Τελικά, παρά τις επιφυλάξεις μου, γιατί ήξερα ότι θα συγχυστώ, μπήκα να δώ ερτ πειρατική και , όπως περίμενα, συγχύστηκα.
Συγχύστηκα όταν κάποιος εργαζόμενος επικαλέστηκε το παιδί του για να υπερασπιστεί τη θέση του, γιατί τη θέση σου δεν την υπερασπίζεσαι σα ζήτουλας, ούτε έχει κανείς την υποχρέωση να σε κρατήσει σε οποιαδήποτε επιχείρηση απλά και μόνο επειδή έχεις παιδί. Τη θέση σου την υπερασπίζεσαι με την ποιότητα της δουλειάς σου και , αν έχεις παιδία, τότε κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου, πάσει θυσία, τσακίζεσαι να την κάνεις όσο καλύτερα μπορείς, για να μη φτάσει ο άλλος στο σημείο να σε απολύσει.
Συγχύστηκα, γιατί κάποιος άλλος είπε ότι η ερτ είναι η ζωή του και πως κάνει αυτό που του αρέσει, λες και η ζωή είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Για βγες λίγο παραέξω, ρεμπεσκέ, και ρώτα πόσοι από όσους έχουν μείνει με δουλειά κάνουν "αυτό που τους αρέσει" και πόσοι κάνουν τα πάντα, οτιδήποτε, για να συντηρήσουν τον εαυτό τους και για να πληρώνουν τα χρέη που τους φόρτωσαν οι κυβερνήσεις ερήμην των ιδίων των εργαζομένων, για να πληρώνουν ένα δημόσιο που την υπολειτουργεία την ονομάζει κοινωνικό αγαθό.
Συγχύστηκα γιατί κάποιος είπε πως με το κλείσιμο μπήκε ο κόσμος μέσα στην ερτ και κοίταγε τριγύρω και πως οι άνθρωποι ήρθανε πιο κοντά στην ερτ τώρα με όλα αυτά. Και είπα από μέσα μου πως έπρεπε να κλείσει για καταλάβει δύο απλά πράγματα; Ο κόσμος πάντα αγαπούσε την ερτ και είναι πολλοί που πραγματικά λυπήθηκαν για το κλείσιμό της, αλλά όλοι ενδόμυχα είχαν και το κρυφό παράπονο, ότι η ερτ είχε περισσότερα κουσούρια από όσα θα περίμενε κανείς. Πως σήκωνε στους ώμους της περισσότερα σούργελα από όσα είναι αξιοπρεπές και πως τελικά κανείς δεν την άντεχε για περισσότερο από τις ειδήσεις και την γιουροβίζιον, πως το στυλ της δεν έχει αλλάξει από τον καιρό του παραμυθά, πως η αισθητική της είχε παραμείνει σοβιετικο-κρατικίζουσα και πως τελικά ακόμα και οι φιλότιμες προσπάθειες να γυριστούν κάποια ντοκιμαντέρ ή αξιόλογες εκπομπές, γυρίστηκαν χωρίς να ληφθούν υπόψιν οι απαιτήσεις του κοινού ή της τηλεοπτικής αγοράς, άρα αποτέλεσμα, πάλι χαμηλή τηλεθέαση, άρα μηδέν εις το πηλίκον, για ακόμα μία φορά, εφόσον δεν υπήρχε ανταπόκριση από το κοινό.
