Είχαμε σαν παιδιά αυτή την παραίσθηση ότι το μέλλον θα ήταν διαστημικό. Ρομπότ θα έκαναν όλη τη δουλειά και οι άνθρωποι θα είχαν την ευχέρεια για άλλες αναζητήσεις.
Αντί για ρομπότ, όμως, έχουμε ακόμα σκλάβους και οι αναζητήσεις μας σε αυτούς βασίζονται, γιατί χωρίς ψάρια από τη σομαλία πως να φας σούσι και νούντλς σε προσιτές τιμές;
Τα ρομπότ, τελικά, αποδείχθηκε ότι είναι ακριβά αφού απαιτούν διαρκή αναβάθμιση, άρα έρευνα, κάτι που όπως όλοι γνωρίζουμε κοστίζει πολύ. Η έρευνα, είναι το ένα ακριβότερο πράγμα σε όλη την αλυσίδα παραγωγής, βασικά. Οπότε, καλύτερα τα παιδάκια στην Ασία.
Άρα, ενώ παλιά μπορούσαμε να ξοδέψουμε μέρος του εισοδήματός μας σε τεχνολογία ώστε να έχουμε, ας πούμε, έναν τελευταίας τεχνολογίας υπουλογιστή, πλέον είναι πιο συμφέρον να έχουμε έναν στιβαρό, όχι τόσο σουπερ-ντούπερ, αλλά αξιόπιστο, έναν υπουλογιστή-σκυλί να κάνουμε τη δουλειά μας χωρίς να χρειάζεται σέρβις και αναβάθμιση και αλλαγές σε κάρτες και δίσκους και τον τεχνικό όλην ώρα και έξοδα γενικώς. Κι ας μην σηκώνει κανα-δυό εφαρμογές, σε τελευταία ανάλυση.
Το ίδιο ισχύει και για το αυτοκίνητό μας, για το κάθε τι που θα καταναλώσουμε, το κράτος μας, τα ρούχα μας, το κινητό μας ή το απορρυπαντικό πιάτων μας. Για εμένα αυτό είναι κάτι το θετικό, γιατί το είχαμε παρακάνει με τον καταναλωτισμό, αν και υπάρχουν ακόμα παιδιά (30-κάτι ετών, τα "παιδιά") που αν δεν αλλάξουν φέτος κινητό αυτό το μήνα νιώθουν σα λαθρομετανάστες σε ψαρόβαρκα που βουλιάζει στο Αιγαίο, αλλά είναι καιρός που ολοένα και περισσότεροι αναθεωρούν ορισμένα πράγματα.
Τι θα κάνουν οι εταιρείες που παράγουν τεχνολογία; Δεν το ξέρω. Δεν ξέρω αν θα επιζήσουν όλες, αν η σίλικον βάλλευ γίνει σίλικον στρητ ή αν απλά μειώσουν ταχύτητα ανάπτυξης. Δεν ξέρω αν στραφούν σε πιο βιώσιμες λύσεις, όπως, ας πούμε υλικά που δεν χρειάζεται να σκάψεις σε χίλιες μεριές να βρείς, αλλά να αξιοποιήσουν υλικά πιο ταπεινά σε νέες πατέντες. Αντί να θάβουν τις παιχνιδομηχανές στα χωράφια, μπορεί απλά να παράγουν λιγότερες.
Πάντως, ένα είναι σίγουρο: όλα πλέον πρέπει να είναι heavy duty για να επιζήσουν. Κυρίως οι εταιρείες, που μέχρι τώρα έκαναν τον καμπόσο στις πλάτες των κυβερνήσεων.
Αντί για ρομπότ, όμως, έχουμε ακόμα σκλάβους και οι αναζητήσεις μας σε αυτούς βασίζονται, γιατί χωρίς ψάρια από τη σομαλία πως να φας σούσι και νούντλς σε προσιτές τιμές;
Τα ρομπότ, τελικά, αποδείχθηκε ότι είναι ακριβά αφού απαιτούν διαρκή αναβάθμιση, άρα έρευνα, κάτι που όπως όλοι γνωρίζουμε κοστίζει πολύ. Η έρευνα, είναι το ένα ακριβότερο πράγμα σε όλη την αλυσίδα παραγωγής, βασικά. Οπότε, καλύτερα τα παιδάκια στην Ασία.
