Όσα ξέρει ο Επιστήμων δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος

Να καταστήσω σαφές ότι δεν είμαι από αυτούς που κατηγορούν ή αποκλείουν την επιστήμη, ούτε είμαι από αυτούς που θεωρούν τη θρησκεία απάντηση σε όλα. Θα έλεγα περισσότερο ότι δεν έχω κατασταλλάξει και ότι ακόμα ψάχνω τους συμβολισμούς, τους λόγους και τις συνέπειες, την σχέση μεταξύ των δύο και το πως όλα αυτά εξυπηρετούν τον άνθρωπο μέσα στο χωροχρόνο. Είπα σε προηγούμενη ανάρτηση ότι πιστεύω στο θεό και όχι στους παπάδες, με τον ίδιο τρόπο που πιστεύω στην επιστήμη και όχι στους επιστήμονες, υπό την έννοια ότι οι άνθρωποι κάνουν λάθη αλλά οι δυνάμεις όχι.

Δυνάμεις, το λοιπόν.
Οι επιστήμονες ξεκλείδωσαν τη γνώση που μέχρι τότε λόγω τεχνικών δυσκολιών ήταν αδύνατο να ξεκλειδωθεί. Τί θα ήταν η επιστήμη σήμερα χωρίς το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, ας πούμε; Με αυτή τη γνώση κατανόησε καλύτερα όχι μόνο τη φύση και τον κόσμο, αλλά πιο σπουδαίο από όλα θεωρώ ότι κατανόησε τον ίδιο του τον εαυτό, σε προσωπικό επίπεδο και αυτό είναι κάτι που έχει τεράστιες κοινωνικές προεκτάσεις, σε κάθε επίπεδο, από την παραγωγή και την οικονομία μέχρι ακόμα και τις μετακινήσεις των πληθυσμών, την υγεία και την πρόοδο.

Το ζήτημα των γυναικών, ας πούμε. Οι γυναίκες θεωρούνταν είτε τρελές, είτε ζώα είτε νομισματική μονάδα σε συναλλαγές μέχρι πολύ πρόσφατα, ας πούμε 50 χρόνια, μιας και σε κάποια μέρη του κόσμου που η επιστήμη δεν έχει φτάσει, ακόμα έτσι τη βλέπουν. Η γυναίκα μόλις έπιανε την εμμηνόπαυση, τρελαινόταν ή ακόμα πιο πριν από αυτή την περίοδο θεωρούνταν υστερικιά αν δεν είχε αυτό που η φύση την προόριζε να έχει, το καλό το σεξάκι σε τακτικές ισόποσες δόσεις.
Τώρα η γυναίκα ξέρει γιατί νιώθει έτσι και δεν πανικοβάλεται ούτε χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της, αλλά ξέρει ότι είναι μία φάση και το αντιμετωπίζει ασυγκρίτως πιο ψύχραιμα και με πολύ πιο μεγάλη ανοχή από τους υπόλοιπους.

Χωρίς τους επιστήμονες να μας μάθουν τί εστί βερύκοκο, ακόμα ως τρελές δούλες θα μας είχαν, ακόμα και οι πιο καλλιεργημένοι, γιατί μέχρι πριν από 50 χρόνια μόνο οι πλούσιες πόρνες είχαν δικαιώματα προσωπικά και πολιτικά.

Η γενικότερη υγεία, η διατροφή μας, το σπίτι μας το ίδιο, όλα είναι καλύτερα χάρις στην επιστήμη. Ακόμα και η φιλοσοφία μας είναι καλύτερη, με όλες αυτές τις γνώσεις να θέτουν σε σωστότερη προοπτική τις ιδέες του ανθρώπου, γιατί αλλιώς φιλοσοφείς αν νομίζεις ότι η ήλιος είναι στο κέντρο του σύμπαντος και αλλιώς όταν ξέρεις ότι εκτός από τον δικό μας γαλαξία υπάρχουν κι άλλοι, μιλλιούνια.

Το κόστος, όμως...

Η δική μας ευημερία έχει συνέπειες στην ευημερία των άλλων. Η δική μου γεύση καραμέλα στο τσάι σημαίνει να υπάρχουν δούλοι στην ασία. Το δικό μου χαλί με τόσους κόμπους ανά σαντίμετρο σημαίνει κάποιος άνθρωπος, κατά πάσα πιθανότητα γυναίκα ή παιδί να μένει χωρίς υγεία, παιδεία, διατροφή και δικαιώματα. Η δική μου επιστήμη σκοτώνει το δικό σου χωριό στο σουδάν, σου καταστρέφει το δάσος και σου δηλητηριάζει τη θάλασσα, σου λερώνει το νερό και σου βάζει ραδιενέργεια στα χωράφια. Η επιστήμη μου, για να κάνει αυτά τα θαύματα γέμισε τον κόσμο σκουπίδια που τώρα δεν ξέρει πως να διαχειριστεί και σου λέει "ωραία τα σκουπίδια, βάλε τα στο σπίτι σου" . Έχε υπόψιν, πρώτη εγώ είμαι που υποστηρίζω την επαναχρησιμοποίηση των πάντων, αλλά εκτός αυτού βλέπω και μία αδυναμία της επιστήμης να προβλέψει κάτι που η φύση ( οΘεός, κατά άλλους) έχει λυμένο: τα δικά μας απορρίμματα δεν χρησιμεύουν πουθενά ενώ τα φυσικά απορρίμματα γίνονται κρίκος της τροφικής αλυσίδας.

Άρα δεν πρόκειται για ευημερία αλλά για αλαζονεία.
Δεν πρόκειται για επιστήμη αλλά για εθελοτυφλία, γιατί τα επιστημονικά μας επιτεύγματα μας φέρνουν μεν μακροζωία και ευημερία αλλά μας φέρνουν και ασθένειες, παχυσαρκία, καρκίνους, καρδιοπάθειες, μεταβολικές ασθένειες και πλήθος ψυχικά νοσήματα, γενιές γενεών καταθλιπτικών και απροσάρμοστων καταναλωτών που αυτοκτονούν γιατί δεν τους πέτυχε η πλαστική ή γιατί δεν πήραν 19,9 στο απολυτήριο.

Αυτό που δεν έχει καταλάβει η σύγχρονη επιστήμη στην σύντομη ιστορία της αλλά ο Θεός (η φύση, κατά άλλους) έχει εδώ και πολύ καιρό λυμένο, είναι οι συσχετισμοί ανάμεσα στα αίτια και στα αποτελέσματα, ανάμεσα στον άνθρωπο και τον κόσμο.

Η επιστήμη, προφανώς, δεν το έχει λύσει αυτό το ζήτημα, παρόλο που έχει κάνει θεαματικά άλματα σε πολλούς τομείς, και δυστυχώς ούτε καν έχει καταλάβει ότι πρέπει να το κάνει, για αυτό και βλέπεις τους ειδήμονες να εξελίσσονται μεν ο καθένας στον τομέα του αλλά η συνολική εικόνα να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην απόλυτη ευμάρεια των βορειοδυτικών με την απόλυτη δυστυχία και καταστροφή στον υπόλοιπο κόσμο. Ούτε καν θέλουν να το εξετάσουν αυτό το ζήτημα, και όποτε το θέτεις σου λένε ότι έχει σημειωθεί τεράστια πρόοδος, αλλά η υπεραλίευση, η αποψίλωση, η ερημοποίηση, οι αφανισμοί ειδών, ο χαμός των μελισσών, η τοξικότητα των ωκεανών και οι πόλεμοι με σπόνσορα τη νεστλέ, την πρόκτερ&γκάμπλ και την μπάγιερ καλά κρατούν.

Οπότε τί μας ωφελεί που είδαμε έξω από το σύμπαν, αν το κάθε ψάρι που τρώμε έχει στα σπλάχνα του πλαστικά από τις χωματερές, ραδιενέργεια από την φουκουσίμα, υδράργυρο από τα εργοστάσια, παρασιτοκτόνα από τα ποτάμια, βοθρολύματα από τις μεγαλουπόλεις μας και το ανοσοποιητικό μας σύστημα είναι αδυνατισμένο από τις επιστημονικές μεθόδους καταπολέμησης των ασθενειών, βλέπε δεκαετίες αντιβιοτικών σε τεράστιους πληθυσμούς με την ευγενική χορηγία των συμβούλων υγείας που χάρις στην υπερσυνταγογράφηση έχουν κάνει περιουσίες σαν του τσοβόλα;

Να σου χαρώ εγώ επιστήμονες...

