Ετεροχρονισμένη απάντηση στην Αγρικουλτούρα

Καθόμουν και έβλεπα από μακρυά τις φίλες μου να παίζουν όλες μαζί. Έδειχναν να διασκεδάζουν τόσο πολύ! Πήγα κοντά τους και έπιασα μία κούκλα. Ήταν αδύνατον να σταθεί στα πόδια της. Κοίταξα τη Βιβή και τη Ρούλα, την Αγγελική και την Λίνα. Συζητούσαν χαρούμενα τί να φορέσουν. Καταλάβαινα τί έλεγαν αλλά δε μου φαινόταν διασκεδαστικό. Πες πως φόρεσες ροζ φόρεμα στην κούκλα. Μετά; Σήκωσα τα μικροσκοπικά ρουχαλάκια. Μερικά είχαν ωραία χρώματα. Ήταν ένα, θυμάμαι, που ευχήθηκα να μπορούσα να το είχα σε κανονικό ρούχο. Μετά όμως σκέφτηκα ότι δεν θα μπορούσα να παίζω ποδόσφαιρο ούτε να κάνω κούνιες ούτε μονόζυγο, οπότε έβγαλα αυτή τη σκέψη από το μυαλό μου ως αντιπρακτική. Έντυσα την κούκλα με το ρούχο. Κοίταξα τα κορίτσια. Χτενίζαν τις κούκλες τους. Προσπάθησα να κάνω το ίδιο. Ήταν χαζό και μάταιο, Αυτά δεν ήταν μαλλιά αλλά πετονιές, αδύνατον να τις χτενίσεις σωστά. Τελικά έδεσα κότσο. Κοίταξα τα κορίτσια πάλι. Έδειχναν να διασκεδάζουν πολύ περισσότερο από όσο εγώ. Κοίταξα το πλαστικό πράγμα στα χέρια μου και μου φάνηκε τόσο άχρηστο, που το άφησα κάτω και έφυγα χωρίς να πω κουβέντα. Από μακρυά πάλι, κοίταξα τα κορίτσια. Δεν είχαν πάρει χαμπάρι ότι έφυγα. Δεν μπορούσα να τις καταλάβω ούτε τότε, ούτε τώρα. Γιατί να ασχολείται κανείς με ένα αντικείμενο άχρηστο που δεν κάνει τίποτα; Αδιανόητο. Καλύτερα το σκαρφάλωμα, το κυνηγητό, το ποδόσφαιρο. Λίγο αργότερα, έπαιζα ποδόσφαιρο με τα παιδιά. Κάποια στιγμή αναρωτήθηκα γιατί τρέχω. Έβαλα γκόλ. Αναρωτήθηκα, μήπως πρέπει τώρα να χαρώ; Γιατί να χαρώ; Επειδή κατάφερα κάτι; Σιγά το κατόρθωμα! Για άλλη μία φορά κοίταξα τα παιδιά που συνέχιζαν το παιχνίδι γύρω μου και αναρωτήθηκα γιατί να κουράζεται κανείς για κάτι που δεν έχει πραγματικό ώφελος κανένα. Γύρισα την πλάτη κι έφυγα. Που πας; μου φώναξε ο Αντρέας ο Νταλάκας. Δεν απάντησα γιατί δεν ήξερα τι έπρεπε να απαντήσω χωρίς να αρχίσω τις μακροσκελείς ιστορίες και συζητήσεις. Τί να του εξηγούσα τώρα; Έφυγα.

Όταν έψαχνα την πρώτη μου δουλειά, ήταν πολύ της μόδας το Δημόσιο. Το 89, για να καταλάβεις. Άκρες δεν είχαμε σαν σόι, αλλά γνωρίζαμε ότι θέσεις στην ειδικότητά μου ήταν διαθέσιμες τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Με ρώτησε ο πατέρας μου "Θες;" Όλοι μου έλεγαν να αρπάξω την ευκαιρία. Ήξερα ότι τα λεφτά ήταν όχι πολλά, αλλά σίγουρα. Αρνήθηκα. Όλοι όσοι ήξερα ως ΔΥ ήταν άτομα που αντιπαθούσα. Ήταν αδιάφοροι, κυνικοί, αγενείς και διεφθαρμένοι. Μερικοί από αυτούς χαζοί. Να γίνω εγώ έτσι; Ποτέ! Αν ήταν να πουλήσω την ψυχή μου στο διάβολο, τότε θα έπρεπε τα λεφτά να ήταν πολύ περισσότερα, πράγμα που δεν ήταν δυνατόν. Βρήκα μία θέση στον ιδιωτικό τομέα που την απήλαυσα μέχρι την τελευταία στιγμή και δόξαζα το Θεό που στάθηκα τόσο τυχερή, ειδικά όταν έβλεπα άλλους γνωστούς μου που φίλησαν κατουρημένες ποδιές για να έχουν το προνόμιο να βαριούνται τη ζωή τους κάθε ώρα και στιγμή, να πνίγουν όποια φιλοδοξία ή ταλέντο

είχαν και να καταλήγουν όπως ήξερα από πριν: κυνικοί, αδιάφοροι, παραδομένοι στο σύστημα, σε ένα τέλμα, σε μία κατ'ευφημισμό παραγωγικότητα, σε μία ζωή φυλακισμένη στη σκόνη. Τους έβλεπα να παινεύονται για τα εισοδήματά τους, για τις γνωριμίες τους και τις "άκρες" τους και δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου και στα αυτιά μου. "Δηλαδή τώρα εσύ μας παινεύεσαι τί καλός κλέφτης και ψεύτης είσαι;" ήθελα να πω πολλές φορές. "Αντί να προσπαθείς να αποδείξεις την αξία και την ικανότητά σου, υπερηφανεύεσαι για το γεγονός ότι είσαι κακούργος;" Κι όμως, αυτό έκαναν, χωρίς να κρύβονται, χωρίς να ντρέπονται και χωρίς να φοβούνται τίποτα και κανέναν. Αυτό με έκανε να σιχαθώ ακόμα περισσότερο και όποτε κάποιος μου έλεγε να τρυπώσω στο δημόσιο, ήξερα αμέσως τί άτομο ήταν και γιατί μου τα έλεγε όλα αυτά: γιατί ακόμα κι αν δεν ήταν λαμόγιο, ήταν διατεθειμένος να γίνει, ή ήταν τόσο αφελής ώστε να πιστεύει ότι είναι δυνατόν να μπείς στο δημόσιο χωρίς να χάσεις ορισμένες από τις αξίες σου.

Ανάλογα και στον έρωτα, ήμουν στραβόξυλο. Ήθελα να είμαι όμορφη, αλλά δεν ήθελα να αλλάξω το ποιά είμαι. Όταν βαφόμουν ένιωθα σαν τέρας, ακόμα και όταν οι φίλες μου, που ήξεραν από αυτά, έβαζαν όλη την τέχνη τους για να βγούμε το βράδυ. Περιέργως, ενώ αναγνώριζα πόσο όμορφες ήταν εκείνες με τα ρουχαλάκια τους και τα μαλλάκια τους και το κραγιονάκι τους, εγώ ούτε ναρκωμένη δεν ήθελα να γίνω έτσι. Το κυριότερο, δεν έβρισκα το λόγο να βαφτώ. Να βαφτώ για ποιόν; Για τους λιγούρηδες; Αυτοί δεν βάφονταν, ούτε άλλαζαν τον εαυτό τους, παρά μόνο έκαναν ένα ντούς και ξυρίζονταν. Εγώ γιατί να αλλάξω τη φάτσα μου; Έστω κι έτσι, είχα κάποιες επιτυχίες, δεν ξέρω γιατί. Ποτέ δεν υπήρξα απαστράπτουσα καλλονή. Μονίμως με τα τζήν και τα άρβυλλα κυκλοφορούσα. Κάποια στιγμή έκοψα και τα μαλλιά μου αγορίστικα, μία ξελευτερία απίστευτη. Μπορούσα πλέον να μένω και αχτένιστη! Ακόμα και όταν ήρθε ο Έρωτας ο κατακούτελος, δεν διανοήθηκα να γίνω πιο όμορφη. Μου την έπεσαν ορισμένοι από την παρέα μου, ορισμένοι από

άλλες παρέες κι εγώ τους κοιτούσα όπως κοιτάει κανείς ένα σκαθάρι που έχει πέσει ανάσκελα και δεν ξέρει πως να γυρίσει σωστά στα πόδια του. "Αυτοί είναι άντρες;!" σκεφτόμουν, παρά την αχανή μοναξιά μου. "Αυτό το πράγμα είναι κόρτε; Έτσι θέλουν να με ρίξουν; Για αυτούς τους λιγούρηδες θα βαφτώ; Ίου!" Για άλλη μία φορά, έμεινα εμβρόντητη από την ηλιθιότητα. Πως μπορούσε κανείς να είναι τόσο χαζός; Έβλεπα τις φίλες μου να δίνονται στους λιγούρηδες και απορούσα. Από μέσα μου κουνούσα με απογοήτευση το κεφάλι. Μου διηγούνταν τις αγωνίες τους, αν με θέλει ο λιγούρης, αν με παντρευτεί ο λιγούρης, με απάτησε ο λιγούρης, με χτύπησε ο λιγούρης, και ήθελα να τους πω ότι δεν είναι ανάγκη να είναι έτσι. Σήκωσε το κεφάλι σου, κορίτσι μου! Ένας ανασφαλής είναι. Αγάπα τον, αν θέλεις, αλλά σύνελθε! Μην περιμένεις τον λιγούρη! Η απόφαση του λιγούρη ποτέ δεν θα είναι καλύτερη από τη δική σου!

Για να εξηγούμεθα, μην φανταστεί κανείς ότι ήμουν και καμμία ντίβα. Μονόχνωτη και παλιοπερίεργη, αντικοινωνική από επιλογή, βαρετή και ιδιότροπη. Σπανίως χαμογελούσα (και χαμογελώ), χωρίς αίσθηση του χιούμορ και απόμακρη. Αλλά μου άρεσε. Κάποιες φορές έπιανα τον εαυτό μου αλαζονικά να περιφρονεί όσους δεν είχαν αυτά τα κουσούρια, σε σημείο να ακούω κάποιον να λέει ένα αστείο ανέκδοτο και σκέφτομαι "Α, τον καημένο". Μη με ρωτήσετε γιατί. Ακόμα και για τον Έρωτα,δεν άλλαξα. Αν έπρεπε να αλλάξω τότε ποιό το νόημα; Εγώ γιατί να τον δεχτώ όπως είναι αλλά σε εκείνον να σερβίρω εντυπώσεις; Αν είναι να ρίξω το τείχος, και αυτό που θα φανεί από μέσα δεν είναι αληθινό, τότε τι θα είναι αληθινό, ποτέ; Είμαι απόμακρη, κύριος. Γκέγκε;

Και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής ήμουν το ίδιο ιδιότροπη. Έβλεπα, ας πούμε, τους άλλους να παθιάζονται για τις ομάδες, και αναρωτιόμουν "Καλά, αυτός πληρώνεται μύρια για το γκόλ. Εσύ τι χαίρεσαι;" Μου φαινόταν ηλίθιο το γεγονός ότι αντί να παίξουν οι ίδιοι ποδόσφαιρο να το χαρούν, χαιρόταν που κάποιος άγνωστος θα πάρει λεφτά, και μάλιστα τη στιγμή που σε λίγους μήνες ο ίδιος άγνωστος θα ήταν σε άλλη ομάδα, ίσως μάλιστα την αντίπαλη. Ρε ηλίθιε, τί είναι μία ομάδα; Τίποτα. Ένα ακριβό τίποτα.

Ποτέ καμμία απόφασή μου δεν βασίστηκε στα χρήματα. Πάντα είχα για πυξίδα τα περίεργα μαθηματικά του νού μου και τις δικές μου ψυχεδελικές εξισώσεις, φαινομενικά ασυνάρτητες για τους κοντινούς μου ανθρώπους, οι οποίοι λίγη υπομονή παραπάνω αν δείξουν θα πρέπει να αγιοποιηθούν.

Και φυσικά, δεν είχα φίλους. Φυσικά και υπάρχουν άνθρωποι με παρόμοια κουσούρια που με έχουν συνηθίσει, αλλά αυτοί βρίσκονται μακρυά, κατά μία περίεργη συγκυρία.

Για αυτό σου λέω, Αγρικουλτούρα. Νιώθω περίεργη.
Γιατί σε θυμήθηκα;
Η αλήθεια είναι ότι σε σκέφτομαι πολ
ύ συχνά τελευταίως.
Αναρωτιέμαι.

Τώρα, δε θέλω να πω μεγάλες κουβέντες, κλείνω το μπλογκ και αηδίες, αλλά όπως έχετε ήδη αντιληφθεί η συχνότητα και η ποιότητα των αναρτήσεων έχει πέσει αισθητά.
Έχασα την όρεξή μου.
Από ό,τι βλέπω στη γύρα, και οι άλλοι έχουν χάσει την όρεξή τους.
Κάποτε κάναμε επικές συζητήσεις, σεντόνια και μάχες, ενώ τώρα αναλωνόμαστε στην γλοιώδη επικαιρότητα.
Εις το επανιδείν.

Τι να μην μάθετε στο παιδί σας.

• Πρώτον και κύριον, είναι απίστευτο το πόσο κύριον είναι το πρώτο, είναι η δημιουργικότητα. Δεν χρειάζεται να του τη διδάξετε γιατί το παιδί είναι ήδη δημιουργικό από μόνο του. Η μαμά φύση το έχει ήδη προικίσει με 100% επινοητικότητα και ικανότητα επίλυσης προβλημάτων. Αυτό που χρειάζεται, λοιπόν, να διδάξει ένα γονιός δεν είναι η δημιουργικότητα αλλά τους νόμους της φύσης και της φυσικής ώστε να μη τρώει τα μούτρα του, όταν θα βρίσκει λύσεις και θα δημιουργεί από μόνο του ενστικτωδώς. Βασικά, το μόνο που χρειάζεται να κάνει ένας
  
  γονιός για να ενθαρρύνει τη δημιουργικότητα ενός παιδιού είναι να μην γκρινιάζει για την ακαταστασία.
• Δεύτερον, την κοινωνικότητα. Ο άνθρωπος γεννιέται κοινωνικός. Το μόνο που αλλάζει κατά τη διάρκεια της ζωής είναι ότι οι εμπειρίες που αποκτούμε μας μαθαίνουν δυο-τρία πραγματάκια. Αυτό όμως είναι κάτι που ο κάθε άνθρωπος μαθαίνει με το δικό του χρόνο και οπωσδήποτε δε γίνεται να εκβιάσεις κάποιον να γίνει κοινωνικός τώρα αμέσως, ούτε να είμαστε όλοι ομοιόμορφα κοινωνικοποιημένοι: εσύ θα έχεις αυτή την κοινωνική ταυτότητα ενώ εγώ άλλη. Έτσι είναι και με τα παιδιά. Αν είναι λιγομίλητο και συνεσταλμένο, αφήστε το να είναι. Είναι τόσο όμορφο! Ντε, και καλά, να είμαστε όλοι πάρτι άνιμαλ! Τί διχτατορία κι αυτή!
• Τρίτον, το να αυτοεξυπηρετείται. Για άλλη μία φορά η μαμά Φύση έχει φυτέψει μέσα μας αυτή την ανάγκη, που σημαίνει ότι αν κρυώνουμε θα βάλουμε παλτό, αν πεινάσουμε θα φάμε και αν διψάσουμε θα πιούμε νερό, αν έχουμε πονόδοντο θα πάμε στον γιατρό. Για άλλη μία φορά, το μόνο που έχει να κάνει ο γονιός είναι να διδάξει στο τέκνο του τους νόμους της φύσης και της φυσικής, ώστε να μη βλάψει τον εαυτό του και τους τριγύρω του.
• Μουσική. Αν το παιδί είναι από μόνο του μουσικός, τότε όλα γύρω του θα γίνουν μουσική. Αν θέλει να εκφραστεί, τότε όλα γύρω του θα γίνουν έκφραση και αν θέλει να ξεσπάσει, τότε όλα γύρω του θα γίνουν ξέσπασμα. Είναι στη φύση του, στη φύση όλων μας. Όλα τα άλλα είναι απλώς ματαιοδοξία. Πάντα θυμάμαι τον παππού μου που έπαιζε βιολί χωρίς να έχει διδαχτεί ούτε μία νότα. Έτσι πρέπει να είναι η μουσική, απόλαυση και μεράκι, όχι βραχνάς τρίτη-πέμπτη-σάββατο, ψυχαναγκασμός στο πεντάγραμμο. 
• Πως να μην κάνει τα λάθη που κάνατε εσείς. Ωραίο θα ήταν, αλλά είναι αδύνατον. Το γεννήσατε, έχει τα γονίδιά σας και κάθε δευτερόλεπτο της κάθε μέρας αντιγράφει τη συμπεριφορά σας. Ωστόσο, πολλές φορές τυχαίνει τα παιδιά να μην βγούν σαν τους γονείς τους και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε γίνεται ή πότε δεν γίνεται αυτό.
• Πόσο όμορφα είναι όλα αυτά!

