Μετά από εκτεταμένες έρευνες βιο-οικολόγων σε παγκόσμιο επίπεδο, αποδείχθηκε τελικά ότι δεν είναι μόνο ο καιρός που επηρρεάζει τη γή, αλλά και η γή τον ουρανό. Ήδη, οι μετεωρολόγοι είχαν ως δεδομένο ότι το σχήμα ενός βουνού ή ακόμα και το είδος της βλάστησης σε ορισμένες περιοχές μπορούν να αλλάξουν καιρικά φαινόμενα όπως την ροή των ρευμάτων στην ατμόσφαιρα ή την ποσότητα ηλιακού φωτός που αντανακλάται από το κάθε φύλλωμα, μεταβάλλοντας σε μεγάλο βαθμό το είδος και την ένταση των φαινομένων. Λεπτομέρειες όπως το είδος σκαθαριού που γονιμοποιεί ένα συγκεκριμένο φυτό, καθορίζουν το ρυθμό ανάπτυξης ενός δάσους, άρα το ρυθμό διάβρωσης του εδάφους, το ποσό νερού που συγκρατείται από το έδαφος, κοκ.
Μπροστά σε αυτή την ασύλληπτη συνειδητοποίηση, οι επιστήμονες δεν άργησαν να αναρωτηθούν για το κατά πόσο μπορεί αυτές οι συγκυρίες να ελεγχθούν με τρόπο τέτοιο ώστε να αναστραφεί η παγκόσμια υπερθέρμανση. Αν ένα σκαθάρι μπορεί να σώσει ένα δάσος, και αν ένα δάσος μπορεί να ρυθμίσει την θερμοκρασία σε μία ευρύτερη περιοχή (όπως ας πούμε ο Αμαζόνιος) τότε οι προοπτικές μπορεί να είναι θεαματικές, τουλάχιστον.
Έτσι, διεξήχθησαν πολλά πειράματα και μελέτες σε μικροκλίμακες αλλά και ψηφιακά μοντέλα, με πανίσχυρους υπολογιστές που προέβλεψαν κάθε δυνατή εξέλιξη για τα επόμενα 250 χρόνια και το αποτέλεσμα είναι το εξής: είναι δυνατόν να αναστραφεί η αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη εάν, σε συνδυασμό με τον περιορισμό καύσης υδρογονανθράκων, διαχειριστούμε σωστά τους περιβαλλοντικούς πόρους.
Είναι αλήθεια ότι τη γη σαν περιβάλλον δεν την έχουμε κατανοήσει πλήρως και η πολυπλοκότητα του όλου συστήματος είναι κάτι που ακόμα δεν έχουμε πλήρως χαρτογραφήσει, άρα είναι αδύνατον να διαχειριστούμε χωρίς απρόβλεπτες συνέπειες. Υπάρχει όμως ένα περιβαλλοντικό στοιχείο που μπορούμε να ελέγξουμε και αυτό είναι η ανθρώπινη φυλή. Μπορούμε, ας πούμε, να μετρήσουμε την ποσότητα απορριμάτων που παράγει, την ποσότητα πρώτων υλών που καταναλώνει και άλλα πολλά. Μπορούμε να υπολογίσουμε ακόμα και το κόστος όλης της ανθρώπινης φυλής σαν εργατικό δυναμικό, και υπάρχουν άνθρωποι που το έχουν κάνει. Κάποιος μάλιστα είπε ότι μπορεί να υπολογίσει και το κόστος όλης της Γης, αν προσθέσει το κόστος όλων των ορυκτών, όλων των υδάτων και όλων των προς πώληση αγαθών που προκύπτουν από τη γήινη επιφάνεια
και την εκμετάλλευσή της, μαζί με το προαναφερθέν παγκόσμιο συνολικό κόστος εργασίας.
Σαν καλοί επιχειρηματίες, λοιπόν, οι σπόνσορες της έρευνας κατέληξαν στο αυτονόητο συμπέρασμα ότι όση περισσότερη εκμεταλλεύσιμη γη υπάρχει, τόσο περισσότερη ανάπτυξη μπορούμε να σημειώνουμε σαν ανθρωπότητα, σαν επιχειρηματίες σαν έθνη και σαν άτομα. Το πρόβλημα με την εκμεταλλεύσιμη γη είναι ότι εξαντλείται και , εφόσον η εκμετάλλευση της σελήνης ή του άρη είναι ακόμα μακρυά και τα έξοδα των πολυεθνικών τρέχουν, η έρευνα για την αναστροφή των περιβαλλοντικών επιπτώσεων της ανθρώπινης δραστηριότητας σε ορισμένες περιοχές ήρθε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή.
Το σχέδιο "Δευκαλίων" που συντάχθηκε από ομάδες επιστημόνων διαφόρων ειδικοτήτων παγκοσμίως, έχει ως εξής. φορτηγά πλοία και τραίνα θα συλλέγουν οργανικά απόβλητα από όπου υπάρχουν, όχι μόνο από τις δυτικές χώρες αλλά κυρίως από τις αναδυόμενες οικονομίες όπου υπάρχει και το μεγαλύτερο πρόβλημα υγιεινής, για να τα κατευθύνουν σε περιοχές στα όρια των ερήμων, σε αμερική ασία, αφρική και αυστραλία, εκεί όπου το κλίμα δεν είναι ακόμα εντελώς ξηρό, αλλά από την άλλη το έδαφος έχει αδυνατίσει από την ξηρασία και την υπερκαλλιέργηση. Εκεί δεν θα θάβονται αλλά θα αναμιγνύονται με εξασθενημένο μεν, χώμα δε των περιοχών αυτών, σαν ένα τεράστιος σωρός κομποστ. Ομάδες γεωπόνων θα επιβλέπουν την εξέλιξη των σωρών ρυθμίζοντας τα ποσοστά ανάμιξης, υγρασίας κοκ, ώστε μέσα σε 7 χρόνια σταδιακά να αναβαθμίζεται το επιφανειακό έδαφος από άργιλο σε κοκκινόχωμα και ίσως, γιατί όχι, σε βάθος χρόνου να γίνει μαύρο, εύφορο χώμα, κατάλληλο για καλλιέργεια.
Το σκεπτικό είναι ότι τα οργανικά απόβλητα αποτελούν σπίτι και τροφή μίας πληθώρας οργανισμών, από μικρόβια και έντομα μέχρι τρωκτικά, πτηνά και άλλα φυτά. Δεν αποκλείεται, ας πούμε, οι σπόροι που κρύβονται στα υπολείμματα μίας πεταμένης σαλάτας, να ξεφυτρώσουν δύο φυτά, μία αγγουριά και μία ντοματιά, ή οτιδήποτε άλλο. Μόνο του το σύστημα θα ήταν δύσκολο να "δουλέψει" λόγω του ξηρού κλίματος, αλλά οι γεωπόνοι μπορούν να παρέχουν την απαιτούμενη υγρασία με σχετική ευκολία, μιας και οι περιοχές αυτές θα είναι όχι μέσα στις ερήμους αλλά στα όρια τους, οπότε θα είναι ζήτημα μερικών χιλιομέτρων σωληνώσεων, τουτέστιν κοστολογικά ψίχουλα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα ωφέλη. Άλλωστε, τα απορρίμματα εκτός από τροφή παρέχουν στο σύστημα και υγρασία, μέχρι ενός σημείου. Αυτές οι εκτάσεις-κομποστ αρχικά θα προσελκύσουν έντομα και πουλιά, μετά χαμηλή βλάστηση και μετά δέντρα. Τα δέντρα θα χρειαστούν κάποιο διάστημα, ανάλογα με την φύση και σύσταση του εδάφους, για να ριζώσουν συγκρατώντας την υγρασία στο χώμα. Για τα πρώτα 50 χρόνια το σύστημα αυτό δεν θα μπορεί να λειτουργήσει χωρίς την ανθρώπινη βοήθεια, αλλά μετά την πάροδο αυτού του διαστήματος οι επιστήμονες εκτιμούν ότι θα έχει διαμορφωθεί ένα περιβάλλον αυτόνομο, που θα συνεχίσει από κεί και μετά να αναπτύσσεται μόνο του, αρκεί η έκταση να είναι αρκετά μεγάλη. Η τροφοδότηση με οργανικά απόβλητα θα συνεχιστεί και μετά τον σχηματισμό δάσους, αλλά ταυτόχρονα θα επεκταθεί στη αμέσως επόμενη έκταση, λίγο βαθύτερα μέσα στην έρημα, σπρώχνωντάς την προς τα πίσω, και ακόμα πιο πίσω.