Και βγήκε ο χώκιν αν πεί ότι δεν υπάρχει θεός.
Η γνώση του χώκιν, σε τί ωφέλησε την ανθρωπότητα; Πες μου ένα πράγμα που να είναι καλύτερο χάρις στην ανακάλυψη της μαύρης τρύπας. Σώθηκε έστω και μία ζωή, διορθώθηκε έστω και μία αδικία, σταμάτησε έστω και ένας τσακωμός, για να μην πω πόλεμος και με πείτε απαιτητική;

Δεν θέλω να πω ότι κάνει λάθος ο χώκιν, αν και προσωπικά έτσι πιστεύω. Αυτό που θέλω να δείξω είναι ότι οι άνθρωποι κάνουν λάθη και ότι μόνο η συνεργασία μεταξύ τομέων λύνει τα προβλήματα. Ο αποκλεισμός που φέρνει η αλαζονική αυταρέσκεια οδηγεί σε μονοδιάστατους, άρα ελλιπείς συλλογισμούς, άρα σε ημιτελή αποτελέσματα, με ολέθριες συνέπειες. Γιατί αν ο επιστήμονας κάνει λάθος, τότε καταστρέφεται ο πλανήτης.

Απλά, θέλω να επισημάνω ότι η επιστήμη δεν απαντά τα πάντα, με τον ίδιο τρόπο που ούτε η θρησκεία δεν απαντά τα πάντα, αλλά ο συνδυασμός των δύο ίσως μας κάνει καλύτερους και ίσως μας βοηθήσει να λύσουμε περισσότερα προβλήματα πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά.

Η Απόφασή μου

Σε πολύ νεαρή ηλικία καλούμαστε όλοι να πάρουμε αποφάσεις για τη ζωή μας, παρόλο που εκείνη τη στιγμή γνωρίζουμε ελάχιστα, η εμπειρία μας είναι σε μεγάλο βαθμό από δεύτερο χέρι, δηλαδή όσα ακούμε από τον περίγυρο και συνήθως βρισκόμαστε σε κατάσταση σύγχυσης, ακόμα και οι πιο χοντρόπετσοι από εμάς.

Τις περισσότερες φορές η απόφαση αυτή είναι, κατά συνέπεια, συναισθηματική, δηλαδή εφόσον οι γνώσεις μας δεν αρκούν, αποφασίζουμε βασισμένοι στο συναίσθημα, τι μας αρέσει και τι θέλουμε, τι ονειρευόμαστε, τι τυχαίνει να είναι της μόδας εκείνη την ώρα ή ακόμα και το ποιόν θα τύχει να συμπαθήσουμε τη στιγμή εκείνη.

Προσωπικά ήμουν όπως όλοι σε αυτή την ηλικία, αλλά ήθελα και να φύγω όσο πιο μακρυά γίνεται.

Ωστόσο...

Κοίταξα το υπόλοιπο σόι και από τις δύο μεριές.
Είναι τα σόγια μου πολύ περιπετειώδη, αν και το ένα λίγο περισσότερο από το άλλο. Και τα δύο σόγια έχουν ταξιδευτές και ονειροπόλους, έχουν ανήσυχα πνεύματα, φύσεις περίεργες και φευγάτες, φευγαλέες και άνθρωποι που ησυχία δεν έχουν ούτε και όταν κοιμούνται. Είδα τις τύχες τους και τα ριζικά τους.

Αποφάσισα τότε να μην φύγω.

Όλοι οι άλλοι το έκαναν, κατά πως όριζε το γονίδιο του καθενός τους,  και έμεινα εγώ εδώ.
Ήθελα πάρα πολύ να γίνω φυσιολογική, περισσότερο από ότι ήθελα να φύγω.

Ήταν για εμένα το πιο δύσκολο, η μεγαλύτερη πρόκληση, να είναι κανείς κανονικός και συνεχίζει να απαιτεί όλη την ενέργειά μου.

Το τελευταίο διάστημα βρέθηκα με τα άτομα που έφυγαν, τα είδα από κοντά και μου είπαν τις ιστορίες τους, για τόπους άλλους και άλλες αλήθειες. Και ενώ από τη μία θυμήθηκα τότε που παραλίγο να φύγω και μόνο μία μικρή τοσοδά αγκυρούλα τελικά με κράτησε στην πραγματικότητα, τότε που όλα ήταν πιθανά, τότε που παρά τη μανία μου, είπα θα μείνω.

Τελικά άξιζε τον κόπο και είχα δίκιο που το έκανα, η φυσιολογικότητα έχει ωφέλη.
Συν τοις άλλοις, αυτοί που φεύγουν ξέρουν που να με βρούν.
Έχουν οι άλλοι κάπου να γυρίσουν, έχουν ένα σπίτι για να φεύγουν,

Τελικά, είχα δίκιο.

Συνοψίζοντας

Δεν πιστεύω στους παπάδες αλλά στο θεό.
Το ότι οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάτι ανώτερο από εμάς.
Το ότι οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι δεν το αλλάζει ούτε η αθεΐα.
Όποιος απορρίπτει το θεό εξαιτίας των ανθρώπων, πρέπει να ψάξει λίγο καλύτερα και, κυρίως, τα κίνητρά του.
Όποιος υιοθετεί την αθεΐα αλλά θεωρεί ηλίθιο όποιον δεν συμφωνεί μαζί του δεν είναι άθεος αλλά ψωνισμένος.
Όποιος πιστεύει σε κάτι και δεν το ζεί είναι υποκριτής και άξιος της μοίρας του.
Όποιος πιστεύει ότι πίστη είναι να αποποιείσαι την ευθύνη των πράξεών σου, είναι περιφρονητέος και επικίνδυνος.
Το ότι κάποιοι δηλώνουν πιστοί χωρίς να το εννοούν δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει θεός.
Το ότι κάποιοι δηλώνουν άθεοι χωρίς να έχουν διαβάσει τις γραφές, δεν σημαίνει ότι είναι άθεοι.
Το ότι οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν ό,τι τους κατέβει δε σημαίνει ότι αυτό είναι καλό.
Το ότι οι παπάδες είναι διεφθαρμένοι δε σημαίνει ότι δεν είναι και οι άθεοι, οι πολιτικοί, οι επιστήμονες, κοκ,  εξ ίσου διεφθαρμένοι.
Το ότι οι παπάδες είναι διεφθαρμένοι δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάτι ανώτερο από εμάς.
Το ότι η θρησκεία έχει επιζήσει τόσες χιλιετίες σε όλους τους λαούς, μήπως δείχνει ότι κάπου ίσως υπάρχει και κάτι αληθινό; Όλοι αυτοί ήταν χαζοί κι εσείς οι άθεοι είστε οι έξυπνοι;
Γιατί η αθεΐα, παρόλο που μετράει κάμποσες εκατονταετίες, δεν επικράτησε ούτε
έχει ωφελήσει την κοινωνία;

Αντιγνωσιακή αγωγή

Μία από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά ως μαθητές είναι η αντιγνωσιακή αγωγή που παίρνουν από το σπίτι, δηλαδή μαθαίνουν να αφιερώνουν όλο τον χρόνο τους σε πράγματα που δεν αποτελούν γνωστικά όπλα.

Αν το παιδί είναι γένους θηλυκού, κορίτσι δηλαδή, τότε μαθαίνει να φοράει ωραία ρούχα, να χτενίζει τα μαλλιά της, να βάφει τα νύχια της και να κάνει μπαλέτο, ενώ οι πιο προχωρημένοι γονείς ίσως να την κατευθύνουν και προς κάποιο μουσικό όργανο. Η πιο "στυλάτη" μαμά θα δώσει και ένα βιβλίο χάρι πόττερ, αλλά ως εκεί.

Αντίστοιχα, τα αγόρια ενθαρρύνονται να ασχολούνται με τα αθλήματα, το κυνήγι, τα οχήματα και ίσως ο πιο "φιλοσοφημένος" πατέρας να δώσει και ένα μουσικό όργανο, ντράμσ ή κιθάρα.

Και ενώ όλα αυτά τα πράγματα είναι ωραία και καλά, και η ζωή μας σίγουρα θα ήταν πολύ άσχημη χωρίς αυτά, το σφάλμα εντοπίζεται στο πόση σημασία δίνουμε σε αυτά. Πολλά παιδιά δεν μπορούν να μάθουν τίποτα άλλο εκτός από αυτά: μόδα τα κορίτσια και σπορ τα αγόρια.

