Στα Σπάργανα της Ευφυίας

Ο σκοπός για τον οποίον μεγαλώνουμε τα παιδιά μας είναι για να μπορούν να επιβιώσουν μόνα τους σε ένα περιβάλλον που πολύ λίγο θα μοιάζει με αυτό στο οποίο ζούμε τώρα ή εκείνο στο οποίο μεγαλώσαμε οι ίδιοι. Πράγματι, αν κάποιος συγκρίνει τη ζωή του παππού, με των γονιών, και τη δική του, θα δεί πως πι διαφορές ήταν αβυσσαλέες, τόσο στην τεχνολογία, στη διαβίωση γενικώς, όσο και στην νοοτροπία, όπως αυτή διαμορφώνεται μέσα από όλα αυτά. Και παρόλα αυτά, μεγαλώσαμε, ζήσαμε, τα καταφέραμε. Είμαστε εδώ και ετοιμάζουμε την επόμενη γενιά.

Υπάρχει, όμως κάτι που κάνουμε ασυναίσθητα, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι το κάνουμε: μεταδίδουμε παλιές γνώσεις σε πλάσματα που θα ζήσουν σε νέες καταστάσεις.

Οι γνώσεις του σήμερα θα είναι ξεπερασμένες σε 20 χρόνια, με τον ίδιο τρόπο που οι γνώσεις των γονιών  ή των παππούδων μας είναι πια ξεπερασμένες για εμάς. Τις γνώσεις εκείνες τις βλέπουμε είτε σαν χρονογραφήματα, με αξία καλλιτεχνική και ρομαντική, ή τις περιφρονούμε ως αφελείς, μερικές φορές. Ξέρουμε ότι αυτό θα συμβεί και με τις δικές μας γνώσεις, αλλά το ένστικτο μας οδηγεί να τις μεταδώσουμε, παρόλα αυτά, γιατί έτσι είναι στα γονίδια μας, έτσι κάνουν όλα τα πλάσματα κάποιας ευφυίας, έτσι διδάσκει η αρκούδα το ψάρεμα στο αρκουδάκι και η πάπια το κολύμπι στο παπάκι. Έτσι κάνουμε.

Ωστόσο, εκτός από την αλαζονική του αυτανάδειξη ως βασιλέα των πάντων, ο άνθρωπος διαφέρει και σε ένα άλλο πράγμα  από τους γήινους συγκάτοικούς του. Δεν ζεί στο ίδιο περιβάλλον. Η αρκούδα ψαρεύει με τον ίδιο τρόπο στα ποτάμια, γιατί μέσες-άκρες όλα τα ποτάμια είναι ίδια. Ο άνθρωπος όμως, επηρεάζει το περιβάλλον του, το μεταμορφώνει έτσι ώστε η κάθε γενιά να πρέπει να αναπροσαρμόζεται, να μεταλλάσσεται, να μην έχει τίποτα γα δεδομένο και αυτός ο αγώνας δρόμου μεταξύ μεταλλάξεων και γενεών δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί.

Πως μπορούμε να ξέρουμε, λοιπόν, ποιές αξίες είναι αυτές που θα αποτελέσουν το κλειδί της επιβίωσης σε ένα τέτοιο ιλιγγιωδώς μεταβαλλόμενο κόσμο ή , ακόμα χειρότερο, σε μία διαρκώς μεταβαλλόμενη διαβάθμιση αξιών;

Άρα, αυτό που είναι απαραίτητο να διδάξουμε στα παιδιά μας, εκτός από την ιστορία των ανθρώπινων σφαλμάτων και την αληθινή, βαθύτερη ουσία των λέξεων, είναι ίσως η εξάσκηση στη λήψη αποφάσεων, γιατί αυτό είναι που ξεχωρίζει τον επιζήσαντα από τον θανόντα, η σωστή εκτίμηση, το σωστό κριτήριο και το σωστό ένστικτο, βάσει των οποίων θα γίνει η επιλογή κάθε φορά.

Και, κοίτα τώρα το καλό, φίλε μου αναγνώστα, που σε αντίθεση με την φτωχή πλειοψηφία του πλανήτη, διαθέτεις υπολογιστή και πρόσβαση στις ευτελείς δικές μου σκέψεις αλλά και σε οποιαδήποτε βιβλιοθήκη του κόσμου, κι ωστόσο επιλέγεις την ευκολία της λήθης μέσω ανοησίας αναγνωσμάτων. Όλα αυτά τα αγαθά που έχεις, που έχουμε όλοι μας, μας καθιστούν λιγότερο ικανούς να λαμβάνουμε σωστές αποφάσεις, διότι είναι τόσα πολλά που παίρνουμε για δεδομένα, τόσα πολλά που απλά δε μας απασχολούν, που όλες μας οι αποφάσεις είναι σαν του μικρού παιδιού, βασισμένες σε καπρίτσια και χίμαιρες, όλες τους μόνο κατά τύχη σωστές, αλλά ακόμα και λάθος να είναι, τί μας νοιάζει αφού και πάλι θα βγούμε το βράδυ να μεθύσουμε.

Σε αντίθεση με εμάς, οι άλλοι, αυτοί που δεν έχουν όσα εμείς, βρίσκονται σε θέση να αξιολογήσουν καλύτερα τις καταστάσεις, παρόλο που ίσως να μην έχουν πάει στα σχολεία μας ή να μην έχουν διαβάσει τα βιβλία μας. Οι γνώσεις που αποκτήσαμε, μας γέμισαν όχι με διορατικότητα αλλά με αυτάρεσκη ψευδασφάλεια, πως αφού πήγαμε σχολείο όλα θα πάνε καλά.

Γιατί όταν έρθει η ώρα του μπράφ, τι σημασία θα έχει σε ποιά σχολή πήγες, αν ο άλλος πολεμάει με νύχια και με δόντια για να σου πάρει το φαΐ από τα χέρια;

Που να'σαι, Έρωτα;

Ποιά απόφαση θα πάρεις τότε;

Για αυτό, αυτό που έχει να κάνει ο κάθε γονιός  είναι, εκτός από την παλιομοδίτικη γνώση, την αποστήθιση και την επανάληψη, είναι να δείξει στο τέκνο του πως είναι οι πράξεις και οι συνέπειες, τί σημαίνει απώλεια και νίκη, που οδηγεί η κάθε δράση και πως όλα αυτά μπλέκονται μεταξύ τους.

Αλλά ακόμα περισσότερο από αυτά είναι καθήκον του γονιού να σιγουρευτεί πως μετά από όλη αυτή την εκπαίδευση και παιδεία και υπαγόρευση και καθοδήγηση και κατήχηση, έχουν μείνει μέσα στο μυαλό αρκετές ελεύθερες ρίζες, μνήμη στο υπολογιστή σα να λέμε, για να επεξεργαστεί να νέα δεδομένα που σίγουρα θα παρουσιαστούν μπροστά του και δεν μπορούμε ούτε καν να φανταστούμε με τα σημερινά δεδομένα.

Βεβιασμένη

Η βία ήταν πάντα μέρος της ζωής μας, ως αντίδραση και λύση σε ορισμένα από τα προβλήματα της ζωής, τότε περισσότερο από τώρα. Αντίδραση στην απειλή και στον κίνδυνο, πάντα αποτελεσματική και άμεση, η βία είναι δυσάρεστη τόσο όταν τη νιώθουμε όσο και όταν την υπόκειται κανείς. Όταν την ασκείς, είναι πιο πολύπλοκο το ζήτημα, αλλά όταν νιώθεις την ανάγκη της βίας, τότε η αφορμή δεν είναι ποτέ ευχάριστη, ούτε όταν νιώθεις τη βία άλλων το πετσί σου.

Η βία, ωστόσο, αποτελεί το καύσιμο των ηρώων και καταλύτη της ιστορίας. Μάταια μοχθούν οι λόγιοι να την εξευμενίσουν. Μάταια θρηνούν οι μάνες των ηττημένων, μάταια θρησκείες και μυαλά την καταριούνται εδώ και αιώνες. Μάταια προσπαθούν με επιχειρήματα να αποδείξουν οι σοφοί τα ωφέλη της νηφαλιότητας και της λογικής, της εξεύρεσης λύσεων μέσω του διαλόγου. Η βία αναβλύζει από μέσα μας όπως το αίμα από την πληγή.

Πρόκειται για μία φυσική αντίδραση, ένα ένστικτο που, όπως όλα τα άλλα, αδυνατούμε να τιθασεύσουμε πλήρως. Πολλοί υποστηρίζουν πως αν εξαλειφθούν τα αίτια που την προκαλούν, όπως  η φτώχεια, η αδικία ή η δυστυχία εν γένει, τότε θα εξαφανιστεί και η βία, αφού δεν θα υπάρχουν αφορμές, δεν θα δίνεται έναυσμα να πυροδοτήσει τις ορμόνες της οργής. Κι όμως, να που από το πουθενά, μέσα από τα μύχια βάθη του ανεξερεύνητου νου, σαν τα μυθικά τέρατα της αβύσσου, ξεβράζονται στην επιφάνεια σαπισμένα κουφάρια ξεχασμένων συναισθημάτων, μερικά σείοντας ακόμα τα τρομερά τους πλοκάμια.

Ακόμα και οι πιο πολιτισμένες κοινωνίες, ελλείψει εκτόνωσης αυτού ακριβώς του ενστίκτου, χαπακώνονται συλλογικά με διάφορες προφάσεις, υποφέρουν από σύνδρομα με βαρύγδουπα ονόματα και παθήσεις τρομερές και ψυχοσωματικές.

Και είναι ετούτο εδώ το δράμα δύσκολο να χειριστείς, να πρέπει να εξελιχθείς στο επόμενο μοντέλο, εκείνο που βία δε χρειάζεται, κι ωστόσο να πρέπει να επιβιώσεις σε ένα περιβάλλον όπου η βία ακόμα κυριαρχεί. Μόλις μία εκατονταετία ήταν πριν, που η βία περνιόταν για αρετή, μέσα στα βάθη των αιώνων.

Φαντάσου, φίλε, φερ'ειπείν, μία ιλιάδα όπου ο αχιλλέας να έλυνε το ζήτημα με διαβουλεύσεις ή διπλωματία, παραχωρήσεις και ανταλλάγματα. Πολιτισμένα. Έπος θα ήταν ή αδιάφορη ανία;

Κι όπως λένε μερικές φορές πως ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να εκφραστεί αν δεν πονά, όπως ο έρωτας που αν δεν ματώσει δεν ανθίζει,  έτσι κι ο άνθρωπος μαραίνεται
αν το ένστικτο αυτό δεν βγάλει βόλτα στον κόσμο, μία γύρα να χαρεί.

Fanaticism is not Faith

Ο Εχθρός του Καλού

Η Ελλάδα δεν είχε δρόμους, τουαλέτες και νοσοκομεία. Τώρα έχει. Αυτό δεν έγινε από μόνο του, κάποιος το έκανε, και μπράβο του και τιμή του και καμάρι του.

Έστω και έτσι, γεμάτο κομπίνες και πατέντες, υπήρξε, σώθηκε κόσμος και φτιάχτηκε ένα μέρος να ζείς.

Όλα αυτά φτιάχτηκαν για τον κόσμο, για τους ανθρώπους.

Τώρα οι άνθρωποι φωνάζουν, από καιρό ωρύονται, λένε βοήθεια, κάποιος να ακούσει! Αλλά κανείς δεν τους ακούει, γιατί λένε ότι αφού μέχρι τώρα ήταν καλό, τότε άδικα φωνάζουν οι φωνάζοντες. Λένε, μα τί θέλετε άλλο; Έχετε γιατρούς και δάσκαλους, που πριν δεν είχατε ,έχετε τέχνες και γράμματα που πριν δεν είχατε και σπίτια που πριν δεν είχατε. Είστε παράλογοι που φωνάζετε, τί άλλο θέλετε πια;

Και όταν οι φωνάζοντες λένε πως έχει εξαντληθεί το σύστημα, βουλιάζει το πλοίο, τότε οι ψηλά καθήμενοι λένε πως λές βλακείες γιατί το νερό δεν έχει φτάσει ακόμα στα πόδια τους.

Πρόσφατα, το νερό έφτασε στην ερτ, θα φτάσει σύντομα κι αλλού, θα φτάσει παντού. Αλλά αφού έχουν πνιγεί οι χαμηλοί, οι ψηλοί δεν θα έχουν που να γυρέψουν χέρια για βοήθεια.

Για αυτό και τα κόμματα δεν πιάνουν πια.
Αυτά που λέει ο πας εις  νουν μη έχοντας πολιτικός τα έχει πεί εδώ και δεκαετίες ο οποιοσδήποτε εργάτης σε φάμπρικα και ο καθείς αγρότης και ο κάθε ένας που έχει επιχειρήσει να επιχειρήσει στον τόπο όπου όλα είναι δύσκολα. Αν η θέση του εφοριακού κοστίζει ένα 100μύριο, τότε δεν πάνε καλά
τα πράγματα, και δεν ξέρω αν η τιμή έχει ανέβει από τότε.

Άρα, κύριε ιατρίσκε, μόλις αφιχθέντα εκ της σχολής των ιατρών, μη το παίζεις και πολύ κοινωνικο-τέτοιος, μην δείχνεις και πολλή αγανάχτησι, διότι όσα πείς τα έχουν πεί άλλοι πριν από εσένα τόσο που μία αναγούλα να έρχεται μόλις τα ακούει ο κάθε ένας που σε ακούει.

Τα είπε ο πάγκαλος και ο λοβέρδος, τα είπε ο σαμαράς και ο βορίδης, Τα είπε και ο ομπάμα που είναι και μαύρος, και όπως όλοι γνωρίζουμε, οι μαύροι είναι κούλ. Δεν είναι κακό να τα λές, έχε υπόψιν, απλά δεν θα πείσεις κανέναν. Βρές άλλον τρόπο να γίνεις κοινωνικά αποδεκτός.

Δύσκολο το εγχείρημα, να ξέρεις.
Αυτό επιχειρούν και ένα σωρό πολιτικοί: να γίνουν αποδεκτοί με τα λόγια αντί με τις πράξεις.
Δύσκολο.

Ειδικά στην Πρέβεζα που ξέρουμε και τις καταβολές σου, μέχρι και το τί πάνες σου έβαζε η μάνα σου όταν σε ξεσκάτιζε.
Εγώ προτείνω, αν θες να γίνεις αποδεκτός, να αφήσεις το φέησμπουκ και την προώθηση εκ του διαδικτύου, και να δώσεις σε κανέναν φτωχό ζωή να ζήσει, αντί να παριστάνεις τον καλό με το κουστούμι.

Τέτοια κάνουν οι πολιτικοί, και να που είμαστε τώρα.

Επίσης, να ξέρεις το εξής: αν προσπαθήσεις να μας πείσεις ότι το δημόσιο είναι καλό, τότε θα πέσεις σε τοίχο, διότι ένα κοινό έχουν όλοι οι έλληνες μεταξύ τους: κακές αναμνήσεις από την συναλλαγή με το δημόσιο. Ανεξάρτητα από την προέλευσι του καθενός ή το στάτους ή το μορφωτικό επίπεδο, στην ελλάδα δεν συζητούν για τον καιρό, όπως στην Αγγλία, αλλά για το τί έπαθαν μία φορά που πήγαν στην εφορία ή στο ίκα. Είναι σα να προσπαθήσεις να πείσεις το ψάρι ότι δεν υπάρχει νερό.

Φιλικά στο λέω, επειδή είσαι νέο παιδί και τώρα πας να κάνεις καριέρα.
Βρές κάτι άλλο να πείς.

Και ένα τραγούδι για τον έρωτα .

Του αγίου Αυτονόητου, μεγάλη η χάρη του.

Άλλη μία καραμέλα. Με γεύση χημικής σύνθεσης, μιας και από καιρό έχει εγκαταλειφθεί το φυσικό συστατικό, ως ασύμφορο για ευρεία μαζική παραγωγή. Έχει γεύση αυτονόητου και το περιτύλιγμα έχει χρώμα αυτονοητί, αλλά η ουσία του είναι χημική απάτη των αισθητήριων οργάνων μας.

Αυτονόητα τα εργατικά δικαιώματα, αυτονόητη και η ύπαρξη δημόσιου και κράτους και θεσμών.

Αλλά το πιο αυτονόητο από όλα είναι πως αν, για οποιονδήποτε λόγο, όλα αυτά χαθούν, μπορούμε μετά να αλλάξουμε γνώμη, να πούμε "ούπς! λάθος" και να ξαναπατήσουμε το κουμπί της επαναφοράς.

Κυβερνητική Σύσκεψη στο Μαξίμου.

Μικρέ ανόητε ιδιώτη, είχες για δεδομένη την ύπαρξη κράτους που να σε εξυπηρετεί όταν καίγεται το σπίτι σου και όταν χρειάζεσαι υποδομές; Είχες για αυτονόητη την ύπαρξη θεσμών; Τώρα πάρε να 'χεις μία κατάρρευση των πάντων, έτσι για να μάθεις να αυθαδιάζεις.

Υπάρχει όμως κι άλλο, ακόμα πιο αυτονόητο.
Αφού νομίζετε ότι εμείς θεωρούμε εσάς αυτονόητους, να που τώρα διαπιστώνεις ότι οι αυτονόητοι είμαστε εμείς και που μόλις εμείς χαθήκαμε, τότε πέσατε κι εσείς.
Να που, μετά τα λουκέτα στην πιάτσα, έπεσαν και τα λουκέτα στις υπηρεσίες.

Ο δημόσιος τομέας, μέσω του υπαλλήλου του, είχε για αυτονόητο ότι θα υπάρχει για πάντα ένας ιδιώτης να πληρώνει φόρους.

Και τώρα θεωρεί αυτονόητο ότι θα πρέπει να εξακολουθεί να πληρώνεται παρόλο που ο ιδιώτης έχει χρεωκοπήσει.

Λοιπόν, να άλλη μία αυτονόητη ιδέα: μιας και ο ιδιώτης λεφτά δεν έχει πια, να πας κύριε δημόσιε στο κράτος και στο σύστημα να πληρωθείς.

Τι να σας κάνω, κυρία μου. Δεν πληρείτε τις προϋποθέσεις.
Κι εγώ ένας απλός εργαζόμενος είμαι.
Έτσι είναι το σύστημα.
Απευθυνθείτε στον αρμόδιο.

Ξαναπεράστε του χρόνου, όταν μαζέψετε ένσημα.

How to realise you do not exist

I feed them in their bowl and i know they are really bubbles of air and wavelengths.I've named them "me" and "You".  And as I witness those happy orange-golden wavelengths flash in their watery bowl,  i begin to realise i have too become a happy wavelength myself, just like those other feathery blue wavelengths in the cage over there.

"Miss, you look like you're a thousand years old and like you know everything" she says. And as I look at this newly developed bunch of wavelengths, knowing all that i know, i find nothing better to say than "I'm not that old, just forty, really" and she smiles at me in adoration. Please, please, don't admire me, i think inside, but it's too late, i spoke again and now she believes me. She will become a teacher, one way or another.

I look at my weight loss article. And then i think about how this body came to be. Each gram filled with happy feast, alcohol with friends and ideas. The wrinkles around my eyes from laughing at their company and the greyness of my hair that i conceal not out of vanity but out of a sense of conformity with standards of decency. A teacher has to look decent... The skin marked by the sunny days on endless beaches, the pleasures all worth the trouble. But most of all I love those two wrinkles between the eyes without which i wouldn't look so old and angry. They are special because they are only mine. They come of thinking and reading, of solving riddles and problems late at night and of reaching deep and high. They are wrinkles on a wavelength, worth as much as a dime, nothing but a wavelength, as well. The song is indelible in my head.

Με σκλάβωσε

Τον γνώρισα όταν ήρθε στην Πρέβεζα για να προωθήσει το βιβλίο του. Εγώ δεν είμαι και πολύ των συνταγών, ούτε του γκουρμέ, αλλά επειδή έχω μία κοπελιά στο σόι που της αρέσουν κάτι τέτοια και εκείνο τον καιρό περνούσε δύσκολα, είπα να της πάρω το βιβλίο για να χαρεί λιγάκι, να νοστιμέψει και να γλυκάνει λίγο η ημέρα της.

Ξεκινώ, λοιπόν, για  τον κύκλο (το βιβλιοπωλείο που διοργάνωνε την παρουσίαση) δυστυχώς πολύ αργά, λόγω φόρτου εργασίας και τον βρίσκω μόνο, όρθιο δίπλα στον πάγκο, μέσα σε μαγαζί που πλέον είχε αδειάσει. Αγόρασα το βιβλίο και του ζήτησα να το υπογράψει. Αυτός ο άνθρωπος έχει ένα βλέμμα, βαθύ σα νύχτα. Με ρώτησε πού να κάνει την αφιέρωση και είπα "Κατερίνα", το όνομα της κοπελιάς που λέγαμε. Σιγά μην τον έπρηζα τον άνθρωπο, με λένε έτσι, αλλά γράψε αυτό γιατί αλλιώς κι αλλιώτικα και πασαλιμανιώτικα, που έλεγε και πατήρ μου, προσωπικότης μεγάλη κι από τις λίγες, ως τις μέρες μας.