Και πριν πεταχτεί κανείς με τη γνωστή αντίρρηση πως η ερτ υπάρχει όχι για να βγάζει κέρδος αλλά για να βάζει και λίγη ποιότητα που τα εμπορικά κανάλια δεν μπορούν, εγώ θα πω το εξής: το πρόβλημα δεν είναι πως έβαζε όπερα ή παγοδρομίες ή φιλοσοφικές συζητήσεις, αλλά το πως τις έβαζε, δηλαδή η ποιότητα της εικόνας, ο ήχος, η αισθητική, η τεχνολογία και όλα όσα μπορούν να κάνουν αξιοπρεπή μία εκπομπή. Δε σου λέω να βάλεις μία τσίτσιδη να λέει τον καιρό, όπως η πετρούλα, αλλά ρε παιδί μου, τόση τεχνολογία υπάρχει, ψάξε και βρες μία πιο τσαχπίνικη γραμματοσειρά, κάποιο εφφέ πιο σύγχρονο, μην είναι τόσο σκούρα η εικόνα. Στους τίτλους οποιασδήποτε εκπομπής, βάλε κάτι πιο ψαγμένο, κάτι πιο μοντέρνο, κάτι που να τραβήξει το βλέμμα του θεατή από τα σκουπίδια των εμπορικών καναλιών. Ακόμα και έναν ρεμπραντ, αν τον τυλίξεις στη λαδόκολλα δεν θα τον πουλήσεις' πρέπει να του βάλεις χρυσοποίκιλτη κορνίζα.Και στο κάτω-κάτω, δε μπορείς να μου λες "αυτό είναι, κάνει ότι θες" γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός ύπαρξής σου. Σκοπός ύπαρξής σου είναι να σε βλέπουν, εκτός κι να μου πει κανείς πως η ερτ έχει μουσειακό ρόλο, οπότε η κουβέντα τελειώνει εδώ.
Βάλε μέσα σε όλα αυτά και κάτι χαριτωμενιές τύπου "Αν μπορείς γίνε κι εσύ δημόσιος υπάλληλος" με αδιάφορο ανασήκωμα ώμων ή, ακόμα καλύτερα, "επιλογή σου ήταν και ήξερες τις συνέπειες. τώρα τί κλαίγεσαι;" που ακούγαμε από τους δυ, όταν τους λέγαμε πως τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά και πως κάτι πρέπει να γίνει, τότε η σύγχυση είναι αναπόφευκτη. Άλλες κουβεντούλες που ακούγαμε ήταν το περίφημο "Ξέρεις κανέναν στη δου; Μα δεν ξέρεις κανέναν στη νομαρχία;" και μετά το βλέμμα όλο περιφρόνηση, αφού είχες το θράσος χωρίς να "ξέρεις κανέναν" να περιμένεις το οτιδήποτε. Και μετά σου έλεγε ο ιδιώτης φίλος "Άσε, θα σε στείλω εγώ σε έναν φίλο μου, Πήγαινε εκεί και πες πως σε στέλνει ο τάδε" και αναγκαζόσουν να το κάνεις, χρωστώντας χάρη πλέον σε δύο άτομα (στον ιδιώτη αλλά και στον "φίλο" του) για κάτι που πληρώνεις το 60% του εισοδήματός σου για να θεωρείς αυτονόητο. Αχ, αυτό το αυτονόητο...ΑΧ!!!
Συγχύστηκα όταν κάποιος εργαζόμενος επικαλέστηκε το παιδί του για να υπερασπιστεί τη θέση του, γιατί τη θέση σου δεν την υπερασπίζεσαι σα ζήτουλας, ούτε έχει κανείς την υποχρέωση να σε κρατήσει σε οποιαδήποτε επιχείρηση απλά και μόνο επειδή έχεις παιδί. Τη θέση σου την υπερασπίζεσαι με την ποιότητα της δουλειάς σου και , αν έχεις παιδία, τότε κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου, πάσει θυσία, τσακίζεσαι να την κάνεις όσο καλύτερα μπορείς, για να μη φτάσει ο άλλος στο σημείο να σε απολύσει.
Συγχύστηκα, γιατί κάποιος άλλος είπε ότι η ερτ είναι η ζωή του και πως κάνει αυτό που του αρέσει, λες και η ζωή είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Για βγες λίγο παραέξω, ρεμπεσκέ, και ρώτα πόσοι από όσους έχουν μείνει με δουλειά κάνουν "αυτό που τους αρέσει" και πόσοι κάνουν τα πάντα, οτιδήποτε, για να συντηρήσουν τον εαυτό τους και για να πληρώνουν τα χρέη που τους φόρτωσαν οι κυβερνήσεις ερήμην των ιδίων των εργαζομένων, για να πληρώνουν ένα δημόσιο που την υπολειτουργεία την ονομάζει κοινωνικό αγαθό.
