Καθόλου καλά για επικοινωνιακός κολοσσός. Βασικά, άθλιο.

       Τελικά, παρά τις επιφυλάξεις μου, γιατί ήξερα ότι  θα συγχυστώ, μπήκα να δώ ερτ πειρατική και , όπως περίμενα, συγχύστηκα.
       Συγχύστηκα όταν κάποιος εργαζόμενος επικαλέστηκε το παιδί του για να υπερασπιστεί τη θέση του, γιατί τη θέση σου δεν την υπερασπίζεσαι σα ζήτουλας, ούτε έχει κανείς την υποχρέωση να σε κρατήσει σε οποιαδήποτε επιχείρηση απλά και μόνο επειδή έχεις παιδί. Τη θέση σου την υπερασπίζεσαι με την ποιότητα της δουλειάς σου και , αν έχεις παιδία, τότε κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου, πάσει θυσία, τσακίζεσαι να την κάνεις όσο καλύτερα μπορείς, για να μη φτάσει ο άλλος στο σημείο να σε απολύσει. 

       Συγχύστηκα, γιατί κάποιος άλλος είπε ότι η ερτ είναι η ζωή του και πως κάνει αυτό που του αρέσει, λες και η ζωή είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Για βγες λίγο παραέξω, ρεμπεσκέ, και ρώτα πόσοι από όσους έχουν μείνει με δουλειά κάνουν "αυτό που τους αρέσει" και πόσοι κάνουν τα πάντα, οτιδήποτε, για να συντηρήσουν τον εαυτό τους και για να πληρώνουν τα χρέη που τους φόρτωσαν οι κυβερνήσεις ερήμην των ιδίων των εργαζομένων, για να πληρώνουν ένα δημόσιο που την υπολειτουργεία την ονομάζει κοινωνικό αγαθό.
       Συγχύστηκα γιατί κάποιος είπε πως με το κλείσιμο μπήκε ο κόσμος μέσα στην ερτ και κοίταγε τριγύρω και πως οι άνθρωποι ήρθανε πιο κοντά στην ερτ τώρα με όλα αυτά. Και είπα από μέσα μου πως έπρεπε να κλείσει για καταλάβει δύο απλά πράγματα; Ο κόσμος πάντα αγαπούσε την ερτ και είναι πολλοί που πραγματικά λυπήθηκαν για το κλείσιμό της, αλλά όλοι ενδόμυχα είχαν και το κρυφό παράπονο, ότι η ερτ είχε περισσότερα κουσούρια από όσα θα περίμενε κανείς. Πως σήκωνε στους ώμους της περισσότερα σούργελα από όσα είναι αξιοπρεπές και πως τελικά κανείς δεν την άντεχε για περισσότερο από τις ειδήσεις και την γιουροβίζιον, πως το στυλ της δεν έχει αλλάξει από τον καιρό του παραμυθά, πως η αισθητική της είχε παραμείνει σοβιετικο-κρατικίζουσα και πως τελικά ακόμα και οι φιλότιμες προσπάθειες να γυριστούν κάποια ντοκιμαντέρ ή αξιόλογες εκπομπές, γυρίστηκαν χωρίς να ληφθούν υπόψιν οι απαιτήσεις του κοινού ή της τηλεοπτικής αγοράς, άρα αποτέλεσμα, πάλι χαμηλή τηλεθέαση, άρα μηδέν εις το πηλίκον, για ακόμα μία φορά, εφόσον δεν υπήρχε ανταπόκριση από το κοινό.
        Και πριν πεταχτεί κανείς με τη γνωστή αντίρρηση πως η ερτ υπάρχει όχι για να βγάζει κέρδος αλλά για να βάζει και λίγη ποιότητα που τα εμπορικά κανάλια δεν μπορούν, εγώ θα πω το εξής: το πρόβλημα δεν είναι πως έβαζε όπερα ή παγοδρομίες ή φιλοσοφικές συζητήσεις, αλλά το πως τις έβαζε, δηλαδή η ποιότητα της εικόνας, ο ήχος, η αισθητική, η τεχνολογία και όλα όσα μπορούν να κάνουν αξιοπρεπή μία εκπομπή. Δε σου λέω να βάλεις μία τσίτσιδη να λέει τον καιρό, όπως η πετρούλα, αλλά ρε παιδί μου, τόση τεχνολογία υπάρχει, ψάξε και βρες μία πιο τσαχπίνικη γραμματοσειρά, κάποιο εφφέ πιο σύγχρονο, μην είναι τόσο σκούρα η εικόνα. Στους τίτλους οποιασδήποτε εκπομπής, βάλε κάτι πιο ψαγμένο, κάτι πιο μοντέρνο, κάτι που να τραβήξει το βλέμμα του θεατή από τα σκουπίδια των εμπορικών καναλιών. Ακόμα και έναν ρεμπραντ, αν τον τυλίξεις στη λαδόκολλα δεν θα τον πουλήσεις' πρέπει να του βάλεις χρυσοποίκιλτη κορνίζα.Και στο κάτω-κάτω, δε μπορείς να μου λες "αυτό είναι, κάνει ότι θες" γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός ύπαρξής σου. Σκοπός ύπαρξής σου είναι να σε βλέπουν, εκτός κι να μου πει κανείς πως η ερτ έχει μουσειακό ρόλο, οπότε η κουβέντα τελειώνει εδώ.
        Βάλε μέσα σε όλα αυτά και κάτι χαριτωμενιές τύπου "Αν μπορείς γίνε κι εσύ δημόσιος υπάλληλος" με αδιάφορο ανασήκωμα ώμων ή, ακόμα καλύτερα, "επιλογή σου ήταν και ήξερες τις συνέπειες. τώρα τί κλαίγεσαι;" που ακούγαμε από τους δυ, όταν τους λέγαμε πως τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά και πως κάτι πρέπει να γίνει, τότε η σύγχυση είναι αναπόφευκτη. Άλλες κουβεντούλες που ακούγαμε ήταν το περίφημο "Ξέρεις κανέναν στη δου; Μα δεν ξέρεις κανέναν στη νομαρχία;" και μετά το βλέμμα όλο περιφρόνηση, αφού είχες το θράσος χωρίς να "ξέρεις κανέναν" να περιμένεις το οτιδήποτε. Και μετά σου έλεγε ο ιδιώτης φίλος "Άσε, θα σε στείλω εγώ σε έναν φίλο μου, Πήγαινε εκεί και πες πως σε στέλνει ο τάδε" και αναγκαζόσουν να το κάνεις, χρωστώντας χάρη πλέον σε δύο άτομα (στον ιδιώτη αλλά και στον "φίλο" του) για κάτι που πληρώνεις το 60% του εισοδήματός σου για να θεωρείς αυτονόητο. Αχ, αυτό το αυτονόητο...ΑΧ!!!
     
       

Η πρωτόγνωρη επανάσταση των Ελλήνων.

Πολύ ρομαντικά τα βλέπει η κυρία αρβελέρ και αυτό δε μας ενοχλεί γιατί λίγο πολύ, όλοι μας θέλουμε να βλέπουμε τα πράγματα ρομαντικά, γιατί έτσι είναι πιο ευχάριστα. Ακόμα και στην απογοήτευσή της η κυρία αρβελέρ δεν παύει να δείχνει μία ρομαντική διάθεση που όμως απέχει μακράν από την πραγματική κατάσταση.