Μέσα σε αυτά τα πενήντα χρόνια, η βλάστηση που θα έχει αναπτυχθεί θα αντανακλά μικρότερη ποσότητα ηλιακού φωτός ρίχνοντας την τοπική θερμοκρασία κατά τουλάχιστον δύο βαθμούς τα πρώτα δέκα χρόνια και οκτώ βαθμούς την επόμενη εικοσαετία, καθιστώντας την περιοχή αυτή πιο φιλόξενη για άνθρωπους, φυτά και ζώα.
Αρχικά οι τοπικές κοινωνίες θα ωφεληθούν από την εργασία σε αυτό το έργο, αργότερα όμως, όταν οι εκτάσεις θα έχουν διαμορφωθεί, θα έχουν τη δυνατότητα να καλλιεργήσουν μέρος αυτών ή ακόμα και να το εκμεταλλευτούν τουριστικά.
Το σχέδιο "Δευκαλίων" λύνει δύο προβλήματα με μία κίνηση. Αντί να επενδύουμε σε χωματερές τελευταίας τεχνολογίας ή καύση που επιβαρύνει την ατμόσφαιρά, ή απλά να επιτρέπουμε στα σκουπίδια να χύνουν τα βρωμερά ζουμιά τους στους υδροφόρους ορίζοντες (όπως κάνουμε στην Ελλάδα) μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε ως λίπασμα για την ανάπτυξη.
Αφού σταματήσαμε έναν ποταμό καταστρέφοντας δεκάδες οικολογικά υποσυστήματα με τεράστιο (τελικά) οικονομικό κόστος για να υδρεύσουμε το λασ βέγκας που δεν παράγει τίποτα, δεν θα χαλαλίσουμε μερικά μέτρα σωλήνες για να δημιουργήσουμε γη προς πώληση; Μία επένδυση; Καλλιεργήσιμη γη;
Αφού δημιουργήσαμε νησιά για τουρίστες που τώρα έχουν ερημώσει λόγω κρίσης, δεν θα αγοράσουμε μερικούς σωλήνες για να επενδύσουμε στο μέλλον;
Ο δημιουργός και υποστηρικτής του σχεδίου "Δευκαλίων", Dr Catch A. Reedas από το Kazani School of Bio-Economics, , αν και προτάθηκε για νόμπελ τελικά το αρνήθηκε λέγοντας ότι ακόμα και η τελευταία αγρότισσα γιαγιά το ξέρει αυτό το κόλπο, και ζεί τώρα στην έπαυλή του στο λασ βέγκασ.
Μπροστά σε αυτή την ασύλληπτη συνειδητοποίηση, οι επιστήμονες δεν άργησαν να αναρωτηθούν για το κατά πόσο μπορεί αυτές οι συγκυρίες να ελεγχθούν με τρόπο τέτοιο ώστε να αναστραφεί η παγκόσμια υπερθέρμανση. Αν ένα σκαθάρι μπορεί να σώσει ένα δάσος, και αν ένα δάσος μπορεί να ρυθμίσει την θερμοκρασία σε μία ευρύτερη περιοχή (όπως ας πούμε ο Αμαζόνιος) τότε οι προοπτικές μπορεί να είναι θεαματικές, τουλάχιστον.Έτσι, διεξήχθησαν πολλά πειράματα και μελέτες σε μικροκλίμακες αλλά και ψηφιακά μοντέλα, με πανίσχυρους υπολογιστές που προέβλεψαν κάθε δυνατή εξέλιξη για τα επόμενα 250 χρόνια και το αποτέλεσμα είναι το εξής: είναι δυνατόν να αναστραφεί η αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη εάν, σε συνδυασμό με τον περιορισμό καύσης υδρογονανθράκων, διαχειριστούμε σωστά τους περιβαλλοντικούς πόρους.
