Από νωρίς είδα πως οι μαθητές που συμπαθούσα ή με συμπαθούσαν τα πήγαιναν καλύτερα οπότε, έκτοτε, επιδιώκω να βρίσκω σε όλα τα παιδιά κάτι να αγαπήσω, πράγμα καθόλου δύσκολο, μιας και τα παιδιά πάντα σε κάνουν να γελάς με τα καμώματά τους ή με τα κόλπα και τα νάζια τους. Με τις τρέλες και τα λογάκια που σου πετάνε χωρίς να το περιμένεις. Ακόμα και το πιο κακομούτσουνο παιδί (δυστυχώς υπάρχουν μερικά τέτοια), ακόμα και ο πιο δύσκολος μαθητής ή δύστροπος χαρακτήρας, έχει κάτι ξεχωριστό και αξιοπρόσεκτο, πάνω στο οποίο θα ακουμπήσεις για να φτάσεις ψηλότερα, στη μάθηση και στην σκέψη, δηλαδή.
Το κακό με την ανθρώπινη φύση είναι ότι απεχθανόμαστε ακριβώς αυτούς που χρειάζονται βοήθεια. Είμαστε γενετικά σχεδιασμένοι την αρρώστια να την αποφεύγουμε και να μας ελκύει το υγειές, άρα όμορφο. Το μόνο που μας οδηγεί κόντρα σε αυτό το ένστικτο, δηλαδή μας κάνει να πλησιάσουμε τον άσχημο/άρρωστο και να τον βοηθήσουμε, είναι η αγάπη που μπορεί να νιώθουμε για αυτόν. Κατ'επέκταση, ο δάσκαλος που οφείλει να βοηθήσει ένα προβληματικό παιδί, πρέπει να ξεπεράσει αυτό το ένστικτο και θα το κάνει πιο εύκολα και πιο σωστά αν το αγαπήσει και αν το παιδί αγαπήσει τον δάσκαλο.
Τι θα έκανα αν ήταν παιδί μου, σκέφτομαι συχνά. Αν ήταν το δικό μου παιδί που δυσκολεύεται στην αποστήθιση ή κάνει φασαρία ή πειράζει τα άλλα; Αν ήταν δικό μου παιδί θα του φερόμουν άσχημα; Θα έλεγα ότι είναι άξιο της μοίρας του και θα παρατούσα την προσπάθεια εντελώς, καταδικάζοντάς το στην απαξίωση; Όχι, βέβαια! Αν ήταν δικό μου το παιδί με το πρόβλημα, τότε θα έκανα τα πάντα για να το στηρίξω και να το βοηθήσω να ξεπεράσει το πρόβλημα. Αν όλα τα παιδιά κορόιδευαν το παιδί μου για οποιονδήποτε λόγο, θα έλεγα πως "έτσι είναι τα παιδιά" για να μη με πρήζει, ή θα έπαιρνα το μέρος του και θα το υπερασπιζόμουν και θα το παρηγορούσα;
Ακόμα και όταν κανένα προφανές προσόν δεν επιδεικνύει το παιδί, ακόμα και τότε πιέζω τον εαυτό μου να παραβλέψω την κακή συμπεριφορά που έχει διδαχθεί στο σπίτι, το γεγονός ότι ίσως βρωμάει από την απλυσιά ή ότι δεν κάνει τίποτα σωστά ή ότι συνεχώς προσβάλλει εμένα και τους συμμαθητές του και λέω στον εαυτό μου πως δεν το κάνει προσωπικά σε εμένα αλλά σε όλους, πως είναι απλά ένα παιδί, πως αυτό που χρειάζεται είναι απλά λίγη προσοχή και καθοδήγηση. Του φέρομαι πιο προστατευτικά από ότι στα άλλα, τα μοσχαναθρεμμένα, μήπως και αν ζεσταθεί η ψυχούλα του και νιώσει άνθρωπος να αρχίσει να καταλαβαίνει τί συμβαίνει γύρω του. Μήπως αν ,σε αντίθεση με τους άλλους, αν εγώ του φερθώ ευγενικά το εκτιμήσει και μου κάνει το χατήρι να ακούσει το μάθημα. Αν δεν έχει τις συνήθεις φωνές και βρισιές, ίσως να φερθεί διαφορετικά. Και σκέφτομαι πως ένα παιδί που θα καταφέρει εξ αιτίας μου να κάνει σωστά έστω και ένα μόνο πράγμα, τα αγγλικά στη δική μου περίπτωση, τότε ίσως έτσι μάθει πως είναι ικανό να κάνει και άλλα σωστά πράγματα ή, σε τελευταία ανάλυση, να του έχει μείνει η ξένη γλώσσα ως προσόν, αν μη τι άλλο, ώστε αντί για χαμάλης να γίνει γραμματέας ή κλητήρας, τουλάχιστον.
Ωστόσο, είναι ένα παιδάκι, που δεν μπορώ να συμπαθήσω με τίποτα. Δεν ξέρω γιατί. Ενώ εξωτερικά δεν έχει τίποτα το διαφορετικό από τα άλλα και είναι ένα συνηθισμένο πιτσιρίκι, για κάποια ανεξήγητη αιτία το βρίσκω όχι απλά αντιπαθητικό, αλλά απολύτως αποκρουστικό. Τα κόλπα μου ως τώρα δεν έπιασαν και δεν ξέρω τι θα κάνω αν το έχω και του χρόνου. Και, το κακόμοιρο, με συμπαθεί και έρχεται στο μπροστινό θρανίο όλην ώρα αλλά εγώ αντί να χαρώ για αυτό όπως θα έκανα με οποιοδήποτε άλλο παιδί, μου έρχεται να του σβουρίξω μία να κολλήσει στον τοίχο και να του πω να πάει να χωθεί στη γλίτσα του, σα γλοιώδες πλάσμα που (για μένα) είναι. Όταν είναι η ώρα αυτού του παιδιού, πάντα ελπίζω να λείπει, όταν δεν λείπει η ώρα μου φαίνεται ατελείωτη και πραγματικά μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να απαντώ τις ερωτήσεις του.
Αυτό είναι κάτι που δεν μου έχει ξανα-τύχει.
Κάτι θα βρώ να το χειριστώ, είμαι σίγουρη, αλλά μέχρι τότε θα χρειαστώ πολλή, πολλή, άφθονη, ατελείωτη υπομονή.
Το κακό με την ανθρώπινη φύση είναι ότι απεχθανόμαστε ακριβώς αυτούς που χρειάζονται βοήθεια. Είμαστε γενετικά σχεδιασμένοι την αρρώστια να την αποφεύγουμε και να μας ελκύει το υγειές, άρα όμορφο. Το μόνο που μας οδηγεί κόντρα σε αυτό το ένστικτο, δηλαδή μας κάνει να πλησιάσουμε τον άσχημο/άρρωστο και να τον βοηθήσουμε, είναι η αγάπη που μπορεί να νιώθουμε για αυτόν. Κατ'επέκταση, ο δάσκαλος που οφείλει να βοηθήσει ένα προβληματικό παιδί, πρέπει να ξεπεράσει αυτό το ένστικτο και θα το κάνει πιο εύκολα και πιο σωστά αν το αγαπήσει και αν το παιδί αγαπήσει τον δάσκαλο.
Τι θα έκανα αν ήταν παιδί μου, σκέφτομαι συχνά. Αν ήταν το δικό μου παιδί που δυσκολεύεται στην αποστήθιση ή κάνει φασαρία ή πειράζει τα άλλα; Αν ήταν δικό μου παιδί θα του φερόμουν άσχημα; Θα έλεγα ότι είναι άξιο της μοίρας του και θα παρατούσα την προσπάθεια εντελώς, καταδικάζοντάς το στην απαξίωση; Όχι, βέβαια! Αν ήταν δικό μου το παιδί με το πρόβλημα, τότε θα έκανα τα πάντα για να το στηρίξω και να το βοηθήσω να ξεπεράσει το πρόβλημα. Αν όλα τα παιδιά κορόιδευαν το παιδί μου για οποιονδήποτε λόγο, θα έλεγα πως "έτσι είναι τα παιδιά" για να μη με πρήζει, ή θα έπαιρνα το μέρος του και θα το υπερασπιζόμουν και θα το παρηγορούσα;
Ακόμα και όταν κανένα προφανές προσόν δεν επιδεικνύει το παιδί, ακόμα και τότε πιέζω τον εαυτό μου να παραβλέψω την κακή συμπεριφορά που έχει διδαχθεί στο σπίτι, το γεγονός ότι ίσως βρωμάει από την απλυσιά ή ότι δεν κάνει τίποτα σωστά ή ότι συνεχώς προσβάλλει εμένα και τους συμμαθητές του και λέω στον εαυτό μου πως δεν το κάνει προσωπικά σε εμένα αλλά σε όλους, πως είναι απλά ένα παιδί, πως αυτό που χρειάζεται είναι απλά λίγη προσοχή και καθοδήγηση. Του φέρομαι πιο προστατευτικά από ότι στα άλλα, τα μοσχαναθρεμμένα, μήπως και αν ζεσταθεί η ψυχούλα του και νιώσει άνθρωπος να αρχίσει να καταλαβαίνει τί συμβαίνει γύρω του. Μήπως αν ,σε αντίθεση με τους άλλους, αν εγώ του φερθώ ευγενικά το εκτιμήσει και μου κάνει το χατήρι να ακούσει το μάθημα. Αν δεν έχει τις συνήθεις φωνές και βρισιές, ίσως να φερθεί διαφορετικά. Και σκέφτομαι πως ένα παιδί που θα καταφέρει εξ αιτίας μου να κάνει σωστά έστω και ένα μόνο πράγμα, τα αγγλικά στη δική μου περίπτωση, τότε ίσως έτσι μάθει πως είναι ικανό να κάνει και άλλα σωστά πράγματα ή, σε τελευταία ανάλυση, να του έχει μείνει η ξένη γλώσσα ως προσόν, αν μη τι άλλο, ώστε αντί για χαμάλης να γίνει γραμματέας ή κλητήρας, τουλάχιστον.
Ωστόσο, είναι ένα παιδάκι, που δεν μπορώ να συμπαθήσω με τίποτα. Δεν ξέρω γιατί. Ενώ εξωτερικά δεν έχει τίποτα το διαφορετικό από τα άλλα και είναι ένα συνηθισμένο πιτσιρίκι, για κάποια ανεξήγητη αιτία το βρίσκω όχι απλά αντιπαθητικό, αλλά απολύτως αποκρουστικό. Τα κόλπα μου ως τώρα δεν έπιασαν και δεν ξέρω τι θα κάνω αν το έχω και του χρόνου. Και, το κακόμοιρο, με συμπαθεί και έρχεται στο μπροστινό θρανίο όλην ώρα αλλά εγώ αντί να χαρώ για αυτό όπως θα έκανα με οποιοδήποτε άλλο παιδί, μου έρχεται να του σβουρίξω μία να κολλήσει στον τοίχο και να του πω να πάει να χωθεί στη γλίτσα του, σα γλοιώδες πλάσμα που (για μένα) είναι. Όταν είναι η ώρα αυτού του παιδιού, πάντα ελπίζω να λείπει, όταν δεν λείπει η ώρα μου φαίνεται ατελείωτη και πραγματικά μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να απαντώ τις ερωτήσεις του.
Αυτό είναι κάτι που δεν μου έχει ξανα-τύχει.
Κάτι θα βρώ να το χειριστώ, είμαι σίγουρη, αλλά μέχρι τότε θα χρειαστώ πολλή, πολλή, άφθονη, ατελείωτη υπομονή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου