Του αγίου Αυτονόητου, μεγάλη η χάρη του.

Άλλη μία καραμέλα. Με γεύση χημικής σύνθεσης, μιας και από καιρό έχει εγκαταλειφθεί το φυσικό συστατικό, ως ασύμφορο για ευρεία μαζική παραγωγή. Έχει γεύση αυτονόητου και το περιτύλιγμα έχει χρώμα αυτονοητί, αλλά η ουσία του είναι χημική απάτη των αισθητήριων οργάνων μας.

Αυτονόητα τα εργατικά δικαιώματα, αυτονόητη και η ύπαρξη δημόσιου και κράτους και θεσμών.

Αλλά το πιο αυτονόητο από όλα είναι πως αν, για οποιονδήποτε λόγο, όλα αυτά χαθούν, μπορούμε μετά να αλλάξουμε γνώμη, να πούμε "ούπς! λάθος" και να ξαναπατήσουμε το κουμπί της επαναφοράς.

Κυβερνητική Σύσκεψη στο Μαξίμου.

Μικρέ ανόητε ιδιώτη, είχες για δεδομένη την ύπαρξη κράτους που να σε εξυπηρετεί όταν καίγεται το σπίτι σου και όταν χρειάζεσαι υποδομές; Είχες για αυτονόητη την ύπαρξη θεσμών; Τώρα πάρε να 'χεις μία κατάρρευση των πάντων, έτσι για να μάθεις να αυθαδιάζεις.

Υπάρχει όμως κι άλλο, ακόμα πιο αυτονόητο.
Αφού νομίζετε ότι εμείς θεωρούμε εσάς αυτονόητους, να που τώρα διαπιστώνεις ότι οι αυτονόητοι είμαστε εμείς και που μόλις εμείς χαθήκαμε, τότε πέσατε κι εσείς.
Να που, μετά τα λουκέτα στην πιάτσα, έπεσαν και τα λουκέτα στις υπηρεσίες.

Ο δημόσιος τομέας, μέσω του υπαλλήλου του, είχε για αυτονόητο ότι θα υπάρχει για πάντα ένας ιδιώτης να πληρώνει φόρους.

Και τώρα θεωρεί αυτονόητο ότι θα πρέπει να εξακολουθεί να πληρώνεται παρόλο που ο ιδιώτης έχει χρεωκοπήσει.

Λοιπόν, να άλλη μία αυτονόητη ιδέα: μιας και ο ιδιώτης λεφτά δεν έχει πια, να πας κύριε δημόσιε στο κράτος και στο σύστημα να πληρωθείς.

Τι να σας κάνω, κυρία μου. Δεν πληρείτε τις προϋποθέσεις.
Κι εγώ ένας απλός εργαζόμενος είμαι.
Έτσι είναι το σύστημα.
Απευθυνθείτε στον αρμόδιο.

Ξαναπεράστε του χρόνου, όταν μαζέψετε ένσημα.