Είναι αλήθεια ότι τη γη σαν περιβάλλον δεν την έχουμε κατανοήσει πλήρως και η πολυπλοκότητα του όλου συστήματος είναι κάτι που ακόμα δεν έχουμε πλήρως χαρτογραφήσει, άρα είναι αδύνατον να διαχειριστούμε χωρίς απρόβλεπτες συνέπειες. Υπάρχει όμως ένα περιβαλλοντικό στοιχείο που μπορούμε να ελέγξουμε και αυτό είναι η ανθρώπινη φυλή. Μπορούμε, ας πούμε, να μετρήσουμε την ποσότητα απορριμάτων που παράγει, την ποσότητα πρώτων υλών που καταναλώνει και άλλα πολλά. Μπορούμε να υπολογίσουμε ακόμα και το κόστος όλης της ανθρώπινης φυλής σαν εργατικό δυναμικό, και υπάρχουν άνθρωποι που το έχουν κάνει. Κάποιος μάλιστα είπε ότι μπορεί να υπολογίσει και το κόστος όλης της Γης, αν προσθέσει το κόστος όλων των ορυκτών, όλων των υδάτων και όλων των προς πώληση αγαθών που προκύπτουν από τη γήινη επιφάνεια
και την εκμετάλλευσή της, μαζί με το προαναφερθέν παγκόσμιο συνολικό κόστος εργασίας.
Σαν καλοί επιχειρηματίες, λοιπόν, οι σπόνσορες της έρευνας κατέληξαν στο αυτονόητο συμπέρασμα ότι όση περισσότερη εκμεταλλεύσιμη γη υπάρχει, τόσο περισσότερη ανάπτυξη μπορούμε να σημειώνουμε σαν ανθρωπότητα, σαν επιχειρηματίες σαν έθνη και σαν άτομα. Το πρόβλημα με την εκμεταλλεύσιμη γη είναι ότι εξαντλείται και , εφόσον η εκμετάλλευση της σελήνης ή του άρη είναι ακόμα μακρυά και τα έξοδα των πολυεθνικών τρέχουν, η έρευνα για την αναστροφή των περιβαλλοντικών επιπτώσεων της ανθρώπινης δραστηριότητας σε ορισμένες περιοχές ήρθε ακριβώς την κατάλληλη στιγμή.
Το σχέδιο "Δευκαλίων" που συντάχθηκε από ομάδες επιστημόνων διαφόρων ειδικοτήτων παγκοσμίως, έχει ως εξής. φορτηγά πλοία και τραίνα θα συλλέγουν οργανικά απόβλητα από όπου υπάρχουν, όχι μόνο από τις δυτικές χώρες αλλά κυρίως από τις αναδυόμενες οικονομίες όπου υπάρχει και το μεγαλύτερο πρόβλημα υγιεινής, για να τα κατευθύνουν σε περιοχές στα όρια των ερήμων, σε αμερική ασία, αφρική και αυστραλία, εκεί όπου το κλίμα δεν είναι ακόμα εντελώς ξηρό, αλλά από την άλλη το έδαφος έχει αδυνατίσει από την ξηρασία και την υπερκαλλιέργηση. Εκεί δεν θα θάβονται αλλά θα αναμιγνύονται με εξασθενημένο μεν, χώμα δε των περιοχών αυτών, σαν ένα τεράστιος σωρός κομποστ. Ομάδες γεωπόνων θα επιβλέπουν την εξέλιξη των σωρών ρυθμίζοντας τα ποσοστά ανάμιξης, υγρασίας κοκ, ώστε μέσα σε 7 χρόνια σταδιακά να αναβαθμίζεται το επιφανειακό έδαφος από άργιλο σε κοκκινόχωμα και ίσως, γιατί όχι, σε βάθος χρόνου να γίνει μαύρο, εύφορο χώμα, κατάλληλο για καλλιέργεια.