Παρόλο που πολλοί τον λένε ψυχρό και απόμακρο, εγώ για αυτά τα δευτερόλεπτα που τον είδα τον συμπάθησα πολύ. Όχι επειδή είναι μελαχροινός με πολύ έντονο βλέμμα, καλογυαλισμένη αύρα και μαγειρεύει ωραία, αλλά επειδή είναι πολύ ευγενικός.

Τώρα, πολλοί άνθρωποι βρίσκουν την ευγένεια ψυχρή. Εγώ όμως νιώθω άνετα δίπλα σε έναν άνθρωπο που είναι ευγενής, όχι με την έννοια την τυπολατρική ή την στυλιζαρισμένη υποκριτική έννοια, αλλά με την πραγματική , δηλαδή να φροντίζεις να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου χωρίς να θίξεις τον συνομιλητή σου, μία αρετή που πασχίζω αλλά δεν καταφέρνω πάντα να έχω.
Θα μου πείς, και τα κατάλαβες όλα αυτά σε μερικά δευτερόλεπτα;
Όχι, θα απαντήσω, αμέσως κι ευθαρσώς.

Αλλά εκτίμησα κάτι άλλο που έγινε, σήμερα μόλις.

Ξέροντας ότι πρόκειται για ευγενικό άνθρωπο, του έστειλα ένα μέηλ με μία απορία που είχα. Ήθελα να φτιάξω ένα κέηκ που να έχει φρούτα, τριμμένο φουντούκι, να είναι υγιεινό για τα παιδιά ΑΛΛΑ να μην σβωλιάζει ούτε να τρίβεται, και να  μοιάζει με κέηκ αντί για μπαγιάτικο ψωμί. Ο (κατά πάσα πιθανότητα) χριστιανός μου απάντησε πολύ ευγενικά αλλά με μεγάλη σαφήνεια: άλλαξε την αρχική ζύμη και συνέχισε να προσπαθείς. Σα να μου λέει, ρε κοπέλα μου, όλα δικά σου τα θέλεις. Και φρούτα και τριμμένο ξηρόκαρπο και υφή βελούδινη, δεν γίνεται. Δέξου το.

Σήμερα, όμως μου έστειλε άλλο μέηλ, με μία συνταγή που περιέχει φρούτα, υγιεινά υλικά για τους πολεμιστές μου (με εξαίρεση το λικεράκι, αλλά τόσο λίγο, δεν πειράζει) και τριμμένο ξηρόκαρπο!
Και είναι πανεύκολο να το φτιάξεις!

Ε, το εκτίμησα και σπεύδω αμέσως να το φτιάξω.

Μπράβο, ρε Γιάννη.
Να'σαι καλά.

Απονομή: Το Ωμό Λουκάνικο πάει στους......

Για αυτό δεν έπρεπε να δεχτείς εκείνη τη θέση στο δημόσιο, παρόλο που μόνος σου δεν μπορούσες να την κερδίσεις.
Για αυτό δεν έπρεπε να κλέψεις παρόλο που όλοι το έκαναν.
Για αυτό δεν έπρεπε να δώσεις γρηγορόσημο αλλά να καταγγείλεις εκείνον που το ζήτησε.
Για αυτό δεν έπρεπε να  παίρνεις φακελάκι και για αυτό δεν έπρεπε να δέχεσαι δωράκια για να κάνεις χάρες.
Για αυτό δεν έπρεπε να καταπατάς ή να χτίζεις αυθαίρετα, ούτε να κλείνεις τα ρέματα.
Για αυτό δεν έπρεπε να κάνεις απουσίες επί πληρωμή ούτε να παίρνεις άδειες "μαϊμού".
Για αυτό δεν έπρεπε να κάνεις τα στραβά μάτια για τον συνάδελφο που τα έκανε όλα αυτά.
Για αυτό δεν έπρεπε να ψηφίζεις μία ζωή το ίδιο, εκείνο που σου έταξε ή που σε ζαχάρωνε με γλύκες.
Για αυτό έπρεπε να διαβάζεις όχι μόνο την εφημερίδα του κόμματος αλλά και καναδυό άλλες, να δείς και την αντίθετη άποψη, αντί τώρα να λες δεν ήξερα, κατόπιν εορτής.
Γιατί κάνοντάς τα όλα αυτά τους έδωσες το εισιτήριο να κάνουν ό,τι έκαναν, γιατί αν δεν τα είχες δεχτεί εσύ όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να τα κάνουν μόνοι τους.
Και δεν εννοώ αυτά πυο κάνουν τώρα, αλλά αυτά που έκαναν έως τώρα με τα τωρινά αποτελέσματα.
Γιατί η αποδοχή είναι συνενοχή.
Γιατί τώρα έχεις δώσει λαβές για σχόλια.
Γιατί τώρα, με το δικό σου ιστορικό, το μόνο που δικαιούσαι είναι αναμόρφωση.
Γιατί τώρα όσο κι αν μείνεις στο δρόμο της διαμαρτυρίας, η διαμαρτυρία σου είναι, και τύποις, με σφραγίδα που ο ίδιος με τη δράση σου έβαλες, άδικη.
Για αυτό δεν έπρεπε να γίνεις μπάτσος.
Γιατί τώρα, ακόμα και ο μπάτσος είναι μόνος του.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΟΠΡΟΣΚΥΛΑ

Ειμαι πρωην υπαλληλος της ΕΡΤ. Ο μισθος που επαιρνα δεν εχει σημασια. Ουτως η αλλως τωρα ολοι θα ισχυριστουν οτι παιρναν ψιχουλα.

Οσα κι αν παιρνω, μου τα εδινες εσυ.

Οταν ειχες δουλεια, επρεπε να πληρωσεις φορο για την ΕΡΤ.

Οταν απολυθηκες και ησουν ανεργος, επρεπε παλι να πληρωσεις φορο για την ΕΡΤ.

Οταν ενιωσες ενα πονο στο στηθος αλλα δεν πηγες στο γιατρο γιατι δεν ειχες λεφτα...

Οταν ενω εχεις μικρο παιδι δεν αναβες το καλοριφερ Δεκεμβριο μηνα...

Οταν δεν εβγαινες απο το σπιτι για να μη χρειαστει να αντικρυσεις αυτους που τους χρωστας....

Επρεπε παλι να πληρωσεις φορο για την ΕΡΤ. Και τοσους αλλους φορους, που ηρθαν εμμεσα η αμεσα σ εμενα.

Στην ΕΡΤ μπηκα με βυσμα. Στην ΕΡΤ μπηκαμε ολοι μας με βυσμα- μερικοι παραλληλα ειχαμε καποια αξια-καποιοι αλλοι οχι- αλλα και οι μεν και οι δε , βαλαμε ξαδερφο για να μπουμε, και το ξερουμε ολοι.

Πολλοι απο μας ηταν σταθερα τεμπεληδες και αντιπαραγωγικοι. Αλλα ακομα και οι πιο ευσυνειδητοι απο μας, πολλες -παρα πολλες φορες, σπαταλησαμε δημοσιο χρημα η δημοσιο χρονο (στην ουσια χρημα ξανα).

Οταν η κυβερνηση μας εδωσε τις θεσεις μας μη δημοκρατικα. Οταν η κυβερνηση υπεγραψε το Μνημονιο μη δημοκρατικα. Οταν η κυβερνηση επαιρνε το φορο μας απο σενα μη δημοκρατικα. Οταν η κυβερνηση μη δημοκρατικα μας εβαζε να επαναλαμβανουμε κατα γραμμα τις θεσεις της ως αποψη μας.

Τοτε δεν ειχαμε κανενα προβλημα ουτε με την κυβερνηση, ουτε με την ελλειψη δημοκρατιας.

Ξαφνικα, η κυβερνηση αποφασισε , μη δημοκρατικα, να μας απολυσει γιατι εχουμε 3πλασιο προσωπικο απ αυτο που χρειαζεται, εν μεσω κρισης.

Τοτε θυμηθηκαμε οτι δε μας αρεσει η κυβερνηση και η ελλειψη δημοκρατιας.

Καταλαβαμε με θρασος και με το ετσι θελω ενα κτιριο το οποιο ειναι πληρωμενο με δικα σου λεφτα. Ενα κτιριο στο οποιο εξαρχης μπηκαμε με μεσο.

Οταν εσυ ησουν στις πλατειες, εμεις λεγαμε οτι οι δρομοι ειναι αδειοι, επειδη ετσι μας ειπε η κυβερνηση. Αλλα τωρα, μεσα απ το κατηλλειμενο σταθμο που εσυ πληρωνεις, ζηταμε να μας βοηθησεις να σωσουμε τη θεση μας.

Για να σε πεισουμε, σε εκμεταλλευόμαστε μνημες απ τα παιδικα σου χρονια, απο Χατζηδακι και μικρο σπιτι στο λιβαδι.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΟΠΡΟΣΚΥΛΑ- εγω προσωπικα, το μονο που σου ζητω ειναι να ΜΗΝ μας στηριξεις.

Ευχαριστω το δικο μου μεσο, και ολα τα μεσα που βαλαμε ολοι μας, και ευχαριστω εσενα, για τη θεση που πηρα και κρατησα τοσα χρονια. Δε μας χρωσταει κανεις ΤΙΠΟΤΑ.

Ζητω απ τους συναδελφους μου να βγουν ΑΜΕΣΑ απ το κτιριο ΣΟΥ, με ΜΟΝΟ αιτημα προς την κυβερνηση η νεα ΕΡΤ να εκπεμψει το συντομοτερο δυνατο, και να ειναι αξιοκρατικη.

Υπογραφη: Ενας φανταστικος υπαλληλος της ΕΡΤ, ο οποιος να εχει την ελαχιστη τσιπα και αγαπη για τη χωρα του

Πως να απομακρυνθείτε από την πραγματικότητα

Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να καθήσετε σε ένα γραφείο κάνοντας χειροτεχνίες. Σύντομα όλος σας ο κόσμος θα αποτελείται από χάντρες, κόλλες χαρτιού σε διάφορες υφές, ψαλίδια και κορδέλες και δεν θα ξέρετε ούτε πως γίνεται η μακαρονάδα.

Έχει διατυπωθεί σε ετούτο το ιστολόγιο παλιότερα, η άποψη ότι αυτό που κάνουμε με χρωματιστά χαρτάκια στα σχολεία ή στις λέσχες ή στους παιδικούς σταθμούς δεν είναι αληθινή δημιουργικότητα αλλά ψευδοδημιουργικότητα, όχι γιατί δεν είναι όμορφο αλλά γιατί δεν είναι παραγωγικό.