Τι να μας πείς κι εσύ, καημένε....

Ο σύζυξ, μετά ωρίμου σκέψεως και βαθύτατης περισυλλογής, διέκοψε κάθε σχέση με το Ελληνικό κράτος και μετέβη στην Αραβική χερσόνησο, όπου βρήκε εργασία στον τομέα του, στην ειδικότητά του και στο πλαίσιο των ικανοτήτων του. Η αμοιβή που θα λαμβάνει είναι αρκετές φορές παραπάνω από αυτά που μπορούν να προσφέρουν οι Έλληνες εργοδότες, ειδικά οι Πρεβεζιάνοι, αλλά το ζήτημα είναι ότι είναι και ζήτημα αντιμετώπισης.

Θέλω να πω, όταν το κράτος σου πίνει το αίμα και έχεις μόνιμα τα άγχος από που θα σου πεταχτεί η επόμενη κουτσουκέλα και πόσες φορές θα πληρώσεις το προνόμιο να σε κυβερνά καλοζωισμένος πρωθυπουργός από τζάκι, τότε αναγκάζεσαι να γίνεις σκυλί του πολέμου: θα κάνεις τα πάντα για να επιζήσεις, χωρίς να υπολογίσεις κανέναν γιατί κανένας δεν σε υπολογίζει. Και αυτό ισχύει για οποιονδήποτε δεν τρέφεται από το κράτος.

Γιατί αυτοί που τρέφονται από το κράτος, έχουν την μεγαλοψυχία να μιλάνε για ρομάντσα με γεμάτο στομάχι. Έτσι ήταν πάντα στην Ελλάδα, για αλλού δεν ξέρω.

Θέλω να πω, γιατί ο Έλληνας να δίνει το μυαλό του στο κατάρ και όχι στην πρέβεζα, την τρέλα μου μέσα;

Αλλά ας μην τα ξαναλέμε, και γινόμαστε κουραστικοί, γιατί οι άρχοντές μας είναι ευαίσθητοι και στεναχωριούνται, τους χαλάμε την αισθητική και το τσί. Ταράσσεται το τσάκρα των αγορών με την τόση ανευθυνότητά μας και τόση αδιακρισία μας, να υποφέρουμε με θόρυβο.

Θα μου πείς, ρε αθηνόβιο, πόσο υποφέρεις, δηλαδή;

ΚΟίτα, δεν υποφέρω ακριβώς.
Θα προτιμούσα να ήταν όμως η χώρα μου ικανή να με θρέψει. Και θα προτιμούσα όλες τις ικανότητές μου να τις δώσω σε Έλληνα, να γίνει η πατρίδα μου καλύτερη, αντί να ξενιτεύομαι και η δική μου ικανότητα να γίνεται ξένος πλούτος.

Επίσης θα προτιμούσα το γεγονός ότι ο άντρας μου θα περάσει ένα μεγάλο διάστημα μακρυά μου να μην ήταν προϊόν αδικίας, γιατί είναι προϊόν αδικίας και η αδικία είναι ότι είναι πρακτικά αδύνατον να φορολογείσαι περισσότερο από όσο παράγεις, είναι πρακτικά αδύνατον να ζήσει μία χώρα μόνο από υπηρεσίες χωρίς να παρανομήσει και είναι πρακτικά αδύνατον να ζήσουν όλοι από το κράτος, γιατί όλα τα υπόλοιπα τα έχουν ρημάξει οι προδότες, από το πόστο του ο καθένας να τρώει ότι μπορεί.

Θα ήταν όμορφα, αν ήταν απόφαση καριέρας και όχι ανάγκης. Θα ήταν όμορφα αν η απόφαση να εργαστεί κάποιος αλλού δεν ήταν σα να ξεφεύγεις από μία κολαση γεμάτη τσιμπούρια.

Ο θυμός μου είναι απίστευτος, και οι χοντρομπαλάδες που τρώνε τυρόπιτα στην καντίνα της βουλής αστειευόμενοι για το σουτιέν την κεφαλογιάννενας δε βοηθάνε καθόλου.

Καθόλου, όμως!

Αιτούμαι χωρίς να παραιτούμαι

Είναι κατανοητό ότι όταν πρωτοανακαλύφθηκε έτσι έδειχνε, αλλά έκτοτε η επιστήμη έχει αποδείξει ότι τελικά άλλη ήταν η μορφή της. Όπως όλα τα πρώτα ονόματα, ειδικά αν τύχει να προκύπτουν από παρεξήγηση (καναδάς, καγκουρώ, κοκ) έτσι και αυτό έμεινε με το λανθασμένο όνομα, παρόλο που υπάρχει και το κανονικό (σίγουρα θα υπάρχει μία ντόπια λέξη για το καγκουρώ η οποία θα χρησιμοποιείται από τους αβορίγινες της αυστραλίας, η οποία συστηματικά αγνοείται).

Με τη διαφορά ότι το όνομα αυτό είναι παραπλανητικό. Κάτι παραπάνω από παραπλανητικό, είναι ψέμα.

Γιατί η μαύρη τρύπα δεν είναι τρύπα αλλά μία σφαίρα (μάλλον) εξαιρετικά υψηλής συμπύκνωσης.

Έχετε προσπαθήσει να εξηγήσετε σε παιδί (ή και ενήλικα) τί είναι μάυρη "τρύπα" χωρίς να σας πεί κάτι όπως "και βγαίνει από την άλλη μεριά";

Αιτούμαι, λοιπόν, να διορθωθεί αυτό το σφάλμα από την επιστημονική κοινότητα, αν μη τι άλλο τότε τουλάχιστον για να γλιτώσουν οι δύςμοιροι καθηγητές τουλάχιστον 30 λεπτά διδασκαλίας.

Χώκιν, ακούς!;

Αναρωτιέμαι...

Πιστεύω ότι το δράμα του ανθρώπου σαν είδος έγκειται στο γεγονός ότι δεν έχει προσαρμοστεί ακόμα στις αλλαγές που ο ίδιος επέφερε στο περιβάλλον και τον εαυτό του.
Η εξέλιξη των ενστίκτων του βρίσκεται ακόμα πίσω στα σπήλαια, ενώ το παρόν του απαιτεί παντελώς διαφορετικές τακτικές επιβίωσης.

Μπορεί ο άνθρωπος να αλλάξει τον εαυτό του;
Θα επιβιώσουμε των εαυτών μας;

Γιατί κανείς δεν πρέπει να δουλεύει περισσότερο από 4 ώρες την ημέρα χωρίς, όμως να μειωθούν οι μισθοί

Για πολλούς λόγους.
Πρώτον και κύριον, γιατί έχει αλλάξει η έννοια του όρου "δουλειά". Όχι μόνο είναι ασύγκριτα μεγαλύτερες οι απαιτήσεις σε παραγωγικότητα και δημιουργικότητα, αλλά και γιατί οι άνθρωποι εργάζονται πλέον σε κλειστούς χώρους (με ότι αυτό σημαίνει: καθιστική ζωή, υπερκατανάλωση καφέ, ζαχαρωδών, κάπνισμα, κοκ) ενώ στο παρελθόν υπήρχαν περισσότερες εργασίες που διεξάγονταν σε ανοιχτούς χώρους, ή ακόμα και στην ύπαιθρο. Αποτέλεσμα; Ψυχοσωματικά σύνδρομα και πρωτόγνωρες παθήσεις που κοστίζουν δισεκατομμύρια σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ένα βάρος στους προϋπολογισμούς, αβάσταχτο.
Δεύτερον, οι απαιτήσεις σε δημιουργικότητα και παραγωγικότητα βρίσκονται πλέον σε επίπεδα που

ξεπερνούν την φυσιολογική ανθρώπινη ικανότητα, πράγμα που σημαίνει δύο πράγματα: είτε που σπαταλάται ο εργασιακός χρόνος σε μη-παραγωγικές δραστηριότητες (γιατί πόσο δημιουργικός μπορεί να είναι κάποιος κάθε δευτερόλεπτο του οκταώρου!) είτε που καταφεύγει σε υπερβολές καθιστώντας το παραγόμενο έργο ασύμφορο: αν ,για να είσαι παραγωγικός και δημιουργικός, χρειάζεσαι οκτώ κιλά καφέ, τρία κιλά αλκοόλ και ένα τσουβάλι φάρμακα απλά και μόνο για να βγάλεις τη μέρα στο γραφείο, τότε, φίλος, είσαι ασύμφορος. Καλύτερα να φέρουμε έναν φρεσκότερο, που κάνει τα ίδια χωρίς χημική υποστήριξη. Ή, ακόμα καλύτερα, να φέρουμε την εργασία σε πιο ανθρώπινους ρυθμούς, ώστε να μη χρειάζεται ο άνθρωπος αυτή τη λαίλαπα χημικών ουσιών και μετά να τρέχει στα νοσοκομεία με ρημαγμένα συκώτια, στομάχια, καρδιές και εγκέφαλους, με τις προαναφερθείσες στην πρώτη παράγραφο οικονομικές συνέπειες.
Τρίτον: η τεχνολογία έχει καταστήσει το οκτάωρο περιττό. Για παράδειγμα, ενώ στο παρελθόν για να μαζέψεις τα σκουπίδια μίας πόλης ήθελες μία ημέρα, τώρα χρειάζεσαι μερικές ωρίτσες. Αποτέλεσμα; Ο υπόλοιπος χρόνος απλά δεν χρειάζεται!
Τέταρτον και, κατά τη γνώμη μου, πολύ σημαντικότερο, είναι ότι ο σύγχρονος άνθρωπος για να τα καταφέρει σε αυτό το νέο υπερ-απαιτητικό περιβάλλον, χρειάζεται και περισσότερο χρόνο για "έργα προσωπικής υποδομής" (όπως τέχνες, πνευματικές δραστηριότητες, ενημέρωση, καλλιέργεια, κοκ) και κοινωνική δικτύωση, που όπως όλοι γνωρίζουμε δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιούνται εν ώρα εργασίας. Δεν είναι δυνατόν, ας πούμε, να χειρίζεσαι πελάτες/ασθενείς/μαθητές όλη την ημέρα και να σου μένει και χρόνος για να διαβάσεις εφημερίδα ή να ασχοληθείς με τα κοινά. Αυτό είναι δυνατόν από κάποιο εισόδημα και πάνω, όπου οι άνθρωποι αυτοί αναθέτουν μέρος των καθηκόντων τους σε άλλους, δηλαδή κάνουν ακριβώς αυτό: με το εισόδημα αυτό αγοράζουν ελεύθερο χρόνο.
        Το γιατί είναι σημαντικό η εργατική τάξη να έχει καλλιέργεια και μόρφωση είναι θαρρώ αυτονόητο, αλλά θα αναφέρω ενδεικτικά τα βασικά σημεία της σκέψης μου: ένας μορφωμένος εργάτης θα είναι αποδοτικότερος, κοινωνικά πιο συνεργάσιμος και θα προξενεί λιγότερα δυστυχήματα: θα κοστίζει λιγότερο στο σύστημα, συνολικά.

Πέμπτον, είναι τέτοιοι οι πληθυσμοί που για να δουλέψουν όλοι, πρέπει να μοιραστούν τις δουλειές. Ειδικά αν αναλογιστούμε ότι η τεχνολογία έχει περιορίσει σημαντικά την απαιτούμενη εργασία για κάθε κομμάτι της παραγωγής, γίνεται ολοφάνερη η ανάγκη αναδιανομής εργατοωρών. Όπως είναι τώρα τα πράγματα, ο κάθε εργαζόμενος πρέπει όχι μόνο να δουλεύει πολλές ώρες, αλλά συχνά και να κάνει δύο δουλειές και αυτό σημαίνει ότι κάποιοι άλλοι μένουν χωρίς εργασία, κάτι που όπως όλοι γνωρίζουμε οδηγεί στην παραβατικότητα ή ακόμα και στην εγκληματικότητα ή, αν όχι αυτό, τότε σίγουρα σημαίνει ότι οι άνεργοι άνθρωποι θα πρέπει να υποστηρίζονται με επιδόματα από το κράτος, άλλη μία δαπάνη που θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει.

Έκτον: το γεγονός ότι οι γυναίκες μπήκαν και επίσημα στις εργασιακές αρένες έχει μία πολύ σημαντική επίπτωση: τόσο οι ίδιες οι γυναίκες, όσο και οι άντρες έχουν πλέον λιγότερο χρόνο για τις προσωπικές τους ανάγκες: ενώ μέχρι πρότινος μπορούσε ο ανήρ και τα παιδιά να είναι υγιείς και καθαροί γιατί είχαν μία γυναίκα να μαγειρεύει και να καθαρίζει στο σπίτι, τώρα στο σπίτι δεν υπάρχει κανείς. Οι συνέπειες, αν και το διάστημα από αυτή την απελευθέρωση είναι σχετικά μικρό, είναι ήδη καταστροφικές: τα έτοιμα φαγητά και το άγχος έχουν προξενήσει παχυσαρκίες, καρκίνους, οικογενειακά δράματα που με τη σειρά τους οδηγούν σε κοινωνικά δράματα και ένα σωρό στρεβλώσεις στις ζωές των ατόμων και των κοινωνιών. Είμαστε όλοι καταθλιπτικοί! Οι δημόσιοι πυροβολισμοί γίνονται ολοένα και συχνότεροι στον δυτικό κόσμο, χωρίς να υπάρχει πόλεμος. Τα ψυχοφάρμακα έχουν γίνει η μηχανή των σχολείων και των γραφείων μας.
               Φυσικά και δεν είναι αρνητική η απελευθέρωση των γυναικών. Αρνητική είναι η παραβίαση της ανθρώπινης φύσης. Από τη μία όλη αυτή η κτηνώδης υπερεργασία έδωσε τη δυνατότητα στην ανθρωπότητα να μεγαλουργήσει, αλλά από την άλλη έφερε την προσωπική δυστυχία, την αρρώστια και τις παθογένειες, τερατογενέσεις από τα χημικά και αυτοκτονίες από φανταστικά αδιέξοδα ανάμεσα στους τοίχους . Η τεχνολογία μπορεί πλέον να άρει αυτή την κατάρα, μπορούμε να δουλεύουμε λιγότερο, άρα να είμαστε ευτυχέστεροι και υγιέστεροι, αλλά εξίσου παραγωγικοί.

Έβδομον και τελευταίο, γιατί να μην μειωθούν οι μισθοί.
Είναι προφανές: για να μπορούν να επιβιώσουν οι άνθρωποι. Και όταν λέμε "να επιβιώσουν" δεν εννοούμε όπως στις τριτοκοσμικές χώρες που ζούν σε αχυροκαλύβες και τρώνε ρίζες και πίνουν λασπόνερο. Αυτό δεν συμφέρει κανέναν. Καταρχάς, το λασπόνερο είναι δωρεάν, και αυτό δεν προσφέρει καθόλου ευκαιρίες κερδοφορίας. Οι άνθρωποι πρέπει να πληρώνουν την ευδάπ ή να αγοράζουν καθαρό νεράκι σε μπουκαλάκι ή από τα βυτιοφόρα ώστε να κερδίζουν αντίστοιχες οι εταιρείες. Ούτε και ρίζες πρέπει να τρώνε, γιατί και αυτές δεν αποφέρουν κέρδος σε κανέναν. Πρέπει οι άνθρωποι να πηγαίνουν στο σουπερμάρκετ, να αφήνουν τα ωραία τους λεφτάκια (που θα τα έχουν κερδίσει με την τετράωρη εργασία τους) ώστε να γίνεται τζίρος και γεμίζουν τα ταμεία, πριν αδειάσουν πάλι, εννοείται... Πρέπει να είναι καθαροί και υγιείς, χρησιμοποιώντας τα προϊόντα της πρόκτερ και γκαμπλ, κάτι που είναι ανέφικτο χωρίς κάποιο υπολογίσιμο εισόδημα.
Επιπλέον, ο άνθρωπος με τον ελεύθερο χρόνο και τα λεφτά στην τσέπη, θα δώσει φαΐ σε όλες αυτές τις στρατιές καλλιτεχνών, φιλόσοφων, διασκεδαστών, μουσικών κοκ που ξεχύθηκαν από τον κώλο του καπιταλιστικού μορφώματος: τι θα τους κάνουμε όλους αυτούς τους καλλιτέχνες; Στον Καιάδα να τους ρίξουμε; Όχι. Να η λύση. Θα παρέχουν καλλιέργεια, επί πληρωμή φυσικά, στους αναβαθμισμένους εργάτες.

Όλοι ικανοποιημένοι!

Περιφρόνηση αντί θαυμασμού

Που θα ήσουν χωρίς άσφαλτο στο δρόμο, χωρίς τρεχούμενο νερό στο σπίτι, χωρίς φτηνά βιβλία στο ράφι και χωρίς φτηνά ρούχα στη βιτρίνα, χωρίς εύκαιρο φαγητό στο ντουλάπι ή στο μαγαζί απέναντι;
Θα ήσουν σαν αυτούς που περιφρονείς.
Με την εξής διαφορά: εσύ δεν θα τα έβγαζες πέρα.

Γιατί αυτοί, παρ' όλα αυτά, έχουν καταφέρει να είναι εδώ.
Εσύ, και με όλα αυτά, είσαι πιο πίσω σε αποτελέσματα από τους γονείς σου.

Γιατί οι ιδέες σου και η καλλιέργειά σου είναι ιδέες του καναπέ, στάσιμες εδώ και καιρό, ενώ οι δικές του ιδέες τον έφεραν ως εδώ, γεωγραφικά και ιστορικά.
Άθεε δυτικέ, ξύπνα.

Στο σώσιμο

Κανόνας πρώτος: καμμία δράση και κανένα προϊόν δεν θα εγκρίνεται αν δεν έχει προηγηθεί μελέτη περιβαλλοντικού αντίκτυπου. Θα υπάρχει αλγόριθμος που υπολογίζει την αναλογία χρησιμοποιούμενης ενέργειας, πόρων και εκπομπών / παραγόμενου ωφέλιμου (και όχι κερδοφόρου) έργου. Οποιαδήποτε ενέργεια ή προϊόν υπερβαίνει αυτό το όριο, δεν θα πραγματοποιείται, είτε πρόκειται για αγαθοεργία, κερδοφόρα επιχείρηση, τεχνολογική έρευνα, φαρμακευτική δαπάνη, διαστημική αποστολή, τίποτα. Όπως καταλαβαίνετε, ο πολιτισμός μας την έχει άσχημα, από την άλλη έχω πίστη στο δυτικό δαιμόνιο του κέρδους: κάτι θα σκεφτεί να τα βολέψει όλα.
Κανόνας δεύτερος: η διαφήμιση όχι μόνο αποτελεί διαφθορέα καταλανωτικών ηθών αλλά αποτελεί και μεγάλη σπατάλη υλών και ενέργειας: χαρτί σε τόνους ανά δευτερόλεπτο για φυλλάδια που τελικά γίνονται σκουπίδια, χώρος σε έντυπα που θα μπορούσαν να είναι ενημέρωση αντί για εξώθηση στην κατανάλωση. Άρα: περιορισμός διαφημίσεων στα απολύτως απαραίτητα. Απλή περιγραφή προϊόντων χωρίς εφέ ή λυρικές ερμηνείες, χωρίς ηθοποιούς ή μοντέλα αλλά μόνο με κείμενο και  με όριο χώρου τηλεοπτικού ή έντυπου, προς απλή ενημέρωση και μόνο. Κατάργηση φέιγ βολάν και διανομής φυλλαδίων πόρτα-πόρτα. Αποτέλεσμα; Μείωση κατανάλωσης βλαβερών ουσιών (πολυ-επεξεργασμένα ή άλλα συσκευασμένα τρόφιμα, αλκοόλ, καπνός, αυτοκίνητα, κλπ), μείωση σπατάλης σε πρώτες ύλες και κατανάλωση βασισμένη στην ανάγκη άρα σαφώς πιο εκλογικευμένη.
Κανόνας τρίτος: απαγόρευση υπεραστικών ταξιδιών παρά μόνο με μέσα μαζικής μεταφοράς, λεωφορεία, τραίνα, αεροπλάνα, κοκ.  Αποτέλεσμα; βελτίωση των μέσων αυτών και μείωση ρύπων, μείωση ατυχημάτων και δαπάνης για υποδομές.
Κανόνας τέταρτος: κλείσιμο χρηματιστηρίων. όποιος δεν παράγει τώρα, δεν κερδίζει τίποτα από το μέλλον
Κανόνας πέμπτος: φορολόγηση όπλων και βιομηχανιών που τα παράγουν ανάλογα με τις απώλειες σε εθνικά προϊόντα και περιβαλλοντική βλάβη.
Κανόνας έκτος: άνοδος κόστους φωτογραφικών πρώτων υλών. Κάθε σούργελο από την άνω κολοπετινίτσα (ή το κέντρο της αθήνας) την έχει δεί φωτογράφος και δαπανά απίθανα ποσά ενέργειας σε φωτογραφίες που δεν αλλάζουν στον κόσμο τίποτα. Φωτογραφίες, μόνο οι φωτογράφοι. Αν θες χόμπι, πλέξε καλάθια που χρησιμεύουν και σε κάτι ή κάνε πάτσγουερκ να ζεσταθεί ο κόσμος. Αυτή είναι πραγματική δημιουργικότητα, όχι λουλουδάκια και θολά τοπία....
Αυτά για αρχή.

Σκοπιά ( από άλλη)

Όταν γέννησα στα Γιάννενα το δεύτερο παιδί, το γαλανό, ήταν εκεί δίπλα μου μία άλλη μέλλουσα μαμά που θα γεννούσε το πρώτο της παιδί. Σε λίγο ήρθε η μαία για να ζυγίσει το δικό μου και μία νοσοκόμα για να πάρει την μέλλουσα στην αίθουσα τοκετών. Μείναμε, εγώ και ο σύζυξ, με τον μέλλοντα πατέρα στο θάλαμο.

Μας ρώτησε πως είναι να είσαι γονιός.

Του απαντήσαμε.

Του είπαμε τι να προσέχει, τί να κάνει με τα ξενύχτια, τί να κάνει με τα ψυχολογικά της γυναίκας του, τι να κάνει με τα ταΐσματα, με την αϋπνία, την έλλειψη χρόνου, την έλλειψη χρόνου με την σύντροφό του, τα πεθερικά και τις προσδοκίες τους, το πρώτα δόντια, τους κολικούς, για τις αρρώστιες, τις ανησυχίες, τις αμφιβολίες,  τα κλάμματα όλην ώρα, την έλλειψη ησυχίας και τον περιορισμό προσωπικού χώρου, όλα. Δεν παραλείψαμε τίποτα.

Αλλά δεν το λέγαμε με τη μορφή παράπονου.

Για εμάς ήταν μία περιπέτεια, στα αλήθεια. Είχε πλάκα.

Ο νέος, όμως, είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό, κόκκαλο που λέμε όταν κάποιος μένει εμβρόντητος.
Είχε πέσει από τα σύννεφα.

"Τι μου λέτε, τώρα!", ψέλλισε. "Δεν είχα ιδέα!" συνέχισε και βγήκε από το θάλαμο παραπατώντας για να κάνει τσιγάρο.

Εγώ και ο σύζυξ κοιταχτήκαμε. Καταλάβαμε τη γκάφα μας.
Ο σύζυξ απεφάνθη γελώντας ότι "Τώρα, φίλε, είναι αργά. Την π****ισες!" χωρίς, φυσικά, να γίνει αντιληπτός από τον απαρηγόρητο μέλλοντα πατέρα.

Μετά αναρωτηθήκαμε πως ήταν δυνατόν να του περιγράψουμε τα θετικά του να είναι κανείς γονιός, αλλά καταλήξαμε ότι αυτό δεν περιγράφεται. "Ασ'τον" είπε ο σύζυξ, "Θα το ανακαλύψει μόνος του" και δεν το ξανακάναμε κουβέντα. Ούτε κι αυτός μας έθεσε άλλα ερωτήματα, χαχαχαχα

Τέλος πάντων, μετά σκέφτηκα ότι τόσο εγώ όσο και ο σύζυξ, προερχόμαστε από πολύτεκνες και πολυμελείς οικογένειες, πράγμα που σημαίνει ότι ήμασταν ήδη εξοικειωμένοι με την όλη κατάσταση και απαιτήσεις της. Άλλοι νέοι, που ίσως δεν είχαν τόσα αδέρφια ή τόσες οικογενειακές εμπειρίες, ήταν φυσιολογικό να μην ξέρουν τι να περιμένουν.

Για αυτό είναι σημαντικό, πέρα από τον οικονομικό παράγοντα που είναι καθοριστικός στο σχηματισμό μίας οικογένειας, να υπάρχει και μία ευρύτερη οικογενειακή κουλτούρα, έτσι ώστε το να κάνει κανείς οικογένεια να μην είναι κάτι το ανήκουστο αλλά κάτι το φυσιολογικό.

Οπότε, αν προεκτείνουμε αυτή τη σκέψη, τότε είναι λογικό να γηράσκει ο δυτικός κόσμος, αφού προωθεί την ατομικότητα και όχι την συλλογικότητα και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε να φτάνουν στο σημείο οι νέοι να νιώθουν "κορόιδα" αν στερηθούν τη μοναξιά τους για να μπουν στο "λούκι" ή, όπως έλεγαν παλιά, στον "ζυγό" της οικογενειακής ζωής. Ο δυτικός άνθρωπος ζεί για την απόλαυση, όχι για την ευτυχία, όμως η απόλαυση είναι κενή νοήματος.

Οπότε, θα έλεγα ότι αν οι κυβερνήσεις των δυτικών κρατών επιθυμούν να αυξήσουν τις γεννητικότητες, τότε δεν αρκούν μόνο τα οικονομικά κίνητρα (τα οποία, μεταξύ μας, δεν θα είναι ποτέ αρκετά αν ο άλλος θέλει μόνο να πίνει και να πηδιέται) ούτε το να γράφονται βιβλία κι άλλα βιβλία για τις χαρές της μητρότητας, αλλά η ενθάρρυνση μίας οικογενειακής κουλτούρας, ενός οικογενειακού τρόπου ζωής. Αντί να πλασάρονται ώς σταρ οι πουτάνες και οι πούστηδες, μπορούν κάλλιστα οι κρατικοί επικοινωνιολόγοι να προωθούν ως πρότυπα τους ανθρώπους που, σε τελική ανάλυση, ταΐζουν το σύμπαν.

Φυσικά, τίποτα δεν είναι υποχρεωτικό.
Δεν μπορείς να υποχρεώσεις τον άλλον να κάνει οικογένεια αν δεν το θέλει. Μπορείς να του επιτρέψεις να κάνει ναρκωτικά, να καταστρέφει τη υγεία του και το περιβάλλον με την υπερκατανάλωση, να κυλιέται από ουσία σε ουσία μέχρι να γεράσει και να σέρνεται από φάρμακο σε φάρμακο, αλλά να κάνει οικογένεια δεν μπορείς να του υποδείξεις να κάνει. Τι καλό  που είναι το κράτος.... Συγκινήθηκα πάλι....

Τραβεστί του ιδίου φύλου.

Πριν από λίγο καιρό πήρα την απόφαση να αφήσω τα μαλλιά μου στο φυσικό τους χρώμα, το γκρίζο. Η απόφαση αυτή πολύ με βόλεψε οπότε πήγε ένα βήμα παρακάτω: έκοψα και το μακιγιάζ. Έπρεπε να συνηθίσω τη νέα εικόνα του εαυτού μου χωρίς προσθήκες. Το συνήθισα. Πλέον οι βαμμένες γυναίκες μου φαίνονται σαν καραγκιόζηδες, ακόμα και στις λίγες περιπτώσεις όπου το μακιγιάζ είναι διακριτικό και καλαίσθητο. Μου φαίνονται όχι άσχημες, αλλά μασκαρεμένες.

Η επόμενη σκέψη ήταν η εξής: γιατί χρειαζόμαστε, σαν είδος, τόσες προσθήκες για να νοιώσουμε "ο εαυτός μας";

Δεν πρόκειται περί ομορφιάς, γιατί το μεηκάπ δεν κρύβει την ασχήμια. Μία στραβή μύτη ή ένα ασύμμετρο πρόσωπο δεν κρύβονται.

Γιατί;

Μετά έτυχε να συναντήσω την Αμαλία, μία κοπέλα που, στα νιάτα της, ήταν συμπαθής, αλλά με ελαφρύ προγναθισμό, διακριτό, αλλά ανεκτό. Νόμιζε ότι για αυτό δεν έβρισκε σύντροφο. Οι επεμβάσεις που έκανε αυτή η κοπέλα ήταν πολλές: το μαλλί όλες το βάφουμε, αλλά αυτή το παράκανε, είναι ένα μαλλί υπερπαραγωγή, σαν την πιο σπάταλη στάρλετ του μπόλιγουντ, για να λάβετε μία ιδέα. Πάντα κυκλοφορεί με βαρύ μέηκ άπ, μέγα σφάλμα γιατί κρύβει την καλή επιδερμίδα της χωρίς όμως να κρύβει το σαγόνι της. Πάντα κυκλοφορεί ντυμένη στην πέννα , ούτε για ψώνια δεν πάει χωρίς μαλλί μεηκαπ, παπούτσι, ακριβό φόρεμα, αξεσουάρ ταιριαστά
και τους γαλάζιους φακούς επαφής.

Εκτός από το σαγόνι, είναι και κάτι άλλο που δεν κρύβεται, το βλέμμα. Αυτή η γυναίκα σε κοιτάει με βλέμμα αδηφάγο, σα να λέει "σου αρέσω΄;", σαν άλλη μέδουσα που αντί για στρατηλάτη ψάχνει την έγκριση. Από μακρυά αν τη δείς σκέφτεσαι "ωπ!, να μία ενδιαφέρουσα περίπτωση" αλλά μόλις φτάσεις κοντά σε τρομάζει αυτό το βλέμμα. Προσωπικά το βρίσκω τερατώδες.

Κι όμως, παρόλο που όλο αυτό το μασκάρεμα αντί να την ομορφύνει τελικά την έκανε αποκρουστική, ήταν προτιμότερο να την βλέπεις βαμμένη. Γιατί;

Μυστήριο.

Ίσως είναι θέμα ομοιομορφίας: ακολουθείς τη μόδα για να μη μείνεις πίσω, για να είσαι όπως οι άλλες, για να ενταχθείς στο κοπάδι των όμορφων ή ίσως, πιο αληθές, για να μπείς στο κοπάδι των ευπρεπών.

Ίσως είναι θέμα συνήθειας: ξανθό μαλλί+μοδάτο ρούχο +μεηκάπ = κανονικό, ασφαλές, γνώριμο.

Ίσως, τέλος, να είναι τραβεστισμός, να έχω στρεβλή εικόνα του εαυτού μου και νομίζω ότι είμαι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είμαι και έτσι, με αυτό τον τρόπο αυτό να εκφράζεται προς τα έξω.

Γιατί δεν μπορώ να δεχτώ ότι μόνο φτιασιδωμένος μπορεί ο άνθρωπος να δεχτεί τον εαυτό του.

Όσα ξέρει ο Επιστήμων δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος

Να καταστήσω σαφές ότι δεν είμαι από αυτούς που κατηγορούν ή αποκλείουν την επιστήμη, ούτε είμαι από αυτούς που θεωρούν τη θρησκεία απάντηση σε όλα. Θα έλεγα περισσότερο ότι δεν έχω κατασταλλάξει και ότι ακόμα ψάχνω τους συμβολισμούς, τους λόγους και τις συνέπειες, την σχέση μεταξύ των δύο και το πως όλα αυτά εξυπηρετούν τον άνθρωπο μέσα στο χωροχρόνο. Είπα σε προηγούμενη ανάρτηση ότι πιστεύω στο θεό και όχι στους παπάδες, με τον ίδιο τρόπο που πιστεύω στην επιστήμη και όχι στους επιστήμονες, υπό την έννοια ότι οι άνθρωποι κάνουν λάθη αλλά οι δυνάμεις όχι.

Δυνάμεις, το λοιπόν.
Οι επιστήμονες ξεκλείδωσαν τη γνώση που μέχρι τότε λόγω τεχνικών δυσκολιών ήταν αδύνατο να ξεκλειδωθεί. Τί θα ήταν η επιστήμη σήμερα χωρίς το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, ας πούμε; Με αυτή τη γνώση κατανόησε καλύτερα όχι μόνο τη φύση και τον κόσμο, αλλά πιο σπουδαίο από όλα θεωρώ ότι κατανόησε τον ίδιο του τον εαυτό, σε προσωπικό επίπεδο και αυτό είναι κάτι που έχει τεράστιες κοινωνικές προεκτάσεις, σε κάθε επίπεδο, από την παραγωγή και την οικονομία μέχρι ακόμα και τις μετακινήσεις των πληθυσμών, την υγεία και την πρόοδο.

Το ζήτημα των γυναικών, ας πούμε. Οι γυναίκες θεωρούνταν είτε τρελές, είτε ζώα είτε νομισματική μονάδα σε συναλλαγές μέχρι πολύ πρόσφατα, ας πούμε 50 χρόνια, μιας και σε κάποια μέρη του κόσμου που η επιστήμη δεν έχει φτάσει, ακόμα έτσι τη βλέπουν. Η γυναίκα μόλις έπιανε την εμμηνόπαυση, τρελαινόταν ή ακόμα πιο πριν από αυτή την περίοδο θεωρούνταν υστερικιά αν δεν είχε αυτό που η φύση την προόριζε να έχει, το καλό το σεξάκι σε τακτικές ισόποσες δόσεις.
Τώρα η γυναίκα ξέρει γιατί νιώθει έτσι και δεν πανικοβάλεται ούτε χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της, αλλά ξέρει ότι είναι μία φάση και το αντιμετωπίζει ασυγκρίτως πιο ψύχραιμα και με πολύ πιο μεγάλη ανοχή από τους υπόλοιπους.

Χωρίς τους επιστήμονες να μας μάθουν τί εστί βερύκοκο, ακόμα ως τρελές δούλες θα μας είχαν, ακόμα και οι πιο καλλιεργημένοι, γιατί μέχρι πριν από 50 χρόνια μόνο οι πλούσιες πόρνες είχαν δικαιώματα προσωπικά και πολιτικά.

Η γενικότερη υγεία, η διατροφή μας, το σπίτι μας το ίδιο, όλα είναι καλύτερα χάρις στην επιστήμη. Ακόμα και η φιλοσοφία μας είναι καλύτερη, με όλες αυτές τις γνώσεις να θέτουν σε σωστότερη προοπτική τις ιδέες του ανθρώπου, γιατί αλλιώς φιλοσοφείς αν νομίζεις ότι η ήλιος είναι στο κέντρο του σύμπαντος και αλλιώς όταν ξέρεις ότι εκτός από τον δικό μας γαλαξία υπάρχουν κι άλλοι, μιλλιούνια.

Το κόστος, όμως...

Η δική μας ευημερία έχει συνέπειες στην ευημερία των άλλων. Η δική μου γεύση καραμέλα στο τσάι σημαίνει να υπάρχουν δούλοι στην ασία. Το δικό μου χαλί με τόσους κόμπους ανά σαντίμετρο σημαίνει κάποιος άνθρωπος, κατά πάσα πιθανότητα γυναίκα ή παιδί να μένει χωρίς υγεία, παιδεία, διατροφή και δικαιώματα. Η δική μου επιστήμη σκοτώνει το δικό σου χωριό στο σουδάν, σου καταστρέφει το δάσος και σου δηλητηριάζει τη θάλασσα, σου λερώνει το νερό και σου βάζει ραδιενέργεια στα χωράφια. Η επιστήμη μου, για να κάνει αυτά τα θαύματα γέμισε τον κόσμο σκουπίδια που τώρα δεν ξέρει πως να διαχειριστεί και σου λέει "ωραία τα σκουπίδια, βάλε τα στο σπίτι σου" . Έχε υπόψιν, πρώτη εγώ είμαι που υποστηρίζω την επαναχρησιμοποίηση των πάντων, αλλά εκτός αυτού βλέπω και μία αδυναμία της επιστήμης να προβλέψει κάτι που η φύση ( οΘεός, κατά άλλους) έχει λυμένο: τα δικά μας απορρίμματα δεν χρησιμεύουν πουθενά ενώ τα φυσικά απορρίμματα γίνονται κρίκος της τροφικής αλυσίδας.

Άρα δεν πρόκειται για ευημερία αλλά για αλαζονεία.
Δεν πρόκειται για επιστήμη αλλά για εθελοτυφλία, γιατί τα επιστημονικά μας επιτεύγματα μας φέρνουν μεν μακροζωία και ευημερία αλλά μας φέρνουν και ασθένειες, παχυσαρκία, καρκίνους, καρδιοπάθειες, μεταβολικές ασθένειες και πλήθος ψυχικά νοσήματα, γενιές γενεών καταθλιπτικών και απροσάρμοστων καταναλωτών που αυτοκτονούν γιατί δεν τους πέτυχε η πλαστική ή γιατί δεν πήραν 19,9 στο απολυτήριο.

Αυτό που δεν έχει καταλάβει η σύγχρονη επιστήμη στην σύντομη ιστορία της αλλά ο Θεός (η φύση, κατά άλλους) έχει εδώ και πολύ καιρό λυμένο, είναι οι συσχετισμοί ανάμεσα στα αίτια και στα αποτελέσματα, ανάμεσα στον άνθρωπο και τον κόσμο.

Η επιστήμη, προφανώς, δεν το έχει λύσει αυτό το ζήτημα, παρόλο που έχει κάνει θεαματικά άλματα σε πολλούς τομείς, και δυστυχώς ούτε καν έχει καταλάβει ότι πρέπει να το κάνει, για αυτό και βλέπεις τους ειδήμονες να εξελίσσονται μεν ο καθένας στον τομέα του αλλά η συνολική εικόνα να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην απόλυτη ευμάρεια των βορειοδυτικών με την απόλυτη δυστυχία και καταστροφή στον υπόλοιπο κόσμο. Ούτε καν θέλουν να το εξετάσουν αυτό το ζήτημα, και όποτε το θέτεις σου λένε ότι έχει σημειωθεί τεράστια πρόοδος, αλλά η υπεραλίευση, η αποψίλωση, η ερημοποίηση, οι αφανισμοί ειδών, ο χαμός των μελισσών, η τοξικότητα των ωκεανών και οι πόλεμοι με σπόνσορα τη νεστλέ, την πρόκτερ&γκάμπλ και την μπάγιερ καλά κρατούν.

Οπότε τί μας ωφελεί που είδαμε έξω από το σύμπαν, αν το κάθε ψάρι που τρώμε έχει στα σπλάχνα του πλαστικά από τις χωματερές, ραδιενέργεια από την φουκουσίμα, υδράργυρο από τα εργοστάσια, παρασιτοκτόνα από τα ποτάμια, βοθρολύματα από τις μεγαλουπόλεις μας και το ανοσοποιητικό μας σύστημα είναι αδυνατισμένο από τις επιστημονικές μεθόδους καταπολέμησης των ασθενειών, βλέπε δεκαετίες αντιβιοτικών σε τεράστιους πληθυσμούς με την ευγενική χορηγία των συμβούλων υγείας που χάρις στην υπερσυνταγογράφηση έχουν κάνει περιουσίες σαν του τσοβόλα;

Να σου χαρώ εγώ επιστήμονες...

Και βγήκε ο χώκιν αν πεί ότι δεν υπάρχει θεός.
Η γνώση του χώκιν, σε τί ωφέλησε την ανθρωπότητα; Πες μου ένα πράγμα που να είναι καλύτερο χάρις στην ανακάλυψη της μαύρης τρύπας. Σώθηκε έστω και μία ζωή, διορθώθηκε έστω και μία αδικία, σταμάτησε έστω και ένας τσακωμός, για να μην πω πόλεμος και με πείτε απαιτητική;

Δεν θέλω να πω ότι κάνει λάθος ο χώκιν, αν και προσωπικά έτσι πιστεύω. Αυτό που θέλω να δείξω είναι ότι οι άνθρωποι κάνουν λάθη και ότι μόνο η συνεργασία μεταξύ τομέων λύνει τα προβλήματα. Ο αποκλεισμός που φέρνει η αλαζονική αυταρέσκεια οδηγεί σε μονοδιάστατους, άρα ελλιπείς συλλογισμούς, άρα σε ημιτελή αποτελέσματα, με ολέθριες συνέπειες. Γιατί αν ο επιστήμονας κάνει λάθος, τότε καταστρέφεται ο πλανήτης.

Απλά, θέλω να επισημάνω ότι η επιστήμη δεν απαντά τα πάντα, με τον ίδιο τρόπο που ούτε η θρησκεία δεν απαντά τα πάντα, αλλά ο συνδυασμός των δύο ίσως μας κάνει καλύτερους και ίσως μας βοηθήσει να λύσουμε περισσότερα προβλήματα πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά.

Η Απόφασή μου

Σε πολύ νεαρή ηλικία καλούμαστε όλοι να πάρουμε αποφάσεις για τη ζωή μας, παρόλο που εκείνη τη στιγμή γνωρίζουμε ελάχιστα, η εμπειρία μας είναι σε μεγάλο βαθμό από δεύτερο χέρι, δηλαδή όσα ακούμε από τον περίγυρο και συνήθως βρισκόμαστε σε κατάσταση σύγχυσης, ακόμα και οι πιο χοντρόπετσοι από εμάς.

Τις περισσότερες φορές η απόφαση αυτή είναι, κατά συνέπεια, συναισθηματική, δηλαδή εφόσον οι γνώσεις μας δεν αρκούν, αποφασίζουμε βασισμένοι στο συναίσθημα, τι μας αρέσει και τι θέλουμε, τι ονειρευόμαστε, τι τυχαίνει να είναι της μόδας εκείνη την ώρα ή ακόμα και το ποιόν θα τύχει να συμπαθήσουμε τη στιγμή εκείνη.

Προσωπικά ήμουν όπως όλοι σε αυτή την ηλικία, αλλά ήθελα και να φύγω όσο πιο μακρυά γίνεται.

Ωστόσο...

Κοίταξα το υπόλοιπο σόι και από τις δύο μεριές.
Είναι τα σόγια μου πολύ περιπετειώδη, αν και το ένα λίγο περισσότερο από το άλλο. Και τα δύο σόγια έχουν ταξιδευτές και ονειροπόλους, έχουν ανήσυχα πνεύματα, φύσεις περίεργες και φευγάτες, φευγαλέες και άνθρωποι που ησυχία δεν έχουν ούτε και όταν κοιμούνται. Είδα τις τύχες τους και τα ριζικά τους.

Αποφάσισα τότε να μην φύγω.

Όλοι οι άλλοι το έκαναν, κατά πως όριζε το γονίδιο του καθενός τους,  και έμεινα εγώ εδώ.
Ήθελα πάρα πολύ να γίνω φυσιολογική, περισσότερο από ότι ήθελα να φύγω.

Ήταν για εμένα το πιο δύσκολο, η μεγαλύτερη πρόκληση, να είναι κανείς κανονικός και συνεχίζει να απαιτεί όλη την ενέργειά μου.

Το τελευταίο διάστημα βρέθηκα με τα άτομα που έφυγαν, τα είδα από κοντά και μου είπαν τις ιστορίες τους, για τόπους άλλους και άλλες αλήθειες. Και ενώ από τη μία θυμήθηκα τότε που παραλίγο να φύγω και μόνο μία μικρή τοσοδά αγκυρούλα τελικά με κράτησε στην πραγματικότητα, τότε που όλα ήταν πιθανά, τότε που παρά τη μανία μου, είπα θα μείνω.

Τελικά άξιζε τον κόπο και είχα δίκιο που το έκανα, η φυσιολογικότητα έχει ωφέλη.
Συν τοις άλλοις, αυτοί που φεύγουν ξέρουν που να με βρούν.
Έχουν οι άλλοι κάπου να γυρίσουν, έχουν ένα σπίτι για να φεύγουν,

Τελικά, είχα δίκιο.

Συνοψίζοντας

Δεν πιστεύω στους παπάδες αλλά στο θεό.
Το ότι οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάτι ανώτερο από εμάς.
Το ότι οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι δεν το αλλάζει ούτε η αθεΐα.
Όποιος απορρίπτει το θεό εξαιτίας των ανθρώπων, πρέπει να ψάξει λίγο καλύτερα και, κυρίως, τα κίνητρά του.
Όποιος υιοθετεί την αθεΐα αλλά θεωρεί ηλίθιο όποιον δεν συμφωνεί μαζί του δεν είναι άθεος αλλά ψωνισμένος.
Όποιος πιστεύει σε κάτι και δεν το ζεί είναι υποκριτής και άξιος της μοίρας του.
Όποιος πιστεύει ότι πίστη είναι να αποποιείσαι την ευθύνη των πράξεών σου, είναι περιφρονητέος και επικίνδυνος.
Το ότι κάποιοι δηλώνουν πιστοί χωρίς να το εννοούν δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει θεός.
Το ότι κάποιοι δηλώνουν άθεοι χωρίς να έχουν διαβάσει τις γραφές, δεν σημαίνει ότι είναι άθεοι.
Το ότι οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν ό,τι τους κατέβει δε σημαίνει ότι αυτό είναι καλό.
Το ότι οι παπάδες είναι διεφθαρμένοι δε σημαίνει ότι δεν είναι και οι άθεοι, οι πολιτικοί, οι επιστήμονες, κοκ,  εξ ίσου διεφθαρμένοι.
Το ότι οι παπάδες είναι διεφθαρμένοι δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάτι ανώτερο από εμάς.
Το ότι η θρησκεία έχει επιζήσει τόσες χιλιετίες σε όλους τους λαούς, μήπως δείχνει ότι κάπου ίσως υπάρχει και κάτι αληθινό; Όλοι αυτοί ήταν χαζοί κι εσείς οι άθεοι είστε οι έξυπνοι;
Γιατί η αθεΐα, παρόλο που μετράει κάμποσες εκατονταετίες, δεν επικράτησε ούτε
έχει ωφελήσει την κοινωνία;

Αντιγνωσιακή αγωγή

Μία από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα παιδιά ως μαθητές είναι η αντιγνωσιακή αγωγή που παίρνουν από το σπίτι, δηλαδή μαθαίνουν να αφιερώνουν όλο τον χρόνο τους σε πράγματα που δεν αποτελούν γνωστικά όπλα.

Αν το παιδί είναι γένους θηλυκού, κορίτσι δηλαδή, τότε μαθαίνει να φοράει ωραία ρούχα, να χτενίζει τα μαλλιά της, να βάφει τα νύχια της και να κάνει μπαλέτο, ενώ οι πιο προχωρημένοι γονείς ίσως να την κατευθύνουν και προς κάποιο μουσικό όργανο. Η πιο "στυλάτη" μαμά θα δώσει και ένα βιβλίο χάρι πόττερ, αλλά ως εκεί.

