Ρατσιστικό; Ως τα μπούνια!

Στίγμα είναι η λέξη που εμφανίστηκε σε άρθρο σχετικό με σπουδαστές με ψυχικές ή νοητικές παθήσεις. Προκατάληψη, αποκλεισμός, είναι άλλες λέξεις που προκύπτουν όταν μιλάμε για άτομα που είναι διαφορετικά, ποικιλοτρόπως.

Οι άνθρωποι που, κατά τα άρθρα, είναι ένοχοι ρατσισμού, προφανώς αυτοί στιγματίζουν, αποκλείουν ή είναι προκατειλημμένοι ως προς τα διαφορετικά άτομα, θα έπρεπε να αισχύνονται.

Ναι;
Ναι.

Όχι.

Όταν κάποιος είναι διαφορετικός, παρουσιάζοντας μεγάλη απόκλιση από την καθιερωμένη ιδέα της κανονικότητας, τότε είναι φυσιολογικό να μην τυγχάνει αποδοχής. Το αφύσικο θα ήταν το αντίθετο, να δείς ένα 120κιλο άντρα και να μη σε ενοχλήσει. Θα ήταν αφύσικο να δείς ένα άτομο με σύνδρομο ντάουν και να πείς "να ένας μορφονιός". Θα ήταν αφύσικο να δείς έναν σαν τον στήβεν χώκιν και να μη νιώσεις έναν δισταγμό, όπως θα ήταν αφύσικο να δείς κάποιον διαταραγμένο και να μην σκεφτείς ότι είναι επικίνδυνος.

Πέραν της σωματικής ή παθολογικής διαφορετικότητας, υπάρχουν ένα σωρό ψυχολογικές, συμπεριφορικές ή και καθαρά φανταστικές διαφορετικότητες, που πολλές φορές έχουν τα ίδια συμπτώματα κοινωνικού αποκλεισμού για το άτομο.

Όλες αυτές οι διαφορετικότητες, και όλες οι συνέπειές τους, υπάγονται στα πλαίσια της ανθρώπινης φύσης μεν, το ίδιο ισχύει όμως και για την αντίδρασή μας προς αυτές: είναι και αυτές ανθρώπινες.

Δεν λέω να μην δίνουμε προσοχή στα άτομα αυτά.
Αντιθέτως, θεωρώ επίτευγμα της ανθρώπινης διανόησης την περίθαλψη και την κοινωνική ένταξη, και όλα. Η τερατώδης κατάσταση του παρελθόντος, είναι ανεπίτρεπτη.

Αυτό που λέω είναι ότι η λέξη "αποδοχή" είναι πολύ μεγάλη.
Πολύ βαρειά.

Αποδέχομαι, σημαίνει πολλά πράγματα, πράγματα που ξεκινούν από το ποιόν έχω το δικαίωμα να διαλέγω για φίλο ή σύντροφο ή συνεργάτη, μέχρι την αντίληψη περί φυσιολογικού.

Σε προσωπικό επίπεδο, μπορεί ο διαφορετικός να έχει τα δικαιώματά του, αλλά δεν μπορεί να με υποχρεώνει να τον αποδέχομαι. Έχω δικαίωμα να μην χωνεύω κάποια άτομα. Έχω δικαίωμα να μην βάζω στο σπίτι ή την επιχείρησή μου κάποιο άτομο. Έχω δικαίωμα στη δική μου φυσιολογικότητα.

Γιατί, σε μεγάλη κλίμακα, αν  το διαφορετικό καταστεί φυσιολογικό, τότε η ανθρώπινη φυλή θα είναι μη-βιώσιμη.

Και μάλιστα, τη στιγμή που υγειέστατοι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους, για λόγους όπως πολιτική, εμπόριο ενέργειας ή πόρων γενικώς, οικονομικών ανισοτήτων και εθνικών εκκαθαρίσεων.

Ένας δυτικός παραπληγικός έχει μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής από ένα υγιή αφρικανό.
Πόσο "ανθρωπιστικό" είναι αυτό;