Δύσκολη δουλειά, εύκολες μέρες

Πάντα πίστευα ότι τις δύσκολες μέρες είναι εύκολο να πάρει κανείς αποφάσεις ή να προβεί σε δράσεις, για τον απλούστατο λόγο ότι σε τέτοιες δύσκολες συνθήκες οι επιλογές είναι λίγες και το να επιλέξεις ανάμεσά τους πολύ εύκολο.

Αν, ας πούμε, πέφτουν βόμβες γύρω από το σπίτι σου και η επιλογή είναι "μένω ή ζώ" τότε είναι προφανές το τί θα έκανε ο καθένας μας. Ή αν, ας πούμε, είσαι άνεργος και δεν έχεις πως να ζήσεις και πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα στην μαύρη εργασία και την ένδεια, τότε για άλλη μία φορά είναι

πολύ εύκολο και προφανές να μαντέψεις τί θα επέλεγε ο καθένας.

Με παρόμοιο τρόπο οι άνθρωποι εξωθούνται στην παρανομία όταν οι νομοθέτες είναι καλοζωισμένοι, με έναν ηλίθιο και παντελώς ασυνάρτητο τρόπο που τελικά βλάπτει τις κοινωνίες περισσότερο από ότι η αθέτηση (δεν λέω παραβίαση γιατί περισσότερο πρόκειται για ονειροφαντασίες παρά για νόμους) των νόμων αυτών.

Μπορεί να απαγορεύεις τον γάμο μεταξύ ομόφυλων, το κάπνισμα, το να μπαίνουν δια θαλάσσης στη χώρα σου, τη μαύρη εργασία ή το σεξ πριν το γάμο, και να χαρακτηρίζεις παράνομους όσους τα κάνουν όλα αυτά, αλλά δεν θα τους σταματήσεις ποτέ, γιατί απλούστατα κανείς δε σε ρώτησε.

Ο πρόσφυγας που φεύγει από τη ρημαγμένη από πόλεμους χώρα του δε σε ρώτησε ούτε θέλει τη γνώμη σου για το αν θα ζήσει ή όχι: θα κάνει ότι είναι δυνατόν για να ζήσει και πρέπει να το καταλάβεις καλά αυτό, κύριε νομοθέτη από την  καρέκλα της πολυτέλειας, γιατί αν δεν το καταλάβεις οι εξελίξεις θα σε ξεπεράσουν. Ο πρόσφυγας όχι μόνο δεν θα σε ρωτήσει για το αν θα ζήσει ή όχι, αλλά θα κάνει και ό,τι μπορεί για να ζήσει όσο γίνεται καλύτερα, θα έρθει στην ειρηνική σου χώρα και θα κάνει όσο πιο λυσσασμένα μπορεί την πρώτη δουλειά που θα βρεί για να κερδίσει αυτό που εσύ έχεις τζάμπα. Και αυτό δεν θα το σταματήσεις όσο και αν στα δελτία βάζεις αγράμματους εκφωνητές να λένε "μετανάστες" χίλιες φορές το δευτερόλεπτο. Είναι ανόητο να περιμένεις κάτι άλλο, γιατί οι λέξεις που χρησιμοποιείς όχι μόνο είναι αναντίστοιχες με την πραγματικότητα, αλλά ακόμα και τις σωστές λέξεις να χρησιμοποιήσεις, στην προκειμένη περίπτωση η αλήθεια είναι αδυσώπητη: έρχονται και δεν θα φύγουν, φίλος.

Μπορεί να λες ότι δε σου αρέσουν οι γκέη, όμως κανείς δε σε ρώτησε, ούτε οι γκέη περιμένουν την έγκρισή σου για να κάνουν τη ζωή τους. Οι γκέη υπάρχουν ανεξαρτήτως νόμων και ζουν μαζί είτε σου αρέσει είτε όχι. και ποτέ τίποτα δεν το άλλαξε αυτό. Θέλω να πω, δεν μπορείς να νομίζεις ότι θα πάψει κάποιος να είναι ομοφυλόφιλος επειδή εσύ είπες όχι. Αρκετά αστείο το βρίσκω, να θαρρούν κάποιοι ότι απλά και μόνο διατυπώνοντας μίας άρνηση θα αλλάξει τίποτα στη ζωή των άλλων.

