Κατ'αρχάς δεν πιστεύω στην διόρθωση των ανθρώπων. Δεν πιστεύω ότι κάποιος που κάνει κάποιο σφάλμα είναι ένοχος ή πως υπάρχει ανάγκη να τον αλλάξουμε.
Αυτό που πιστεύω είναι πως ο κάθε άνθρωπος, από μόνος του, πρέπει να θέλει το καλύτερο τόσο για τον εαυτό του όσο και για αυτούς που νοιάζεται.
Και πιστεύω πως όταν κάποιος κάνει κάποιο σφάλμα, είναι πιο δημιουργικό να έρθει σε επαφή με κάτι καλύτερο παρά να του επισημαίνουμε όλην ώρα το λάθος του. Αν του επισημαίνουμε όλην ώρα το λάθος του θα νιώσει ένοχος, ότι τον κατηγορούμε για κάτι ή ίσως ότι δεν τον εκτιμούμε, ενώ αν έρθει σε επαφή με το καλύτερο τότε ίσως το ζηλέψει και, όπως όλοι οι άνθρωποι, ότ,ι ζηλεύουμε κάνουμε τα πάντα για αν το αποκτήσουμε.
Εφόσον, λοιπόν, ήδη νιώθετε ένοχος που έχετε σαπίσει το παιδί σας στο ξύλο αλλά δεν ξέρετε πως να σταματήσετε να το κάνετε αυτό, θα σας δώσω τις οδηγίες.
Γιατί αυτή είναι η κυριότερη δυσκολία που έχουν οι βίαιοι γονείς: νιώθουν ότι αν σταματήσουν να ρίχνουν μπάτσες, τότε το παιδί δεν θα πειθαρχεί ή ότι θα χαθεί ο έλεγχος, δεν θα μας σέβεται, δεν θα κάνει αυτά που πρέπει, θα βγεί αλήτης, κοκ. Φυσικά, αυτό δεν ισχύέι, γιατί τα παιδιά βγαίνουν απείθαρχα όταν δεν ασχολείσαι μαζί τους ή όταν ο ίδιος ο γονιός είναι απείθαρχος ή ασυνεπής,, ή όπως στη δική μου περίπτωση, από αντίδραση στην βία και όχι από συμμόρφωση σε αυτήν. Και, αν είστε από τους γονείς που χρησιμοποιείτε βία, τότε θα παρατηρήσετε ότι ενώ έχετε τόσα χρόνια που το βαράτε ανελέητα, το παιδί εξακολουθεί να παρουσιάζει τα ίδια χαρακτηριστικά. Αυτό που τόσο σας νευριάζει ώστε να καταφεύγετε στη βία, η βία δεν το διόρθωσε. Το παιδί σας εξακολουθεί να είναι άτακτο, "τρελό", αναιδές, χαζό, ή ό,τι είναι αυτό που σας ενοχλεί.
Άλλο ένα χαρακτηριστικό όσων δέρνουν τα παιδιά τους είναι ότι τα βρίζουν και κάποιοι μάλιστα το εννοούν, δηλαδή υποτιμούν τα παιδιά τους, τα θεωρούν χειρότερα από τα άλλα.Ναι, είναι παράδοξο, μπορεί να δέρνεις το παιδί σου και ταυτόχρονα να είσαι περήφανος για αυτό, αλλά είναι απείρως χειρότερο όταν ντρέπεσαι για αυτό. Μία γνωστή μου που δέρνει το παιδί της τακτικά, πολύ συχνά μου λέει "Μα τα δικά σου είναι αγγελούδια".
Δεν είναι. Κάνουν ό,τι και τα υπόλοιπα παιδιά, αταξίες, ζημιές, λένε κοτσάνες, ορισμένες φορές παρακούν ό,τι τους λέω γιατί δεν έχουν όρεξη, κοκ. Κυριολεκτικά, η μόνη διαφορά είναι ότι δεν τα δέρνω και έχουμε ηρεμία στο σπίτι. Όταν κάνουν κάτι,τα μαλώνω, μερικές φορές πολύ έντονα. Δύο φορές στη ζωή τους χτύπησα από μία φορά τον καθένα τους/ Δεν τα έδειρα, δηλαδή δεν τα χτύπησα πολλές φορές για πολλή ώρα αλλά τα χτύπησα μία φορά μόνο, γιατί το παράπτωμα ήταν πραγματικά σοβαρό.
Κάτι άλλο που πολύ συχνά κάνουν οι βίαιοι γονείς είναι ότι για τον εαυτό τους έχουν όλες τις καλές δικαιολογίες. Οι άλλοι είναι μαλάκες, το παιδί είναι ζουρλό, αλλά οι ίδιοι οι γονείς είναι κουρασμένοι, πιεσμένοι, αγχωμένοι, μπερδεμένοι, κοκ. "Μα αφού μυο είπε αυτό, εγώ τί να έκανα;" Η πιο σιχαμερή δικαιολογία είναι η "εγώ έτσι είμαι και όποιος γουστάρει" που δείχνει ότι δεν θέλει ο άνθρωπος αυτός να είναι καλύτερος, ότι γουστάρει που είναι ένα βδέλυγμα της φύσης, πράγμα που για εμένα είναι η πηγή όλων των κακών, το να μη θέλεις το καλό και το καλύτερο
Τι να κάνετε, λοιπόν.
Πρώτον και κύριον, φροντίστε την υπόλοιπη ζωή σας ώστε να έχετε περισσότερο χρόνο για να ξεκουράζεστε. Πολλοί γονείς δεν έχουν χρόνο για να προλάβουν όλες τις υποχρεώσεις τους κι έτσι δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με το παιδί: δεν τρως το φαΐ σου; πάρε μία γιατί ώσπου να το συζητήσουμε θα έχω αργήσει για το γραφείο. Επίσης, πολλοί γονείς γίνονται βίαιοι λόγω κούρασης. Αν πχ, έχεις όλη μέρα που σκοτώνεσαι στη δουλειά και έρχεσαι στο σπίτι μεσάνυχτα και κατάκοπος, τότε απλά δεν έχεις την υπομονή να ασχοληθείς οτιδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό σου. Και φυσικά είναι γρήγορο και αποτελεσματικό να ρίξεις τις συνηθισμένες σφαλιάρες και μετά να απορείς γιατί κανείς δε σου μιλάει.
Δεύτερον, είναι πολύ συχνό να ξεσπάνε οι γονείς στα παιδιά αντί να ξεσπάνε στους πραγματικούς ένοχους της δυστυχίας τους, συνήθως κάποιο αφεντικό, ένας κακός σύζυγος, μία άσχημη δουλειά, αισθήματα παγίδευσης σε μία καθόλου ικανοποιητική ζωή, κοκ.
Άρα, πρώτα δείτε τί είναι αυτό που σας κάνει να είστε μονίμως νευριασμένος και μετά, για όνομα του θεού, διορθώστε το, να ησυχάσετε και εσείς και το παιδάκι σας που το έχετε σπάσει σε εκατό μεριές, να δεί λίγη ηρεμία και γαλήνη το σπιτικό σας, αντί να είστε σε μονίμως στην τσίτα και στην ένταση και αντί να ηρεμείτε όταν πάτε σπίτι φορτώνετε νεύρα με το που γυρνάτε το κλειδί για να μπείτε.
Τρίτον, δικαιολογήστε τα λάθη σας. Δεν είστε τέλειος γιατί κανείς δεν είναι. Αν το παιδί σας δείχνει λιγότερο φρόνιμο από τα άλλα, ή χειρότερος μαθητής ή χειρότερος στο ποδόσφαιρο, δεν σημαίνει ότι αποτύχατε αλλά ότι στο παιδί σας είναι ένα παιδί όπως όλα τα άλλα. Δεν χρειάζεται να γίνουν όλα τέλεια γιατί αν γίνουν τότε κάτι πάει πολύ στραβά και δεν είναι το παιδί αλλά το σύνδρομο κατωτερότητάς σας: ντρέπεστε για τον εαυτό σας. Δεν πρέπει. Είστε ένας καταπληκτικός άνθρωπος και βάζετε τα δυνατά σας. Μερικές φορές τα πράγματα δεν γίνονται όπως τα σχεδιάσαμε κι αυτό είναι φυσιολογικό. Δεχτείτε αυτή την πραγματικότητα για την δική σας ψυχική ηρεμία.