Λέει η καλή κυριούλα, που γνώρισε την αναγνώριση από τα ίδια κοπρόσκυλα που αναγνωρίζουν τον γαπ ως σκεπτόμενο και τον αμερικανό ως ειρηνοποιό, πως οι έλληνες δεν έχουν όραμα.Και δεν αισχύνεται να χρησιμοποιεί εκφράσεις όπως "ο κακομοίρης, ο Μητσοτάκης" έστω και σαν απλή αναφορά, ούτε να ξεχνά να αναφέρει το ρόλο των προδοτών στον σχηματισμό της ελλάδας και στους

πολέμους που οι ίδιοι οι πολιτικοί επέφεραν στον τόπο, για τις γενοκτονίες και τους διωγμούς ελλήνων από έλληνες με φιλική συμμετοχή και χρηματοδότηση των ξένων πλειοδοτών;
Φτού σου, ελένη, πουλήθηκες κι εσύ.
Θες να ξέρεις γιατί δεν αντιδρούν οι έλληνες;
Γιατί είναι είναι πιο έξυπνοι από εσάς.
Αν δεν αντιδρούν όπως άλλοι σε αντίστοιχη θέση και κατάσταση, είναι γιατί σε αντίθεση με τους άλλους σε αντίστοιχη θέση και κατάσταση, διδάχθηκαν κάτι από το πρόσφατο παρελθόν: κανείς, ΚΑΝΕΙΣ δεν αξίζει την αντίδρασή μου.
Θα πάω εγώ να συγχυστώ, για την γκόμενα του κεδίκογλου; Θα χαλάσω εγώ τη ζαχαρένια μου για την σαλώμη των σπηλιωτόπουλο; Θα χάσω εγώ τον ύπνο μου και τον χρόνο μου για τους πατριδοπώλες, σαμαρά, βουλγαράκη, βενιζέλο και το κακό συναπάντημα; Θα ρισκάρω εγώ το μέλλον των παιδιών μου για χατήρι της βουλευτικής ασυλίας και την κόρη του κεφαλογιάννη, για το βαρβιτσωτόπουλο που κάνουν μεγάλη ζωή με τα λεφτά ΜΟΥ;
Στα άγραφά μου και η ερτ, και η χρυσή αυγή και όλα τα νέα κόμματα. Στα άγραφά μου και η ευρώπη που συνεννοείται με τους πατριδοπώλες με τους δικούς της κι αυτή σκοπούς προφασιζόμενη δήθεν το καλό των λαών, στα άγραφά μου και ο σαμαράς που έχει την πουμαρό και την πούλησε στην μονσάντο για "εναλλακτικές" καλλιέργειες, μία είδηση που μόνο κατά το ήμισι είναι μύθος.
Απλά, δεν δίνω πια τα λεφτά μου και , αν αναγκαστώ να το κάνω, τότε δίνω όσο λιγότερα μπορώ, εκμεταλλευόμενος τις τρύπες του συστήματος που αφήσατε για τους εαυτούς σας για να τη γλιτώσω κι εγώ. Η διαφθορά στην Ελλάδα, κυρία με ας αναγνωρίσεις, από ένα εισόδημα και κάτω δεν είναι διαφθορά αλλά αυτο-άμυνα και επιστροφή φόρων, σε ένα κράτος που φορολογεί τον εργάτη για να δώσει πρωθυπουργικό σκάφος στον προδότη, που συναλλάσσεται με τον χριστοφοράκο αλλά κάνει έξωση στον άνεργο.
Ο Έλληνας, κυρία με τας αναγνωρίσεις, όχι μόνο με τον δικό του τρόπο πολεμά, αλλά νικά κιόλας, γιατί ήδη ο σαμαρωμένος που παριστάνει τον πρωθυπουργό για να μην τον πούμε βλάκα έχει στα χέρια του μία βόμβα που ή θα την απασφαλίσει για να πάρει την επόμενη δόση, (γιατί μπορεί το κλείσιμο της ερτ να ήταν θεαματικό, αλλά στην ουσία δεν άλλαξε τίποτα: οι ίδιοι μηχανισμοί, τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια σκατά και οι ευρωπαίοι ακριβώς επειδή το είδαν αυτό, αντί για 8,2 δις, τελικά δίνουν σκάρτα δύο) είτε που θα τον φάνε οι ίδιοι οι δικοί του όπως τους χριστιανούς οι λέοντες στις αρένες, όταν αναπόφευκτα, φτάσει και σε αυτούς.
Ο Έλληνας περιμένει μειδιώντας ειρωνικά, πότε να φάνε τα μούτρα τους οι ειδήμονες.
Ο Έλληνας, αυτός που με ευρηματικότητα και επαναστατική διορατικότητα εκμεταλλεύτηκε τα κουσούρια του δικού σας συστήματος προς ώφελός του, ξέρει πως ο μόνος τρόπος για να τον πειράξεις είναι να καταστρέψεις το ίδιο σου το σύστημα, και για αυτό είναι σίγουρος πως δεν έχεις ούτε το σθένος ούτε καν την επιθυμία να το κάνεις. Βλέπει τα ίδια λαμόγια να φτιάχνουν "νέα κόμματα", βλέπει πρωθυπουργούς να υπόσχονται θέσεις εργασίας και να παρακαλάνε για φορολογική υπευθυνότητα και σκάει στα γέλια, πριν μπάει για μπάνιο, όχι από αδιαφορία, αλλά με σοφή ψυχραιμία.
Γιατί αν ο ουκ-άς δήλωσε τυφλός για παρει το επίδομα, γιατί διώκεται ο ουκ-άς αλλά όχι οι γιατροί της επιτροπής που το ενέκριναν; Γιατί αν έκλεισε η ερτ για να εξυγειανθεί, τότε γιατί δεν εξυγειαίνεται; Ένα κράτος που θέλει τρία χρόνια για μία απλή δήλωση, πως θα στήσει ολόκληρο κανάλι σε ένα καλοκαίρι και μάλιστα όταν τα όργανα αυτού του κράτους στελεχώνονται κυρίως από ημέτερους αδαείς. φαήλους και αδώνιδες; ΑΝ απαντηθεί αυτή η ερώτηση, θα ήταν μία καλή αρχή, αλλά όπως ξέρω και ξέρεις, αυτό δεν θα γίνει.
Άλλωστε, δεν είναι ο ελληνικός λαό που τον κρατάνε με εκβιασμούς και μυστικές λίστες...

Ανόργανη

Ήταν κάποτε ένας κόσμος που δεν είχε οργανισμούς και οι άνθρωποι έκαναν ό,τι ήθελαν χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν. Αν, φερ'ειπείν, είχες όρεξη να φτιάξεις ένα ξενοδοχείο ή να ταξιδέψεις σε όλο τον κόσμο, δεν υπήρχε οργανισμός τουρισμού που να το αναλαμβάνει, αλλά απλά υπολόγιζες τα έξοδα,, τον χρόνο και τις προϋποθέσεις και , αν οι υπολογισμοί ήταν σωστοί, τότε το εγχείρημα πετύχαινε, ειδάλλως όλα πήγαιναν στράφι, έχανες τα λεφτά το χρόνο ή ότι άλλο είχες επενδύσει.

Αν ήσουν τύπος εγκεφαλικός, σου άρεσε το διάβασμα και η σκέψη, τότε δεν υπήρχαν σχολές σκέψης να σου υποβάλλουν τί να διαβάσεις ή τί να σκεφτείς, αλλά μόνος σου έβρισκες τον τρόπο και τα μέσα να το κάνεις, ενώ το ίδιο συνέβαινε αν ήσουν επιχειρηματίας, καλλιτέχνης ή οποιασδήποτε άλλος, ψαράς, γονιός και πολιτικός.