Για σκεφτείτε πόσο παραγωγικό ή δημιουργικό είναι να αγοράσεις κάτι έτοιμο (κόλλα, χαρτί, χάντρες, κοκ) να το χρησιμοποιήσεις για να φτιάξεις ένα χάρτινο αντικείμενο (κάρτες, χειροτεχνίες κάθε είδους) και μετά να τις πετάξεις στα σκουπίδια όταν αναπόφευκτα σκιστούν, σκονιστούν, τις βαρεθείς ή έπαψαν να σου θυμίζουν το οτιδήποτε. Πεταμένα λεφτά, πεταμένες ύλες, πεταμένος χρόνος. Ακόμα και αν υποστηρίξει κάποιος πως η ενασχόληση με τις τέχνες ή ίσως η δημιουργία έστω και ενός τόσο εφήμερου αντικείμενου έχει ωφέλη για τον ψυχισμό και την πνευματικότητα ή τις δεξιότητες του παιδιού ή οποιοδήποτε άλλου ανθρώπου, θα αντιπαραθέσω την εξής απορία σε απάντησή τους: και γιατί πρέπει να είναι άχρηστα αντικείμενα αυτά που δημιουργούν;

Γιατί να μην φτιάχνουν, με τόσα υλικά και τόσες ώρες και τόση όρεξη, κάτι που να είναι χρήσιμο ή , ακόμα περισσότερο, γιατί να μην φτιάξουν κάτι εκ του μηδενός, που είναι και η πραγματική ουσία της δημιουργικότητας; Για παράδειγμα, αντί να αγοράσουν έτοιμα τα υλικά (που, στην πραγματικότητα, τους εκπαιδεύει στην καταναλωτικότητα) να κατασκευάσουν τις πρώτες ύλες μόνα τους. Χαρτί από ανακυκλωμένα τετράδια, πχ. Χάντρες από πλαστικά παιχνίδια που έχουν σπάσει, κορδόνια από φυτά στην αυλή του σχολείου (πάνε και αγοραζουν άχυρο, για όνομα του θεού, για να δένουν τα κεριά!) και ένα σωρό άλλα.

Στην πραγματική ζωή κανείς δεν θα σε αξιολογήσει για το ταλέντο σου στις ευχετήριες κάρτες, παρά μόνο αν είσαι σχεδιαστής/τυπογράφος, αλλά πόσοι τέτοιοι θα βγούν από τα σχολεία μας; Στην πραγματική ζωή τα προβλήματα δεν λύνονται αγοράζοντας αντικείμενα, αλλά αυτοσχεδιάζοντας με ότι υπάρχει γύρω σου, εκμεταλλευόμενος την κρίση σου και την ικανότητα στη λήψη αποφάσεων, μα τίποτα από όλα αυτά δεν εξασκείται κόβοντας χρωματιστά χαρτάκια. Αντίθετα, αυτού του είδους η χειροτεχνία κάνει τα παιδιά καταναλωτικά, άβουλα και ,το χειρότερο από όλα, άτεχνα γιατί λένε τέχνη και εννοούν καρδούλες.

Σε τελευταία ανάλυση, πόσους καλλιτέχνες μπορεί να υποστηρίξει η κοινωνία μας;

Ή μήπως φοβόμαστε μην δεν μάθουν να κρατάνε χαρτιά και ψαλίδια οι μελλοντικοί χαρτογιακάδες;
(γιατί έτσι φανταζόμαστε τα επιτυχημένα παιδιά: χαρτογιακάδες)

Η δημιουργικότητα είναι απαραίτητη όχι για να κάνουμε όμορφες χειροτεχνίες αλλά για να λύνουμε τα προβλήματα της ζωής και αυτό δεν το μαθαίνεις στο μάθημα χειροτεχνίας γιατί εκεί καταπνίγεται η δημιουργικότητα από τις οδηγίες της δασκάλας, όσο καλή πρόθεση και αν έχει.

Για να εξασκήσουν τη δημιουργικότητα των παιδιών οι δάσκαλοι δεν έχουν να κάνουν τίποτα παρά να τα αφήσουν σε ένα χωράφι ή σε μία παραλία. Από μόνα τους, χωρίς παρώτρυνση καμμία, θα φτιάξουν "πλοία" ή φρούρια ή λακούβες ή θα επινοήσουν ιστορίες, ή θα στήσουν "σπιτάκια" ή πύργους, ανάλογα με το τί υπάρχει εκεί και όχι επειδή έτσι τους διέταξε η κυρία των καλλιτεχνικών (μιλάμε για πολλή δημιουργικότητα). Κάπου εκεί, ανάμεσα σε όλα αυτά, θα κόψουν και χαρτάκια. Θα εξασκήσουν την ικανότητα λήψης αποφάσεων, όπως ποιός θα παίξει με ποιόν, που και πως θα στήσουν τις κατασκευές τους, την ομαδικότητα αλλά και την ατομικότητα και όλα αυτά αυθόρμητα αλλά ταυτόχρονα άκρως απολαυστικά για όλους τους εμπλεκόμενους, γιατί ποιός δεν χαίρεται όταν τα παιδιά παίζουν;

Αυτό που θέλουμε να μάθουμε στους νέους μας είναι πως να κρατάνε χαρτάκια ή το πως να αντιμετωπίζουν οτιδήποτε βρεθεί μπροστά τους; Αυτό που τους λείπει είναι η επαφή με χαρτιά ή η επαφή με την φύση; Ζούμε μέσα στο αυτοκίνητο, ανάμεσα από το σούπερμάρκετ και το γραφείο, κλειδωμένοι σε τοίχους και οθόνες, κι αυτό που μας λείπει είναι χαρτάκια!;;; Θέλουμε να τους εντρυφήσουμε την εκτίμηση για τις αγορές ή για την πραγματική αξία των πραγμάτων όπως η εργασία και το πως έρχονται τα αγαθά στην πόρτα μας, τί γεύση έχει μία ντομάτα όταν μόλις την κόψεις και ξεχύνονται τα αρώματα και τα ζουμιά;

Γιατί τα παιδιά να απασχολούνται με χαρτάκια και όχι με έναν σχολικό κήπο που εκτός από την ικανοποίηση του να βλέπεις κάτι δικό σου να φυτρώνει και την απολαυστική επαφή με το χώμα και τη φύση, μπορεί να δώσει στο σχολείο όμορφα λουλούδια στην αυλή ή ακόμα και κεράσια ή κολοκυθάκια ή οτιδήποτε άλλο, σε τελευταία ανάλυση; Γιατί να διαβάζουν για την παραγωγικότητα και να μην την ζήσουν τα ίδια; Και μόνο η κουβέντα που θα γίνει και επικοινωνία που θα αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια αυτής της δραστηριότητας είναι ανεκτίμητη, γιατί δεν θα είναι τυποποιημένη και προβλεπόμενη, όπως όλα πλέον στα σχολεία μας, αλλά αυθόρμητη και κοινωνικά διαβαθμισμένη αυτόματα.

Εκτός από αγχολυτική δραστηριότητα, δεν είναι και εξαιρετική κοινωνική εκπαίδευση το να έχει κανείς συναίσθηση του τί σημαίνει το κάθε πράγμα και πόσο κοστίζει το κάθε τί, πράγμα που για να μάθεις μετά πηγαίνεις σε πανεπιστήμια;

Πόσα βιβλία πρέπει να διαβάσεις στο πανεπιστήμιο για να μάθεις αυτά που ζείς μετά από δύο ώρες σε χωράφι ή μέσα σε ορυχεία; Εντάξει, το παράκανα, αλλά και η υπερβολή έχει διδακτική αξία: τί αξία θα είχε το διαμάντι αν το είχαμε σκάψει μόνοι μας και πόσο σημαντικό είναι να το κάνει άλλος για εμάς;

Τραβώντας τον συλλογισμό από τα μαλλιά, θα προτείνω κάτι ακόμα πιο ακραίο. Αντί για στρατιωτική
θητεία, ή ίσως σαν μέρος αυτής, να εκπαιδεύονται οι νέοι, κορίτσια και αγόρια, την πρωτογενή παραγωγή είτε σε αγροτικό είτε σε άλλον τομέα. Το να μάθεις να κρατάς όπλο, κατά τους άρρενες της οικογένειας, είναι ζήτημα ολίγων μηνών, η θητεία όμως διαρκεί πολύ περισσότερο για  λόγους; αφηρημένους και θεωρητικούς. Αν ξέρουν όμως οι νέοι τί σημαίνει παραγωγή, τί σημαίνει εργασία στο χωράφι και πως είναι να τελειώνεις βάρδια γαζώνοντας μπλουζάκια πόλο, τί σημαίνει καθάρισμα δρόμων και συλλογή σκουπιδιών ή συγκομιδή και θερισμός, ίσως το σύστημα αξιών τους να μην επικεντρώνεται στο πως να περάσουν το βράδυ και στο ποιός θα κοιμηθεί με ποιόν, αλλά να σκεφτούν δύο φορές πριν πετάξουν κάτι στα σκουπίδια ή στο δρόμο.

Ακόμα σημαντικότερο, όταν μεγαλώσουν και γίνουν επαγγελματίες, να έχουν επίγνωση των συνεπειών όταν αποφασίζουν το ένα ή το άλλο, τί αξία έχει η δουλειά του συνάνθρωπου που περιφρονάμε παρόλο που αν δεν ήταν αυτός δεν θα είχαμε ούτε φαΐ να φάμε ούτε ρούχο να φορέσουμε.

Ας μιλήσουμε για τον Έρωτα.

Υπαρχουν δυο ηδη μαυρου χρηματος
α) Το μαυρο χρημα των μεγαλων και υποψιασμενων (συνηθως ξενων), που ειναι απολυτως νομιμοποιημενο μεσω της μεταφορας των κερδων σε φορολογικους παραδεισους. Το μαυρο χρημα των Ρωσων ολιγαρχων, των πολυεθνικων σουπερ μαρκετ, υπεραλυσιδων ηλεκτρικων και επιπλων. 

β) Υπαρχει και το μαυρο χρημα του μικρου μαγαζατορα, του αγροτη, του ταβερνιαρη και του ηλιθιου που δεν ηξερε οτι επρεπε να τα κρυψει

Μονο οταν χτυπηθει το (α) θα εχουν δικαιωμα οι τροικανοι να βαλουν χερι στο (β). 
Δεν μπορει να ερχεται η ξενη πολυεθνικη να αρπαζει την περιουσια των Ελληνων με εξισου μαυρο χρημα και να μη ρωταει κανενας που τα βρηκε τα λεφτα οταν ο Ελληνας δεν μπορει να χτισει στην πατριδα του ουτε ενα καλυβι για τα παιδια του. (Το δεύτερο είδος μαύρου χρήματος κάνει 2,1 δισ ευρώ τζίρο τον χρόνο στο ΚΙΝΟ.)

Ειναι νομιμο να πουλησουμε τα κοψοχρονια τα σπιτια μας στους Κινεζους και Ρωσους λαδιαρηδες κρατικους αξιωματουχους και ευνοουμενους του καθεστωτος και να τους δωσουμε απο πανω και αδεια παραμονης οταν ο Ελληνας δεν μπορει με τα χαρατσια που του βαζουν να κρατησει το 150 χρονων σπιτι στο χωριο του παππου του και τα 5 στρεμματα χωραφακια; 90% η προκαταβολή φόρου φέτος... σε λίγο για να ανοιξεις εταιρία θα σου ζητάνε προκαταβολικά τους φόρους της επόμενης δεκαετίας

Αυτη ειναι η μαχη που πρεπει να δωσουμε ως Ελληνες και οχι να κοιταξουμε να καρφωνουμε οι ιδιωτικοι τους δημοσιους, οι αγροτες τους υπαλληλους, οι μαγαζατορες τους μισθωτους και τουμπαλιν. ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΒΑΡΚΑ και πρεπει να ενωθουμε απεναντι στα ξενα αρπακτικα

Mε το ηθικο-νομικό-γραφειοκρατικό σύστημα που υπάρχει, χωρίς λάδωμα ή πρόστιμο, είσαι εξ ορισμού παράνομος. Το σύστημα της εξουσίας θέλει και επιδιώκει να είμαστε παράνομοι για να μας εκβιάζει κατά βούληση, είτε για την ανοχή μας, μέχρι και υποταγής, είτε για οικονομικά και άλλα ωφελήματα.

Το κομματικο συστημα ζηταει απο τον πολιτη να πληρωνει οσους φορους μπορουν οι κομματαρχες να σκαρφιστουν, για να πληρωνει με αυτα τα χρηματα ενα συνεχως αυξανομενο ποσοστο του εργατικου δυναμικου της χωρας ωστε αυτοι οι εν δυναμει παραγωγικοι ανθρωποι να καθονται και να ξυνονται - ειτε αυτο λεγεται Δημοσιος Υπαλληλος ειτε πρωιμος συνταξιουχος. Ως αποτελεσμα η ανταποδοτικοτητα των φορων γινεται συνεχως μικροτερη. Για τον Ελευθερο Επαγγελματια και μικρο επιχειρηματια, που σε αντιθεση με τον υπαλληλο καλειται να πληρωσει σε φορους ενα τεραστιο ποσοστο απο την αποζημιωση για τον ιδρωτα του, η φοροαποφυγη γινεται θεμα επιβιωσης

Σαν ανταλλαγμα για τους φορους που καλειται να πληρωσει, δεν λαμβανει και πολλα, πραγμα λογικο αφου το κρατος παιρνει αυτα τα λεφτα και τα σκορπαει σε ανθρωπους που κυριολεκτικα ξυνονται, η ακομα και οταν παραγουν εργο, οπως στα νοσοκομεια για παραδειγμα, το εργο αυτο το καρπωνονται σε μεγαλο βαθμο πολιτες αλλων χωρων (Το μαυρο χρημα των Ρωσων ολιγαρχων, των πολυεθνικων σουπερ μαρκετ, υπεραλυσιδων ηλεκτρικων και επιπλων….)  παρανομα η ημιπαρανομα βρισκομενοι στην χωρα αφου το κρατος δεν προστατευει καν τα συνορα της χωρας, και που φυσικα δεν συνεισφερουν στην φορολογια.

Αυξανοντας την εισπρακτικοτητα μη ανταποδοτικων φορων με το κυνηγι της φοροδιαφυγης, το κομματικο συστημα απλα αυξανει την ζημιογονια του κρατους επι της οικονομιας. Πολλες δραστηριοτητες απλα θα σταματησουν να υπαρχουν.

Προς παρηγορίαν όλων, πρέπει να πώ οτι δεν ξέρω κανένα μέρος της υφηλίου που να ΜΗΝ κυκλοφορεί "μαύρο" χρήμα, και, όσο πιό "λευκό" το μέρος, τόσο πιό "μαϋρο" το χρήμα !

Το μαυρο χρημα που αφορα φοροδιαφυγη και οχι εμποριο οπλων, ειναι αποτελεσμα της κρατικης παρεμβατικοτητας στην αγορα.. με χιλιαδες αχρηστους και ηλιθιους νομους..

Οι μονη παρεμβαση που θα επρεπε να κανει το κρατος στην αγορα, ειναι για την ενισχυση του ανταγωνισμου, που ειναι το αλφα και το ωμεγα για την οικονομικη αναπτυξη μιας χωρας...

Και θα μου πείς, ρε αθηνά που είσαι και μπλέ, ο Έρωτας τί έχει να κάνει με όλα αυτά;

Ξέρεις, τι;

Μόνο αυτός μας κρατάει όρθιους.
Είναι εκεί έξω και το ξέρω.

Η πρώτη Επένδυση μόλις ανακοινώθηκε

Θα έπρεπε να χαίρεστε για το κλείσιμο της ερτ.

Είναι ο πιο ανώδυνος τρόπος να ξεκινήσει η αναδιάρθρωση των πάντων και με το πλαίσιο που θα έχει διαμορφωθεί από αυτή, θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι οργανισμοί.

Γιατί, μεταξύ μας, κανείς δε βλέπει ερτ εκτός και αν είναι αναγκασμένος. Προσωπικά μόνο για τις ειδήσεις την προτιμούσα, οι οποίες είναι πραγματικά οι καλύτερες, με πλήρη κάλυψη και ουδετερότητα. Πέραν αυτών όμως, δεν παρείχε τίποτα άλλο η κρατική τηλεόραση. Κάτι προωθητικά προγράμματα τύπου "μένουμε ελλάδα" τα οποία κανείς δεν παρακολουθεί εκτός κι αν είναι ο ίδιος ή κανένας γνωστός μέσα, και αν τύχει, κάποια ντοκιμαντέρ.

Αξίζει να λειτουργεί ολόκληρο κανάλι για τρεις ώρες την ημέρα, στην ουσία;

Η απάντηση είναι ξεκάθαρα αρνητική.

Ο ντόρος που προκλήθηκε μου έφερε στο νου μία ιστορία που μου είχε αφηγηθεί κάποιος γνωστός ενός γνωστού τον γνωστό , ω γνωστέ.

Η ιστορία είχε ωςς εξής και παρόλο που δεν έχω διασταυρώσει αν όντως ισχύει και είναι στα αλήθεια έτσι, δεν έχω λόγο από την άλλη να μην την πιστεύω. Δηλαδή, δεν θα έπεφτα κι από τα σύννεφα αν το μάθαινα κι από αλλού.

Μου είπε, λοιπόν, ότι είχαν εισαγάγει κάποιο μηχάνημα με υπερ-σούπερ-ντούπερ μοντέρνο λογισμικό, το οποίο είχε τη δυνατότητα να συντονίζει ένα σωρό πράγματα στο πρόγραμμα ενός σταθμού, από τα σήματα που πέφτουν σε κάθε εκπομπή, μοντάζ, τις διαφημίσεις, τη ροή, τις διακοπές για οποιονδήποτε λόγο, κοκ. Ένα πρόβλημα είχε αυτό το μηχάνημα. Τα έκανε όλα. Αυτό σήμαινε πως το αιώνιο ερώτημα "πότε οι μηχανές θα αντικαταστήσουν τον άνθρωπο" από θεωρητικό, κατέστη απτό και χειροπιαστό, επείγον και καυτό. Οι ιθύνοντες είχαν λοιπόν το εξής πρόβλημα: έπρεπε να τους απολύσουν σχεδόν όλους.

Εγώ λέω πως αυτό θα έπρεπε να κάνουν, διότι σαν εταιρεία, που έχει σκοπό το κέρδος, απολύοντας θα εξοικονομούσε μεγαλύτερα κέρδη και ίσως με αυτόν τον τρόπο έκανε ανταγωνιστικότερο (φτηνότερο δηλαδή) το προϊόν της. Τα λεφτά που θα έδινε σε μισθά, θα μπορούσε να τα επενδύσει σε ποιοτικότερα προγράμματα, σε υψηλότερη ποιότητα εικόνας (μιας και η ποιότητα της εικόνας εξαρτάται από το είδος του φίλμ ή τα μηχανήματα και τις κάμερες του σταθμού κοκ) σε επέκταση σε άλλες χώρες ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να ελπίζει ένας τηλεοπτικός σταθμός.

Η διοίκηση εκείνου του σταθμού, που από όσο θυμάμαι (πάει και μία δεκαετία από τότε που άκουσα την ιστορία) δεν ήταν η κρατική, αποφάσισε να κρατήσει τους ανθρώπους και να μειώσει την αποδοτικότητα του μηχανήματος στο 30%, ώστε να έχουν αυτοί οι άνθρωποι κάτι να κάνουν.

Δηλαδή, έδωσε ένα σκασμό λεφτά για το μηχάνημα και μετά το  παρόπλισε, επιλέγοντας να συνεχίσει να σπαταλά λεφτά εις βάρος του προϋπολογισμού του, το κανάλι εκείνο, χωρίς να βελτιώσει τίποτα, στην ουσία. Το κανάλι εκείνο, επέλεξε την στασιμότητα και την εξάρτηση από το δανεισμό, επέλεξε την μη-ανταγωνιστικότητα και στέρησε τον εαυτό του από την ανάπτυξη.

Δεν γνωρίζω τί απέγινε τελικά, ούτε αν στο τέλος πέταξαν το μηχάνημα ή αν άλλαξαν γνώμη. Δεν γνωρίζω ούτε αν κάτι παρόμοιο γινόταν και στην ερτ. Αυτό που ξέρω, από την εμπειρία μου στην ελληνική πραγματικότητα, είναι ότι δεν είναι διόλου απίθανο να συμβαίνει αυτό ή κάτι παρόμοιο και σίγουρα οι εκπομπές της ερτ έχουν άφθονο χώρο για βελτίωση. Με εξαίρεση τα δελτία ειδήσεων, όλες οι άλλες εκπομπές θέλουν άλλα 98 για να φτάσουν το 100.

Οπότε, λέω ότι καλά έγινε και έκλεισε η ερτ, ειδικά εφόσον δεν θα είναι δια παντός αλλά μέχρι να γίνει η αλλαγή που θα πεί ο σαμαρωμένος, ο αντωνάκης της φακής. Είμαι σίγουρη ότι θα είναι χειρότερα, αλλά είμαι επίσης σίγουρη ότι όπως στην στρατοκρατούμενη υενέδ έβρισκαν οι έλληνες τρόπο και ανέβαζαν διαμάντια όπως η λιλιπούπολη και το θησαυρό της βαγίας που έβλεπα σαν παιδί, και τον παραμυθά και το θέατρο της δευτέρας και την κινηματογραφική λέσχη, έτσι και τώρα, με τα ρεμάλια που θα διορίσει ο χλεμπονιάρης ο σαμαράς από την μεσσήνη, με κάποιον τρόπο και κάποια πατέντα, κόντρα στην σαπίλα, θα βγεί κάτι καλό, όχι επειδή θα το πεί ο προαναφερθείς χλεμπονιάρης, αλλά από πείσμα και κόντρα σε αυτό.

Γιατί έτσι είμαστε.

Γιατί και τόσο καιρό που ήταν στα σίγουρα και βολεμένοι είδαμε τα χάλια τους...

Το βιντεάκι έχει και επιλογή για υπότιτλους.

Αλήθεια, μέχρι που θα φτάναμε για να διορθώσουμε τους Άλλους;

Από τις επικές περιγραφές μέχρι τους μύθους και την ίδια την ιστορία, η βία περιγράφεται μα χρώματα δοξασμένα, πάντα. Στον τρωικό πόλεμο ο αχιλλέας, ένας πρίγκηπας και ευγενής, ένας ημίθεος, που σημαίνει πιο κουλ πεθαίνεις, στη βαρβαρότητα ήταν πρώτος.

Το ίδιο συμβαίνει σε όλο το βάθος της καταγεγραμμένης ιστορίας και , κυρίως, μυθολογίας, για να μην πω στις διάφορες κοσμογονίες και θρησκείες και γίνει χαμός εδώ μέσα.

Σα να μου φαίνεται ότι όσο περισσότερο καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται, τόσο αυτή αναβλύζει από μέσα μας, αν όχι με την καθάρια μορφή της τη ματοβαμμένη, τότε σίγουρα με το σιχτίρισμα και τον τσακωμό, που ίδια σχέση έχουν με την πραγματική βία όσο η γάτα με το λιοντάρι της νεμέας.

Σήμερα η βία είναι λιγότερο στη ζωή μας γιατί δόξα τω θεώ έχουμε σουπερμάρκετ,  αλλά και πάλι η ίδια ανάγκη ξεχειλίζει από εντός μας για να ικανοποιηθεί μόνο με τις σπλατεριές στις οθόνες και στις ειδήσεις.

Καταδικάζοντας τη βία από όπου και αν προέρχεται, ίσως θαρρούμε ότι προφυλάσσουμε τους εαυτούς μας από τις συνέπειές της, αν και πολύ συχνά εξαιρούμε ή δικαιολογούμε τον εαυτό μας όταν πέσει σε αυτό το παράπτωμα, να βιαιοπραγήσει δηλαδή. Καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται όταν τις τρώνε από τα ματ, αλλά κάποιοι δέρνουν τα παιδιά τους, πιχί ή πανε στα γήπεδα προπονημένοι κι έτοιμοι για ηρωισμούς. Η βία είναι κακή κυρίως όταν δε μας βολεύει, όπως θα επιβεβαιώσουν ένα σωρό κυβερνήσεις.

Κάτω από αυτό το υπόστρωμμα βρίσκεται ένα άλλο αυτό της επιδιόρθωσης του άλλου.

Ο άλλος δεν είναι τέλειος και πρέπει, πρέπει, να τον διορθώσουμε. Είναι αφηρημένος, είναι μονόχνωτος, είναι φαντασιόπληκτος ή φαντασμένος, είναι υπερκινητικός ή υποθυρεοειδικός; Διορθώστε τον.

Σίγουρα έχει κάποιο σύνδρομο και το ξέρουμε αυτό γιατί εμείς φτιάξαμε τα ονόματα των συνδρόμων αυτών.

ADD, σου λέει ο άλλος. Πάρε χάπια για ταχεία λοβοτόμηση.

Άσπεργκερ. Τι λε, ρε μεγάλε; Ωραία. Μία πάθηση που δεν χρειάζεται συμπτώματα να την διαγνώσεις κι ωστόσο την διαχειρίζεσαι ως ασθένεια και όχι ως ιδιαιτερότητα χαρακτήρος. Ειδικά με το άσπεργκερ, το 85% του παιδικού πληθυσμού μπορεί να επιβεβαιωθεί και μάλιστα με απόλυτη βεβαιότητα με αυτό το σύνδρομο, με λίγη καλή θέληση και αρκετή ενθάρρυνση δια της χρηματικής επιβραβεύσεως από τις φαρμακευτικές.

Έτσι και η βία είναι κάτι που πρέπει να διορθώσουμε στον συνάνθρωπο ο οποίος προφανέστατα είναι υποδεέστερος από εμάς και παρόλο που τον περιφρονούμε, θέλουμε να του διορθώσουμε τα κουσούρια για να μη μας πρήζει.

Για το καλό του; Και ποιό είναι το καλό του;

Προσδιορίστε "καλό"

Καλό είναι να συμμορφώνεται με τη δική σου έννοια της κανονικότητας; Γιατί ειδικά αυτή η έννοια είναι διαφορετική για τον καθένα, οπότε πως ξέρεις ότι η δική σου είναι η καλύτερη; Θέλει να είναι κανονικός, κατ'αρχάς;

Είναι για το καλό του να έχει μία τρείς κι εξήντα δουλειά που δεν του επιτρέπει ούτε καν την έκφραση πεποιθήσεων, γιατί έτσι είναι στις εταιρείες ; Είναι για το καλό του να καταπιέζεται δια βίου έναντι πενιχρής αποδοχής;
Εσύ ο ίδιος που συνταγογράφησες το φάρμακο, πόσο κανονικός και πόσο αποδεκτός είσαι; Πόσο ευτυχισμένος είσαι; Πόσα απωθημένα βγάζεις κάθε βράδυ με πρόφαση την τέχνη ή το αλκοόλ; Πόσα ψυχοσωματικά σε ταλαιπωρούν, κύριε κανονικέ που θα με πείς εμένα παθολογικό ή συνδρομο-τέτοιο;

Βία;

Θα τελειώσει ποτέ η βία; Πως θα τη διορθώσεις τη βία, κύριε ξερόλα, με χάπια ή με κοινωνικό αποκλεισμό; Δεν ξέρω αν το παρατήρησες, αλλά το κόλπο δεν έπιασε.

Για ξανασκέψου, λιγάκι, μήπως έχεις άδικο;

Μήπως ο λόγος που εσύ δεν είσαι βίαιος είναι επειδή είσαι στα μαλακά;
Μηπως και ο άλλος που θέλεις να διορθώσεις , αν ήταν κι αυτός στα μαλακά και στα όμορφα, ήταν και αυτός πολιτισμένος;

Η εμμονή σου να τον διορθώσεις, να τον γιατρέψεις από τα κουσούρια, θα έφτανε στο σημείο να τον αφήσεις να αποκτήσει όσα και εσύ για να ηρεμήσει το είναι του και να μην τη θέλει ούτε και αυτός τη βία;

Ε;

Για πες!

Χορτάτε υποκριτή!

Meanwhile in Preveza...

Γιατί η Καλωσύνη δεν μπορεί να είναι Συστεμική

Είναι μέσα στη φύση του παρατηρηθέντος να αλλάζει από την παρουσία του παρατηρητή. Έχεις, ας πούμε, μία παρθένα παραλία η οποία μήνες μετά την πρώτη πατημασιά ανθρώπου γίνεται θέρετρο με πλαστικά σκουπίδια. Και ίσως αυτό να είναι που μας ξεχωρίζει από τα ζώα, το πόσο αμετάκλητα αλλάζουμε ο περιβάλλον μας απλά και μόνο κοιτάζοντάς το.
Έχεις μία έκταση με αφράτο, κατάλευκο, απάτητο χιόνι, και απλά πρέπει να τρέξεις πάνω του, σε προσκαλεί να κυλιστείς με χαρά, να το πιάσεις, να το νιώσεις, μετά όμως δεν είναι ούτε αφράτο, ούτε κατάλευκο ούτε απάτητο και εξ αιτίας των ίδιων των πράξεών σου το ψέγεις και το απορρίπτεις.
Έτσι και η καλωσύνη.
Αν την επισημαίνει κανείς και την διαλαλεί περίτρανα, τότε χάνει την αγνότητα των κινήτρων της ,

στιγματίζεται από τον λεκέ της ματαιοδοξίας ή την κενότητα της μόδας. Παρόλο που η αρχική προαίρεση ίσως να είναι και καλή, το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό, η ζήλια και η κακεντρέχεια λερώνουν με την αρχική προαίρεση με κοινότοπες καταδίκες.

Έτσι, κάθε τι που είναι καλό, προφυλάσσεται καλύτερα όταν είναι κρυμμένο από τα μάτια των άλλων.
Και κοίτα, τώρα το παράδοξο, ο άνθρωπος είναι τόσο άπληστος για καλωσύνη όσο και για χρήμα ή δόξα ή υλικές απολαύσεις. Δεν του αρκεί η καλωσύνη, αλλά μόλις την νιώσει θέλει κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη, θέλει καλωσύνη για πάντα και παντού, θέλει να είναι όλα και όλοι καλά και άγια. Θαρρεί ότι μπορεί να επιβάλλει, λοιπόν, την καλωσύνη με συστήματα και και μεθόδους, ώστε όλοι να είναι καλοί. Φτιάχνει συλλόγους και οργανισμούς, ομάδες και λέσχες. Φτιάχνει κανόνες που όλοι οι καλοί πρέπει να ακολουθούν αλλά όσοι δεν ακολουθούν είναι κακοί.

Η καλωσύνη , όμως, δεν προέρχεται από κανόνες, ούτε από τον συγχρωτισμό, αλλά είναι το τέλος μίας φιλοσοφικής αναζήτησης που έχει τρία χαρακτηριστικά.

Πρώτον, είναι για τον καθένα ξεχωριστή και ιδιαίτερη, μέσα από μονοπάτια τόσο διαφορετικά, όσο και τα δακτυλικά μας αποτυπώματα. Στο ίδιο συμπέρασμα μπορεί να φτάσει ο ένας από εδώ και ο άλλος από εκεί, μέσα στην πολυπλοκότητα της ζωής, πράγμα που επιτρέπει την επιβίωση του συλλογικού νου.

Δεύτερον, Είναι αποτέλεσμα ελεύθερης επιλογής. Αλήθεια είναι ότι πολλοί άνθρωποι για πολλούς λόγους δεν φτάνουν ποτέ στο τελικό αποτέλεσμα, παγιδευμένοι σε διάφορες καταστάσεις, σύνδρομα, εμμονές ή παθολογίες. Αν όμως δεν είναι ελεύθερη βούληση, αν δεν είναι προϊόν του νου και της αναζήτησης, τότε δεν είναι καλωσύνη αλλά σκλαβιά και εγκληματική αδιαφορία, γιατί όποιος αφήνεται στις υποχρεωτικές διαταγές, τότε αργά ή γρήγορα θα διαπράξει και το κακό που κάποιος θα τον έχει διατάξει να κάνει.

Το τρίτο χαρακτηριστικό της αναζήτησης των ιδεών είναι το γεγονός ότι δεν έχει τέλος, αλλά πάντα έχει και λίγο παρακάτω, ακόμα λίγο και λίγο ακόμα πιο πέρα. Σε όλη τη ζωή μας εισπράττουμε βιώματα που ανάγουμε σε μαθήματα και οι σκέψεις που προκύπτουν από αυτά μας αλλάζουν τόσο που ενώ από έξω απλά γερνάμε, από μέσα μεταλλασσόμαστε σε μορφές τελείως διαφορετικές. Δεν είναι προορισμός αλλά περισσότερο κατεύθυνση, ένα σημείο στον ορίζοντα. Υπάρχει ο νότος ή η δύση; Μπορείς να τα πιάσεις τον βορρά στο χέρι, να τον φωτογραφίσεις; Υπάρχουν, χωρίς καμία αμφιβολία, αλλά σαν εστιακό σημείο των προθέσεών μας, σαν κατεύθυνση που ακολουθούμε στη ζωή μας, για αυτό και πάντα μόλις φτάσουμε κάπου, συνεχίζει να υπάρχει ο ορίζοντας και ο νότος, για πάντα.

Αν βάλει κανείς τα τρία αυτά χαρακτηριστικά μαζί, τότε αυτό σημαίνει ότι ο δρόμος είναι ξεχωριστός για τον καθένα, ότι για τον καθένα μας έχει διαφορετική διάρκεια και ότι ο καθένας πηγαίνει εκεί που θέλει.

Η καλωσύνη είναι προσωπική υπόθεση του καθενός μας, αποτέλεσμα την ευφυούς σκέψης και παθημάτων. Όσες φορές προσπάθησε ο άνθρωπος να την βάλει σε καλούπια, όσο όμορφα ή βαρύγδουπα ονόματα και αν έδωσε σε αυτά τα καλούπια, το αποτέλεσμα ήταν πάντα σκοτωμός και σφαγή, γιατί όπως ο σκύλος αγριεύει όταν τον κλείνεις και τον δένεις, έτσι και η ανθρώπινη ψυχή, όταν περιορίζεται και δένεται, βγάζει αφρούς, λυσσάει από τα απωθημένα των πνευματικών στερήσεων, εκτονώνεται με τρόπους βίαιους και τρομερούς. Όσο ο χριστιανισμός ήταν απλή διδασκαλία ήταν καλός, μετά όμως έγινε σύστημα και εκφυλίστηκε σε αιμοσταγείς διαπληκτισμούς. Ο κομμουνισμός ήταν άλλη μία καλή ιδέα που κατέληξε σε αίμα και τα παιδιά των λουλουδιών έβγαλαν τα αγκάθια τους με την εμμηνόπαυση. Άρα, η καλωσύνη δεν μπορεί να είναι συστεμική.

Και, αλήθεια, οι νόμοι ή οι κανόνες που έχουν σχεδιάσει οι άνθρωποι έχουν περισσότερο σαν στόχο την απονομή δικαιοσύνης παρά την καλωσύνη και η διαφορά ανάμεσα στα δύο αυτά είναι τεράστια, αν όχι διότι το ένα τιμωρεί ενώ το άλλο όχι, τότε σίγουρα γιατί παρόλο που η δικαιοσύνη λειτουργεί καλύτερα όταν υπάρχει καλωσύνη, παραμένει αλήθεια ότι η απονομή δικαιοσύνης είναι κατά κανόνα καθυστερημένη, αφού έρχεται μετά την διάπραξη του κακού, όταν είναι αργά ήδη για κάποιον και σχεδόν καθόλου δεν βοηθά τον οποιονδήποτε, κατόπιν εορτής.

Ίσως, μάλιστα, θα έπρεπε να βρεθεί ένας νέος όρος για την δικαιοσύνη εκείνη που δεν τιμωρεί τον σφάλλοντα αλλά την δικαιοσύνη που προβλέπει ώστε να έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες και που είναι το αντίθετο της αδικίας, γιατί αν η αδικία είναι το αδίκημα, τότε η δικαιοσύνη των ποινών δεν είναι το φάρμακο αλλά η γάγγραινα και η σηψαιμία.

Αυτολεξεί με δεκατετράχρονα.

(με αγανάκτηση) Μα κυρία, πως γίνεται να γίνεις διάσημος;
(με απορία) Τί εννοείς;
Κυρία, ο ένας παράτησε το σχολείο, ο άλλος ήταν κακός μαθητής, ο άλλος έκανε ότι ήθελε και είναι εκατομμυριούχοι και διάσημοι! Όλοι, όλοι! Κι εγώ κάθομαι και διαβάζω!;
Εξαρτάται για ποιό λόγο θέλεις να γίνεις διάσημος. Υπάρχουν δύο τρόποι. Ο ένας είναι να κάνεις κάτι υπέροχο ή κάτι για πρώτη φορά. Για παράδειγμα, ο Ζούκερμπεργκ έφτιαξε κάτι που δεν υπήρχε πριν, το φέησμπουκ.
(Παρεμβολή της ιωάννας) κυρία αυτός το έφτιαξε;
Ναι.
Έχει πεθάνει;
Όχι
 Ιντερνετ υπήρχε, αλλά όχι το φέσημπουκ. Ο Αηνστάην, επίσης, ήταν πολύ κακός μαθητής
(παρεμβολή της ιωάννας) Κυρία ο Αηνστάην πέθανε;
Ναι, εδώ και καιρό. Μπορεί να ήταν κακός μαθητής στα θρησκευτικά ή στη γλώσσα, αλλά μελέτησε μόνος του φυσική. Δεν ήταν αδιάβαστος για να κοιμάται και να χαζεύει όλην ώρα. Δούλεψε και έφτιαξε αυτή την θεωρία που δεν υπήρχε πριν. Ή ο Ντίζνεη.
Ποιός είναι αυτός;
Δεν έχεις δεί ταινίες της Ντίζνεη; Όπως λέμε Ντίζνεηλαντ;
Ε, ναι.
Την εταιρία αυτή την έφτιαξε κάποιος που λεγόταν Γουόλτ Ντίζνεη και ήταν ο πρώτος που είχε φτιάξει κινούμενα σχέδια.
(παρεμβολή της ιωάννας) Κυρία ο Ντίζνεη έχει πεθάνει;
Ναι, εδώ και πολλά χρόνια. Δεν ήταν επιστήμονας ούτε είχε κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Απλά είχε μία ιδέα, ήταν ο πρώτος που το σκέφτηκε και δούλεψε και το πέτυχε.Δεν παράτησε το σχολείο για να κοιμάται, ούτε για να παίζει παιχνίδια στο φέησμπουκ. Παράτησε το σχολείο για να κάνει κάτι.Το να διαβάζεις δεν είναι κάτι που το κάνεις για να γίνεις διάσημος αλλά κάτι που κάνεις για τον εαυτό σου. Όταν ξέρεις πράγματα, τότε καταλαβαίνεις τί συμβαίνει γύρω σου και δεν σε πιάνουν κώτσο.
(παρεμβολή της ιωάννας) τι είναι κώτσος κυρία;
Να μη σε πιάνουν κορόιδο, να μη σε ξεγελάνε. Να ξέρεις τί σου γίνεται. Γι αυτό διαβάζεις. Είστε παρολίγον ενήλικες. Σε τέσσερα χρόνια θα ψηφίζετε.... Ο άλλος τρόπος, εφόσον είσαι  κορίτσι είναι να είσαι τσούλα.
Τι;
Τσούλα. Να κοιμάσαι με πολλούς, όπως η Μενεγάκη. (χαχαχα, αυτή στον άλφα, χαχαχαχα)  Πως έγινε αυτή διάσημη; Δεν υπήρχαν ομορφότερες; Ή πιο έξυπνες;
Ναι, κυρία ήταν στον αντένα αυτή...
(Διακόπτω πριν πουν κι άλλα) Εμ, αυτή είναι γριέντζω, σαν εμένα, σαράντατόσο χρόνων είναι.
χαχαχαχα, κυρία, αλήθεια;
Εμ!
Ε, καλά κυρία, δεν είπαμε κι έτσι.
Διασημότητες δεν ήθελες;
κουδούνι, έξοδος.
Καληνύχτα κυρία.
ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΤΕ,  ΜΙΛΗΣΤΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, !!!!!!!!!!!!!

Και το βραβείο του ωμού λουκάνικου πάει στην....(ντραμρολ)...Βόνταφον !!

Με τρείς ή τέσσερις κλήσεις των είκοσι δευτερολέπτων εκάστη (τύπου : πάρε γάλα, εντάξει, σχολάω στις εννιά) τελείωσε μία κάρτα αξίας δέκα ευρώ.
Είμαι σίγουρη ότι αν διαβάσω πολύ προσεκτικά τις οδηγίες ή τα ψιλά γράμματα ή το πίσω από κάτω μέρος της κάρτας κάπου θα λέει και τους όρους της χρέωσης, αλλά οι τρείς από τις 4 κλήσεις ήταν προς βόνταφον που υποτίθεται ότι είναι δωρεάν.
Και επειδή έκανα το πείραμα δυο-τρείς φορές με πανομοιότυπα αποτελέσματα, τουτέστιν στις τρείς κλήσεις η κάρτα τελείωσε, όχι μόνο θα πάρω τα μπογαλάκια μου και θα πάω σε άλλη παραλία, αλλά θα σε διασύρω και σε όλη την οικουμένη, γιατί για πολύ μακγας περνιέσαι και προφανώς δεν είσαι, γιατί αν αναγκάζεσαι να κλέβεις από τον κοσμάκη για να βγάλεις το μήνα τότε είσαι δύο μήνες πριν το λουκέτο.
 Λεχρίτη.

Ο θάνατος του διαφημιστάκου

Είναι ένας τυπάκος εδώ στην Πρέβεζα που έχει μία εφημερίδα τοπική, όχι διαφορετική από κάθε άλλη. Ο ίδιος ίσως τελεί υπό την εντύπωση ότι επιτελεί κοινωνικό έργο ή ότι έπιασε την καλή, ότι έχει πιάσει την 4η εξουσία από τα αχαμνά ή κι εγώ δεν ξέρω τί άλλο μπορεί να πιστεύει ο καθένας για τον εαυτό του. Παρόλο που δεν είναι πιστοποιημένος δημοσιογράφος, ούτε και ο πιο συμπαθητικός άνθρωπος στον κόσμο, τον διαβάζουμε για να μαθαίνουμε κανα κουτσομπολιό και γιατί πάντα πρέπει να στηρίζουμε προσπάθειες νέων (μέχρι πρότινος, είναι σαραντάρης τώρα) ανθρώπων. Στο κάτω-κάτω δεν θα τον παντρευτείς, απλά μία εφημερίδα είναι.

Η κρίση όμως αλλιώς τα έφερε.
Εκεί που κάποτε αγοράζαμε εφημερίδα για την πλάκα μας, χαλαλίζαμε ένα ευρώ για να κάνουμε το χατήρι του σχεδόν συμπαθή κατά τα άλλα Πρεβεζιάνου, τώρα δεν το χαλαλίζουμε γιατί ένα ευρώ ίσον ένα μπουκάλι γάλα και πιό απόλυτη αλήθεια από αυτή δεν έχει, πλέον. Άσε που πλέον δεν έχεις και την όρεξη να ασχολείσαι με τέτοια τώρα, έχεις τον καημό σου, να ανέχεσαι και την χαζομάρα του καθενός. Την κόβεις τη ρημάδα την εφημερίδα και ας κοιτάξει ο παρολίγον δημοσιογράφος να δεί τι θα κάνει, όπως όλοι.

Ο παρολίγον δημοσιογράφος, βλέποντας τη μείωση των πωλήσεων, άρα και των αποδοχών του, υποθέτει ότι κάτι πρέπει να κάνει και, θεωρώντας εαυτόν μέλος των μέσων μαζικής ενημέρωσης, στρέφεται στη διαφήμιση. Όταν αυτή αναπόφευκτα λόγω της δυσχέρειας που επικρατεί ολούθε, αποτυγχάνει, θαρρεί ότι μάλλον δεν έκανε καλά τη διαφήμιση οπότε επανέρχεται δριμύτερος, με περισσότερη και πιο επίμονη προώθηση, με πιο υστερικές ατάκες, για το καλό του τόπου και τα λοιπά, με πιο δραματικές κορώνες στους τίτλους του και με πολύ πιο ενοχλητική εκδοχή του εαυτού του, αφού προβάλει τον ήδη μέτριο χαρακτήρα του όπου σταθεί κι όπου βρεθεί πράγμα που σημαίνει ότι πλέον δεν μπορείς ούτε να τον αποφύγεις. Αναγκάζεσαι στο τέλος να τον διαολοστείλεις, αφού δεν σε αφήνει σε χλωρό κλαρί ούτε σου αφήνει περιθώρια για ευγένεια: κάνει πως δεν το καταλαβαίνει για να σε αναγκάσει να πατήσεις λάηκ ή να αγοράσεις το φύλλο ή να ακούσεις την εκπομπή του, κοκ, παρόλο που ήδη είπες ότι έχεις δουλειά ή ότι εκείνη την ημέρα έχεις ένα μνημόσυνο μίας φίλης της ξαδέλφης του πρωτοξάδερφου της συμπεθέρας του παππού σου... Το ξέρεις ότι το κάνει από απελπισία, αλλά μετά από λίγο δεν θες ούτε να τον βλέπεις ούτε να τον ακούς και αυτό είναι οριστικό και τελεσίδικο, αμετάκλητο θα έλεγα.

Το ίδιο σφάλμα κάνουν και οι πιο μεγάλες, ευυπόληπτες εταιρείες. Καταφεύγουν σε ολοένα και πιο ενοχλητική προώθηση. Εκεί που βλέπεις ένα εργάκι ή ακούς μία μουσικούλα, τσούπ!, διαφήμιση. Εκεί που χαλαρώνεις, σου πετάγεται μία υστερικιά, αποστεωμένη κακή ηθοποιός να σου προωθήσει κάτι που δεν μπορείς να αγοράσεις. Στο γιουτιούμπ, στο τουήτερ, παντού, δες αυτό μην χάσεις εκείνο, πάτα λάηκ, κέρδισε αυτό και γίνε φαν του παράλλου.
Έρχεται ο κύριος Τσούκερμπεργκ και εκεί που παίρνεις μάτι φωτό από παίδαρους στο φέησμπουκ, σου πετάει διαφήμιση από το οτιδήποτε.

Σε καταλαβαίνω, φίλε, Μαρκ, ότι έπεσες στη λούμπα και μπήκες στο χρηματιστήριο, άρα πρέπει να έχεις σταθερότητα και "ανάπτυξη" γιατί οι μετοχές μπορούν μόνο να ανέβουν ή να πέφτουν κι αν δεν ανεβαίνουν τότε θα πέφτουν. Ξέρω επίσης ότι πούλησες τα δεδομένα πολλών λαών για να βγάλεις το μήνα και ξέρω ότι για κάθε διαφήμιση που μου πλασάρεις παίρνεις ένα σκασμό λεφτά. Αλλά εγώ το φέησμπουκ το θέλω ακριβώς για να μην θυμάμαι ότι πολλά από αυτά δεν μπορώ να τα αγοράσω, πράγμα που σημαίνει πως αν είναι να μην έχω αυτό για το οποίο παζάρεψα εξ αρχής, τότε και το φέησμπουκ θα κλείσω, όπως έκλεισα την τιβή και το ραδιόφωνο ή την εφημερίδα και μην κάνεις το σφάλμα να νομίσεις ότι είσαι απαραίτητος και αναντικατάστατος, γιατί θα πάθεις ό,τι και ο
σπυροπλέουρας που δεν τον ακούει πια ούτε η μάνα του.

Άλλωστε, αν είχα λεφτά για τις διακοπές και τα αυτοκίνητα που με αναγκάζεις να βλέπω, δεν θα έβλεπα στο φέησμπουκ φωτό από παραλίες και παίδαρους, αλλά θα ήμουν στα αλήθεια στις παραλίες με τους παίδαρους.

Κύριε διαφημιστή, άκουσέ με, και πίστεψε αυτό που θα σου πω: το όμορφο και το καλόγουστο το ξέρω πολύ καλά, πάρα πολύ καλά. Αν δεν τα αγοράζω δεν είναι από πίκα, για να μην σου κάνω ποσοστά, ούτε από παραξενιά χαρακτήρος, αλλά γιατί δεν έχω να τα αγοράσω. Και τα καλύτερα μέρη για διακοπές τα ξέρω, και τα πιο καλόγουστα παιδικά δωμάτια τα ξέρω, και τις πιο ευφάνταστες λύσεις για το σπίτι τις ξέρω, και τα πιο πρωτότυπα κοσμήματα και όλα. Όλα αυτά τα ξέρω.

Τον φπα που είναι 1/4 της κάθε συναλλαγής μπορείς να μου τον χαμηλώσεις ώστε να μου μένει και κάτι στο τέλος του μήνα για να σου κάνω ποσοστά;

Εκεί σε θέλω κάβουρα.
Πόσο μάγκας και καλός μπίζνεςς μαν είσαι και την ισχύ που απέκτησες ξέρεις τι να την κάνεις;

Μή μου τις Φούσκες τάραττε

Η λίστα ανθρώπων και γεγονότων που δεν υπήρξαν ή δεν έγιναν ποτέ είναι μεγάλη. Τις περισσότερες φορές είναι η λαϊκή φαντασία που υπερβάλλει σε σημείο έναν απλό άνθρωπο να τον ανάγει σε σοφό, διανοητή, ήρωα, κοκ, όπως για παράδειγμα το κρυφό σχολειό που δεν έχει καταγραφεί επίσημα πουθενά και μάλλον επρόκειτο για μία παρέα που έπιναν κρυφά από τις γυναίκες τους, ο χορός του ζαλόγγου η σφαγή του '22 και ο  ιησούς. Εξίσου πλάσματα της φαντασίας ήταν ο σωκράτης, ο διομήδης, ο βούδας, ο μωάμεθ, και ο μαχάτμα γκάντι, οι φωτογραφίες του οποίου είναι αποτέλεσμα μεταγενέστερης επεξεργασίας με σκοπό την ηθική ανάταση των ινδών με πολιτικούς και ωφελιμιστικούς σκοπούς ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Οι πολίτες που ισχυρίζονται ότι τον είδαν και τον άγγιξαν, έπεσαν θύματα απάτης μιας και το πρόσωπο που είδαν ήταν ηθοποιός, πληρωμένος από το καθεστώς.

Άλλη μία προσωπικότητα που ποτέ δεν υπήρξε ήταν ο Κολοκοτρώνης, ο Αθανάσιος Διάκος που ποτέ δε σουβλίστηκε αλλά απλά αυτοτραυματίστηκε το πάσχα και χαριτολογώντας ο σύντροφός του (γιατί όπως όλες οι μεγάλες προσωπικότητες από τον μακρυγιάννη μέχρι τον Νασρεντίν χόντζα ήταν γκέη) του είπε καλλίτερα να το έβαζες αλλού το σουβλί, κι έτσι έμεινε στην ιστορία, αλλά παραλλαγμένο για να μην ταράζει τα ήθη των ελλήνων.

Δεν υπήρξε ποτέ ο Αρχιμήδης, ο Οδυσσέας, η μάχη των θερμοπυλών, η μάχη του μαραθώνα και ο καιάδας. Δεν υπάρχει ούτε έχει καταγραφεί πουθενά η ύπαρξη της δημοκρατίας. Μύθος ήταν επίσης ο πόλεμος της ανεξαρτησίας ( πόλεμος συμμοριών), η αναγέννηση (κάτι τύποι που γράφανε ιστοριούλες) και η γαλλική επανάσταση (παρεξήγηση για μία γυναίκα), η αντίσταση (δεν τα βρήκαν στο λογαριασμό) και το ολοκαύτωμα, μύθος και ο κολοσσός της ρόδου, οι κήποι της βαβυλώνας (τρείς γλάστρες ήτανε), η βιβλιοθήκη της αλεξάνδρειας(λίστα για ψώνια) και ο μεγαλέξανδρος (ένα κακομαθημένο που ο μπαμπάς του διόρισε για να μη βαριέται). Ο Ηρόδοτος τα έβγαλε από το μυαλό του και οι ευαγγελιστές επίσης. Δεν βρέθηκε ποτέ πουθενά πιστοποιητικό γέννησης του Περικλή και οι επιγραφές που αναφέρουν το όνομά του μάλλον άλλο εννοούσαν ή ήταν φαντασιοπληξίες των αμόρφωτων του καιρού. Δεν ήταν γραμμική βήτα αλλά τυχαία σκαλίσματα σε πέτρες από τη διάβρωση και την πάροδο του χρόνου.

Δεν υπήρξε τίποτα, ποτέ κανένας.