Τέταρτον, βρείτε εναλλακτικές λύσεις. Πολλές φορές το ξύλο πέφτει γιατί ο γονιός νιώθει στριμωγμένος. Βρείτε εναλλακτικές τόσο για εσάς, όσο και για το παιδί σας. Αν δεν γίνει αυτό, τότε μπορεί να κάνει το άλλο. Αν δεν φάμε φακές θα φάμε σπανάκι, αν χωρίσω θα μείνω εκεί, αν δεν χωρίσω θα κάνω αυτό, αν αλλάξω δουλειά θα γίνει εκείνο, αν μείνω στην ίδια θα κάνω το άλλο.
Όπως είδατε, τίποτα από όλα αυτά δεν αφορά το παιδί. Όλα αφορούν εσάς τον ίδιο, γιατί αυτό που δεν κάνετε όταν δέρνετε είναι να σκεφτείτε. Αν καθήσετε να σκεφτείτε, τότε θα βρείτε λύσεις για αυτά που νομίζετε πως είναι άλυτα και σας οδηγούν στα άκρα.
Το πως θα πειθαρχήσετε το παιδί σας, αυτό που νομίζετε ότι θα πάει στραβά αν σταματήσετε να το δέρνετε, είναι το ευκολότερο. Υπάρχουν τεχνικές, η κυριότερη όμως είναι να διατηρήσετε τον αυτοέλεγχό σας.
Πριν ρίξετε σφαλιάρα, ρωτήστε γιατί και πως έγινε αυτό που σας νευρίασε. Πείτε του την επόμενη φορά να μην το ξανακάνει, εξηγώντας το γιατί με λογικά επιχειρήματα τύπου "βάζε τα πιάτα στο πλυντήριο γιατί δεν προλαβαίνω να τα ξεπλένω όταν φεύγω για τη δουλειά και δεν θα έχουμε πιάτο να φάμε το βράδυ" ή "κλείσε το υπολογιστή γιατί δεν κάνει για τα μάτια σου" κοκ.
Να είστε σίγουροι ότι την ίδια βλακεία θα την επαναλάβει ξανά και ξανά, και αυτό είναι μία φυσιολογική αντίδραση, γιατί χωρίς ξύλο νομίζει πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Μέχρι να μάθει να πειθαρχεί χωρίς ξύλο, θα σας νευριάσει πολλές φορές και θα αναρωτηθείτε πολλές φορές αν το παιδί σας είναι ηλίθιο. Δεν είναι. Δώστε του χρόνο.
Η προσαρμογή θα κρατήσει πολύ καιρό. Δύο χρόνια, τουλάχιστον.
Μην νομίζετε, δηλαδή, ότι σήμερα θα πείτε "σταματάμε το ξύλο" και αυτόματα όλα θα γίνουν ρόδινα. Θα μαλλιάσει η γλώσσα σας να λέτε τα ίδια και τα ίδια, θα δοκιμάσει τις αντοχές σας με απίστευτα καμώματα, και εσείς θα πέσετε στο ίδιο σφάλμα, κάποια στιγμή θα ρίξετε σφαλιάρα. Δεν πειράζει. Απλά φροντίστε να αραιώνουν τα διαστήματα από σφαλιάρα σε σφαλιάρα, μέχρι που να εξαφανιστούν εντελώς.
Φροντίστε να προλάβετε την εφηβεία, γιατί την βάψατε αν δεν την προλάβετε.
Αφήστε το να νιώσει τις συνέπειες στο πετσί του: δεν τρώει; θα πεινάσει. Δεν καθαρίζει το δωμάτιο; δεν θα φέρει φίλους, ούτε θα πάει πουθενά μέχρι να το καθαρίσει. Δεν βοηθάει στο σπίτι; δεν έχει προνόμια.
Θέσετε όρια εξαρχής. Θα παίζεις υπολογιστή τόσο κάθε μέρα, θα παίρνεις τόσο χαρτζηλίκι, θα βγαίνεις τόσες φορές με τους φίλους σου, θα πλένεις τα πιάτα κάθε τότε, θα βοηθάς, κοκ. Υποχωρήστε σε κάποια θέματα που δεν έχουν σημασία για εσάς, ώστε να έχει την αίσθηση ότι κι αυτό έχει κάποιες "ανάσες" από την κυριαρχία σας. Θα πειθαρχήσει καλύτερα έτσι.
Το κυριότερο: συγχώρεση.
Αν το παιδί σας περιμένει ξύλο αλλά δεν το δώσετε, το πιο πιθανό είναι το παιδί σας να νιώσει ευγνωμοσύνη και να γίνει χαλί να το πατήσετε από την ανακούφιση που γλίτωσε την κακοποίηση. Αν όμως το βρεί σαν ευκαιρία να κάνει του κεφαλιού του, τότε πρέπει να αναθεωρήσετε την διαπαιδαγώγησή που του δίνετε εκ βάθρων, γιατί το έχετε κάνει λαμόγιο και ασυνείδητο.
Τέλος, η γονική έγκριση είναι μία από τις ισχυρότερες ψυχολογικές δυνάμεις.
Γονική έγκριση είναι στις διαμάχες
να πάρετε το μέρος του, να το συγχωρήσετε για μία αστοχία του, να το βρίσκετε απίστευτα όμορφο, να νιώθετε άνετα μαζί του, να το εμπιστεύεστε, να του έχετε πίστη, να κάνετε μαζί πράγματα, να του δείχνετε πως να κάνει διάφορα πραγματάκια, να ξέρετε τί του αρέσει, να βγαίνει ο καλός σας εαυτός μαζί του.
Αυτό που πιστεύω είναι πως ο κάθε άνθρωπος, από μόνος του, πρέπει να θέλει το καλύτερο τόσο για τον εαυτό του όσο και για αυτούς που νοιάζεται.
Και πιστεύω πως όταν κάποιος κάνει κάποιο σφάλμα, είναι πιο δημιουργικό να έρθει σε επαφή με κάτι καλύτερο παρά να του επισημαίνουμε όλην ώρα το λάθος του. Αν του επισημαίνουμε όλην ώρα το λάθος του θα νιώσει ένοχος, ότι τον κατηγορούμε για κάτι ή ίσως ότι δεν τον εκτιμούμε, ενώ αν έρθει σε επαφή με το καλύτερο τότε ίσως το ζηλέψει και, όπως όλοι οι άνθρωποι, ότ,ι ζηλεύουμε κάνουμε τα πάντα για αν το αποκτήσουμε.
Εφόσον, λοιπόν, ήδη νιώθετε ένοχος που έχετε σαπίσει το παιδί σας στο ξύλο αλλά δεν ξέρετε πως να σταματήσετε να το κάνετε αυτό, θα σας δώσω τις οδηγίες.Γιατί αυτή είναι η κυριότερη δυσκολία που έχουν οι βίαιοι γονείς: νιώθουν ότι αν σταματήσουν να ρίχνουν μπάτσες, τότε το παιδί δεν θα πειθαρχεί ή ότι θα χαθεί ο έλεγχος, δεν θα μας σέβεται, δεν θα κάνει αυτά που πρέπει, θα βγεί αλήτης, κοκ. Φυσικά, αυτό δεν ισχύέι, γιατί τα παιδιά βγαίνουν απείθαρχα όταν δεν ασχολείσαι μαζί τους ή όταν ο ίδιος ο γονιός είναι απείθαρχος ή ασυνεπής,, ή όπως στη δική μου περίπτωση, από αντίδραση στην βία και όχι από συμμόρφωση σε αυτήν. Και, αν είστε από τους γονείς που χρησιμοποιείτε βία, τότε θα παρατηρήσετε ότι ενώ έχετε τόσα χρόνια που το βαράτε ανελέητα, το παιδί εξακολουθεί να παρουσιάζει τα ίδια χαρακτηριστικά. Αυτό που τόσο σας νευριάζει ώστε να καταφεύγετε στη βία, η βία δεν το διόρθωσε. Το παιδί σας εξακολουθεί να είναι άτακτο, "τρελό", αναιδές, χαζό, ή ό,τι είναι αυτό που σας ενοχλεί.