Και ενώ πλέον έχουμε οργανισμούς που υποτίθεται πως έχουν σκοπό να προωθούν τα πράγματα που θεωρούμε αγαθά, πολύ λίγο αντίκτυπο έχουν στην πραγματική μας ζωή, διότι όποιος είναι να κάνει κάτι θα το κάνει ακόμα και έξω από αυτούς τους οργανισμούς ενώ οι κοινοί άνθρωποι που τίποτα νέο δεν έχουν να προσθέσουν, σε όσους οργανισμούς και να συμμετέχουν, διαφορά δεν κάνουν καμμία.

Δες, ας πούμε την ειρήνη. Υποτίθεται πως υπάρχουν οργανισμοί διαφόρων προελεύσεων και συστάσεων για την προώθηση της ειρήνης, αλλά τελικά οι πόλεμοι είναι αδύνατον να σταματήσουν, ειδικά στις περιοχές εκείνες που είναι παραδοσιακά πολεμικές, όπως ορισμένες χώρες της ασίας και της αφρικής και αυτό γιατί οι πόλεμοι αυτοί δεν είναι αποτέλεσμα συνειδητών επιλογών των πληθυσμών αλλά απόρροιες εκατοντάδων συστεμικών αδικιών που δεν έχουν αλλάξει από τον καιρό του δουλεμπορίου: τράπεζες, χρυσός, χρήμα, τόκοι και νομιμοποίηση της κρατικής παρανομίας.

Δες, ας πούμε, τον τουρισμό. Αρχικά οι τουρίστες είχαν σκοπό να δουν, άρα πιο δημοφιλή ήταν τα μέρη που είχαν θέαμα, άρα εκείνα με την πιο πλούσια ιστορία, τα πιο εξωτικά ή τα πιο περιπετειώδη. Μετά, όμως, και με την έλευση του ίντερνετ όπου όλα μπορείς να τα δείς, η παροχή υπηρεσιών πήρε μέρος της τουριστικής έλξης και το έκανε απαραίτητο, με αποτέλεσμα το χρηματιστήριο των προορισμών να ανεβοκατεβαίνει χωρίς έλεγχο, από σαιζόν σε σαιζόν. Και λέει ο υπουργός τουρισμού, πως γίνονται κινήσεις για την προώθηση του ελληνικού τουριστικού προϊόντος...Μα, καλή μου κυριούλα που περνάς περισσότερο χρόνο να βάφεσαι και να το παίζεις γκόμενα στα έδρανα μιας και ο μπαμπάς σου έτσι σε είχε καλομάθει με τα λεφτά του έλληνα ψηφοφόρου, το τουριστικό προϊόν έχει καταστραφεί από ένα σωρό παράγοντες για τους μισούς εκ των οποίων ευθύνεται το σόι σου!
α)καταστροφή του περιβάλλοντος από άναρχη δόμηση, υλοτόμηση, καταπάτηση, μπάζωμα και εν γένει επεμβάσεις άνευ αδείας, μελέτης ή εγκρίσεως. Οι παραλίες μας είναι είτε χτισμένες είτε μολυσμένες από τους βόθρους των πολυτελών ξενοδοχείων ή ρουμς του λετ που εξελίχθηκαν από αυθαίρετα και κανείς δεν έχει τα κότσια να γκρεμίσει, γιατί οι άδειες που δόθηκαν ήταν "άδειες" από φίλους, γνωστούς και εκλεκτούς βολευτές. Και έρχεται ο τουρίστας σε ένα πολυτελές μεν θέρετρο, αλλά γύρω τριγύρω έχει σκουπίδια, βρώμα, ασκήμια, χάος και μπάχαλο. Όσο φτηνό και αν το κάνεις, πάλι δυσαρεστημένος θα μείνει ο τουρίστας που παρολίγον να μας σώσει φέτος, πέρυσι, πρόπερσι και δέκα χρόνια πριν από αυτό.
β)η παραγωγική αλυσίδα με τις τις γνωστές και άγνωστες στρεβλώσεις που παρουσιάζονται στη χώρα μας καθιστούν αδύνατον να πέσει η τιμή οποιουδήποτε προϊόντος ή υπηρεσίας χωρίς να χρεωκοπήσει η οποιαδήποτε επιχείρηση, άρα αναπόφευκτα και η τιμή του τουριστικού προϊόντος θα είναι δυσανάλογη ως προς την ποιότητά του, ό,τι και αν κάνεις κυριούλα με το περίτεχνο μέηκ-απ αλλά μυαλό κουκούτσι. Όσο καλός και αν είναι ο επιχειρηματίας, τον ξεπερνά ο ξένος που έχει κράτος πιο προνοητικό και πιο λειτουργικό, άρα φτηνότερο.
Άρα, ώστε, επομένως, ήγουν τουτέστιν δηλαδή, με άλλους λόγους, ήτοι, δε μπα να φτιάξεις και εκατό οργανισμούς τουρισμού (που το έχεις κάνει: σε κάθε δήμο κι από δύο)! Ο τουρισμός θα πεθάνει από την φυσική φθορά του συστήματος.
Για να σώσεις τον τουρισμό, πρέπει όλο μαζί το σύστημα να είναι βιώσιμο. Αλλά για να καταστεί βιώσιμο το σύστημα, πρέπει κάτι κυριούλες σαν και του λόγου σου να πάνε σπίτι τους και να πεθάνουν στην ψάθα, αντί να βάζουν τον μπαμπά τους να τους κλείνει θεσούλες σε θέση ευθύνης για να μην τις λέει ο κόσμος τσούλες. Άρα, τί να σου πρωτοκάνει το υπουργείο τουρισμού, ή ο οργανισμός προώθησης τουρισμού ή ο σύλλογος για την προώθηση τουρισμού ή κι εγώ δεν ξέρω τί άλλο; Μηδέν από μηδέν, μηδέν, είναι η πικρή μα αληθής πραγματικότητα.

Άλλα παραδείγματα τέτοιων οργανισμών είναι οι οργανισμοί για την στήριξη του βιβλίου, της παράδοσης, της τέχνης, της κλωστοϋφαντουργίας κοκ. Αν οι άνθρωποι μπορούν, θα το κάνουν χωρίς την προτροπή ή την ενίσχυση των ποροβόρων ετούτων οργανισμών. Αν όμως τα σχολεία γίνονται πεδία πολιτικών σκοπιμοτήτων ή αντιπαραθέσεων και η παραγωγική διαδικασία καθιστάται ασύμφορη, τότε οι άνθρωποι ούτε βιβλία θα διαβάσουν, ούτε τις τέχνες θα ενισχύσουν (γιατί δεν θα μπορούν να το κάνουν) οπότε οι οργανισμοί αυτοί είναι απλά άχρηστοι.

Με λίγα λόγια, όπως έχω πολλάκις πεί, φωτιά και μπούρμπερη.

Έμπνευση και αφορμή, ετούτος εδώ ο άνθρωπος που με το προσωπικό του μεράκι και μόνο έκανε αυτό που δεν έκαναν χίλιοι πριν από αυτόν, οργανισμοί, σύλλογοι ή λέσχες, δηλαδή να ξεσηκώσει κόσμο από τις καφετέριες και να συμμετέχει, χωρίς κομματικές εμπλοκές ή θολοκουλτουριάρικες υποκρισίες. Μπράβο Θεόφιλε. Σε παραδέχομαι.

Φύση

Ήταν ψηλός, αθλητικός, μελαχροινός και, παρά το κατάμαυρο πουκάμισο και παντελόνι του, ήταν όμορφος σαν άγγελος. Περίμενε έξω από το κομμωτήριο μέχρι να φύγουν όλοι και, λίγο πριν κλείσει για νύχτα, μπήκε μέσα κρατώντας το φάκελο στα χέρια του.Την είδε, ντυμένη στα άσπρα, να τακτοποιεί κάποια εργαλεία, ψαλίδια και τέτοια, με την μικροκαμωμένη της πλάτη γυρισμένη στην πόρτα. Χτύπησε την πόρτα απαλά, να την ειδοποιήσει χωρίς να την τρομάξει. Αυτή γύρισε το κεφάλι και δεν μπήκε στον κόπο  να κρύψει την δυσαρέσκειά της. Όταν είδε πως αυτός δεν είχε έρθει στην ώρα του όπως συνήθιζε, είχε ελπίσει πως δεν θα ερχόταν, ότι κάτι θα του είχε τύχει, ότι θα είχε γλιτώσει αυτόν τον αντιπαθέστατο πελάτη. Αντίθετα, όχι μόνο δεν είχε γλιτώσει, αλλά της είχε στήσει και καρτέρι, να την ξεμοναχιάσει. Έβγαλε την ποδιά της και έσβησε όλα τα φώτα εκτός από ένα μπροστά στον καθρέφτη όπου στέκονταν.

Είναι πολύ αργά, έλα αύριο τώρα, είπε, παριστάνοντας πως ούτε κατάλαβε, ούτε είχε δεί τον φάκελο στα χέρια του.

Λίγο, να σου μιλήσω πέντε λεπτά θέλω.

Απλά να μιλήσουμε.

Δεν ήταν παράκληση, αλλά δήλωση. Σαν να έκλεινε συμφωνία.

Τι θέλεις πια!:, αναφώνησε η κοπέλα. Αυτός μίλησε.

Θυμάσαι την πρώτη φορά που ήρθα; Πριν από την συνέντευξη για τη δουλειά;

Δεν απάντησε, κι αυτός συνέχισε.

Είχες πεί πως όταν ήρθα έδειχνα σαν διάβολος και πως αφού με κούρεψες ήμουν σαν άγγελος.

Γιατί έκανα καλή δουλειά, διευκρίνισε η κοπέλα.

Ναι, ναι, άλλο λέω. Την πήρα τη δουλειά γιατί με έκανες να δείχνω "σαν άγγελος". Αλλά κοίτα, είμαι, ήμουν, διάβολος, είπε και της πρότεινε τον φάκελο. Πως το κατάλαβες; Που το ήξερες; Είσαι στο πρόγραμμα;

Μπερδεμένη, έλπισε πως αν, όπως φαινόταν, επρόκειτο για μία τεράστια παρεξήγηση, θα τον ξεφορτωνόταν γρήγορα, μόλις δίνονταν οι απαραίτητες εξηγήσεις. Ποιό πρόγραμμα; ρώτησε.

Προστασίας μαρτύρων. Οι ελπίδες της χάθηκαν.

Όχι.

Τότε πως ήξερες;

Τί ήξερα, επιτέλους;!

Πως είμαι διάβολος.

Απλά έτσι μου φάνηκες, επειδή τα μαλλιά σου ήταν ατημέλητα. Δεν εννοούσα τίποτα! 

Κοίτα, μέχρι τώρα όλοι με δέχονται με χαμόγελα και πίστη. Εσύ φοράς γάντια για να με κουρέψεις, συμπλήρωσε γελώντας. Η κοπέλα πήγε να δικαιολογηθεί, αλλά την σταμάτησε σηκώνοντας την παλάμη του. Άσε, σε έχω κόψει. Μόνο εμένα κουρεύεις με γάντια. Ακόμα και οι αστυνομικοί που με έπιασαν, κι ο δικαστής που με καταδίκασε, ήθελαν να πιστέψουν πως ήμουν αθώος, ακόμα κι όταν όλες οι αποδείξεις έδειχναν την ενοχή μου. Κι εσύ με είδες από μακρυά και ήξερες. Δεν το είπες απλά. Αυτό που θέλω είναι να μου πείς τι ήταν αυτό που δεν σε έπεισε. Η φωνή; Η στάση του σώματος; Το βλέμμα; Τι; Γιατί μόλις με είδες είπες να με κουρέψει η άλλη κοπέλα; Απλά θέλω να ξέρω. Τι;

Ήταν ξεκάθαρα τρελός. Αλλά είχε δίκιο. Από την πρώτη στιγμή που τον είδε να μπαίνει στο κομμωτήριο, ένιωσε μία απέχθεια έντονη και άμεση, κάτι μέσα της της έλεγε να απομακρυνθεί όσο περισσότερο μπορούσε από αυτόν τον άνθρωπο. Είχε αποφύγει να του απαντήσει έως τώρα, γιατί ήταν πελάτης, αλλά αυτός επέμενε, ξανά και ξανά, οπότε δεν μπορούσε πια να παριστάνει την ευγενική. Το μόνο που έμενε για να τον ξεφορτωθεί ήταν να του τα πεί χύμα.

Δεν ξέρω τι εννοείς ότι "ξέρω" είπε με εκνευρισμό στη φωνή. Απλά μου φαίνεσαι αποκρουστικός. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είσαι ό,τι πιο απεχθές έχω δεί στη ζωή μου. Όταν σε κοιτάζω,είναι σα να βλέπω λίμνη με τοξικά απόβλητα. Ένα ερπετό. Με απωθείς όπως το ψοφίμι ενός όρνιου. Πόσο πιο σαφές έπρεπε να του καταστήσει, αναρωτήθηκε κοιτώντας τον, ψάχνοντας για λογικές αντιδράσεις.

Το ξέρω, της είπε. Και ξέρω και γιατί. Κοίτα. 

Ο φάκελος είχε απομείνει πάνω στον πάγκο, μπροστά από τον καθρέφτη. Εδώ που είχε φτάσει η υπόθεση, θα έπρεπε να συνεχίσει την κουβέντα. Κοίταξε το ρολόι. Δέκα και μισή. Γύρισε σε αυτόν και άνοιξε τον φάκελο. Οι φωτογραφίες έδειχναν πτώματα, μερικά εκ των οποίων φριχτά διαμελισμένα ή καμμένα ή ξεκοιλιασμένα. Ήταν πολλά. Έμεινε ακίνητη. Τον κοίταξε. Έσκυψε, υπό το βλέμμα του. Που το πας; τον ρώτησε με φωνή σα πέτρα.

Αυτός είμαι.

Σήκωσε τα μάτια της στα δικά του.

Και σε τί ακριβώς θα βοηθήσει να βγούμε μαζί;

Θέλω να μου δείξεις πως να είμαι καλός.

Προσπάθησε να κρατήσει το χαμόγελο, αλλά αυτό έγινε γέλιο, απελπισμένο και μετά νευρικό.

Σοβαρολογώ, είπε σοβαρά.

Εκείνη δεν μπορούσε να μην χαμογελά με την γελοιότητα της κατάστασης.

Εσύ είσαι καλή. Εσύ με είδες.

Τον κοίταξε πάλι, γελώντας πάλι.Κουνούσε το κεφάλι της σα να έλεγε όχι, και γελούσε. Οι φρικιαστικές φωτογραφίες γυάλιζαν. 

Βοήθα τους ανθρώπους. Καληνύχτα, είπε ειρωνικότατα.

Σκεφτόταν κοιτώντας την, στο μισοσκόταδο. 