Άρα, ενώ παλιά μπορούσαμε να ξοδέψουμε μέρος του εισοδήματός μας σε τεχνολογία ώστε να έχουμε, ας πούμε, έναν τελευταίας τεχνολογίας υπουλογιστή, πλέον είναι πιο συμφέρον να έχουμε έναν στιβαρό, όχι τόσο σουπερ-ντούπερ, αλλά αξιόπιστο, έναν υπουλογιστή-σκυλί να κάνουμε τη δουλειά μας χωρίς να χρειάζεται σέρβις και αναβάθμιση και αλλαγές σε κάρτες και δίσκους και τον τεχνικό όλην ώρα και έξοδα γενικώς. Κι ας μην σηκώνει κανα-δυό εφαρμογές, σε τελευταία ανάλυση.
Το ίδιο ισχύει και για το αυτοκίνητό μας, για το κάθε τι που θα καταναλώσουμε, το κράτος μας, τα ρούχα μας, το κινητό μας ή το απορρυπαντικό πιάτων μας. Για εμένα αυτό είναι κάτι το θετικό, γιατί το είχαμε παρακάνει με τον καταναλωτισμό, αν και υπάρχουν ακόμα παιδιά (30-κάτι ετών, τα "παιδιά") που αν δεν αλλάξουν φέτος κινητό αυτό το μήνα νιώθουν σα λαθρομετανάστες σε ψαρόβαρκα που βουλιάζει στο Αιγαίο, αλλά είναι καιρός που ολοένα και περισσότεροι αναθεωρούν ορισμένα πράγματα.
Τι θα κάνουν οι εταιρείες που παράγουν τεχνολογία; Δεν το ξέρω. Δεν ξέρω αν θα επιζήσουν όλες, αν η σίλικον βάλλευ γίνει σίλικον στρητ ή αν απλά μειώσουν ταχύτητα ανάπτυξης. Δεν ξέρω αν στραφούν σε πιο βιώσιμες λύσεις, όπως, ας πούμε υλικά που δεν χρειάζεται να σκάψεις σε χίλιες μεριές να βρείς, αλλά να αξιοποιήσουν υλικά πιο ταπεινά σε νέες πατέντες. Αντί να θάβουν τις παιχνιδομηχανές στα χωράφια, μπορεί απλά να παράγουν λιγότερες.
Πάντως, ένα είναι σίγουρο: όλα πλέον πρέπει να είναι heavy duty για να επιζήσουν. Κυρίως οι εταιρείες, που μέχρι τώρα έκαναν τον καμπόσο στις πλάτες των κυβερνήσεων.
5 σχόλια:
Μα τι λες καλή μου τώρα; Τα ρομπότ είναι εδώ στην καθημερινότητά σου και έχουν αλλάξει τη ζωή σου. Το αυτοκίνητό σου φτιάχνεται κατά κύριο λόγο από ρομπότ, τα πάντα σχεδόν φτιάχνονται κατά κύριο λόγο από ρομπότ. Τα παιδάκια στην Ασία φτιάχνουν χαμηλής στάθμης προϊόντα και σίγουρα όχι όσα φτιάχνονται από ρομπότ. Και το κόστος τους είναι σχεδόν ίσο, ίσως λίγο χαμηλότερο, γιατί τα παιδάκια στην Ασία είναι σκλάβοι (όχι δουλεύουν ως σκλάβοι, ως τέτοιοι δουλεύουμε εμείς). Εδώ μέχρι και στην ύπαιθρο, στον αγροτικό κόσμο, η ανάγκη εργασίας έχει μειωθεί λόγω ρομπότ.