Αντίστοιχα, τα αγόρια ενθαρρύνονται να ασχολούνται με τα αθλήματα, το κυνήγι, τα οχήματα και ίσως ο πιο "φιλοσοφημένος" πατέρας να δώσει και ένα μουσικό όργανο, ντράμσ ή κιθάρα.

Και ενώ όλα αυτά τα πράγματα είναι ωραία και καλά, και η ζωή μας σίγουρα θα ήταν πολύ άσχημη χωρίς αυτά, το σφάλμα εντοπίζεται στο πόση σημασία δίνουμε σε αυτά. Πολλά παιδιά δεν μπορούν να μάθουν τίποτα άλλο εκτός από αυτά: μόδα τα κορίτσια και σπορ τα αγόρια.

Δεν είναι λίγες οι φορές που για να γίνουν δεκτικά προς τη μάθηση τα παιδιά, αναγκάζονται οι δάσκαλοι να γίνονται μαθηματικοί, φιλόλογοι, ιστορικοί, κοινωνιολόγοι για να καλύψουν τα κενά στην καλλιέργεια του παιδιού.

Είχα, ας πούμε, ένα κοριτσάκι, που δεν μπορούσε να συγκρατήσει τίποτα. Ήταν πανέξυπνο, αλλά τα ξεχνούσε όλα. Το πρόβλημα ήταν και είναι ότι για να εμφανιστεί στο μάθημα ντυμένη στην τρίχα, με το νύχι φρεσκολακαρισμένο και το μαλλί με περίτεχνη κόμμωση, δεν της έμενε άλλος χρόνος ούτε νοητικός χώρος στο μυαλό για τίποτα άλλο. Το γιατί ένα 14χρόνο κορίτσι πρέπει να δείχνει σαν την μενεγάκη που την έχει περάσει όλο το μέγκα, αντέννα, άλφα και περίχωρα, δεν το καταλαβαίνω, αλλά αυτό είναι άλλης ανάρτησης θέμα.

Τέλος πάντων, το κοριτσάκι αυτό, πανέμορφο η αλήθεια, στεναχωριόταν και νόμιζε ότι ήταν χαζή. Όλο έλεγε ότι δεν μπορεί και ότι είναι αδύνατον. Της απέδειξα ότι και μπορεί και είναι δυνατόν, μέσω μίας διαδικασίας ανοίγματος μυαλού κατά την οποία της δίνω όμορφες πληροφορίες, θαυμαστές, που αφορούν τον κόσμο γύρω της. Το κοριτσάκι, έξυπνο καθώς ήταν, ανταποκρίθηκε. Μου έλεγε διαρκώς "σοβαρά κυρία;" και "δεν μου το έχει πει κανείς ποτέ αυτό" όπως όταν τους έλεγα για τις μαύρες τρύπες. Τόσα καταπληκτικά πράματα και οι γονείς της την περιόριζαν στα ρούχα....

Ή, αντίστοιχα, ένα αγοράκι πρώτης λυκείου, που δεν ήταν ικανό να απαντήσει ούτε την πιο απλή ερώτηση στα προφορικά, ούτε στα αγγλικά, ούτε στα ελληνικά. Το ρωτούσες, όπως κάνουν στις προφορικές εξετάσεις για λόουερ και προφίσιενση,  "πες μερικά λόγια για την πόλη σου" και δεν μπορούσε να αρθρώσει ούτε μία λέξη, παρά μόνο με κοιτούσε σα να του είχα ζητήσει να πετάξει. Ούτε το "ποιές ταινίες σου αρέσουν" δεν μπορούσε να απαντήσει. Δεν ήξερε τίποτα από πολιτική (όσο γίνεται σε αυτή την ηλικία) από κοινωνικά θέματα, ταξίδια, κοκ

Το μυαλό του ήταν τόσο κορεσμένο από τον αθλητισμό, που οτιδήποτε πέραν αυτού ήταν απλά άγνωστη γη, άλυτος γρίφος. Ήξερε μόνο πως προπονείται ο τάδε αθλητής και πως γυμνάζουμε τον τετρακέφαλο.Άντε να του μάθεις αγγλικά, μετά....

Το αγοράκι αυτό δεν είδε ποτέ το φως και να το περίεργο: ενώ τελικά αγγλικά έμαθε μια χαρά και λεξιλόγιο και γραμματική και απ' όλα, δεν μπορούσε να σκεφτεί και έμεινε στις εξετάσεις του γιατί δεν μπορούσε να επεξεργαστεί πληροφορίες μη-αθλητικές και ενώ είχε αποστηθίσει τις οδηγίες για την έκθεση, έλεγε ότι "δεν ξέρω τί να γράψω" γιατί δεν είχε ιδέες ούτε επιχειρήματα. Δεν ήξερε ούτε να επικοινωνεί ούτε να αλληλεπιδρά με τους γύρω του για οτιδήποτε άλλο εκτός από προπονήσεις, ακόμα και στα ελληνικά.

Ο βιαστικός αναγνώστης θα πεί κάτι όπως "το παιδί είναι προβληματικό "αλλά δεν ήταν. Αν μπορούσε να μάθει όλες τις φανέλες όλων των ποδοσφαιριστών, όλους τους προπονητές, διαιτητές, παράγοντες, όλες τις ασκήσεις για όλα τα μέρη του σώματος και όλες τις εφημερίδες, τότε αυτό σημαίνει ότι το μυαλό του είναι λειτουργικό.

Η δυσλειτουργία αφορά τον εγκλωβισμό των δυνατοτήτων του σε ένα στυλιστικό περίβλημα : "ο αθλητικός τύπος" ή "η όμορφη" αποκλείοντας όλες τις άλλες πτυχές της ζωής. Ξέχασαν οι γονείς ότι μπορεί κάποιος και  να είναι αθλητικός και να ξέρει μερικά άλλα βασικά πράγματα. Δεν θα πάθει τίποτα αν εκτός από αθλητισμό ξέρει και να σταθεί σε μία συζήτηση χωρίς να κοιτά απορημένος και να αναρωτιέται τί γίνεται τώρα.

Τί θα έπρεπε να κάνουν οι γονείς;

Δύσκολο ερώτημα.

Οι γονείς δεν είναι κακοί άνθρωποι. Κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν.

Για να αποφύγουν αυτή την αντιγνωσιακή αγωγή θα μπορούσαν να είναι οι ίδιοι πιο ανοιχτοί σε ιδέες, να διαβάζουν εφημερίδα, να ενημερώνονται και αγαπούν οι ίδιοι την γνώση. Να συζητούν ποικίλα θέματα στο σπίτι χωρίς να αποκλείουν τα παιδιά, αλά αντιθέτως να τα συμπεριλαμβάνουν στις συζητήσεις αυτές. Να ασχολούνται οι ίδιοι οι γονείς με πολλά διαφορετικά θέματα, τα κοινά, επιχειρήσεις, θεωρητικές συζητήσεις, ηθική, ιδεολογία, κοκ.

Γίνεται, θα μου πείς, να αλλάξει ο γονιός και από έτσι να γίνει αλλιώς;

Όχι, βέβαια.Κανείς δεν αλλάζει.

Θα ήταν άδικο άλλωστε.

Οι περισσότεροι γονείς τρέχουν και δεν προλαβαίνουν, να φροντίσουν ένα σωρό πράγματα, τη δουλειά, τα λεφτά το σπίτι, τον γάμο, το σόι, το αφεντικό, τους λογαριασμούς... Είναι δύσκολο να είναι κανείς πολυδιάστατος συζητητής όταν ο χρόνος και ο υποχρεώσεις πιέζουν.

Για αυτό υπάρχουμε οι δάσκαλοι. 

Περί δικαιωμάτων και άλλα φαιδρά (παρατηρείτε ότι εκφράζομαι κόσμια)

Αν ρωτήσεις έναν δημόσιο υπάλληλο αν και κατά πόσο είναι δίκαιο αυτός ο ίδιος να εργαστεί κυριακή, τότε η απάντηση θα είναι ένα βροντερό και κατηγορηματικό "όχι" ίσως βροντερότερο από εκείνο του Μεταξά ή το όχι στη βασιλεία ή το όχι στα ναρκωτικά. Θα είναι το βροντερότερο όχι που έχει πεί ποτέ Έλλην.

Ο ίδιος Έλλην, ο δημόσιος υπάλληλος, αν τον ρωτήσεις αν είναι σωστό να δουλεύει κάποιος άλλος θα σου πεί ένα όχι χλιαρό και ασθενικό ενώ δεν είναι λίγοι εκεί που ενώ οι ίδιοι κάθονται απογεύματα, σάββατα και κυριακές, για τον συνάνθρωπο και συνέλληνα προτείνουν με τον ίδιο ή κατώτερο μισθό να δουλεύει όχι μόνο καθημερινά, αλλά και σε συνθήκες αβεβαιότητας, γιατί ενώ ο δυ είναι ριζωμένος δια παντός στην ίδια θέση ανεξάρτητα από τις ικανότητές του, οι υπόλοιποι Έλληνες δεν ξέρουν τί τους ξημερώνει αύριο.

Διακρίνω δύο κριτήρια, λοιπόν.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά: εγώ να κάθομαι τα σαββατοκύριακα και τα απογεύματα, γιατί έχω δικαιώματα αλλά οι άλλοι να δουλεύουν για την ανάπτυξη, πρωί-βράδυ-ασββατοκύριακα.

Επιπλέον, ο ελεύθερος χρόνος που έχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι αποτελεί κλεψιά εις βάρος των υπολοίπων γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι μετά την επίσημη εργασία τους στο δημόσιο, κάνουν κι άλλη, παράνομη δουλειά το απόγευμα, μαύρη, κόβοντας τις θέσεις εργασίας και πηγές εισοδήματος από τους υπόλοιπους. Είμαι, ας πούμε, δάσκαλος σε δημοτικό το πρωί και το απόγευμα κάνω ιδιαίτερα. Ή το πρωί κάθομαι άνετα στην τράπεζα και το απόγευμα αντί να δώσω ένα μεροκάματο σε κάποιον πωλητή, μένω ο ίδιος στο κατάστημά μου ή δουλεύω το ταξί μου ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο.

Έτσι, έχουμε το αριστοκρατικό δημόσιο, που ήδη είναι αργό και δυσκίνητο, να έχει διακιώματα και όλοι οι άλλοι όχι. Έτσι, ενώ αν πας σε ένα μαγαζί εξυπηρετείσαι άμεσα ενώ αν πας σε οποιαδήποτε υπηρεσία θέλεις τρείς μήνες από τη ζωή σου, την προσωπική και την επιχειρηματική.

Άρα, ποιός είναι που πρέπει να δουλεύει κυριακή;
Αυτός που έχει μαγαζί, χωράφι, επιχείρηση εργοστάσιο και ήδη δουλεύει πρωί-βράδυ για έξι ημέρες ή αυτός που που δουλεύει μισή μέρα για πέντε μέρες και λόγω της βραδύτητάς του δεν επιτρέπει να δουλέψουν οι υπόλοιποι προξενώντας ένα σωρό παρενέργειες στο όλο σύστημα;

Γιατί, διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά το κόστος της επιχειρηματικότητας είναι στα ύψη λόγω του χρόνου που πρέπει να περιμένει ο κάθε επιχειρηματίας για να γίνει η δουλειά του, και μάλιστα αυτή την καθυστέρηση την πληρώνει δύο φορές , μία ως διαφυγόντα κέρδη  ώσπου να εγκριθεί/εκδικαστεί/ρυθμιστεί η υπόθεσή του και άλλη μία ως γρηγορόσημο, για να μην αναφέρω τα γνωστά, την υπερφορολόγηση και την αναξιοκρατία, που ένας αδαής σε πόστο μπορεί να σου καταστρέψει τη ζωή.

Εγώ, λοιπόν, σαν πολίτις και σαν επιχειρηματίας και σαν ελληνίδα, προτείνω το εξής: να δουλεύουν οι υπηρεσίες του δημοσίου και τα Σαββατοκύριακα και τα απογεύματα, γιατί με τη παρούσα κατάσταση, ΕΠΕΙΔΗ ΔΟΥΛΕΥΩ ΟΛΗ ΜΕΡΑ δεν προλαβαίνω να πάω στις δημόσιες υπηρεσίες   τις υπόλοιπες ημέρες. Για να βρώ έναν γιατρό , πχ, πρέπει να αφήσω τη δουλειά μου χάνοντας μεροκάματα ή κοστίζοντας χρόνο στον εργοδότη μου. Για να πάω σε ένα δικαστήριο ή μιά εφορία, θέλω μερικές εργάσιμες το μήνα, πράγμα που σαν επιχειρηματία με επιβαρύνει απίστευτα, μιας και χάνω τις παραγωγικές μου ώρες για να περιμένω στους διαδρόμους.

Τα μαγαζιά και οι επιχειρήσεις είναι διαθέσιμα όποτε τα θέλω.
Το δημόσιο και το κράτος είναι που δεν βρίσκω πουθενά.

Πως να μην δέρνετε

Κατ'αρχάς δεν πιστεύω στην διόρθωση των ανθρώπων. Δεν πιστεύω ότι κάποιος που κάνει κάποιο σφάλμα είναι ένοχος ή πως υπάρχει ανάγκη να τον αλλάξουμε.

Αυτό που πιστεύω είναι πως ο κάθε άνθρωπος, από μόνος του, πρέπει να θέλει το καλύτερο τόσο για τον εαυτό του όσο και για αυτούς που νοιάζεται.

Και πιστεύω πως όταν κάποιος κάνει κάποιο σφάλμα, είναι πιο δημιουργικό να έρθει σε επαφή με κάτι καλύτερο παρά να του επισημαίνουμε όλην ώρα το λάθος του. Αν του επισημαίνουμε όλην ώρα το λάθος του θα νιώσει ένοχος, ότι τον κατηγορούμε για κάτι ή ίσως ότι δεν τον εκτιμούμε, ενώ αν έρθει σε επαφή με το καλύτερο τότε ίσως το ζηλέψει και, όπως όλοι οι άνθρωποι, ότ,ι ζηλεύουμε κάνουμε τα πάντα για αν το αποκτήσουμε.

Εφόσον, λοιπόν, ήδη νιώθετε ένοχος που έχετε σαπίσει το παιδί σας στο ξύλο αλλά δεν ξέρετε πως να σταματήσετε να το κάνετε αυτό, θα σας δώσω τις οδηγίες.

Γιατί αυτή είναι η κυριότερη δυσκολία που έχουν οι βίαιοι γονείς: νιώθουν ότι αν σταματήσουν να ρίχνουν μπάτσες, τότε το παιδί δεν θα πειθαρχεί ή ότι θα χαθεί ο έλεγχος, δεν θα μας σέβεται, δεν θα κάνει αυτά που πρέπει, θα βγεί αλήτης, κοκ. Φυσικά, αυτό δεν ισχύέι, γιατί τα παιδιά βγαίνουν απείθαρχα όταν δεν ασχολείσαι μαζί τους ή όταν ο ίδιος ο γονιός είναι απείθαρχος ή ασυνεπής,, ή όπως στη δική μου περίπτωση, από αντίδραση στην βία και όχι από συμμόρφωση σε αυτήν. Και, αν είστε από τους γονείς που χρησιμοποιείτε βία, τότε θα παρατηρήσετε ότι ενώ έχετε τόσα χρόνια που το βαράτε ανελέητα, το παιδί εξακολουθεί να παρουσιάζει τα ίδια χαρακτηριστικά.  Αυτό που τόσο σας νευριάζει ώστε να καταφεύγετε στη βία, η βία δεν το διόρθωσε. Το παιδί σας εξακολουθεί να είναι άτακτο, "τρελό", αναιδές, χαζό, ή ό,τι είναι αυτό που σας ενοχλεί.

Άλλο ένα χαρακτηριστικό όσων δέρνουν τα παιδιά τους είναι ότι τα βρίζουν και κάποιοι μάλιστα το εννοούν, δηλαδή υποτιμούν τα παιδιά τους, τα θεωρούν χειρότερα από τα άλλα.Ναι, είναι παράδοξο, μπορεί να δέρνεις το παιδί σου και ταυτόχρονα να είσαι περήφανος για αυτό, αλλά είναι απείρως χειρότερο όταν ντρέπεσαι για αυτό. Μία γνωστή μου που δέρνει το παιδί της τακτικά, πολύ συχνά μου λέει "Μα τα δικά σου είναι αγγελούδια".

Δεν είναι. Κάνουν ό,τι και τα υπόλοιπα παιδιά, αταξίες, ζημιές, λένε κοτσάνες, ορισμένες φορές παρακούν ό,τι τους λέω γιατί δεν έχουν όρεξη, κοκ. Κυριολεκτικά, η μόνη διαφορά είναι ότι δεν τα δέρνω και έχουμε ηρεμία στο σπίτι. Όταν κάνουν κάτι,τα μαλώνω, μερικές φορές πολύ έντονα. Δύο φορές στη ζωή τους χτύπησα από μία φορά τον καθένα τους/ Δεν τα έδειρα, δηλαδή δεν τα χτύπησα πολλές φορές για πολλή ώρα αλλά τα χτύπησα μία φορά μόνο, γιατί το παράπτωμα ήταν πραγματικά σοβαρό.

Κάτι άλλο που πολύ συχνά κάνουν οι βίαιοι γονείς είναι ότι για τον εαυτό τους έχουν όλες τις καλές δικαιολογίες. Οι άλλοι είναι μαλάκες, το παιδί είναι ζουρλό, αλλά οι ίδιοι οι γονείς είναι κουρασμένοι, πιεσμένοι, αγχωμένοι, μπερδεμένοι, κοκ. "Μα αφού μυο είπε αυτό, εγώ τί να έκανα;" Η πιο σιχαμερή δικαιολογία είναι η "εγώ έτσι είμαι και όποιος γουστάρει" που δείχνει ότι δεν θέλει ο άνθρωπος αυτός να είναι καλύτερος, ότι γουστάρει που είναι ένα βδέλυγμα της φύσης, πράγμα που για εμένα είναι η πηγή όλων των κακών, το να μη θέλεις το καλό και το καλύτερο

Τι να κάνετε, λοιπόν.

Πρώτον και κύριον, φροντίστε την υπόλοιπη ζωή σας ώστε να έχετε περισσότερο χρόνο για να ξεκουράζεστε. Πολλοί γονείς δεν έχουν χρόνο για να προλάβουν όλες τις υποχρεώσεις τους κι έτσι δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με το παιδί: δεν τρως το φαΐ σου; πάρε μία γιατί ώσπου να το συζητήσουμε θα έχω αργήσει για το γραφείο. Επίσης, πολλοί γονείς γίνονται βίαιοι λόγω κούρασης. Αν πχ, έχεις όλη μέρα που σκοτώνεσαι στη δουλειά και έρχεσαι στο σπίτι μεσάνυχτα και κατάκοπος, τότε απλά δεν έχεις την υπομονή να ασχοληθείς οτιδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό σου. Και φυσικά είναι γρήγορο και αποτελεσματικό να ρίξεις τις συνηθισμένες σφαλιάρες και μετά να απορείς γιατί κανείς δε σου μιλάει.

Δεύτερον, είναι πολύ συχνό να ξεσπάνε οι γονείς στα παιδιά αντί να ξεσπάνε στους πραγματικούς ένοχους της δυστυχίας τους, συνήθως κάποιο αφεντικό, ένας κακός σύζυγος, μία άσχημη δουλειά, αισθήματα παγίδευσης σε μία καθόλου ικανοποιητική ζωή, κοκ.
Άρα, πρώτα δείτε τί είναι αυτό που σας κάνει να είστε μονίμως νευριασμένος και μετά, για όνομα του θεού, διορθώστε το, να ησυχάσετε και εσείς και το παιδάκι σας που το έχετε σπάσει σε εκατό μεριές, να δεί λίγη ηρεμία και γαλήνη το σπιτικό σας, αντί να είστε σε μονίμως στην τσίτα και στην ένταση και αντί να ηρεμείτε όταν πάτε σπίτι φορτώνετε νεύρα με το που γυρνάτε το κλειδί για να μπείτε.

Τρίτον, δικαιολογήστε τα λάθη σας. Δεν είστε τέλειος γιατί κανείς δεν είναι. Αν το παιδί σας δείχνει λιγότερο φρόνιμο από τα άλλα, ή χειρότερος μαθητής ή χειρότερος στο ποδόσφαιρο, δεν σημαίνει ότι αποτύχατε αλλά ότι στο παιδί σας είναι ένα παιδί όπως όλα τα άλλα. Δεν χρειάζεται να γίνουν όλα τέλεια γιατί αν γίνουν τότε κάτι πάει πολύ στραβά και δεν είναι το παιδί αλλά το σύνδρομο κατωτερότητάς σας: ντρέπεστε για τον εαυτό σας. Δεν πρέπει. Είστε ένας καταπληκτικός άνθρωπος και βάζετε τα δυνατά σας. Μερικές φορές τα πράγματα δεν γίνονται όπως τα σχεδιάσαμε κι αυτό είναι φυσιολογικό. Δεχτείτε αυτή την πραγματικότητα για την δική σας ψυχική ηρεμία.

Τέταρτον, βρείτε εναλλακτικές λύσεις. Πολλές φορές το ξύλο πέφτει γιατί ο γονιός νιώθει στριμωγμένος. Βρείτε εναλλακτικές τόσο για εσάς, όσο και για το παιδί σας. Αν δεν γίνει αυτό, τότε μπορεί να κάνει το άλλο. Αν δεν φάμε φακές θα φάμε σπανάκι, αν χωρίσω θα μείνω εκεί, αν δεν χωρίσω θα κάνω αυτό, αν αλλάξω δουλειά θα γίνει εκείνο, αν μείνω στην ίδια θα κάνω το άλλο.

Όπως είδατε, τίποτα από όλα αυτά δεν αφορά το παιδί. Όλα αφορούν εσάς τον ίδιο, γιατί αυτό που δεν κάνετε όταν δέρνετε είναι να σκεφτείτε. Αν καθήσετε να σκεφτείτε, τότε θα βρείτε λύσεις για αυτά που νομίζετε πως είναι άλυτα και σας οδηγούν στα άκρα.

Το πως θα πειθαρχήσετε το παιδί σας, αυτό που νομίζετε ότι θα πάει στραβά αν σταματήσετε να το δέρνετε, είναι το ευκολότερο. Υπάρχουν τεχνικές, η κυριότερη όμως είναι να διατηρήσετε τον αυτοέλεγχό σας.

Πριν ρίξετε σφαλιάρα, ρωτήστε γιατί και πως έγινε αυτό που σας νευρίασε. Πείτε του την επόμενη φορά να μην το ξανακάνει, εξηγώντας το γιατί με λογικά επιχειρήματα τύπου "βάζε τα πιάτα στο πλυντήριο γιατί δεν προλαβαίνω να τα ξεπλένω όταν φεύγω για τη δουλειά και δεν θα έχουμε πιάτο να φάμε το βράδυ" ή "κλείσε το υπολογιστή γιατί δεν κάνει για τα μάτια σου" κοκ.

Να είστε σίγουροι ότι την ίδια βλακεία θα την επαναλάβει ξανά και ξανά, και αυτό είναι μία φυσιολογική αντίδραση, γιατί χωρίς ξύλο νομίζει πως μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Μέχρι να μάθει να πειθαρχεί χωρίς ξύλο, θα σας νευριάσει πολλές φορές και θα αναρωτηθείτε πολλές φορές αν το παιδί σας είναι ηλίθιο. Δεν είναι. Δώστε του χρόνο.

Η προσαρμογή θα κρατήσει πολύ καιρό. Δύο χρόνια, τουλάχιστον.

Μην νομίζετε, δηλαδή, ότι σήμερα θα πείτε "σταματάμε το ξύλο" και αυτόματα όλα θα γίνουν ρόδινα. Θα μαλλιάσει η γλώσσα σας να λέτε τα ίδια και τα ίδια, θα δοκιμάσει τις αντοχές σας με απίστευτα καμώματα, και εσείς θα πέσετε στο ίδιο σφάλμα, κάποια στιγμή θα ρίξετε σφαλιάρα. Δεν πειράζει. Απλά φροντίστε να αραιώνουν τα διαστήματα από σφαλιάρα σε σφαλιάρα, μέχρι που να εξαφανιστούν εντελώς.

Φροντίστε να προλάβετε την εφηβεία, γιατί την βάψατε αν δεν την προλάβετε.

Αφήστε το να νιώσει τις συνέπειες στο πετσί του: δεν τρώει; θα πεινάσει. Δεν καθαρίζει το δωμάτιο; δεν θα φέρει φίλους, ούτε θα πάει πουθενά μέχρι να το καθαρίσει. Δεν βοηθάει στο σπίτι; δεν έχει προνόμια.

Θέσετε όρια εξαρχής. Θα παίζεις υπολογιστή τόσο κάθε μέρα, θα παίρνεις τόσο χαρτζηλίκι, θα βγαίνεις τόσες φορές με τους φίλους σου, θα πλένεις τα πιάτα κάθε τότε, θα βοηθάς, κοκ. Υποχωρήστε σε κάποια θέματα που δεν έχουν σημασία για εσάς, ώστε να έχει την αίσθηση ότι κι αυτό έχει κάποιες "ανάσες" από την κυριαρχία σας. Θα πειθαρχήσει καλύτερα έτσι.

Το κυριότερο: συγχώρεση.
Αν το παιδί σας περιμένει ξύλο αλλά δεν το δώσετε, το πιο πιθανό είναι το παιδί σας να νιώσει ευγνωμοσύνη και να γίνει χαλί να το πατήσετε από την ανακούφιση που γλίτωσε την κακοποίηση. Αν όμως το βρεί σαν ευκαιρία να κάνει του κεφαλιού του, τότε πρέπει να αναθεωρήσετε την διαπαιδαγώγησή που του δίνετε εκ βάθρων, γιατί το έχετε κάνει λαμόγιο και ασυνείδητο.

Τέλος, η γονική έγκριση είναι μία από τις ισχυρότερες ψυχολογικές δυνάμεις.

Γονική έγκριση είναι στις διαμάχες
να πάρετε το μέρος του, να το συγχωρήσετε για μία αστοχία του, να το βρίσκετε απίστευτα όμορφο, να νιώθετε άνετα μαζί του, να το εμπιστεύεστε, να του έχετε πίστη,  να κάνετε μαζί πράγματα, να του δείχνετε πως να κάνει διάφορα πραγματάκια, να ξέρετε τί του αρέσει, να βγαίνει ο καλός σας εαυτός μαζί του.

Τόσο πολύ

Πείτε με χαζή

Είμαι από αυτούς που πίστεψαν στον γαπ και τον εψήφισα το 2009.
Όταν λέω "πίστεψα" δεν εννοώ ότι πίστεψα πως "λεφτά υπάρχουν" ούτε πως είναι καλός άνθρωπος. Κατ'αρχάς λεφτά υπήρχαν και τα έβλεπα τριγύρω μου να κυκλοφορούν αδέσποτα, με τα ίδια μου τα μάτια. Έβλεπα, ας πούμε, κάποιον του οποίου ο επίσημος μισθός είναι α και η ζωή που έκανε ήταν 1.000 επί α. Έβλεπα κάποιον που όλο το πρωί καθόταν στην καφετέρια αντί για το γραφείο του και ως δια μαγείας αγόραζε φίνο αυτοκίνητο, γυαλιστερό και σούπερ. Και έβλεπα την κατανάλωση να είναι δυσανάλογη της παραγωγής. Έβλεπα τους φίλους ορισμένων ανθρώπων να ευημερούν και έβλεπα ανθρώπους με αξιώματα να περηφανεύονται για το πως ξεγέλασαν το σύστημα, χωρίς αισχύνη ούτε πρόσχημα κανένα.

Τα λεφτά υπήρχαν και τα είδα με τα μάτια μου.

Όταν είπε "λεφτά υπάρχουν" και αμέσως μετά "θα ρίξουμε το έλλειμμα από το 12 στο 3 τοις εκατό σε τρία χρόνια" άκουσα κάτι που κανείς δεν είχε ξαναπεί ποτέ στην πολιτική της Ελλάδας, γιατί αν συνδυάσεις αυτά τα δύο, τότε το συμπέρασμα είναι τρομακτικό.Κανένας πολιτικός δεν είπε κάτι τέτοιο προεκλογικά.  Όταν μάλιστα έχεις  τον άχρηστο τον καραμανλή επί πέντε χρόνια να δηλώνει μονίμως αποφασισμένος αλλά μετά να τρώει σουβλάκια παίζοντας πλέηστέησον, ενώ παράλληλα η παπαρήγα της αβύσσου από τη μία ωρύεται αλλά από την άλλη αρνείται να κυβερνήσει, τότε σκέφτεσαι ο ψηφοφόρος "όλοι γαπ θα ψηφίσουν, ας τον ψηφίσω κι εγώ" το οποίο και έγινε.

Είπε πολλά γλυκόλογα ο γαπ.
Είπε "θα συγκρουστούμε με τα σπλάχνα μας" και το έκανε, αν κρίνει κανείς από τη σημερινή κατάσταση του πασόκ. Είχα παρακολουθήσει εκείνη την ψηφοφορία και όταν το άκουσα, δεν περίμενα να χειροκροτήσουν τόσο δυνατά οι βουλευτές, γιατί οι ίδιοι ήταν τα σπλάχνα και από εκείνη την βουλευτική ομάδα οι περισσότεροι την έχουν κάνει με ελαφρά πηδηματάκια έκτοτε.

Εϊπε "μαζί τα φάγαμε" και ούλοι οι κλέφτες βγήκαν στις επάλξεις.

Θυμάμαι του αγανακτισμένους που δεν ήθελαν απολύσεις και αξιολόγηση και μα την αλήθεια γελάω από μέσα μου.

Πολύ εύκολα ξε-αγανακτήσανε...

Τέλος πάντων, πέρασε ο καιρός και ήρθαν τα Ζάππεια, ήρθε η ανάπτυξη, ήρθε και το πλεόνασμα, ήρθαν και οι δημοτικές εκλογές που έριξαν στα τάρταρα την ήδη ισχνή νδ που "κυβερνά" με λιγότερο από το 1/3 των ψήφων και δήθεν θα εκλέξει ΠτΔ με αέρα.

Ήρθε το υπουργείο παιδείας της ΝΔ που επί τρία χρόνια δεν έκανε τίποτα και πέταξαν το "μπαλάκι" της μηχανοργάνωσης των σχολείων στον Λοβέρδο, τρείς εβδομάδες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς γιατί ο προηγούμενος επί ένα εξάμηνο δεν έκανε τίποτα.

Και ενώ οι επιχειρήσεις παραμένουν είτε κλειστές είτε ημιθανείς, οι κορώνες περί αύξησης του τουρισμού προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν βλέπουμε αυτά που είναι μπροστά στα μάτια μας: όλα άδεια και ο χειμώνας κοντά.

Το καλύτερο από όλα είναι η προεκλογική προσληψολογία. Της πρόσληψης το κάγκελο, λέμε.
Προσλήψεις όπου ποθεί η ψυχή του ανθρώπου.
Πλεόνασμα και προσλήψεις.
Μεταρρυθμίσεις, γιοκ.
Είμαστε αλλεργικοί στις μεταρρυθμίσεις.
Είσαι καλά; Θέλουν οι ταξιτζήδες μεταρρυθμίσεις;
Έλα στα σύγκαλά σου άνθρωπε
Έχουμε εκλογές οσονούπω!
Άσ' τους αμεταρρύθμιστους ώσπου να ψοφήσουν και μετά βλέπουμε.

Στη ΔΕΘ, λέει, θα ανακοινώσει μείωση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης.
Το πάσχα είχαμε το 500ευρω στους ένστολους, και στις εκλογές πήρε τα φρύδια μου , άρα ούτε τώρα βλέπω να πιάνει το κόλπο.