Άλλο ένα χαρακτηριστικό όσων δέρνουν τα παιδιά τους είναι ότι τα βρίζουν και κάποιοι μάλιστα το εννοούν, δηλαδή υποτιμούν τα παιδιά τους, τα θεωρούν χειρότερα από τα άλλα.Ναι, είναι παράδοξο, μπορεί να δέρνεις το παιδί σου και ταυτόχρονα να είσαι περήφανος για αυτό, αλλά είναι απείρως χειρότερο όταν ντρέπεσαι για αυτό. Μία γνωστή μου που δέρνει το παιδί της τακτικά, πολύ συχνά μου λέει "Μα τα δικά σου είναι αγγελούδια".
Δεν είναι. Κάνουν ό,τι και τα υπόλοιπα παιδιά, αταξίες, ζημιές, λένε κοτσάνες, ορισμένες φορές παρακούν ό,τι τους λέω γιατί δεν έχουν όρεξη, κοκ. Κυριολεκτικά, η μόνη διαφορά είναι ότι δεν τα δέρνω και έχουμε ηρεμία στο σπίτι. Όταν κάνουν κάτι,τα μαλώνω, μερικές φορές πολύ έντονα. Δύο φορές στη ζωή τους χτύπησα από μία φορά τον καθένα τους/ Δεν τα έδειρα, δηλαδή δεν τα χτύπησα πολλές φορές για πολλή ώρα αλλά τα χτύπησα μία φορά μόνο, γιατί το παράπτωμα ήταν πραγματικά σοβαρό.
Κάτι άλλο που πολύ συχνά κάνουν οι βίαιοι γονείς είναι ότι για τον εαυτό τους έχουν όλες τις καλές δικαιολογίες. Οι άλλοι είναι μαλάκες, το παιδί είναι ζουρλό, αλλά οι ίδιοι οι γονείς είναι κουρασμένοι, πιεσμένοι, αγχωμένοι, μπερδεμένοι, κοκ. "Μα αφού μυο είπε αυτό, εγώ τί να έκανα;" Η πιο σιχαμερή δικαιολογία είναι η "εγώ έτσι είμαι και όποιος γουστάρει" που δείχνει ότι δεν θέλει ο άνθρωπος αυτός να είναι καλύτερος, ότι γουστάρει που είναι ένα βδέλυγμα της φύσης, πράγμα που για εμένα είναι η πηγή όλων των κακών, το να μη θέλεις το καλό και το καλύτερο
Τι να κάνετε, λοιπόν.
Πρώτον και κύριον, φροντίστε την υπόλοιπη ζωή σας ώστε να έχετε περισσότερο χρόνο για να ξεκουράζεστε. Πολλοί γονείς δεν έχουν χρόνο για να προλάβουν όλες τις υποχρεώσεις τους κι έτσι δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με το παιδί: δεν τρως το φαΐ σου; πάρε μία γιατί ώσπου να το συζητήσουμε θα έχω αργήσει για το γραφείο. Επίσης, πολλοί γονείς γίνονται βίαιοι λόγω κούρασης. Αν πχ, έχεις όλη μέρα που σκοτώνεσαι στη δουλειά και έρχεσαι στο σπίτι μεσάνυχτα και κατάκοπος, τότε απλά δεν έχεις την υπομονή να ασχοληθείς οτιδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό σου. Και φυσικά είναι γρήγορο και αποτελεσματικό να ρίξεις τις συνηθισμένες σφαλιάρες και μετά να απορείς γιατί κανείς δε σου μιλάει.
Δεύτερον, είναι πολύ συχνό να ξεσπάνε οι γονείς στα παιδιά αντί να ξεσπάνε στους πραγματικούς ένοχους της δυστυχίας τους, συνήθως κάποιο αφεντικό, ένας κακός σύζυγος, μία άσχημη δουλειά, αισθήματα παγίδευσης σε μία καθόλου ικανοποιητική ζωή, κοκ.
Άρα, πρώτα δείτε τί είναι αυτό που σας κάνει να είστε μονίμως νευριασμένος και μετά, για όνομα του θεού, διορθώστε το, να ησυχάσετε και εσείς και το παιδάκι σας που το έχετε σπάσει σε εκατό μεριές, να δεί λίγη ηρεμία και γαλήνη το σπιτικό σας, αντί να είστε σε μονίμως στην τσίτα και στην ένταση και αντί να ηρεμείτε όταν πάτε σπίτι φορτώνετε νεύρα με το που γυρνάτε το κλειδί για να μπείτε.
Τρίτον, δικαιολογήστε τα λάθη σας. Δεν είστε τέλειος γιατί κανείς δεν είναι. Αν το παιδί σας δείχνει λιγότερο φρόνιμο από τα άλλα, ή χειρότερος μαθητής ή χειρότερος στο ποδόσφαιρο, δεν σημαίνει ότι αποτύχατε αλλά ότι στο παιδί σας είναι ένα παιδί όπως όλα τα άλλα. Δεν χρειάζεται να γίνουν όλα τέλεια γιατί αν γίνουν τότε κάτι πάει πολύ στραβά και δεν είναι το παιδί αλλά το σύνδρομο κατωτερότητάς σας: ντρέπεστε για τον εαυτό σας. Δεν πρέπει. Είστε ένας καταπληκτικός άνθρωπος και βάζετε τα δυνατά σας. Μερικές φορές τα πράγματα δεν γίνονται όπως τα σχεδιάσαμε κι αυτό είναι φυσιολογικό. Δεχτείτε αυτή την πραγματικότητα για την δική σας ψυχική ηρεμία.
Τέταρτον, βρείτε εναλλακτικές λύσεις. Πολλές φορές το ξύλο πέφτει γιατί ο γονιός νιώθει στριμωγμένος. Βρείτε εναλλακτικές τόσο για εσάς, όσο και για το παιδί σας. Αν δεν γίνει αυτό, τότε μπορεί να κάνει το άλλο. Αν δεν φάμε φακές θα φάμε σπανάκι, αν χωρίσω θα μείνω εκεί, αν δεν χωρίσω θα κάνω αυτό, αν αλλάξω δουλειά θα γίνει εκείνο, αν μείνω στην ίδια θα κάνω το άλλο.
Όπως είδατε, τίποτα από όλα αυτά δεν αφορά το παιδί. Όλα αφορούν εσάς τον ίδιο, γιατί αυτό που δεν κάνετε όταν δέρνετε είναι να σκεφτείτε. Αν καθήσετε να σκεφτείτε, τότε θα βρείτε λύσεις για αυτά που νομίζετε πως είναι άλυτα και σας οδηγούν στα άκρα.
Το πως θα πειθαρχήσετε το παιδί σας, αυτό που νομίζετε ότι θα πάει στραβά αν σταματήσετε να το δέρνετε, είναι το ευκολότερο. Υπάρχουν τεχνικές, η κυριότερη όμως είναι να διατηρήσετε τον αυτοέλεγχό σας.
