Λίγο ακόμα.

Διαβάζω διαδικτυακή εφημερίδα, όταν ένα μυγάκι προσγειώνεται ακριβώς στο κέντρο της οθόνης μου. Χμμμ.... Μπορεί να μην είναι ακριβώς το κέντρο της οθόνης, αλλά έτσι δείχνει, οπότε το δέχομαι αξιωματικά: είναι το κέντρο. Μέσα στις αναθυμιάσεις της μιάμιση μπύρας που αρκεί για να με φέρει σε κατάσταση νοητικής διεύρυνσης, θυμάμαι ένα άρθρο για τον κέρσορα που αυτόματα πάει στο ζουζούνι. Μιμούμαι κάτι που ποτέ δεν έχω δεί αλλά μόνο έχω διαβάσει, βάζω τον κέρσορα πάνω στο μυγάκι. Εκείνο σταματά. Οι κεραίες του κινούνται διερευνητικά, προσπαθεί να περπατήσει, αλλά το ακολουθώ με τον κέρσορα κι εκείνο για άλλη μία φορά σταματά, κουνώντας τις κεραίες του με απορία, ή ίσως αυτό που εγώ εκλαμβάνω ως απορία.

Μάλλον βλέπω πολλά καρτούν.

Ξαφνικά η περιέργεια για το μυγάκι, με κάνει να ξεχάσω αυτά που θέλω να ξεχάσω. Θέλω να ξεχάσω εσένα, εμένα, τον Έρωτα και την ευθύνη. Θέλω να ξεχάσω το αύριο το σήμερα και το εχτές, την ευχή, την κατάρα και την κομπορημοσύνη. Και, το μυγάκι είναι ακίνητο, μέσα στο χεράκι του κέρσορα. Σε λίγο ξαναπερπατά. Ξανά βάζω πάνω του τον κέρσορα αλλά αυτό δεν το πιστεύει αυτή τη φορά. Συνεχίζει αγνοώντας τον κέρσορα. Κατάλαβε την φενάκη. Με πήρε χαμπάρι. Αθηνόβιο, είσαι μία σκιά πίσω από μία θύμηση, πίσω από μία πάχνη. κ'ατω από ένα πέπλο πάνω από κάποια σύννεφα.

Κι όμως, Με είδε. Το είδε. Αντέδρασε σε αυτό και αποφάσισε να μην του δώσει σημασία.

Έξυπνο το μυγάκι.
Όχι σαν εμένα.

Εγώ κάθομαι πάνω στον κέρσορά μου.
Από επιλογή, μεν, αλλά κάθομαι δε.
Λίγο, λιγουλάκι  ακόμα.
Σςςςςςςςςςςςςςςς!
Μεταξύ μας, όμως, ε;