση θα θιχτεί και θα σου πεί ότι δεν ξέρεις τι σου γίνεται. Και έχεις το εξής οξύμωρο, επισήμως να σου λένε "ΜΗΝ ΠΑΡΕΤΕ ΦΑΡΜΑΚΑ!!!" αλλά ανεπισήμως στο συνταγολόγιο λιγότερα από τρία σκευάσματα δε σου γράφει ούτε για το φτάρνισμα.

Αποτέλεσμα; Στη δύση τα φάρμακα πλέον δεν πιάνουν, και καταλήγουμε να τα χρειαζόμαστε σαν τους πρεζάκηδες σε ολοένα και μεγαλύτερες δόσεις, μεταμορφούμενοι σταδιακά σε μία φυλή υπερευαίσθητων ανθρώπων που στη φύση θα πέθαιναν, δηλαδή αφαίρεσε η φαρμακευτική από τους ανθρώπους την φυσική ικανότητα ορισμένα απλά πράγματα να τα αντιμετωπίζει. Η επιστήμη εξασθένησε, δεν ενίσχυσε το ανθρώπινο είδος. Η ραγδαία αύξηση των αλλεργιών, ας πούμε, αποτελεί ακόμα μία ένδειξη προς αυτή την κατεύθυνση.

Και όλα αυτά τη στιγμή που σε φτωχές χώρες πεθαίνουν γιατί δεν έχουν ούτε για οδοντίατρο, πόσο μάλλον για να πάνε να φτιάξουν τα βυζγιά τους και να τα κουνάνε στις πλατείες, κάτι που η επιστήμη κατέστησε εφικτό. Πάρε λοιπόν, μία ενισχυμένη, ευεργετική δόση επιστήμης

Η οικονομική επιστήμη είναι από όλες η πιο επιβλαβής και στα αλήθεια θεωρώ ότι όλες οι οικονομικές και οικονομολογικές σχολές παγκοσμίως θα έπρεπε να κλείσουν. Η ζημιά σε κοινωνικό, ανθρωπιστικό και περιβαλλοντικό επίπεδο είναι κυριολεκτικά ανυπολόγιστη. Μιας και θεωρώ ότι είναι αυταπόδεικτο, ειδικά στην περίοδο κρίσης που διανύουμε, προχωρώ σε άλλες επιστήμες.

Ψυχολογία. Χωρίς τίποτα άλλο στα χέρια τους παρά κάποιες παρατηρήσεις σε περιορισμένο εύρος δειγμάτων και υπό πολύ συγκεκριμένες συνθήκες, έχουν βγάλει συμπεράσματα για το τί εστί "φυσιολογικό", κάτι που ,μεταξύ μας, ξέρει ο κάθε ένας από εμάς να κρίνει. Παρόλο που ο ορισμός αυτός είναι τόσο χαλαρός, τολμούν να δίνουν χάπια, καταστέλλουν αντιδράσεις και περιορίζουν την κλίμακα της ανθρώπινης δραστηριότητας αποκλειστικά σε ότι είναι καλό για την παραγωγή, για τους μεγιστάνες δηλαδή. Και όλα αυτά, γνωρίζοντας τις παρενέργειες, οι ρουφιάνοι.

Τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα, είναι μία ακόμα περίπτωση που είναι τέτοιο το μέγεθος της αφροσύνης που πραγματικά ξεπερνά κάθε φαντασία. Η Ινδική τραγωδία που δεν είδαμε στις ειδήσεις (άλλοι επιστήμονες και αυτοί) είναι μία μόνο διάσταση του θέματος. Η άλλη, είναι το τί κάνει στον άνθρωπο όλη αυτή η διαχείριση γονιδίων. Εκεί, παρόλο που πολλοί έχουν κάνει προβλέψεις, η αλήθεια είναι ότι απλά δεν ξέρουμε το μέγεθος της αλήθειας, γιατί είναι σχετικά πρόσφατη η προσθήκη αυτή στη ζωή μας.

Για να μην αναφέρω τη μόλυνση από τα χημικά για τις φωτό,
που μου έγιναν όλοι φωτογράφοι ξαφνικά...