Δεν είναι λίγες οι φορές που για να γίνουν δεκτικά προς τη μάθηση τα παιδιά, αναγκάζονται οι δάσκαλοι να γίνονται μαθηματικοί, φιλόλογοι, ιστορικοί, κοινωνιολόγοι για να καλύψουν τα κενά στην καλλιέργεια του παιδιού.

Είχα, ας πούμε, ένα κοριτσάκι, που δεν μπορούσε να συγκρατήσει τίποτα. Ήταν πανέξυπνο, αλλά τα ξεχνούσε όλα. Το πρόβλημα ήταν και είναι ότι για να εμφανιστεί στο μάθημα ντυμένη στην τρίχα, με το νύχι φρεσκολακαρισμένο και το μαλλί με περίτεχνη κόμμωση, δεν της έμενε άλλος χρόνος ούτε νοητικός χώρος στο μυαλό για τίποτα άλλο. Το γιατί ένα 14χρόνο κορίτσι πρέπει να δείχνει σαν την μενεγάκη που την έχει περάσει όλο το μέγκα, αντέννα, άλφα και περίχωρα, δεν το καταλαβαίνω, αλλά αυτό είναι άλλης ανάρτησης θέμα.

Τέλος πάντων, το κοριτσάκι αυτό, πανέμορφο η αλήθεια, στεναχωριόταν και νόμιζε ότι ήταν χαζή. Όλο έλεγε ότι δεν μπορεί και ότι είναι αδύνατον. Της απέδειξα ότι και μπορεί και είναι δυνατόν, μέσω μίας διαδικασίας ανοίγματος μυαλού κατά την οποία της δίνω όμορφες πληροφορίες, θαυμαστές, που αφορούν τον κόσμο γύρω της. Το κοριτσάκι, έξυπνο καθώς ήταν, ανταποκρίθηκε. Μου έλεγε διαρκώς "σοβαρά κυρία;" και "δεν μου το έχει πει κανείς ποτέ αυτό" όπως όταν τους έλεγα για τις μαύρες τρύπες. Τόσα καταπληκτικά πράματα και οι γονείς της την περιόριζαν στα ρούχα....

Ή, αντίστοιχα, ένα αγοράκι πρώτης λυκείου, που δεν ήταν ικανό να απαντήσει ούτε την πιο απλή ερώτηση στα προφορικά, ούτε στα αγγλικά, ούτε στα ελληνικά. Το ρωτούσες, όπως κάνουν στις προφορικές εξετάσεις για λόουερ και προφίσιενση,  "πες μερικά λόγια για την πόλη σου" και δεν μπορούσε να αρθρώσει ούτε μία λέξη, παρά μόνο με κοιτούσε σα να του είχα ζητήσει να πετάξει. Ούτε το "ποιές ταινίες σου αρέσουν" δεν μπορούσε να απαντήσει. Δεν ήξερε τίποτα από πολιτική (όσο γίνεται σε αυτή την ηλικία) από κοινωνικά θέματα, ταξίδια, κοκ

Το μυαλό του ήταν τόσο κορεσμένο από τον αθλητισμό, που οτιδήποτε πέραν αυτού ήταν απλά άγνωστη γη, άλυτος γρίφος. Ήξερε μόνο πως προπονείται ο τάδε αθλητής και πως γυμνάζουμε τον τετρακέφαλο.Άντε να του μάθεις αγγλικά, μετά....

Το αγοράκι αυτό δεν είδε ποτέ το φως και να το περίεργο: ενώ τελικά αγγλικά έμαθε μια χαρά και λεξιλόγιο και γραμματική και απ' όλα, δεν μπορούσε να σκεφτεί και έμεινε στις εξετάσεις του γιατί δεν μπορούσε να επεξεργαστεί πληροφορίες μη-αθλητικές και ενώ είχε αποστηθίσει τις οδηγίες για την έκθεση, έλεγε ότι "δεν ξέρω τί να γράψω" γιατί δεν είχε ιδέες ούτε επιχειρήματα. Δεν ήξερε ούτε να επικοινωνεί ούτε να αλληλεπιδρά με τους γύρω του για οτιδήποτε άλλο εκτός από προπονήσεις, ακόμα και στα ελληνικά.

Ο βιαστικός αναγνώστης θα πεί κάτι όπως "το παιδί είναι προβληματικό "αλλά δεν ήταν. Αν μπορούσε να μάθει όλες τις φανέλες όλων των ποδοσφαιριστών, όλους τους προπονητές, διαιτητές, παράγοντες, όλες τις ασκήσεις για όλα τα μέρη του σώματος και όλες τις εφημερίδες, τότε αυτό σημαίνει ότι το μυαλό του είναι λειτουργικό.

Η δυσλειτουργία αφορά τον εγκλωβισμό των δυνατοτήτων του σε ένα στυλιστικό περίβλημα : "ο αθλητικός τύπος" ή "η όμορφη" αποκλείοντας όλες τις άλλες πτυχές της ζωής. Ξέχασαν οι γονείς ότι μπορεί κάποιος και  να είναι αθλητικός και να ξέρει μερικά άλλα βασικά πράγματα. Δεν θα πάθει τίποτα αν εκτός από αθλητισμό ξέρει και να σταθεί σε μία συζήτηση χωρίς να κοιτά απορημένος και να αναρωτιέται τί γίνεται τώρα.

Τί θα έπρεπε να κάνουν οι γονείς;

Δύσκολο ερώτημα.

Οι γονείς δεν είναι κακοί άνθρωποι. Κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν.

Για να αποφύγουν αυτή την αντιγνωσιακή αγωγή θα μπορούσαν να είναι οι ίδιοι πιο ανοιχτοί σε ιδέες, να διαβάζουν εφημερίδα, να ενημερώνονται και αγαπούν οι ίδιοι την γνώση. Να συζητούν ποικίλα θέματα στο σπίτι χωρίς να αποκλείουν τα παιδιά, αλά αντιθέτως να τα συμπεριλαμβάνουν στις συζητήσεις αυτές. Να ασχολούνται οι ίδιοι οι γονείς με πολλά διαφορετικά θέματα, τα κοινά, επιχειρήσεις, θεωρητικές συζητήσεις, ηθική, ιδεολογία, κοκ.

Γίνεται, θα μου πείς, να αλλάξει ο γονιός και από έτσι να γίνει αλλιώς;

Όχι, βέβαια.Κανείς δεν αλλάζει.

Θα ήταν άδικο άλλωστε.

Οι περισσότεροι γονείς τρέχουν και δεν προλαβαίνουν, να φροντίσουν ένα σωρό πράγματα, τη δουλειά, τα λεφτά το σπίτι, τον γάμο, το σόι, το αφεντικό, τους λογαριασμούς... Είναι δύσκολο να είναι κανείς πολυδιάστατος συζητητής όταν ο χρόνος και ο υποχρεώσεις πιέζουν.

Για αυτό υπάρχουμε οι δάσκαλοι. 

Περί δικαιωμάτων και άλλα φαιδρά (παρατηρείτε ότι εκφράζομαι κόσμια)

Αν ρωτήσεις έναν δημόσιο υπάλληλο αν και κατά πόσο είναι δίκαιο αυτός ο ίδιος να εργαστεί κυριακή, τότε η απάντηση θα είναι ένα βροντερό και κατηγορηματικό "όχι" ίσως βροντερότερο από εκείνο του Μεταξά ή το όχι στη βασιλεία ή το όχι στα ναρκωτικά. Θα είναι το βροντερότερο όχι που έχει πεί ποτέ Έλλην.

Ο ίδιος Έλλην, ο δημόσιος υπάλληλος, αν τον ρωτήσεις αν είναι σωστό να δουλεύει κάποιος άλλος θα σου πεί ένα όχι χλιαρό και ασθενικό ενώ δεν είναι λίγοι εκεί που ενώ οι ίδιοι κάθονται απογεύματα, σάββατα και κυριακές, για τον συνάνθρωπο και συνέλληνα προτείνουν με τον ίδιο ή κατώτερο μισθό να δουλεύει όχι μόνο καθημερινά, αλλά και σε συνθήκες αβεβαιότητας, γιατί ενώ ο δυ είναι ριζωμένος δια παντός στην ίδια θέση ανεξάρτητα από τις ικανότητές του, οι υπόλοιποι Έλληνες δεν ξέρουν τί τους ξημερώνει αύριο.

Διακρίνω δύο κριτήρια, λοιπόν.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά: εγώ να κάθομαι τα σαββατοκύριακα και τα απογεύματα, γιατί έχω δικαιώματα αλλά οι άλλοι να δουλεύουν για την ανάπτυξη, πρωί-βράδυ-ασββατοκύριακα.

Επιπλέον, ο ελεύθερος χρόνος που έχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελεί κλεψιά εις βάρος των υπολοίπων γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι μετά την επίσημη εργασία τους στο δημόσιο, κάνουν κι άλλη, παράνομη δουλειά το απόγευμα, μαύρη, κόβοντας τις θέσεις εργασίας και πηγές εισοδήματος από τους υπόλοιπους. Είμαι, ας πούμε, δάσκαλος σε δημοτικό το πρωί και το απόγευμα κάνω ιδιαίτερα. Ή το πρωί κάθομαι άνετα στην τράπεζα και το απόγευμα αντί να δώσω ένα μεροκάματο σε κάποιον πωλητή, μένω ο ίδιος στο κατάστημά μου ή δουλεύω το ταξί μου ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο.

Έτσι, έχουμε το αριστοκρατικό δημόσιο, που ήδη είναι αργό και δυσκίνητο, να έχει διακιώματα και όλοι οι άλλοι όχι. Έτσι, ενώ αν πας σε ένα μαγαζί εξυπηρετείσαι άμεσα ενώ αν πας σε οποιαδήποτε υπηρεσία θέλεις τρείς μήνες από τη ζωή σου, την προσωπική και την επιχειρηματική.

Άρα, ποιός είναι που πρέπει να δουλεύει κυριακή;
Αυτός που έχει μαγαζί, χωράφι, επιχείρηση εργοστάσιο και ήδη δουλεύει πρωί-βράδυ για έξι ημέρες ή αυτός που που δουλεύει μισή μέρα για πέντε μέρες και λόγω της βραδύτητάς του δεν επιτρέπει να δουλέψουν οι υπόλοιποι προξενώντας ένα σωρό παρενέργειες στο όλο σύστημα;

Γιατί, διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά το κόστος της επιχειρηματικότητας είναι στα ύψη λόγω του χρόνου που πρέπει να περιμένει ο κάθε επιχειρηματίας για να γίνει η δουλειά του, και μάλιστα αυτή την καθυστέρηση την πληρώνει δύο φορές , μία ως διαφυγόντα κέρδη  ώσπου να εγκριθεί/εκδικαστεί/ρυθμιστεί η υπόθεσή του και άλλη μία ως γρηγορόσημο, για να μην αναφέρω τα γνωστά, την υπερφορολόγηση και την αναξιοκρατία, που ένας αδαής σε πόστο μπορεί να σου καταστρέψει τη ζωή.

Εγώ, λοιπόν, σαν πολίτις και σαν επιχειρηματίας και σαν ελληνίδα, προτείνω το εξής: να δουλεύουν οι υπηρεσίες του δημοσίου και τα Σαββατοκύριακα και τα απογεύματα, γιατί με τη παρούσα κατάσταση, ΕΠΕΙΔΗ ΔΟΥΛΕΥΩ ΟΛΗ ΜΕΡΑ δεν προλαβαίνω να πάω στις δημόσιες υπηρεσίες   τις υπόλοιπες ημέρες. Για να βρώ έναν γιατρό , πχ, πρέπει να αφήσω τη δουλειά μου χάνοντας μεροκάματα ή κοστίζοντας χρόνο στον εργοδότη μου. Για να πάω σε ένα δικαστήριο ή μιά εφορία, θέλω μερικές εργάσιμες το μήνα, πράγμα που σαν επιχειρηματία με επιβαρύνει απίστευτα, μιας και χάνω τις παραγωγικές μου ώρες για να περιμένω στους διαδρόμους.

Τα μαγαζιά και οι επιχειρήσεις είναι διαθέσιμα όποτε τα θέλω.
Το δημόσιο και το κράτος είναι που δεν βρίσκω πουθενά.

Πως να μην δέρνετε

Κατ'αρχάς δεν πιστεύω στην διόρθωση των ανθρώπων. Δεν πιστεύω ότι κάποιος που κάνει κάποιο σφάλμα είναι ένοχος ή πως υπάρχει ανάγκη να τον αλλάξουμε.

Αυτό που πιστεύω είναι πως ο κάθε άνθρωπος, από μόνος του, πρέπει να θέλει το καλύτερο τόσο για τον εαυτό του όσο και για αυτούς που νοιάζεται.

Και πιστεύω πως όταν κάποιος κάνει κάποιο σφάλμα, είναι πιο δημιουργικό να έρθει σε επαφή με κάτι καλύτερο παρά να του επισημαίνουμε όλην ώρα το λάθος του. Αν του επισημαίνουμε όλην ώρα το λάθος του θα νιώσει ένοχος, ότι τον κατηγορούμε για κάτι ή ίσως ότι δεν τον εκτιμούμε, ενώ αν έρθει σε επαφή με το καλύτερο τότε ίσως το ζηλέψει και, όπως όλοι οι άνθρωποι, ότ,ι ζηλεύουμε κάνουμε τα πάντα για αν το αποκτήσουμε.

Εφόσον, λοιπόν, ήδη νιώθετε ένοχος που έχετε σαπίσει το παιδί σας στο ξύλο αλλά δεν ξέρετε πως να σταματήσετε να το κάνετε αυτό, θα σας δώσω τις οδηγίες.

Γιατί αυτή είναι η κυριότερη δυσκολία που έχουν οι βίαιοι γονείς: νιώθουν ότι αν σταματήσουν να ρίχνουν μπάτσες, τότε το παιδί δεν θα πειθαρχεί ή ότι θα χαθεί ο έλεγχος, δεν θα μας σέβεται, δεν θα κάνει αυτά που πρέπει, θα βγεί αλήτης, κοκ. Φυσικά, αυτό δεν ισχύέι, γιατί τα παιδιά βγαίνουν απείθαρχα όταν δεν ασχολείσαι μαζί τους ή όταν ο ίδιος ο γονιός είναι απείθαρχος ή ασυνεπής,, ή όπως στη δική μου περίπτωση, από αντίδραση στην βία και όχι από συμμόρφωση σε αυτήν. Και, αν είστε από τους γονείς που χρησιμοποιείτε βία, τότε θα παρατηρήσετε ότι ενώ έχετε τόσα χρόνια που το βαράτε ανελέητα, το παιδί εξακολουθεί να παρουσιάζει τα ίδια χαρακτηριστικά.  Αυτό που τόσο σας νευριάζει ώστε να καταφεύγετε στη βία, η βία δεν το διόρθωσε. Το παιδί σας εξακολουθεί να είναι άτακτο, "τρελό", αναιδές, χαζό, ή ό,τι είναι αυτό που σας ενοχλεί.

Άλλο ένα χαρακτηριστικό όσων δέρνουν τα παιδιά τους είναι ότι τα βρίζουν και κάποιοι μάλιστα το εννοούν, δηλαδή υποτιμούν τα παιδιά τους, τα θεωρούν χειρότερα από τα άλλα.Ναι, είναι παράδοξο, μπορεί να δέρνεις το παιδί σου και ταυτόχρονα να είσαι περήφανος για αυτό, αλλά είναι απείρως χειρότερο όταν ντρέπεσαι για αυτό. Μία γνωστή μου που δέρνει το παιδί της τακτικά, πολύ συχνά μου λέει "Μα τα δικά σου είναι αγγελούδια".

Δεν είναι. Κάνουν ό,τι και τα υπόλοιπα παιδιά, αταξίες, ζημιές, λένε κοτσάνες, ορισμένες φορές παρακούν ό,τι τους λέω γιατί δεν έχουν όρεξη, κοκ. Κυριολεκτικά, η μόνη διαφορά είναι ότι δεν τα δέρνω και έχουμε ηρεμία στο σπίτι. Όταν κάνουν κάτι,τα μαλώνω, μερικές φορές πολύ έντονα. Δύο φορές στη ζωή τους χτύπησα από μία φορά τον καθένα τους/ Δεν τα έδειρα, δηλαδή δεν τα χτύπησα πολλές φορές για πολλή ώρα αλλά τα χτύπησα μία φορά μόνο, γιατί το παράπτωμα ήταν πραγματικά σοβαρό.

Κάτι άλλο που πολύ συχνά κάνουν οι βίαιοι γονείς είναι ότι για τον εαυτό τους έχουν όλες τις καλές δικαιολογίες. Οι άλλοι είναι μαλάκες, το παιδί είναι ζουρλό, αλλά οι ίδιοι οι γονείς είναι κουρασμένοι, πιεσμένοι, αγχωμένοι, μπερδεμένοι, κοκ. "Μα αφού μυο είπε αυτό, εγώ τί να έκανα;" Η πιο σιχαμερή δικαιολογία είναι η "εγώ έτσι είμαι και όποιος γουστάρει" που δείχνει ότι δεν θέλει ο άνθρωπος αυτός να είναι καλύτερος, ότι γουστάρει που είναι ένα βδέλυγμα της φύσης, πράγμα που για εμένα είναι η πηγή όλων των κακών, το να μη θέλεις το καλό και το καλύτερο

Τι να κάνετε, λοιπόν.

Πρώτον και κύριον, φροντίστε την υπόλοιπη ζωή σας ώστε να έχετε περισσότερο χρόνο για να ξεκουράζεστε. Πολλοί γονείς δεν έχουν χρόνο για να προλάβουν όλες τις υποχρεώσεις τους κι έτσι δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με το παιδί: δεν τρως το φαΐ σου; πάρε μία γιατί ώσπου να το συζητήσουμε θα έχω αργήσει για το γραφείο. Επίσης, πολλοί γονείς γίνονται βίαιοι λόγω κούρασης. Αν πχ, έχεις όλη μέρα που σκοτώνεσαι στη δουλειά και έρχεσαι στο σπίτι μεσάνυχτα και κατάκοπος, τότε απλά δεν έχεις την υπομονή να ασχοληθείς οτιδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό σου. Και φυσικά είναι γρήγορο και αποτελεσματικό να ρίξεις τις συνηθισμένες σφαλιάρες και μετά να απορείς γιατί κανείς δε σου μιλάει.

Δεύτερον, είναι πολύ συχνό να ξεσπάνε οι γονείς στα παιδιά αντί να ξεσπάνε στους πραγματικούς ένοχους της δυστυχίας τους, συνήθως κάποιο αφεντικό, ένας κακός σύζυγος, μία άσχημη δουλειά, αισθήματα παγίδευσης σε μία καθόλου ικανοποιητική ζωή, κοκ.
Άρα, πρώτα δείτε τί είναι αυτό που σας κάνει να είστε μονίμως νευριασμένος και μετά, για όνομα του θεού, διορθώστε το, να ησυχάσετε και εσείς και το παιδάκι σας που το έχετε σπάσει σε εκατό μεριές, να δεί λίγη ηρεμία και γαλήνη το σπιτικό σας, αντί να είστε σε μονίμως στην τσίτα και στην ένταση και αντί να ηρεμείτε όταν πάτε σπίτι φορτώνετε νεύρα με το που γυρνάτε το κλειδί για να μπείτε.

Τρίτον, δικαιολογήστε τα λάθη σας. Δεν είστε τέλειος γιατί κανείς δεν είναι. Αν το παιδί σας δείχνει λιγότερο φρόνιμο από τα άλλα, ή χειρότερος μαθητής ή χειρότερος στο ποδόσφαιρο, δεν σημαίνει ότι αποτύχατε αλλά ότι στο παιδί σας είναι ένα παιδί όπως όλα τα άλλα. Δεν χρειάζεται να γίνουν όλα τέλεια γιατί αν γίνουν τότε κάτι πάει πολύ στραβά και δεν είναι το παιδί αλλά το σύνδρομο κατωτερότητάς σας: ντρέπεστε για τον εαυτό σας. Δεν πρέπει. Είστε ένας καταπληκτικός άνθρωπος και βάζετε τα δυνατά σας. Μερικές φορές τα πράγματα δεν γίνονται όπως τα σχεδιάσαμε κι αυτό είναι φυσιολογικό. Δεχτείτε αυτή την πραγματικότητα για την δική σας ψυχική ηρεμία.

Τέταρτον, βρείτε εναλλακτικές λύσεις. Πολλές φορές το ξύλο πέφτει γιατί ο γονιός νιώθει στριμωγμένος. Βρείτε εναλλακτικές τόσο για εσάς, όσο και για το παιδί σας. Αν δεν γίνει αυτό, τότε μπορεί να κάνει το άλλο. Αν δεν φάμε φακές θα φάμε σπανάκι, αν χωρίσω θα μείνω εκεί, αν δεν χωρίσω θα κάνω αυτό, αν αλλάξω δουλειά θα γίνει εκείνο, αν μείνω στην ίδια θα κάνω το άλλο.

Όπως είδατε, τίποτα από όλα αυτά δεν αφορά το παιδί. Όλα αφορούν εσάς τον ίδιο, γιατί αυτό που δεν κάνετε όταν δέρνετε είναι να σκεφτείτε. Αν καθήσετε να σκεφτείτε, τότε θα βρείτε λύσεις για αυτά που νομίζετε πως είναι άλυτα και σας οδηγούν στα άκρα.

Το πως θα πειθαρχήσετε το παιδί σας, αυτό που νομίζετε ότι θα πάει στραβά αν σταματήσετε να το δέρνετε, είναι το ευκολότερο. Υπάρχουν τεχνικές, η κυριότερη όμως είναι να διατηρήσετε τον αυτοέλεγχό σας.

Πριν ρίξετε σφαλιάρα, ρωτήστε γιατί και πως έγινε αυτό που σας νευρίασε. Πείτε του την επόμενη φορά να μην το ξανακάνει, εξηγώντας το γιατί με λογικά επιχειρήματα τύπου "βάζε τα πιάτα στο πλυντήριο γιατί δεν προλαβαίνω να τα ξεπλένω όταν φεύγω για τη δουλειά και δεν θα έχουμε πιάτο να φάμε το βράδυ" ή "κλείσε το υπολογιστή γιατί δεν κάνει για τα μάτια σου" κοκ.

Να είστε σίγουροι ότι την ίδια βλακεία θα την επαναλάβει ξανά και ξανά, και αυτό είναι μία φυσιολογική αντίδραση, γιατί χωρίς ξύλο νομίζει πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Μέχρι να μάθει να πειθαρχεί χωρίς ξύλο, θα σας νευριάσει πολλές φορές και θα αναρωτηθείτε πολλές φορές αν το παιδί σας είναι ηλίθιο. Δεν είναι. Δώστε του χρόνο.

Η προσαρμογή θα κρατήσει πολύ καιρό. Δύο χρόνια, τουλάχιστον.

Μην νομίζετε, δηλαδή, ότι σήμερα θα πείτε "σταματάμε το ξύλο" και αυτόματα όλα θα γίνουν ρόδινα. Θα μαλλιάσει η γλώσσα σας να λέτε τα ίδια και τα ίδια, θα δοκιμάσει τις αντοχές σας με απίστευτα καμώματα, και εσείς θα πέσετε στο ίδιο σφάλμα, κάποια στιγμή θα ρίξετε σφαλιάρα. Δεν πειράζει. Απλά φροντίστε να αραιώνουν τα διαστήματα από σφαλιάρα σε σφαλιάρα, μέχρι που να εξαφανιστούν εντελώς.

Φροντίστε να προλάβετε την εφηβεία, γιατί την βάψατε αν δεν την προλάβετε.

Αφήστε το να νιώσει τις συνέπειες στο πετσί του: δεν τρώει; θα πεινάσει. Δεν καθαρίζει το δωμάτιο; δεν θα φέρει φίλους, ούτε θα πάει πουθενά μέχρι να το καθαρίσει. Δεν βοηθάει στο σπίτι; δεν έχει προνόμια.

Θέσετε όρια εξαρχής. Θα παίζεις υπολογιστή τόσο κάθε μέρα, θα παίρνεις τόσο χαρτζηλίκι, θα βγαίνεις τόσες φορές με τους φίλους σου, θα πλένεις τα πιάτα κάθε τότε, θα βοηθάς, κοκ. Υποχωρήστε σε κάποια θέματα που δεν έχουν σημασία για εσάς, ώστε να έχει την αίσθηση ότι κι αυτό έχει κάποιες "ανάσες" από την κυριαρχία σας. Θα πειθαρχήσει καλύτερα έτσι.

Το κυριότερο: συγχώρεση.
Αν το παιδί σας περιμένει ξύλο αλλά δεν το δώσετε, το πιο πιθανό είναι το παιδί σας να νιώσει ευγνωμοσύνη και να γίνει χαλί να το πατήσετε από την ανακούφιση που γλίτωσε την κακοποίηση. Αν όμως το βρεί σαν ευκαιρία να κάνει του κεφαλιού του, τότε πρέπει να αναθεωρήσετε την διαπαιδαγώγησή που του δίνετε εκ βάθρων, γιατί το έχετε κάνει λαμόγιο και ασυνείδητο.

Τέλος, η γονική έγκριση είναι μία από τις ισχυρότερες ψυχολογικές δυνάμεις.

