Μακρόστενος

Μου αρέσουν οι άντρες με μυαλό και μου αρέσουν οι άνθρωποι με αγκαθάκι, μία μικρή διαστροφούλα, οι άνθρωποι με ένα περίεργο μικρό κρυφό κουσούρι, μου αρέσει ο άνθρωπος, ο άντρας, να έχει ματιά λίγο διαφορετική και λίγο υπό γωνία έστω και μίας μοίρας να βλέπει διαφορετικά τα πράγματα από τον κοινό κανονικό άνθρωπο.

Για αυτό μου λείπει ο λόκους τώρα που έφυγε και για αυτό μου αρέσει ο λούι και για αυτό μου αρέσει που δουλεύω για ένα τέτοιο άτομο.  Γιατί τέτοιοι άνθρωποι συνήθως βλέπουν πέρα από τη δική τους; ζωή μέσα στων άλλων, ενδιαφέρονται για κάτι πέρα από τον εαυτό τους ή το τι θα φάνε σήμερα. Πιάνουν τη σκοτούρα και την κάνουν αερόστατο.

Το κακό με αυτούς είναι πως δεν μπορούν να είναι στο ίδιο δωμάτιο με άλλον τέτοιον και ίσως για αυτό να είναι τόσο λίγοι στη γύρα. Κοιτάς κάποιον στα μάτια και ξέρεις ότι είναι λίγο σαλεμένος, όσο πρέπει για να ξέρει τι εστί φωτιά και μετά φεύγει γιατί αν δεν το κάνει τότε είτε που πάει ως το τέλος, είτε που όλα θα πάνε στραβά.

Και δεν είναι τρέλα αυτό το πράγμα αλλά μία υπερρεαλιστική ενόραση του κόσμου, είναι ο τρόπος που εισπράττει ο κάθε ένας αυτά που γίνονται και πως τα νιώθει σαν αλήθειες και πως μετά χωρίς να τα μαρτυρήσει τα έχει για χαλινάρια του νού.

Πόσο πονάνε μερικές αποφάσεις...