Συγχύστηκα γιατί κάποιος είπε πως με το κλείσιμο μπήκε ο κόσμος μέσα στην ερτ και κοίταγε τριγύρω και πως οι άνθρωποι ήρθανε πιο κοντά στην ερτ τώρα με όλα αυτά. Και είπα από μέσα μου πως έπρεπε να κλείσει για καταλάβει δύο απλά πράγματα; Ο κόσμος πάντα αγαπούσε την ερτ και είναι πολλοί που πραγματικά λυπήθηκαν για το κλείσιμό της, αλλά όλοι ενδόμυχα είχαν και το κρυφό παράπονο, ότι η ερτ είχε περισσότερα κουσούρια από όσα θα περίμενε κανείς. Πως σήκωνε στους ώμους της περισσότερα σούργελα από όσα είναι αξιοπρεπές και πως τελικά κανείς δεν την άντεχε για περισσότερο από τις ειδήσεις και την γιουροβίζιον, πως το στυλ της δεν έχει αλλάξει από τον καιρό του παραμυθά, πως η αισθητική της είχε παραμείνει σοβιετικο-κρατικίζουσα και πως τελικά ακόμα και οι φιλότιμες προσπάθειες να γυριστούν κάποια ντοκιμαντέρ ή αξιόλογες εκπομπές, γυρίστηκαν χωρίς να ληφθούν υπόψιν οι απαιτήσεις του κοινού ή της τηλεοπτικής αγοράς, άρα αποτέλεσμα, πάλι χαμηλή τηλεθέαση, άρα μηδέν εις το πηλίκον, για ακόμα μία φορά, εφόσον δεν υπήρχε ανταπόκριση από το κοινό.
Και πριν πεταχτεί κανείς με τη γνωστή αντίρρηση πως η ερτ υπάρχει όχι για να βγάζει κέρδος αλλά για να βάζει και λίγη ποιότητα που τα εμπορικά κανάλια δεν μπορούν, εγώ θα πω το εξής: το πρόβλημα δεν είναι πως έβαζε όπερα ή παγοδρομίες ή φιλοσοφικές συζητήσεις, αλλά το πως τις έβαζε, δηλαδή η ποιότητα της εικόνας, ο ήχος, η αισθητική, η τεχνολογία και όλα όσα μπορούν να κάνουν αξιοπρεπή μία εκπομπή. Δε σου λέω να βάλεις μία τσίτσιδη να λέει τον καιρό, όπως η πετρούλα, αλλά ρε παιδί μου, τόση τεχνολογία υπάρχει, ψάξε και βρες μία πιο τσαχπίνικη γραμματοσειρά, κάποιο εφφέ πιο σύγχρονο, μην είναι τόσο σκούρα η εικόνα. Στους τίτλους οποιασδήποτε εκπομπής, βάλε κάτι πιο ψαγμένο, κάτι πιο μοντέρνο, κάτι που να τραβήξει το βλέμμα του θεατή από τα σκουπίδια των εμπορικών καναλιών. Ακόμα και έναν ρεμπραντ, αν τον τυλίξεις στη λαδόκολλα δεν θα τον πουλήσεις' πρέπει να του βάλεις χρυσοποίκιλτη κορνίζα.Και στο κάτω-κάτω, δε μπορείς να μου λες "αυτό είναι, κάνει ότι θες" γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός ύπαρξής σου. Σκοπός ύπαρξής σου είναι να σε βλέπουν, εκτός κι να μου πει κανείς πως η ερτ έχει μουσειακό ρόλο, οπότε η κουβέντα τελειώνει εδώ.
Βάλε μέσα σε όλα αυτά και κάτι χαριτωμενιές τύπου "Αν μπορείς γίνε κι εσύ δημόσιος υπάλληλος" με αδιάφορο ανασήκωμα ώμων ή, ακόμα καλύτερα, "επιλογή σου ήταν και ήξερες τις συνέπειες. τώρα τί κλαίγεσαι;" που ακούγαμε από τους δυ, όταν τους λέγαμε πως τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά και πως κάτι πρέπει να γίνει, τότε η σύγχυση είναι αναπόφευκτη. Άλλες κουβεντούλες που ακούγαμε ήταν το περίφημο "Ξέρεις κανέναν στη δου; Μα δεν ξέρεις κανέναν στη νομαρχία;" και μετά το βλέμμα όλο περιφρόνηση, αφού είχες το θράσος χωρίς να "ξέρεις κανέναν" να περιμένεις το οτιδήποτε. Και μετά σου έλεγε ο ιδιώτης φίλος "Άσε, θα σε στείλω εγώ σε έναν φίλο μου, Πήγαινε εκεί και πες πως σε στέλνει ο τάδε" και αναγκαζόσουν να το κάνεις, χρωστώντας χάρη πλέον σε δύο άτομα (στον ιδιώτη αλλά και στον "φίλο" του) για κάτι που πληρώνεις το 60% του εισοδήματός σου για να θεωρείς αυτονόητο. Αχ, αυτό το αυτονόητο...ΑΧ!!!