Η γενετική, έχει και άλλη μία ενδιαφέρουσα παρενέργεια, όταν εφαρμόζεται στον άνθρωπο. Οι θεραπείες για την γονιμότητα έχουν καταστήσει την κάθε μία ικανή να κάνει παιδιά, παραβιάζοντας τους φυσικούς φραγμούς. Τί εννοώ φυσικούς φραγμούς; Όταν δεν μπορώ να γεννήσω, τότε αυτό κάτι σημαίνει. Κάτι δεν πάει καλά. Είτε είμαι μεγάλη σε ηλικία, ή άλλο πρόβλημα υπάρχει. Παραβιάζοντας αυτό που η φύση λέει, βγαίνουν απόγονοι που αναπαράγουν αυτές τις αδυναμίες. Σύντομα οι άνθρωποι δεν θα μπορούν να αναπαραχθούν φυσιολογικά, αν συνεχιστεί αυτό. Ήδη, οι γιατροί λένε ότι οι γυναίκες γεννούν ολοένα και πιο δύσκολα, ενώ είναι γενικά αποδεκτό ότι τα παιδιά που γεννιούνται με αυτή τη μέθοδο χρειάζονται φάρμακα πιο συχνά από ότι τα παιδιά που γεννιούνται φυσιολογικά, αν κανείς δεν το παραδέχεται ανοιχτά. Όσο σκληρό και αν ακούγεται, αν ένα παιδί πρέπει να πεθάνει πέντε μηνών στη μήτρα της μάνας του, τότε αυτό κάτι σημαίνει: ότι δεν είναι βιώσιμο από βιολογικής άποψης και για αυτό δεν πρέπει να ζήσει. Αν το σώμα της μάνας πρέπει να αποβάλει, τότε μην επιτρέποντάς το παραβιάζουμε νόμους της φύσης. Η αύξηση γυναικών που καταφεύγουν σε τεχνητή γονιμοποίηση το αποδεικνύει αυτό, αν και για άλλη μία φορά κανείς δεν το παραδέχεται ανοιχτά, παρά μόνον κατ'ιδίαν το ομολογούν.

Γιατί δεν υπάρχουν μελέτες που να παρακολουθούν πόσα παιδιά από τεχνητή γονιμοποίηση εμφανίζουν αργότερα σοβαρές ασθένειες; Οι αυτισμοί και οι επιληψίες γιατί αυξήθηκαν;
Έτσι τους κάπνισε;

Και κοίτα τώρα το ωραίο: ποιοί έχουν τη δυνατότητα για τεχνητή γονιμοποίηση, οι φτωχοί ή οι πλούσιοι; Οι πλούσιοι, φυσικά. Άρα, στη δύση πληρώνουν έναν σκασμό λεφτά για να γεννηθεί ένας βιολογικά ελαττωματικός απόγονος που χωρίς δια βίου φάρμακα δεν θα μπορεί να ζήσει, ενώ στις υπανάπτυκτες χώρες όσα υγειή παιδιά γεννιούνται πεθαίνουν λόγω πείνας ή έλλειψης υγιεινής, ακόμα ένα έγκλημα των οικονομολόγων/κατά της ανθρωπότητας.
Και γαμώ την επιστήμη!

Ακόμα: παρά τις γενετικά τροποποιημένες τροφές, τις ορμόνες που δίνουν στα ζώα και τα χημικά λιπάσματα και όλα αυτά τα ύποπτα πράγματα που κάνουν για να αυξήσουν την παραγωγή, και παρόλο που αυτή κατά γενική ομολογία επαρκεί για όλο τον πληθυσμό της Γης, οι άνθρωποι ακόμα λιμοκτονούν για γελοίους λόγους όπως η πολιτική (άλλη επιστήμη κι αυτή) ή για να ανέβουν οι τιμές στα χρηματιστήρια. Η επιστήμη , της επιστήμης, ω, επιστήμη!

Και, για να τελειώσω, θα αναφέρω μόνο ονομαστικά άλλα επιστημονικά επιτεύγματα με προφανείς συνέπειες σε όλους μας:
χρωστικές ουσίες σε τροφές
χημικά σε καλλυντικά
δηλητήρια σε υδροφόρους ορίζοντες
ακτινοβολίες διαφόρων ειδών
φωτορρύπανση
fast food
τσιγάρα (γιατί άλλο ήταν ο καπνός που κάπνιζαν οι μάγιας και άλλο αυτό το χημικό πράμα που πωλείται πανάκριβα στα περίπτερα)
αύξηση κατανάλωσης ζάχαρης
εξαφάνιση ψαριών από τις θάλασσες
ναπάλμ
κοκ, η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Όπως βλέπεις, η επιστήμη έχει βλάψει την ανθρωπότητα.