Ωμό Λουκάνικο: κατηγορία "Όλοι εσείς οι προωθητές εκεί έξω!"

Λοιπόν, έχω έναν λογαριασμό στο φέσημπουκ όπου περνάω την ώρα μου κυρίως παίζοντας παιχνίδια με φούσκες ή διαβάζοντας γελοιογραφίες. Που-και-που, θα δώ κάποια ενδιαφέρουσα είδηση, ή ίσως θα ανταλλάξω καμμία κουβέντα στο τσατ με τα αδέρφια μου που είναι ξενιτιμένα ή με καναν φίλο που δεν έχω καιρό να δω εκ του σύνεγγυς, λόγω φόρτου εργασίας. Κάπου και που, δέχομαι φιλίες από άτομα που γνωρίζω μεν, είναι ψιλο-αδιάφορα, δε, απλά και μόνο για να μη φανώ αγενής λέγοντας όχι.

Ένα από τα άτομα αυτά, τα οποία δέχτηκα απλά για να μην πω όχι, γιατί είμαστε όλοι πρεβεζιάνοι και τέλος πάντων δεν κοστίζει και τίποτα να πείς μία καλημέρα, είναι ο Κλασομπανιέρας.

Δέχτηκα το αίτημα φιλίας του πριν από ενάμισι χρόνο και μετά τον ξέχασα. Να φανταστείς, όταν έκανα εκκαθάριση στο λογαριασμό (σβήσιμο αδρανών προφίλ που κάνω κάθε δυο-τρείς μήνες) το ξέχασα και εκεί. Ενάμιση χρόνο, ούτε ένα λάηκ δεν μου έκανε, ούτε για ξεκάρφωμα που λέμε στη αργκό... Μερικές φορές που έτυχε να βρεθούμε στο ίδιο κέντρο, ούτε καν με χαιρέτησε γιατί εκείνη την ώρα ήταν απασχολημενος με κάτι πιπίνια (γνωστός πιπιναδόρος) και σιγά μην δώσει σημασία σε ότι δεν σχετίζεται με λεφτά ή πιπίνια. Τέτοιος τύπος.

Τέλος πάντων, δε με ενοχλεί μιας και, ξέροντας τί τύπος είναι, ακόμα και αν μου μιλούσε μάλλον ενοχλητικό θα το έβρισκα παρά σαν μία ευχάριστη κοινωνική συγκυρία.

Το ζήτημα είναι πως ούτε αυτός μου μιλούσε, ούτε εγώ του μιλούσα.

Προχτές, μου στέλνει στο φβ αίτημα να πατήσω λάηκ σε μία σελίδα που είχε δημιουργήσει. Εκτός από το δικό μου λάηκ, μου ζήτησε να προωθήσω την σελίδα του και στους δικούς μου φίλους για να τον "βοηθήσω στο νέο του ξεκίνημα", το πουρό του σαιτάν παζάρ, νέο ξεκίνημα στα παρολίγον πενήντα, το ψώνιο.... Τέλος πάντων, δεν του τα είπα όλα αυτά. Απλά αγνόησα το αίτημα του.

Αυτός όμως, επέμεινε.
Δεύτερο μήνυμα, τρίτο μήνυμα, κι εγώ τίποτα.
Τόσο καιρό ούτε μία καλημέρα και τώρα ξαφνικά με θυμήθηκε 4 φορές μέσα σε δύο ημέρες, ο ηλίθιος που αντί για τροπους έχει ανεμοβλογιά. Στο τέταρτο μήνυμα, ε, απασφάλισα. Λες και είχα εγώ υποχρέωση να του κάνω δωρεάν πρόμο, του λαμόγιου. Καταρχάς, εκτός από την παντελή έλλειψη τακτ, του να ζητήσεις από κάποιον που ούτε να τον φτύσεις δε θες, να σου κάνει δωρεάν διαφήμιση, χωρίς να του αρέσει, ε είναι γαϊδουριά, όπως και αν το εξετάσεις.

Δεύτερον, η επιμονή του ήταν απολύτως κακόγουστη. Αν δεν θέλω να ακολουθήσω τη σελίδα σου, δεν θα την ακολουθήσω, βρε αδερφέ! Και αν δε μου αρέσει, τότε δεν την προτείνω στους φίλους μου, γιατί στους φίλους μου θα προτείνω κάτι που θεωρώ καλό και όχι κάτι που σαν αυτό υπάρχουν άλλα χίλια, κατά τη γνώμη μου την οποία δε θες να λάβεις υπόψιν, γιατί τόσο χεσμένη με έχεις εγωκεντρικέ αλαζόνα που θαρρείς ότι άλλη δουλειά δεν είχαμε παρά να στηρίζουμε τις "νέες σου προσπάθειες" χωρίς εσύ να στηρίξεις τίποτα.

Δεν είναι έτσι το πι αρ, αγόρι μου.
Αν θες να έχεις διευρυμένο κύκλο, τον καλλιεργείς όλο τον χρόνο, όχι να κοιτάς αφ΄υψηλού και μόλις έχεις δουλειά τότε να μας θυμηθείς. Ακόμα και ο τελευταίος μπακάλης ξέρει ότι αν δεν κεράσει και μία τσίχλα που-και-που τότε πελάτες γιόκ. Αυτά είναι στοιχειώδεις αρχές των δημοσίων σχέσεων, αλλά που.... στις στάνες δεν τα διδάσκουνε αυτά...

Τέλος πάντων, καταλήξαμε να χαλάσουμε την "φιλία" μας και έληξε το συμβάν.

Ο σύζυξ με ρώτησε γιατί ασχολούμαι.

Αυτό που είπα στο σύζυξ είναι το εξής: μπορεί να καταλήξαμε τσακωμένοι, αλλά λέγοντας αυτά τα πράγματα σε αυτόν τον άνθρωπο, τότε ίσως αυτός ο άνθρωπος μάθει πως να κάνει πιο σωστά την προώθησή του, χωρίς να γίνεται γάιδαρος. Αν απλά τον αγνοούσα, τότε αυτός θα νόμιζε ότι όλα τα κάνει καλά και τέλεια, πράγμα ψευδές, φυσικά. Του έδωσα, σα να λέμε, ένα πολύτιμο μάθημα. Αν το έμαθε δεν ξέρω, αλλά δε με νοιάζει κιόλας.

Ο λόγος όμως που έφτασα να τα λέω τόσο χύμα σε κάποιον που στην ουσία δεν έχω τίποτα να χωρίσω είναι πως δεν το ήθελα. ΑΥτός επέμεινε, ξανά και ξανά, αυτός ήταν που δεν δέχτηκε την άρνησή μου, αυτός ήταν που με το ζόρι ήθελε να μου επιβάλλει τη σελίδα του, αυτός ήταν που μόλις είδε πως δεν πάτησα λάηκ άρχισε να με πρήζει.

Άρα, επιβεβαιώνεται για άλλη μία φορά αυτό που είχε πεί ο μπράδερ: μερικοί άνθρωποι προκαλούν οι ίδιοι τον τρόπο με τον οποίο θα τους μιλήσεις.