2 σχόλια:
Κοίτα να δεις τώρα γιατί ακριβώς σου λέω ότι σφάλεις:
"Τη θέση σου δεν την υπερασπίζεσαι σα ζήτουλας, ούτε έχει κανείς την υποχρέωση να σε κρατήσει σε οποιαδήποτε επιχείρηση απλά και μόνο επειδή έχεις παιδί. Τη θέση σου την υπερασπίζεσαι με την ποιότητα της δουλειάς σου και , αν έχεις παιδία, τότε κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου, πάσει θυσία, τσακίζεσαι να την κάνεις όσο καλύτερα μπορείς, για να μη φτάσει ο άλλος στο σημείο να σε απολύσει."
Ενώ έχεις απόλυτο δίκιο στην πρώτη φράση, η δεύτερη είναι ακριβώς το λάθος που οδηγεί στην πλήρη κατάλυση κάθε δικαιώματος καταλήγοντας στην τόση ασυδοσία από πλευράς εργοδοτών που μπορεί να φτάσει τον άνθρωπο να αναφωνήσει "Δημόσιο και πάλι δημόσιο και να πάει να γ... η ιδιωτική πρωτοβουλία". Πόσο μάλλον όταν η ασυδοσία είναι τόσο καθεστώς στον χώρο της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, που μου γυρνάει τ' άντερα!
Αλήθεια παρεμπιπτόντως, γνωρίζεις αν ο συγκεκριμένος έκανε καλά τη δουλειά του, ήηη... ΔΥ ήταν, a priori μαλάκας προς απόλυση έπρεπε να είναι;
Φυσικά και δεν γνωρίζω αν ήταν καλός σε αυτό που έκανε. Πως θα μπορούσα, άλλωστε; Εδώ ολόκληρο κράτος, με οργανισμούς και επιτροπές και απόλα δεν μπορεί να το ξέρει, θα το ξέρω εγώ;
Σε πραγματικές συνθήκες (και όχι συνθήκες γυάλας με χρυσόψαρα, ΄που το φαί είναι εξασφαλισμένο ανεξάρτητα από την φυσική επιλογή) το αν είναι ικανός ή όχι θα το έδειχνε η πελατεία του: ένας καλός έχει πελατεία, ένας όχι καλός θα έχει μικρότερη πελατεία, χοντρικά.
Εκτός από την δεινότητα, ο δυ δεν έχει να χολοσκάει ούτε και για αυτά που λέει: αν εγώ πω μία βλακεία, την πληρώνω με απώλεια πελατείας. Αν ο δυ πει μία βλακεία, όπως ο συγκεκριμένος, το κράτος του λέει "δεν πειράζει παιδάκι μου, πάρε να πεις κι άλλες"
Η ασυδοσία είναι παντού και είναι εις βάρος μου, προσωπικά. Για αυτό και δεν την δικαιολογώ ούτε από τη μία μεριά (τωνδυ) ούτε και από την άλλη (των ιδιωτών που συναλλάσσονται με το κράτος)
Η διαφορά είναι ότι το κράτος δεν πληρώνεται για να συναλλάσσεται με ιδιώτες, αλλά για να μου παρέχει υπηρεσίες, και δεν το κάνει.
Ο δυ μπορεί να είναι κλέφτης ή να μην είναι, να είναι καλός ή κακός στη δουλειά του, αλλά σαν δυ είναι μέρος αυτής της μηχανής και αυτή η μηχανή με πατάει στο λαιμό.
Δημοσίευση σχολίου