Έτσι εξηγείται

Είχα πριν από κάποιο διάστημα μία αντιπαράθεση με μία τυχαία στο φέησμπουκ δια ασήμαντον αφορμή. Συγκεκριμένα, είχα ανεβάσει μία από τις φαρμακερές μου αναρτήσεις και ενώ την "κοπέλα" δεν την εγνώριζα, αυτή το πήρε προσωπικά και απάντησε λες και την κατηγορούσα προσωπικά για κάτι. Είναι, τώρα, προφανές, ότι η κοπέλα αυτή είχε από μόνη της τη μύγα και δικαιολογημένα μυγιάστηκε, γιατί όταν συζητάμε όλοι μαζί γενικώς και αορίστως και κάποιος θίγεται, τότε προφανώς έχει λόγο να θιχτεί. Η "απολογία" της ήταν κάτι σε στυλ "Κι εγώ πηδιέμαι και βάφω τα μαλλιά μου,

αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είμαι ζώον" το οποίο βρήκα εξαιρετικά αστείο, αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα τώρα.

Την "κοπέλα" αυτή, την είχα μπλοκάρει πολύ πριν τον καυγά και ενημερώθηκα για την αστεία της αντίδραση από μαρτυρίες άλλων. Την ξεμπλόκαρα για να δω τί γίνεται και, μέσα στην γενικότερη παρεξήγηση, η "κοπέλα" με ρώτησε γιατί την είχα μπλοκάρει, κάτι που δεν μπόρεσα να απαντήσω.

Ο πραγματικός λόγος που την είχα μπλοκάρει είναι ο εξής: αυτή κάθε μέρα ανεβάζει τρείς χιλιάδες  φωτογραφίες (επαγγελματικές, παρακαλώ) στις οποίες φαίνεται το πόσο θεογκόμενα είναι, σε τί ωραία στέκια κυκλοφορεί και πόσο τρελλά ερωτευμένη είναι με τον σύντροφό της. Και δώσ'του τα γλωσσόφιλα σε πρώτο πλάνο, και να τα duckface, και πάρε πόζες ναζιάρικες με τρία χέρια μέηκ απ, και ξαναπάρε τούρλωμα του πισινού, δήθεν αθώα παρότι "ερωτευμένη" με τον συντροφό της, κοκ. Και δεν σταματάει ποτέ. Το κακό είναι ότι έχουμε κοινό φίλο έναν ντόπιο φωτογράφο, αυτόν που έχει αναλάβει την εργολαβία της προώθησης του προϊόντος "ερωτισμός άκρατος με σοβάδες" με αποτέλεσμα οι φωτογραφίες που αναρτά αυτός να είναι κατά το 90% αυτηνής που σαλιαρίζει δημοσίως και μάλιστα είναι και περήφανη που δεν ξέρει τη διαφορά ανάμεσα στην κρεβατοκάμαρα και την κεντρική Αγορά της πόλης μας.

Τώρα, προσωπικά δεν έχω τίποτα με τις "κοπέλες" που το κάνουν αυτό. Δικαίωμά τους να κάνουν ό,τι θέλουν και να ζήσουν τη ζωή τους με όποιον τρόπο τους αρέσει. Εγώ όμως βαριέμαι τις επαναλήψεις. Στην πρώτη φωτό, θα πω "α, τί ωραία που περνάνε, μακάρι να ήμουν κι εγώ εκεί". Τη δεύτερη φορά θα πω "α, την αγαπάει, μωρε΄, κοίτα, γούτσου-γούτσου". Μετά τα πρώτα 50 duckface και μετά τις εκατό πρώτες πανοραμικές του ίδιου πισινού, ε, όσο να'ναι, βαριέσαι ο άνθρωπος. Από ένα σημείο και μετά, λες, "εντάξει, χαριεντίστηκες μία, χαριεντίστηκες δύο, χαριεντίστηκες τρείς, τίποτα άλλο δεν έχεις να μας πείς;" Και την μπλόκαρα, αν μη τι άλλο γιατί χαριεντιζόταν με τον ίδιο μονότονο τρόπο χωρίς κανένα επιμορφωτικό ή ψυχαγωγικό ώφελος για τους παρατηρητές.

Φυσικά, όταν με ρώτησε γιατί την είχα μπλοκάρει χωρίς να την γνωρίζω, δεν απάντησα γιατί δεν ήξερα πως να να το πράξω με ειλικρίνεια χωρίς να αρχίσει δεύτερος γύρος διενέξεων, κάτι που βαριόμουν αφάνταστα, μιας και ήμουν 100% σίγουρη ότι πάλι θα νόμιζε ότι έχω πρόβλημα με το ποιά είναι,τη στιγμή που εγώ απλά βαριέμαι την επανάληψη. Προτίμησα, τελικώς, να της ρίξω μία χοντράδα, ώστε να θυμώσει και να μη μου ξαναμιλήσει, πράγμα το οποίο και έπραξε, η προβλέψιμη.

Εκεί που απορώ με τον εαυτό μου είναι γιατί νευριάζω με τα duckface και τους δημόσιους
χαριεντισμούς των διαφόρων γκομενοειδών στο διαδίκτυο. Μετά από αρκετό ψάξιμο εσωτερικό, είδα ότι ο λόγος που αποστρέφομαι τέτοιου είδους εκδηλώσεις αυτο-προώθησης δεν είναι ούτε ότι εγώ είμαι πιο σεμνή (που δεν είμαι) ούτε επειδή είναι άσχημες (γιατί πολλές από αυτές δεν είναι) ούτε επειδή πολλές από αυτές είναι ομορφότερες από εμένα (γιατί νευριάζω το ίδιο και με τις άσχημες).

Τελικά, ο λόγος που δεν μπορώ να ανεχτώ τέτοια φαινόμενα είναι απλός: είμαι γυναίκα. Ξέρω όλα τα κόλπα και ξέρω ότι είναι κόλπα. Ξέρω την ύπουλη τακτική τους και το υποσυνείδητο μάρκετινγκ, ξέρω ακριβώς ποιό ψεγάδι βρίσκεται κάτω από κάθε χιλιοστό του μεηκαπ και ακριβώς ποιά ανασφάλεια ξεχειλίζει μέσα από τα σουφρωμένα σαν κωλοτρυπίδα χείλη. Και , όντας η ίδια γυναίκα. που σημαίνει ότι πάσχω από τις ίδιες ακριβώς παθήσεις, δεν τις ανέχομαι άλλο. Δεν θέλω άλλο τακτική, ούτε άλλη προώθηση ανασφαλειών, ούτε άλλη υποκρισία ότι δήθεν είμαι κουλ ούτε άλλα υποκατάστατα αποδοχής, ούτε άλλο τίποτα που να μου θυμίζει όλα αυτά.

Τα κόλπα των (ελκυστικών) αντρών, από την άλλη,  δε με πειράζει ούτε αν είναι "στημένα" ούτε αν είναι υπερβολικά, ούτε αν είναι κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Αν είναι ωραίο το μανάρι, θα πω να ένα ωραίο μανάρι χωρίς να το ψάξω παραπέρα.
 Πέρας.