Μη με κοροϊδεύεις. Το εννοώ. Πριν ένα μήνα έκανα τον τελευταίο από αυτούς τους σκοτωμούς και τώρα αντιγράφω επιστολές και φτιάχνω καφέδες. Είμαι μόνος και κανείς δε με ξέρει. Όλοι νομίζουν... Μόνο εσύ...

Την πλησίασε, την στρίμωξε στον πάγκο του καθρέφτη και την φίλησε. Αυτή ένιωσε την επιθυμία του να φουντώνει, και τότε ξέσπασε όλο τον πανικό της, σπρώχνοντάς τον μακριά, γιατί αυτή η επιθυμία ήταν πιο σιχαμένη από τον θάνατο

Είσαι ηλίθιος; του φώναξε. Έρχεσαι εδώ να πουλήσεις τρέλα και νομίζεις ότι καλοσύνη είναι να την πέφτεις στις γυναίκες; Και περιμένεις τι; Παράσημο; Είδες εσύ κανέναν καλό να παίρνει παράσημο; Τους καλούς τους σκοτώνουν κάτι σάπιοι σαν εσένα! Μαλάκα!! Αν ήμουν γριά κακομούτσουνη θα γύρευες την καλοσύνη; Θες να γίνεις καλός, ε!::  Και νομίζεις πως έτσι είναι, μία απόφαση, να πείς θα γίνω καλός, όπως λέμε φέτος θα πάω στα γρεβενά; Νομίζεις πως θα ξεγίνουν αυτά που έκανες;!

Φώναζε, όχι για να τον πείσει, αλλά για να τον καθυστερήσει, λέγοντας ό,τι της ερχόταν στο μυαλό, τρομοκρατημένη πέραν κάθε λογικής.

Είναι πολύ της μόδας η καλοσύνη, βλέπεις, και πουλάει και στο χρηματιστήριο. Θα γίνω καλός και δε θα με νοιάζει τίποτα. Θα γίνω καλός και όλα θα πάνε καλά; Θα γίνω καλός γιατί έτσι γουστάρω; Τους καλούς τους σκοτώνουν, τους κοροϊδεύουν, τους εκμεταλλεύονται και τους καταπιέζουν. Αυτό θες να πάθεις; Οι καλοί πληρώνουν τα γαμησιάτικα κάτι τυπάκων σαν κι εσένα, κατάλαβες; Κατάλαβες!!! ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ!!! 

Έχω ήδη αλλάξει λίγο, της είπε αμετακίνητος.

Αυτή συνέχισε να φωνάζει.

Α, ναι; Τί μου λες!:: Οι άνθρωποι αλλάζουν το τί λένε, αλλάζουν το τί κάνουν, αλλά δεν αλλάζουν το τί είναι. Γιατί μετά από λίγο βαριούνται και ξεχνάνε και περνάει η μόδα και από συνήθεια κάνουν τις ίδιες βλακείες και μόλις δείς πόσο μανίκι είναι η καλοσύνη, θα πείς ότι εγώ φταίω και θα βρείς πρόφαση να ξανακάνεις ό,τι έκανες πάντα. Κάτσε!

Τι;

Κάτσε!! ούρλιαξε, δείχνοντας την καρέκλα. Αυτός υπάκουσε και του τύλιξε την πετσέτα γύρω από τον λαιμό.

Τί;

Θα μιλήσουμε για "καλοσύνη"....

Σε οργισμένη σιωπή, έφτιαξε βαφή σε τέσσερα μπωλάκια και την πέρασε στα μαλλιά  του. Μετά σκέπασε τον καθρέφτη. Κοίταξε το ρολόι. Ήταν πιά δώδεκα η ώρα.

Του ξέπλυνε τα μαλλιά. Πήρε την ψιλή αλλά αυτός την έπιασε από τον καρπό. Της αφαίρεσε τα γάντια κοιτώντας την κατάματα. Ανατριχιάζοντας λες και έπιανε σκουπίδια, τον κούρεψε παντού στο ίδιο μήκος, μερικά χιλιοστά. αρχικά τρέμοντας και μετά ψύχραιμα. Μετά προσάρμοσε σε ακόμη μικρότερο μήκος και άρχισε με αποφασιστικότητα να τραβάει ευθείες. Της πήρε κάμποση ώρα να τελειώσει, βουβά. Τέλος, του τίναξε τις τρίχες από το λαιμό και το πρόσωπο. Τον έλουσε και τον στέγνωσε. Τράβηξε το ύφασμα από τον καθρέφτη, αλλά στο μισοσκόταδο δεν φαινόταν καλά. Του άναψε το φως. Άνοιξε το στόμα του από έκπληξη, και άγγιξε το κεφάλι του. 

Είσαι τρελή;!

Του εξήγησε.

Η καλοσύνη, είναι στίγμα. Τραβάει τους μπελάδες από χίλια μίλια μακριά, όπως το αίμα τους καρχαρίες. Άμα θες να είσαι καλός, τότε δεν χρειάζεται να σου το πεί κανένας, κι αντίθετα, άμα θες να κάνεις του κεφαλιού σου τότε κανείς δε θα σε κρατήσει. Και όσα μου λες τώρα, είναι σαν τα παιδιά που λένε πως θα γίνουν αστροναύτες. Όλα σου είναι εύκολα όταν οι άνθρωποι σε αγαπούν και όταν δε σηκώνεις τις συνέπειες και τις ευθύνες, κι εσύ έχεις την ομορφιά σου να τους ξεγελάς όλους.Και νομίζεις πως επειδή δε σε γουστάρω πως είμαι έξυπνη και καλή. Αλλά ξέρεις κάτι; Αρνούμαι να είμαι η δικαιολογία σου. Δεν είμαι ούτε μάνα σου, ούτε θεός σου, ούτε δασκάλα σου.  Αν θες να γίνεις καλός, τότε γίνε μόνος σου και με δική σου ευθύνη, αφού τόσο αποφασισμένος είσαι... Πήγαινε, ντε! Πες στο αφεντικό σου πως δεν είσαι αλήτης, πως είσαι καλός, που βοηθάς τους άλλους και πως τα φαινόμενα απατούν, να δούμε ακριβώς τί θα πεί. Άντε μπράβο! Για να σε δούμε! Τώρα έχεις κι εσύ το δικό σου στίγμα. 

Ήταν ένας λαβύρινθος και το χρώμα ξεκινούσε από κόκκινο και κατέληγε σε μωβ, αφού περνούσε πρώτα από κίτρινο και πορτοκαλί.

Άντε! Πήγαινε, τώρα, να πείς στον κόσμο πως είσαι καλός.

Κάνεις λάθος.

Εγώ πάω για ύπνο. Εσύ πήγαινε να κάνεις το καλό, του είπε και τον έβγαλε από την πόρτα έξω στην νύχτα.