Γονική έγκριση είναι στις διαμάχες
να πάρετε το μέρος του, να το συγχωρήσετε για μία αστοχία του, να το βρίσκετε απίστευτα όμορφο, να νιώθετε άνετα μαζί του, να το εμπιστεύεστε, να του έχετε πίστη,  να κάνετε μαζί πράγματα, να του δείχνετε πως να κάνει διάφορα πραγματάκια, να ξέρετε τί του αρέσει, να βγαίνει ο καλός σας εαυτός μαζί του.

Τόσο πολύ

Πείτε με χαζή

Είμαι από αυτούς που πίστεψαν στον γαπ και τον εψήφισα το 2009.
Όταν λέω "πίστεψα" δεν εννοώ ότι πίστεψα πως "λεφτά υπάρχουν" ούτε πως είναι καλός άνθρωπος. Κατ'αρχάς λεφτά υπήρχαν και τα έβλεπα τριγύρω μου να κυκλοφορούν αδέσποτα, με τα ίδια μου τα μάτια. Έβλεπα, ας πούμε, κάποιον του οποίου ο επίσημος μισθός είναι α και η ζωή που έκανε ήταν 1.000 επί α. Έβλεπα κάποιον που όλο το πρωί καθόταν στην καφετέρια αντί για το γραφείο του και ως δια μαγείας αγόραζε φίνο αυτοκίνητο, γυαλιστερό και σούπερ. Και έβλεπα την κατανάλωση να είναι δυσανάλογη της παραγωγής. Έβλεπα τους φίλους ορισμένων ανθρώπων να ευημερούν και έβλεπα ανθρώπους με αξιώματα να περηφανεύονται για το πως ξεγέλασαν το σύστημα, χωρίς αισχύνη ούτε πρόσχημα κανένα.

Τα λεφτά υπήρχαν και τα είδα με τα μάτια μου.

Όταν είπε "λεφτά υπάρχουν" και αμέσως μετά "θα ρίξουμε το έλλειμμα από το 12 στο 3 τοις εκατό σε τρία χρόνια" άκουσα κάτι που κανείς δεν είχε ξαναπεί ποτέ στην πολιτική της Ελλάδας, γιατί αν συνδυάσεις αυτά τα δύο, τότε το συμπέρασμα είναι τρομακτικό.Κανένας πολιτικός δεν είπε κάτι τέτοιο προεκλογικά.  Όταν μάλιστα έχεις  τον άχρηστο τον καραμανλή επί πέντε χρόνια να δηλώνει μονίμως αποφασισμένος αλλά μετά να τρώει σουβλάκια παίζοντας πλέηστέησον, ενώ παράλληλα η παπαρήγα της αβύσσου από τη μία ωρύεται αλλά από την άλλη αρνείται να κυβερνήσει, τότε σκέφτεσαι ο ψηφοφόρος "όλοι γαπ θα ψηφίσουν, ας τον ψηφίσω κι εγώ" το οποίο και έγινε.

Είπε πολλά γλυκόλογα ο γαπ.
Είπε "θα συγκρουστούμε με τα σπλάχνα μας" και το έκανε, αν κρίνει κανείς από τη σημερινή κατάσταση του πασόκ. Είχα παρακολουθήσει εκείνη την ψηφοφορία και όταν το άκουσα, δεν περίμενα να χειροκροτήσουν τόσο δυνατά οι βουλευτές, γιατί οι ίδιοι ήταν τα σπλάχνα και από εκείνη την βουλευτική ομάδα οι περισσότεροι την έχουν κάνει με ελαφρά πηδηματάκια έκτοτε.

Εϊπε "μαζί τα φάγαμε" και ούλοι οι κλέφτες βγήκαν στις επάλξεις.

Θυμάμαι του αγανακτισμένους που δεν ήθελαν απολύσεις και αξιολόγηση και μα την αλήθεια γελάω από μέσα μου.

Πολύ εύκολα ξε-αγανακτήσανε...

Τέλος πάντων, πέρασε ο καιρός και ήρθαν τα Ζάππεια, ήρθε η ανάπτυξη, ήρθε και το πλεόνασμα, ήρθαν και οι δημοτικές εκλογές που έριξαν στα τάρταρα την ήδη ισχνή νδ που "κυβερνά" με λιγότερο από το 1/3 των ψήφων και δήθεν θα εκλέξει ΠτΔ με αέρα.

Ήρθε το υπουργείο παιδείας της ΝΔ που επί τρία χρόνια δεν έκανε τίποτα και πέταξαν το "μπαλάκι" της μηχανοργάνωσης των σχολείων στον Λοβέρδο, τρείς εβδομάδες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς γιατί ο προηγούμενος επί ένα εξάμηνο δεν έκανε τίποτα.

Και ενώ οι επιχειρήσεις παραμένουν είτε κλειστές είτε ημιθανείς, οι κορώνες περί αύξησης του τουρισμού προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν βλέπουμε αυτά που είναι μπροστά στα μάτια μας: όλα άδεια και ο χειμώνας κοντά.

Το καλύτερο από όλα είναι η προεκλογική προσληψολογία. Της πρόσληψης το κάγκελο, λέμε.
Προσλήψεις όπου ποθεί η ψυχή του ανθρώπου.
Πλεόνασμα και προσλήψεις.
Μεταρρυθμίσεις, γιοκ.
Είμαστε αλλεργικοί στις μεταρρυθμίσεις.
Είσαι καλά; Θέλουν οι ταξιτζήδες μεταρρυθμίσεις;
Έλα στα σύγκαλά σου άνθρωπε
Έχουμε εκλογές οσονούπω!
Άσ' τους αμεταρρύθμιστους ώσπου να ψοφήσουν και μετά βλέπουμε.

Στη ΔΕΘ, λέει, θα ανακοινώσει μείωση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης.
Το πάσχα είχαμε το 500ευρω στους ένστολους, και στις εκλογές πήρε τα φρύδια μου , άρα ούτε τώρα βλέπω να πιάνει το κόλπο.

Το χειρότερο από όλα είναι που χωρίς να αλλάξει τίποτα από αυτά που έπρεπε να αλλάξουν, καθυστέρησε, ακριβώς όπως ο καραμανλής, και η περίφημη πολιτική του λύση ,ούτε λίγο ούτε πολύ , συνοψίζεται στο εξής: παριστάνω ότι κάνω κάτι, για να πάρουμε λεφτά χωρίς να εκθέσουμε τα τσιράκια μας.

Όπως οι αδιάβαστοι μαθητές που ζωγραφίσουν ή γράφουν ό,τι τους κατέβει για να μην παραδώσουν λευκή κόλλα .

Μετά από δυό χρόνια αναβολών, πισωγυρισμάτων και απραξίας, ξαφνικά τους έπιασε η προκοπή.
Ναι.
Που πήγε η "εθνική ομοψυχία" άραγε;
Η "συστράτευση";

Η περίφημη πολιτική λύση του "άστα όπως είναι" και "όσα βλέπει η πεθερά"  μάλλον δεν έπιασε τελικά.
Θεωρώ ότι ο γαπ επιβεβαιώθηκε, σε όλα.
Και επίσης θεωρώ ότι αν ο Σαμαράς ήθελε θα μπορούσε να είχε κάνει πολλά.
Δεν τα έκανε.
Τα είπε, αλλά δεν τα έκανε.

Είχε την ευκαιρία του και να το αποτέλεσμα, τίποτα για δύο χρόνια.

Σα να μη μας έφταναν όλα...

Είχα γράψει πριν από καιρό ένα χαριτωμένο πόστ (τουλάχιστον εγώ το βρήκα χαριτωμένο, μιας και αυτή ήταν η πρόθεση εξ αρχής, να βγεί ένα χαριτωμένο ποστ) περί των ομοιοτήτων μεταξύ επιστήμης και θρησκείας. Ο Άμπαν είχε πολύ εύστοχα επισημάνει ότι η ανάρτηση αυτή του θύμιζε το ανέκδοτο με το ενυδρείο και τον ομοφυλόφιλο, μετά όμως προέκυψαν διάφορα και τελικά ίσως να μην είναι τόσο αστείο το πόστ, όσο και το ανέκδοτο.

