Η Απόφασή μου

Σε πολύ νεαρή ηλικία καλούμαστε όλοι να πάρουμε αποφάσεις για τη ζωή μας, παρόλο που εκείνη τη στιγμή γνωρίζουμε ελάχιστα, η εμπειρία μας είναι σε μεγάλο βαθμό από δεύτερο χέρι, δηλαδή όσα ακούμε από τον περίγυρο και συνήθως βρισκόμαστε σε κατάσταση σύγχυσης, ακόμα και οι πιο χοντρόπετσοι από εμάς.

Τις περισσότερες φορές η απόφαση αυτή είναι, κατά συνέπεια, συναισθηματική, δηλαδή εφόσον οι γνώσεις μας δεν αρκούν, αποφασίζουμε βασισμένοι στο συναίσθημα, τι μας αρέσει και τι θέλουμε, τι ονειρευόμαστε, τι τυχαίνει να είναι της μόδας εκείνη την ώρα ή ακόμα και το ποιόν θα τύχει να συμπαθήσουμε τη στιγμή εκείνη.

Προσωπικά ήμουν όπως όλοι σε αυτή την ηλικία, αλλά ήθελα και να φύγω όσο πιο μακρυά γίνεται.

Ωστόσο...

Κοίταξα το υπόλοιπο σόι και από τις δύο μεριές.
Είναι τα σόγια μου πολύ περιπετειώδη, αν και το ένα λίγο περισσότερο από το άλλο. Και τα δύο σόγια έχουν ταξιδευτές και ονειροπόλους, έχουν ανήσυχα πνεύματα, φύσεις περίεργες και φευγάτες, φευγαλέες και άνθρωποι που ησυχία δεν έχουν ούτε και όταν κοιμούνται. Είδα τις τύχες τους και τα ριζικά τους.

Αποφάσισα τότε να μην φύγω.

Όλοι οι άλλοι το έκαναν, κατά πως όριζε το γονίδιο του καθενός τους,  και έμεινα εγώ εδώ.
Ήθελα πάρα πολύ να γίνω φυσιολογική, περισσότερο από ότι ήθελα να φύγω.

Ήταν για εμένα το πιο δύσκολο, η μεγαλύτερη πρόκληση, να είναι κανείς κανονικός και συνεχίζει να απαιτεί όλη την ενέργειά μου.

Το τελευταίο διάστημα βρέθηκα με τα άτομα που έφυγαν, τα είδα από κοντά και μου είπαν τις ιστορίες τους, για τόπους άλλους και άλλες αλήθειες. Και ενώ από τη μία θυμήθηκα τότε που παραλίγο να φύγω και μόνο μία μικρή τοσοδά αγκυρούλα τελικά με κράτησε στην πραγματικότητα, τότε που όλα ήταν πιθανά, τότε που παρά τη μανία μου, είπα θα μείνω.

Τελικά άξιζε τον κόπο και είχα δίκιο που το έκανα, η φυσιολογικότητα έχει ωφέλη.
Συν τοις άλλοις, αυτοί που φεύγουν ξέρουν που να με βρούν.
Έχουν οι άλλοι κάπου να γυρίσουν, έχουν ένα σπίτι για να φεύγουν,

Τελικά, είχα δίκιο.