Γνωριμία με το θάνατο

Ο γαλανός μου αγαπάει πολύ οτιδήποτε ζωντανό. Να φανταστείς, έτυχε κάποτε να βρούμε ένα νυχτεριδάκι γαντζωμένο στα κάγκελα του μπαλκονιού μας, και το βρήκε τόσο χαριτωμένο που ζήτησε να το κρατήσουμε για κατοικίδιο. Λατρεύει τα ζουζούνια κάθε είδους, τα σκυλιά, τα γατιά, τα σπουργίτια, τις κότες, τα σαμιαμίδια, τις αράχνες, όλα.

Έτσι πήραμε μία γατούλα, τη Σάσα, την οποία μετά μεταφέραμε στο πατρικό μου. Εκεί γέννησε

γατάκια, κατά τον ρουν των γεγονότων. Φυσικά, πιο αξιολάτρευτο πλάσμα από τα γατάκια δεν υπάρχει και πιο πολύ από όλα ήταν γλυκύτατο ένα άσπρο με γκριζο-ριγέ μπαλώματα. Παιχνιδιάρικο και πανέμορφο, μία γλύκα σκέτη.

Τα γατάκια, μαζί και αυτό, ο honey-booboo, όπως τον βάφτισε, έπαιζαν και μεγάλωναν. Μέχρι την περασμένη κυριακή που πήγαμε πάλι στο πατρικό μου και ενώ όλα ήταν καλά στην αρχή, ξαφνικά παρατηρήσαμε πως ο honey-booboo δεν ήταν καλά. Μέσα σε ένα λεπτό έπεσε κάτω και έκανε σπασμούς. Το κοιτούσαμε σαστισμένοι χωρίς να ξέρουμε τί να κάνουμε. Το χάιδεψα λίγο και το κοίταξα στα μάτια, μήπως και το πλασματάκι νιώσει λίγη παρέα πριν πεθάνει. Ο γαλανός ζήτησε να το χαϊδέψει, έκανε το ίδιο. Του πέθανε στα χέρια.

Το άφησε κάτω και έκλαψε σπαραχτικά.

Μετά το σήκωσε και το άψυχο κεφαλάκι πηγαινοέρχονταν σαν ξεκούρδιστο. "Πάμε να το θάψουμε" του είπα και συμφώνησε.

Πήγαμε στον κήπο και σκάψαμε έναν λάκκο. Το σκεπάσαμε και βάλαμε από πάνω ξύλα για να μην το ξεθάψουν τα σκυλιά.

Του εξήγησα πως ίσως το τσίμπησε σκορπιός και πως ο θάνατος είναι μέρος της ζωής.

"Είναι παράλογο" μου είπε.

Δεν το ανέφερε από τότε. Περιμένω πότε θα το βγάλει από μέσα του και πως.