Περί δικαιωμάτων και άλλα φαιδρά (παρατηρείτε ότι εκφράζομαι κόσμια)

Αν ρωτήσεις έναν δημόσιο υπάλληλο αν και κατά πόσο είναι δίκαιο αυτός ο ίδιος να εργαστεί κυριακή, τότε η απάντηση θα είναι ένα βροντερό και κατηγορηματικό "όχι" ίσως βροντερότερο από εκείνο του Μεταξά ή το όχι στη βασιλεία ή το όχι στα ναρκωτικά. Θα είναι το βροντερότερο όχι που έχει πεί ποτέ Έλλην.

Ο ίδιος Έλλην, ο δημόσιος υπάλληλος, αν τον ρωτήσεις αν είναι σωστό να δουλεύει κάποιος άλλος θα σου πεί ένα όχι χλιαρό και ασθενικό ενώ δεν είναι λίγοι εκεί που ενώ οι ίδιοι κάθονται απογεύματα, σάββατα και κυριακές, για τον συνάνθρωπο και συνέλληνα προτείνουν με τον ίδιο ή κατώτερο μισθό να δουλεύει όχι μόνο καθημερινά, αλλά και σε συνθήκες αβεβαιότητας, γιατί ενώ ο δυ είναι ριζωμένος δια παντός στην ίδια θέση ανεξάρτητα από τις ικανότητές του, οι υπόλοιποι Έλληνες δεν ξέρουν τί τους ξημερώνει αύριο.

Διακρίνω δύο κριτήρια, λοιπόν.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά: εγώ να κάθομαι τα σαββατοκύριακα και τα απογεύματα, γιατί έχω δικαιώματα αλλά οι άλλοι να δουλεύουν για την ανάπτυξη, πρωί-βράδυ-ασββατοκύριακα.

Επιπλέον, ο ελεύθερος χρόνος που έχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελεί κλεψιά εις βάρος των υπολοίπων γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι μετά την επίσημη εργασία τους στο δημόσιο, κάνουν κι άλλη, παράνομη δουλειά το απόγευμα, μαύρη, κόβοντας τις θέσεις εργασίας και πηγές εισοδήματος από τους υπόλοιπους. Είμαι, ας πούμε, δάσκαλος σε δημοτικό το πρωί και το απόγευμα κάνω ιδιαίτερα. Ή το πρωί κάθομαι άνετα στην τράπεζα και το απόγευμα αντί να δώσω ένα μεροκάματο σε κάποιον πωλητή, μένω ο ίδιος στο κατάστημά μου ή δουλεύω το ταξί μου ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο.

Έτσι, έχουμε το αριστοκρατικό δημόσιο, που ήδη είναι αργό και δυσκίνητο, να έχει διακιώματα και όλοι οι άλλοι όχι. Έτσι, ενώ αν πας σε ένα μαγαζί εξυπηρετείσαι άμεσα ενώ αν πας σε οποιαδήποτε υπηρεσία θέλεις τρείς μήνες από τη ζωή σου, την προσωπική και την επιχειρηματική.

Άρα, ποιός είναι που πρέπει να δουλεύει κυριακή;
Αυτός που έχει μαγαζί, χωράφι, επιχείρηση εργοστάσιο και ήδη δουλεύει πρωί-βράδυ για έξι ημέρες ή αυτός που που δουλεύει μισή μέρα για πέντε μέρες και λόγω της βραδύτητάς του δεν επιτρέπει να δουλέψουν οι υπόλοιποι προξενώντας ένα σωρό παρενέργειες στο όλο σύστημα;

Γιατί, διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά το κόστος της επιχειρηματικότητας είναι στα ύψη λόγω του χρόνου που πρέπει να περιμένει ο κάθε επιχειρηματίας για να γίνει η δουλειά του, και μάλιστα αυτή την καθυστέρηση την πληρώνει δύο φορές , μία ως διαφυγόντα κέρδη  ώσπου να εγκριθεί/εκδικαστεί/ρυθμιστεί η υπόθεσή του και άλλη μία ως γρηγορόσημο, για να μην αναφέρω τα γνωστά, την υπερφορολόγηση και την αναξιοκρατία, που ένας αδαής σε πόστο μπορεί να σου καταστρέψει τη ζωή.

Εγώ, λοιπόν, σαν πολίτις και σαν επιχειρηματίας και σαν ελληνίδα, προτείνω το εξής: να δουλεύουν οι υπηρεσίες του δημοσίου και τα Σαββατοκύριακα και τα απογεύματα, γιατί με τη παρούσα κατάσταση, ΕΠΕΙΔΗ ΔΟΥΛΕΥΩ ΟΛΗ ΜΕΡΑ δεν προλαβαίνω να πάω στις δημόσιες υπηρεσίες   τις υπόλοιπες ημέρες. Για να βρώ έναν γιατρό , πχ, πρέπει να αφήσω τη δουλειά μου χάνοντας μεροκάματα ή κοστίζοντας χρόνο στον εργοδότη μου. Για να πάω σε ένα δικαστήριο ή μιά εφορία, θέλω μερικές εργάσιμες το μήνα, πράγμα που σαν επιχειρηματία με επιβαρύνει απίστευτα, μιας και χάνω τις παραγωγικές μου ώρες για να περιμένω στους διαδρόμους.

Τα μαγαζιά και οι επιχειρήσεις είναι διαθέσιμα όποτε τα θέλω.
Το δημόσιο και το κράτος είναι που δεν βρίσκω πουθενά.