Το χειρότερο από όλα είναι που χωρίς να αλλάξει τίποτα από αυτά που έπρεπε να αλλάξουν, καθυστέρησε, ακριβώς όπως ο καραμανλής, και η περίφημη πολιτική του λύση ,ούτε λίγο ούτε πολύ , συνοψίζεται στο εξής: παριστάνω ότι κάνω κάτι, για να πάρουμε λεφτά χωρίς να εκθέσουμε τα τσιράκια μας.

Όπως οι αδιάβαστοι μαθητές που ζωγραφίσουν ή γράφουν ό,τι τους κατέβει για να μην παραδώσουν λευκή κόλλα .

Μετά από δυό χρόνια αναβολών, πισωγυρισμάτων και απραξίας, ξαφνικά τους έπιασε η προκοπή.
Ναι.
Που πήγε η "εθνική ομοψυχία" άραγε;
Η "συστράτευση";

Η περίφημη πολιτική λύση του "άστα όπως είναι" και "όσα βλέπει η πεθερά"  μάλλον δεν έπιασε τελικά.
Θεωρώ ότι ο γαπ επιβεβαιώθηκε, σε όλα.
Και επίσης θεωρώ ότι αν ο Σαμαράς ήθελε θα μπορούσε να είχε κάνει πολλά.
Δεν τα έκανε.
Τα είπε, αλλά δεν τα έκανε.

Είχε την ευκαιρία του και να το αποτέλεσμα, τίποτα για δύο χρόνια.

Σα να μη μας έφταναν όλα...

Είχα γράψει πριν από καιρό ένα χαριτωμένο πόστ (τουλάχιστον εγώ το βρήκα χαριτωμένο, μιας και αυτή ήταν η πρόθεση εξ αρχής, να βγεί ένα χαριτωμένο ποστ) περί των ομοιοτήτων μεταξύ επιστήμης και θρησκείας. Ο Άμπαν είχε πολύ εύστοχα επισημάνει ότι η ανάρτηση αυτή του θύμιζε το ανέκδοτο με το ενυδρείο και τον ομοφυλόφιλο, μετά όμως προέκυψαν διάφορα και τελικά ίσως να μην είναι τόσο αστείο το πόστ, όσο και το ανέκδοτο.

Κοιτούσα, που λες, τις φράουλες που ΄χω στη γλαστρούλα στο μπαλκόνι μου. Κοιτούσα, γιατί έτσι καταλαβαίνουμε τον κόσμο, κοιτώντας (και κοιτώντας η σκέψη συνδυάζοντας αυτά που βλέπει κατανοεί κι αυτά που δεν βλέπει) όταν συνειδητοποίησα το εξής: ξέρω ακριβώς πως γίνεται να μεγαλώνει το φυτό και να δίνει καρπούς. Θυμάμαι ολοκάθαρα τότε που διάβασα πως μέσα από έναν αριθμό χημικών αντιδράσεων και έναν συνδυασμό φυσικών δυνάμεων  οι χυμοί κόντρα στη βαρύτητα αλλά και εξαιτίας της, αντί να πάνε κάτω, πηγαίνουν πάνω και γίνονται φύλλα, κλαράκια και καρποί. Ξέρω ακριβώς πως το φως του ήλιου γίνεται ενέργεια που μετά εγώ την τρώω με σαντιγύ.

Κοιτούσα το ποώδες φυτό και σκεφτόμουν, είναι ένα θαύμα. Εγώ το κοιτάω και αυτή τη στιγμή που μιλάμε πραγματοποιεί όλα αυτά τα σιωπηλά θαύματα. Επίσης ξέρω από πρώτο αλλά και από δεύτερο χέρι (από δική μου εμπειρία αλλά και από αναγνώσματα) ότι βλέποντας ένα φυτό να υγιαίνει και να μεγαλώνει νιώθω όμορφα και αισιόδοξα και αυτό είναι άλλο ένα θαύμα, η πολυπλοκότητα μίας ενεργειακής φούσκας που επηρεάζει μια άλλη ενεργειακή φούσκα απλά και μόνο παρατηρώντας ο ένας την ύπαρξη του άλλου.

Αυτό και αν είναι θαύμα.

Εντελώς τυχαία, παρακολούθησα εκείνη την ημέρα και μία ομιλία κάποιου επιστήμονα που εξέταζε τους συμπαντικούς νόμους και τα διαστρικά φαινόμενα που μόλις είχε ανακαλύψει. Επίσης είχε αναφέρει αρκετά στοιχεία για τα σωματίδια και τις ύλες και τις διάφορες ενέργειες, μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ομιλία, στο ted, φυσικά. Ο επιστήμων αυτός περιέγραψε αυτά τα φαινόμενα με απόλυτα επιστημονικό τρόπο χρησιμοποιώντας τη λέξη "θαύμα".

Αυτός για το σύμπαν κι εγώ για τη φραουλιά, ανάλογα με το εύρος του γνωστικού του πεδίου, ο καθένας...

Μίλησε, μετά, για μία εξίσωση των πάντων.
Από τις πολλές εξισώσεις, μία για κάθε φαινόμενο, πέρασε η επιστήμη στην ιδέα της μίας συνολικής εξίσωσης των πάντων.

Περίεργο που είναι το μυαλό του ανθρώπου, τελικά...

Αυτό μοιάζει πάρα πολύ με το πέρασμα από τον πολυθεϊσμό στον μονοθεϊσμό, έτσι δεν είναι; Από τους πολλούς μεμονωμένους θεούς, έναν για κάθε πράγμα, πέρασε η ανθρωπότητα στην συνειδητοποίηση ότι όλα είναι ένα. Σαν την εξίσωση, όλα αλληλεπιδρούν και αλληλο-επηρεάζονται.

Σαν είδος, αναζητούμε το Ένα.

Στα αλήθεια πιστεύω ότι στο μόνο που διαφωνούμε είναι στο πως το ονομάζουμε αυτό το Ένα και πως το όνομα που του δίνουμε εξαρτάται περισσότερο από την ιδέα που έχει ο καθένας για τον εαυτό του παρά από την πραγματική φύση του ενός.

Όπως το φως που είναι κύμα ή σωματίδιο ανάλογα με το πως το προσεγγίζεις, έτσι και το Ένα, μπορεί να ονομάζεται εξίσωση ή ον, ανάλογα με το από ποιά μεριά το βλέπεις.

Περισσότερο ενδιαφέρον έχει το πως ο ανθρώπινος νους δεν έχει αλλάξει κατεύθυνση, μέσα στον χρόνο.

Και όλα αυτά, πριν το πρωινό καφέ.
Άλλο θαύμα κι αυτό.

Ρατσιστικό; Ως τα μπούνια!

Στίγμα είναι η λέξη που εμφανίστηκε σε άρθρο σχετικό με σπουδαστές με ψυχικές ή νοητικές παθήσεις. Προκατάληψη, αποκλεισμός, είναι άλλες λέξεις που προκύπτουν όταν μιλάμε για άτομα που είναι διαφορετικά, ποικιλοτρόπως.

Οι άνθρωποι που, κατά τα άρθρα, είναι ένοχοι ρατσισμού, προφανώς αυτοί στιγματίζουν, αποκλείουν ή είναι προκατειλημμένοι ως προς τα διαφορετικά άτομα, θα έπρεπε να αισχύνονται.

Ναι;
Ναι.

Όχι.

Όταν κάποιος είναι διαφορετικός, παρουσιάζοντας μεγάλη απόκλιση από την καθιερωμένη ιδέα της κανονικότητας, τότε είναι φυσιολογικό να μην τυγχάνει αποδοχής. Το αφύσικο θα ήταν το αντίθετο, να δείς ένα 120κιλο άντρα και να μη σε ενοχλήσει. Θα ήταν αφύσικο να δείς ένα άτομο με σύνδρομο ντάουν και να πείς "να ένας μορφονιός". Θα ήταν αφύσικο να δείς έναν σαν τον στήβεν χώκιν και να μη νιώσεις έναν δισταγμό, όπως θα ήταν αφύσικο να δείς κάποιον διαταραγμένο και να μην σκεφτείς ότι είναι επικίνδυνος.

Πέραν της σωματικής ή παθολογικής διαφορετικότητας, υπάρχουν ένα σωρό ψυχολογικές, συμπεριφορικές ή και καθαρά φανταστικές διαφορετικότητες, που πολλές φορές έχουν τα ίδια συμπτώματα κοινωνικού αποκλεισμού για το άτομο.

Όλες αυτές οι διαφορετικότητες, και όλες οι συνέπειές τους, υπάγονται στα πλαίσια της ανθρώπινης φύσης μεν, το ίδιο ισχύει όμως και για την αντίδρασή μας προς αυτές: είναι και αυτές ανθρώπινες.

Δεν λέω να μην δίνουμε προσοχή στα άτομα αυτά.
Αντιθέτως, θεωρώ επίτευγμα της ανθρώπινης διανόησης την περίθαλψη και την κοινωνική ένταξη, και όλα. Η τερατώδης κατάσταση του παρελθόντος, είναι ανεπίτρεπτη.

Αυτό που λέω είναι ότι η λέξη "αποδοχή" είναι πολύ μεγάλη.
Πολύ βαρειά.

Αποδέχομαι, σημαίνει πολλά πράγματα, πράγματα που ξεκινούν από το ποιόν έχω το δικαίωμα να διαλέγω για φίλο ή σύντροφο ή συνεργάτη, μέχρι την αντίληψη περί φυσιολογικού.

Σε προσωπικό επίπεδο, μπορεί ο διαφορετικός να έχει τα δικαιώματά του, αλλά δεν μπορεί να με υποχρεώνει να τον αποδέχομαι. Έχω δικαίωμα να μην χωνεύω κάποια άτομα. Έχω δικαίωμα να μην βάζω στο σπίτι ή την επιχείρησή μου κάποιο άτομο. Έχω δικαίωμα στη δική μου φυσιολογικότητα.

Γιατί, σε μεγάλη κλίμακα, αν  το διαφορετικό καταστεί φυσιολογικό, τότε η ανθρώπινη φυλή θα είναι μη-βιώσιμη.

Και μάλιστα, τη στιγμή που υγειέστατοι άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους, για λόγους όπως πολιτική, εμπόριο ενέργειας ή πόρων γενικώς, οικονομικών ανισοτήτων και εθνικών εκκαθαρίσεων.

Ένας δυτικός παραπληγικός έχει μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής από ένα υγιή αφρικανό.
Πόσο "ανθρωπιστικό" είναι αυτό;

Πέρασμα Περάσματα (3)

Το βράδυ η Ειρήνη κοιμήθηκε στο παλιό δωμάτιο του παππού στο παλιό κρεβάτι του παππού χωρίς να προσπαθήσει να το σκάσει, όπως είχαν ανησυχήσει αρχικά, και μάλιστα δεν είχε κανένα πρόβλημα να σκεπαστεί και να χρησιμοποιήσει μαξιλάρι.

Το άλλο πρωί, μετά από συζήτηση μεταξύ τους, συμφώνησαν να της μάθουν κάποια βασικά πράγματα ώστε να προσαρμοστεί στην αγροτική ζωή τους. Την εκπαίδευσή της θα την αναλάμβανε ο Μάρκος, που είχε εκπαιδεύσει και τα σκυλιά. Αφού είχε ανταποκριθεί σα σκυλάκι, ίσως μέχρι να μάθει κάποια πράγματα να έπρεπε να περάσει από κάποια στάδια, όπως το να καταλαβαίνει τί έλεγαν, κάτι που τα σκυλιά μπορούσαν να κάνουν αλλά αυτή μάλλον όχι.

Τους φάνηκε λογικό, και έτσι αποφάσισαν να το κάνουν.

Πάνω που το είχαν αποφασίσει, εμφανίστηκε η "Ειρήνη" αγουροξυπνημένη, με ακατάστατα, κακο-κουρεμένα μαλλιά και το παλιό νυχτικό της τσαλακωμένο και άτσαλα διπλωμένο έτσι που το κάτω μισό του κορμιού της να είναι εκτεθειμένο. Μπήκε στην κουζίνα τρίβοντας τα μάτια της.Για άλλη μία φορά από τότε που ήρθε, όλοι την κοιτούσαν έκπληκτοι. Το κατάλαβε.
"γρμφ!" έκανε κοιτώντας σαστισμένη.
"Όλγα, εσύ θα της μάθεις τα γυναικεία" είπε ο Μάρκος και η Όλγα έτρεξε να της ισιώσει το νυχτικό.
Της κάθισε σε μία καρέκλα, της έφτιαξε όπως-όπως τα μαλλιά και της έβαλε να φάει.

Όταν τελείωσαν, ο Μάρκος στάθηκε στην πόρτα και τη φώναξε να πάει μαζί του, για να αρχίσει η εκπαίδευση.
"Έλα!"
Αυτή δεν κουνήθηκε.
"Έλα!" ξανάπε, χτυπώντας το πλάι του ποδιού του, όπως με τα σκυλιά.
Αυτή πάλι τον κοιτούσε χωρίς να κουνιέται.
"Έλα! πάμε!"
Τότε το πλάσμα-Ειρήνη σηκώθηκε, έκανε το γύρο του τραπεζιού αποφεύγοντας τον, βγήκε από το παράθυρο και πήγε και κάθισε δίπλα στον Αντρέα που εκείνη τη στιγμή ξεκουραζόταν καθισμένος στο πεζούλι δίπλα από την αντλία του νερού, στην αυλή. Κούρνιασε δίπλα του κοιτώντας πίσω από τον ώμο της τον Μάρκο, και μετά του γύρισε την πλάτη.
"Επ! Τί κάνεις εσύ εδώ;" γέλασε έκπληκτος ο Αντρέας.
"Αναλαμβάνεις εσύ την εκπαίδευση!" του φώναξε ο Μάρκος. "Τυχερούλη, χαχαχα"

Έτσι, η Ειρήνη διάλεξε τον εκπαιδευτή της. Για τις επόμενες εβδομάδες ακολουθούσε τον Αντρέα σαν σκυλάκι. Έμαθε να ανταποκρίνεται σε διαταγές, να κουνάει το κεφάλι της για το ναι και το όχι, έμαθε λέξεις όπως σπίτι, φαγητό, ύπνος και άρχισε να μπαίνει στον ρυθμό της φάρμας και του νοικοκυριού.
Η Όλγα βρήκε από τη ντουλάπα της ένα παλιό φόρεμα και η Αγνή της το έφερε στα μέτρα της, αν και της πήρε πολύ καιρό να  συνηθίσει να το φοράει και ακόμα περισσότερο να συνηθίσει τα εσώρουχα.

Αλλά δεν κατάφεραν να την κάνουν να μιλήσει.
"Ρε, Αντρέα, γιατί δεν την μαθαίνεις να μιλάει;" είπε ο παππούς μία μέρα καθώς ο ένας άρμεγε την αγελάδα στο στάβλο και ο άλλος φτυάριζε κοπριά με τη βοήθεια της Ειρήνης.
"Τί να της κάνω; Αφού τώρα καταλαβαίνει τί λέμε και δεν βγάζει κιχ... μπορεί να είναι μουγκή"
"Να επιμείνεις. Εσένα σε ακούει"
"Ο γιατρός είπε ότι είναι, λέει, ψυχολογικό. Τι να την κάνω;"
"Αφού έμαθες στον Χάρη να φτύνει στα πέντε μέτρα, θα μάθεις και στην Ειρήνη να μιλάει."
"χαχαχα, ναι"
Τα απογεύματα όταν δεν είχαν δουλειά, ο Αντρέας την κάθιζε στην κουζίνα και την έβαζε να λέει "ααα" και "οοο" ή της επαναλάμβανε λέξεις με την ελπίδα ότι θα την παρακινούσε να τον μιμηθεί, αλλά ούτε καν το  κλασσικό πλέον "γρμφ" δεν της απέσπασε. Τον κοιτούσε στα μάτια χωρίς να αντιδρά. Συχνά οι άλλοι έμπαιναν στη μέση και προσπαθούσαν με τον δικό τους τρόπο να την μάθουν έστω και ένα φωνήεν, πάντα όμως αποτύγχαναν.