Ο επιμένων Νικά

Κάθε φορά που περισσεύει φλούδι, τσόφλι ή άλλο αποφάι (χωρίς ζάχαρη ή αλάτι που καταστρέφουν τα φυτά) τα βάζω το μπλέντερ με νερό και ποτίζω με αυτή τη "σούπα" τις γλάστρες μου. Άλλες φορές, αν είναι λίγα τα περισσεύματα, μπήγω ή θάβω ολόκληρα κομμάτια μέσα στο χώμα, όπως το τσόφλι του αυγού, τη φλούδα της μπανάνας ή τώρα το καλοκαίρι, του καρπουζιού ή του πεπονιού. Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο είναι τα φυτά μου οικολογικώς υγιή, αλλά κατάφερα να μετατρέψω το κοκκινόχωμα που, από ανάγκη είχα χρησιμοποιήσει αρχικά σε μαύρο, αφράτο χώμα. Φυσικά αυτό δεν πρέπει να γίνεται πολύ συχνά, γιατί η γλάστρα έχει περιορισμένες δυνατότητες, αλλά μία φορά το μήνα αν μπήξεις ένα κομμάτι καρπουζόφλουδα ή φλούδα μπανάνας, αν κάθε δυο-τρείς εβδομάδες ποτίζεις με "σούπα", τότε όλα πάνε καλά και δε χρειάζεται να αγοράζεις χημικά λιπάσματα.
Φυσική εξέλιξη αυτής της πρακτικής είναι κάθε τόσο να "πιάνει" κάποιο σποράκι και να ξεφυτρώνουν διάφορα, συνήθως κρεμμύδια ή ντομάτες, τα οποία όμως σύντομα βρίσκουν άδοξο τέλος στη μικρή γλάστρα της άπειρης κηπουρού. Μόνο μυρωδικά κρατάω, γιατί είναι πεισματάρικα και αντέχουν τις κακουχίες και διώχνουν τα έντομα και τα βάζω και στα φαγητά μου.
Πριν από λίγες εβδομάδες είδα ένα καινούριο φύλλο να ξεφυτρώνει, διαφορετικό από τα άλλα. Όπως συνήθως, το άφησα να μεγαλώσει για να δώ τί είναι, με το σκεπτικό πως, αν αποφάσιζα να μην το κρατήσω, θα γινόταν μια χαρά λίπασμα για υπόλοιπα: όχι όλο μπανάνα , καρπούζι, τσόφλι αυγού. Βαριούνται κι αυτά και θέλουν εναλλαγές, βλέπεις.
Κι αυτό μεγάλωσε κι έγινε πόα με μεγάλα, συμμετρικά, ανάγλυφα φύλλα ασημοπράσινου χρώματος, πολύ όμορφα σε κυκλική διάταξη και με άρωμα που σίγουρα κάτι που θυμίζει αλλά χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τί. Κοίταξα στο διαδίκτυο φωτογραφικό υλικό από φυτά που υποψιαζόμουν ότι θα μπορούσε να είναι, αλλά δεν βρήκα αντιστοιχία. Επίσης, είναι πολύ ανθεκτικό. Μη με ρωτήσετε πως το διαπίστωσα ( η κακούργα) αλλά για μερικές ημέρες ζούσε με τη ρίζα έξω από χώμα χωρίς να αποθαρρύνεται από αυτή του
την ατυχία: τα φύλλα του παρέμεναν στητά και ζωηρά...

Εντάξει, το ομολογώ: προσπάθησα να το "σκοτώσω".Δίχως επιτυχία, όπως είπα, γιατί έχει πολύ πείσμα αυτό το φυτό. Αναγνωρίζοντας την ήττα μου και νίκη του, του παρέδωσα μία γλάστρα της οποίας είναι πλέον ο μοναδικός  κυρίαρχος.
Και τώρα πετάει νέο φύλλο και κοτσάνι, οπότε σύντομα θα λυθεί το μυστήριο.
Μάλλον κανένα αγριόχορτο θα'ναι.

Ο καλύτερος ΦΠΑ ΌΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΏΝ (ας έλθει να παραλάβει το βραβείο του)

Αφού μας απέδειξε ως αντιπολίτευση ο σαμαράς πως οι απολύσεις του δημοσίου τομέως είναι βλαβερές για την ψυχοσύνθεση, άρα και την αποδοτικότητα των δυ, (γιατί όπως και να το κάνουμε, όταν δεν ξέρεις τί σου ξημερώνει αύριο, πως να λειτουργήσεις ο άνθρωπος, όπως πολύ καλά ξέρουμε κι εμείς του ιδιωτικού τομέως...) μετά πέρασε στην αντεπίθεση, βλέποντας την κατακλυσμιαία οργή που έγινε τσουνάμι κι έπνιξε τις δημοσκοπήσεις: δεν ταΐζουμε άλλους άχρηστους!
 Είπε, λοιπόν, να περάσει στην αντεπίθεση. Απολύσεις θέλετε πουλάκια μου; Πάρε να'χεις! Δώσε πόνο! Και κοίτα να δείς τί θα κάνει το βδέλυγμα της κοινωνίας: επειδή φωνάξανε τα λαμόγια που τρέμουνε την αξιολόγηση, απολύει τους υπόλοιπους. Αντί να απολύσει καναδυό διευθυντάδες, από εκείνους που έπαιξαν στο χρηματιστήριο και έχασαν τις εισφορές, αντί να απολύσει έστω και έναν ΕΝΑΝ επίορκο, προβαίνει στις απολύσεις δασκάλων, νοσηλευτικού προσωπικού και εκπαιδευτών κάθε είδους, χωρίς αξιολόγηση: και οι επίορκοι εξακολουθούν να πληρώνονται!
Καλό;
Μπράβο, ρε Αντωνάκη.
Πάντα τέτοια.
Και εις άλλα με υγεία.
Και μάλιστα απέλυσε όλους στην ερτ, σε μία κίνηση πανικού λίγο πριν την αξιολόγηση της τρόικας, και τώρα έχει μείνει με την αναδιάρθρωσή της στο χέρι, που κανείς από τη συμμορία του δεν είναι άξιος να οργανώσει. Θέμα λίγων εικοσιτετράωρων, λέει. Και πες μου ρε αντωνάκη, εδώ τρία χρόνια δεν αξιολογήσατε κανέναν, σε λίγα 24ωρα, πως θα στήσεις ολόκληρον οργανισμό και μάλιστα επικοινωνιακό;
Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να το κάνεις αυτό σε λίγα 24ωρα: ο ελληνικός. Φτού σου, λεχρίτη....
Ακόμα καλύτερα, έτσι για να φτιάξουμε καλοκαιρινή διάθεση, περιμένοντας να πάρει τ'απάνω του ο σύριζα για να παραλάβει την σκυτάλη, ο αντωνάκης της χτεσινής φακής είπε να ρίξει μόνο τον φπα στην εστίαση και αυτό να το παρουσιάσει ως επιτυχία. Μάλιστα. Ναι. Δηλαδή να προστατεύεται ο τουριστικός που δουλεύει ένα τρίμηνο σκάρτο και όχι ο αγρότης ή ο μάστορας, ούτε ο βιοτέχνης ούτε κανένας άλλος που δουλεύει και παράγει όλον τον χρόνο ΚΑΙ ΤΑ ΣΑΒΒΑΤΟΚΎΡΙΑΚΑ. Λογικό θα μου πείς, γιατί τώρα που οι τουρίστες κάθονται μέσα στα ωλ ινκούσιφ και δεν βγαίνουν έξω ούτε για τσίχλες, τώρα που η σαιζόν διαρκεί ενάμιση μήνα, τώρα που οι μισές τουριστικές επιχειρήσεις έχουν κλείσει και οι υπόλοιπες λειτουργούν στο ρελαντί μέχρι να κλείσουν, ναι, τώρα τώρα είναι  η σωστή στιγμή να επενδύσουμε στον τουρισμό. Μπράβο και πάλι μπράβο. Εύγε. Τα θερμά μου συγχαρητήρια. Κούντος!

Δεν ξέρω αν έχετε μάτια να δείτε τί γίνεται γύρω ας, αλλά τα 17 εκατομμύρια που λέγαμε, δεν ήρθαν, και τελικά έχουμε παγκάκι να καθίσουμε. Κάτι για τούρκους στην πάργα, κάτι για όσους δεν πάνε στην αίγυπτο λόγω ταραχών, τα θυμάστε; Ναι. Ούτε κι αυτό έγινε. Τα θερμά συγχαρητήριά μου στον υπουργό τουρισμού, τον πρώην, τον νυν και τον μέλλοντα για τις μπαρούφες που, με κάθε βεβαιότητα, θα μας πεί κι εκείνος.

Εν ολίγοις, εξακολουθούν οι κυβερνήσεις να πετάν ο ένας στον άλλον την καυτή πατάτα της εξυγείανσης, με τη διαφορά ότι ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΕΟΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ δεν κάθισε στο σκαμνί, ούτε για το βατοπέδι, ούτε για τη ζήμενσ ούτε για κανένα άλλο σκάνδαλο από αυτά που έσπειρε ο κωστάκης και θερίζει τώρα ο αντωνάκης. Από το πασόκ έχουμε τον τσοχατζό, τον παπακωνσταντίνου, ακόμα και για τον γαπ λένε μερικοί (και καλά κάνουν) αλλά νεοδημοκράτης ούτε ένας. Αυτοί και οι επίορκοι, ακλόνητοι στη θέση τους.
Τυχαίο;
Δεν το νομίζω.

Και επειδή, παρόλο που αν και θα έπρεπε να είναι αυτονόητο αλλά τελικά δεν είναι, το κράτος δεν πρόκειται ποτέ να δουλέψει καλά, και επειδή το μέλλον κάθε άλλο παρά σίγουρο είναι, φροντίστε τρία πράγματα: την υγεία σας (γιατί με πρόσχημα την κρίση, το πρώτο που συμβιβάζει ο κάθε επιχειρηματίας είναι το σαπούνι), την ασφάλειά σας (γιατί το δεύτερο που συμβιβάζει ο επιχειρηματίας με πρόσχημα την κρίση είναι οι προδιαγραφές και οι έλεγχοι ασφαλείας, για αυτό και αυξάνονται τα ατυχήματα κάθε είδους) και βγάλτε ότι λεφτά σας έχουν μείνει στις τράπεζες. Καλύτερα μασούρι στο βαζάκι του καφέ όπως βλέπαμε στα έργα, παρά να στα πάρει με τη μορφή φορολογίας ο φτωχο-τραπεζίτης και πάνε μετά να τα βρείς στις φοροπαραδείσιες νήσους.
Καλή τύχη εύχομαι σε όλους (πλην των κυβερνώντων κάθε αποχρώσεως).

Πουληθείτε γιατί χάνεστε

Σύμφωνα με τις διαφημίσεις καλλυντικών και σύμφωνα με τα περιοδικά του λάηφστάηλ, μόνο οι όμορφοι βρίσκουν την αγάπη και την ευτυχία.

Και είναι τρομερό αυτό, να χειρίζεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό ως ατελές προϊόν που χρειάζεται βελτίωση. Όπως το σπίτι μας το θέλουμε τέλειο και για αυτό υστερικά βασανιζόμαστε, έτσι και με το ίδιο μας τον εαυτό, τον ταλαιπωρούμε με χημικά και τον επεξεργαζόμαστε όπως ο έμπορος το εμπόρευμα που θα πουλήσει.

Αλλά ψέμα είναι η ομορφιά και μόνο το κάλλος είναι που μετράει, γιατί σε αντίθεση με το κάλλος, βλέποντας τους υπέροχους εαυτούς μας στον καθρέφτη δεν ηρεμούμε ούτε εμπνεόμαστε, αλλά αντιθέτως βλέπουμε κι άλλες ατέλειες για διόρθωμα, κι άλλα επίπεδα τελειότερης (αν είναι δυνατόν!) τελειότητας, γιατί όσο κι αν φτιασιδωθούμε ο χρόνος φθείρει και τα φτιασίδια μαζί με εμάς.

Χειραφέτηση δεν είναι να φοράς βερσάτσε. Όχι πως έχει κάτι το κακό ο άνθρωπος. Αντιθέτως τα φτιάχνει όμορφα και μερακλίδικα. Απλά είναι που βλέπω πανέμορφους ανθρώπους να πουλάν τον εαυτό τους για μερικά κοπλιμέντα και στο τέλος να μένουν μόνοι, νομίζοντας πως έχοντας αφιερώσει όλη τη μέρα και ενέργεια φροντίζοντας τον εαυτό τους, έχουν κάνει κάτι το σπουδαίο.

Αμαρτία ομολογουμένη

Από νωρίς είδα πως οι μαθητές που συμπαθούσα ή με συμπαθούσαν τα πήγαιναν καλύτερα οπότε, έκτοτε, επιδιώκω να βρίσκω σε όλα τα παιδιά κάτι να αγαπήσω, πράγμα καθόλου δύσκολο, μιας και τα παιδιά πάντα σε κάνουν να γελάς με τα καμώματά τους ή με τα κόλπα και τα νάζια τους. Με τις τρέλες και τα λογάκια που σου πετάνε χωρίς να το περιμένεις. Ακόμα και το πιο κακομούτσουνο παιδί (δυστυχώς υπάρχουν μερικά τέτοια), ακόμα και ο πιο δύσκολος μαθητής ή δύστροπος χαρακτήρας, έχει κάτι ξεχωριστό και αξιοπρόσεκτο, πάνω στο οποίο θα ακουμπήσεις για να φτάσεις ψηλότερα, στη μάθηση και στην σκέψη, δηλαδή.

Το κακό με την ανθρώπινη φύση είναι ότι απεχθανόμαστε ακριβώς αυτούς που χρειάζονται βοήθεια. Είμαστε γενετικά σχεδιασμένοι την αρρώστια να την αποφεύγουμε και να μας ελκύει το υγειές, άρα όμορφο. Το μόνο που μας οδηγεί κόντρα σε αυτό το ένστικτο, δηλαδή μας κάνει να πλησιάσουμε τον άσχημο/άρρωστο και να τον βοηθήσουμε, είναι η αγάπη που μπορεί να νιώθουμε για αυτόν. Κατ'επέκταση, ο δάσκαλος που οφείλει να βοηθήσει ένα προβληματικό παιδί, πρέπει να ξεπεράσει αυτό το ένστικτο και θα το κάνει πιο εύκολα και πιο σωστά αν το αγαπήσει και αν το παιδί αγαπήσει τον δάσκαλο.

