Όλα λάθος, όλα λάθος.

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι καλοί στο ένα πράγμα και λιγότεροι καλοί στα υπόλοιπα. Οι περισσότεροι άνθρωποι , στις αποφάσεις που παίρνουν στη ζωή τους, κάνουν κάποια σωστά πράγματα και κάποια άλλα τα κάνουν λάθος. Το λάθος, η αμαρτία ελληνιστί, δεν είναι κάτι που το κάνεις επίτηδες ούτε ξεκινάει κανείς τη ζωή του με σκοπό να τα κάνει μαντάρα. Αυτό γίνεται από λάθος, από λάθος αποφάσεις.

Τις περισσότερες φορές, οι περισσότεροι άνθρωποι το καταλαβαίνουν αυτό, είτε πριν κάνουν το λάθος, είτε μετά. Και οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν είτε να το αποφύγουν είτε να το διορθώσουν. Κάποιες φορές γίνεται, άλλες όχι, ανάλογα με τη σοβαρότητα και την έκταση της ζημιάς.

Η κόλαση, η τιμωρία, ελληνιστί, δεν είναι κάτι που μας φέρνει κάποιος γενειοφόρος από ψηλά. Είναι
κάτι που φέρνουμε στον εαυτό μας, είναι η ζωή με τις επιπτώσεις των λαθών μας.

Και έτσι ξέρεις αν τα έκανες σωστά τα πράγματα: βλέπεις αν είχαν καλό και σωστό αποτέλεσμα. Αν ταλαιπωριέσαι, τότε κάτι έχεις κάνει λάθος. Μπορεί να έχεις επενδύσει στο λάθος επάγγελμα ή σε λάθος σύντροφο ή σε λάθος συναναστροφές ή λάθος δίαιτα ή λάθος σπίτι ή λάθος λέξεις ή λάθος έκφανση του εαυτού σου, αλλά το μόνο κριτήριο είναι η δική σου ευημερία ή ταλαιπωρία, και αυτό είναι κάτι που μόνο εσύ ξέρεις μέσα σου βαθειά.

Για αυτό είναι σημαντικό να μην τιμωρούμε περισσότερο τους ανθρώπους, γιατί οι ίδιοι έχουν φέρει στον εαυτό τους το μαρτύριο των λαθών τους, και περισσότερη δυστυχία από αυτή είναι αχρείαστη.

Είναι μερικοί άνθρωποι που τα έχουν κάνει όλα λάθος. Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν έχουν αφήσει τίποτα όρθιο στο πέρασμά τους. Είναι μερικοί άνθρωποι που, όχι μόνο έχουν κάνει πολλά λάθη, αλλά αρνούνται ακόμα και να μιλήσουν στον εαυτό τους για να βγούν από την κόλαση της αυτοτιμωρίας τους. Είναι μερικοί άνθρωποι που όταν υποφέρουν δεν αλλάζουν τις αποφάσεις τους. Είναι μερικοί άνθρωποι που όταν βλέπουν πως κάτι πάει στραβά, το ξανακάνουν και νομίζουν ότι το να διορθώνεις τα λάθη σου είναι αδυναμία. Είναι κάποιοι άνθρωποι που νομίζουν ότι το λάθος έγινε μόνο του ή ότι το λάθος θα ήταν σωστό υπό άλλες συνθήκες, κι έτσι το ξανακάνουν ξανά και ξανά, παντού, χωρίς ποτέ να βλέπουν ότι ακόμα και στον βόρειο πόλο, αν κάψεις ένα ξύλο δεν υπάρχει περίπτωση αυτό να μην καεί.

Οι άνθρωποι που το κάνουν αυτό, είναι παράφρονες, προς το τέλος. Πνίγοντας τις λέξεις μέσα στην ενοχή, πνίγοντας την συνείδηση μέσα στον εσωτερικό γολγοθά της αυτοτιμωρίας, δείχνουν άκαμπτοι και αλύγιστοι, ως το τέλος και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κοιτάς και να καταλαβαίνεις και το ξέρουν και το ξέρεις και δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά ένας τεράστιος ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο του μυαλού τους, που τον ταΐζουν με δικαιολογίες γιατί αν δεν το κάνουν τότε η σήψη του τεράστιου κουφαριού του θα γαγγραινιάσει το σύμπαν,

Και καταλήγουν σάπιοι. Το κακό με την σαπίλα είναι ότι είναι οριστική. Μία σάπια, άδεια φλούδα, λιωμένη, λίγο πριν γίνει ένα με το χώμα. Τι να τιμωρήσει κανείς από αυτό, τί να κάνεις σε ένα τέτοιο άτομο που να μην το έχει κάνει ήδη στον εαυτό του; Ούτε σωτηρία, ούτε βοήθεια, λιώνει μέχρι κάθε μόριο της ύπαρξής του χωριστεί από τα άλλα, μέχρι που η σαπίλα του μυαλού να μοιραστεί σε αμελητέες ποσότητες σκόνης, σωματίδια άυλα σε ένα αδιάφορο σύμπαν.

Θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Αλλά δεν είναι.
Ποτέ δεν είναι.