Ναρκωτικά, το επόμενο παράδειγμα. Μπορείς να λες ότι απαγορεύεται, η πραγματικότητα όμως σε διαψεύδει τραγικά κάθε μέρα που περνάει. Για παράνομη δραστηριότητα, τα πάει αρκετά καλά, πρέπει να ομολογήσεις, έτσι δεν είναι; Ξεπερνά σε επιδόσεις, οικονομικές και κοινωνικές, όλες τις νόμιμες. Άρα, στα φρύδια όλων των εμπλεκόμενων αν εσένα σου αρέσει ή όχι.

Δεν θα μπορούσα, φυσικά, να διαφωνήσω στο ότι κάποια από αυτά αποτελούν μάστιγες, όπως τα ναρκωτικά ή η μαύρη εργασία, γιατί διαλύουν οικογένειες και κοινωνίες.

Αυτό που λέω είναι ότι η επιμονή στις λέξεις δεν αποτελεί λύση. Όταν ένας κανόνας δεν λύνει κανένα πρόβλημα τότε πρέπει να τον ξανασκεφτούμε, τις περισσότερες φορές εκ βάθρων, από το μηδέν.

Σε μία Ευρώπη γερασμένη χωρίς νέα γενιά να στηρίξει τις παλιές, μήπως θα ήταν κοινωνικά καλύτερο να δεχτούμε και να νομιμοποιήσουμε τους πρόσφυγες, να τους δώσουμε χαρτιά και εργασία, να ενταχθούν στις κοινωνίες μας σαν παρένθετη παραγωγική γενιά που θα στηρίξει τα ασφαλιστικά και θα αυξήσει την παραγωγικότητα;

Σε μία αγορά όπου η παρανομία αυξάνει το ρίσκο, άρα την κερδοφορία ενός προϊόντος, μήπως θα έπρεπε να καταστούν νόμιμα τα ναρκωτικά, όπως το αλκοόλ, το κάπνισμα ή η πορνεία; Φυσικά, θα χαθούν πολλοί ώσπου να ωριμάσουν οι συνθήκες, κάμποσες ζωές θα χαθούν μέσα στην παράνοια του να πουλάς ηρωίνη στα περίπτερα, αλλά σε βάθος χρόνου, μήπως χάσει τη γοητεία της "κοινωνικής αντίστασης" που έχει τώρα; Μήπως, ως νόμιμο άρα φορολογητέο, πάψει να είναι κερδοφόρο;
Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι.

Σε μία κοινωνία όπου οι εισφορές αποτελούν τον νούμερο ένα περονόσπορο στο δέντρο της παραγωγικότητας, μήπως θα ήταν καλύτερα, εφόσον οι έλεγχοι είναι παντελώς αναποτελεσματικοί, να καταστεί νόμιμη και να επιτραπεί στους εργοδότες αλλά και στους εργαζόμενους να δηλώσουν αυτή την εργασία, ώστε να φορολογηθούν με τρόπο που να εξισορροπεί την απώλεια των εισφορών, χωρίς την έγνοια των προστίμων και χωρίς να χάνουν το δικαίωμα στην ασφάλιση;

Θεωρώ ότι η πραγματικότητα μας κοιτά με βλοσυρό μάτι, όσο και αν εμείς θέλουμε να την αγνοήσουμε. Θεωρώ ότι οι "παράνομοι" που μας περιτριγυρίζουν είναι περισσότεροι από εμάς, τους εγωκεντρικούς αλαζόνες "νόμιμων" σύμφωνα με τους κανόνες που θεσπίσαμε για τους εαυτούς μας και περιμένουμε να ακολουθήσουν και όλοι οι άλλοι.

Για άλλη μία φορά, η κατάσταση είναι δύσκολη γιατί αδυνατούμε να την διαχειριστούμε, οπότε έτσι γίνεται πιο εύκολη η απόφαση: ή προσαρμόζεσαι ή  περνάς στην ανυπαρξία.
Απλή και εύκολη η επιλογή.