Το πρόβλημα με τις αναβαθμίσεις τώρα δεν είναι υπαρκτό, αλλά κατά μεγάλο μέρος επιβάλλεται από τις εταιρίες, οι οποίες αλλιώς θα έχαναν τους πελάτες τους. Βλέπεις, όταν ακριβώς τα προϊόντα σου είναι άχρηστα gadgets, τότε πρέπει να εξαναγκάζεις τον κόσμο να αγοράζει ξανά και ξανά, αλλιώς δεν θα έχεις συνεχή δουλειά, θα κλείσεις. Η αυτοκινητοβιομηχανία τα ρομπότ της να είσαι σίγουρη ότι δεν τα αναβαθμίζει ανά 3ετία!
Το πρόβλημα του κόσμου μας όμως είναι η απουσία ρύθμισης της δραστηριότητας, σε παγκόσμιο φυσικά επίπεδο πλέον, αφού ήμασταν τόσο μύωπες ώστε να ρίξουμε τα οικονομικά σύνορα (μιας και τα σύνορα πραγματικά δεν τα ρίξαμε, γιατί τότε τα παιδάκια στην Ασία θα ζούσαν τουλάχιστον όπως τα παιδάκια στην Ελλάδα).
Εξ αρχής ξέρεις, μιας και το φαινόμενο δεν είναι σημερινό, αλλά όσοι ασχολούνται με την ανάπτυξη της τεχνολογίας το αναφέρουν από τις αρχές του αιώνα, η πρόταση ήταν πως με την ανάπτυξη της τεχνολογίας θα πρέπει σταδιακά το κράτος να ρυθμίζει τις εργασιακές σχέσεις σε λιγότερες ώρες εργασίας ανά άτομο, ενώ θα έπρεπε να εξασφαλίζει (ελέγχοντας την ποσότητα χρήματος και τα ημερομίσθια) ότι οι μισθοί του καθενός θα έπρεπε να είναι ικανοποιητικοί ώστε να υποστηρίζουν την απαιτούμενη ζήτηση για την κίνηση των παραγωγικών διεργασιών.
Φυσικά, αντ’ αυτού, και επειδή τα ινία τα κρατούν όσοι προτιμούν να υπάρχει ακριβώς ψαλίδα στην/στις κοινωνία/ες, οδήγησαν το σύστημα σε μια κατάσταση στην οποία ο άθρωπος καλείται να σκαρφιστεί τρόπους να κάνει τους άλλους να του δώσουν χρήματα (make yourself useful σε άπταιστη αμερικανιά, και όχι δυστυχώς be useful), ενώ τα χρήματα ελέγχονται από το χάος των τραπεζών και όχι από την απαίτηση του συστήματος αυτού καθ’ εαυτού…
Οπότε όπως καταλαβαίνεις το κεφάλι μας το κλούβιο τα φταίει, και όχι τα όνειρά μας που απέτυχαν!
****Εεε, εννοώ από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα - 1900+ ...
(Ξεχνάω ότι αλλάξαμε :p)
Να ρωτήσω κάτι, τότε: οι επιχειρήσεις δεν έχουν οικονομικό συμφέρον από το να ζήσουν τα παιδιά της Αφρικής σαν τα ελληνόπουλα (και όχι το αντίστροφο!) υπό την έννοια ότι έτσι διευρύνονται οι αγορές;
Θα σου απαντήσω με μια ερώτηση:
Οι επιχειρήσεις εντός Ελλάδος δεν έχουν συμφέρον οι Έλληνες να έχουν χρήματα στην τσέπη τους για να αγοράζουν τα προϊόντα τους;
Αν ναι, γιατί (α) δεν δημιουργούν θέσεις εργασίας ώστε να έχουν όλοι εισόδημα και (β) δεν δίνουν μισθούς που να ξεπερνάνε το κόστος ζωής ώστε να ενισχυθεί η κατανάλωση και άρα τα έσοδά τους;
Και αυτό γιατί επίσης δεν γίνεται στο σύνολο του δυτικού κόσμου; Άλλωστε κάθε άνεργος είναι και ένας πελάτης χαμένος!!!
δε με βοηθάς. Πάω να φάω μία σοκολάτα να το ξανασκεφτώ. Αυτό δε ρώτησα κι εγώ;
Δημοσίευση σχολίου