Το σκεπτικό είναι ότι τα οργανικά απόβλητα αποτελούν σπίτι και τροφή μίας πληθώρας οργανισμών, από μικρόβια και έντομα μέχρι τρωκτικά, πτηνά και άλλα φυτά. Δεν αποκλείεται, ας πούμε, οι σπόροι που κρύβονται στα υπολείμματα μίας πεταμένης σαλάτας, να ξεφυτρώσουν δύο φυτά, μία αγγουριά και μία ντοματιά, ή οτιδήποτε άλλο. Μόνο του το σύστημα θα ήταν δύσκολο να "δουλέψει" λόγω του ξηρού κλίματος, αλλά οι γεωπόνοι μπορούν να παρέχουν την απαιτούμενη υγρασία με σχετική ευκολία, μιας και οι περιοχές αυτές θα είναι όχι μέσα στις ερήμους αλλά στα όρια τους, οπότε θα είναι ζήτημα μερικών χιλιομέτρων σωληνώσεων, τουτέστιν κοστολογικά ψίχουλα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τα ωφέλη. Άλλωστε, τα απορρίμματα εκτός από τροφή παρέχουν στο σύστημα και υγρασία, μέχρι ενός σημείου. Αυτές οι εκτάσεις-κομποστ αρχικά θα προσελκύσουν έντομα και πουλιά, μετά χαμηλή βλάστηση και μετά δέντρα. Τα δέντρα θα χρειαστούν κάποιο διάστημα, ανάλογα με την φύση και σύσταση του εδάφους, για να ριζώσουν συγκρατώντας την υγρασία στο χώμα. Για τα πρώτα 50 χρόνια το σύστημα αυτό δεν θα μπορεί να λειτουργήσει χωρίς την ανθρώπινη βοήθεια, αλλά μετά την πάροδο αυτού του διαστήματος οι επιστήμονες εκτιμούν ότι θα έχει διαμορφωθεί ένα περιβάλλον αυτόνομο, που θα συνεχίσει από κεί και μετά να αναπτύσσεται μόνο του, αρκεί η έκταση να είναι αρκετά μεγάλη. Η τροφοδότηση με οργανικά απόβλητα θα συνεχιστεί και μετά τον σχηματισμό δάσους, αλλά ταυτόχρονα θα επεκταθεί στη αμέσως επόμενη έκταση, λίγο βαθύτερα μέσα στην έρημα, σπρώχνωντάς την προς τα πίσω, και ακόμα πιο πίσω.
Μέσα σε αυτά τα πενήντα χρόνια, η βλάστηση που θα έχει αναπτυχθεί θα αντανακλά μικρότερη ποσότητα ηλιακού φωτός ρίχνοντας την τοπική θερμοκρασία κατά τουλάχιστον δύο βαθμούς τα πρώτα δέκα χρόνια και οκτώ βαθμούς την επόμενη εικοσαετία, καθιστώντας την περιοχή αυτή πιο φιλόξενη για άνθρωπους, φυτά και ζώα.
Αρχικά οι τοπικές κοινωνίες θα ωφεληθούν από την εργασία σε αυτό το έργο, αργότερα όμως, όταν οι εκτάσεις θα έχουν διαμορφωθεί, θα έχουν τη δυνατότητα να καλλιεργήσουν μέρος αυτών ή ακόμα και να το εκμεταλλευτούν τουριστικά.
Το σχέδιο "Δευκαλίων" λύνει δύο προβλήματα με μία κίνηση. Αντί να επενδύουμε σε χωματερές τελευταίας τεχνολογίας ή καύση που επιβαρύνει την ατμόσφαιρά, ή απλά να επιτρέπουμε στα σκουπίδια να χύνουν τα βρωμερά ζουμιά τους στους υδροφόρους ορίζοντες (όπως κάνουμε στην Ελλάδα) μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε ως λίπασμα για την ανάπτυξη.
Αφού σταματήσαμε έναν ποταμό καταστρέφοντας δεκάδες οικολογικά υποσυστήματα με τεράστιο (τελικά) οικονομικό κόστος για να υδρεύσουμε το λασ βέγκας που δεν παράγει τίποτα, δεν θα χαλαλίσουμε μερικά μέτρα σωλήνες για να δημιουργήσουμε γη προς πώληση; Μία επένδυση; Καλλιεργήσιμη γη;
Αφού δημιουργήσαμε νησιά για τουρίστες που τώρα έχουν ερημώσει λόγω κρίσης, δεν θα αγοράσουμε μερικούς σωλήνες για να επενδύσουμε στο μέλλον;
Ο δημιουργός και υποστηρικτής του σχεδίου "Δευκαλίων", Dr Catch A. Reedas από το Kazani School of Bio-Economics, , αν και προτάθηκε για νόμπελ τελικά το αρνήθηκε λέγοντας ότι ακόμα και η τελευταία αγρότισσα γιαγιά το ξέρει αυτό το κόλπο, και ζεί τώρα στην έπαυλή του στο λασ βέγκασ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου