Υπάρχουν δεξιοί

Συνήθως, όταν γνωρίσω έναν άνθρωπο που θα συμπαθήσω αυτόματα, τις περισσότερες φορές είναι αριστεροί, παναθηναϊκοί και εξαιρετικά έξυπνοι.

Και ενώ τα πρώτα δύο συστατικά είναι προαιρετικά, το τελευταίο δεν έχει πέσει ποτέ έξω.

Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις, άνθρωποι που μεμιάς αγάπησα, αλλά εκ των υστέρων ανακάλυψα ότι ήσαν δεξιοί. Και παρόλο που διαφωνούμε ριζικά σε βασικά ζητήματα, συνεχίζω να τους αγαπάω και να σκέφτομαι τα λόγια τους.

Είναι, ας πούμε, ο Παναγιώτης, ο Νίκος, ο Βαγγέλης και ο Αρκάς. Ναί, ο κωμικογράφος, αυτός με τα κόμικ, που από τότε που βγήκε ο Τσίπρας έχει ξεσπαθώσει και τα γράφει καλύτερα από ποτέ.

Αναρωτιέμαι, όμως, πολύ συχνά αν αυτή η δεξιά τους θεώρηση των πραγμάτων αντιστοιχεί σε προσωπικό ώφελος και συμφέρον ή σε αφηρημένη ιδεολογία. Και ειλικρινά δεν ξέρω τί είναι καλύτερο.

Θέλω να πω, το εξής: αν πρόκειται για προσωπικό ώφελος, αν ας πούμε είσαι δεξιός επειδή έχεις πολλά λεφτά και κάποια πράγματα αν γίνουν θα σου αποφέρουν περισσότερα κέρδη, τότε έχεις το ελαφρυντικό ότι είσαι καπάτσος και έξυπνος, καταφερτζής σε πράγματα πρακτικά, προσγειωμένος και ρεαλιστής. Αλλά από την άλλη, έχεις το μειονέκτημα ότι δεν έχεις ιδέες, δεν έχεις ιδανικά, ότι είσαι απλά για τα λεφτά, ένας υλιστής.

Αντίθετα, αν πρόκειται για δεξιό από ιδεολογία, τότε ισχύει το αντίστροφο,μάλλον. Θεωρείς ότι η δεξιά θα σώσει τον κόσμο και ότι αποτελεί τη λύση για τα προβλήματα της ανθρωπότητος, αλλά μάλλον χωρίς δικό σου προσωπικό συμφέρον. Σε αυτή την περίπτωση πρόκειται για αιθεροβάμονα που ακολουθεί κάτι χωρίς να έχει συναίσθηση του τί σημαίνει αυτό στον πραγματικό κόσμο.

Και δεν ξέρω τί από τα δύο είναι καλύτερο από το άλλο, ούτε ξέρω τί ισχύει για τον κάθε ένα από τους αγαπημένους μου δεξιούς.

Θα μου πείς, οι αριστεροί είναι καλύτεροι;
Οι αριστεροί υποπίπτουν στις εξής δύο κατηγορίες: αυτούς που είναι φτωχοί και αυτοί που είναι πλούσιοι και εκμεταλλεύονται την αριστερή ρητορική, όπως οι "συνδικαλιστές" που έφαγαν καλά σε βάρος των πραγματικών αριστερών ή συνδικαλιστών.

Η δική μου νοοτροπία, δεν είναι , θέλω να ξέρετε, αριστερή ακριβώς. Θέλω να βγάζουν κέρδος οι άνθρωποι και θέλω να υπάρχει ρεαλισμός όταν λύνουμε τα προβλήματα. Θέλω όμως και την αριστερά να βάζει φρένο στους κυνικούς, να σώζει δικαιώματα και κεκτημένα. Θέλω οι άνθρωποι να μεγαλουργούν με κίνητρο και μέσο το χρήμα όπως γίνονταν εδώ και χιλιετίες, αλλά θέλω και να υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη, ανθρωπιά και αλληλεγγύη. Δεν πιστεύω ότι το ένα αποκλείει το άλλο. Πιστεύω ότι ο επιχειρηματίας μπορεί να βγάλει κέρδος, και μάλιστα μεγάλο, χωρίς να κάνει σκλάβο τον εργάτη. Υπάρχει και γίνεται, το έχουν κάνει κάποιοι.

Προφανώς, κρατάω την ονειροφαντασία από κάθε μεριά.

Θέλω να συμμορφωθούν οι Έλληνες με τις Ευρωπαϊκές γραμμές, να γίνει Ευρώπη και κατ'ουσίαν, δεν θέλω όμως να πληρώσει το μάρμαρο ο 3+60 φτωχοδιάβολος, επειδή ο Βενιζέλος είναι τσιράκι των τραπεζών, ούτε να γίνουμε σαν την αγγλία με μόνη διαφορά ότι αντί για το μπάκινχαμ να έχουμε τον βαρβιτσιώτη και το Μητσοτακέηκο.

ΕΝ τέλει, θέλω να πω στους δεξιούς μου αγαπημένους ότι παρά το κράξιμο που ρίχνω στον Σαμαρά και στον Καραμανλή, τους οποίους δεν χωνεύω καθόλου ούτε σαν πολιτικούς, ούτε σαν ομιλητές ούτε για το έργο τους, τους ίδιους τους φίλους μου, είτε διαδικτυακούς είτε πραγματικούς, όχι μόνο τους αγαπώ και τους εκτιμάω, αλλά αυτά που λένε τα σκέφτομαι και παίρνω πολύ στα σοβαρά, όχι μόνο ως αντίθετα επιχειρήματα σε μία συζήτηση αλλά και ως κάτι ακόμα να μάθω σε αυτή τη μάταιη ζωή, όπου όλα κρίνονται εκ των υστέρων, αφού γίνει ότι έχει να γίνει.

Μία ερώτηση μόνο έχω για τους δεξιούς μου φίλους: πως νιώθετε που ανήκετε στην ίδια παράταξη με τον Βορίδη και τον Άδωνι; Πως νιώθετε να σας εκπροσωπούν τέτοια άτομα; Όταν μιλάει ο Μητσοτάκης για αξιοκρατία τη στιγμή που εσείς είστε στο δρόμο, εσείς νιώθετε δικαιωμένοι και λέτε "ναι, πες τα μεγάλε" ή σκέφτεστε ότι, ε, σε κάθε κόμμα υπάρχει κι ένας βλάκας;