Έτσι, τα παράτησαν.
Η ζωή στο αγρόκτημα συνεχίστηκε, με την Ειρήνη να δουλεύει μαζί τους, συμμετέχοντας βουβά στις καθημερινές ασχολίες.
Ένα βράδυ, ήταν όλοι στην βεράντα αποκαμωμένοι. Η Ειρήνη, καθισμένη όπως πάντα δίπλα στον Αντρέα , ήταν ήρεμη και έδειχνε να παρακολουθεί την συζήτηση.
"Λες να καταλαβαίνει ;" αναρωτήθηκε ο παππούς.
"Δεν αποκλείεται" είπε ο Αντρέας. "Εγώ ό,τι της λέω το κάνει."
"Ναι, και με εμένα. Αλλά αν πούμε κάτι άλλο;" είπε η μητέρα.
"Σαν τί; Πολιτική; Τέχνη;" έκανε ειρωνικά ο πατέρας. "Κάτσε να δούμε μήπως πεί το όνομά της πρώτα, και βλέπουμε και για τα άλλα!"
"Κάτσε να δοκιμάσουμε" είπε ο Γιώργος. "Ειρήνη!"
Αυτή στράφηκε προς το μέρος του.
"Αύριο το πρωί, ο Αντρέας θα πάει στην πόλη" συνέχισε αργά ο Γιώργος. "Θα πάρει το κάρο, και πρωί-πρωί θα πάει για προμήθειες."
Τον κοιτούσε ανέκφραστη.

Την επομένη το πρωί, ο Αντρέας ετοιμάστηκε να φύγει. Η Ειρήνη τον κοιτούσε χωρίς να καταλαβαίνει.
Όταν ανέβηκε στο κάρο, πήγε κι εκείνη να ανέβει.
"Όχι. Εσύ θα μείνεις εδώ."
Τον κοίταξε πάλι ανέκφραστη.
Της έδειξε με το δάχτυλο το σπίτι.
"Θα μείνεις εδώ! Κατέβα!" είπε και της έβγαλε το χέρι από το κάρο.
"Θα γυρίσω το βράδυ! Πήγαινε στο σπίτι!" είπε και έδωσε μία στο άλογο.
Η Ειρήνη έμεινε εκεί, κοιτώντας την πλάτη του με ανοιχτό στόμα, καθώς το κάρο έβγαινε από την πόρτα το φράχτη.

Για όλη την υπόλοιπη ημέρα ήταν ανήσυχη, έσκουζε λυπητερά και κοιτούσε διαρκώς προς το φράχτη. Δύο φορές προσπάθησε να φύγει, αλλά την κράτησαν.
"Θα γυρίσει το βράδυ, βρε!" την καθησύχαζαν, αλλά έδειχνε απαρηγόρητη.

Όταν τελικά γύρισε, με το κάρο φορτωμένο τσουβάλια και κουτιά, έτρεξε κι ανέβηκε δίπλα του στο κάρο.
"Κατέβα, βρε!" της είπε και άρχισε να ξεφορτώνει το κάρο.
Όλο το βράδυ, ήταν δίπλα του και όταν πήγαν για ύπνο, σιγουρεύτηκε ότι όλοι είχαν αποκοιμηθεί και πήγε έξω από την πόρτα του.

Το επόμενο πρωί τη βρήκαν να κοιμάται εκεί, στο πάτωμα.

"Πρόβλημα" είπε ο παππούς στην Αγνή, που πάντα ξυπνούσαν πρώτοι το πρωί.

Πέρασμα Περάσματα (2)

Συζητούσαν ψιθυριστά στην πόρτα του δωματίου τί να κάνουν, μέχρι που συνήρθε. Η μητέρα είχε ετοιμάσει ένα πιάτο φαγητό, κοτόσουπα που ευτυχώς είχαν εκείνη την ημέρα, και την πλησίασε αργά, μιλώντας ήρεμα.
"Έλα, φάε, κοτόσουπα που σ'αρέσει"
Την τάισε όπως ήταν δεμένη, αλλά το πλάσμα δεν ήξερε από κουτάλια και πιάτα με αποτέλεσμα η σούπα να κατρακυλάει στην κοιλιά της. Έστω και έτσι, έφαγε πολύ και αυτό την έκανε να ηρεμήσει.
Μετά, άρχισαν να τη ρωτάνε.
"Πως -σε -λέ-νε;" ρώτησε το παππούς.
Το πλάσμα τους κοιτούσε με άδειο βλέμμα.
"Δεν καταλαβαίνει" είπε, αφού επανέλαβε το ερώτημα μερικές φορές χωρίς αποτέλεσμα.
Έδειξε με το δάχτυλο τον εαυτό του και μετά το πλάσμα λέγοντας "Εγώ-Αλέξης, εσύ....;" αλλά το βλέμμα της παρέμεινε άδειο. Ήταν όλη καφετιά από τη λάσπη στο κορμί και το κεφάλι της, και το μόνο που ξεχώριζε από το ύφος της ήταν τα μπλέ, άδεια μάτια, σαν ενυδρείο χωρίς ψάρια.
Ο παππούς ξανα προσπάθησε δείχνοντας με τη σειρά όλους και λέγοντας τα ονόματά τους.
"Όλγα, Αντρέας, Μάρκος, Χάρης, Γιώργος, Αγνή, εσύ....;"
Αυτή τη φορά, μία λάμψη φάνηκε να βγαίνει από τα μάτια της, αλλά εκτός από ένα αχνό γρύλισμα που μόλις και μετά βίας ακούστηκε, τίποτα άλλο δε βγήκε από τα γεμάτο κοτόσουπες και χώματα  χείλη της.
"γρμφ!"
Ο παππούς ξαναρώτησε με τον ίδιο τρόπο, αλλά για άλλη μία φορά μόνο ένα αμυδρό γρύλισμα πήραν αντί για απάντηση.
"Λοιπόν, Αντρέα, γέμισες την ταΐστρα νερό;" είπε ο παππούς.
"Ναι."
"Ελάτε να την πιάσουμε. Μάρκο εσύ από εκεί" είπε ο παππούς και οι τρείς τους την πήραν σηκωτή ως την ταΐστρα για τα άλογα που ήταν στην αυλή. Η μητέρα με τη θεία και τον Χάρη ήταν έτοιμες με τα σαπούνια και τα πανιά στο χέρι.
Μόλις οι άντρες την άφησαν απαλά, αν και λίγο άτσαλα μέσα στο νερό, αυτή άρχισε να χτυπιέται πάλι, ουρλιάζοντας σα λάμια, αλλά οι άντρες την κράτησαν ακίνητη για να την πλύνουν οι γυναίκες. Μετά από λίγο έπαψε να αντιστέκεται και τότε της καθάρισαν τα μαλλιά και το πρόσωπο. Δεν υπήρχε περίπτωση να της χτενίσουν τα μαλλιά, κι έτσι της τα μάζεψαν κότσο στο σβέρκο, της τα έκοψαν με μία ψαλιδιά  κι έτσι κατάφεραν να τα ισιώσουν, βγάζοντας κολιτσίδες και κόβοντας κόμπους που μάλλον είχαν χρόνια που βρίσκονταν στο κεφάλι της. Της έλυσαν τα χέρια. Έσκυψε για να λύσει τα πόδια της αλλά τη σταμάτησαν. Στάθηκε όρθια με ευκολία, αν και λίγο καμπουριαστά.
Μετά της φόρεσαν ένα παλιό νυχτικό για να κρύψει τη γύμνια της και μετά ο Αντρέας την σήκωσε και την πήγε μέσα στην κουζίνα, και την απίθωσε σε μία καρέκλα, καθώς όλη η οικογένεια τους ακολούθησε μέσα στην κουζίνα.
"Έλα Αγνή. Δες το πόδι" είπε.
Η μητέρα περιποιήθηκε το τραύμα που είχαν αφήσει οι δαγκάνες της παγίδας, και το έδεσε.
"Μέχρι να έρθει ο Γιατρός, καλά είναι" είπε. "Πήγε κανείς να τον φωνάξει;¨
"Πήγε ο Μάρκος" είπε η θεία Όλγα.
Έμειναν στην κουζίνα προσπαθώντας να της εκμαιεύσουν έστω και μία ανθρώπινη λέξη, αλλά μόνο τα γνωστά γρυλίσματα έπαιρναν για απάντηση. Της έδωσαν φρούτα και ψωμί, τα οποία έφαγε με το γνωστό, άτσαλο τρόπο της. Όταν τα τελείωσε, έδειχνε κάπως πιο ήρεμη και ήσυχη. Τους κοιτούσε, παρακολουθώντας ποιός μιλάει κάθε φορά, αλλά κανένα άλλο σημάδι ότι καταλαβαίνει τί γίνεται δεν έδειξε.
"Πάντως, τώρα που καθάρισε και στέγνωσε δείχνει περισσότερο σαν άνθρωπος" είπε ο Αντρέας, κοιτώντας την από την άλλη μεριά της κουζίνας.
"Μμμ, " συμφώνησε συλλογισμένα η μητέρα. "Ποιά να είναι; Και γιατί ήταν στο δάσος;"
Σε λίγο ακούστηκε θόρυβος από κάποιο κάρο.
Κοίταξαν από την πόρτα και είδαν τον Μάρκο να έρχεται με το άλογο και λίγο πιο πίσω το κάρο του γιατρού που έμπαινε από την πόρτα του φράχτη.
Ο γιατρός την είδε, την εξέτασε και είπε, μαζεύοντας τα συμπράγκαλά του, "Δείχνει να βρίσκεται στα τέλη της εφηβείας. Ιατρικό πρόβλημα δεν δείχνει να υπάρχει, αλλά πρέπει να βρίσκεται πολύ καιρό σε άγρια κατάσταση, ίσως από βρεφική ηλικία, αν και το γεγονός ότι περπατάει όρθια, έστω και έτσι, αλλά δεν καταλαβαίνει την ομιλία δείχνει ότι μάλλον ήταν νήπιο όταν χάθηκε. Από ό,τι φαίνεται έχει περάσει κάποιες ασθένειες και αβιταμίνωση, αλλά δείχνει εντάξει τώρα. Πρέπει να τη στείλετε στην πρωτεύουσα, στο ίδρυμα"
"Ναι, αλλά ποιά είναι; Ξέρουμε να'χασε κανείς ένα παιδί πριν καμιά εικοσαριά χρόνια;¨ ρώτησε ο πατέρας.
"Δεν ξέρω, Γιώργο" απάντησε ο γιατρός. "Δεν ξέρω. Αλλά δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι να την φροντίσουμε."
"Γιατρέ, δεν έχουμε λεφτά να την πάμε στην πρωτεύουσα" είπε ο πατέρας. 'Ασε που είναι εποχή για σπορά σε λίγο και έχουμε και τον γάμο της ξαδέρφης σε μερικές εβδομάδες. Θα την κρατήσουμε εδώ για λίγο. "
"Και τί θα την κάνετε;" είπε έκπληκτος ο γιατρός. "Είναι σε άγρια κατάσταση. Θα προξενήσει προβλήματα και χρειάζεται φροντίδα!"
"Θα την προσέχουμε εμείς. Κι άμα χρειαστούμε τίποτα θα σε φωνάξουμε"
"Τι να πω... Δε συμφωνώ, αλλά αν δε γίνεται αλλιώς... Τέλος πάντων, εσείς ξέρετε. Αν με χρειαστείτε, φωνάξτε με. Αφήστε το τραύμα ανοιχτό, σε μερικές μέρες θα γιάνει." είπε ο γιατρός και, παίρνοντας τα αυγά, την πίτα και λίγο φρέσκο βούτυρο που του έδωσε η μητέρα, ανέβηκε στο κάρο του και έφυγε.
Τα βλέμματα όλων στράφηκαν πάλι στο πλάσμα, που τους κοιτούσε, όχι με το άδειο βλέμμα πια αλλά σαν να ήταν ένα μεγάλο ερωτηματικό.
"Θα αδειάσω τις κούτες από την αποθήκη για να κοιμάται." αποφάσισε ο Αντρέας. "Δεν πιστεύω να μας φύγει, ε;"
"Θα δούμε." απάντησε ο πατέρας. "Μια χαρά κάθεται τώρα. Δείχνει να εμπιστεύεται."
Όντως, ήταν ήσυχη και περιεργαζόταν την κουζίνα. Είδε ότι την κοιτούσαν και σάστισε.
"γρμφ" έκανε κοιτώντας τους, μία τον ένα, μία τον άλλον.
"Έλα εδώ!" της έκανε ο Αντρέας, βγαίνοντας από την κουζίνα.
Τον κοίταξε χωρίς να καταλαβαίνει.
'"Ελα! Έλα!" της ξανα-είπε προχωρώντας προς τα έξω, κάνοντας νοήματα με τα χέρια του.
Τον κατάλαβε, αλλά δίσταζε. Κοίταξε τους υπόλοιπους.
"Άντε!" την παρώτρυνε ο παππούς.
Σηκώθηκε. Αργά, με πονεμένο πόδι, ακολούθησε τον Αντρέα και οι άλλοι βγήκαν μετά από αυτήν έξω.
"Αυτό, είναι το σπίτι" της έδειξε ο Αντρέας. "Εδώ θα μένεις τώρα. Εκεί, είναι ο στάβλος. Έλα!"
Πήγαν μέχρι τον στάβλο, αυτός άνοιξε την πόρτα και της έδειξε τα ζώα, τα άλογα τις αγελάδες, τις κατσίκες, το άλογο και το γουρούνι, ονοματίζοντας τα όπως στα μωρά παιδιά.
"γρμφ!"
"Έλα!" ξαναείπε, πηγαίνοντας αυτή τη φορά πίσω από το σπίτι, όπου ήταν το κοτέτσι και το σκυλόσπιτο.
"Κότες!" είπε, "Σκυλιά!"
Τα σκυλιά κούνησαν χαρούμενα τις ουρές τους και το πλάσμα έτρεξε και κυλίστηκε στο χώμα δαγκώνοντάς τα παιχνιδιάρικα. Και γάβγιζε.
Την παρακολουθούσαν εμβρόντητοι.
"Τι λες τώρα!¨έκανε ο Μάρκος.
"Για αυτό δεν την μύριζαν όταν την ψάχναμε." είπε ο Αντρέας.
Το πλάσμα, αφού έπαιξε με τα σκυλιά σηκώθηκε, σκονισμένη και τους κοιτούσε γελώντας λαχανιασμένη.
"Έλα!" της είπε πάλι ο Αντρέας.
Δεν κουνήθηκε. Κοίταξε την σκυλίσια παρέα της
"Έλα!" της ξανάπε, χτυπώντας το πλάι του ποδιού του, όπως όταν φωνάζει τα σκυλιά. Το πλάσμα ανταποκρίθηκε.
Την οδήγησε μέχρι την ταΐστρα που είχε ακόμη νερό από το μπάνιο της και η μητέρα με ένα βρεγμένο πανί την καθάρισε πάλι.
"Και πως θα τη λέμε;" αναρωτήθηκε η Αγνή
"Κάτι θα σκεφτούμε. Προς το παρόν, να αδειάσουμε την αποθήκη για να κοιμάται και αύριο βλέπουμε" απάντησε η μητέρα.
Το βράδυ, τρώγοντας γύρω από το τραπέζι, συμφώνησαν να τη λένε Ειρήνη, όπως τη γιαγιά από τη μεριά της μητέρας, που το'χε καημό να κάνει μία εγγονιά αλλά όλο εγγονούς της είχε δώσει ο Γιώργος, τον Χάρη και τον Μιχάλη.
"Όλγα!" είπε ο Αντρέας δείχνοντας τη γυναίκα του Γιώργου. "Αγνή! Χάρης! Μιχάλης! Μάρκος!" συνέχισε δείχνοντάς τους έναν-έναν. "Αλέξης! Αντρέας!" και τέλος δείχνοντας αυτήν, είπε "Ειρήνη! Ειρήνη!"
Εκείνη έμεινε με το χέρι που κρατούσε το ψωμί στον αέρα και σταμάτησε το μάσημα.
"Ειρήνη!" της είπε πάλι δείχνοντάς τη με το δάχτυλο.
"γρμφ!" έκανε σκορπίζοντας παντού ψίχουλα.