Τι θα έκανα αν ήταν παιδί μου, σκέφτομαι συχνά. Αν ήταν το δικό μου παιδί που δυσκολεύεται στην αποστήθιση ή κάνει φασαρία ή πειράζει τα άλλα; Αν ήταν δικό μου παιδί θα του φερόμουν άσχημα; Θα έλεγα ότι είναι άξιο της μοίρας του και θα παρατούσα την προσπάθεια εντελώς, καταδικάζοντάς το στην απαξίωση; Όχι, βέβαια! Αν ήταν δικό μου το παιδί με το πρόβλημα, τότε θα έκανα τα πάντα για να το στηρίξω και να το βοηθήσω να ξεπεράσει το πρόβλημα. Αν όλα τα παιδιά κορόιδευαν το παιδί μου για οποιονδήποτε λόγο, θα έλεγα πως "έτσι είναι τα παιδιά" για να μη με πρήζει, ή θα έπαιρνα το μέρος του και θα το υπερασπιζόμουν και θα το παρηγορούσα;

Ακόμα και όταν κανένα προφανές προσόν δεν επιδεικνύει το παιδί, ακόμα και τότε πιέζω τον εαυτό μου να παραβλέψω την κακή συμπεριφορά που έχει διδαχθεί στο σπίτι, το γεγονός ότι ίσως βρωμάει από την απλυσιά ή ότι δεν κάνει τίποτα σωστά ή ότι συνεχώς προσβάλλει εμένα και τους συμμαθητές του και λέω στον εαυτό μου πως δεν το κάνει προσωπικά σε εμένα αλλά σε όλους, πως είναι απλά ένα παιδί, πως αυτό που χρειάζεται είναι απλά λίγη προσοχή και καθοδήγηση. Του φέρομαι πιο προστατευτικά από ότι στα άλλα, τα μοσχαναθρεμμένα, μήπως και αν ζεσταθεί η ψυχούλα του και νιώσει άνθρωπος να αρχίσει να καταλαβαίνει τί συμβαίνει γύρω του. Μήπως αν ,σε αντίθεση με τους άλλους, αν εγώ του φερθώ ευγενικά το εκτιμήσει και μου κάνει το χατήρι να ακούσει το μάθημα. Αν δεν έχει τις συνήθεις φωνές και βρισιές, ίσως να φερθεί διαφορετικά. Και σκέφτομαι πως ένα παιδί που θα καταφέρει εξ αιτίας μου να κάνει σωστά έστω και ένα μόνο πράγμα, τα αγγλικά στη δική μου περίπτωση, τότε ίσως έτσι μάθει πως είναι ικανό να κάνει και άλλα σωστά πράγματα ή, σε τελευταία ανάλυση, να του έχει μείνει η ξένη γλώσσα ως προσόν, αν μη τι άλλο, ώστε αντί για χαμάλης να γίνει γραμματέας ή κλητήρας, τουλάχιστον.

Ωστόσο, είναι ένα παιδάκι, που δεν μπορώ να συμπαθήσω με τίποτα. Δεν ξέρω γιατί. Ενώ εξωτερικά δεν έχει τίποτα το διαφορετικό από τα άλλα και είναι ένα συνηθισμένο πιτσιρίκι, για κάποια ανεξήγητη αιτία το βρίσκω όχι απλά αντιπαθητικό, αλλά απολύτως αποκρουστικό. Τα κόλπα μου ως τώρα δεν έπιασαν και δεν ξέρω τι θα κάνω αν το έχω και του χρόνου. Και, το κακόμοιρο, με συμπαθεί και έρχεται στο μπροστινό θρανίο όλην ώρα αλλά εγώ αντί να χαρώ για αυτό όπως θα έκανα με οποιοδήποτε άλλο παιδί, μου έρχεται να του σβουρίξω μία να κολλήσει στον τοίχο και να του πω να πάει να χωθεί στη γλίτσα του, σα γλοιώδες πλάσμα που (για μένα) είναι. Όταν είναι η ώρα αυτού του παιδιού, πάντα ελπίζω να λείπει, όταν δεν λείπει η ώρα μου φαίνεται ατελείωτη και πραγματικά μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να απαντώ τις ερωτήσεις του.

Αυτό είναι κάτι που δεν μου έχει ξανα-τύχει.
Κάτι θα βρώ να το χειριστώ, είμαι σίγουρη, αλλά μέχρι τότε θα χρειαστώ πολλή, πολλή, άφθονη, ατελείωτη υπομονή.

Οριζοντίως

Φυσικά και ξέρεις που να κοιτάξεις όταν ακούς πως κάποιος "χάθηκε στον ορίζοντα" και η εικόνα που

σου έρχεται είναι πανίσχυρη όχι μόνο στο δικό σου αλλά και στο συλλογικό, πανανθρώπινο υποσυνείδητο. Μόλις όμως κάνεις έστω και ένα μόνο βήμα μπρός, αυτός απομακρύνεται κατά ένα ένα βήμα, έτσι ώστε πάντα να απέχει το ίδιο από εσένα, τον ταξιδιώτη.

Κι όπως κοιτάζεις την ουρά της άρκτου, εξίσου άπιαστη όσο ο βορράς που δείχνει, έτσι και προς τα ιδανικά σου  κατευθύνεσαι χωρίς ποτέ να τα αγγίζεις αλλά, ακριβώς όπως κι αν υπήρχαν, αποτελούν το κίνητρο των εξερευνήσεων που τελικά σε οδηγούν σε αυτό που ονομάζεται πίστη, πεποίθηση, ιδεολογία και, τελικά, στην πράξη που σε  κάνει άνθρωπο.

Αυτό θα ήταν αδύνατο χωρίς την σιδερένια βεβαιότητα ότι θα υπάρξει αύριο, και μάλιστα καλό και σύμφωνα με τα πλάνα ή την επιθυμία σου. Αυτή είναι η πίστη. Ό,τι και αν πιστεύεις, το σίγουρο είναι πως πιστεύεις.

Λίγο ακόμα.

Διαβάζω διαδικτυακή εφημερίδα, όταν ένα μυγάκι προσγειώνεται ακριβώς στο κέντρο της οθόνης μου. Χμμμ.... Μπορεί να μην είναι ακριβώς το κέντρο της οθόνης, αλλά έτσι δείχνει, οπότε το δέχομαι αξιωματικά: είναι το κέντρο. Μέσα στις αναθυμιάσεις της μιάμιση μπύρας που αρκεί για να με φέρει σε κατάσταση νοητικής διεύρυνσης, θυμάμαι ένα άρθρο για τον κέρσορα που αυτόματα πάει στο ζουζούνι. Μιμούμαι κάτι που ποτέ δεν έχω δεί αλλά μόνο έχω διαβάσει, βάζω τον κέρσορα πάνω στο μυγάκι. Εκείνο σταματά. Οι κεραίες του κινούνται διερευνητικά, προσπαθεί να περπατήσει, αλλά το ακολουθώ με τον κέρσορα κι εκείνο για άλλη μία φορά σταματά, κουνώντας τις κεραίες του με απορία, ή ίσως αυτό που εγώ εκλαμβάνω ως απορία.

Μάλλον βλέπω πολλά καρτούν.

Ξαφνικά η περιέργεια για το μυγάκι, με κάνει να ξεχάσω αυτά που θέλω να ξεχάσω. Θέλω να ξεχάσω εσένα, εμένα, τον Έρωτα και την ευθύνη. Θέλω να ξεχάσω το αύριο το σήμερα και το εχτές, την ευχή, την κατάρα και την κομπορημοσύνη. Και, το μυγάκι είναι ακίνητο, μέσα στο χεράκι του κέρσορα. Σε λίγο ξαναπερπατά. Ξανά βάζω πάνω του τον κέρσορα αλλά αυτό δεν το πιστεύει αυτή τη φορά. Συνεχίζει αγνοώντας τον κέρσορα. Κατάλαβε την φενάκη. Με πήρε χαμπάρι. Αθηνόβιο, είσαι μία σκιά πίσω από μία θύμηση, πίσω από μία πάχνη. κ'ατω από ένα πέπλο πάνω από κάποια σύννεφα.

Κι όμως, Με είδε. Το είδε. Αντέδρασε σε αυτό και αποφάσισε να μην του δώσει σημασία.

Έξυπνο το μυγάκι.
Όχι σαν εμένα.

Εγώ κάθομαι πάνω στον κέρσορά μου.
Από επιλογή, μεν, αλλά κάθομαι δε.
Λίγο, λιγουλάκι  ακόμα.
Σςςςςςςςςςςςςςςς!
Μεταξύ μας, όμως, ε;