Κοιτούσα, που λες, τις φράουλες που ΄χω στη γλαστρούλα στο μπαλκόνι μου. Κοιτούσα, γιατί έτσι καταλαβαίνουμε τον κόσμο, κοιτώντας (και κοιτώντας η σκέψη συνδυάζοντας αυτά που βλέπει κατανοεί κι αυτά που δεν βλέπει) όταν συνειδητοποίησα το εξής: ξέρω ακριβώς πως γίνεται να μεγαλώνει το φυτό και να δίνει καρπούς. Θυμάμαι ολοκάθαρα τότε που διάβασα πως μέσα από έναν αριθμό χημικών αντιδράσεων και έναν συνδυασμό φυσικών δυνάμεων  οι χυμοί κόντρα στη βαρύτητα αλλά και εξαιτίας της, αντί να πάνε κάτω, πηγαίνουν πάνω και γίνονται φύλλα, κλαράκια και καρποί. Ξέρω ακριβώς πως το φως του ήλιου γίνεται ενέργεια που μετά εγώ την τρώω με σαντιγύ.

Κοιτούσα το ποώδες φυτό και σκεφτόμουν, είναι ένα θαύμα. Εγώ το κοιτάω και αυτή τη στιγμή που μιλάμε πραγματοποιεί όλα αυτά τα σιωπηλά θαύματα. Επίσης ξέρω από πρώτο αλλά και από δεύτερο χέρι (από δική μου εμπειρία αλλά και από αναγνώσματα) ότι βλέποντας ένα φυτό να υγιαίνει και να μεγαλώνει νιώθω όμορφα και αισιόδοξα και αυτό είναι άλλο ένα θαύμα, η πολυπλοκότητα μίας ενεργειακής φούσκας που επηρεάζει μια άλλη ενεργειακή φούσκα απλά και μόνο παρατηρώντας ο ένας την ύπαρξη του άλλου.

Αυτό και αν είναι θαύμα.

Εντελώς τυχαία, παρακολούθησα εκείνη την ημέρα και μία ομιλία κάποιου επιστήμονα που εξέταζε τους συμπαντικούς νόμους και τα διαστρικά φαινόμενα που μόλις είχε ανακαλύψει. Επίσης είχε αναφέρει αρκετά στοιχεία για τα σωματίδια και τις ύλες και τις διάφορες ενέργειες, μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ομιλία, στο ted, φυσικά. Ο επιστήμων αυτός περιέγραψε αυτά τα φαινόμενα με απόλυτα επιστημονικό τρόπο χρησιμοποιώντας τη λέξη "θαύμα".

Αυτός για το σύμπαν κι εγώ για τη φραουλιά, ανάλογα με το εύρος του γνωστικού του πεδίου, ο καθένας...

Μίλησε, μετά, για μία εξίσωση των πάντων.
Από τις πολλές εξισώσεις, μία για κάθε φαινόμενο, πέρασε η επιστήμη στην ιδέα της μίας συνολικής εξίσωσης των πάντων.

Περίεργο που είναι το μυαλό του ανθρώπου, τελικά...

Αυτό μοιάζει πάρα πολύ με το πέρασμα από τον πολυθεϊσμό στον μονοθεϊσμό, έτσι δεν είναι; Από τους πολλούς μεμονωμένους θεούς, έναν για κάθε πράγμα, πέρασε η ανθρωπότητα στην συνειδητοποίηση ότι όλα είναι ένα. Σαν την εξίσωση, όλα αλληλεπιδρούν και αλληλο-επηρεάζονται.

Σαν είδος, αναζητούμε το Ένα.

Στα αλήθεια πιστεύω ότι στο μόνο που διαφωνούμε είναι στο πως το ονομάζουμε αυτό το Ένα και πως το όνομα που του δίνουμε εξαρτάται περισσότερο από την ιδέα που έχει ο καθένας για τον εαυτό του παρά από την πραγματική φύση του ενός.

Όπως το φως που είναι κύμα ή σωματίδιο ανάλογα με το πως το προσεγγίζεις, έτσι και το Ένα, μπορεί να ονομάζεται εξίσωση ή ον, ανάλογα με το από ποιά μεριά το βλέπεις.

Περισσότερο ενδιαφέρον έχει το πως ο ανθρώπινος νους δεν έχει αλλάξει κατεύθυνση, μέσα στον χρόνο.

Και όλα αυτά, πριν το πρωινό καφέ.
Άλλο θαύμα κι αυτό.

Ρατσιστικό; Ως τα μπούνια!

Στίγμα είναι η λέξη που εμφανίστηκε σε άρθρο σχετικό με σπουδαστές με ψυχικές ή νοητικές παθήσεις. Προκατάληψη, αποκλεισμός, είναι άλλες λέξεις που προκύπτουν όταν μιλάμε για άτομα που είναι διαφορετικά, ποικιλοτρόπως.

Οι άνθρωποι που, κατά τα άρθρα, είναι ένοχοι ρατσισμού, προφανώς αυτοί στιγματίζουν, αποκλείουν ή είναι προκατειλημμένοι ως προς τα διαφορετικά άτομα, θα έπρεπε να αισχύνονται.

Ναι;
Ναι.

Όχι.

Όταν κάποιος είναι διαφορετικός, παρουσιάζοντας μεγάλη απόκλιση από την καθιερωμένη ιδέα της κανονικότητας, τότε είναι φυσιολογικό να μην τυγχάνει αποδοχής. Το αφύσικο θα ήταν το αντίθετο, να δείς ένα 120κιλο άντρα και να μη σε ενοχλήσει. Θα ήταν αφύσικο να δείς ένα άτομο με σύνδρομο ντάουν και να πείς "να ένας μορφονιός". Θα ήταν αφύσικο να δείς έναν σαν τον στήβεν χώκιν και να μη νιώσεις έναν δισταγμό, όπως θα ήταν αφύσικο να δείς κάποιον διαταραγμένο και να μην σκεφτείς ότι είναι επικίνδυνος.

Πέραν της σωματικής ή παθολογικής διαφορετικότητας, υπάρχουν ένα σωρό ψυχολογικές, συμπεριφορικές ή και καθαρά φανταστικές διαφορετικότητες, που πολλές φορές έχουν τα ίδια συμπτώματα κοινωνικού αποκλεισμού για το άτομο.

Όλες αυτές οι διαφορετικότητες, και όλες οι συνέπειές τους, υπάγονται στα πλαίσια της ανθρώπινης φύσης μεν, το ίδιο ισχύει όμως και για την αντίδρασή μας προς αυτές: είναι και αυτές ανθρώπινες.

Δεν λέω να μην δίνουμε προσοχή στα άτομα αυτά.
Αντιθέτως, θεωρώ επίτευγμα της ανθρώπινης διανόησης την περίθαλψη και την κοινωνική ένταξη, και όλα. Η τερατώδης κατάσταση του παρελθόντος, είναι ανεπίτρεπτη.

Αυτό που λέω είναι ότι η λέξη "αποδοχή" είναι πολύ μεγάλη.
Πολύ βαρειά.

Αποδέχομαι, σημαίνει πολλά πράγματα, πράγματα που ξεκινούν από το ποιόν έχω το δικαίωμα να διαλέγω για φίλο ή σύντροφο ή συνεργάτη, μέχρι την αντίληψη περί φυσιολογικού.

Σε προσωπικό επίπεδο, μπορεί ο διαφορετικός να έχει τα δικαιώματά του, αλλά δεν μπορεί να με υποχρεώνει να τον αποδέχομαι. Έχω δικαίωμα να μην χωνεύω κάποια άτομα. Έχω δικαίωμα να μην βάζω στο σπίτι ή την επιχείρησή μου κάποιο άτομο. Έχω δικαίωμα στη δική μου φυσιολογικότητα.

Γιατί, σε μεγάλη κλίμακα, αν  το διαφορετικό καταστεί φυσιολογικό, τότε η ανθρώπινη φυλή θα είναι μη-βιώσιμη.

Και μάλιστα, τη στιγμή που υγειέστατοι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους, για λόγους όπως πολιτική, εμπόριο ενέργειας ή πόρων γενικώς, οικονομικών ανισοτήτων και εθνικών εκκαθαρίσεων.

Ένας δυτικός παραπληγικός έχει μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής από ένα υγιή αφρικανό.
Πόσο "ανθρωπιστικό" είναι αυτό;

Πέρασμα Περάσματα (3)

Το βράδυ η Ειρήνη κοιμήθηκε στο παλιό δωμάτιο του παππού στο παλιό κρεβάτι του παππού χωρίς να προσπαθήσει να το σκάσει, όπως είχαν ανησυχήσει αρχικά, και μάλιστα δεν είχε κανένα πρόβλημα να σκεπαστεί και να χρησιμοποιήσει μαξιλάρι.