Πριν ρίξετε σφαλιάρα, ρωτήστε γιατί και πως έγινε αυτό που σας νευρίασε. Πείτε του την επόμενη φορά να μην το ξανακάνει, εξηγώντας το γιατί με λογικά επιχειρήματα τύπου "βάζε τα πιάτα στο πλυντήριο γιατί δεν προλαβαίνω να τα ξεπλένω όταν φεύγω για τη δουλειά και δεν θα έχουμε πιάτο να φάμε το βράδυ" ή "κλείσε το υπολογιστή γιατί δεν κάνει για τα μάτια σου" κοκ.
Να είστε σίγουροι ότι την ίδια βλακεία θα την επαναλάβει ξανά και ξανά, και αυτό είναι μία φυσιολογική αντίδραση, γιατί χωρίς ξύλο νομίζει πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Μέχρι να μάθει να πειθαρχεί χωρίς ξύλο, θα σας νευριάσει πολλές φορές και θα αναρωτηθείτε πολλές φορές αν το παιδί σας είναι ηλίθιο. Δεν είναι. Δώστε του χρόνο.
Η προσαρμογή θα κρατήσει πολύ καιρό. Δύο χρόνια, τουλάχιστον.Μην νομίζετε, δηλαδή, ότι σήμερα θα πείτε "σταματάμε το ξύλο" και αυτόματα όλα θα γίνουν ρόδινα. Θα μαλλιάσει η γλώσσα σας να λέτε τα ίδια και τα ίδια, θα δοκιμάσει τις αντοχές σας με απίστευτα καμώματα, και εσείς θα πέσετε στο ίδιο σφάλμα, κάποια στιγμή θα ρίξετε σφαλιάρα. Δεν πειράζει. Απλά φροντίστε να αραιώνουν τα διαστήματα από σφαλιάρα σε σφαλιάρα, μέχρι που να εξαφανιστούν εντελώς.
Φροντίστε να προλάβετε την εφηβεία, γιατί την βάψατε αν δεν την προλάβετε.
Αφήστε το να νιώσει τις συνέπειες στο πετσί του: δεν τρώει; θα πεινάσει. Δεν καθαρίζει το δωμάτιο; δεν θα φέρει φίλους, ούτε θα πάει πουθενά μέχρι να το καθαρίσει. Δεν βοηθάει στο σπίτι; δεν έχει προνόμια.
Θέσετε όρια εξαρχής. Θα παίζεις υπολογιστή τόσο κάθε μέρα, θα παίρνεις τόσο χαρτζηλίκι, θα βγαίνεις τόσες φορές με τους φίλους σου, θα πλένεις τα πιάτα κάθε τότε, θα βοηθάς, κοκ. Υποχωρήστε σε κάποια θέματα που δεν έχουν σημασία για εσάς, ώστε να έχει την αίσθηση ότι κι αυτό έχει κάποιες "ανάσες" από την κυριαρχία σας. Θα πειθαρχήσει καλύτερα έτσι.
Το κυριότερο: συγχώρεση.
Αν το παιδί σας περιμένει ξύλο αλλά δεν το δώσετε, το πιο πιθανό είναι το παιδί σας να νιώσει ευγνωμοσύνη και να γίνει χαλί να το πατήσετε από την ανακούφιση που γλίτωσε την κακοποίηση. Αν όμως το βρεί σαν ευκαιρία να κάνει του κεφαλιού του, τότε πρέπει να αναθεωρήσετε την διαπαιδαγώγησή που του δίνετε εκ βάθρων, γιατί το έχετε κάνει λαμόγιο και ασυνείδητο.
Τέλος, η γονική έγκριση είναι μία από τις ισχυρότερες ψυχολογικές δυνάμεις.
Γονική έγκριση είναι στις διαμάχες
να πάρετε το μέρος του, να το συγχωρήσετε για μία αστοχία του, να το βρίσκετε απίστευτα όμορφο, να νιώθετε άνετα μαζί του, να το εμπιστεύεστε, να του έχετε πίστη, να κάνετε μαζί πράγματα, να του δείχνετε πως να κάνει διάφορα πραγματάκια, να ξέρετε τί του αρέσει, να βγαίνει ο καλός σας εαυτός μαζί του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου