Ο επιμένων Νικά

Κάθε φορά που περισσεύει φλούδι, τσόφλι ή άλλο αποφάι (χωρίς ζάχαρη ή αλάτι που καταστρέφουν τα φυτά) τα βάζω το μπλέντερ με νερό και ποτίζω με αυτή τη "σούπα" τις γλάστρες μου. Άλλες φορές, αν είναι λίγα τα περισσεύματα, μπήγω ή θάβω ολόκληρα κομμάτια μέσα στο χώμα, όπως το τσόφλι του αυγού, τη φλούδα της μπανάνας ή τώρα το καλοκαίρι, του καρπουζιού ή του πεπονιού. Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο είναι τα φυτά μου οικολογικώς υγιή, αλλά κατάφερα να μετατρέψω το κοκκινόχωμα που, από ανάγκη είχα χρησιμοποιήσει αρχικά σε μαύρο, αφράτο χώμα. Φυσικά αυτό δεν πρέπει να γίνεται πολύ συχνά, γιατί η γλάστρα έχει περιορισμένες δυνατότητες, αλλά μία φορά το μήνα αν μπήξεις ένα κομμάτι καρπουζόφλουδα ή φλούδα μπανάνας, αν κάθε δυο-τρείς εβδομάδες ποτίζεις με "σούπα", τότε όλα πάνε καλά και δε χρειάζεται να αγοράζεις χημικά λιπάσματα.
Φυσική εξέλιξη αυτής της πρακτικής είναι κάθε τόσο να "πιάνει" κάποιο σποράκι και να ξεφυτρώνουν διάφορα, συνήθως κρεμμύδια ή ντομάτες, τα οποία όμως σύντομα βρίσκουν άδοξο τέλος στη μικρή γλάστρα της άπειρης κηπουρού. Μόνο μυρωδικά κρατάω, γιατί είναι πεισματάρικα και αντέχουν τις κακουχίες και διώχνουν τα έντομα και τα βάζω και στα φαγητά μου.
Πριν από λίγες εβδομάδες είδα ένα καινούριο φύλλο να ξεφυτρώνει, διαφορετικό από τα άλλα. Όπως συνήθως, το άφησα να μεγαλώσει για να δώ τί είναι, με το σκεπτικό πως, αν αποφάσιζα να μην το κρατήσω, θα γινόταν μια χαρά λίπασμα για υπόλοιπα: όχι όλο μπανάνα , καρπούζι, τσόφλι αυγού. Βαριούνται κι αυτά και θέλουν εναλλαγές, βλέπεις.
Κι αυτό μεγάλωσε κι έγινε πόα με μεγάλα, συμμετρικά, ανάγλυφα φύλλα ασημοπράσινου χρώματος, πολύ όμορφα σε κυκλική διάταξη και με άρωμα που σίγουρα κάτι που θυμίζει αλλά χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τί. Κοίταξα στο διαδίκτυο φωτογραφικό υλικό από φυτά που υποψιαζόμουν ότι θα μπορούσε να είναι, αλλά δεν βρήκα αντιστοιχία. Επίσης, είναι πολύ ανθεκτικό. Μη με ρωτήσετε πως το διαπίστωσα ( η κακούργα) αλλά για μερικές ημέρες ζούσε με τη ρίζα έξω από χώμα χωρίς να αποθαρρύνεται από αυτή του
την ατυχία: τα φύλλα του παρέμεναν στητά και ζωηρά...

Εντάξει, το ομολογώ: προσπάθησα να το "σκοτώσω".Δίχως επιτυχία, όπως είπα, γιατί έχει πολύ πείσμα αυτό το φυτό. Αναγνωρίζοντας την ήττα μου και νίκη του, του παρέδωσα μία γλάστρα της οποίας είναι πλέον ο μοναδικός  κυρίαρχος.
Και τώρα πετάει νέο φύλλο και κοτσάνι, οπότε σύντομα θα λυθεί το μυστήριο.
Μάλλον κανένα αγριόχορτο θα'ναι.