Το άλλο πρωί, μετά από συζήτηση μεταξύ τους, συμφώνησαν να της μάθουν κάποια βασικά πράγματα ώστε να προσαρμοστεί στην αγροτική ζωή τους. Την εκπαίδευσή της θα την αναλάμβανε ο Μάρκος, που είχε εκπαιδεύσει και τα σκυλιά. Αφού είχε ανταποκριθεί σα σκυλάκι, ίσως μέχρι να μάθει κάποια πράγματα να έπρεπε να περάσει από κάποια στάδια, όπως το να καταλαβαίνει τί έλεγαν, κάτι που τα σκυλιά μπορούσαν να κάνουν αλλά αυτή μάλλον όχι.

Τους φάνηκε λογικό, και έτσι αποφάσισαν να το κάνουν.

Πάνω που το είχαν αποφασίσει, εμφανίστηκε η "Ειρήνη" αγουροξυπνημένη, με ακατάστατα, κακο-κουρεμένα μαλλιά και το παλιό νυχτικό της τσαλακωμένο και άτσαλα διπλωμένο έτσι που το κάτω μισό του κορμιού της να είναι εκτεθειμένο. Μπήκε στην κουζίνα τρίβοντας τα μάτια της.Για άλλη μία φορά από τότε που ήρθε, όλοι την κοιτούσαν έκπληκτοι. Το κατάλαβε.
"γρμφ!" έκανε κοιτώντας σαστισμένη.
"Όλγα, εσύ θα της μάθεις τα γυναικεία" είπε ο Μάρκος και η Όλγα έτρεξε να της ισιώσει το νυχτικό.
Της κάθισε σε μία καρέκλα, της έφτιαξε όπως-όπως τα μαλλιά και της έβαλε να φάει.

Όταν τελείωσαν, ο Μάρκος στάθηκε στην πόρτα και τη φώναξε να πάει μαζί του, για να αρχίσει η εκπαίδευση.
"Έλα!"
Αυτή δεν κουνήθηκε.
"Έλα!" ξανάπε, χτυπώντας το πλάι του ποδιού του, όπως με τα σκυλιά.
Αυτή πάλι τον κοιτούσε χωρίς να κουνιέται.
"Έλα! πάμε!"
Τότε το πλάσμα-Ειρήνη σηκώθηκε, έκανε το γύρο του τραπεζιού αποφεύγοντας τον, βγήκε από το παράθυρο και πήγε και κάθισε δίπλα στον Αντρέα που εκείνη τη στιγμή ξεκουραζόταν καθισμένος στο πεζούλι δίπλα από την αντλία του νερού, στην αυλή. Κούρνιασε δίπλα του κοιτώντας πίσω από τον ώμο της τον Μάρκο, και μετά του γύρισε την πλάτη.
"Επ! Τί κάνεις εσύ εδώ;" γέλασε έκπληκτος ο Αντρέας.
"Αναλαμβάνεις εσύ την εκπαίδευση!" του φώναξε ο Μάρκος. "Τυχερούλη, χαχαχα"

Έτσι, η Ειρήνη διάλεξε τον εκπαιδευτή της. Για τις επόμενες εβδομάδες ακολουθούσε τον Αντρέα σαν σκυλάκι. Έμαθε να ανταποκρίνεται σε διαταγές, να κουνάει το κεφάλι της για το ναι και το όχι, έμαθε λέξεις όπως σπίτι, φαγητό, ύπνος και άρχισε να μπαίνει στον ρυθμό της φάρμας και του νοικοκυριού.
Η Όλγα βρήκε από τη ντουλάπα της ένα παλιό φόρεμα και η Αγνή της το έφερε στα μέτρα της, αν και της πήρε πολύ καιρό να  συνηθίσει να το φοράει και ακόμα περισσότερο να συνηθίσει τα εσώρουχα.

Αλλά δεν κατάφεραν να την κάνουν να μιλήσει.
"Ρε, Αντρέα, γιατί δεν την μαθαίνεις να μιλάει;" είπε ο παππούς μία μέρα καθώς ο ένας άρμεγε την αγελάδα στο στάβλο και ο άλλος φτυάριζε κοπριά με τη βοήθεια της Ειρήνης.
"Τί να της κάνω; Αφού τώρα καταλαβαίνει τί λέμε και δεν βγάζει κιχ... μπορεί να είναι μουγκή"
"Να επιμείνεις. Εσένα σε ακούει"
"Ο γιατρός είπε ότι είναι, λέει, ψυχολογικό. Τι να την κάνω;"
"Αφού έμαθες στον Χάρη να φτύνει στα πέντε μέτρα, θα μάθεις και στην Ειρήνη να μιλάει."
"χαχαχα, ναι"
Τα απογεύματα όταν δεν είχαν δουλειά, ο Αντρέας την κάθιζε στην κουζίνα και την έβαζε να λέει "ααα" και "οοο" ή της επαναλάμβανε λέξεις με την ελπίδα ότι θα την παρακινούσε να τον μιμηθεί, αλλά ούτε καν το  κλασσικό πλέον "γρμφ" δεν της απέσπασε. Τον κοιτούσε στα μάτια χωρίς να αντιδρά. Συχνά οι άλλοι έμπαιναν στη μέση και προσπαθούσαν με τον δικό τους τρόπο να την μάθουν έστω και ένα φωνήεν, πάντα όμως αποτύγχαναν.

Έτσι, τα παράτησαν.
Η ζωή στο αγρόκτημα συνεχίστηκε, με την Ειρήνη να δουλεύει μαζί τους, συμμετέχοντας βουβά στις καθημερινές ασχολίες.
Ένα βράδυ, ήταν όλοι στην βεράντα αποκαμωμένοι. Η Ειρήνη, καθισμένη όπως πάντα δίπλα στον Αντρέα , ήταν ήρεμη και έδειχνε να παρακολουθεί την συζήτηση.
"Λες να καταλαβαίνει ;" αναρωτήθηκε ο παππούς.
"Δεν αποκλείεται" είπε ο Αντρέας. "Εγώ ό,τι της λέω το κάνει."
"Ναι, και με εμένα. Αλλά αν πούμε κάτι άλλο;" είπε η μητέρα.
"Σαν τί; Πολιτική; Τέχνη;" έκανε ειρωνικά ο πατέρας. "Κάτσε να δούμε μήπως πεί το όνομά της πρώτα, και βλέπουμε και για τα άλλα!"
"Κάτσε να δοκιμάσουμε" είπε ο Γιώργος. "Ειρήνη!"
Αυτή στράφηκε προς το μέρος του.
"Αύριο το πρωί, ο Αντρέας θα πάει στην πόλη" συνέχισε αργά ο Γιώργος. "Θα πάρει το κάρο, και πρωί-πρωί θα πάει για προμήθειες."
Τον κοιτούσε ανέκφραστη.

Την επομένη το πρωί, ο Αντρέας ετοιμάστηκε να φύγει. Η Ειρήνη τον κοιτούσε χωρίς να καταλαβαίνει.
Όταν ανέβηκε στο κάρο, πήγε κι εκείνη να ανέβει.
"Όχι. Εσύ θα μείνεις εδώ."
Τον κοίταξε πάλι ανέκφραστη.
Της έδειξε με το δάχτυλο το σπίτι.
"Θα μείνεις εδώ! Κατέβα!" είπε και της έβγαλε το χέρι από το κάρο.
"Θα γυρίσω το βράδυ! Πήγαινε στο σπίτι!" είπε και έδωσε μία στο άλογο.
Η Ειρήνη έμεινε εκεί, κοιτώντας την πλάτη του με ανοιχτό στόμα, καθώς το κάρο έβγαινε από την πόρτα το φράχτη.

Για όλη την υπόλοιπη ημέρα ήταν ανήσυχη, έσκουζε λυπητερά και κοιτούσε διαρκώς προς το φράχτη. Δύο φορές προσπάθησε να φύγει, αλλά την κράτησαν.
"Θα γυρίσει το βράδυ, βρε!" την καθησύχαζαν, αλλά έδειχνε απαρηγόρητη.

Όταν τελικά γύρισε, με το κάρο φορτωμένο τσουβάλια και κουτιά, έτρεξε κι ανέβηκε δίπλα του στο κάρο.
"Κατέβα, βρε!" της είπε και άρχισε να ξεφορτώνει το κάρο.
Όλο το βράδυ, ήταν δίπλα του και όταν πήγαν για ύπνο, σιγουρεύτηκε ότι όλοι είχαν αποκοιμηθεί και πήγε έξω από την πόρτα του.

Το επόμενο πρωί τη βρήκαν να κοιμάται εκεί, στο πάτωμα.

"Πρόβλημα" είπε ο παππούς στην Αγνή, που πάντα ξυπνούσαν πρώτοι το πρωί.