Θυμάμαι ήμουν χάλια. Όλα ήταν χάλια. Στο σπίτι χαμός, στη δουλειά χάος, τσακωμός με τους φίλους, όλα κατά διαόλου. Έκανα την καρδιά μου πέτρα και ετοιμάστηκα. Δεν είχα καν την ψυχραιμία να χτενίσω τα μαλλιά μου, κοιτούσα τον καθρέφτη και μου φαίνονταν το ίδιο, είτε ανάκατα είτε χτενισμένα. Τόσο θολό ήταν το βλέμμα μου. Έσκυψα. Ξανακοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Έφυγα.
Πήγα στο ιδιαίτερό μου, ένα ενήλικος, αδερφός μίας φίλης μου. Μην πάει αλλού το μυαλό σου, ο Χρήστος ήταν αλλού.
Με είδε. Δεν είπε τίποτα. Αρχίσαμε το μάθημα. Καθώς του διόρθωνα ένα γραπτό, άπλωσε το χέρι, έβαλε τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου. "Η ζωή είναι όμορφη" μου είπε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου